Category: Recensies

English Teacher – Nearly Daffodils

Het speelkwartier is over voor English Teacher. De band uit Leeds is ingegaan op de avances van een grote platenmaatschappij en zal vanaf nu enige druk voelen om te presteren.

Hits zien we de band uit Leeds niet snel scoren, behalve dan in de Graadmeter. Goed lopende albums en succesvolle internationale tournees moeten echter geen probleem zijn. Het nieuwe label (Island) heeft de band gekoppeld aan de heetste producer van dit moment.  De Italiaanse Marta Salgoni werkte als technicus met acts als The xx, Frank Ocean en Glass Animals en als producer met Bjork, Animal Collective en Depeche Mode.

De laatste tijd speelt Marta als producer van o.a. bar italia, Porridge Radio en Black Midi een sturende rol in de nieuwe Britse indie-scene. Dat zij bereid bleek ook met English Teacher in zee te gaan wil dus wel wat zeggen. Zoals nieuwe single Nearly Daffodils en voorganger The World’s Biggest Paving Slab laten horen haalt zij het beste in de band naar boven.  Marta en haar hond zijn overigens te zien in de video van het spannende Daffodils. Zie elders op deze pagina.

Sufjan Stevens – A Running Start

‘Misschien wel zijn beste album’, lees je in veel recensies van het nieuwe album van Sufjan Stevens. Of die mening beklijft zal de toekomt uitwijzen. Maar dat de bevlogen bard met die ietwat ongebruikelijke naam met Javelin weer een bijzonder album heeft afgeleverd, staat als een paal boven water.

Het is sowieso fijn dat Sufjan weer een Sufjan-plaat heeft gemaakt.  Na een hele serie albums die weliswaar interessant waren, maar vaak niet meer dan dat. Javelin is een gevoelig werkstuk dat een extra dimensie krijgt als je weet dat Steven’s partner vorig jaar is overleden. Hij zelf lijdt aan het Guilain-Barré syndroom. Dat is een aandoening van het zenuwstelsel die gelukkig goed te genezen is, maar waardoor hij wel opnieuw heeft moeten leren lopen. A Running Start begint klein, man met tokkelinstrument en bouwt langzaam uit tot een  symfonisch epos met dwarrelende pianoklanken, kinderkoor en koperblazers.  Uitbundig en introvert. Welkom terug Sufjan Stevens.

Citizen – Can’t Take It Slow

De hittip van onze rockafdeling is de nieuwe single van ‘murican’ poppunkband Citizen.

Can’t Take It Slow is een strak, spannend en krokant nummer dat je van intro tot outro op het puntje van je stoel houdt. Het is afkomstig van album zes alweer van de band die Toledo in de Amerikaanse staat Ohio als thuisbasis heeft. De kersverse langspeler heet Calling The Dogs en zal door de band in den lijve aan het publiek worden voorgesteld middels een uitgebreide wereldtournee.  Die gaat volgend weekend van start houdt de band tot medio februari volgend jaar van straat. Het (voorlopig) laatste concert vindt plaats in de Brusselse Botanique op 17/02/2024 . De dag daarvoor staat Citizen in de Dynamo in Eindhoven.

My Ugly Clementine – The Good Life

My Ugly Clementine – The Good Life (BMG/Mattan)

Nieuw is het niet natuurlijk, maar zo vaak horen we ook weer niet over damestrio’s uit Oostenrijk die zich ophouden in de alternatieve hoek van de pop-rockwereld. En dan heten ze ook nog eens My Ugly Clementine. Wat in de verte, qua naam dus, misschien wat associaties oproept met The Smashing Pumpkins, maar verder houdt elke vergelijking dan ook op.

My Ugly Clementine stond rond het debuutalbum Vitamin C al eens op Eurosonic, waar het meteen indruk maakte. De plaat werd bovendien goed ontvangen en de steevast lastige tweede is een sprongetje vooruit. Het sprankelt wat meer en is diverser. Ook wat speelser en dat wordt misschien wel geïllustreerd door de albumcover, waarop naast de drie vrouwen een enorme poedel en een golden retriever (?) zijn te zien. De drie staan lachend op de de hoesfoto en de honden maken bovendien een tevreden indruk.

Je hoort en ziet aan alles dat My Ugly Clementine zin heeft in het leven en ze vertalen dat naar prima, pakkende indierockliedjes. In een potentieel hitje als The Adviser is dat goed te horen. Ook dat leadzangeres Sophie Lindinger over een uitstekend stemgeluid beschikt.

The Good Life is zowel geproduceerd als opgenomen in een afgelegen huis hoog in de mooie bergen van Tsjechië. Even uit het statige Wenen, dat toch ook als muze had kunnen dienen. Wees eerlijk.

My Ugly Clementine heeft inspiratie opgediept uit zowel de britpop als de grunge en heeft daar een smakelijke mix uit weten te destilleren. Geregeld horen we iets bekends (tekst of muziek) waar we nét niet de vinger op kunnen leggen. Op een album met de nodige liedjes die liefde als thema hebben. Net wat deze wereld nodig heeft: liefde. Liefde, liefde en nóg eens liefde. Pieter Visscher

 

 

 

The Bug Club – We Can’t All Play Saxophones

Een verrassend goede single van The Bug Club. Niet dat de vorigen dat niet waren, alleen leek de band een beetje in herhaling te vallen.

We Can’t All Play Saxophones is vrij volwassen zeker voor voor een band die altijd een zekere naïviteit uitstraalt, zijn perfectie lijkt te zoeken in de imperfectie. De club klinkt nog steeds kaal en zakelijk, maar de zang is kwetsbaar en oprecht en de gitaarsolo conventioneel op een prettige manier. Meer Lou Reed dan Jonathan Richman zeg maar.

Saxophones komt van een nieuw album van het Britse trio, een dubbelalbum nog wel met als titel Rare Birds:Hour Of Song en releasedatum 20 oktober. Ook komt TBC weer spelen. 19/12 in Toekomstmuziek, Amsterdam, de 20ste in Merleyn , Nijmegen en de 21ste samen met Personal Trainer in Tivoli/Vredenburg.

Pascal Commenade, The Limiñanas – Hypnose en bas de gamme

The Limiñanas kennen we wel dat zijn Lionel en Marie, het psychrockechtpaar uit Perpigan. Pascal Commenade is voor ons een wat minder bekende naam, maar niet voor de Franse liefhebbers van het avantgardistische chanson.

Sind 1975 heeft monsieur Commenade tientallen albums doen verschijnen vaak in collaboratie met anderen waaronder het Duitse Faust en Lionel et Marie dus. Dit trio komt binnenkort met het album Boom Boom, de opvolger van Traité de guitarres triolectriques uit 2015. Hypnose en bas de gamme is de single die de kar moet trekken. En dat lukt aardig.

‘Bas de gamme’ kan twee dingen betekenen, goedkoop en lage kant/low end. Waarschijnlijk wordt hier het laatste bedoeld. Hypnose en bas de gamme  heeft wel iets van een sixties surf-instrumental, on acid.

Queen’s Pleasure – How Come

Nog eentje dan en dan houden we er mee op. How Come is het vierde nummer van het nieuwe Queen’s Pleasure album dat we oppikken. Het lijkt wel of we fan zijn!

En dat zijn we natuurlijk ook. De best geklede band van Nederland maakt de verwachtingen meer dan waard met de vooruitgeschoven tracks van het nieuwe album Shy Bairns Get Nowt. Met zijn stuwende opbouw, brutale refrein en fijnmazig gitaarwerk is ook How Come weer een superieure Neo-Britpop track. QP waagt in november de oversteek naar de UK, heilige grond voor de Amsterdammers. Hopelijk laten ze ze daar ook weer gaan.

Torres – Collect

Dat je Torres geen kunstjes moet flikken maakt ze meer dan duidelijk met nieuwe single Collect.

Een wraakzuchtige Torres komt eventjes afrekenen. Met wie of waarom laat ze  in het midden, maar een strofe als ‘Did I hit a nerve, I come here to collect’ laat weinig twijfel over de intenties van de zangeres. Haar wapen van keus is de elektrische gitaar. Die figureert prominent in de single en de clip.

Of miss Mackenzie Scott op de andere songs van haar zesde album ook zo boos is weten we eind januari wanneer What An Enormous Room uitkomt. De nieuwe Torres komt met de aanbeveling van Julien Baker van boygenius die de bio schreef.

Paceshifters – Runaway Child

Runaway Child begint met ritueel gezang van native Americans. Dat heeft een reden. De nieuwe single van Paceshifters gaat namelijk over het lot van inheemse kinderen in Canada.  Die werden tot ver in de vorige eeuw van hun ouders gescheiden en in katholieke heropvoedingskampen geplaatst. Daar werd hun eigen cultuur er met harde hand uit geramd. Misbruik, mishandeling en verwaarlozing waren aan de orde van de dag. Veel kinderen overleefden het  niet. Begin dit jaar heeft de Canadese regering na de vondst van een massagraf spijt betuigd en 2,8 miljard Canadese dollar schadevergoeding uitgekeerd aan de nabestaanden.

Heftig onderwerp dus, één waar zanger Seb Dokman persoonlijke betrokkenheid bij voelt. De broer van zijn opa is naar Canada geëmigreerd en daar met een inheemse vrouw getrouwd. Zo kwam Seb in contact met de inheemse cultuur. Sinds hij zelf vader is hakt zo’n verhaal er extra hard in. Het doorgaans onstuimige Paceshifters neemt wat gas terug op Runaway Child zodat de tekst goed verstaanbaar is.

Paceshifters viert dit jaar haar derde lustrum. Dat doen ze o.a. met deze sterke single en een optreden in de hoofdstad op 29 december.

The Murder Capital – Heart In The Hole

Aan de vooravond van hun Europese tour gooit The Murder Capital er snel nog even een nieuwe single uit. Nou ja snel, er is duidelijk hard en aandachtig gewerkt aan Heart In The Hole.

De Ierse post-punk band begon in de schaduw van Fontaines DC, maar wist zich daaruit snel te ontworstelen. Heart In The Hole begint bescheiden maar eindigt groots en meeslepend. Bijzonder zijn de breaks met sterk vervormde (kinder)stemmetjes. De release van de nieuwe single betekent dus niet dat er een nieuw album op uitkomen staat. Dat zou ook wel erg snel zijn na het nog geen jaar oude Gigi’s Recovery.

The Murder Capital is hier te zien op 12 oktober in de Oosterpoort in Groningen en de 14e in Tilburg tijdens het Here’s The Thing Festival.