Met de nieuwe sluitingstijden voor de horeca heeft het begrip afterparty’s een hele nieuwe betekenis gekregen. Helaas laten de huiskamers van de meeste feestgangers geen optredens toe, of anders schieten de buren wel in de stress. Maar plaatjes draaien kan natuurlijk altijd.
Als je Running Around van Afterpartees opzet wordt het gegarandeerd gezellig. De nieuwe single van de Limburgers is geen feeststamper, maar een bijna ballad met tijdige gitaarinterrupties en een meezing deel dat beter wordt naarmate er meer bier vloeit.
Running Around is single twee van album drie, Family Names dat begin volgend jaar moet gaan verschijnen.
Rotterdam – Indie-pop artiest Beryl Anne uit Rotterdam brengt op 12 november haar nieuwe single ‘Twice’ uit. Een stoere track waarin ze niet over zich heen laat lopen.
Beryl Anne maakt elektronische Indie-pop met een krokant randje. Gelaagde synthesizers, heldere meerstemmige zang en vette drums, geïnspireerd door de 80’s en artiesten als Emily King en HAIM.
In 2019 verscheen haar debuut EP ‘’Land of Mine’’ die ze onthulde met een uitverkochte releaseshow in Roodkapje, Rotterdam. Beryl Anne won de Elevator Pitch bij 3FM, speelde live op de radio en toerde in het najaar met de Popronde. Recent bracht ze de singles Thirty-Three Times en Burden uit. In februari 2022 verschijnt haar nieuwe EP ‘’Paper Walls’’.
Twice is in samenwerking met producer Benjamin Rheinlander opgenomen in zijn studio te Amsterdam.
Frans Verburg (producer van de eerder uitgebrachte single Thirty-Three Times) zorgde voor de gelaagde synthesizers. Ocker Gevaerts (o.a. Goldkimono) voegde hier gitaar aan toe en Nicky Hustinx (o.a. Weval en Fink) maakte de track compleet met zijn onmiskenbare drums.
Beryl Anne over Twice: ‘’Wanneer iemand je pijn doet en diep kwetst, in hoeverre accepteer je dit en geef je de ander nog een kans? Twice gaat over de beslissing niet meer over me heen te laten lopen. Liefde maakt soms blind wat tot gevolg heeft dat je meer pikt van de ander dan je lief is. In Twice besef ik dit en besluit de ander geen tweede kans te geven en een streep te zetten door de relatie met alle gevolgen van dien.’’
Twice werd mede mogelijk gemaakt door Sena Performers Productie fonds en Popunie Rotterdam.
De Rotterdamse allesspeler en lekkerzelfdoener VVARD (voorheen WARD, er was al een Ward vandaar de naamsverandering ) wordt per nummer beter lijkt wel. In I Saw Your Face, haar 13e song combineert ze een fantasierijke productie met een emotionele performance. Dat klinkt wat formeel, maar hoe moet je anders een nummer omschrijven met Beach Boys koortjes, een zacht funky beat en een introvert refrein? Plus een handvol tempowisselingen.
Wie Verena Ward al een tijdje volgt zal niet verbaasd zij over de grote stappen die ze maakt. Sinds haar eerste voorzichtige schreden op het artiestenpad heeft ze een succesvolle popronde gelopen, de GP van Rotterdam in de categorie singer-songwriter en meer in de wacht gesleept. Vanwege externe omstandigheden (lees Corona) gaat het allemaal niet zoals VVARD had gehoopt en gepland, maar zoals I Saw Your Face laat horen gaat wat er gaat heel goed.
De hitmachine van The Weeknd is niet te stoppen. Sowieso solo natuurlijk, maar de laatste weken ook steeds helemaal raak in de vorm van feat. Onlangs Popwarmer met de Swedish House Mafia en deze week de spannende r&b track One Right Now met de Amerikaanse rapper/zanger Post Malone. Beiden zijn helemaal herkenbaar in de track, zwoel en catchy. Vooral opvallend zijn weer de 80’s synths en vette bassen.
Als ze hadden gezegd dat Elephant uit L.A. zou komen hadden we het gelijk geloofd. De bio beweert echter dat de band afkomstig is uit de ‘outskirts of Rotterdam’. Het is vaak wat overdreven van Nederlandse bands om in het Engels te communiceren zeker als je weet dan hun fans in Utrecht, Amsterdam en Den Haag zitten. Maar in geval van Elephant is het vooruitzien, anticiperen op de toekomst.
De country annex softrock die het viertal maakt is van een grenzeloze kwaliteit. De band bewees eerder dit jaar zijn waarde met een EP waarop we invloeden herkenden van Fleetwood Mac en Wilco. Nieuwe single Calling combineert de close harmonie van America (de band niet het land) met de scherpe gitaarsound van Poco. Anderen zullen er vroege Eagles of late Byrds in herkennen. Iedereen heeft gelijk! Deze Elephant is dus redelijk retro, maar nooit oubollig.
Calling is vooruitgestuurd als wegbereider voor de release van het debuutalbum van Elephant, The Big Thing dat net als de EP is opgenomen door en Pablo van de Poel in de analoge studio van diens band DeWolff. Een releasedatum moet nog bekend worden gemaakt door label Excelsior.
Met ingehouden woede zegt/zingt Louisa Rogan alias She Drew The Gun dat ze het niet langer pikt. Dat het is een lange lijst met politieke en persoonlijk problemen. Eindelijk zijn de schellen van haar ogen gevallen, ‘Now I See The Bars Of My Cage’, zingt/zegt ze.
Louisa houdt haar verhaal met ingehouden woede, wetende dat wie schreeuwt vaak niet wordt gehoord. Dat geldt ook voor de muziek. She Drew The Gun maakt heldere popmuziek, hitgevoelig zelfs, maar wel met een bite. (I Will Not) Behave Myself heeft onheilspellende synthesizers en een venijnige gitaarsolo, maar ook een radiovriendelijk refrein een een vlotte (90’s) beat: een protestsongs in schaapskleren.
Behave Myself is de titeltrack van album 3 van She Drew The Gun uit Liverpool die veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe krijgt.
Op haar nieuwe single komt de Japans-Amerikaanse zangeres Mitsuki Laycock, roep en artiestennaam Mitski tot de conclusie dat het aan haar ligt. Al die break-ups en shake-ups zijn haar schuld. Zij is The Only Heartbreaker. Of ze daarmee zit kan je je afvragen. The Only Heartbreaker straalt een duivelsgenoegen uit dat wordt bevestigd door de clip waarin alles wat miss Mitski aanraakt in de fik schiet.
Het instrumentale coda van het van het door 80’s synthesizers voortgestuwde nummer is er zo een waarbij in andere tijden massaal de aanstekers de lucht in zouden gaan.
Het licht ontvlambare, The Only Heartbreaker vormt samen met mystiek melancholieke Working For The Knife de voorhoede van Mitki‘s nieuwe album dat begin volgend jaar het daglicht zal zien. Gebrek aan aandacht heeft Mitski nooit gehad, maar met haar zesde album zal ze zich definitief gaan nestelen als een van de grote indie-diva’s van de 21ste eeuw.
Frank Carter & the Rattlesnakes – Sticky (International Death Cult/Mattan)
Frank Carter is een punkrocker met een steevast enthousiasmerend voorkomen. Pure jongen. Om van te houden, met zijn volgetatoeëerde lichaam. Oké, misschien is hij daar een beetje in doorgeslagen. Maar Frank houdt ervan.
Muzikaal wederom geen aanmerkingen op de zanger die op zijn nieuwe plaat als vanouds vergezeld wordt door begeleidingsband The Rattlesnakes en er wordt bovendien het nodige gefeatured door allerhande collega’s. Wel zo gezellig.
Zo is de extravagante Lynks tweemaal van de partij. Zijn (of haar) stem doet wat denken aan die van hiphopper Dizzee Rascal. Hij/zij zorgt voor wat verstrooiing in de punkrockstamper Bang Bang. Aanstekelijk nummer, dat het zonder twijfel goed gaat doen op de festivalweides. Op die van Pinkpop 2022 bijvoorbeeld. Enkele jaren terug was Carter nog dé sensatie op Rock Werchter 2017. Beste act van het weekeinde.
Lynks doet ook mee op Go Get A Tattoo, dat klinkt alsof je het al duizend keer hebt gehoord, maar je weet alleen niet waar. Opnieuw een kraker voor het festivalseizoen aankomende zomer. Waar Joe Talbot, zanger van IDLES, ongetwijfeld ook naar verlangt. Hij doet mee met Carter in My Town, dat ook zo aanstekelijk is als wat. Talbot blijft duidelijk de mindere zanger van de twee, terwijl hij wel wat beter schreeuwt. Dat is ook wat waard.
Punk/metalrockster Cassyette doet mee in het agressieve Off With His Head, dat evenals het gros van de songs op het album zo’n tweeënhalve minuut duurt. Lekker fel en lekker kort. Wat in mindere mate geldt voor het afsluitende Original Sin, waarin Primal Scream-zanger Bobby Gillespie zorgt voor ingetogen, maar weergaloze vocale support voor Carter, waardoor de song naar grote hoogtes wordt getild. Met een fenomenale finale. Om in te lijsten. Ook al door die meer dan heerlijke saxofoon van Yasmin Ogilvie. Pieter Visscher
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. De eerste single afkomstig van het album, getiteld Running Away is nu uit. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
De eerste single is Running Away. Een verhaal prachtig van aard maar met een bitter randje (‘The fountain that empties the world / Too beautiful to hold’), escapisme leeft als een folie voor de buitenwereld. Een eerbetoon aan herinnering, medeleven en sterfelijkheid voor altijd. De video werd geregisseerd door Casey Raymond en is opgenomen in The Factory in Porth, Wales. Le Bon speelt er samen met saxofonist Euan Hinshelwood. Bekijk de video hieronder.
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Animal Collective is het experiment nooit uit de weg laten gegaan, ook al ging dat ten kosten van zaken als melodie, structuur en toegankelijkheid. Het begrip hitpotentie is voor de Amerikanen net zo vreemd als sneeuwstorm voor de inwoners van Amazonia. Desondanks heeft de band zich een aanzienlijke schare fans om zich heen verzameld. Hun nummer My Girls is zelfs een bona fide indie-classic.
Het voordeel van de experimentele insteek van Animal Collective is dat het nooit saai is wat de mannen brouwen, en bij vlagen ook heel goed en bijzonder. Nieuwe single Prester John valt in die laatste categorie. Met zijn lengte van 6 minuut 34 heeft Prester John bepaald geen poplengte, maar verder valt het nummer goed te behappen. De zang is sfeervol en meerstemmig, we horen veel ingehouden percussie en de song telt een mooie instrumentale breek. De herhaling van de songtitel aan het eind zou je zelfs als een refrein kunnen bestempelen. Veel conventioneler dan dit hebben we het collectief zelden eerder gehoord. Veel beter ook niet. Dat belooft dus wat voor het nieuwe album, Time Skiffs dat voor 4 februari staat.
Frank Carter & the Rattlesnakes – Sticky (International Death Cult/Mattan)
