Category: Recensies

Divorce – Birds

Heartworms, bar italia, Sorry en nu Divorce, er is een nieuwe lichting bands in de UK die zich niks aan lijkt te trekken van huidige trends en stromingen. En ook niet van elkaar. Het zijn gitaarbands dat wel, maar het is zeker geen recht toe recht aan rock of indie wat ze maken. Ook hebben ze vaak meerdere vocalisten, man en vrouw. Maar daarmee zijn de overeenkomsten wel op.

Het uit Nottingham afkomstige Divorce bracht met Birds een vijfde single uit. Op de vorige vier was nog wel te horen dat de band uit de alt country/grunge hoek komt, maar met zijn gedeelde leadzang en barokke opbouw volgt Birds een heel ander spoor. Dat suggereert dat Divorce nog volop in ontwikkeling is, maar nu is al duidelijk dat welke richting Adam, Felix, Kasper en Tiger ook opgaan het zeker de moeite waard zal zijn om ze te volgen. Well done.

Slaughter Beach, Dog – Strange Weather

Al is de bandnaam een mond vol, Slaughter Beach, Dog draait feitelijk maar om één man, Jacob Ewald. Dat Jake zijn band eigenlijk niet nodig heeft blijkt uit de fraaie solo-uitvoering van Strange Weather die op Youtube staat. Toch doet hij er verstandig aan om de band in de buurt te houden. De bandversie van Strange Weather is namelijk nog net even beter.

Slaughter Beach, Dog maakt typisch Amerikaanse – lees rootsy- luistermuziek, veelal langzame om niet te zeggen luie liedjes van het soort die je eerder zou verwachten van een band uit het zuiden of zuid westen van de V.S. dan uit Philadelphia, een stad die vooral bekend staat om zijn r&b scene.

Minstens zo belangrijk als de muziek zijn de teksten. Strange Weather dat de titel deelt met een roman van de Japanse schrijfster Hiromi Kawakami gaat volgens Ewald over vluchtgedrag in het algemeen en van jezelf in het bijzonder.  De nieuwe single lijkt een voorbode van een nieuw album. Dat wordt dan nummer 5 van Slaughter Beach, Dog dat actief is sinds 2016.

Popwarmer: Picture Parlour – Norwegian Wood

Je moet maar durven om een nummer uit te brengen met de zelfde titel als een van de mooiste Beatle liedjes. Lef heeft Katherine Parlour, frontvrouw van het Britse Picture Parlour dus wel, een dijk van een stem ook, en met hun debuutsingle ook nog eens een potentiële hit in handen.

De losse delen van Norwegian Wood heb je wel eens eerder gehoord. Katherine’stem heeft op deze power ballad het timbre en de vibrato van Stevie Nicks, de gitaarfill ruikt naar Teen Spirit en ook de solo is alles behalve verrassend. De som der delen is echter een groots geheel.  een veel belovend begin.

Bombay Bicycle Club – My Big Day

Bombay Bicycle Club heeft zijn wilde haren verloren, drie van de vier leden hebben nog zo maar weinig haar dat ze hun hoofd maar helemaal kaal hebben geschoren, maar gelukkig nog niet hun streken.

Nieuwe single My Big Day herinnert ons er aan dat het kwartet uit Londen een  eigen plek heeft veroverd in het indielandschap met slimme, cliché arme en toch toegankelijke songs. My Big Day ligt in het verlengde van het oudere werk, maar onderscheidt zich middels een extra laagje elektronica.

My Big Day is de titeltrack van BBC album 6 dat wederom werd geproduceerd door zanger/gitarist Jack Steadman, en contributies bevat van o.a. Damon Albarn en Nilüfer Yanya. Nu we toch met namen aan het strooien zijn, de mix van My Big Day is van van zijn werk voor MGMT en HAIM bekende Davi Fridman en de clip is geregisseerd door Jon Higgs van Everything Everything en Kit Monteith van Foals.

Het album verschijnt op 20 oktober. BBC staat op 27 en 28 november in de Melkweg.

Julia Jacklin – Shivers

‘I’ve Been Contemplating Suicide’, het zijn de eerste woorden van Shiver, de nieuwe single van Julia Jacklin. Ze schreef het nummer niet zelf al had dat makkelijk gekund. Ook haar eigen songs gaan vaak over de diepere zielenroerselen die een denkend mens kunnen treffen.

De nieuwe single van de Australische singer-songwriter is een cover van een nummer dat Rowland S. Howard schreef voor The Boys Next Door, een punkband waaruit niet veel later The Birthday party zou ontstaan, de band van de weledele Nick Cave. Howard schreef Shivers toen hij 16 was, Cave 21 toen hij het zong.

Shivers is iets van een standard geworden in punk/indie kringen met coverversies van o.a. Divine Fits, een supergroep met o.a. Britt Daniels van Spoon en Sam Brown van New Bomb Turks. Ook Courtney Barnes nam een versie op met Jack White als producer. Shivers is overigens niet zo dramatisch als de beginzin doet vermoeden. Wat Julia in de song aantrok was de puberale pathetiek van de tekst die om die reden ook wel iets grappigs heeft.

Het was een van de eerste songs die ze leerde spelen op gitaar en heeft jarenlang op haar setlist gestaan. Haar nieuwe interpretatie heeft een vol bandarrangement dan niet niet lijkt op Sweet Jane van the Velvets en Be My Baby van The Ronettes/Phil Spector.

The Smile – Bending Hectic

Wat de reden ook moge zijn voor Thom Yorke en Jonny Greenwood om zich af te splitsen van Radiohead, het is in ieder geval geen muzikale. Bending Hectic is het meest Radiohead-eske nummer van The Smile to nu toe, en ook zeker niet het eerste dat best op een album van de hoofdband had gepast.

Acht minuten duurt het epos, verdeeld in een stemmig eerste en een corpulent tweede deel. De twee delen zijn aan elkaar verbonden met een orkestraal intermezzo dat sterk doet denken aan het slot van A Day In The Life van The Beatles.

Het nummer is niet nieuw nieuw, The Smile debuteerde Bending Hectic vorig jaar tijdens hun optreden op het Montreux Jazz Festival. Als introductie zei Thom toen dat ze het nummer een half uur voor het optreden hadden geschreven. De opname vond uiteindelijk begin dit jaar plaats in de Abbey Road studio o.l.v. Radiohead veteraan Sam Petts Davis.

Devendra Banhart – Twin

Twin is niet de spetterende comeback die we hadden gehoopt van Devendra Banhart. Maar na een aanvankelijk teleurstelling blijkt er toch genoeg te genieten van de eerste release van de muzikale mysticus in dit decennium.

Collega singer-songwriter Cate Le Bon produceerde de nocturnale synthesizer ballade die wel iets weg heeft van (de latere) Roxy Music. Heel veel gebeurt er niet in Twins en wat er gebeurt wordt vaak herhaald. Dat repetitieve blijkt echter -zeker na een paar draaibeurten- een hypnotiserend effect te hebben. De opvolger van Banhart’s mooie Ma album heet Flying Wig en moet in september gaan uitkomen.

Eind november, de 28ste om precies te zijn staat hij in de Paradiso.

Bumble B. Boy – Engelbert the Fool I

‘Mijn muziek is een mix tussen kindermuziek en weird post-punk’, zo omschrijft Bumble B. Boy de klankwaterval die onder de titel Engelbert the Fool I aan te klikken is op de diverse streamingsdiensten.

Bumble B.Boy is de artiestennaam van Tom Harden, een Australisch ex-pat die is neergestreken in Nijmegen. Of zijn Engelbert the Fool I  een kinderliedje is of post-punk is kan je een boom opzetten, weird is het zeker. De bezongen Engelbert is een empathische hofnar die probeert een beetje begrip te kweken voor een tirannieke koning. De tekst zal allegorisch zijn. Je stelt je een bullebak voor als de minister voor onderwijs of de voorzitter van de eerste kamer. Of gewoon Trump.

Het relaas van Engelbert is een aanrader voor mensen die wel een beetje van muzikale gekkigheid houden zoals fans van Gruppo Sportivo en/of Frank Zappa.

De Staat – Take Root

De Staat maakte indruk op Best Kept Secret met maar liefst drie shows op drie achtereenvolgende dagen en in drie verschillende locaties.

De organisatie van het festival stelde De Staat in staat om het concept van hun jongste album, Red/Yellow/Blue naar de bühne over te hevelen. Iedere show had dus een andere tint. Dat de kleuren soms in elkaar overliepen mag de pret niet drukken. Take Root is De Staat standje blue of bleu, want melancholiek en wat trager van tempo dan de boze (rood) of feestelijke (geel) nummers.

Maar in welke mood De Staat ook verkeert, de band blijft uit duizenden herkenbaar. Als op één na laatste track van het tri color album is Take Root nog wat onderbelicht gebleven’. Zonde want het is een op alle fronten – klankkleur, melodie en uitvoering- geslaagd nummer dat derhalve veel meer aandacht verdiend. Bij deze.

PJ Harvey – Inside The Old I Dying

Het is geen makkelijke muziek die PJ Harvey tegenwoordig maakt. De bluesy alt-rock waarmee ze zo’n 25 jaar geleden haar naam vestigde heeft plaatsgemaakt voor impressionistische luistermuziek waarin woorden nevengeschikt zijn aan melodie en sfeer aan compositie.

Wat niet is veranderd is de intensiteit van haar songs. Inside The Old I Dying, het titelnummer van haar nieuwe album begint als een introverte folksong en eindigt als een soort mantra. Dat effect wordt bereikt door hypnotiserende herhaling van de tekst. Die tekst doet net als de productie en melodie oud-Engels aan, mystiek en Shakespeare-iaans. Geen makkelijk nummer dus, wel weer uitermate boeiend. Op 7 juli volgt het album.

Op 6 & 7 oktober staat PJ in de Paradiso.