Category: Recensies

Gurriers – Come and See

Het is niet langer uit te sluiten dat Gurriers in de voetsporen gaat treden van bands als IDLES en Fontaines DC en hun postpunk naar de massa brengt.

Live hebben ze al bewezen het publiek dol te kunnen maken en met de recente release van hun debuutalbum voldoet de band ook aan die voorwaarde. Come and See is titelnummer tevens sluitstuk van de eersteling van de aanstormende Ieren. Uit bouwstenen als gechargeerde gitaren, verdronken zang en liters galm construeert Gurriers een beweeglijke, broeierige track die eindigt in staat van extase. Benieuw hoe Come and See live klinkt? Vervoeg je dan bij een van deze optredens.

9/10 Toekomstmuziek/Amsterdam

10/10 Ekko/Utrecht

11/10 Vera/Groningen

12/10 013/Tilburg

Skeleten – Love Enemy

Google heeft moeite met de derde e in de naam Skeleten en denkt dat we op zoek zijn naar geraamtes.

Volhouden loont. Daarom kunnen we vertellen dat de maker van het introverte edoch dansbare Love Enemy uit Australië komt en daar dankzij een eerste album niet geheel onbekend meer is. Qua stijl klinkt Love Enemy niet heel anders dan de songs op het debuut, wat sound betreft heeft Russell Fitzgibbon hierna te noemen Skeleten een flinke stap voorwaarts gezet. Zoals gezegd is de muziek van Skeleten dansbaar, maar dance zal je zijn dromerige songs niet snel noemen. Maar het zou niet verbazen als Fitzgibbon er wat bij klust als dj en dat er een op clubs gerichte remix volgt van Love Enemy.

Ben Howard – How Are You Feeling?

Doet How Are You Feeling?, de nieuwe single van Ben Howard je aan de songs op zijn tweede album, I Forget Where We Were denken? Dan heb je er verstand van, want het nummer is in dezelfde periode opgenomen, maar om de een of andere onnavolgbare reden op de plank beland. Gelukkig kom het nummer alsnog uit op een EP die deel uitmaakt van de rerelease van het ook alweer 10 jaar oude meesterwerk (11/10) van heer Howard, die toen in zijn sombermans periode zat.

Later dit jaar is Ben Howard ook weer op de bühne te zien. Op 6 november staat hij in de AFAS te Amsterdam en de 10e in 013 in Tilburg.

Daryll-Ann – Spring

Spring is de titelsong van het eerste album in 20 jaar van Daryll-Ann, een band die al indie was toen indie nog alternatief heette.

Hoewel nooit zo succesvol geworden als labelgenoten Johan en Moss, staat Daryll-Ann bij de connaisseurs misschien nog wel hoger aangeschreven. De Veluwers worden geroemd vanwege hun compositorische kwaliteiten, de vocale kunsten van de gebroeders Paulusma, de hoge school gitaarkunst van Anne Soldaat en de meer dan competente ritmesectie bestaande uit Jeroen Vos en Jeroen – have drums will travel- Kleijn. Het onverwachte nieuwe, zesde album van Daryll-Ann is out now. De band gaat ook weer op tournee. Klik hier voor de data.

DeWolff – In Love

Voor de opnamen van hun 10e langspeler is DeWollf naar de V.S getogen en neergestreken in de staat Alabama, om precies te zijn in de stad Muscle Shoals.

Daar bevinden zich maar liefst twee studio’s, die je gerust legendarisch mag noemen: Fame en de Muscle Shoals. In de Fame studio hebben o.a. Aretha Franklin, Etta James en Wilson Pickett geschiedenis geschreven. De grond van de Muscle Shoals studio is heilig omdat daar The Stones, Bob Dylan en Paul Simon noeste arbeid hebben verricht. Pablo, Robin en Luka hebben in beide studio’s gewerkt. Als soul en southern rock fanaten zullen ze zich in het Walhalla hebben gewaand.

In Love is de eerste proeve van hun vruchtbare bezoek aan de Yellowhammer state. De nieuwe single is een elegant swingende track met een neo-klassieke gitaarriff, bezielde zang en als bonus een enerverende gitaarsolo. In totaal hebben de wolfjes 13 songs opgenomen met een local hero als producer, de van zijn werk met o.a. Alabama Shakes bekende Ben Tanner.

‘Muscle Shoals’ van DeWolff verschijnt op 6 december.

Terra Twin – The Recognizer

Terra Twin blijkt niet voor een gat te vangen. We leerden de band uit London kennen middels Hanging Around, een ontspannen naar Americana riekende rocksong die nog de Graadmeter haalde eind vorig jaar.

Op nieuwe single The Recognizer tapt de band uit een steviger vaatje. De Americana sfeer blijft behouden, maar er is een venijn in geslopen met name in de gitaarsound. JJ Cale goes punk of iets in drie richting. Tegen het eind lijken de stoppen zelf door te slaan, maar wint uiteindelijk de zelfbeheersing. Niet hemelbestormend, maar wel weer erg lekker. Er zit ook een nieuwe EP in het vat. Op 6 februari verschijnt Static Seperation.

Black Foxxes – Carsaig

Wat er precies is fout gegaan mag Joost weten. Feit is dat Black Foxxes de belofte die de band maakte met hun debuutalbum vooralsnog niet heeft kunnen waarmaken.

Misschien gaat dat alsnog gebeuren met Four The Haar, het nieuwe album. Maar de voortekenen zijn niet onverdeeld gunstig. Eerste single, I Can’t Be Left Alone is een deprimerende piano-balad, sfeervol dat wel. Nieuwe single, Carsaig is gelukkig een stuk beter, hoewel ook geen carnavalskraker ( ‘I can’t shake the feeling of death’). En Mark Foley klinkt wel heel erg als Thom Yorke op standje falset, maar de gitaarorgie die volgt maakt veel goed. Vooralsnog geven we  trio uit Exeter het voordeel van de twijfel. Maar helemaal gerust zijn we er niet op.

The Vices – Gold

Alles wijst er op dat The Vices met hun derde album hun slag gaan slaan. Ze hebben de vlieguren, de drive en niet op de laatste plaats het talent.

Gold, de opvolger van het ook al zo sterke Wrong Ones laat horen hoe de band gegroeid is in hun eigenlijk best nog wel prille bestaan. De Groningers zijn nog maar vijf jaar samen. The Vices maakt een soort muziek dat we smart-rock zouden willen noemen, tikkeltje symfonisch, goed toegankelijk, maar vooral slim en energiek. Er zijn niet veel bands die klinken als zoals zij, zeker niet in Nederland. Misschien is dat de reden dat er ook in de V.S. belangstelling voor The Vices is. De band waagt de grote oversteek in 2025, maar eerst moet dat derde album er uit. Before It Might Be Gone komt uit op 7 februari.

 

Elephant – For A Friend

‘Never change a winning team’ zal het Zuid-Hollandse Elephant hebben gedacht.

Dus zijn ze voor de derde keer met Pablo van de Poel in zee gegaan in de hoop en verwachting dat de voorman van DeWolff van hun derde album weer net zo’n succes zal maken als van de twee voorgangers. En als het kan nog net even groter, natuurlijk. De eerste tekenen zijn gunstig. For A Friend is een fraai gezongen en smaakvol gespeelde countryrocksong (polderrocksong?). Wellicht had het nummer met een andere producer glad en gemakkelijk geklonken, maar heeft nu precies het juiste rafelrandje om spannend te blijven. For A Friend doet dus uitkijken naar het nieuwe album dat voor volgend jaar op stapel staat.

Girl Scout – Honey

Het Zweedse Girl Scout schopte het tot de eerste plaats van onze hitparade met I Just Needed To Know. Opvolger Honey is een stuk poppier, maar niet minder goed.

Emma Janson blijkt niet alleen lang en hard te kunnen uithalen, maar ook lief en aardig te kunnen zingen. Honey ligt in de lijn van girl groups als Blondie en The Bangles. Pure en tijdloze powerpop dus. Het lieve melodietje maskeert wel een serieuze tekst over vriendschappen die verwateren. Honey komt begin november samen met I Just Needed To Know en drie andere songs op een EP, Real Life Human Garbage, die werd geproduceerd door Alex Farrar (MJ Lenderman, Snail Mail) .