Category: Albums

Tusky – Tusky

Tusky – Tusky (Suburban/Mattan)

Het nieuwe album van de Utrechtse punkrockformatie Tusky heet Tusky en dat lijkt een prima keus. Want het bekt nogal lekker. Wees eerlijk. De heren van Tusky omschrijven hun nieuwe worp als een fist-in-your-face-but-you-love-it-plaat en dat klopt wel.

Gitarist Sjors van Reeuwijk legt uit waarom gekozen is voor een sobere hoes, waarop slechts de naam van de band te vinden is en het logo met de ‘tandjes’. ‘We wilden graag terug naar de kern van Tusky. We hopen dat de hoes van de plaat mensen inspireert om de plaat The Brown Album te noemen.’

An sich zijn dat grote woorden, die een link zouden moeten suggereren met bands als The Beatles en Weezer. Die eerste gaat sowieso mank, maar met Weezer (Green Album) kunnen we wel een klein beetje uit de voeten.

De woorden van Van Reeuwijk zeggen voornamelijk iets over de ambities van de Utrechters, die met deze derde langspeler voor het eerst een collectieve prestatie hebben neergezet. Bassist Quirin Wijgers noemt de plaat een perfecte mix van vier individuele stijlen.

Tusky is een rete-energieke plaat geworden, zoals we gewend zijn van de band die nogal eens van samenstelling verandert. We horen opnieuw talrijke raakvlakken met formaties als Blink 182, Jimmy Eat World, Biffy Clyro en in de verte toch ook wel The Offspring. Maar Vladimir Stevic is een veel betere zanger dan Dexter Holland.

Tusky begint volgende week met een tournee die de band onder meer naar steden als Zwolle, Antwerpen, Groningen, Den Haag en Alkmaar brengt. Ga dat zien, want het wordt gegarandeerd feest. Pieter Visscher

The Bevis Frond – Focus On Nature

The Bevis Frond – Focus On Nature (Fire)

Nick Saloman is sinds 1986 de frontman van The Bevis Frond uit Londen. Geweldig gezelschap, dat in de loop der jaren een album of 30 opnam. Graaggehoorde gast op Pinguin Radio en da´s niet zomaar natuurlijk. Want we hebben te maken met kwaliteitsrock.

Focus On Nature is de nieuwste worp van het kwartet en wát voor een worp. Negentien nummers maar liefst en geen miskleun te bekennen. Je zou dat razendknap kunnen vinden na al die jaren en dat doen we dan ook.

Neem een punky rocksong als Empty, die je wel veertig keer achter elkaar wil horen. Het is een van de nummers waarop ook Salomans dochter Debbie te horen is. Haar geluid is zonder meer complementair aan dat van pa.

Focus On Nature is 75 minuten lang hoogstaande poprock, die zijn oorsprong vindt in de jaren 60. Waarin we absoluut vlagen Dinosaur Jr voorbij horen komen. Saloman (70) bespeelt wederom alle instrumenten en is ook weer verantwoordelijk voor de productie. Wat. Een. Geweldige. Plaat. Pieter Visscher

 

The Maureens – Everyone Smiles

The Maureens – Everyone Smiles (Meritorio Records/Mattan)

Ze geven volmondig toe dat ze flink beïnvloed zijn door The Beatles, maar we horen veel meer raakvlakken met bands uit de jaren 60, zo ook met die uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Het levert een geslaagd ratjetoe aan stijlen op. Ook op de vierde worp van de Nederlandse formatie The Maureens, oorspronkelijk gestart in Utrecht.

De ongedwongen indiepop/rock van het kwartet wordt gekenmerkt door volle arrangementen, harmonieuze zangpartijen en een hoofdrol voor de gitaar. Er zijn raakvlakken met Johan en ook Daryll-Ann is geregeld in de buurt. Het album is geproduceerd door Frans Hagenaars, die we onder meer kennen van zijn werk voor de zojuist genoemde formaties.

Wat je met name heel sterk hoort is de liefde voor muziek van Hendrik-Jan de Wolff (vocalen), Wouter Zijlstra (bas), Stefan Broos (drums) en Ruud Oude Avenhuis (gitaar). Die ligt er heel dik bovenop en levert pure liedjes op. Muziek uit het hart.

Dertien songs maar liefst staan er op Everyone Smiles en door de zonnige sound, die escapistisch werkt, is de titel van het album relevanter dan ooit. Pieter Visscher

 

Slift – Ilion

Slift – Ilion (Sub Pop)

Een mix van metal met psychedelische rock en postmetal is hoe de Franse formatie Slift zichzelf het liefst omschrijft. En wanneer je naar de nieuwe plaat van het trio luistert, denk je: daar is geen speld tussen te krijgen.

Ilion is de vierde van Slift en we horen het hoge niveau dat we van de band gewend zijn. Verzengende gitaarmuren die we onder meer kennen van Godspeed You! Black Emperor, dat zonder enkele twijfel wederom als referentie kan worden genoemd. Ze vissen vaak in dezelfde vijver.

Het geluid van Slift is diverser te noemen. Niet in de laatste plaats door de zang van Jean Fossat, die over een ongekend bereik beschikt. De loodzware riffs uit zijn gitaar in combinatie met het geweld uit synthesizers, bas en drums zorgen voor verrukkelijke geluidsmuren.

De conservatoriumgeschoolde Clémence Lagier mag zich onder meer laten gelden in het bombastische stuk Uruk, wat voor een extra dosis verrukking zorgt. Een fenomenaal opgebouwde rocksong die je meeneemt naar een wereld ver buiten ons bereik.

Ilion is een rockopera vanjewelste die geen seconde de aandacht doet verslappen en is een van de meest overweldigende albums die je dit jaar gaat beluisteren. Wat een intensiteit. Pieter Visscher

Band On The Run ziet Abraham en wordt gevierd

50 jaar na de oorspronkelijke release is de uitgebreide 50ste jubileumeditie van de iconische plaat Band On The Run van Paul McCartney & Wings verschenen. Wat een feest blijft het om ernaar te luisteren. De niet eerder uitgebrachte speciale versies van de songs op de tweede schijf zijn meer dan slagroom op de al rijk belegde taart. 

Het meervoudig Grammy-winnende album staat al tientallen jaren op de lijst met beste albums aller tijden en werd oorspronkelijk uitgebracht in december 1973. Met het onsterfelijke titelnummer, de wereldwijde hit Jet, het weemoedige Bluebird, Let Me Roll It, het veelzijdige Picasso’s Last Words (Drink to Me) en climax-afsluiter Nineteen Hundred and Eighty Five, is Band on the Run ongetwijfeld Wings’ meest succesvolle en gevierde release ooit.

De jubileumeditie van Band on the Run is beschikbaar in verschillende formaten, te beginnen met de essentiële 1lp. Deze speciale vinyleditie werd op halve snelheid geknipt met behulp van een hogeresolutieoverdracht van de originele mastertapes uit 1973 door Miles Showell in Abbey Road Studios, Londen. De configuratie op één vinylalbum weerspiegelt de Amerikaanse tracklist, waarop het nummer Helen Wheels staat en een Polaroid-poster van Linda McCartney.

De vinyleditie van de 2lp bevat het originele Amerikaanse album, geremasterd op halve snelheid, en een tweede lp getiteld Underdubbed Mixes Edition, gehuisvest in een premium slipcase. De set bevat ook twee Linda McCartney Polaroid-posters.

Een 2cd-formaat bevat het originele Amerikaanse album, ‘underdubde’ mixen en een dubbelzijdige uitvouwbare polaroid-poster gemaakt door Linda McCartney. Band on the Run (Underdubbed) verschijnt ook digitaal.

McCartney: “Dit is Band on the Run op een manier die je nog nooit eerder hebt gehoord. Als je een nummer maakt en extra partijen toevoegt, zoals een extra gitaar, is dat een overdub. Nou, deze versie van het album is het tegenovergestelde, underdubd.”

Precies 50 jaar na de release klinkt Band on the Run net zo levendig en relevant als altijd, en met het bereiken van deze prachtige mijlpaal verdient het dat het verbazingwekkende verhaal nog een keer wordt gevierd.

Nits – Tree House Fire

Nits – Tree House Fire (Werf Records)

Het leven is niet zelden een gevecht. Voor ons allen. We worden ongevraagd op die aardbol gekwakt en zoek het maar uit dan. Rozengeur en maneschijn, donder en bliksem, zon en maan, liefde en geluk, voor- en tegenspoed. Het geldt ook voor het al vijftig jaar bestaande trio Nits.

In 2022 ging de studio van de band, De Werf, in vlammen op. The fire took everything, lezen we achter op de nieuwste cd van het trio: Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips. Vrienden voor het leven, al een halve eeuw. Ze zagen veel van wat ze hadden opgebouwd kapotgaan in de rücksichtslose vlammen. Hofstede kreeg het zelfs extra voor zijn kiezen omdat hij getroffen is door de zeldzame auto-immuunziekte myasthenia gravis. Deze zorgt voor spierzwakte in het gezicht. Gelukkig lijdt zijn stemgeluid er niet onder. Hofstedes geluid is helder als vanouds op het minialbum Tree House Fire, dat vrijwel geheel aandacht besteedt aan de vernietigende brand.

Een ingetogen, stemmige sound. Zwanger van melancholie. Logisch. Maar we horen een Nits in topvorm. Zes nummers die je bij de keel grijpen. ‘Listen to the sirens on the highway. The sirens of the fire trucks’, zingt Hofstede in de aangrijpende opener Month Of May. Op 16 mei 2022 is veel van de geschiedenis van de band in vlammen opgegaan.

Je voelt aan alles dat dit een album is dat de band móést maken. Om ellende te parkeren. Om met de buitenwereld te delen wat de brand heeft losgemaakt bij de drie hechte vrienden. Het heeft zes beeldschone liedjes opgeleverd. Omdat de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt groeien. Ontroerend tot op het bot. Nits blijft een band om zielsveel van te houden. Nederlands erfgoed. Pieter Visscher

Johan – The Great Vacation

Johan – The Great Vacation (Excelsior)

Het is bij Johan vrijwel altijd goed dat er een flink aantal jaren tussen een vorig en een nieuw album zit. Nu is dat ook weer het geval. Pull Up verscheen in 2018.

Johan, de oorspronkelijk uit Hoorn afkomstige formatie rond Jacob de Greeuw, nam na het verschijnen van 4 (2009) afscheid van gitarist Maarten Kooijman. Pull Up werd het minste album van de band. Nauwelijks beklijvende liedjes. Een geluid ver weg van wat we gewend waren van De Greeuw, de voornaamste songschrijver van Johan. Kooijman schreef Tonight (misschien wel Johans mooiste nummer) en Maria. Kooijman geeft tegenwoordig gitaarles en sluit niet uit dat hij in de toekomst nog eens een soloplaat gaat afleveren. We kijken ernaar uit.

Zoals ook werd uitgekeken naar de nieuwe Johan, waarop de voor Kooijman aangetrokken Robin Berlijn (hij was er al bij op Pull Up) een prominentere rol als songschrijver is weggelegd. All songs written by De Greeuw / Berlijn lezen we op de binnenkant van de cd-hoes. Betekent dat ook een stijlbreuk? Nee. Want gek genoeg horen we weer een Johan dat ouderwets sterke songs op plaat heeft gezet. Nummers die niet tijdens de eerste draaibeurt al indalen. Het duurt wel even. Maar dat geduld wordt bijzonder rijkelijk beloond.

We horen wat meer elektronica dan in het verleden, maar ook weer niet zoveel dat we inderdaad van die stijlbreuk zouden kunnen spreken. Johan keert vooral terug naar het sterke geluid van Pergola (2001) en Thx Jhn (2006). Met dansbare nummers als So It Goes, Fly On The Wall en het lekker folky We Ride. Er wordt geknipoogd naar The Beatles (Hold The Line) en De Greeuw zet zijn bezorgdheid over onze chaotische wereld uiteen in Reset (“What a time we’re living in..”). We horen weer een Johan waarnaar we zo verlangden. Het ontroerende A Thought is pure balsem voor de ziel. Een lied voor de eeuwigheid. Believe doet daar nauwelijks voor onder. Het is 2024 en Johan is met The Great Vacation ouderwets in vorm. Pieter Visscher

Leah Rye – Symbiosis

Leah Rye – Symbiosis (Concerto Records/Mattan)

Helemaal uit het niets kwam het niet, maar voor velen moet het debuut van de Nederlandse Leah Rye als een donderslag bij heldere hemel hebben gevoeld. Wat een stem. Ze maakte er indruk mee tijdens de Popronde. En dan is Symbiosis ook nog eens gevuld met veel beeldschone popliedjes.

Stuk voor stuk geschreven door Lisa Rietveld, zoals ze in het echt heet, en ook eigenhandig geproduceerd. Ze speelt gitaar en keyboard op het album, dat internationale allure heeft. Terwijl dit een plaat is, die, had Rietveld in het Nederlands gezongen, de boel aardig op stelten had gezet tussen de Froukjes en Stiens van deze wereld. Domweg omdat Rietveld vocaal heel erg superieur is aan haar Nederlandstalige collega’s.

Een dansbeat her en der, een tempoversnelling in wat songs en de Nederlandse popwereld was op z’n kop gezet. Maar Rietveld heeft het Engelse pad verkozen boven het Nederlandstalige. Niet meeliften op de hype en dat pleit misschien wel voor haar.

Zo is Symbiosis dus een plaat geworden waarmee ze over de landsgrenzen wel eens meer zou kunnen scoren dan in Nederland. Het heerlijke Woman heeft sowieso heel veel hitpotentie. Live wat sterker aangezet kan het zelfs weleens tot Faithlessachtige taferelen gaan leiden. Leah Rye komt er wel, linksom of rechtsom. Pieter Visscher

 

Wies – Alles Anders

Wies – Alles Anders (Lab Music)

In 2018 won het Nederlandstalige Wies de Grote Prijs van Nederland en dan weet je wel dat je aardig bezig bent. Drie jaar later verscheen debuutalbum Het Is Een Wies, waarop bevestigd werd waarom die Grote Prijs naar het trio (leadzangeres Jeanne Rouwendaal, drummer Dan Huijser en bassist Tobias Kolk) ging.

Opvolger Alles Anders laat geen wezenlijk ander geluid horen. Wel weer veel goeie liedjes. Weer binnen de kaders van pop, rock en elektronica. Nederlandstalige muziek met een indierandje. Waarin zangeres Rouwendaal uitblinkt, met haar heldere stemgeluid. Soms doet ze wat denken aan Roos Rebergen, van Roosbeef. Of dat natuurlijk is of een klein beetje gemaakt, is de vraag, maar het leidt nauwelijks af. We hebben allemaal onze inspiratiebronnen.

Ondanks het feit dat Wies’ tweede album muzikaal niet veel afwijkt van de eerste worp horen we welzeker een sprongetje vooruit. De liedjes zijn wat raker, hebben bovendien meer zeggingskracht en er wordt een klein beetje steviger gerockt, wat het geluid ten goede komt.

De band stond al eens op Pinkpop, waar ze de tongen goed loskregen en de meute lieten deinen. Op een wat kleiner podium, toen. We moeten er rekening mee houden dat we ze aankomende zomer weer gaan zien in Landgraaf. Als opener van een van de twee grote podia, halverwege de middag? Of misschien wel in de sfeervolle tent. We gaan het zien. Het zou dik verdiend zijn. Pieter Visscher

The Beatles, toen en nu; de fascinatie blijft

De storm is inmiddels wat gaan liggen. Maar wat leefden we op van het nieuws dat er een nieuwe single van The Beatles zou verschijnen. Gezongen door John Lennon nota bene. Now And Then is een prachtliedje. Het werd in 1977 al geschreven door Lennon. De demoversie werd bewerkt door zijn vrienden Paul en Ringo.

Zowel samen als afzonderlijk hebben The Beatles altijd al talent gehad voor het onverwachte. En nu bracht 2023 plots een van de meest onverwachte releases uit hun lange en eindeloos veelbewogen geschiedenis. Now And Then is het laatste Beatles-nummer. Voorlopig? Vragen we ons af, met een knipoog.

Naast het uitbrengen van Now And Then als vinylsingle zijn de collecties 1962-1966 (The Red Album) en 1967-1970 (The Blue Album) van The Beatles uitgebracht in edities van 2023 door Apple Corps Ltd./Capitol/UMe. Sinds hun eerste incarnaties vijftig jaar geleden verschenen, hebben deze albums opeenvolgende generaties kennis laten maken met de muziek van The Beatles. Nu zijn de tracklists van beide collecties uitgebreid, waarbij alle nummers zijn gemixt in echte stereo en Dolby Atmos. Nieuwe 4cd- en 180 gram 6lp-vinylcollecties combineren ‘Red’ en ‘Blue’ in slipcasesets. De Britse singleversie van Love Me Do start nu op 1962-1966 (editie 2023), en Now And Then is te horen op 1967-1970 (editie 2023) om de carrièreomspannende collecties compleet te maken. Het is prachtig allemaal. Wie had het verwacht? Leuke, nieuwe liner notes van de befaamde Beatles-biograaf John Harris in beide versies. Prachtig.