Category: Recensies

Heavy Lungs – Mr Famous

Wij dachten zo langzamerhand wel klaar te zijn met postpunk in het algemeen en postpunk met praatzang in het bijzonder. Maar we hebben dus buiten Heavy Lungs gerekend.

De band uit Bristol heeft met Mr Famous een bijzonder aanstekelijke single afgeleverd. De flair van de vocalist, de ongebreidelde energie van de ritmesectie, de anarchistische gitaren; het is vaker gedaan maar zelden beter. In de tekst neemt zanger Danny Nedelko (ja die) met een flinke lading zout alvast een voorschot op zijn aanstaande roem. Heavy Lungs verdient het om net zo populair te worden als IDLES en Fontanes DC. Album 2, Caviar is nu uit.

Leyla Ebrahimi – YOU CAN KEEP THE FIRE

Zeggen dat de opvolger van oud IJsbreker planet you forgot me van Leyla Ebrahimi niet tegenvalt is een understatement.

YOU CAN KEEP THE FIRE is een van de betere songs van het nog prille popjaar 2025. Dat Leyla kan zingen wisten we al, dat ze de kunst van het componeren verstaat weten we nu ook zeker. YOU CAN KEEP THE FIRE is een bevlogen met urgentie gezongen en scherpe gitaren omlijste rocksong. Je hoeft er niet aan te twijfelen dat de boodschap binnenkomt bij de geadresseerde ex. Ook hier lijkt Leyla niet niet op Lola Young, maar dan met een dikke Amerikaanse sound. En de aantekening dat Layla al even bezig was voordat Lola doorbrak. Ondanks redelijk succes op de streamingsdiensten van haar vorige single heeft de muziekpers miss Ebrahmi nog niet ontdekt. Info over haar is dus nog steeds schaars om niet te zeggen non existent, maar lang zal dat niet meer duren. 

Ruth Radelet, Nat Walker, Adam Miller – The Veil

De naam Ruth Radelet zal je waarschijnlijk niet zoveel zeggen, maar als we je vertellen dat ze uit Chromatics komt gaat er waarschijnlijk wel een lichtje branden.

Ook Nat Walker en Adam Miller zijn ex Chromatics. Waarom die band gestopt is weten we niet. Muzikale meningsverschillen zullen het niet zijn geweest. The Veil heeft niet alleen dezelfde stem, maar ook de zelfde sfeer en aankleding als de songs van Chromatics: kalme atmosferische fluisterpop.

Er is hier iets vreemds aan de hand. Ruth, Nat en Adam vertegenwoordigen driekwart van de oude band. Johnny Jewel is nu in zijn uppie. Waarschijnlijk was hij eigenaar van de bandnaam. Daarom moest het muitende trio een nieuwe naam verzinnen, maar blijkbaar ontbrak de inspiratie. Ruth Radelet, Nat Walker & Adam Miller klinkt voor geen meter.  Radelet, Walker & Miller was al beter geweest. Maar misschien is het een tussenoplossing en zijn ze bezig met vredesonderhandelingen en wilden ze Jewel gewoon even laten horen dat ze ook zonder hem kunnen. Dat is dus gelukt.  Begraaf nu maar snel de strijdbijl en ga weer lekker met zijn vieren muziek maken als Chromatics.

Cool Sounds – Just A Dream

Cool Sounds is een goed gekozen bandnaam, want wat Just A Dream net iets meer maakt dan een lekker lui liedje zijn de coole geluidjes die overal opduiken.

Te horen zijn o.a een clavinet, een accordeon en een xylofoon. Allemaal elektrisch. Plus ‘gewone’ instrumenten als bas, gitaar, drums en een pedal steel gitaar. De eigenaar van deze imposante verzameling instrumenten is Dennis Lacy uit Melbourne. De bandnaam Cool Sounds verwijst niet alleen naar een uitgebreid en ongebruikelijk instrumentarium, maar ook naar Lacey’s experimenteerlust. Cool Sounds heeft al vijf albums uit. Allemaal in een ander genre, variërend van Tame Impala-achtige indie-dance tot opvallend authentieke kroeg country. Just A Dream is zoals de titel al aangeeft dromerige pop wat iets anders is dan dreampop. 

Love Spells – Reach Out And Kiss Me

Recht toe rechtaan liefdesliedjes zijn een zeldzaamheid in de indie. Ook boven Reach Out And Kiss Me hangt een donkere wolk, de verlammende angst voor een teleurstelling.

Love Spells is het pseudoniem van Sir Taegen C’aion Harris, een naam die op zich al klinkt als een alias. Of zoals we schreven bij een vorige single; een figuur uit Westeros. De songs van Love Spells zijn warm en moody en doordrongen van een diep gevoel van vergankelijkheid. Niet echt duister, maar verre van vrolijk. Prachtig gemaakt ook met met zijn mistige instrumentatie en Sir’s androgyne zang. Zo’n gevoelige kunstenaar als Love Spells zal het niet makkelijk hebben in zijn thuisstaat Texas waar mannetjesputters die dienst uit maken. Hij moet dan ook maar snel eens deze kant op komen.

Girl and Girl – Okay

Er zijn weinig bands die zo herkenbaar zijn als Girl and Girl. Vanaf het moment dat Kai James zijn mond opendoet weet je met wie je te maken hebt.

Zelfs als hij met wat minder vibrato zingt dan voorheen haal je hem er zo uit. Okay is meer dan oké, Okay is top. De nieuwe Girl and Girl single begint met een gitaarriedel die refereert aan mid periode Beatles, Drive My Car die richting. Girl and Girl is een band met een eigen logica dus het helpt als je Okay een paar keer hoort. Tekstueel gaat de Australische band op de filosofische tour. James zingt dat alles niet altijd perfect hoeft te zijn. Soms is Okay goed genoeg. En zo is het. Op een nieuw album van Girl and Girl zullen we nog even moeten wachten. Deze nieuwe single is bedoeld om de kaartverkoop van hun Amerikaanse tournee aan te slingeren.

WU LYF – A New Life Is Coming

Op Spotify zal je tevergeefs zoeken naar ouder werk van WU LYF dan nieuwe single A New Life Is Coming. Toch is de band alles behalve nieuw.

WU LYF, wat schijnt te staan voor World Unite Lucifer Foundation is een band uit Manchester die zich graag in nevelen hult. In 2011 brachten ze een debuutalbum uit. Een jaar later viel het doek en verdwenen ook online alle sporen van de band. Er volgden diverse side-projects, maar zoals dat gaat konden die niet tippen aan het moederschip. Vorige maand vertoonde de slapende website van de band plotseling weer leven. Er verscheen een klok die aftelde naar 1 april en de tekst SOMETHINGFROMNOTHINGANEWLIFEISCOMING. Dat bleek geen grap maar de releasedatum van een nieuw nummer, A New Life Is Coming.

‘We are all surprised by the big music that still plays itself through us’ is de verklaring van de heren. Het nieuwe en onverwachte levensteken is een groots opgezette, tijdloze (lees retro) rocksong met solo en koorzang, brede gitaarrifs en bevlogen solo’s. Het geheel duurt iets meer dan zes minuten. Hopelijk blijft het niet bij deze uitbarsting en pikt WU LYF draad weer op. Dit keer graag wat langer dan één album en een paar optredens. 

S.G. Goodman – Fire Sign

Het is alweer drie jaar geleden dat we met plezier zendtijd gaven aan S.G. Goodman en haar neo Americana songs All My Love Is Coming Back To Me, The Way I Talk en Space and Time.

S.G. had wel wat meer mogen uitpakken op haar gitaar maar verder is Fire Sign een waardige opvolger. Van nature toch al geen feestnummer werkte S.G. aan haar nieuwe album onder de schaduw van recent verlies: de dood van een goede vriend en van haar trouwe viervoeter. Toch is Fire Sign met zijn krachtige refrein eerder een vrolijk dan deprimerend nummer. S.G.’s stem is wat in het Engels ‘an aquired taste’ heet. Maar net als haar held Neil Young heeft ze van haar vocale beperking haar forte gemaakt. Wie even doorbijt wacht hier een echte ‘original’.

Nieuw album heet Planting By The Signs en wordt medio juni verwacht.

TURNSTILE – NEVER ENOUGH

Vier jaar geleden gebeurde wat fans al 10 jaar hadden zien aankomen, de definitieve doorbraak van TURNSTILE.

De van oorsprong hardcore punkband had wel wat water in de wijn gedaan, maar ook weer niet zoveel dat niemand meer dronken werd. Het afscheren van de wilde haren was niet zozeer ingegeven door honger naar roem en fortuin, maar door het verstrijken der jaren. Die -hoe zullen we het noemen- mellow-isering lijkt te zijn doorgezet. Hoewel nog steeds niet voor doetjes is nieuwe single NEVER ENOUGH een melodieus moppie muziek. De gitaaruitbarstingen refereren weliswaar nog aan hun verleden als oproerkraaiers, maar de nieuwe single is vooral heel catchy. Probeer dat refrein maar eens uit je hoofd te krijgen. En best origineel. Met NEVER ENOUGH creëert TURNSTILE een nieuw genre: dreampunk!

Arcade Fire – Year Of The Snake

Het lijkt aannemelijk dat Year Of The Snake gaat over de turbulente periode die Arcade Fire achter de rug hoopt te hebben.

Aanleiding voor de reuring was het baltsgedrag van bandleider Win Butler. Zijn eega Régine Chassagne lijkt hem te hebben vergeven dus wie zijn wij om moeilijk te doen. Opvallend (en interessant) is dat Régine dit keer op de voorgrond treedt als co-leadvocalist. Verder is Year Of The Snake een typisch Arcade Fire nummer dat het meer van dynamiek moet hebben dan van melodie. Meeslepend is het dan weer wel. De productie is van de Butlers en Daniel Lanois. Meestal drukt deze veteraan (B.Dylan/P.Gabriel/R.Robertson) zijn stempel op alles waar hij bij betrokken is, maar hier is zijn rol bescheiden. De releasedatum van het Pink Elephant album is 9 mei.