Album van de week Archieven - Page 32 of 58

Paul McCartney – Egypt Station (Capitol / Universal)

Het is zonder meer heerlijk oud worden, of beter gezegd jong blijven, wanneer je Paul McCartney heet, je samen met je vrienden John, George en Ringo voor een nogal invloedrijk oeuvre hebt gezorgd in de jaren 60 en je daarmee in de loop der jaren een kleine miljard euro aan inkomsten vergaarde. Dan kun je op de golfbaan gaan staan de rest van je leven of echt leuke dingen doen. En dat is het maken van albums en op je 76ste nog over de planeet trekken, met een heerlijke band om je heen. Om veel van The Beatles te spelen en veel solowerk bovendien, omdat die schat aan liedjes ook nogal imposant is geworden de laatste vijf decennia.

Op Egypt Station is het vooral Wings wat je terughoort, terwijl The Beatles veel minder nagalmen. McCartney schreef alles weer zelf en geeft de consument waar voor z’n geld, met de 16 songs die te vinden zijn op de plaat.

Prachtig uitklapbaar is het cd-hoesje, met fraai schilderwerk van de meester zelf. Want dat kan hij bijvoorbeeld ook. Polyvalent tot op het bot.

Met de vrolijke rocker Come On To Me laat Macca horen op latere leeftijd nog altijd een flirt te zijn en waarom zouden we het gênant vinden als hij nog zin heeft om te neuken? Want dat is wat hij zingt. Hoewel het een wat krampachtige poging lijkt wat jeugdige zieltjes te winnen, is de uitvoering minder beroerd dan sommigen doen geloven. Fuh You (op plaat uitgesproken als Fuck You, maar in de context duidelijk op de daad aansturend) is geproduceerd door Ryan Tedder, die meeschreef aan Halo van Beyoncé en zanger is van OneRepublic. “On the night I met you, I just wanna know how you feel.” Er wordt een zesje uit het vuur gesleept. Het kan niet altijd raak zijn.

De liefde blijft een onderwerp waar McCartney maar niet vanaf komt en dat zien we met alle plezier door de vingers. Omdat er ook venijn te vinden is op de plaat. In Despite Repeated Warnings krijgt Donald Trump er overduidelijk van langs. “Those who shout the loudest may not always be the smartest”, klinkt het bijvoorbeeld. People Want Peace klinkt veel minder urgent dan vredesliedjes van Lennon, is geen compositorisch hoogstandje en toch is het hoopgevend.

McCartney laat op Egypt Station horen een gewoon mens te zijn, een working class hero, die zo nu en dan worstelt met zichzelf, domweg twijfels heeft en soms meer drinkt dan echt noodzakelijk. McCartney bespeelt op de plaat onder meer elektrische en akoestische gitaar, piano, diverse orgels, synthesizers, drums en andere percussie en de harmonica én is goed bij stem.

Alhoewel die wat breekbaarder wordt, emotioneert hij daardoor ook meer.
Niets, maar dan ook niets wijst erop dat we te maken hebben met een levende legende die de dood in de ogen kijkt. Op naar de 100. Tekst Pieter Visscher

Spiritualized – And Nothing Hurt (Fat Possum / PIAS)

Jason Pierce wachtte nooit zo lang, liefst zes jaar, met het uitbrengen van een nieuwe plaat van Spiritualized. Bovendien zinspeelt hij op een naderend einde van de band waarvan hijzelf, ondanks alles, sinds 1990 de enige constante factor is.

Deze zaken hebben een reden. Spiritualized brak door met het veelgeprezen Ladies & Gentlemen We Are Floating In Space (1997), een rijk gearrangeerde collectie voluptueuze songs over de liefde, hoop en medicijnen. And Nothing Hurt ligt in het verlengde van die thematiek, en ook het unieke, grootse psychedelische gospelgeluid is nog present. Evenwel kwam het album heel anders tot stand.

Moederziel alleen nam Pierce nu alle partijen zonder budget op in zijn slaapkamer, eindeloos oefenend met zijn laptop. De nummers handelen over wraak en spijt (The Morning After) en lange autoritten naar oude vrienden (Here It Comes). Over 50 worden en het lichaam voelen. Vergankelijkheid, leeftijd, uitzicht. Extatische prachtmuziek die je inderdaad kunt opvatten als een zwanenzang. ‘t Is niet te hopen. Tekst Mania | Max Majorana

The Pineapple Thief – Dissolution (KScope / Bertus)

Bekentenis vooraf: ik ben al fan van The Pineapple Thief sinds de tijd dat ze onder de naam Vulgar Unicorn door het leven gingen. Vooral de eerste platen konden mij zeer bekoren. Helaas werd het, naarmate TPT bekender werd, allemaal minder interessant en ik vond ook dat voorman Bruce Soord zijn aandacht te veel aan het versnipperen was aan allerhande samenwerkingsprojecten en soloplaten, met een duidelijke muziekkwaliteitsdaling tot gevolg.

Elke nieuwe TPT werd wel door mij met enig anticipatie tegemoet gezien maar al te vaak werd ik niet warm of koud door het gebodene. Met deze attitude trad ik ook de nieuwe plaat, Dissolution, tegemoet en … werd ik vervolgens van mijn stoel geblazen. Letterlijk bedoel ik dat want TPT heeft nog niet eerder zo consistent stevig geklonken.

Wellicht komt het doordat werelddrummer Gavin Harrison (ex Porcupine Tree, ex King Crimson), toegetreden sinds de vorige plaat Wilderness, nog beter tot zijn recht komt. Maar volgens mij is het stiekem vooral de invloed van TPF-tourgitarist Darran Charles van Godsticks, een band die een stuk steviger is dan The Thief. Daarnaast speelt de ambitie van Soord mee die naar het volgende niveau in de progeredivise wil, en daartoe een donker concept (de nadelige consequenties van leven in een samenleving waarin alles open en bloot op straat, c.q. de sociale media ligt) in negen prima songs heeft uitgewerkt.

Hoogtepunt is ongetwijfeld het elf minuten durende White Mist, waarin topgitarist David Torn zijn karakteristieke gitaar flink laat gieren. De overige TPF-bandleden Steve Kitch (synths en piano), Jon Sykes (bas) en uiteraard Harrison haken hier gretig op in waardoor de combinatie van Soord’s lijzige zang en de rocksongs op Dissolution er top uitkomen. Wordt dit dan de definitieve doorbraak van de TPT? Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATUM 16/09 La Madeleine, Brussel (BE) 29/09 Melkweg, Amsterdam

Hier kun je nog tickets winnen voor het concert in de Melkweg!!!

Tangarine – Because of You (Excelsior Recordings)

De tweelingbroers Sander en Arnout Brinks verwierven met hun duo Tangarine voornamelijk bekendheid als huisband van De Wereld Draait Door. Hun muziek is geïnspireerd door The Beatles, Simon & Garfunkel en Bob Dylan.

En dat is te horen ook. De frisse klanken, harmonieën en melodieën behoren onmiskenbaar tot hun standaard wapenfeiten. En ook op Because Of You wordt daar intensief mee gestrooid, gelukkig. Van dromerige pop (Lemonade Sky tevens IJsbreker, Cracks), tot zomermuziek (Nobody Want To Be The One, No Need To Worry), tot reflectieve momenten (Echoes, Cold Hearted Road), het volledige pallet wordt gepresenteerd.

Because Of You is een prettig geproduceerd album, met een mooie hunkering naar de jaren de flower power van de jaren ’60 en ‘70. Aan de vooravond van hun carrière lukte het de broers niet om hun producten onder te brengen bij een platenmaatschappij, waarop ze besloten alles maar in eigen beheer te gaan doen. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat ze ooit nóg een keer voor zo’n keuze komen te staan. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 19/09 De oosterpoort, Groningen 23/09 TivoliVredenburg, Utrecht (Album Releaseshow) 24/10 De Vorstin, Hilversum

Lenny Kravitz – Raise Vibration (BMG)

De titel van het nieuwe album van Lenny Kravitz spreekt voor zich: Raise Vibration. De Amerikaanse muzikant pleit voor meer verbinding tussen mensen, om zo gezamenlijk op een hoger niveau te komen. “We moeten bedachtzamer, spiritueler en meer liefdevol en open zijn”, legt hij uit. “Niet langer denken in grenzen, in kaders en in denkbeeldige vormen van scheiding.”

Deze boodschap van eenheid komt op het nieuwe album duidelijk terug in nummers als We Can Get It All Together, Here To Love en de titeltrack Raise Vibration. Het laatstgenoemde nummer, waarin Kravitz zijn inspirerende oproep krachtig laat horen, doet sterk denken aan Let Love Rule, de single waarmee hij in 1989 zijn carrière begon.

In Johnny Cash, een van de meest persoonlijke nummers die Kravitz ooit gemaakt heeft, beschrijft hij het overlijden van zijn moeder aan kanker. Toen hij dit tragische nieuws hoorde bevond hij zich in het huis van producer Rick Rubin en werd hij getroost door Johnny Cash en June Carter, die daar toen ook aanwezig waren. “In het liedje vraag ik iemand om me vast te houden zoals Johnny Cash en in mijn oor te fluisteren zoals June Carter deed.”

Een ander hoogtepunt van Raise Vibration is Low, een funky albumtrack met (in 2001 opgenomen) backing vocals van Michael Jackson. Zoals we van Kravitz gewend zijn heeft de veelzijdige muzikant ook op Raise Vibration vrijwel alle instrumenten zelf ingespeeld. Het is bijzonder om te zien dat Kravitz, bijna dertig jaar na Let Love Rule, zijn persoonlijke boodschap om mensen dichter bij elkaar te brengen nog even bevlogen brengt als in het begin van zijn carrière. Tekst Mania | Godfried Nevels

Nieuwe muziek van Lenny Kravitz hoor je natuurlijk op Pinguin Pop.

Interpol – Marauder (Matador / Beggars)

Nieuwe producer en dan is het altijd maar weer afwachten wat dat doet met het geluid van een band. Interpol trok voor Marauder landgenoot Dave Fridmann aan, die een enkeling mogelijk kent van zijn werk voor onder meer Mogwai, The Flaming Lips en MGMT. Wie een wat avontuurlijker geluid verwacht met die wetenschap komt evenwel bedrogen uit.

Gelukkig doet de New Yorkse band nog gewoon waar ze goed in is, op het zesde album sinds 2002, toen de muziekwereld verblijd werd met het onverslijtbare Turn On The Bright Lights. Ook op de tussenliggende vier albums hebben de Amerikanen geen steken laten vallen. Je kunt blindvaren op een bepaalde klasse wanneer Interpol een langspeler uitbrengt.

Marauder is niet het beste wat de band heeft gecomponeerd. Het is geen meesterwerk, een kwalificatie waar de heren een paar keer aanspraak op mochten maken. De grootste kracht van Interpol is misschien wel dat er nooit sprake is van een bepaalde degelijkheid. Die bovendien ook nooit op de loer ligt. Verzekerde kwaliteit derhalve.

Voor een bepaald gedeelte is die toe te schrijven aan het charismatische stemgeluid van Paul Banks, terwijl Marauder geen zwakke composities kent. Tekstueel is Banks geregeld op z’n persoonlijkst. Kapotte relaties komen voorbij. De schatplichtigheid aan Joy Division is in de loop der jaren wat minder prominent aanwezig, hoewel Curtis cum suis nog altijd na-echoën. The Rover, met dat verslavende bas- en drumritme en het meeslepende NYSMAW (now you see me at work) zijn klassiekers in wording. Pieter Visscher

LIVEDATA 27/11 TivoliVredenburg, Utrecht 28/11 Vorst National, Brussel (BE)

Tash Sultana – Flow State (Lonely Lands / Sony)

De Australische muzikante Tash Sultana bouwde de afgelopen jaren aan een imposante live-reputatie, door in haar eentje, met hulp van flink wat techniek, een vol geluid met vooral betoverend mooi gitaarwerk neer te zetten. Niemand twijfelt inmiddels meer aan de kwaliteiten van Tash Sultana op het podium, maar lukt het haar ook op de plaat?

Flow State is het volwaardige debuut van de muzikante uit Melbourne en bevat meer songs met een kop en een staart dan we van haar gewend zijn. Tash Sultana kon in de studio wat langer sleutelen aan haar geluid en heeft het flink volgestopt met door haar bespeelde instrumenten. Ook op Flow State horen we bijzonder fraaie gitaarlijnen met hier en daar een exotisch ritme, maar Tash Sultana klinkt dit keer ook verrassend soulvol en sluit met haar debuut net zo makkelijk aan bij de hedendaagse pop en R&B.

De magie van haar unieke optredens ontbreekt hier en daar wat door de keuze voor wat lichtvoetigere en hitgevoeligere songs, maar ook op Flow State hoor je het talent van Tash Sultana. Zeker in de wat langere tracks schiet het uiteindelijk toch weer alle kanten op en is met name het gitaarwerk van de Australische van hoog niveau. Al met al een geslaagd debuut van deze eigenzinnige muzikante. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 06/07 Ziggo Dome, Amsterdam

The Kooks – Let’s Go Sunshine (Lonely Cat / V2)

Met hun vijfde album keren The Kooks terug naar waar ze mee begonnen; onvervalste Britse gitaarpop. Het doet meteen denken aan Inside In/Inside Out (hun debuutalbum), wat te danken is aan het herkenbare stemgeluid van Luke, maar ook dankzij het vele gebruik van de akoestische gitaar én catchy refreintjes.

Dat The Kooks inmiddels wat volwassener zijn is op hun vijfde ook zeker te horen, wat niet wegneemt dat invloeden van Blur en Oasis erg goed te horen zijn. De vijfde van The Kooks is dan ook verre van origineel, maar dat mag de pret niet drukken.

Deze plaat kan moeiteloos een gezellig avondje voorzien van de perfecte soundtrack met als hoogtepunt Four Leaf Clover, wat zorgt voor een instant blij gevoel. Bijzonder op dit album is vooral het nummer Honey Bee wat door de vader van zanger Luke geschreven is, ondanks dat hij overleed toen Luke nog een kind was, is hij toch te horen in deze opname. Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATUM 29/03/2019 AFAS Live, Amsterdam

IDLES – Joy as an Act of Resistance (Partisan / PIAS)

Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.

Na twee keer luisteren betrapte ik me erop al mee te gaan zingen. Toonvast hoef je daarvoor niet te zijn, dat is Joe ook zelden, maar dat is nou net wat de sound van IDLES, een moderne Sex Pistols wellicht, zo tekent. Afkomstig van deze plaat is ook de hit Danny Nedelko, wat een onmisbare track is op ieder alternatief feestje.

Liefhebbers van Iceage, Shame, Preoccupations en Ought moeten deze plaat op zijn minst een kans geven! IDLES is één van de spannendste gitaarbandjes die Engeland de voorbije jaren heeft voortgebracht. Deze status mogen ze met deze plaat nog wel een tijdje vasthouden. Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 01/11 Botanique, Brussel (BE) 02/11 De Zwerver, Leffinge (BE) 04/11 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 06/11 Vera, Groningen

Big Red Machine – Big Red Machine (Jagjaguwar / Konkurrent)

Samenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.

Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.

Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.

In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma