Category: Recensies

Babe Rainbow – LONG LIVE THE WILD

Babe Rainbow heeft onderdak gevonden bij p(doom) records; het recent opgerichte label van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Logisch zou je bijna zeggen, want beide bands hebben wel het een en ander gemeen. Zoals een voorkeur voor psychedelica, lol in jammen en een  onafhankelijke geest.

LONG LIVE THE WILD is Babe Rainbow ten voeten uit, een lome, zonovergoten muzikale trip met een tekst over de schoonheid van ongerepte natuur. In dit geval die van de Australisch Oostkust. Volgens Shu MacKenzie van King Gizzard, die de track mixte is LONG LIVE THE WILD misschien wel het leukste en lekkerste liedje van Babe Rainbow tot nu toe. Maar die is natuurlijk niet objectief.

THUS LOVE – All Pleasure

All Pleasure is de toegankelijkste song van THUS LOVE tot nu toe.

We herkennen de band van Birthday Song en Repetitioner aan de Nirvana-eske break, maar de afgewisselde leadzang is nieuw en ook de sfeer is uitbundiger dan we van de regenboogrockers zijn gewend. Meer post pop dan post punk dus.

Dat is geen klacht maar een constatering. De band lijkt zelf ook in hen sas met All Pleasure, want ze hebben het verkozen tot titelsong van hun tweede album, dat op 1/11 uitkomt. O.a. op zilverkleurig vinyl.

In maart is THUS LOVE in het land voor concerten in Rotterdam en Amsterdam.

Future Suns – Scorpio

Future Suns – Scorpio (eigen beheer)

Ook het vijfde studioalbum van het trio Future Suns (Scorpio) is een mix van industrial, elektro, indiepop/rock en dance. Een nichegeluid dat in binnen- en buitenland alsmaar meer erkenning in de wacht sleept.

Future Suns bestaat naast Alkmaarder Robert Schuurman (Scurio) uit het Amerikaanse stel Simian Crease (multi-instrumentalist Michael Miles – ook verantwoordelijk voor de teksten) en Reyna Lindelof, die beiden de vocalen verzorgen. De drie hebben de plaat ook eigenhandig geproduceerd.

Schuurmans creatieve brein staat nauwelijks stil en al die zegeningen worden andermaal ten volle benut op deze nieuwe langspeler. Waar we opnieuw songs op horen die dansvloeren kunnen vullen.

Eerder noemden we de muziek van Future Suns spacy indietronica en die sticker kan er opnieuw op worden geplakt. Kenmerkend blijven de onderscheidende ritmes die het trio uit allerhande elektronica weet te toveren. De stemmen van Simian Crease gedijen optimaal binnen die sound. Evenals de vervreemdende teksten. Het wordt tijd dat we Future Suns eens live aan het werk kunnen zien. Benieuwd hoe dat uitpakt. Pieter Visscher

 

Father John Misty – She Cleans Up

Je kunt veel zeggen van Father John Misty maar niet dat hij vaak in herhaling valt. Als er al een rode lijn te ontwaren is zijn muziek dan is het dat hij zijn teksten centraal staan. Maar die teksten presenteert hij dus in de meest uiteenlopende vormen.

She Cleans Up is het soort monotone grotestadsrock waar Lou Reed patent op had. Father heeft zoveel te vertellen dat de solisten er bekaaid afkomen. Heel af en toe lukt het de blazerssectie om zich er tussen te wormen, maar verder dan een korte break komen ze niet. En waar rept de eerbiedwaardige artiest over? Over Maria Magdalena, demonen en de laatste dagen, kortom ‘the usual stuff’.

She Cleans Up komt net als Graadmeter hit, I Guess Time Makes Fools Of Us All op het nieuwe album van mister Misty, Mahashmahashana. Releasedatum 22 november.

Concert 10 april TivoliVredenburg.

Dorpsstraat 3 – Die Wonen Niet Hier

Dorpsstraat 3 verplaatst zich in het dagelijks leven van een fabrieksarbeider. (Tata Steel ?)

Ze stellen zich zo’n bestaan voor als dodelijk saai. Alleen de hoop op een rustige oude dag -ver van hier- houdt hen staande.  Van hun bovenbazen hoeven ze niks te verwachten, want Die Wonen Niet Hier. Het gros van de bezongen werkers heeft een allochtone achtergrond. Vandaar de oosterse melodie van Die Wonen Niet Hier. Tenminste zo interpreteren wij de tekst. De boksende dames in de clip suggereren een hele andere uitleg. Interessant.

Dorpsstraat 3 wordt per release beter. Goed nieuws dus dat er een compleet album in aantocht is.  Staal op Staal wordt op 14 februari verwacht.

Gurriers – Dipping Out

Eerst even een raadsel oplossen. Er is een single en een albumversie van Dipping Out van Gurriers. Het verschil is 15 seconden. De edit mist een stukje gescandeerde tekst, maar wie denkt dat het nummer daarmee radiofähig is geworden luistert geen radio.

Hit-stations zullen sowieso passen, vanwege veel te onrustig en de schaarse radiostations die wel meedoen hebben liever de ongecensureerde versie. Zoals wij. Dit gezegd hebbende. Dipping Out is Gurriers op zijn post-punkst; een  vetarm noise-rocknummer, dat net niet op hol slaat. En pas in reguliere hitparades zal opduiken als Pasen en Pinksteren op een dag vallen!

Tramhaus – The First Exit

Tramhaus – The First Exit (Subroutine)

In 2023 de beste band op Down The Rabbit Hole en een jaar later dan uiteindelijk de debuutplaat van Tramhaus. Uit onze enige echte metropool Rotterdam. Het wachten meer dan waard.

Het verhaal rond de vijf muzikanten is genoegzaam bekend. Ze speelden in diverse bandjes. Ontstaan tijdens de pandemie, gevormd door en wegens pure verveling. Tijdens de eerste keer jammen was al duidelijk: dit klopt werkelijk aan alle kanten. Hier gaan we mee door.

Er volgden twee ep’s en nu is er het langverwachte album. Niet superlang met z’n negen nummers. Het mag de pret niet drukken. Tramhaus zet zichzelf nog sterker op de kaart in het alsmaar uitdijende wereldje van de postpunk. Een stroming die met het jaar aan populariteit lijkt te winnen. Woede en frustratie vinden er zo prettig een uitweg. Broodnodig in tijden van continu teleurstellend oorlogsgeweld op een alsmaar gestoorder lijkende aardkloot.

De geregeld ziedende sound van de Rotterdammers wordt gedragen door het feilloze gitaarspel van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat, het venijnige drumwerk van Jim Luijten, de vernuftige bas van Julia Vroegh en uiteraard het woeste stemgeluid van Lukas Jansen, die eenmaal naast het podium een van de liefste mannen van Nederland blijkt te zijn. Ingetogen. Fideel tot op het bot.

Pixies en Joy Division lijken het vijftal te hebben beïnvloed. Tramhaus’ gecontroleerde wanhoop en opstandigheid die we horen op The First Exit gaat de hele fucking wereld veroveren. Daar bestaat geen enkele twijfel over. De band klinkt net zo rauw als kwetsbaar in de verhalen die verteld worden in de songs. Melancholisch, meeslepend en soms snoeihard. Verslavend goed vooral. Pieter Visscher

 

High Vis – Guided Tour

De laatste single van High Vis was zo hard en ondoordringbaar dat we hem maar met mondjesmaat hebben gedraaid. Vergeleken met de opgefoktheid van Drop Me Out is Guided Tour een verademing.

Het lijkt wel van een andere band, en dat was precies de bedoeling. Op hun nieuwe album wilde de High Vis niet alleen maar te hoop lopen tegen dingen , maar ook hoop uitstralen. En dat doet Guided Tour, het titelnummer van het nieuwe album. Daarin werpt frontman Graham Sayle zich op als rots in de branding. O.i.d. Het derde album van de Britse (post-)punkband is nu uit. In februari komt de band naar Nederland voor een drietal shows.

6/2 Oosterpoort, Groningen

7/2 Grauzone Festival, Den Haag

8/2 Doornroosje, Nijmegen

 

Heartworms – Warplane

Vorige single Jacked leek zomaar uit de lucht te komen vallen, maar nu weten we dat het de eerste single is van het debuutalbum van de onder de naam Heartworms opererende Jojo Orme.

Om te zeggen dat er halsreikend naar de eersteling van Heartworms wordt uitgekeken is een understatement. Heartworms maakte naam met een serie spannende singles die zich qua stijl moeilijk in een hokje latten proppen. Warplane is daarop geen uitzondering. De songs van de Britse artieste zijn vaak duister (gothic), maar ook speels en bewegelijk. Ook live is Heartworms een attractie zoals ze vorig jaar bewees met haar show op Down The Rabbit Hill.

Dat ze als relatieve nieuwkomer al zo’n eigen geluid heeft, komt voor een niet onbelangrijk deel op het conto van producer/platenbaas Dan Carey (Wet Leg /Fontaines DC).  Het Glutton For Punishment album verschijnt begin februari op zijn Speedy Wunderground label.

Villagers – Mountain out of a Molehill

Wij zeggen het net andersom, ‘maak van een molshoop geen berg’, maar de betekenis is natuurlijk hetzelfde, maakt het niet belangrijker dan het is..

Mountain out of a Molehill is weer zo’n fraai en elegant nummer zoals Connor O’Brien er nog veel meer heeft. Je hoort sporen Ierse folk terug in de melodie, maar ook de fijne neus die de Villagers frontman heeft voor slijtvaste refreinen. O’Brien zit momenteel in een creative stroomversnelling. Het laatste Villagers album is bij wijze van spreken nog warm en hij deelt al weer compleet nieuwe nummers uit. Voor de fans is er ook een nieuw boek met songteksten en poëzie van de man achter een van Ierland’s betrouwbaarste bands