Corona is de schuld van veel ellende in de muziekwereld, maar zoals JC ooit opmerkte, ‘heb elk nadeel ook zijn voordeel’. Zo kreeg Lime Garden, een meidenkwartet uit het Britse Brighton net een beetje de smaak van het live spelen te pakken, konden ze de boel weer afbreken. Het voordeel van de gedwongen thuisvlijt is dat ze nu makkelijk een uurtje kunnen vullen met alleen maar sterke tracks, die ze ook nog eens kundig en overtuigend kunnen uitvoeren. Oefening baart kunst enzo.
Die progressie hoor je in de vijf liedjes die de band tot nu toe heeft uitgebracht. De eerste drie zijn leuk en aardig, de laatste twee respectievelijk goed en geweldig. Wat je ook kunt horen is dat Chloe, Annabel, Leila en Tippi hun eigen geluid hebben ontwikkeld. In reviews wordt Lime Garden o.a. vergeleken met St Vincent, Black Honey en War Paint. Het enige wat je daaruit kunt opmaken is dat ze een zangeres hebben. Genoemde dames zouden in hun handjes knijpen al ze een nummer als Clockwork hadden geschreven.
Carlos Cippelletti – Hybrid / C (Outhere Music/Outnote Records)
Pianist Carlos Cippelletti zou je een wonderkind kunnen noemen en voor het gemak doen we dat ook maar even. Dit jaar behaalde hij zijn master in Latin jazz aan Codarts University of the Arts in Rotterdam. De Spanjaard sleepte daarvoor al diverse grote prijzen in de wacht in de jazzwereld.
Hybrid / C betekent het albumdebuut van Cippelletti. Een zowel muzikaal als cultureel fusion-project waarin Afro-Cubaanse muziek en jazz samenkomen. Cippelletti, geboren in Spanje uit een Cubaanse vader en Franse moeder, laat zijn diverse identiteiten op weergaloze wijze samensmelten op een sprankelend album waarop jazz, Cubaanse folklore, neo-soul en zelfs klassieke muziek leiden tot een sprankelende, zalvende mix. Muziek die je doet verlangen naar warme oorden.
Dat de naam Buena Vista Social Club af en toe op komt borrelen is nauwelijks verwonderlijk, gezien die Cubaanse invloeden, terwijl door Cippelletti en zijn band een nog hoger niveau wordt aangetikt.
Hybrid / C werd opgenomen met een traditioneel Afro-Cubaans jazzsextet (trompet, tenorsax, piano, contrabas, conga’s / batá-drums en drums) en, sterk gedoseerde, additionele elektronica en synthesizers om een synthese tussen traditionele klanken en een stuk moderniteit te creëren. Aangevuld met gastartiesten zoals trompettist Alvaro Artime en Maria José Llergo, die op twee songs de vocalen verzorgt, wordt op Hybrid / C een muzikaliteit tentoongespreid die louter tot gelukzaligheid leidt. De mensheid is eraan toe. Pieter Visscher
In de oertijd van de popmuziek duurden nummers zelden langer dan twee minuten. In de hippietijd kwam daar verandering in en duurden songs soms wel een hele plaatkant.De punks kwamen daar tegen in opstand en brachten de gemiddelde songlengte terug naar een minuutje of drie. Dat werden er vier, soms vijf in de daarop volgende decennia, maar -dankzij Tik Tok- komt de limiet van twee minuten weer in zicht. En waarom niet? Feitelijk duren veel nummers maar anderhalve minuut, en bestaat de rest uit herhaling.
Invisible Thing van Dazyklokt een krappe anderhalve minuut. Het lijkt echter veel langer, want er gebeurt van alles; de gitaren zoemen om je hoofd als een zwerm wespen, de zanger is maar net te horen boven het geweld van de ritmesectie. Tegen de tijd dat je je veiligheidsriemen om hebt is het alweer voorbij. Op het debuutalbum van de band/man Dazy lijkt een eenmansproject van James Goodson) uit Richmond Virginia staan nog 22! gelijksoortige adrenaline verhogende fuzzrocksongs.
Parquet Courts brengt vandaag hun langverwachte nieuwe album, Sympathy For Life, uit op Rough Trade Records, en een gelijktijdig optredende release-show spelen in Music Hall of Williamsburg.
Ook is er een vurige nieuwe single/video, ‘Homo Sapien’. Daarnaast zal de band vandaag Feel Free: Sympathy for Life, Visualized presenteren tijdens hun NoonChorus livestream-evenement, waar fans “Sympathy for Life” voor het eerst in zijn geheel kunnen horen en zien. De band, die deze stream slechts één nachtje online laat staan, schakelde de inspanningen in van 11 geweldige visuele artiesten van over de hele wereld om een volledig unieke ervaring te creëren met o.a. een introductie door NBA Hall of Famer Bill Walton en bijdragen van Joe Pera van Adult Swim.
“Sympathy For Life” is Parquet Courts op hun meest instinctieve en elektronische manier, waarbij ze hun betoverende, psychedelische verhalen in magie laten neerdalen op een nieuw terrein zonder hun unieke identiteit te verliezen. Hoewel het nieuwe nummer “Homo Sapien” gitaarzwaar is, heeft het nog steeds een groovend randje terwijl de vocalen van A Savage herkauwen: “The erotic quality of not feeling meaningless // Reflecting a loving gaze // Commanding and amorous // A matte-finished wishing well // Seductive and glamorous.”
Wie geen goed humeur krijgt van Better Each Day, de nieuwe single van NOBRO kan beter even de GGZ gaan bellen. De song begint met een gospel-achtig dameskoor inclusief orgel, maar na een minuutje komt de punk uit de mouw waarna er op de tafel gedanst mag worden. De meest gezongen zin is ‘Get The Fuck Out Of Here’, om politieke redenen heeft men echter gekozen voor het neutralere Better Each Day als songtitel.
NOBRO betekent no brothers, we hebben hier dan ook van doen met een meidenband. We hebben op zang en bas Kathryn McCaughy, op drums Sara Dion, op gitaar Karolane Carbonneau en op keys en percussie Lisandre Bourdages. Ze komen uit Montreal, Canada. Vandaar die welluidende Franse achternamen. Een album is er nog niet, wel een handvol vergelijkbare oppeppertjes.
Het New Yorkse drietal Sunflower Bean heeft hun single Baby Don’t Cry uit. Het is ‘t eerste nieuwe materiaal van de band, met de veelzijdige frontvrouw Julia Cumming aan het roer, sinds hun succesvolle 2e studioalbum Twentytwo in Blue uit 2018, de King of the Dudes EP uit 2019 en de standalone track Moment In The Sun uit 2020.
In de tussentijd toerden ze uitgebreid met o.a. Beck, Cage the Elephant, Interpol en Courtney Barnett.
Baby Don’t Cry geeft alvast een heel fijn voorproefje van wat er in 2022 van Sunflower Bean kan worden verwacht.
Tuareg-kwintet Imarhan kondigt hun derde studioalbum, Aboogi, aan op 28 januari 2022 op City Slang, en presenteert vandaag de eerste single/video “Achinkad”. De diversiteit, schoonheid en strijd van het leven in Imarhans thuisstad Tamanrasset in Zuid-Algerije worden weerspiegeld in de nummers op Aboogi, het eerste album dat de band op hun geboortegrond opnam in een studio die ze zelf bouwden. Het bevat de Soedanese zangeres Sulafa Elyas en Gruff Rhys van Super Furry Animals, plus Abdallah Ag Alhousseyni van Tinariwen en de dichter Mohamed Ag Itlale (ook bekend als Japonais) uit de artistieke gemeenschap van Tamanrasset. Na het opzwepende Temet (2018, City Slang) is dit nieuwe album zo sereen en open als de woestijn waaruit het is voortgekomen.
Imarhan’s Aboogi Studio, genoemd naar de structuren die hun nomadische voorouders bouwden bij het vestigen van nederzettingen, is de eerste professionele opnamestudio in hun stad, bedoeld om de gemeenschap van muzikanten in de Sahara-regio te dienen, velen die nog nooit toegang hebben gehad tot high-end opnameapparatuur. . Het leek niet meer dan logisch om de resulterende verzameling liedjes ook Aboogi te noemen, een knipoog naar de nieuwe collectieve ruimte die ze hadden gecreëerd, evenals de veerkracht van hun cultuur en mensen. “Aboogi reflects the colors of Tamanrasset, what we experience in everyday life,” zegt bandleider Iyad Moussa Ben Abderahmane, beter bekend als Sadam. “We give space to the wind and the natural energies, to the sun and the sand. We want to express their colors through music.”
Er is ongelooflijke warmte ingebed in deze stabiele, zangerige ritmes en geduldig getokkelde akoestische gitaren, niet alleen afgeleid van de natuurlijke omgeving, maar ook van de gemeenschap die hen omringt.
De muzikale wereld van Imarhan is altijd al uitgestrekt geweest, gebaseerd op de traditionele klanken van de Toeareg-bevolking, maar fel individualistisch en omarmend de vele stijlen die ze tegenkomen. Op Aboogi ontpoppen ze zich als een werkelijk wereldwijde groep, verenigd met hun medewerkers in een geest van verzet en sociale verandering. Deze verbinding wordt gevoeld in de video “Achinkad” waarin de band muziek speelt rond een vuur en dansers schuifelend door een woestijn.
Over het lied zegt Sadam: “It’s a tribute to our people and to our land. The Tuaregs have been present since ancient times and they are still here, present to their land, faithful to their people, grateful to their ancestors, to their culture, and fully, heavily attached to their nature. They travel through the times and they are always here with this land part of their identity.”
De nummers op Aboogi zijn van het heden, overbruggen het verleden, verwijzen vaak naar voorouderlijke teksten en de toekomst. Ze behandelen veel actuele problemen die de gemeenschap van Imarhan betreffen, van onderdrukkende wetten tot grote economische ongelijkheden. “You must be in solidarity with your people at all costs, until the end,” zegt Sadam. De vederlichte, feestelijke muziek op Aboogi logenstraft het felle gevoel van overtuiging en rechtvaardigheid. Deze complexiteiten maken de muziek van Imarhan zo vooruitziend – schoonheid en rust vermengen zich met strijd en hartzeer, en creëren een dynamische kijk op het leven voor degenen die onderworpen zijn aan meer dan een eeuw van kolonialisme en scheve revoluties, maar gezegend met echte gemeenschap, kunst en cultuur.
Na de release volgt een album toer, waarbij Nederland niet wordt overgeslagen, zaterdag 19 maart Patronaat & maandag 21 maart ‘t Paard in de agenda!
Als een band 7 koppen telt, weet je dat ze het niet voor het geld doen, maar voor de muziek. Hoe groter de band, des te dunner de spoeling. De geluiden die de harten van Black Country New Roadsneller laten kloppen zijn van het theatrale soort, denk Bowie, Roxy Music denk vooral Arcade Fire.
Isaac, Tyler, Lewis, Georgia, Mat, Charlie en Luke zijn koud drie jaar bij elkaar en nu al ver gevorderd met de voorbereidingen voor hun tweede album. Mogelijk gemaakt door Corona zeg maar. Maar ook door een overvloed aan inspiratie. De werktitel van de opvolger van is ‘Ants From Up There’, en de beoogde release datum 4 februari 2022.
Single 1 van album 2, Chaos Space Marine komt in eerste instantie wat chaotisch over -er gebeurt nogal veel in de 3 ½ minuut die het nummer duurt- maar na een paar keer luisteren blijkt alles toch een plek te hebben. Sax en violins bepalen de sfeer van het nummer, dat mede door de vele breaks en talrijke tempowisselingen veel wegheeft van een liedje uit een musical. De tekst voedt dat vermoeden. De Chaos Space Marine uit de titel is een moegestreden marinier die Engeland verlaat en zee kiest op zoek naar..?. Dat is dus de vraag. Billie Eilish wordt ook nog genoemd. Boeiend plaatje van een boeiende band.
Wie geld heeft, heeft geen tijd en wie tijd heeft, heeft geen geld. Die boodschap wordt vertaald in corrupte riffs en valse maatsoorten, die het gevoel versterken van desoriëntatie en vreugdevolle overgave.
Het album Money No Time Time No Money van Overijssels rockduo Money & The Man komt uit op 22 oktober en werd opgenomen in een oud chinees restaurant, nu dienstdoend als antikraakpand. Omgeven door de schmutz van jarenlange twijfelachtige hygiëne-naleving werden de dertien songs op band geknald. De decibellen stootten het stof van de nep-mingvazen en deed groene algensmurrie van de aquariumwanden afbladderen. Het was de winter van 2019 en stervenskoud. De enige manier om het warm te krijgen gedurende de acht opnamedagen, was spelen alsof hun leven ervan af hing.
De nieuwe single is Alone en hieronder staat de videoclip. Money & The Man gaat veel live spelen. Op 28 okt is de release show in Burgerweeshuis te Deventer. De band gaat ook op tour met Navarone in het najaar.
Phoebe Green begint zo’n beetje een vaste klant te worden. So Grown Up is het derde nummer dat we van haar oppikken. Net als de twee voorgangers Reinvent en IDK is So Grown Up weer zo’n slim popliedje dat in de handen van een minder getalenteerd persoon plat had kunnen worden. Nu horen we een mooi mozaïek van lage gitaar en hoge synthesizer lijnen, Een kordate drummer zorgt voor cohesie en de roodharige Miss Green voor de finesse.
Zoals de titel al laat doorschemeren gaat So Grown Up over de horten en stoten van het volwassen worden. Misschien wel de mooiste van de vele mooie tekstregels is deze, ‘Will They Want Me When My Innocense Runs Out”. Een nadenkertje met een beat.
Carlos Cippelletti – Hybrid / C (Outhere Music/Outnote Records)
