Albums Archieven - Page 38 of 84

Underworld & Iggy Pop – Teatime Dub Encounters (Caroline)

De basis voor deze opmerkelijke samenwerking tussen Underworld en Iggy Pop werd gelegd in 2016, toen Underworlds Rick Smith een afspraak met Iggy had om te praten over de muziek voor de film T2 Trainspotting.

Twintig jaar eerder waren nummers van Iggy (Lust for Life) en Underworld (Born Slippy (Nuxx)) te horen in de oorspronkelijke Trainspotting. Vooruitlopend op hun ontmoeting bleek Smith in de Londense hotelkamer waar de twee afspraken een complete opnamestudio te hebben ingericht. Iggy kon de verleiding niet weerstaan en aldus werd Teatime Dub Encounters geboren, een EP met vier vrolijke, retrospectieve nummers.

Het gaat over geneugten uit voorbije tijden zoals roken in vliegtuigen (Bells & Circles), oppervlakkige maar gezellige vriendschappen met veel drugs (I’ll See Big) en verkeerde beslissingen met verstrekkende gevolgen (Get Your Shirt). De combinatie van Underworlds lekkere, melodieuze ambient music en Iggy’s gruizige stem waar de relativering dik bovenop ligt, maakt van Teatime Dub Encounters een ontmoeting die naar meer smaakt. Tekst Mania | Jan Doense

Deaf Wish – FFS (Sub Pop / Konkurrent)

Aan de vergelijkingen met Sonic Youth ontkom je ook niet op het zesde studioalbum van Deaf Wish, dat de titel Lithium Zion heeft meegekregen. Maar er zijn beroerdere bands actief geweest op deze planeet om het kunstje bij af te kijken. De stem van Sarah Hardiman heeft dan ook nog eens wat weg van die van Kim Gordon.

De noiserock van het Australische kwartet, waarin elementen van punk geen zeldzaamheid zijn, kwam nog niet beter uit de verf dan op deze zesde worp. Het is alsof ineens alle puzzelstukjes op hun plaats liggen. In andere woorden: het songmateriaal was nog niet eerder van zo’n hoog niveau, terwijl de band uit Melbourne ook geen gedrochten op plaat heeft vastgelegd, integendeel. Kun je nagaan.

De furie van FFS, dat door Hardiman wordt gezongen, zit als gegoten in een gejaagde song. Zoals het wat dreinerige stemgeluid van Jensen Tjhung gemaakt is voor een punkrocker als Easy, de albumopener.

Dat Tjhungs stem zich ook uitstekend leent voor uptempowerk wisten we natuurlijk al, toch kwam hij niet vaker zo goed uit de verf als in Metal Carnage. Een noiserocksong om in te lijsten.

Veel rust wordt je sowieso niet gegund op Lithium Zion, of dat moet tijdens het voor Deaf Wish-begrippen zelfs wat ingetogen Afraid For You zijn. Meteen de zwakste broeder op de plaat, terwijl de song nog een dikke 7 uit het vuur sleept. Kun je nagaan, inderdaad. Pieter Visscher

Ty Segall & White Fence – Joy (Drag City / V2 Benelux)

De discografie van Ty Segall is niet bij te houden, maar wie er induikt komt erachter dat hij in 2014 al het laatste album van Tim Presley, alias White Fence produceerde, en hem toen voor het eerst uit zijn slaapkamer naar de studio haalde.

Nu is hun eerste duo album uit, in hetzelfde jaar dat Segall al één van zijn sterkste albums, Freedom’s Goblin, afleverde. Zoals we van hem gewend zijn is dit weer hele andere koek. Presley, die onder andere korte tijd bij The Fall speelde, is een man van het experiment, en de zestien nummers die in een klein half uurtje langskomen ademen dan ook vooral improvisatie en instinct uit.

Wel met de sound die zo langzamerhand een beetje het handelsmerk van Segall is geworden, strakke akoestische gitaren aangevuld met het nodige scheurende elektrische geweld. Slechts een enkel nummer, A Nod en She Is Gold, is daadwerkelijk tot heel nummer uitgewerkt, voor de rest is dit een mooi kijkje in het schetsboek van twee grote talenten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdehil

The Rolling Stones – From the Vault: No Security. San Jose ’99 (Eagle / Universal)

Nadat in november 1998 de liveplaat No Security uitgebracht werd, besloten The Rolling Stones direct met een nieuwe tour te starten. De eerste poot liep van januari 1999 tot en met april van dat jaar.

Deze uitgave geeft een beeld van hoe het er aan toe ging op het een na laatste concert in Amerika op 19 april. Wat we zien is niet alleen een zeer fraai in beeld gebrachte show, die behalve een mooi podium ook nog eens laat zien dat muziek maken nog steeds leuk is voor de band.

Daarnaast is de fraaie setlist er een om van te genieten. Van de dan laatste plaat Bridges Of Babylon worden nog twee stukken gespeeld, respectievelijk Saint Of Me en een fantastisch Out Of Control terwijl Voodoo Lounge nog slechts vertegenwoordigd is door You Got Me Rocking.

Vervolgens komt er behalve een aantal klassiekers ook Some Girls, I Got The Blues, Get Off Of My Cloud en Route 66 voorbij. Keith mag aanleggen voor Before They Make Me Run en een bijzonder fraai You Got The Silver, terwijl Mick dan al zijn eerste gitaarpartij gedaan heeft op Respectable. Is From The Vault een mooie serie, No Security San Jose 1999 is een excellent deel! Tekst Mania | Herman Dijkstra

R+R=NOW – Collagically Speaking (Blue Note / Universal)

Met de recensie van dit album moet ik heel voorzichtig omgaan. Mede omdat ik weet dat de meeste blues(rock) liefhebbers gillend op de vlucht slaan zodra zij de woorden jazz of hip-hop horen. Dat hoop ik dus te voorkomen door te melden dat we hier met een zeer indrukwekkend en funky album te maken hebben.

Afkomstig van het collectief R+R=NOW, dat staat voor Reflect+Respond=Now.
Een collectief dat werd opgericht door jazzpianist Robert Glasper en dat verder bestaat uit de jazzartiesten Christian Scott (trompet), Derrick Hodge (bas), Justin Tyson (drums), Taylor McFerrin (synthesizer, zang) en Terrace Martin (saxofoon, synthesizer en vocoder). Dit collectief wordt in jazzkringen gezien als een supergroep. En nu is het aan mij om de lezers van Blues Magazine hier ook van te overtuigen.
Gezien het feit dat dit album zeer funky klinkt en voorzien is van de meest ongelooflijke grooves zouden de meeste lezers al moeten blijven hangen. Ja, natuurlijk zitten er ook behoorlijk wat jazzinvloeden in dit album. Dat zou gezien de jazz status van de muzikanten ook vreemd zijn als dat niet zo was.

Het album opent met Change Of Tone, dat wordt ingeleid door de jazzy pianoakkoorden van Glasper, die al snel wordt bijgestaan door een warme synthesizer, gevolgd door Herbie Hancock-achtige vocoder zang. Door dit alles ontstaat een geluid, dat het beste als een zeer funky versie van Weather Report te omschrijven is. Een perfecte mix van avontuurlijke funk, instrumentale hip-hop en jazz. Na een introductie van een Miles Davis-achtige trompet opent Awake To You. Een nummer met een heerlijke lome funky groove waarover Glasper zijn jazzy akkoorden kan uitstrooien en Terrace Martin het nummer voorziet van zijn soulvolle vocoder zang.
By Design is een langzaam groovend nummer met spaarzame drums en allerlei geluidseffecten en samples die voorbij zweven. Glasper blijft onverstoorbaar zijn pianoakkoorden rondstrooien in dit zeer spacey nummer. Resting Warrior gaat er in hoog tempo funky vandoor met een hoofdrol voor de fusion trompet van Christian Scott. Een nummer vol ingenieuze en toch funky grooves en Chick Corea-achtig toetsenwerk. Hip-hopper Omari Hardwick is te gast in de zwevende jazzsoul van Needed You Still met wederom die spacey vocoder zang. Hardwick declameert zijn raps op lome wijze, begeleid door de jazzy piano van Glasper. Colors In The Dark begint met de zeer delicate, haast Jaco Pastorius-achtige bas van Derrick Hodge om over te gaan in een langzaam zwevend RnB nummer met voldoende soul om stroperigheid te voorkomen. The Night In Question is een dreigend soort jazzfunk met Justin Tyson die de meest onwaarschijnlijke grooves neer legt waarover Christian Scott’s trompet op indrukwekkende wijze kan floreren met raps van Terry Crews. De raps in Reflect Reprise worden verzorgd door Stalley. Zijn raps geven dit nummer een Guru-achtig gevoel. In het spacey HER=NOW is Amanda Seales degene die haar tekst fel komt declameren. Respond is een zwoel rollend jazzfunk nummer waarin de drums de basis leggen voor de jazzy trompet. Been On My Mind is een zeer atmosferisch nummer, dat door de zwoele zang van Amber Navran een haast Astrud Gilberto-achtig geluid krijgt.

Gezien het feit dat de meeste Blues Magazine lezers wel openstaan voor avontuurlijke klanken, ben ik er haast van overtuigd dat een groot aantal van hen enthousiast gaan worden van dit album. Nergens klinkt de jazz oubollig of freakerig. Hier is sprake van een zeer avontuurlijk maar ook zeer funky album met een grote jazzinvloed.

Ik durf zover te gaan om te zeggen dat ik alvast een plaatsje in mijn jaarlijst vrij maak voor dit album. Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 30

Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Het nieuwe nummer ligt in de winkels.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Roots/Folk: Punch Brothers – All Ashore
Hoe knap er ook gemusiceerd werd op eerdere albums van Punch Brothers (foto), hun akoestische mix van bluegrass, klassiek, jazz, artpop en wat al dies meer zij, werd nooit echt een eenheid. Op All Ashore laten ze alle uitstapjes achterwege en concentreren zich op virtuoos gespeelde, kunstzinnige singer-songwriterpop in bluegrassvorm en is die eenheid er wel.

LIVEDATUM 12/11 Paradiso Noord, Amsterdam

Rock/Pop: Chastity – Death Lust
Het Canadese Chastity brengt op debuutcd Death Lust tegen noise aanleunende indie-gitaarrock. Maar vat die in pakkende, melodisch sterke liedjes, zodat het een verpletterende plaat oplevert waar je je graag aan overgeeft.

Blues/Soul/Jazz: Jairo – Jazziro
De Argentijnse balling Jairo ontwikkelde begin jaren zeventig een dusdanige liefde voor het Franse chanson dat deze sublieme zanger onlangs in Frankrijk het prachtige jazzalbum Jazziro maakte. Met een klein ensemble voert jij meer en minder bekende chansons uit als waren het jazz-standards.

Wereld: Mai Khôi Chém Gio – Dissent
De Vietnamese gitariste en singer-songwriter Mai Khôi nam Dissent op met twee landgenoten op saxofoon, fluit en percussie. Het klinkt zowel vervreemdend als innemend, even indringend als intrigerend. Een avant-gardistisch singer-songwriteralbum dat per draaibeurt sterker beroert.

Gorillaz – The Now Now (Parlophone / Warner Music)

Het is ‘m toch weer gelukt, Damon Albarn; een paar songs op een Gorillaz-album knallen die zo verslavend zijn als de pest. Daar slaagde hij op de vier voorgangers (sinds 2001) ook al in. Albarn heeft, zoals hij zelf ook vertelt, een “zomerplaat” afgeleverd. Met voornamelijk barbecueliedjes en niet te versmaden tuinstoelsongs. Het tekent de brille van Albarn dat het allemaal weer zo vakkundig in elkaar is gesleuteld.

Neem een nummer als Tranz. Een synthpopkraker om je vingers bij af te likken. Wanneer Neil Tennant het aan die andere Pet Shop Boy Chris Lowe had laten horen, zonder dat die zou weten dat hij het niet geschreven had, zou Lowe zweren dat het wel zo zou zijn. Het doet wat denken aan het briljante Rent (1987), zonder dat er sprake is van plagiaat.

The Now Now lijkt een album waarvoor Albarn niet al te gek veel tijd heeft ingeruimd om het te schrijven. Maar wie beter luistert, hoort dat de klasse er toch weer geregeld vanaf druipt. En dat zonder al te veel gastvocalen. Dat is wel opvallend.

Tijdens de lome openingstrack Humility is George Benson van de partij en Snoop Dogg en Jamie Principle doen mee op Hollywood, een elektrosoulnummer dat zo opwindend is dat je pardoes uitschiet met de sjaslieksaus op je zwartgeblakerde satéstokken. Hoe barbecue wil je het hebben?

Albarn en consorten zijn tijdens Lowlands van de partij. Vergeet je dansschoenen niet! Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/08 Lowlands, Biddinghuizen

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 29

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Roots/Folk: AHI – In Our Time
Met In Our Time speelt soul/folk/singer-songwriter AHI – het zijn de initialen van zijn naam Ahkinoah Habah Izarh, maar uit te spreken als Eye – zich in de kijker. Met zijn emotievolle stem en vaardige hand van schrijven lijkt een doorbraak slechts een kwestie van tijd.

Rock/Pop: Dirty Projectors – Lamp Lit Prose
Leek Dirty Projectors-voorman Dave Longstreth op hun vorige plaat zijn muziek meer richting avant-r&b te sturen, op het veelzijdige Lamp Lit Prose bouwt hij eigenlijk verder op de blauwdruk van doorbraakalbum Bitte Orca. Dat blijkt al uit de heel vergelijkbare hoes, maar uit zich nog sterker in Longstreth’ unieke, visionaire liedjes, boordevol creativiteit.

Blues/Soul/Jazz: Tangents – New Bodies
In het schemergebied waar avantrock en jazz in elkaar overvloeien vinden we het Australische kwintet Tangents. New Bodiesis het tweede album van dit instrumentale gezelschap dat een enorme diepgang en variatie in hun muziek legt terwijl ze toch niet ontoegankelijk worden.

Wereld: Chuco y sus Cómplices – Buscando La Calma
Draai dit debuut op een zomerse dag op een groot feest en geheid dat mensen komen vragen welke Cubanen ze horen. Zulke aanstekelijke salsa hoor je niet alledag. Dat Choco en het grootste deel van de band evenwel gewoon Duitsers zijn en bijna alle nummers zelf schreven, is dan ook een grote verrassing. Wel zo verstandig is dat de (bevlogen) zang bijna helemaal wordt overgelaten aan topvocalisten uit Latijns-Amerika.

Nine Inch Nails – Bad Witch (Caroline Benelux)

Not The Actual Events (2016) en Add Violence (2017) zijn de voorlopers van een trilogie van korte albums, waarvan Bad Witch nummer drie. Het drieluik van Nine Inch Nails is gecompleteerd derhalve. En we kunnen definitief constateren dat de vorm waarin Trent Reznor verkeert groots is.

Een vorm waarin hij het experiment niet uit de weg gaat. Zo debuteren jazzy elementen binnen zijn muzikale spectrum in het opwindende God Break Down The Door. Terwijl Reznor zich ook van zijn allerdonkerste kant laat horen in het bloedstollende, met veel noise aangeklede I’m Not From This World, dat wat doet denken aan A Warm Place van Nine Inch Nails’ magnum opus The Downward Spiral uit 1994.

Het is een wat dystopische geluidscollage, die met de koptelefoon op het hoofd zonder meer het best uit de verf komt. Dan hoor je per draaibeurt nieuwe geluiden.

Ouderwets gebeukt wordt er in albumopener (Reznor neemt het woord ep niet in de mond) Bad Witch, als Reznors stem wat vervormd wordt en de woede nog sterker binnendringt.

Qua stemvervorming slaat de Amerikaan dan wat door in Ahead Of Ourselves, terwijl je het hem terstond vergeeft, omdat het muzikaal Nine Inch Nails in optima forma is. Er wordt je eigenlijk geen moment gegund om even adem te halen. En zo horen we de band het liefst. Het belooft allemaal nogal wat voor Rock Werchter, aankomende zondag. Pieter Visscher

LIVEDATUM 08/07 Rock Werchter, Werchter

Girls Names – Stains on Silence (Tough Love / Konkurrent)

Postrockers Girls Names hebben noodgedwongen naar drumcomputers moeten grijpen nadat hun drummer met de noorderzon vertrok. Maar wat blijkt, dat past toch gewoon geweldig in die desolate sound van de band uit al even troosteloos Belfast?

Stain On Silence is door de echtscheiding met de drummer moeizaam tot stand gekomen en heeft lang op zich laten wachten. Er lagen al opnamen die maar de vuilnisbak zijn ingeknikkerd en alles in opnieuw opgenomen. Intussen moest de band weer gewoon aan het werk om nog wat inkomen te hebben en dat helpt allemaal niet in je muziekcarrière. Maar nu ligt er een hele puike postrockplaat. Zou zo in de jaren tachtig hebben kunnen verschijnen en had dan in de bakken gelegen naast referenties als Joy Division, Minimal Compact en de nieuwste soloplaat van Blaine Reininger.

Hoor toch die retrosounds, die basloopjes, die Banshee-achtige gitaar en die duisterklinkende gemanipuleerde zang. Geen vrolijke kost dus, maar nou en? Wil je een avondje lekker in het diepe donker lekker sip filosoferen over hoe de wereld naar de klote gaat; combineer dit werkstuk dan eens met de laatste van Preoccupations. Depressie gegarandeerd. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier