Album van de week Archieven - Page 25 of 58

Joe Jackson – Fool

Joe Jackson – Fool (ear MUSIC/V2)

Zo is het natuurlijk wel. “No luck, no money, no sex: no fun!”, zingt Joe Jackson in de sublieme opener Big Black Cloud, afkomstig van zijn 25ste (!) studioalbum, dat de titel Fool draagt. Er zit nog geen greintje sleet op de 63-jarige Brit. Kwaliteit verzekerd. Nu ook weer.

Fool is een plaat met vier uptempostukken en vier stukken met wat minder gas op de plank. Acht songs, geen dissonant. 42 minuten Joe Jackson zoals we hem zo graag horen. Fel wanneer een nummer daarom vraagt en vol pathos op de juiste momenten. Altijd weer die zeggingskracht. Jackson klinkt bovendien nog altijd net zo fris als in 1979, toen hij debuteerde met het voortreffelijke Look Sharp!. Dat maakt het allemaal nog wat knapper.

Vooral in een pittige pianoballade als Dave laat Jackson je smelten, als een softijsje half juli. Refrein om in te lijsten. “And you and me just keep rushing round the world. Could it be that while we’re rushing round the world we’re wasting all our time?”

Het zijn strofes die nog wel te bevatten zijn, terwijl Jackson je meestentijds vertwijfeld achterlaat, met verdomd lastig te doorgronden lyriek. Teksten die voor diverse interpretaties vatbaar zijn. Alleen de meester heeft de sleutel.

Hij speelt The Joker, zo lijkt hij te willen zeggen, met de betreffende speelkaart voor zijn rechteroog, aan de binnenkant van de uitklapbare cd-hoes. Nog net zo mysterieus als altijd. Binnenkort komt-ie naar Nederland en België. Pieter Visscher

LIVEDATA 17/03 Oosterpoort, Groningen 04/04 Tivolivredenburg, Utrecht 07/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 08/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 10/04 Muziekcentrum Enschede, Enschede 11/04 Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen 15/04 Ancienne Belgique, Brussel

Wannes Cappelle / Broeder Dieleman / Frans Grapperhaus – Dit Is De Bedoeling (Unday Records)

Broeder Dieleman uit Zeeuws-Vlaanderen (meest recente album: Komma) en Wannes Capelle, stuwende kracht achter Het Zesde Metaal (prijswinnende Belgische band uit West-Vlaanderen) hebben samen een EP gemaakt. Op de zes nummers van Dit Is De Bedoeling worden ze op cello intens en stemmig ondersteund door Frans Grapperhaus.

Op de EP hoor je geen muziek van lachebekjes, met uitzondering van de bijna vrolijke meedeiner Met Eten. Maar gezien de publiciteitsfoto hebben Dieleman, Capelle en Grapperhaus het prima naar hun zin gehad bij het maken van dit Nederlandstalige miniatuurtje.

Denk wat betreft de muzikale kleur van het album aan de bijna maniakale gedrevenheid van Hauser Orkater, De Kift en André Manuel. Maar dan in een verstilde versie. Twee stemmen, akoestische gitaar, een banjo, een eenzaam harmonium en de prachtige, sobere cello van Frans Grapperhaus.

Capelle en broeder Dieleman zingen een tikje dialectisch, maar met de teksten erbij zijn hun woorden perfect te verstaan. En dat is precies de bedoeling. Poëtische, intense en prachtvolle muziek, dat is Dit Is De Bedoeling. Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA
08/02/19 Winterwarm Festival, Turnhout/Kasterlee
09/02/19 Muziekcentrum, Dranouter
15/02/19 Cultuurcentrum, Brugge
16/02/19 De Grote Post, Oostende
22/02/19 CC De Steiger, Menen
23/02/19 Cultuurcentrum, Mechelen
26/02/19 30 CC/Wagehuys, Leuven
28/02/19 CC Ter Dilft, Bornem
06/03/19 Minard, Gent
07/03/19 Minard, Gent
08/03/19 Minard, Gent
09/03/19 Theaterzaal, Zwevegem
15/03/19 Arenberg, Antwerpen
16/03/19 Ter Vesten, Beveren
21/03/19 Luxor Live, Arnhem (NL)
28/03/19 Pennickshuis, Deventer (NL)
29/03/19 De Spil, Roeselare
30/03/19 GC De Kluize, Oosterzele
13/04/19 Festival Tweetakt, Utrecht (NL)
19/04/19 Motel Mozaïque, Rotterdam (NL) (dernière)

Steve Gunn – The Unseen in Between (Matador / Beggars)

Van Steve Gunn verschenen er talloze instrumentale gitaaralbums, maar dit nieuwe album is zijn vierde waarbij de focus meer ligt op zang en liedschrijven. De meestergitarist houdt het uiteraard wel gitaar georiënteerd, al is dit tweede album voor het Matador label wel een stuk akoestischer van toon dan diens voorganger.

Wat dat betreft weet hij hier het beste van zijn vorige albums te combineren. Er klinken aangenaam herhalende melodieën en verrassend ontluikende liedjes die de luisteraar meteen weten mee te voeren vanaf de start, het tijdloos klassiek klinkende folky New Moon. De verfijnde gitaarpartijen doen op Lightning Field zelfs even herinneren aan onze eigen The Serenes.

Het organisch geheel wordt her en der extra aangedikt door de baspartijen van Bob Dylan’s bandleider Tony Garnier en de verleidelijke warme productie van James Elkington. Met hem speelde Steve Gunn op het album 50 van de Britse folk legende Michael Chapman en had zelfs de eer deze te produceren. Het zijn allemaal tekenen dat zijn muzikale talenten gehoord worden en nu heeft hij met The Unseen In Between het album om dit eens goed te manifesteren. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA
12 maart Bitterzoet, Amsterdam
13 maart Paard, Den Haag
14 maart Groningen Vera
03 april De Kreun, Kortrijk (BE)

Fun Lovin’ Criminals – Another Mimosa (Second Wave/Bertus Distributie)

De omlooptijd van revivals is zo’n twintig jaar wordt weleens gezegd. De Fun Lovin’ Criminals lijken het heft in eigen handen te willen nemen en presenteren ons de opvolger van het in 1999 verschenen Mimosa, dat net als deze plaat een album is vol covers, bewerkingen van eigen songs en andere ‘rarities’.

En dus horen we onder andere zwoele en/of swingende varianten van Mary Janes Last Dance (Tom Petty), Whiter Shade Of Pale (Procol Harum) en You Know How We Do It (Ice Cube). Waarbij frontman Huey vooral die laatste met zijn zwoele stem en timing bijzonder eigen maakt. Wat wonderwel mist bij de nieuwe bluesy surf track Sunset, die daarmee een stuk inwisselbaarder klinkt.

Ook heeft het eigen Love Unlimited (lees: ‘Sing Baaa-rry White!’) een oppepper gekregen en zit klassieker Southside in een nieuw jasje. Een plaat met flink wat afwisseling dus. We zijn niet anders gewend van dit trio natuurlijk. Tekst Mania | Niels Achtereekte

Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow (Jagjaguwar)

Een tour in het voorprogramma van Nick Cave in 2013 zou in meerdere opzichten van grote invloed zijn op leven en carrière van Sharon Van Etten.

Niet alleen werd ze verliefd op haar drummer, Zeke Hutchins, ze werd tijdens die tour ook gespot door een casting director, wat haar uiteindelijk rollen als actrice opleverde in de series The OA en Twin Peaks. Daarnaast werd ze zwanger (en moeder) en begon ze aan een studie. Geen wonder dat ze pas vijf jaar na het fraaie Are We There met een nieuw album komt.

Wie had gerekend op meer donker klinkende Americana komt bedrogen uit, want Van Etten slaat nadrukkelijk een andere weg in. Ook daarbij duikt de naam Nick Cave op, want diens Skeleton Key bleek (net als Portishead) een belangrijke inspiratiebron. Waar die plaat in het teken stond van het tragische overlijden van Cave’s zoon, gaat Remind Me Tomorrow echter nadrukkelijk over liefde en hoop.

Niet dat Sharon Van Etten nu opeens uitgelaten klinkt. Met synthesizers en drumcomputer creëert ze een geluid dat qua sfeer helemaal niet gek veel afwijkt van haar vorige albums. Misschien is het even wennen, maar Remind Me Tomorrow is zo’n mooie en verslavende plaat geworden dat het de meeste luisteraars weinig moeite zal kosten om Sharon Van Etten opnieuw in de armen te sluiten. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA
29 maart Paradiso, Amsterdam
30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)

Mike Krol – Power Chords

Mike Krol – Power Chords (Merge Records/Konkurrent)

Het lijdt geen twijfel dat de poppen aan het dansen zijn geweest vlak voordat de hoesfoto van Power Chords is geschoten. Mike Krol moet onenigheid hebben gehad. Rake klappen. Over en weer. Met wie? Dat is onbekend. Er was in elk geval te weinig tijd om zijn verwondingen, aan oog en lip plus een opengeslagen rechtervuist weg te schminken. “Doe het maar zo joh”, moet Mike tegen de fotograaf hebben gezegd.

“Hij twijfelt waarschijnlijk ook niet aan dat gedateerde bloemetjesbehang op zijn slaapkamer, het vale bloesje en de ronduit schokkende witte sokken”, zal diezelfde fotograaf nog gebrabbeld hebben tegen zichzelf toen hij Krol vastlegde voor zijn vierde worp. Power Chords dus.

Een album dat zoals de titel al prijsgeeft uitpuilt van de powerakkoorden. Zo horen we Krol het liefst en laten we in hemelsnaam benadrukken dat eerdergenoemde futiliteiten geen invloed hebben gehad op het tot stand komen van deze plaat. Krol is zelfs in de vorm van zijn leven. Alhoewel, die agressie heeft natuurlijk wel een positieve rol gespeeld.

Zo overleefde Krol een jaar of vier terug een flinke persoonlijke crisis, zag het heel even niet meer zitten en gooit hij het er op Power Chords allemaal lekker uit. Zelf is hij te bescheiden over een heerlijke song als Little Drama, terwijl het gejaagde powerrocknummer het hele verhaal vertelt. “Little Drama vat mijn dagelijkse worstelingen samen. Het heeft een onbezonnen, over-the-top agressieve tekst met refreinen die alle confrontaties en ellende onthullen. Een denkbeeldig scenario dat hoogstwaarschijnlijk nooit zal worden uitgevoerd”, kalmeert hij zijn luisteraars.

Krols gedoseerde agressie is een lust voor de trommelvliezen, omdat hij zijn demonen zo prachtig omzet in formidabele (garage)rocknummers, met kop en staart. Slechts zelden wordt gas teruggenomen en dat bevalt uitstekend. Weezer, The Strokes en The Ramones zijn namen die Krol beïnvloedden. Bijna elke klap is raak op Power Chords en zo hadden we het muziekjaar 2019 nauwelijks beter kunnen beginnen. Champagne! Pieter Visscher

LIVEDATA 04/02 Vera, Groningen 17/04 Reflektor Café, Brussel 19/04 Skatecafé, Amsterdam 20/04 Paaspop, Schijndel

De Staat – Bubble Gum (Caroline Benelux)

De vijfde van De Staat. Na Wait For Evolution (2009), Machinery (2011), I_CON (2013), en O (2016) is het uit Nijmegen afkomstige vijftal terug met een nieuwe langspeler. Bubble Gum.
Een album met elf nummers, waarvan er tijdens hun optreden op Lowlands al twee voorbijkwamen. Pikachu en Me Time. Vooral die tweede zorgde voor een genotvolle groove in en rondom de tjokvolle Alpha. Zo tegen het avonduur werd de boel een uur lang vakkundig plat gespeeld.

Bubble Gum beschrijft het moderne leven in de bubbel. Over verschillende groepen binnen de samenleving die volledig vastzitten in hun eigen zeepbel. De beukende albumopener KITTY KITTY werd al eerder gelanceerd, geflankeerd met een geniale video waar het maniakale bijkans vanaf spat. Een instant live-favoriet, aangezien hij tijdens de In The Round shows al ten gehore werd gebracht. Geïnspireerd op de tijd dat de presidentiële campagne losging in Amerika. Twee kampen. Links, rechts. Rood, wit.

En zo zit Bubble Gum vol met boodschappen. Verborgen, duidelijke, serieuze, sarcastische. Zoals we van De Staat mogen verwachten kent de plaat amper zwakke plekken. Bubble Gum rockt, ramt en knalt door. Exact halverwege – én tijdens het gitaarrijke I Wrote That Code – lijkt het tempo even omlaag te gaan op het tragere Phoenix, al begint de track met zware synths die ook halverwege de registers opentrekken. Zangeres Luwten doet nog een duit in het zakje op Tie Me Down. De Staat steekt ouderwets met kop en schouders boven hun rocksoortgenoten uit. Met Torre Florim als vernuftige spreekstalmeester. Luisteren! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
01 februari Muziekodroom, Hasselt
02 februari De Casino, Sint-Niklaas
03 februari De Kreun, Kortrijk
16 maart AFAS Live, Amsterdam (w/ Mozes and the Firstborn)
19-21 april Paaspop, Schijndel
30 mei Dauwpop, Hellendoorn

The Delines – The Imperial (Décor / Bertus Distributie)

Na het veel belovende debuut Colfax uit 2014, leek auteur en songschrijver Willy Vlautin zijn band Richmond Fontaine te verruilen voor The Delines. Het liep allemaal anders toen zangeres Amy Boone door een auto werd geschept op een parkeerterrein. Haar herstel verliep uiterst moeizaam, maar nu is ze gelukkig weer terug op haar oude stek.

Met The Delines schuiven Vlautin’s liedjes van avontuurlijke roadtrip Americana, naar meer stadse en donkere lome soul voor in de late uurtjes. Wanneer Boone begint te zingen wordt het duidelijk dat ze niet zonder haar verder hadden gekund. Ze draagt de liedjes met haar stem en vertelt hiermee echt het verhaal.

Willy Vlautin weet zijn personages en de situaties uit onderkant van de samenleving treffend en met opvallend respectvolle liefde te beschrijven. Zoals ook op Where Are You Sonny?, uitgevoerd met een bescheiden blazerssectie zoals ook op het fijne He Don’t Burn For Me. The Imperial werd net als de albumtitel een majestueuze plaat, discreet, eerlijk en op eigen wijze een indrukwekkend geheel. Een album om volledig in op te gaan. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA
27 april Bakkeveen, Muziekpodium Bakkeveen
28 april Wageningen, Theater Junushoff
30 april Den Haag, Acoustic Alley
1 mei Rotterdam, Kantine Walhalla
2 mei Goes, ‘t Beest
3 mei Amen, De Amer
6 mei Eindhoven, Meneer Frits
7 mei Utrecht, TivoliVredenburg

Green River – Rehab Dol/Dry As A Bone

Green River – Rehab Dol/Dry AS A Bone (SubPop/Konkurrent)

Voordat Jeff Ament en Stone Gossard Mother Love Bone oprichtten, om daarna Pearl Jam in de steigers te zetten, speelden ze beiden in Green River, dat heel stiekem de bakermat was van het ontstaan van de grunge. In Seattle uiteraard. Green Rivers frontman was overigens, laten we dat niet vergeten, Mark Arm, die nog immer furore maakt met Mudhoney en eind 2018 het uitstekende Digital Garbage uitbracht met zijn band.

Omdat het baanbrekende Green River niet te veel in de vergetelheid mag raken zijn ze bij SubPop zo slim geweest om wat plaatwerk van de band opnieuw uit te brengen, op zowel cd als lp. Mooie uitgaven, in luxeverpakkingen. Niet alleen een feest om uit de hoezen te halen maar het levert net zo veel genot op om het af te spelen.

De mini-lp Dry As A Bone verscheen in 1987 en wordt in 2019 extra interessant door het vijftal niet eerder verschenen tracks dat 32 jaar na dato opduikt. Jack Endino, bekend van zijn productiearbeid voor Nirvana, Soundgarden, Mudhoney en Hole heeft de hele handel geremasterd, zodat het wat frisser klinkt allemaal.

Rehab Doll verscheen in 1988 en is het enige volledige album dat de band maakte. Endino ontdeed ook deze geluidsopnamen van een stoflaag en een achttal demo’s is toegevoegd, waaronder de Bowie-cover Queen Bitch, die wel eerder verscheen, op een cassettebandje. Hoe nostalgisch wil je het hebben?

Zonder Green River groter te maken dan de band ooit daadwerkelijk is geweest, verrichtten Ament en kornuiten welzeker baanbrekend werk voor de grungescene. Mag eigenlijk niet ontbreken in de platenkast van liefhebbers van Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam. Ken je klassiekers. Pieter Visscher

Coldplay – Live In Buenos Aires (Parlophone/Warner)

Mijlpaal voor de band, want de dubbelaar Live In Buenos Aires betekent de eerste keer dat Coldplay een concert in zijn geheel uitbrengt. In november 2017 vond het optreden in de Argentijnse hoofdstad plaats, in het Estadio Ciudad de La Plata. Een geliefde locatie voor de groten der aarde, met zijn capaciteit van zo’n 50.000 toeschouwers. Zo gaven ook onder meer The Rolling Stones, Paul McCartney, Depeche Mode, U2, Metallica en Pearl Jam er acte de présence.

Coldplay speelt een staalkaart uit haar oeuvre, dat nogal wat stadionfähige nummers blijkt te bevatten. Chris Martin en consorten hebben het Grote Gebaar dan ook nooit geschuwd. Soms dreigt dat wat uit de hand te lopen, wanneer Paradise uitmondt in een danceversie, compleet met autotune. Dan wordt zelfs het uitzinnige publiek in het stadion overschreeuwd. Toch, het werkt, omdat het aanstekelijk is, opzwepend en smaakvol wordt toegepast. Met het kleine liedje Always In My Head, dat compositorisch niet tot het belangrijkste behoort wat Coldplay op plaat heeft gezet, wordt de massa weer tot rust gebracht. Maar dat grote gebaar van de heren pakt wel vaker aardig uit, zo krijgt God Put A Smile Upon Your Face een stampvoetende, licht versnelde aanpak, die ook wonderwel goed uit de verf komt. Tussen de nummers door bedient Martin zijn gehoor van Spaanse teksten, roemt hij de dames en is dirigent van een massaal olé, olé, olé, terwijl ook de oh, oh, ohs niet van de lucht zijn, al heeft de band die zelf in haar songs geschreven.

Zo nu en dan worden de Britten wel héél erg overschreeuwd door de massa en had daar productietechnisch nog wel wat aan geschaafd kunnen worden. Rik Simpson zat al zes platen van Coldplay achter de knoppen en laat de muziek zo nu en dan verzuipen in het kabaal van de dolgelukkige Argentijnen. Een haastklus kan niet worden uitgesloten, hoewel de aanwezige Argentijnen daar vast schijt aan zullen hebben wanneer ze zichzelf zo luid en duidelijk terughoren. Pieter Visscher