Category: Nieuwe Muziek

Meskerem Mees – The Writer

‘The Writer’ is de nieuwe single van Meskerem Mees en is een nieuw staaltje van haar buitengewoon talent. Het klinkt als een liedje dat er altijd is geweest, een classic van Melanie, Paul Simon, Nick Drake of Joni Mitchell: tijdloze melodie, sublieme, witty lyrics en de stem van een engel.

Het is de voorloper van Meskerems debuutalbum ‘Julius’, dat over een maand (12 nov) uitkomt.

Het blijft hard gaan voor Meskerem Mees: als winnares van Humo’s Rock Rally scoorde ze met ‘Joe’, ‘Seasons Shift’ en ‘Astronaut’ drie hits en was er een prachtige samenwerking met Tourist LeMC. Inmiddels scheert ze ook hoge toppen in het buitenland: ze won de prestigieuze Montreux Jazz Talent Award en wond, onder andere, CoS en KEXP in de VS om haar vinger. Het is dan ook geen verrassing dat ze te gast is op de mooiste showcase festivals van het continent: van Reeperbahn (Hamburg), via MaMA (Parijs) tot een droomspot in de Stadsschouwburg van Groningen op Eurosonic begin volgend jaar.

Yorick van Norden – Empty Words

Yorick van Norden is zo druk met zijn missie om Nederland een goede muzieksmaak bij te brengen dat zijn eigen carrière er soms bij in lijkt te schieten. Met Anne Soldaat trok hij volle zalen met hun Unsung Heroes project, met o.a Tim Knol, Pablo van DeWollf en Janne Schra herdacht hij The Summer Of Love in het theater, met Judy Blank ging hij de boer op met een sterke ode aan de bard der barden, Bob Dylan. Enz, etc.

Ondertussen is Yorick ook de man geworden die je moet bellen als er een luxe rerelease aan zit te komen van The Beach Boys, The Beatles of een andere bekende of obscure band van ver voor zijn geboorte. Zo vliegt de tijd en is het alweer ruim drie jaar geleden dat hij een eigen ei uitbroedde. Maar de opvolger van het The Jester is in zicht. Het eerste voorproefje is nu voor handen en heet Empty Words.

Op zijn nieuwe single laat Yorick zijn innerlijke Beatle de vrije loop. Of zijn innerlijke Travelling Wilbury. Met zijn George Harrison gitaar en Tom Petty-eske zang doet Empty Words nog het meest aan hen denken. Bang voor een proces aan zijn broek hoeft Yorick niet te zijn. Hij citeert en refereert, maar imiteert nergens. Empty Words is een goed begin van een nieuw project dat Yorick weer brengt waar hij thuis hoort in het clubcircuit. Maar nu dus met eigen werk. 

Pip Blom – Different Tune

Jammer dat er niet meer zoveel papieren muziekbladen zijn anders zou Pip Blom nu zo ongeveer aan haar/hun tiende plakboek toe zijn. Van Amerikaanse hobby blogs tot en met Sir Elton John allemaal steken ze de loftrompet over ‘onze’ Pip. Gelukkig laat/laten ze zich niet van de wijs brengen door al veren in haar/hun derrière en rockt/rocken ze gewoon door op haar/hun unieke manier.

Different Tune is anders in die zin dat het tempo iets lager ligt dan we van haar/hen zijn gewend. Dat is in lijn met de stemming, Pip is in mineur, want de liefde enzo. De band doet ook een stapje terug zodat niets de zang in de weg zit. Different Tune is welgeteld de vijfde voorloper van album twee van de Pips, dat gaat Welcome Break heten en volgt op 12 november.

Popwarmer: Griff – One Night

2021 was zeker in de UK het jaar van de nog maar 20-jarige Griff, half Jamaicaans en Chinees. Ze werd door de BBC al getipt om in de gaten te houden en won vervolgens zelfs een Brit Rising Star award. Na Black Hole, dat meer dan 50 miljoen keer is gestreamd, is ook haar nieuwe euforische single One Night een groot succes in Engeland; de track staat Top 20 airplay en wordt op zowel de publieke als commerciële radio veel gedraaid. En nu dus ook de Popwarmer in Nederland! Clubs open en dansen maar op Griff!

Band of Horses – Crutch

En weer terug! Vijf jaar geleden ging het licht uit bij Band Of Horses. Maar in februari verschijnt dan eindelijk de opvolger van Why Are You OK. Album nummer zes gaat Things Are Great (21/1) heten. Hoezo ironische titel?

Van de oorspronkelijke club die in 2004 van start ging is alleen Ben Bridwell nog over. Band Of Horses is dan ook zijn kindje. Op het nieuwe album nog meer dan ooit. Bridwell schreef niet alleen alle songs, hij had ook een hand in de productie. En het is natuurlijk zijn stem die de sound bepaald. Al had Crutch ook een nummer van neo-Americana collega’s My Morning Jacket kunnen zijn.

De komst van twee nieuwe muzikanten in de opstelling heeft de band geen kwaad gedaan. Crutch klinkt hongerig en energiek. De titel is een woordspeling, ‘I’ve Got A Crutch On You’ zingt Ben. Daarmee wil hij zeggen dat hij niet alleen gek is op zijn geliefde, maar ook afhankelijk, zoals een iemand die slecht ter been is afhankelijk is van krukken. Of zij blij is met de beeldspraak kan je je afvragen.

Johnny Marr – Receiver

Johnny Marr is de laatste tijd in het nieuws omdat hij het een gotspe vindt dat Rick Astley aan de haal gaat met nummers van The Smiths. Begeleid door The Blossoms toert Astley momenteel door de UK met een show waarin ze alleen maar nummers van The Smiths zingen, composities dus van Morrissey en Marr. Voor Johnny Marr is Astley artistiek gezien de vijand. Hij voelt dus echt ge-rick rolled. Uiteraard vindt Morrissey het allemaal prachtig. Als die iets kan doen om zijn oude maat dwars te zitten zal hij het niet nalaten.

Hopelijk krijgt Marr’s nieuwe EP net zoveel aandacht als zijn tirades tegen de in zijn optiek heiligschennis van de zanger van ‘Never Gonna Give You Up’. Het prijsnummer van de Fever Dream Pt 1 EP is Receiver, een grootstedelijke rocksong met lekker veel gitaarwerk van de misschien wel beste gitarist van de new wave generatie. Dat Pt 1 duidt er op dat er meer nieuwe muziek van Johnny Marr in de pijplijn zit.

Misschien moet Rick Astley eens een van Marr’s nieuwe composities coveren. Wie weet krijgt hij dan eindelijk weer eens een hit. Of zou Marr dat ook niet zien zitten?

The Bug Club – My Baby Loves Rock & Roll Music  

‘Naïeve of zondagskunst is een vorm van beeldende kunst, meestal schilderkunst die gekarakteriseerd wordt door de naïeve en soms kinderlijke manier waarop het onderwerp wordt uitgebeeld’, weet Wiki. Wat The Bug Club uitvreet is een vorm van naïeve popmuziek. Wiki vertelt verder dat naïeve kunst ook wat techniek betreft kinderlijk kan overkomen. Dat geldt dan weer niet voor The Bug Club. Het meisje en de twee jongens spelen als de beste. Wat ze doen is dan ook een keuze en niet het gevolg van onvermogen. The Bug Club wegzetten als een stel amateurs is niet begrijpen wat de essentie is van hun kunst.

The Bug Club heeft een aantal illustere voorgangers, The Velvet Underground en hun grootste fan Jonathan Richman’s Modern Lovers zijn de bekendste. The Bug Club heeft afgelopen jaar vijf nummers uitgebracht, allemaal volgens het zelfde procedé; vetarme coupletten, klevend refrein, dikke gitaarsolo en klaar. Met een speelduur van 2.37 is My Baby Loves Rock & Roll Music hun langste liedje tot nu toe. En hun beste.

Low – Hey What

Low – Hey What (Sub Pop)

De Amerikaanse formatie Low heeft altijd wel een wat nicheachtig geluid gehad, maar gooit op de laatste worp definitief alle remmen los. Zo hoorden we het, tegenwoordig, duo Alan Sparhawk en Mimi Parker nog nooit. Het geluid was nog niet eerder zo overrompelend. “Hey What”, hoor ik u zeggen. En zo heet-ie ook, de nieuwe Low.

Ontwrichtend. Nog zo’n term die van toepassing is. Terwijl voorloper Double Negative (2018) al implodeerde van pure abstractie neemt Low nog veel meer afstand van de sound waarmee de band in 1994 debuteerde: I Could Live In Hope. Nog ver weg van alle overstuurde elektronica waarmee ongeoefende trommelvliesjes bijkans subiet sneuvelen. Vervormde gitaren. Dreiging. Niet dat Double Negative daar een kleine jongen bij is en toch is veel anders. Low laat de luisteraar langer wachten tot deze antwoorden krijgt. Hoe zit dit? Hoe zit dat? En waarom? Een plaat vol van rauwe pracht die veel meer draaibeurten nodig heeft om definitief binnen te dringen dan te doen gebruikelijk in de muziek van vandaag de dag. Het is meer dan een eenvoudige uitdaging. Het gaat verder. Low grijpt ons bij de kladden.

Hoewel er genoeg verstilling is op een bedje (proest) van vrijwel continue spanning zijn het toch met name de krakende, beukende en schurende geluidsmuren die voor de subversiviteit zorgen die het huidige Low zo kenmerken. En ze zijn maar met z’n tweeën. Kun je nagaan.
Gecontroleerde chaos en plots serene pracht zijn een huwelijk aangegaan dat een eeuwigheid zou moeten duren. Pieter Visscher

MY BABY brengt nieuwe video bij a dream i dream uit

De Nederlandse band MY BABY brengt vandaag hun nieuwe video a dream i dream uit. De single verscheen twee weken geleden al op alle streaming platforms. De clip voor het nummer is gemaakt door regisseur/visual artist Menno Fokma, terwijl visual artist en vaste VJ van de band Frouke ten Velden de montage verzorgde.

Samen met zangeres Cato van Dijck ontwikkelde Menno Fokma de choreografie voor de video, daarnaast ontwierp hij verschillende 2D en 3D bouwstenen die in de clip te zien zijn. Volgens de regisseur heeft hij zo een wereld ontwikkeld waarin er een symbiose is tussen de natuur en de door de mens gecreëerde elementen. In de video komt dat naar voren door het gebruik van motion graphic design en het gebruik van licht. De realiteit maar dan net anders. Cato legt uit: ‘In het nummer zing ik “No matter what I do, a dream I dream of you”. Voor mij is dat het verlangen naar een utopische, futuristische wereld. De visuele stijl van Menno sluit hierbij naadloos aan.’

Droomwereld
De digitale scènes worden afgewisseld met een zingende en dansende Cato, die op deze manier de verbinding aangaat met een droomwereld. De styling van Cato sluit daar bij aan. Zo zijn voor haar outfits hoogwaardige en bijzonder materialen als leer en glanzend vinyl gebruikt waardoor er een meer futuristische uitstraling ontstaat. Een perfecte match dus met de wereld waarover ze zingt in a dream i dream.