Category: Nieuwe Muziek

Being Dead – Van Goes

Met Firefighters van Being Dead hoog in de Graadmeter zijn we op zoek gegaan naar een geschikte opvolger. Dat viel niet mee.

Niet omdat de Texanen een one-hit-wonder zouden zijn, maar omdat ze bij het bereiden van hun songs volledig lak hebben aan eventuele radiovriendelijkheid. Wat natuurlijk wel voor ze pleit. Uiteindelijk hebben we gewoon de keuze van het volk gevolgd en de meest gestreamde track gekozen. Dat is dus Van Goes, een nummer dat nog maffer is dan Firefighters.

Being Dead heeft zo zijn eigen opvattingen over intro’s en outro’s en aan refreinen doen ze niet of meestal niet. Meng Frank Zappa met Pixies en maak het af met een snufje Mama’s & Papa’s en je krijgt iets dat in de verte wel lijkt op Being Dead. Maar de band klinkt vooral als zichzelf, kronkelig en ongrijpbaar, net als het schepsel waarnaar ze hun tweede album hebben vernoemd, EEL, de paling.

The Cure – A Fragile Thing

Zou Robert Smith een deal met de duivel hebben gesloten, eeuwige jeugd in ruil voor zijn ziel? Aan zijn uiterlijk zie je dat de tijd wel degelijk vat heeft op de zanger van The Cure, maar zijn nieuwe songs klinken net zo fris en overtuigend als die van eind vorige eeuw.

En zingen doet Smith nog steeds als een jonge god. Na Alone is A Fragile Thing de tweede voorloper van Songs Of A Lost World, het album waar de fans al zo’n zestien jaar op zitten te wachten. Het zou kunnen dat Smith stiekem oude, onbekende songs heeft opgegraven en afgestoft voor het nieuwe album, maar dan nog. De nieuwe singles zijn old school, hard core en vintage Cure, tijdloze topsongs die weer eens duidelijk maken dat The Cure tot den Groten Der Aarde behoort.

shego – La fiesta

Het lekkere ‘niets aan de hand’ plaatje van deze week is van het Spaanse shego.

La Fiesta van het damestrio uit Madrid is tweeënhalve minuut Musica Exotica. Cartooneske Spaanstalige meezing rap-rock-punk-pop. En Shego heeft nog veel meer van dit soort snoepjes in haar mandje, liedjes waar de lol van afspat. In Espagna lust men er wel pap van. Een festival als Eurosonic zou er flink van opvrolijken. En als ze dan toch hier zijn, knoop er dan maar meteen een tourtje aan vast. Wat Spaanse zomerzotheid in de donkere dagen rond kerst kan geen kwaad.

Divorce – All My Freaks

Dat er ook fraaie dingen gebeuren buiten het post-punk genre om laat Divorce horen. De band uit Nottingham heeft zich gespecialiseerd in verhalende songs, nummers die suggereren dat hun debuut best wel eens een conceptalbum zou kunnen zijn. Ook mogen we niet uitsluiten dat Divorce ooit nog eens met een musical op de proppen zal komen. Meatloaf, maar dan indie.

Nieuwe single, All My Freaks is zo’n song die per tourbeurt beter wordt. Bassiste Tiger Cohen-Towell zingt, niet zonder ironie over een beginnende band waarvan veel wordt verwacht en die zelf ook niet gespeend is van de nodige ambitie. Het woord autobiografisch lijkt op zijn plaats.

Het is overigens niet de eerste keer dat we Divorce belonen met een IJsbreker. Vorig jaar tipten we Sex & The Milennium Bridge en ook andere singles lieten we graag horen.  De verwachtte doorbraak is tot nu toe uitgebleven, maar komt wel steeds dichterbij.

Divorce mag dan wel geen postpunk produceren, zonder voorbeelden werkt de band nou ook weer niet. Zonder er echt op te lijken doet Divorce wel denken aan de wat luxueuzere, melodieuzere, ambitieuzere bands uit de new wave periode, zoals Tears For Fears, Talk Talk en The Dream Academy. Het albumdebuut van Divorce wordt begin maart verwacht en heet ‘Drive To Goldenhammer’.

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

trauma ray – Spectre

Aan de meeste bandnamen kun je niet zien wat voor geluid ze produceren. Bij trauma ray dus wel.

Een band met trauma in de naam is niet van de meezingers, hitparadedeuntjes of andersoortige oppervlakkigheid. Trauma ray uit Forth Worth, Texas maakt donkere, trage, repetitieve gitaarmuziek in de steeds verder oprukkende shoegaze stijl.

Missie van de band is om helende muziek te maken, klanken waarin je je in kunt verliezen, muziek die je helpt te verwerken. Spectre lijkt gezongen door een vrouw, maar op de foto zien we alleen maar mannen met snorren een baarden. Volgende maand volgt Chameleon, het debuutalbum van trauma ray.

HUNK – Paul

HUNK maakte in mei dit jaar een uitstekende eerste indruk met Blushing Over Nothing.

De Haarlemmer band beoefent een zelf ontwikkelde grunge variant, die ze ‘diet grunge’ hebben gedoopt. Dat suggereert een afgeslankt geluid, maar nieuwe single Paul is zo vet als een patatje oorlog. Het begint al met de gitaren die een slim intro spelen dat we menen te herkennen, maar (nog) niet kunnen traceren. Dan volgt een ijzersterke performance van frontvrouwe Joan de Bruyn-Kops die het nog net niet op een rappen zet. Na een spacey break wordt er met vereende krachten een heavy eind aan Paul gebreid. Je kunt HUNK gaan zien tijdens de Popronde. Vraag ze dan gelijk wanneer hun EP uitkomt.

NewDad – Under My Skin

Een nieuwe single van NewDad is altijd goed nieuws. Zeker als blijkt dat Julie Dawson & co hun dromerige popsound verder hebben uitgediept en geperfectioneerd.

Under My Skin is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het begin dit jaar verschenen debuutalbum van de Ierse band.  Of er al een tweede album in de stijgers staat, is nog niet bekend. Maar er zijn dus weer activiteiten in het NewDad kamp. Hopelijk  staat er ook een tour d’Europe in de planning. De show die de band dit jaar op Misty Fields ten beste gaf smaakt naar meer.

Martje Serveert nieuwe muziek week 41 2024

Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.

Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:

  1. Merce Lemon – Foolish and Fast  / IJSBREKER!
  2. Peter McPoland – My Baby
  3. Humdrum – Eternal Blue
  4. NewDad – Under My Skin
  5. Divorce – All My Freaks
  6. Amyl and the Sniffers – Big Dreams
  7. HUNK – Paul
  8. trauma ray – Spectre
  9. shego – La fiesta
  10. Royel Otis – If Our Love Is Dead
  11. Last Train – Home / BREEKIJZER
  12. Ela Minus – Broken / POPWARMER
  13. The Horrors – The Silence That Remains / MARTJES < 3

Humdrum – Eternal Blue

Soms kom je een act tegen waarvan je je afvraagt waarom hij/zij/hen niet veel meer plays heeft dan een magere 2 k p/m.

Humdrum is een goed voorbeeld van een muzikant die volop in de spotlights zou moeten staan. Reden is het zestal songs die hij online heeft.  Zijn nieuwste single is zelfs een bescheiden meesterwerkje. Eternal Blue heeft een heerlijke ‘late eighties’ sound, die aan alles en iedereen doet denken (R.E.M., The Cure en The Smiths o.a.) maar dan met een snufje shoegaze. De Amerikaanse neef van The Haunted Yoith, zo kan je hem ook zien. Het nummer is met zoveel flair, kennis en liefde gemaakt dat van epigonisme geen sprake is.

Achter Humdrum gaat de uit Chicago afkomstige Loren Vanderbilt III schuil. Op 18 oktober verschijnt het debuutalbum van Humdrum. Hopelijk gaat de release van ‘Every Heaven’ gepaard met de nodige tam tam.