Category: Albums

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon?

noel gallagherNoel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon? (Sour Mash/PIAS)

Voor veel verstokte fans van Oasis is het domweg vloeken in de kerk wanneer je opmerkt dat Noel Gallagher met meer muzikaal talent is geboren dan zijn broer Liam. Niet alleen qua liedjes schrijven, maar ook qua stemgeluid. Liam is niet ongetalenteerd, integendeel, maar Noel wint nou eenmaal op alle fronten. Ronald Koeman heeft het ook verder geschopt dan broer Erwin.

Leg de twee laatste albums van de heren bijvoorbeeld eens naast elkaar. As You Were van Liam verscheen vorige maand en daar staat een handvol goeie songs op, nummers die bij een 7 in de buurt komen. Noel Gallagher flikt ongeveer hetzelfde, maar áls een nummer ook echt klopt (The Man Who Built The Moon, Keep On Reaching en It’s A Beautiful World) noteren we resoluut een 8. Wat dat betreft, zijn de verschillen tussen de twee misschien minimaal en over smaak valt bovendien niet te twisten, maar als we al een winnaar moeten bepalen: Noel. Enfin, muziek is geen wedstrijd en naar beide albums luisteren kan natuurlijk prima.

Who Built the Moon? is de opvolger van het sterke Chasing Yesterday, dat in 2015 verscheen en waar een paar klassiekers in wording op te vinden zijn – In The Heat Of The Moment en Lock All The Doors. Hele klus om daar kwalitatief overheen te gaan en dat is Gallagher dan ook niet gelukt. Gelukkig valt er wel genoeg te genieten en dat handjevol écht goede songs op Who Built the Moon?, waaronder ook het naar The Beatles knipogende Be Careful What You Wish For en het instrumentaal rijke If Love Is The Law zijn genoeg om Who Built the Moon? van het stempel ‘geslaagd’ te voorzien. Daartegenover staat een song als Holy Mountain, dat een soort pastiche is op – echt waar – Ricky Martins She Bangs. Daar moet Gallagher zich in de toekomst maar niet te veel meer aan vergalopperen. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/04 Vorst Nationaal, Brussel 19/04 AFAS Live, Amsterdam

Gord Downie – Introduce Yerself

Gord DownieGord Downie – Introduce Yerself (Arts & Crafts)

Indrukwekkende platen van artiesten die weten dat hun tijd er bijna op zit, we horen ze ineens te vaak. Blackstar, You Want It Darker en nu het laatste statement van de frontman van The Tragically Hip, die vorige maand veel te vroeg overleed aan kanker, 53 jaar jong.

Gord Downie legde in twee studiosessies met Kevin Drew (Broken Social Scene) maar liefst 23 songs vast. De spaarzame arrangementen, Downies indringende voordracht en de dierbare herinneringen die hij ophaalt maakt het tot een intense luisterervaring. Hij wiegt een baby in slaap (Bedtime), neemt een kind mee naar een concert (Spoon), verlangt naar oude liefdes (Coco Chanel No. 5, My First Girlfriend), geeft een saluut aan zijn bandmaten (Love Over Money) en denkt na over het einde (Safe Is Dead).

Introduce Yerself is een plaat die je niet los zal laten, net zo onvergetelijk als Gord Downie zelf. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Morrissey – Low In High School

MorrisseyMorrissey – Low In High School (BMG)

Sinds 1988 brengt Morrissey met een zekere regelmaat soloalbums uit, nadat The Smiths een jaar eerder ophield te bestaan. Dat The Smiths het niet overdreven lang volgehouden hebben, een jaar of vijf, heeft alles te maken met diezelfde Steven Patrick Morrissey, want hij (58) is geen makkelijke jongen. Het vleesgeworden cynisme, dat wel. Wanneer je van die humor houdt, heb je een goeie aan ‘m.

Kenmerkend is de wisselvalligheid van Morrisseys albums. Kwalitatief net zo grillig als het fenomeen zelf. Low In High School is zijn elfde soloplaat en een van zijn beste bovendien. Morrissey steekt in grootse vorm. Al geldt dat niet voor alle songs op deze in Rome en St-Remy opgenomen plaat.

Laten we het vooral hebben over de verslavend goeie liedjes op Low In High School, zoals When You Open Your Legs en The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel die net als Israel over het ‘Beloofde Land’ gaan. “The land weeps oil. What do you think all these conflicts are for?”, zingt Morrissey ontspannen in het heerlijk swingende, tegen tango aanschurkende The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel, met dat voortreffelijke pianoriedeltje en de viool, die in de finale voor nog meer vernuft zorgt. En wat te denken van het heerlijk, vrolijk huppelende Spent The Day In Bed. Een met orgelspel geïnjecteerd zondagochtendnummer om ú tegen te zeggen. “Stop watching the news! Because the news contrives to frighten you“, zingt Mozzer.

Narratieve liedjes, zoals ook I Wish You Lonely, dat qua thematiek raakt aan The Smiths’ Unhappy Birthday, van Strangeways, Here We Come (’87).

Home Is A Question Mark, I Bury The Living en All The Young People Must Fall In Love zijn de – hoewel zéker niet slecht – wat zwakkere broeders op Low In High School, dat met negen voltreffers een cijfer scoort waarmee Morrissey zonder meer content zou zijn tijdens zijn high school-periode. Een dikke 8. Een 8+ maken we ervan. De headmaster was ook tevreden geweest. Pieter Visscher

 

Escapism – Introduction To Escape-ism

escapeismEscapism – Introduction To Escape-ism (Merge / Konkurrent)

Ik zie Ian Svenonius staan in z’n woonkamer; gebogen over zijn sporenrecorder, lullig gitaartje in zijn handen. Daar gaat ‘ie draaiend met zijn heupen helemaal op los met simpel klinkende gitaarlijntjes met een geluid dat even lullig klinkt als de plastic gitaar om zijn nek. Het is maar een fantasie, er is vast niks van waar, maar je krijgt onwillekeurig van dit soort visioenen als je naar Introduction To Escape-ism luistert, dat op eerste aanblik lijkt op een fröbelproject van een eenling.

Ian Svenonius maakt binnen dit project een uitgeklede vorm van rock-‘n-roll zoals je niet vaak hoort. Nou ja, wel op je eigen sporenrecorder als je weer eens een nachtje dronken muziek hebt staan, waarvan je het resultaat liever een goed bewaard geheim laat zijn. Zo niet Ian Svenonius, die flikkert het de wereld in en mag het uitbrengen, op Merge nota bene.

Introduction To Escape-ism is een aanrader voor liefhebbers van experimentele alternatieve muziek, met maffe teksten als Rome isn’t burnt in a day. Ian Svenonius verkent hier wegen die je niet vaak hoort. Maar of het je gaat bevallen? Het instrumentarium is zeer beperkt, het lullige gitaargeluidje ken je op den duur wel en gaat vervelen. En het is nu ook weer niet zo dat de liedjes, ongeacht hoe ze zijn uitgevoerd, altijd boeien. Lonely At The Top bijvoorbeeld, is zo’n nummer dat verwondering wekt en alleen als je echt heel melig bent voer voor meebrullen. Een enkel nummertje dan. Hoewel, The Flying Lizards zijn met zo’n methode toch ook best ver gekomen. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Luka Bloom – Refuge

luka bloomLuka Bloom – Refuge (Bigsky Records/Concerto)

I am not at war with anyone, zingt Luka Bloom op zijn nieuwe album Refuge. Bloom, de innemende Ier, brengt sinds 1978 met een behoorlijke regelmaat langspelers uit waarvan de kwaliteit verzekerd is. Ook nu weer. Refuge is een ingetogen plaat, zonder opsmuk. Dan is Bloom op zijn best. Zo horen we hem het liefst.

Breekbaar, kwetsbaar en immer onderhoudend. En was hij eerder zó geëngageerd? De wereldproblematiek gaat hem niet niet in de koude kleren zitten. Wanneer je die ellende zo prachtig van je af kunt zingen en anderen weet te troosten en te inspireren, ben je een soort heilige. Bloom is in bloedvorm.

“I give my love to Iraq, and to Syria. I give my love to Israel and to Palestine. We could live as one, between the sea and sun. And I am not at war with anyone.”

Luka Bloom is net zo hoopvol – naïef misschien – als ontroerend en dat is hij wel vaker. Het staat hem zo goed. In het cd-boekje heeft hij het over de “many jobs of songs“. “They bring us together. They break hearts, change minds and lift spirits. Songs are sometimes mysterious, sacred places of refuge.”

Een album als toevluchtsoord. Luka Bloom toont aan dat het kan. Hij laat je verdwijnen in zijn muziek. Schuil maar mee. Bloom weet je nog altijd met minimale middelen, slechts die akoestische gitaar en zijn stem, in te pakken en liters emotie uit de luidsprekers te laten vloeien. Sentimenteel, maar nooit pathetisch en wat komt een liedje als Dadirri (Deep Listening) toch weer binnen. Verstilde pracht.

Luka Bloom heeft een bedarende werking. Vergeet die kalmeringsmiddelen. Luister tien keer achter elkaar naar Dear Gods. 

“Dear gods and goddesses of the deep blue sea. Please mind my baby. For me.” Neem het tot je en word een ander mens. Pieter Visscher

Liefhebbers van Luka Bloom luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pluche.

LIVEDATUM 06/12 Concerto, Amsterdam

Princess Nokia – 1992 Deluxe

princess nokiaPrincess Nokia – 1992 Deluxe (Rough Trade/Konkurrent)

In deze moderne tijden, waarin alles maar meer en groter lijkt te moeten en vrouwen net zo makkelijk langs de slager gaan als een afspraak maken met de plastisch chirurg, steekt Princess Nokia de draak met haar “little titties“. “I’m a Calvin Klein model, come and get me. Step the resy up, don’t be fucking with me. My little titties are so itty bitty“, rapt ze in Tomboy.

Tekstueel onderhoudend, maar muzikaal een van de minste nummers op een album dat voorts uitpuilt van de kwaliteitshiphop. Met 1992 Deluxe, het officiële debuutalbum van Princess Nokia (na enkele mixtapes) slaat ze veel mannelijke collega’s hard om de oren. Zowel tekstueel als muzikaal. Een wijf met ballen.

Destiny Nicole Frasqueri (25) maakte als Wavy Spice en Destiny onder twee andere pseudoniemen al furore als rapster, maar nu alles staat als een huis zal er waarschijnlijk geen naamswijziging meer plaatsvinden. Aan één Puff Daddy hebben we ook meer dan genoeg. Had laatstgenoemde maar íets van de hiphopgrandeur van Princess Nokia, dan was het misschien nog wat geworden.

Princess Nokia, onze “nerdy girl with nymphomanic tendencies” loopt over van het zelfvertrouwen en dat hoor je niet alleen terug in haar teksten. De bravoure klinkt ook door als ze zingt, gewoon praat of rapt. Voorál als ze rapt, want dan is ze op haar best. Radicaal en resoluut. In het soulvolle ABC’s Of New York parlevinkt ze een beetje tussen rappen en zingen in en dat gaat haar ook uitstekend af.

Op smaakvolle beats, een flink spectrum aan oldschool, industrial en hypermoderne uit de computer rollende geluiden, deelt Miss Nokia momenteel de lakens uit in hiphopland, naast collega’s als, jawel, Kendrick Lamar en Eminem. Pieter Visscher

Hiphopliefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves en Pinguin Pop!

 

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2 (Dox Records)

Over de nieuwe New Cool Collective kunnen we kort zijn: een plaat waar je vrolijker van wordt ga je de komende tijd niet horen. Dit uiterst vermakelijke tiental stukken werd door Benjamin Herman en consorten min of meer live ingespeeld in de Electric Monkey studio in Amsterdam (ze deden het ook al eens eerder; vandaar de titel ja).

Hun reputatie als swingendste band van Nederland en omstreken doen ze weer helemaal eer aan: of het nou latin is (Skint, Max, Acapulco Gold), ska (Skalypso), reggae (La Rana), surf (Kaspa) of afro (Limakawa), de heren draaien er hun hand niet voor om. Ballad Villechaize is een sfeervol rustpunt en probeer vervolgens Machu Picchu maar weer eens uit je hoofd te krijgen. Wie met het verkeerde been uit bed is gestapt zal na Electric Monkey Sessions 2 dansend door het leven gaan – en alle anderen ook! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 29/11 Paradiso Noord, Amsterdam 01/12 Victorie, Alkmaar                 02/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 15/12 Hedon, Zwolle                                         16/12 Mezz, Breda 20/12 TivoliVredenburg, Utrecht 21/12 Gebr. De Nobel, Leiden 22/12 Bibelot, Dordrecht 23/12 ECI Cultuurfabriek, Roermond                 28/12 LantarenVenster, Rotterdam 29/12 Oosterpoort, Groningen
30/12 Fluor, Amersfoort 05/01 Luxor Live, Arnhem 06/01 Doornroosje, Nijmegen
11/01 Willem Twee, Den Bosch 12/01 De Spot, Middelburg 13/01 Underground, Lelystad 19/01 Grenswerk, Venlo 25/01 013, Tilburg 26/01 Burgerweeshuis, Deventer 27/01 Paard van Troje, Den Haag 02/02 Neushoorn, Leeuwarden
03/02 Patronaat, Haarlem

Autobahn – The Moral Crossing

AutobahnAutobahn – The Moral Crossing (Tough Love Records / Konkurrent)

Autobahn uit Leeds tapt uit een postpunkvaatje dat qua klankkleur en sfeer aanhangt tegen The Mission of Sisters Of Mercy. Met best aardige melancholieke composities als het op een gesequencete synth gebaseerde Future. De zang is bijpassend slepend en theatraal, de gitaren vaak snerpend gevaarlijk, wat nu weer niet zo typisch is voor dit genre.

Het ruim 6 minuten durende titelnummer rolt voort op een rollende drumpartij waarover een melodie wordt gezet waar niks mee is, maar die drums gaan wel onder je huid zitten, op een irritante manier. Dat gaat echt opvallen als je daarna in Torment belandt, weer gedomineerd door drukke percussie die te hard in de mix lijkt te zitten. Vanaf dat moment is het lastig luisteren naar The Moral Crossing van Autobahn. Het komt niet meer goed tussen mij en die akelig drukke opdringerige drummer. Jammer. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 11/02 Kinky Star, Gent 21/02 Patronaat, Haarlem 22/02 Kultura, Luik

 

Charlotte Gainsbourg – Rest

Charlotte GainsbourgCharlotte Gainsbourg – Rest (Because/Warner)

Je hoort meteen dat er wat anders gebeurt als Paul McCartney zich er mee bemoeit. De Beatle speelt piano, drums en gitaar op Songbird In A Cage, een van de elf voltreffers op Nest, het vijfde studioalbum van Charlotte Gainsbourg. McCartney is niet alleen muzikaal verantwoordelijk voor de track, hij schreef ook de tekst van Songbird In A Cage, terwijl de andere tien nummers van lyriek zijn voorzien door Gainsbourg zelf, meestal in haar moedertaal Frans. Songbird In A Cage is het minst prikkelende nummer op het sensuele Nest.

Als Gainsbourg (46) zelf haar tekst schrijft, is ze op haar sterkst. Dan klinkt ze wulpser dan wulps en zelfs ronduit opgewonden. Net als haar ouders Jane Birkin en Serge Gainsbourg in, bijvoorbeeld, Je T’aime… Moi Non Plus – uit ’69. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, al is Charlotte natuurlijk altijd wel verlangend en hartstochtelijk geweest op haar albums. Maar zo verleidelijk als op Nest was ze nog nooit. Pa en ma kunnen er een punt aan zuigen.

Niet zozeer de aanwezigheid van McCartney, die maar één nummer meedoet, als wel de aanwezigheid van de Franse muzikant Sebastian (Sebastian Akchoté) – die vrijwel alle muziek schreef – drukt een zwaar stempel op Nest, dat werkelijk overloopt van de muzikale klasse. Sublieme melodieën, de juiste instrumentkeuze; alle ingrediënten zijn aanwezig op dit formidabele album, waar een hoofdrol is weggelegd voor elektronica.

Sebastian produceerde platen van Frank Ocean en werkte bovendien voor Bloc Party, Beastie Boys en Daft Punk. Guy-Manuel de Homem-Christo van laatstgenoemd Frans duo schreef het titelnummer, samen met Gainsbourg. Die nu niet alleen zingt, maar ook fluistert, zoals alleen zij dat kan. Het is gek genoeg het meest ingetogen nummer van de plaat. Het uitbundigst is Sylvia Says, wanneer Gainsbourg flirt met disco. Een vloervuller in wording.

Dat het zes jaar heeft geduurd na voorganger Stage Whisper dat Gainsbourg een nieuw album uitbrengt, staat allesbehalve los van haar drukke acteeragenda. Zo gaf ze sinds 2011 maar liefst veertien keer acte de présence in diverse films, waaronder Lars von Triers veelbesproken kaskraker Nymphomaniac (2014), waarin ze de hoofdrol vertolkt en waarmee ze een Bodil Award voor beste actrice in de wacht sleept.

Rest is een geestverruimend meesterwerk geworden, waarmee vader Serge muzikaal geregeld wordt overklast en waar je maar geen genoeg van krijgt. Pieter Visscher

Lunatic Soul – Fractured

lunatic soulLunatic Soul – Fractured (Bertus)

Achter het pseudoniem Lunatic Soul gaat de Poolse multi-instrumentalist Mariusz Duda (42) schuil. Jongen die opgroeide in de jaren 80 en dat laat zijn sporen na in de muziek die hij maakt. Niet zozeer met zijn atmosferische rockband Riverside, maar wel op het solopad, dat hij ook geregeld bewandelt. Fractured is Duda’s vijfde album op eigen benen.

Het is het persoonlijkste werk van Lunatic Soul, tekstueel onder meer handelend over het verlies van zijn goede vriend en medebandlid van Riverside Piotr Grudzinski, alsook over de dood van zijn vader. Beiden overleden in 2016. Duda beschrijft hoe hij het leven weer oppakt.

Fractured is een donker, wat herfstig album geworden, niettemin Lunatic Souls toegankelijkste langspeler, met prachtige melodieën. Er kan ook worden gedanst. Met name op de heerlijk opzwepende drum-‘n-bass van het titelnummer, als Duda ook zingend het achterste van zijn tong laat zien en woede en frustratie de vrije loop laat.

Het mooist zijn de songs waarin een hartverwarmende synthese plaatsvindt tussen elektronica en de akoestische gitaar, zoals Crumbling Teeth And The Owl Eyes. De kopstem die Duda dan opzet, komt ook extra goed uit de verf. De song doet muzikaal denken aan Dream On, van Depeche Modes Exciter (2001). Een band die sowieso zijn sporen nalaat op Fractured. Duda geeft bovendien aan beïnvloed te zijn door Peter Gabriel, Massive Attack en David Sylvian. Ook dat lijdt geen twijfel.

Poolse artiesten komen niet vaak over de landsgrenzen, omdat hun muziek daar domweg niet universeel genoeg voor is. Lunatic Soul kan weleens de uitzondering worden op die regel. Fractured bezit alle ingrediënten om internationaal door te breken. Pieter Visscher