Recensies Archieven - Page 125 of 366

Art Feynman – All I Can Do

Het liefst had Luke Temple Breneman zijn brood belegd als beeldend kunstenaar, maar helaas is de markt voor indoor muurschilderingen in New York niet erg groot en ziet hij zich genoodzaakt er wat bij te klussen. Als muzikant.

Dat doet hij onder eigen naam en diverse aliassen. Breneman is een boven gemiddeld goede zanger met een sterke falsetstem. Hij wordt wel vergeleken met Paul Simon, Jeff Buckley en Nick Drake. Voorwaar geen kleintjes. Een probleempje is wel dat hij zijn albums vaak opneemt op een vier-sporen cassetterecorder, wat de geluidskwaliteit niet ten goede komt. Op zijn jongste release als Art Feynman gooit hij het over een heel andere boeg en is de high fidelity juist van groot belang.

Luke alias Art heeft zich laten inspireren door albums die in de jaren zeventig en tachtig werden geproduceerd in de Compass Point Studios op de Bahamas, muziek van o.a. Sly & Robbie, Grace Jones in en Talking Heads (Remain in Light). Vooral die laatsten klinken door in All I Can Do. Luke zingt hier zelfs een beetje als David Byrne.

Met zijn frisse gitaarsolo’s, tropische dameskoortjes en funky ritmesectie klinkt All I Can Do om door een ringetje te halen. Feynman heeft er gelukkig wel voor gewaakt een en ander niet te glad te laten klinken. In november verschijnt er een heel album met dit soort tropische verassingen.

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole 2023 dag 1

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole, dag 1
30 juni 2023
Foto’s: Serge Hasperhoven

late night drive home – Drug Asphyxiation

Het Texaanse late night drive home maakt vorig jaar een uitstekende indruk met debuutalbum, How We Are Feeling. Openingstrack Awkward Conversations schopte het zelfs tot Ijsbreker.

De eerste single van de opvolger valt ook helegaar niet tegen. Drug Asphyxiation begint meteen ouderwetse drummachine, maar verder is erg weinig oubolligs of mechanisch aan het energieke nummer. De sound is wat compacter dan op het debuut, de koortjes zijn wat hechter, de gitaren wat voller. Het geheel wat urgenter. Late night drive home heeft het in zich om hoog boven het maaiveld uit te tornen.

Meltheads – I Want It All

Naar het schijnt was Naïef een grap, het eerste en waarschijnlijk ook laatste Nederlandstalige nummer van Meltheads uit Antwerpen.

De grap is wel dusdanig uit de hand gelopen dat Naïef nu met afstand het meest gestroomde nummer is van het stevig rockende kwartet. Maar wie weet wordt opvolger I Want It All een nog groter succes. De nieuwe single van Meltheads is een onbehoorlijk vonkende toptrack die niet alleen vanwege het wulpse dameskoortje aan wijlen Herman Brood doet denken.

Protomartyr – Formal Growth In The Desert

Protomartyr – Formal Growth In The Desert (Domino)

Ja, zo ging dat. Eigenlijk niemand die wilde zingen in Protomartyr, toen de vier Amerikanen een jaar of veertien terug het idee kregen een bandje te beginnen. Joe Casey maar proberen dan? Joe twijfelde, maar inmiddels is hij sinds het in 2010 verschenen No Passion All Technique de zanger van een formatie van vier antihelden: Casey dus, Greg Ahee (gitaar), Alex Leonard (drums) en Scott Davidson (bas).

Formal Growth In The Desert is het zesde studioalbum van het kwartet, waarop we andermaal onversneden postpunk aantreffen, ditmaal iets sterker aangelengd met de nodige shoegaze. Casey vindt Protomartyr een band zonder talent. Die ongekende bescheidenheid maakt zijn gezelschap nog wat sympathieker, want voor een band zonder talent druipt de klasse er bij vlagen toch weer heel erg vanaf.

“There’s a lot of love in this album, which is something that doesn’t really exist in Protomartyr before”, lezen we in een biografie van de platenmaatschappij dat het album begeleidt. Het is onduidelijk wat daarmee wordt bedoeld, want Protomartyr klinkt vooral heel erg als Protomartyr. Soms even wat gas eraf, soms even wat gas erbij. We Know The Rats is misschien het meest oneigenlijke Protomartyr-nummer. Het raakt het sterkst aan shoegaze.

Caseys, die er nog altijd uitziet als een boekhouder die tegen zijn pensioen aanhikt, blijft fascinerend om naar te luisteren. Ach, ook wel om naar te kijken, met die eeuwige fles bier in z’n klauwen. Om zichzelf een houding te geven en om zijn podiumvrees het hoofd te bieden. In augustus staat de band zowel in Eindhoven als Amsterdam op de planken. Ga dat zien! Pieter Visscher

Alamo Race track – Sally H.

Alamo Race Track is terug! 20 jaar na hun debuutalbum heeft Ralph Mulder weer genoeg liedjes geschreven voor een nieuw album van zijn inmiddels toch wel legendarisch te noemen band.

We hebben zo’n acht jaar op nieuw werk van Alamo Race Track moeten wachten. Sally H. suggereert dat ons geduld ruimschoots wordt beloond. De soort van comeback single lijkt niet echt op, maar doet toch denken aan Arnold Layne van Pink Floyd. Best wel psychedelisch dus, maar ook lekker poppy.

Het nieuwe album is Ralph meer overkomen dan dat het was gepland. Door familieomstandigheden zag hij zich geroepen terug naar zijn ouderlijk huis in Winschoten te gaan. Dat riep veel herinneringen op die tijdens fietstochten de vorm van liedjes aannamen. Met hulp van stergitarist Robin Berlijn (o.a. Fatal Flowers en Johan) en producer Frans Hagemaars maakte hij die songs opname-klaar met als resultaat dus een vijfde album van Alamo Race Track.

Op 6 oktober komt hij uit, Greetings From Tear Valley and the Diamond Ae, uiteraard bij Excelsior.

Ramkot – Heart Shaped Minds

Festivals zijn tegenwoordig zo vol geprogrammeerd dat je soms door de bands het bos niet meer ziet. Zo stond Ramkot op Pinkpop 23 (last minute vervanger van Disturbed), maar moest het daarom qua aandacht afleggen tegen de gevestigde namen en het popsmaldeel dat dit jaar domineerde.

Met lekker smerige boogie sound deed de Belgische band denken aan de hoogtijdagen van het Limburgse festival toen gitaren nog de boventoon voerden en je naar het zuiden afreisde om ontdekkingen te doen. Dat Ramkot er in ging als de spreekwoordelijke jenever bij een ouderling bewijzen de beelden.

De band speelde voornamelijk nummers van hun eerder dit jaar verschenen debuutalbum In Between Borderlines, waaronder uiteraard nieuwe single, Heart Shaped Minds dat in de studioversie als extra attractie een sexy dameskoortje heeft. Dat was er op Pinkpop niet bij. Dat ze helemaal werden niet gemist zegt wel iets over de kracht van Ramkot als live-act. Ga ze daarom zien, bijvoorbeeld de 30ste op Down The Rabbit Hole, later dit jaar in Bergen Op Zoom, Groningen, Den Haag of Maastricht of gewoon nu op Youtube.

Night Beats – Nightmare

Nightmare van Night Beats begint al goed met een lekker lang intro waarop de gitarist zijn wah-wah pedaal niet spaart. Wat volgt is een broeierige, licht funky in galm gedrenkte track die eindigt zoals hij begon met een zweterige gitaarsolo.

Night Beats is het speeltje van de uit Texas afkomstige, maar in L.A. residerende Danny Lee Blackwell. Dan is al een tijdje bezig, al een album of vier, maar weet zijn kunst nog steeds te verfijnen. In geval van Nightmare en de twee andere voorlopers op het nieuwe Night Beats album door de psych factor op te schroeven middels langere solo’s en meer effecten op zijn stem. Rajan, zo heet het nieuwe album op 14 juli komt-ie uit.

Slowdive – Kisses

Slowdive is terug! Dat waren ze eigenlijk al. In 2017 brachten de shoegaze-legendes na ruim 20 jaar weer een nieuw album uit, maar daar is nu dan dus eindelijk een opvolger van aangekondigd.

En ze gaan weer spelen! Sinds de jaren 90, de gouden eeuw van de shoegaze is de populariteit van het genre, en diverse subgenres alleen maar toegenomen. Met het zacht golvende Kisses laat Slowdive horen hoe de ouden ook alweer zongen. Neil Halstead neemt het vocale voortouw, maar krijgt al snel gezelschap van Rachel Goswell. De gitaarsolo had wel wat langer mogen zijn, dat geldt eigenlijk voor het hele nummer. Aan de andere kant is dat aangewakkerde verlangen juist een van de sterke punten van de eerste vrucht van de tweede wederopstanding van Slowdive.

Everything Alive komt op 1 september uit. Tour volgt in het najaar.

Fake A Smile – Appetite

Over Appetite kunnen we kort zijn, dat is het nummer tenslotte ook, 1 minuut 48.

Het openingsnummer van de Shoot Me To The Moon EP van Fake A Smile is powerpop van het puurste soort, denk mid periode Beatles, Big Star of vroege Cheap Trick. Fake A Smile, genoemd naar een song van de band Sticky Fingers is een Brits trio dat in 2021 een eerste single uitbracht en half juni genoemde debuut EP. We zouden het niet draaien als de andere nummers niks waren, maar Appetite is wel onze favoriet. Goed dat de band de verleiding heeft weerstaan om er nog een paar minuten aan vast te plakken. Dat zou de explosieve kracht die het nummer nu heeft, hebben ondermijnd. Nu is het precies goed. Sterker nog nu is het perfect!