Category: Recensies

DITTER – Eternity

DITTER is een nieuw Frans trio uit Frankrijk onder aanvoering van mademoiselle Rosa Rocca-Sera.

De band laat zich lastig vangen en dat is altijd een goed teken. Hun songs zijn poppy, hun attitude punky en hun instrumentarium grotendeels electronisch. Nieuwe single Eternity is een uitstekende introductie tot DITTER dat best wel eens in de sporen zou kunnen treden van Daft Punk, Air en Phoenix wat internationaal aanzien betreft. Hun muziek doet ook wel wat aan die van hun grote landgenoten denken. Eternity is een romantisch popliedje dat vlak voor het einde plotseling ontploft. Letterlijk. Alsof er iemand een cobra in de studio heeft gegooid. Vergeleken met het geweld dat hier losbarst klinkt Prodigy als een stel kleine jongens! Geweldig. En het leukste is dat het leuk blijft ook na 10 x horen. Eternity is de eerste single van de tweede EP van DITTER die de vrij fantastische titel, Cringe Is The New Sexy heeft en eind deze maand uitkomt.

Etta Marcus – Teenage Messiah

Met de nieuwe single van Etta Marcus begeven we ons een beetje op een hellend vlak.

Teenage Messiah is namelijk een powerballad en dat is een genre dat we graag aan anderen overlaten. Maar Etta is wel de zangeres van door Pinguins getroetelde schijven als Theatre en het recente Girls Are God’s Machines. Er zitten gelukkig genoeg weerhaakjes in de productie van Teenage Messiah die airplay op Sky Radio c.s. in de weg staan. Die onregelmatigheden hebben de vorm van door Etta geslaakte kreten en een sterk vervormde gitaarsolo. Ook de songtitel is niet echt geschikt voor de massa. Zeker niet sinds de recente moordpartij in de V.S. Al met al vestigt miss Marcus zich met deze single als diva in spe en bevestigt ze het eerder geuite vermoeden een van de beste zangeressen van haar generatie te zijn.

Lael Neale – Some Bright Morning

Daar is onze Lael Neale weer. ‘Onze’ omdat we lang de enige waren die in de ban waren van de hypnotische grotestadsrock van de dame uit L.A. Sinds haar optreden op Best Kept Secret heeft ze echter veel meer vrienden.

Some Bright Morning is een overblijfsel van haar in mei verschenen Altogether Stranger album. Het lag niet aan de kwaliteit dat het nummer is afgevallen, maar aan de sound. Waar de songs op het album een veelal mechanische Krautrock beat hadden is Some Bright Morning wat organischer: een retro-nuevo rockabilly liedje met een Lou Reed/VU achtig refrein en een omgekeerde gitaarsolo a la The Beatles op Revolver. Goed om onbekend werk te horen van Lael Neale. Jammer dat ze bij haar bezoek aan Europa in december ons land overslaat.

bar italia – rooster

bar italia gaat lekker te keer op nieuwe single rooster, de derde alweer van het  half oktober verwachte Some Like It Hot album.

De vocale taken van het tussen psychotisch en psychedelisch manoeuvrerende nummer zijn weer eerlijk verdeeld tussen Nina Cristina en Sam Fenton. Diezelfde Sam geeft ook nog een sfeer verhogende wah wah gitaarsolo ten beste. Bar italia komt spelen binnenkort. Op 30 oktober staat de band in  Toekomstmuziek in Amsterdam. Die club is veel te klein gebleken, want al maanden uitverkocht. Gelukkig komt de band op 15 maart terug voor een show in de Oude Zaal van de Melkweg. Naar verwachting zal ook dat optreden snel uitverkopen. U is gewaarschuwd.

Midlake – Days Gone By

Hippie fluitjes, hemelse harmonieën en een zachtjes wiegende melodie. In mindere handen dan die van Midlake was Days Gone By waarschijnlijk een mierzoete ballad geworden.

Dat is het feitelijk nu ook, maar zo smaakvol gearrangeerd en zo sfeervol geproduceerd dat we de nieuwe single van de Texanen toch maar even meenemen. Al is het nummer dus meer Pinguin Pluche dan Pinguin Indie. Dit welluidende staaltje soft-countryrock komt op het nieuwe album van Midlake, A Bridge To Far (sic) en dat over ongeveer een maand uitkomt.

Wednesday – Townies

In recensies van Bleeds, het nieuwe album van Wednesday wordt de band vergeleken met Fleetwood Mac. Niet zozeer omdat ze hetzelfde klinken, maar omdat Bleeds een break-up album is en de exen allebei nog in de band zitten.

Zij heet Karly Harzman en is de baas. Hij heet MJ Lenderman en speelt gitaar. Waar de vergelijking mank gaat is dat MJ nog wel meedoet in de studio, maar niet meer live. Daarvoor heeft hij het te druk met zijn eigen winkel. Katy’s songs gaan veelal over het stuklopen van de relatie en dat zal best voor ongemakkelijke – Fleetwood Mac achtige- momenten hebben gezorgd. De breuk en de spanning hebben echter geresulteerd in een bijzonder album. Er zijn niet veel bands die kunnen zeggen dat hun zesde misschien wel hun beste is, Wednesday dus wel. Sommige songs wringen net even te veel voor airplay, maar Townies is precies goed: een rijk gevulde grofkorrelige alt-countryrocksong met zang die soms lijkt over te koken van emotie maar toch binnen de lijntjes blijft. Bleeds is uit.

Op 21/2/26 staat Wednesday in Tolhuistuin dus zonder MJ Lenderman die  eerder op dezelfde plek grote indruk maakte.

Ist Ist – I Am The Fear

De kracht van Ist Ist is dat de band de roemruchte jaren tachtig laat herleven. De zwakte van Ist Ist is dat ze bijven steken in het verleden.

Maar de band begint langzamerhand wel wat losser te komen van hun inspiratiebronnen (lees Joy Division). Ook nieuwe single I Am Fear ademt de sfeer van Manchester anno 1982.  Maar de song is eerder een ode aan een tijdperk dan een vermomde cover. Andere pluspunten zijn de krachtige energie en de stijlvaste productie, die bij hen die de 80’s hebben meegemaakt nostalgische gevoelens zal oproepen en bij hun nazaten interesse opwekken voor een decennium waarin veel moois is gebeurd. Op cultureel vlak dan, sociaal -politiek is een heel ander verhaal hoewel die twee zeker met elkaar te maken hebben.

Soulwax – Gimme Reason

In het pre-discotijdperk was er geen verschil tussen radio en clubmuziek. Als een song maar een beat had werd er op gedanst. Tegenwoordig zijn het compleet gescheiden werelden. Met heel af en toe een uitzondering; een radiovriendelijke clubsong (of vice versa).

Gimme Reason van Soulwax is zo’n uitzonderlijk nummer, dat dag en nachtlicht kan verdragen. Met zijn speelduur van ruim zes minuten zal het origineel te lang zijn voor de meeste radiostations, maar voor hen hebben de Vlaamse De Wael broers een knip gemaakt. Wij gaan uiteraard voor de hele enchilada. Gimme Reason is met al zijn heerlijk piepjes en bliepjes en sfeervolle zang een meer dan uitstekende wegbereider voor het nieuwe album van Soulwax. All Systems Lying komt uit op 17 oktober. Precies 3 maanden later staat Soulwax in de AFAS.

The Growlers – Feel My Funk

Na zes jaar inactiviteit is het wellicht nuttig om even je geheugen op te frissen. The Growlers is een garage/surf/psychrockband uit het zuiden van Californië die meerdere malen op bezoek is geweest in onze Graadmeter.

Voor hun ‘comeback’ EP hebben ze als producer Jarvis Taveniere van de band Woods aangetrokken. Feel My Funk is de titeltrack van die EP die al uit is. Feel My Funk is geen funknummer. Het woord funk wordt hier gebruikt in de betekenis van gedeprimeerd. Growlers voorman Brooks Nielsen heeft dus eigenlijk de blues. En dat is te horen, het tempo ligt laag, de sfeer is moody en de zang afstandelijk. Prettig gestoord -letterlijk – is de gitaarsolo, die is zo vervormd dat het geluid nog het meest lijkt op dat van een treiterige mug.

The Covids – No Kids

The Covids zijn wars van alle (post)moderne etiketten en presenteert zich gewoon als rock ‘n’ roll band.

Je kunt wel zeggend dat nieuwe single No Kids een new wave energie heeft, de solo’s behoorlijk hard-rocken en de song zelf het beste combineert van The Ramones en Motorhead, maar het is en blijft de geest van Chuck & Bo en ouwe Elvis die hier tot leven wordt gewekt. No Kids komt van het tweede album van de rockers en rockette uit Amsterdam. Pay No Mind heet die en is nu ongeveer uit.