Category: Recensies

Miles Kane – Troubled Son

Eerlijk gezegd waren we wel een beetje klaar met Miles Kane. Het was vooral meer of eigenlijk minder van het zelfde wat hij te bieden had.

Misschien vind hij dat zelf ook, want op zijn nieuwe single klinkt hij als herboren. In feite is ook Troubled niks nieuws onder de zon, maar Mile heeft het eindelijk weer eens op zijn heupen. Het is lang geleden dat we hem zo vol vuur hebben horen spelen. De verklaring van mister Miles zelf is dat hij ‘back to the basics’ gaat op zijn nieuwe album. Volgens hem is Troubled Son representatief voor zijn 5e album. Daarop snijdt de ook alweer 37 jarige Shadow Puppet thema’s aan als onzekerheid, tegenslag en fouten maken. De twijfel in zijn teksten hoor je dus niet terug in de muziek die lekker ongepolijst en ouderwets urgent klinkt. Welkom terug Miles!

The Big Moon – 2 Lines

The Big Moon vindt dat hun in oktober vorig jaar verschenen, 3e album Here is Everything wat onderbelicht is gebleven. Wij zijn het met hen eens en steunen de meiden door het openingsnummer van dat album te gaan draaien.

2 Lines is een weemoedig werkje met fraaie (samen)zang en potent gitaarwerk. Niks meer en niks minder. Even ter opfrissing van de geheugens. The Big Moon gooide hoge ogen in de Graadmeter met een paar tracks van hun Walking Like We Do album uit 2020. Your Light is zelfs een bonafide Pinguin classic.

Het vrouwelijke viertal onder aanvoering van Juliette Jackson resideert in Londen en viert volgend jaar haar tweede lustrum. Naast sterke melodieën schrijft Juliette ook eerlijke teksten over hoe haar leven is veranderd nu ze net haar eerste kind heeft gekregen.

 

PS. de clip is een live uitvoering met groot dameskoor, kippenvel.

Ben Howard – Could’t Make It Up

Ben Howard is een man die stilstaan ervaart als achteruitgaan. Verwacht van hem dus geen herhaling van zetten, maar altijd iets nieuws. Ben is de man die weigerde zijn hits te spelen omdat hij er op was uitgeluisterd.

Was zijn vorige album een nogal introverte affaire met bewust kleingehouden liedjes op nieuwe single Could’t Make It Up horen we heer Howard op standje pop. Alleen de doorgewinterde fans zullen in deze verzorgde productie meteen de man herkennen die debuteerde met onstuimige in traditionele folk gewortelde kampvuursongs.

Even wennen dus, maar de fans zijn dus wel wat gewend en bereid Ben te volgen op al zijn muzikale avonturen. Het bijbehorende album heet Is It? en staat voor 16 juni. Op 19 en 20 juni staat heer Howard in Koninklijk Theater Carré. Waarschijnlijk zal hij dan ook Could’t Make It Up spelen, maar zeker weten doe je het bij hem dus nooit.

Be-Bop-A-Lula is vooral heel erg Spinvis

Het zevende album van Nieuwegeiner Spinvis is getiteld: Be-Bop-A-Lula. Titel waar we niet veel mee kunnen. Met de plaat wel. Be-Bop-A-Lula mag er zijn.

Be-Bop-A-Lula is gepikt; de titel van een rockabillynummer, dat voor het eerst op plaat werd gezet door Gene Vincent and His Blue Caps. In 1956. Volgens Spinvis was het de geboorteschreeuw van de rock-‘n-roll. “Voor de een betekent het niets, voor de ander alles”, aldus Erik de Jong, die tijdens het maken van Be-Bop-A-Lula een schilderij maakte. Elke dag een uurtje, in z’n garage. Het schilderij is de cover geworden. De Jong denkt dat het geen rock-‘n-roll is wat hij maakt. Hij weet ook niet wat het wel is. Wij wel: het is vooral Spinvis.

Be-Bop-A-Lula is een album waarop we horen dat Spinvis wat anders wil, maar ook dat hij toch voor eens en voor altijd Spinvis blijft. Her en der zijn wat muzikale accenten verlegd, in een verzameling liedjes die door geen ander op deze planeet zou kunnen worden opgenomen. Spinvis heeft een nichegeluid dat onontkoombaar zijn stempel draagt.

De plaat opent met de carnavalesk getitelde, vlotte track Tingeltangelhersenpan, die gedragen wordt door een wat blikkerige beat. Het minst instrumentrijke nummer, maar een opener die er mag zijn. Ontregelende tekst, zoals we De Jong kennen: “Ik ben een klusjesman. Zit in de tram op een blauwe planeet.”

Al die knotsgekke lyriek is pure honing voor de ziel. Erik de Jong heeft een geheel eigen kijk op deze wereld en vangt dat beeld in veertien liedjes. Niet heel veel anders dus dan wat we van Spinvis gewend zijn. Herkenbaar zijn ook weer de heerlijke vioolpartijen, de cello en de altviool, die de liedjes nóg wat avontuurlijker maken. Be-Bop-A-Lula betekent een Spinvis in topvorm. Pieter Visscher

 

 

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – april 2023

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. A Certain Ratio – 1982
  2. Baaba Maal – Being
  3. Blondshell – Blondshell
  4. Depeche Mode – Memento Mori
  5. Feist – Multitudes
  6. Lael Neale – Star Eaters Delight
  7. Lana Del Rey – Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd
  8. Metallica – 72 Seasons
  9. Paul St. Hilaire – Tikiman Vol. 1
  10. Yaeji – With A Hammer

Nusantara Beat – Djanger

Nusantara Beat is een band/project van een club (ex) studenten van de popafdeling van het Amsterdamse conservatorium. Ze vonden elkaar vonden in hun Indonesische achtergrond.

We herkennen o.a. de zangeres van EUT, de drummer van Jungle By Night en de bassist van POM; ervaren en geschoolde muzikanten dus. Dat verklaart de kracht en pracht van hun debuutsingle. Djanger is een zacht groovende, licht psychedelische bewerking van een oud Balinees volksliedje. Denk Altin Gün dringt zich op, maar dan (heel) anders.

Nusantara Beat treedt veelvuldig op, en als het goed is hoeven we niet al te lang te wachten op een eerste album.

PJ Harvey – A Child’s Question, August

PJ Harvey was al een tijdje aan het teasen op de social media, maar afgelopen woensdag is dan eindelijk het definitieve bewijs verschenen dat haar tiende album inderdaad klaar voor release is.

I Inside the Old Year is de opvolger van The Hope Six Demolition Project uit 2016. Het schijnt dat PJ last heeft gehad van een writers block, en dat de opname van haar nieuwe album heel wat voeten in aarde heeft gehad. Daar is op A Child’s Question, August weinig van te merken. De comeback-single is een mystiek luisterlied over liefde en lijden. Als vanouds bestaat het productie team uit Flood en John Paris. De beoogde releasedatum voor PJ’s nieuwe project is 7 juli. Over eventuele optredens is nog niets bekend.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Counsil Skies

Noel Galagher‘s post Oasis carrière wisselvallig noemen is een understatement. Maar elke keer als je meent alle hoop te moeten opgeven, komt hij toch weer met een song op de proppen die je doet geloven dat hij nog niet helemaal is uitgespeeld.

Sterker nog, misschien schuilt er nog wel een klassiekertje of twee in hem. Of Counsil Sky er een is voor de eeuwigheid kunnen we natuurlijk pas over een tijd vaststellen, maar dat het een van de betere tracks in tijden is van de oudere Gallagher broer durven we nu al wel te beweren. Zoals de beste tracks is Counsel Skies zo’n nummer dat lijkt alsof het altijd al heeft bestaan.

Het titelnummer van Noel’s vierde soloalbum is klassieke Britse poprock. Het opvallends is misschien wel hoe goed Noel in de loop der solojaren is gaan zingen. Hij mist de snarl van zijn broertje, maar wat stembereik betreft doet hij niet meer voor hem onder. Kortom nog even niet afschrijven deze High Flying Bird

Isolde Lasoen – Oh Dear

Isolde Lasoen – Oh Dear (Mayway Records)

“Ik heb 100% mijn goesting gedaan. Deze plaat, dat ben ík”, zegt Isolde Lasoen over Oh Dear. De 43-jarige drumster bij  Absynthe Minded en de Belgische rockster Daan debuteerde op eigen benen in 2017 met het goed ontvangen, want prachtige Cartes Postales. Zes jaar later is daar de tweede langspeler, die we helemaal kunnen onderdompelen in superlatieven. Ga er maar eens voor zitten.

Ook Oh Dear is een ode aan de Franstalige muziek uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Zo ongelooflijk smaakvol gedaan dat je ervan moet watertanden. Het is wulps, opwindend en van een ontspannenheid die zijn weerga ook nog eens niet kent. Lasoen sleept je schijnbaar moeiteloos naar binnen in haar filmische droomwereld, waarin we ook invloeden van Ennio Morricone ontdekken. Zoals een formatie als Air bovendien in de buurt is. Maar Lasoen is meeslepender.

Ze schreef de songs op Oh Dear weer zelf en ze pakt uit met een karrevracht aan sessiemuzikanten en ook Daan is van de partij. Een ronduit geil zuchtliedje heeft dat tot gevolg. Daan kreunt erop los in Batterie, waardoor Serge Gainsbourg zich graag eens omdraait in zijn graf om met zijn goede oor zo vaak mogelijk te kunnen luisteren. Uniek is de sound niet, edoch zó ongelooflijk lekker op plaat gezet dat je er zo veel en zo vaak mogelijk van wil genieten. Rijke instrumentatie wederom.

“De manier waarop ik schrijf kost veel geld, maar mijn liefde voor muziek vereist die investering”, liet Lasoen zich ontvallen in De Standaard. Dat geld levert een album op dat je keer na keer wil opzetten zonder dat het ook maar een moment verveelt. Zowel in het Engels als in het Frans weet Lisoen de show te stelen, hoewel ze met die tweede taal voor de meeste opwinding weet te zorgen. Pieter Visscher

Emile Mosseri – Oklahoma Baby

Geen voor de hand liggende hit, wel steengoed onze eerste kennismaking met Emile Mosseri.

Eerste kennismaking suggereert misschien dat meneer Mosseri of een beginner is of iemand die nog niet boven is komen drijven.  Iemand met een Oscarnominatie op zak en die o.a. Angel Olsen, Hand Habits en acteur Jonah Hill tot zijn fans mag rekenen is noch een beginner noch miskend.

In de filmwereld is Mosseri is dus al een redelijk grote naam, in de onze waarschijnlijk binnenkort ook. Hij is druk doende met de opnamen van zijn debuut als soloartiest. Voorproefje Oklahoma Baby overtuigt op alle fronten. Het is een zich constant ontwikkelend nummer dat door Mosseri‘s bijna getergd klinkende ad-libs tot een emotioneel hoogtepunt wordt gestuwd.