Category: Recensies

Nabihah Iqbal – This World Couldn’t See Us

Nabihah Iqbal van vele markten thuis noemen is bijna een understatement. Ze is gediplomeerd jurist, componist, dichter, radiomaker, kunstenaar, curator van kunst en muziekfestivals, dj etc.

Haar ouders komen oorspronkelijk uit Pakistan. Haar eerste releases bracht Nabihah uit als Throwing Shade, haar recente, meer ‘poppy’ werk laat ze onder eigen naam verschijnen. Nabihah is van het gesproken woord, maar niet van de  postpunk! Alhoewel het gitaargeluid op het droompop-achtige This World Couldn’t See Us zeker iets (new) waverigs heeft. De sterke tekst gaat over leven, liefde en dood en is net als de muziek zowel berustend als hoopgevend.

piglet – building site outside

piglet, biggetje is de artiestennaam van Charlie Loane. Charlie komt oorspronkelijk uit Belfast net als Van Morrison. Wat Charlie ook met Van gemeen heeft is zijn vuurrode haardos. Of dat duidt op een zelfde soort temperament als van The Angry Old Van durven we niet te zeggen.

piglet besteed opvallend veel aandacht aan de aankleding van zijn songs. Piano lijkt zijn hoofdinstrument, maar we horen ook blaasinstrumenten en elektronica. De ontwikkeling sinds zijn debuut EP uit 2020 speelt zich voornamelijk af op het productionele vlak. Building site outside is zo niet zijn beste nummer tot nu toe dan toch zeker zijn best klinkende. En het meest mysterieuze dankzij een spannende opbouw en net niet kakofonische slot. Zingen doet Charlie ook bijzonder goed. Het autobiografische building site outside gaat over hoe mensen reageren als ze horen dat iemand trans is.

Het is nog  te vroeg om piglet/Charlie uit te roepen tot nieuwe Van Morrison, hopelijk is hij ook minder vatbaar voor complottheorieën dan van The Man, maar dat Belfast weer een bijzonder talent heeft voortgebracht lijdt geen twijfel.

Cloudy-Oh – Riding High

Cloudy-Oh is een Belgische gitaarband van met melodieuze soort. Zelg hebben ze het over lazy space pop. Dat lazy valt wel mee, lekker relaxed is nieuwe single Riding High zeker.

De band uit Gent heeft meerdere sterke punten, hun fraaie samenzang bijvoorbeeld of het heerlijke gitaarwerk dat in geval van Riding High haast tropisch aandoet. De naam Cloudy-Oh mag dan nieuw zijn. Diverse bandleden kunnen bogen op ruime ervaring. Vooral initiatiefnemer Floris De Decker heeft zijn sporen verdiend als voormalig lid van The Van Jets en Intergalactic Lovers, bands die ook in onze contreien gehoord werden. Een zelfde lot lijkt beschoren voor Cloudy-Oh.

The Vices – Unknown Affairs

The Vices – Unknown Affairs (Mattan Records)

Er gaat niks boven Groningen zeggen ze in de overheerlijke, beregezellige stad van de Martinitoren. Ondergetekende kwam daar ter wereld. Hij kan het weten. Hoewel we, toen we het eerste album van de band The Vices (Looking For Faces, 2021) tot ons namen daar opeens niet meer zo zeker van waren. Maar met album twee zijn we om: Unknown Affairs betekent muzikaal een ongelooflijke stap voorwaarts. Razend knap.

Neem een nummer als At Least That’s What They’re Saying. Had zo op This Is It van The Strokes kunnen staan. Had geen haan naar gekraaid. Floris van Luijtelaar (zang, gitaar), Jonathan ‘Jones’ Kruizenga (gitaar, toetsen), Simon Bleeker (bas) en Mathijs Louwsma (drums) hebben een plaat afgeleverd die veel internationale allure heeft. Niet voor niets staat The Vices deze maand op het Amerikaanse showcase-festival SXSW. Dit naar aanleiding van een showcase-optreden op The Great Escape in Engeland.

Unknown Affairs telt een elftal songs dat het beter doet dan de plaatselijke FC. Het is te hopen dat de club behouden blijft voor de eredivisie, terwijl The Vices zich juist eredivisiewaardig presenteert, met veel kans op Europese tripjes. Niet alleen door Van Luijtelaar, met zijn Jiskefetachtige achternaam, terwijl zijn voornaam extra duiten in het zakje doet. Hij praatzingt net zo makkelijk als hij lijzig zingt, beschikt over (soms te veel; niet meer doen) pathos én is in staat het achterste van zijn tong te laten horen in een van de prijsnummers, het prachtig opgebouwde Thousand Faces. Dat wederóm zo op een album van The Strokes had kunnen staan. En in de verte horen we bovendien weer wat vlagen Julian Casablancas.

Het is duidelijk dat de Groningers een gouden toekomst tegemoet gaan en de band het in zich heeft diverse festivalweides van voor tot achter te laten bewegen. De clubtour door Nederland is inmiddels stijf uitverkocht. Nederland is een belangrijke band rijker. Ook d’Olle Grieze ziet dat het goed is. Champagne! Pieter Visscher

 

Monolink – Running

Steffen Linck is Monolink. Linck komt uit de Berlijnse ambient/technoscene, maar toont op Running een hele andere kant zijn zijn muzikale medaille.

Zijn nieuwe single drijft weliswaar weer op de elektronica, maar is net zozeer blues als techno. Nou ja blues, bluesy is een betere omschrijving. Linck zegt met zijn nieuwe single terug te grijpen op een van zijn eerste muzikale liefdes, ze blues. Voor hij zich verloor in computerland speelde hij gitaar. Dat doet hij nu dus weer, meer dan verdienstelijk. Wat Running extra aantrekkelijk maakt is dat Flinck zingt, niet heel veel meer dan de titel, maar toch. Zou zo maar kunnen dat Running een zijstapje is zonder vervolg, maar we doen het ervoor.

Elton Johns jubilerende Honky Château verbluft meer dan ooit

De 50ste verjaardagsheruitgave van Elton Johns Honky Château is een waar feest geworden voor de geconcentreerde luisteraar én lezer. Het album is opnieuw verschenen, aangevuld met flink wat demo’s en liveopnames: Rocket Man (Live at The Festival Hall, London 1972). Honky Château 50th Anniversary Edition is een uitgave om in te lijsten, ook door de mooie liner notes en historische afbeeldingen en gefotografeerde documenten.

Honky Château was Elton Johns stap naar een wereldwijd supersterdom, met klassiekers als Rocket Man, Honky Cat en Mona Lisas and Mad Hatters. Oorspronkelijk uitgebracht in mei 1972, luidde zijn vijfde studioalbum een tot op de dag van vandaag ongeëvenaarde reeks klassieke albums in. In het westen van Parijs was hetwaar hij en Bernie Taupin enkele van de grootste wereldwijde hits uit zijn carrière zouden schrijven – en de band vervolgens zou opnemen. Elton, Bernie en de band – voor het eerst samen op plaat – trokken in januari 1972 naar het Château voor de pre-productie van een week op Honky Château. Bernie bracht zijn typemachine mee; de band die in de eetkamer is opgesteld. Bernie schreef ‘s avonds songteksten en liet ze op Eltons piano liggen zodat hij ‘s ochtends eraan kon werken.

Zoals Elton zich herinnert over hun notoir productieve output in die tijd: “De eerste ochtend dat we daar waren, had ik drie (nummers) gedaan tegen de tijd dat de band naar beneden sloop op zoek naar iets te eten: Mona Lisas And Mad Hatters, Amy en Rocketman.” De rest van het album zou volgen.

Een cruciaal album in Eltons klim naar supersterdom, de sepiagetinte hoes van het album logenstraft de moeiteloze grooves binnen een band die echt een eenheid was. Halverwege 1972 kwamen hun liveopnames overeen met hun heilige liveshows, en ze kanaliseerden moeiteloos een soulvol geluid dat het diepe zuiden van Amerika samenbracht via Pinner en de Parijse buitenwijken.

Nog steeds een stralend juweel in Eltons backcatalogus, is Honky Château het album dat zijn aankomst op het wereldtoneel aankondigt. De impact en nalatenschap duurt tot op de dag van vandaag voort en het zal voor altijd worden herinnerd als het album waarop de Rocket Man echt een vlucht neemt.

Maruja – Kakistocracy

Ooit was punk een muziekstijl beoefend door beginnende muzikanten die zich vanwege hun magere muzikale kennis beperkten tot het spelen van songs met één hooguit twee akkoorden. Dat soort bands zijn vrijwel volledig uit het muzieklandschap verdwenen. Als we het tegenwoordig over punk hebben, post of niet dan bedoelen we de mentaliteit van de muzikanten, een anti commerciële inslag en een onafhankelijke opstelling.

Om die redenen kan het uit Manchester afkomstige Muraja met recht de punkmantel claimen. Al vanaf de eerste noot van Kakistocracy is duidelijk dat de band niet uit is op een hitparadenotering. Zelfs airplay lijkt de band niet erg te interesseren. Op veel oren zal Kakistocracy kakofonisch overkomen met zijn ruwe, intense zang en nog ruwere saxofoonsolo. Ja dat lees je goed. Het hoofdinstrument van het kwartet is een sax. De band afficheert zich dan ook als zijnde een jazz-punk, of punkjazzband.

Live schijnt Muraja een sensatie te zijn, maar ook hun studio-opnamen zoals te horen op debuut EP, Knockarea zijn niet gespeend van enige opwinding. Van de vier tracks is Kakistocracy, een regering van mensen die daar het minst geschikt voor zijn (denk aan Trump en zijn trawanten) is een goede introductie tot Maruja, een band die maar snel onze kant moet opkomen.

Vreemde Kostgangers’ zwanenzang van grote schoonheid

“We zijn te oud om jong te sterven, maar te jong om dood te gaan”, klinkt het op Mist, de derde langspeler van Vreemde Kostgangers. Wrang en navrant, omdat het album postuum is uitgebracht na de dood van Henny Vrienten. Die stond erop dat de plaat zou verschijnen. ‘In liefdevolle herinnering aan Henny. Het was zijn nadrukkelijke wens dat dit album er zou komen’, lezen we in de liner notes.

Mist is net zo fraai als zijn twee voorgangers. Toch luistert het allemaal heel anders. Niet alleen vanwege het heengaan van Vrienten, die in april 2022 overleed aan longkanker, ook omdat George Kooymans aan een strijd bezig is die hij zal gaan verliezen; ALS is een onverbiddelijke, meedogenloze, smerige sloper. Droevig dat twee mastodonten van de Nederlandse muziek zo ziek zijn geworden. Kooymans maakt er het beste van liet hij zich onlangs ontvallen in een zeldzaam interview in Algemeen Dagblad.

Boudewijn de Groot noemt Koooymans de beste Nederlandstalige zanger die ons land heeft gekend. Wanneer je luistert naar Mist begrijp je wat hij bedoelt. Kooymans heeft sowieso een van de mooiste stemmen die we in Nederland ooit hebben gekend. En hij is een van de allerbeste liedjesschrijvers. Op 19-jarige leeftijd al schreef hij het mooiste nummer van zijn band Golden Earring: Just A Little Bit Of Peace In My Heart. We hebben het over 1968.

“Het liefst ga ik naar bed met mijn Fender Strat”, zingt Kooymans in het nummer dat de naam van zijn favoriete gitaar draagt. Hij schreef het samen met De Groot. Een rocksong waarin Kooymans zich uitleeft op zijn Fender. Een van de steviger nummers op Mist. Een album dat verre van somber klinkt, ofschoon de stemmige hoesfoto anders doet vermoeden. Het is vooral een plaat waar de speelvreugde én kwaliteit van afdruipt. De dood lijkt nog heel ver weg, hoewel Vrienten er ook over mijmert, in Tijd Tekort. “Waarom heeft de week maar zeven dagen? Ik ren achter m’n schaduw en m’n adem. Ik raas iedereen voorbij, want ik kom zoveel tijd tekort.” Mist is een album waarop de vergankelijkheid van het leven zeldzaam fraai in kaart wordt gebracht. Pieter Visscher

Liefhebbers van Vreemde Kostgangers luisteren uiteraard naar Pinguin Pluche.

Silver Moth – The Eternal

Silver Moth is een project van Stuart Braithwaite van Mogwai, zijn echtgenote en een aantal muzikale geestverwanten die zich net als Braithwaite ophouden in avant-gardistische en experimentele kringen.

Vrees niet als Silver Moth maken ze muziek die weliswaar niet tot het aller gemakkelijkste soort behoort, maar zeer goed te volgen is en zeker niet gespeend van een emotionele laag. The Eternal, de tweede single van het zevental is een eerbetoon aan een vriendin van de band die onverwachts is komen te overlijden. De ode is een imposante ballad met zachte vrouwenzang en een aan Gothic grenzende sfeer.   

Sluice – Centurion

Sluice, sluis of afvoerpijp betekent dat is de artiestennaam van Justin Morris, ingezetene van Durham, een vrij grote stad in North Carolina.

Morris rockt op zijn indie’s met een lichte folk/country kleuring. Centurion, afkomstig van zijn nieuwe, tweede mini-album Radial Gate begint met een akoestische gitaar, maar al snel doemt er een elektrische op, eerst dreigend op de achtergrond om tegen het einde alle andere instrumenten en zanger volledig te overwoekeren. Centurion is een duister lied met een cryptische tekst vol Romeinse symboliek waarin Morris zijn land en leven van bovenaf lijkt te beschouwen en ziet dat in de verte de donkere wolken zich opstapelen.