Category: Albums

Null + Void – Cryosleep

null + void-cryosleepNull + Void – Cryosleep (SEN Music/hfn music)

Kurt Uenala mag dan nog geen al te bekende naam zijn, hij is wel een jongen die al een flink aantal jaren aan de weg timmert, en dan met name aan de zijde van Dave Gahan. De zanger van Depeche Mode, die sinds 2003 uit de schaduw stapte van Martin Gore en zijn eigen songs begon te schrijven. In eerste instantie op zijn solodebuut Paper Monsters (2003) en sinds 2005 (Playing The Angel) bovendien op albums van Depeche Mode. Waar Gore al zijn nummers solitair schrijft, doet Gahan dat de laatste jaren samen met Uenala, de evenals Gahan in New York residerende Zwitser die ook met Moby samenwerkte.

Cryosleep is het debuutalbum van Kurt Uenala, uitgebracht als Null + Void. Een plaat waar Uenala’s liefde voor elektronica duidelijk naar voren komt. En waar een onweerstaanbare technotrack op te vinden is: Asphalt Kiss. Opzwepend en zo dansbaar als de neten. Minstens zo sterk is het iets zwoelere technogeweld van Come To Me, met zwaar vervormde zang van Uenala zelf, die op andere tracks de hulp heeft ingeroepen van bevriende muzikanten. Uiteraard Dave Gahan, voor wie Uenala Where I Wait schreef. Een toegankelijk nummer, over hoop en onzekerheid, dat naar een hoger niveau wordt getild door Gahan, die in Depeche Mode al laat horen met het jaar meer glans op zijn stem te krijgen. Ook The Raveonettes’ Sharin Foo doet mee, al is haar aanwezigheid nauwelijks noemenswaardig.

Albumopener Falling Down is een zweverige, wat lucide track met Black Rebel Motorcycle Club aan de zijde van Uenala. De knisperende elektronica van Hands Bound wordt gedragen door het stemgeluid van Shannon Funchess, van het Amerikaanse postpunkduo Light Asylum. Een onheilspellende technotrack, die schril afsteekt bij het meest poppy nummer op het album, Take It Easy, met Robbie Furze van het Britse elektrorockduo The Big Pink achter de microfoon.

Kurt Uenala is op zijn best wanneer hij donkere techno maakt, met beukende beats, zoals ook Into The Void en Paragon, waarmee een gemiddelde dansvloer in no time is gevuld. Pieter Visscher

Modern Studies – Swell To Great

modern studiesModern Studies – Swell To Great (Fire Records/Konkurrent)

Het debuutalbum van de Schots/Engelse muzikanten Emily Scott, Rob St John, Pete Harvey en Joe Smillie is al in 2016 uitgebracht maar wordt nu opnieuw onder de aandacht gebracht door Fire Records. En terecht want anders was dit prachtige licht experimentele folkalbum misschien aan onze aandacht ontsnapt.

De plaat is vernoemd naar een knop op een oud harmonium die zorgt voor een aanzwellend geluid. Dat volgens de band haperende instrument uit de Victoriaanse tijd staat centraal op de plaat en is in menig nummer de smaakmaker. Maar de wonderschone klanken van een oud instrument maakt nog geen goede plaat. Uiteindelijk zijn het de liedjes van Emily Scott en de sober spelende band die de plaat bijzonder maken. Swell To Great is een folkalbum, sfeervol en ingetogen, prachtig klinkend opgenomen waardoor al die akoestische instrumenten mooi tot hun recht komen. En toch klinkt het niet als doorsnee Engelse folkmuziek, dankzij experimenten met loops en moderne invloeden in de arrangementen. Dat maakt het extra boeiend. Luister bijvoorbeeld maar naar opener Supercool of het prachtige liedje Bottle Green.

Scott heeft een stem die je verwacht bij Engelse folkmuziek, met een lichte melancholische timing en toon. In gewoon Engels trouwens, een streekgebonden tongval zoals we vaak horen in Engelse folkmuziek is achterwege gelaten. De plaat is op het platteland in het centrum van Schotland opgenomen. En laten we het dan maar beschrijven als een goede door de jaren gerijpte whisky met tonen van peat, zeezilt en iets dat eigenaardig modern smaakt maar lastig is thuis te brengen.  Aanrader voor liefhebbers van The Unthanks tot en met Ida. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

Chris Thile – Thanks For Listening

chris thileChris Thile – Thanks For Listening (Nonesuch Records)

Op zijn achtste speelde hij al in een bandje, Nickel Creek, op zijn 13e bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dus we kunnen gerust stellen dat Chris Thile een muzikaal wonderkind is. Inmiddels heeft Chris zich ontwikkeld tot een van ’s werelds beste mandolinespelers, maakte hij klassieke cd’s met Yo-Yo Ma en konden we hem onlangs nog bewonderen samen met jazzpianist Brad Mehldau in een uitverkocht Paradiso.

Sinds vorig jaar is Thile tevens gastheer van het roemruchte Amerikaanse radioprogramma A Prairie Home Companion. Voor elke aflevering van dat programma schrijft Chris ook nog eens een gloednieuwe Song of the Week. Die liedjes bleken zo goed te zijn, dat hij de mooiste ervan opnieuw opnam voor deze plaat. Het centrale thema is luisteren, of het gebrek daaraan, of het nu gaat om sociale media of om het actuele politieke klimaat in de VS. Het levert een ongelofelijk veelzijdig album op, veruit zijn beste tot nu toe. Tekst Mania | Jos van den Berg

U2 – Songs Of Experience

u2U2 – Songs Of Experience (Universal)

Het heeft meer dan drie jaar geduurd maar met de release van Songs Of Experience is het tweeluik met het eerder verschenen Songs Of Innocence eindelijk compleet. “Ik wil schrijven over het verschil tussen onschuld en ervaring”, aldus Bono over de albums waarvan de titels zijn afgeleid van een verzameling gedichten van de Britse schrijver William Blake (Songs of Innocence and of Experience).

Waar de band op de voorganger vooral terugblikte op hun jeugd in het Ierland van de jaren ’70, staat Songs of Experience in het teken van heden en toekomst. Het album staat vol met door Bono geschreven brieven, gericht aan de familie van de bandleden, de fans en de rest van de wereld. Sommige teksten zijn ook voor hemzelf bestemd, zoals: “I believe my best days are ahead, I can see the lights in front of me” (Lights Of Home) en “I am made of all that I’m afraid of, most afraid of losing you” (Red Flag Day). De boodschap van William Blake was voor Bono een grote inspiratiebron: zeg wat je wil zeggen, zonder bang te zijn om iemand voor het hoofd te stoten of voor politiek correct te worden uitgemaakt, doe net alsof je dood bent. Met als eindresultaat een album dat naast thema’s als sterfelijkheid en afscheid ook een positieve boodschap laat horen.

Muzikaal gezien gaat Songs Of Experience verschillende kanten op: zo wordt het sfeervolle albumintro Love Is All We Have Left gedragen door keyboards en geluidseffecten, domineren rockende gitaarriffs het opzwepende American Soul, staat in het vrolijke You’re The Best Thing About Me de liefde centraal en keert in de ballad The Little Things That Give You Away de rust weer terug. Evenals Songs Of Innocence is ook Songs Of Experience een persoonlijk en kwetsbaar album, van een band die laat horen na 14 studioalbums nog steeds relevant te zijn. Tekst Mania | Godfried Nevels

Björk – Utopia

björkBjörk – Utopia (Konkurrent)

Björk (52) heeft na haar behoorlijk toegankelijke debuut Debut (1993) steeds lastiger te doorgronden albums afgeleverd, maar zo moeilijk als nu, met Utopia, heeft ze het haar luisteraars nooit gemaakt. Het veertien nummers tellende product is een plaat waarvoor je echt even moet gaan zitten, of beter: liggen. Het liefst als de hele familie al onder de wol ligt. Doe de lichten maar uit, leg Björk op de platenspeler, of schuif ‘m in de cd-speler en beluister Utopia over een koptelefoon van hoge kwaliteit. Dan is de kans dat puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen het grootst.

Utopia is Björks negende, in een solocarrière van een kwarteeuw inmiddels. 25 jaar nu kleurt ze ruim buiten de lijntjes en nog altijd op een manier die fascineert. Utopia is Björks “Tinder-album”, geïnspireerd dat ze raakte door het daten met diverse mensen. Het is geproduceerd door Arca, ook bekend van zijn werk voor Kanye West, FKA twigs en Frank Ocean. Arca is dermate belangrijk geweest voor Utopia dat hij vermeld staat op de sticker op de cd: The new album conceived by Björk and Arca.

Het lastigste aan Utopia is het ontdekken van songstructuren. Het is meer een aaneenschakeling van geluidsschetsen die wordt gepresenteerd en waar na heel lang zoeken misschien een liedje in is te ontdekken. Je moet je best doen. Erop dansen is onmogelijk. Utopia is vooral ontsnappen aan de werkelijkheid, een soort elektronische soundtrack voor het escapisme. Veertien geluidscollages, die per luisterbeurt beter binnenkomen. Kunststukjes, gelardeerd met fluit, een harp, strijkers en vogelgeluiden (Saint).

Er zullen mensen zijn die Utopia een gedrocht noemen, die er bloednerveus van worden. Zij hebben dan niet de moeite genomen zich in Björks sensuele droomwereld te verdiepen. Het soms wat lethargische Utopia neemt je mee naar plaatsen waar nog nooit iemand is geweest. Een ontdekkingstocht die je maar net aan moet durven. Pieter Visscher

 

Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor

neil youngNeil Young + Promise Of The Real – The Visitor (Warner)

“I’m a Canadian by the way and I love the USA“, zingt Neil Young in Already Great, de openingssong van The Visitor. Het nieuwe studioalbum van de Canadees met zijn begeleidingsband Promise Of The Real – de band waar Lukas en Micah, de zoons van Willie Nelson in spelen.

Niks nieuws onder de zon. Gewoon een prima nieuwe plaat van Young, waarop hij ook nog eens Donald Trump aanpakt. Want Amerika was natuurlijk al fantastisch, voordat Trump zijn campagne startte met de slogan ‘Make America great again‘. Niet echt gelukt ook hè. Trump rommelt maar wat aan.

En da’s niks voor Neil Young, die eigenlijk nog nooit wat heeft aangerommeld. Altijd zit er wel een idee achter. Of het nu gaat om de blues van Diggin’ A Hole of de grootse rocker Children Of Destiny, wanneer een 56-koppig orkest meedoet.

In de ruim tien minuten durende afsluiter Forever, wordt Young nog even stichtelijk en ook dat past ‘m als geen ander. “Earth is like a church without a preacher. The people have to pray for themselves.” Young luidt in zekere zin de noodklok, terwijl hij bovendien de hoop uitspreekt dat muziek wereldwijd begrip kan kweken voor elkaar. Muziek als bindmiddel. Vocaal is-ie bij vlagen breekbaarder dan ooit, maar toch: 72 en nog lang niet versleten. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Classics.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon?

noel gallagherNoel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon? (Sour Mash/PIAS)

Voor veel verstokte fans van Oasis is het domweg vloeken in de kerk wanneer je opmerkt dat Noel Gallagher met meer muzikaal talent is geboren dan zijn broer Liam. Niet alleen qua liedjes schrijven, maar ook qua stemgeluid. Liam is niet ongetalenteerd, integendeel, maar Noel wint nou eenmaal op alle fronten. Ronald Koeman heeft het ook verder geschopt dan broer Erwin.

Leg de twee laatste albums van de heren bijvoorbeeld eens naast elkaar. As You Were van Liam verscheen vorige maand en daar staat een handvol goeie songs op, nummers die bij een 7 in de buurt komen. Noel Gallagher flikt ongeveer hetzelfde, maar áls een nummer ook echt klopt (The Man Who Built The Moon, Keep On Reaching en It’s A Beautiful World) noteren we resoluut een 8. Wat dat betreft, zijn de verschillen tussen de twee misschien minimaal en over smaak valt bovendien niet te twisten, maar als we al een winnaar moeten bepalen: Noel. Enfin, muziek is geen wedstrijd en naar beide albums luisteren kan natuurlijk prima.

Who Built the Moon? is de opvolger van het sterke Chasing Yesterday, dat in 2015 verscheen en waar een paar klassiekers in wording op te vinden zijn – In The Heat Of The Moment en Lock All The Doors. Hele klus om daar kwalitatief overheen te gaan en dat is Gallagher dan ook niet gelukt. Gelukkig valt er wel genoeg te genieten en dat handjevol écht goede songs op Who Built the Moon?, waaronder ook het naar The Beatles knipogende Be Careful What You Wish For en het instrumentaal rijke If Love Is The Law zijn genoeg om Who Built the Moon? van het stempel ‘geslaagd’ te voorzien. Daartegenover staat een song als Holy Mountain, dat een soort pastiche is op – echt waar – Ricky Martins She Bangs. Daar moet Gallagher zich in de toekomst maar niet te veel meer aan vergalopperen. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/04 Vorst Nationaal, Brussel 19/04 AFAS Live, Amsterdam

Gord Downie – Introduce Yerself

Gord DownieGord Downie – Introduce Yerself (Arts & Crafts)

Indrukwekkende platen van artiesten die weten dat hun tijd er bijna op zit, we horen ze ineens te vaak. Blackstar, You Want It Darker en nu het laatste statement van de frontman van The Tragically Hip, die vorige maand veel te vroeg overleed aan kanker, 53 jaar jong.

Gord Downie legde in twee studiosessies met Kevin Drew (Broken Social Scene) maar liefst 23 songs vast. De spaarzame arrangementen, Downies indringende voordracht en de dierbare herinneringen die hij ophaalt maakt het tot een intense luisterervaring. Hij wiegt een baby in slaap (Bedtime), neemt een kind mee naar een concert (Spoon), verlangt naar oude liefdes (Coco Chanel No. 5, My First Girlfriend), geeft een saluut aan zijn bandmaten (Love Over Money) en denkt na over het einde (Safe Is Dead).

Introduce Yerself is een plaat die je niet los zal laten, net zo onvergetelijk als Gord Downie zelf. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Morrissey – Low In High School

MorrisseyMorrissey – Low In High School (BMG)

Sinds 1988 brengt Morrissey met een zekere regelmaat soloalbums uit, nadat The Smiths een jaar eerder ophield te bestaan. Dat The Smiths het niet overdreven lang volgehouden hebben, een jaar of vijf, heeft alles te maken met diezelfde Steven Patrick Morrissey, want hij (58) is geen makkelijke jongen. Het vleesgeworden cynisme, dat wel. Wanneer je van die humor houdt, heb je een goeie aan ‘m.

Kenmerkend is de wisselvalligheid van Morrisseys albums. Kwalitatief net zo grillig als het fenomeen zelf. Low In High School is zijn elfde soloplaat en een van zijn beste bovendien. Morrissey steekt in grootse vorm. Al geldt dat niet voor alle songs op deze in Rome en St-Remy opgenomen plaat.

Laten we het vooral hebben over de verslavend goeie liedjes op Low In High School, zoals When You Open Your Legs en The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel die net als Israel over het ‘Beloofde Land’ gaan. “The land weeps oil. What do you think all these conflicts are for?”, zingt Morrissey ontspannen in het heerlijk swingende, tegen tango aanschurkende The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel, met dat voortreffelijke pianoriedeltje en de viool, die in de finale voor nog meer vernuft zorgt. En wat te denken van het heerlijk, vrolijk huppelende Spent The Day In Bed. Een met orgelspel geïnjecteerd zondagochtendnummer om ú tegen te zeggen. “Stop watching the news! Because the news contrives to frighten you“, zingt Mozzer.

Narratieve liedjes, zoals ook I Wish You Lonely, dat qua thematiek raakt aan The Smiths’ Unhappy Birthday, van Strangeways, Here We Come (’87).

Home Is A Question Mark, I Bury The Living en All The Young People Must Fall In Love zijn de – hoewel zéker niet slecht – wat zwakkere broeders op Low In High School, dat met negen voltreffers een cijfer scoort waarmee Morrissey zonder meer content zou zijn tijdens zijn high school-periode. Een dikke 8. Een 8+ maken we ervan. De headmaster was ook tevreden geweest. Pieter Visscher

 

Escapism – Introduction To Escape-ism

escapeismEscapism – Introduction To Escape-ism (Merge / Konkurrent)

Ik zie Ian Svenonius staan in z’n woonkamer; gebogen over zijn sporenrecorder, lullig gitaartje in zijn handen. Daar gaat ‘ie draaiend met zijn heupen helemaal op los met simpel klinkende gitaarlijntjes met een geluid dat even lullig klinkt als de plastic gitaar om zijn nek. Het is maar een fantasie, er is vast niks van waar, maar je krijgt onwillekeurig van dit soort visioenen als je naar Introduction To Escape-ism luistert, dat op eerste aanblik lijkt op een fröbelproject van een eenling.

Ian Svenonius maakt binnen dit project een uitgeklede vorm van rock-‘n-roll zoals je niet vaak hoort. Nou ja, wel op je eigen sporenrecorder als je weer eens een nachtje dronken muziek hebt staan, waarvan je het resultaat liever een goed bewaard geheim laat zijn. Zo niet Ian Svenonius, die flikkert het de wereld in en mag het uitbrengen, op Merge nota bene.

Introduction To Escape-ism is een aanrader voor liefhebbers van experimentele alternatieve muziek, met maffe teksten als Rome isn’t burnt in a day. Ian Svenonius verkent hier wegen die je niet vaak hoort. Maar of het je gaat bevallen? Het instrumentarium is zeer beperkt, het lullige gitaargeluidje ken je op den duur wel en gaat vervelen. En het is nu ook weer niet zo dat de liedjes, ongeacht hoe ze zijn uitgevoerd, altijd boeien. Lonely At The Top bijvoorbeeld, is zo’n nummer dat verwondering wekt en alleen als je echt heel melig bent voer voor meebrullen. Een enkel nummertje dan. Hoewel, The Flying Lizards zijn met zo’n methode toch ook best ver gekomen. Tekst Muzine | Wim du Mortier