The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore (Atlantic/Warner)

Er zijn ongetwijfeld mensen op deze planeet die het droog proberen te houden tijdens een concert van The War On Drugs. Dat geldt niet voor ondergetekende. Die in 2018 in zowel Biddinghuizen als Amsterdam voor de bijl ging. Een emotioneel figuur? À la Louis van Gaal? Zoiets moet dat zijn.

Wat je dan zo raakt in die liedjes van Adam Granduciel en zijn gevolg is met name de meeslependheid van de muziek. Niet eens de teksten. Al zou Granduciel zingen over broodjes beschimmelde kaas, het zinloze worstelen met pandemievragen of waslijnen vol ondergoed; het zou niets uitmaken. Het is de muziek. We mogen juichen. Die eeuwige muziek, die er altijd voor ons is. Een vriend voor het leven. Zou ik in een god geloven, dan zou ik haar Muziek noemen. Zij, die je nooit in de steek laat.

The War On Drugs zetten zich met name op de kaart met de albums Lost In The Dream (2014) en A Deeper Understanding (2017). Denk aan instant hits als Red Eyes, en, nog wat imposanter, Under The Pressure. Songs die je meteen bij de kladden namen. Om nooit meer los te laten. Songs voor de eeuwigheid. Vrienden voor altijd. Betrouwbaar, door dik en dun. Altijd voor je klaar. Onovertroffen liefde.

Nummers met die hitgevoeligheid zijn niet eens te vinden op het tien tracks tellende I Don’t Live Here Anymore, terwijl er geenszins aan muzikale schoonheid wordt ingeboet op deze vijfde worp van de band uit metropool
Philadelphia. Want Granduciel laat zijn gitaar als vanouds zingen. Die hand op je schouder. Ja, dat schuurt tegen pathetiek aan. Eroverheen? Het voelt nou eenmaal zo.

Het knappe aan I Don’t Live Here Anymore is dat de opwinding wederom in de verstilling wordt gevangen. De beroering in de van de nodige elektronica en ontregelende saxofoon voorziene uptempotrack Victim mag er zijn – dansen is altíjd lekker – maar je echt vastklampen doe je het liefst aan meanderende songs als Living Proof, het ronduit monumentale, door soundscapes gedragen I Don’t Wanna Wait en I Don’t Live Here Anymore, wanneer Granduciel vocaal wordt ondersteund door Jess Wolfe en Holly Laessig van de New Yorkse indiepopformatie Lucius.

In tijden waarin we worstelen met een pandemie, die net zo ongrijpbaar als ellendig is, is het heerlijk dat we, oh lief en begrijpend escapisme, onszelf ongestoord mogen blijven verliezen in muziek die net zo troostend als opbeurend kan zijn. Het is tien keer raak op I Don’t Live Here Anymore, dat zonder twijfel nog een gooi doet naar de titel album van het jaar. “Is life just dying in slow motion? I’m getting stronger every day.” Pieter Visscher

Tusky – Trial & Terror

’s Lands coolste ‘kick-in-your-face’ punkrock band Tusky heeft zojuist zijn gloednieuwe single-video ‘Trial & Terror’ online gezet, afkomstig van het nieuwe studio-album – de opvolger van debuutalbum ‘Rated Gnar’ uit 2018 – dat voorjaar van 2022 via Suburban Records verschijnt.

‘Trial & Terror’ is een knallend, uptempo punkrock anthem dat gaat over hoe het leven ineens om kan slaan. De song is gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich afspeelde in de Amerikaanse staat Arkansas. De 20-jarige Scotty Scot werd onterecht veroordeeld voor een roofmoord waarvan hij zelf getuige was. Na een jarenlange juridische strijd werd Scotty uiteindelijk toch vrijgesproken.

Justin Ghijssen (ex-bassist van Tusky) is al vanaf het prille begin de vaste illustrator van de band. Sinds het verschijnen van de single ‘We’re Going Out Again’ brengt de band bij iedere single een 8 pagina tellende comic uit, dat het verhaal van Tusky’s mascotte Chase vertelt. Bij de release van het volledige album worden de bij elke single los verschenen delen gebundeld en als een volledig strip album uitgebracht.

Band
Vladimir Stevic – zang & gitaar
Sjors van Reeuwijk – gitaar
Quirin Wijgers – bas
Bas Allein Richir – drums

De in 2005 opgerichte post-hardcore/punkrock band John Coffey kondigde na zijn 3e album ‘The Great News’ in mei 2016 aan om voor onbepaalde tijd te stoppen. Het duurde echter niet lang voordat er een nieuw punkrock geboortekaartje werd rondgestuurd. Tusky werd geboren uit pure liefde tussen gitarist Alfred van Luttikhuizen, gitaar tech Sjors van Reeuwijk en drum tech Bas Allein Richir (alledrie afkomstig uit het John Coffey-team), aangevuld met bassist Justin Ghijsen, die later werd opgevolgd door John Coffey-bassist Christoffer van Teijlingen.

In 2018 volgde debuutalbum ‘Rated Gnar’ op Excelsior Recordings/V2, dat een hongerige en vurige band liet horen die sterk beïnvloed was door 90’s punkrock bands: fast & furious but yet very melodic & catchy. Een reeks clubshows en festivals volgde op o.a. Noorderslag, Zwarte Cross,MadNes, Jera on Air, Paaspop, Welcome to the Village en in Duitsland, België, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Litouwen.

Het vertrek van de twee John Coffey-mannen Alfred en Christoffer werd uitstekend opgevangen door het aantrekken van Vladimir Stevic en Quirin Wijgers van de respectievelijk bands Pene Corrida en van All Doomed.

Discografie
2018: Rated Gnar – debuutalbum (V2 Records)
2019: Love Love Love – 5 track EP (V2 Records)

Hurray For The Riff Raff – RHODODENDRON

Wie schetst onze verbazing? Toen we even opzochten of Hurray For The Riff Raff de eerste was met een liedje over de RHODODENDRON ontdekten we dat er tientallen andere acts haar voor waren. Het is niet zo dat de Rhododendron populairder is als songtitel/onderwerp dan de roos, maar  veel scheelt het niet.

Geen enkel rhododendron nummer is een hit geworden, die van Whitney en Bloc Party zijn nog het succesvolst. De kans dat Hurray For The Riff Raff, de schuilnaam van Alynda Segarra gaat scoren met haar in hoofdletters geschreven RHODODENDRON achten we vrij klein. Dat heeft niks met kwaliteit te maken, maar alles met de gekozen stijl.

Het door Alynda en My Morning Jacket man Jim James geschreven nummer had makkelijk van Patti Smith en/of Lou Reed kunnen zijn, ware het niet dat hun teksten altijd over het leven in de grote stad (NYC) gaan en de nieuwe single van Hurray For The Riff Raff over eh…planten. Dat thema, maar dan wat breder getrokken komt terug op het nieuwe album, Life On Earth (18/2).

Alfie Templeman – 3D Feelings

18 year old breakout sensation Alfie Templeman has today shared his brand new single and video ‘3D Feelings’ on Chess Club Records/AWAL. The single launched at 6pm on 2 November as Clara Amfo’s Hottest Record in the World on BBC Radio 1; Templeman’s fifth consecutive Hottest Record. Alfie Templeman also today revealed the routing for his first ever European tour dates next March, with support from the Slovakian artist Karin Ann.

Ever since releasing his first single ‘Like An Animal’ in 2018, Alfie Templeman has, with every thrilling move, cemented his position as the teenage icon of his generation. Combining indie-boy-next-door aesthetics with a peerless musicianship – entirely self-taught, he plays no less than ten instruments and also contributes heavily to production on his still-TBA next project – Templeman pushes boundaries like no other teenager. His love of universe building, both aesthetically and musically, shone through on 2021 debut mini-album ‘Forever Isn’t Long Enough’ and burns ever more brightly with ‘3D Feelings’. Fresh, bold, youthful and inventive. Alfie Templeman sees an increasingly grey world in vibrant technicolour.

Produced with Will Bloomfield and Vaccines’ frontman Justin Young, ‘3D Feelings’ explores self-reflection, emotional attachment and the multitude of feelings in response to that. Speaking about the new single, which is also the trio’s first collaboration since the effervescent ‘Happiness In Liquid Form’, Templeman explains: “‘3D Feelings’ is about being reminded of your past self in different ways. Whether it’s objects or people, these are all things we feel a deja vu experience from. We get reminded of feelings we once felt through them, and those feelings just hit you and can’t be controlled. It can be a comforting experience, or a painful one, but either way it takes you back immediately to that feeling you once felt and that can be so powerful.”

He continues: “The song came together so quickly as a fun jam between Will & I, the opening guitar lick was made up on the spot after we found a really nice chord progression for me to solo over. Justin then inspired me to write some really cool lyrics for this one, they flow so effortlessly and they’re really fun to sing.”

See Alfie Templeman live in 2022:

Mar 24 | Le Pop Up!, Paris

Mar 25 | YUCA, Cologne

Mar 26 | Paradiso, Amsterdam

Mar 28 | VZW Ancienne Belgique, Brussels

Mar 29 | Molotow, Hamburg
Mar 20 | Kantine am Berghain, Berlin
Mar 31 | Kranhalle, Munich

Metronomy – It’s Good To Be Back

Met een songtitel als It’s Good To Be Back zou je denken dat het een comeback-single betreft. Maar dat is geenszins het geval. Het laatste album van Metronomy stamt uit 2019, het nieuwe verschijnt begin volgend jaar. De band ligt dus prima op schema.

De songtitel slaat op de ons achterliggende periode van non-activiteit op de podia. Helaas heeft de actualiteit de intentie van componist-tekstdichter Joseph Mount alweer ingehaald. Het enige wat terug is is het virus. Maar een kniesoor etc.

It’s Good To Be Back is een ongecompliceerd en vrolijk stemmend synthi-popliedje voor het hele gezin. Na de release van het nieuwe album, Small World op 18 februari gaat de band weer toeren. Tenminste dat is het plan. Mocht dat doorgaan is It’s Good To Be Back toch nog een toepasselijke titel.

Clipprimeur: Cate Le Bon – Moderation

Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Na de eerste single Running Away is nu uit de tweede track Moderation uit, die gaat vandaag bij ons in première. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.

“Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”

De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.

“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.

The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon

Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.

Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com

Stella – Happiness Is Liquid

Stella is de naam van de band en niet van de zangeres (die heet Tosca). Dat kun je overigens ook horen. De ritmesectie is alles behalve bescheiden en de gitarist (Jasmine, de zus van Tosca) steelt net niet de show.

 Happiness Is Liquid, pas de tweede single van de Amsterdammers is een broeierige bijna ballad waarvan de scherpe randjes ongemoeid zijn gelaten. Het nummer gaat over een tegenvallend feest. De opties zijn weggaan of dronken worden. De band kiest voor het laatste. Een verstandige beslissing blijkt nu, want ze hebben er een sterke song aan over gehouden.

Stella is te zien in de Popronde.

caroline – IWR

Het in Londen gevestigde achtkoppige caroline is verheugd om aan te kondigen dat hun gelijknamige debuutalbum, gemixt door John ‘Spud’ Murphy (black midi, Lankum), op 25 februari 2022 zal worden uitgebracht via Rough Trade Records!

caroline begon begin 2017, voortkomend uit wekelijkse improvisatiesessies. Bandleden brachten hun gedeelde invloeden samen, waaronder emo uit het Midwesten, Appalachian folk, minimalistisch klassiek en verschillende vormen van elektronische muziek, en breidden langzaam hun gelederen uit naarmate de nummers zich ontwikkelden. Rough Trade bracht hun debuutsingle “Dark blue” uit in maart 2020, en het achttal werd genomineerd als Ones To Watch bij de 2020 AIM Awards, waar ze nipt werden verslagen door Arlo Parks. Een tweede single ‘Skydiving on the library roof’ volgde in mei 2021.

Aangekomen bij de derde single ‘IWR’, krijgen we er een prachtige zelf-geregiseerde video bij. Mike O’Malley legt de gedachte achter de nieuwe single ‘IWR’ uit: “Jasper was sending a lot of home-recorded nylon guitar and singing ideas, and one just stuck because it was just a really beautiful vocal melody. We had an initial guitar-based idea, then we decided that on a certain chord this wall of violins should come in.” They experimented with an idea of “extreme closeness,” recording the guitar as quiet as possible, with the microphone placed right next to it and the gain turned up to the maximum.”

Een versie van ‘Dark blue’, de sublieme eerste single van caroline opent het album, geschreven op de dag dat Casper Hughes, Jasper Llewellyn en Mike O’Malley een half decennium geleden voor het eerst samen begonnen te spelen. Llewellyn en Hughes ontmoetten elkaar op de universiteit in Manchester, en toen ze naar Londen verhuisden, nodigden ze Llewellyns oude vriend Mike O’Malley uit om een ​​groep te vormen, die repeteerde in de zolder van een pub in Zuid-Londen. Maar terwijl ze die hypnotiserende ‘Dark blue’ riff bleven spelen, werd het duidelijk dat er iets heel diepers aan het ontstaan ​​was. “Once ‘Dark blue’ got more structured we thought a sultry violin would be good”, zegt O’Malley. Om daarin te voorzien, rekruteerden ze Oliver Hamilton. Naarmate het geluid van de band bleef groeien, groeide ook hun line-up, en uiteindelijk werd het een achtkoppige band, aangevuld met trompettist en bassist Freddy Wordsworth, een andere violiste Magdalena McLean, percussionist Hugh Aynsley en fluit, klarinet en saxofonist Alex McKenzie. Tegen de tijd dat de cast zich tegen het einde van 2019 vestigde, waren de nummers tot uitgebreide en emotionele stukken geschreven, hun rijke palet putte uit een mix van koorzang, Midwest-emo en O’Malley en Llewellyn’s roots in Appalachian folk.

Op ‘caroline’ kunnen liedjes als een lawine cascaderen met de volle kracht van al die instrumenten, gierend en rommelend op de rand van een totale ineenstorting. Op andere momenten glijden ze terug naar onmogelijk breekbare momenten van stilte – een simpele baslijn of een geratel van een snare als het enige geluid te midden van een donkere zee van stilte. caroline weet precies de juiste balans tussen terughoudendheid en loslaten. “Sometimes things sound much better when there’s empty space,” zegt Llewellyn. “Sometimes you might populate [a song] with too many things and forget that an element on its own is enough.”

caroline is – Jasper Llewellyn – akoestische gitaar, cello, drums, zang. Mike O’Malley – elektrische gitaar, zang. Casper Hughes – elektrische gitaar, zang. Oliver Hamilton – viool. Magdalena McLean – viool. Freddy Wordsworth – trompet, bas. Alex McKenzie – klarinet, fluit, saxofoon. Hugh Aynsley – drums, percussie.

Placebo – Surrounded By Spies

Witte rook! Op 25 maart komt dan toch eindelijk album acht uit van Placebo. Ook gaat de band weer spelen. Op 24 oktober staat Placebo in de Ziggo. Wie niet zo lang kan of wil wachten kan op 24 juni terecht op TW Classics in België. Dat festival waarop ook Nick Cave te zien zal zijn kan beter worden omgedoopt in TW Tijdloos, maar dit terzijde.

Bovenstaand nieuws kwam tegelijk met een tweede single van het nieuwe album dat ‘Never Let Me Go’ is gedoopt. Nog meer dan bij ‘comeback’ single ‘Beautiful James’ leunen Molko & co zwaar op de synthesizers. Verder is Surrounded By Spies weer een klassiek klinkend Placebo nummer; spannende opbouw, sterk refrein en een geïnspireerde frontman.

Corridor – Et Hop

Corridor is terug met een nieuwe single “Et Hop”! Geschreven tijdens de sessies voor Corridor’s tweede LP, Supermercado, was “Et Hop” een juweel dat stof vergaarde in de muzikale kluis van de band. Maar toen CISM, het door studenten gerunde radiostation aan de Universiteit van Montreal, de band vroeg of ze een nummer wilden uitbrengen ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van het radiostation, wisten ze precies wat ze te bieden hadden.

Corridor is een gitaar-slingerende, anthem-zingende band uit Montreal. Het zijn doe-het-zelvers met serieuze variëteit: het soort dat graag hun eigen merch ontwerpt en geestverruimende geanimeerde muziekvideo’s maakt voor hun pakkende, boeiende deuntjes. Ze zijn ook de eerste Franstalige act die ooit bij Sub Pop getekend heeft.

Junior, de derde full-length van de band en de eerste voor Sub Pop, heeft een speciaal soort “je ne sais quoi?” De leden van Corridor – Jonathan Robert (gitaar en zang), Dominic Berthiaume (bas), Julian Perreault (gitaar) en Julien Bakvis (drums) – hebben met Junior een plaat afgeleverd die gedefinieerd wordt door intimiteit en directheid. Is het kosmische muziek? Is het indierock? Is het postpunk? Het zijn al die dingen en meer. Het is Corridor.