Category: Recensies

Nation Of Language – Sole Obsession

Over obsession gesproken. Nation Of Language is geobsedeerd door de synhtipopscene zoals die in de eerste helft van de jaren 80 tot wasdom kwam in Engeland.

De riedel waarmee de nieuwe single van de New Yorkse trio opent is een variatie op die van Don’t Go van Yahoo. Yahoo was een afsplitsing van Depeche Mode, de band die het Grote Voorbeeld is van de Taalstaat. Wat Nation Of Language feitelijk doet is de oude sound upgraden. De synths van nu klinken vele malen beter die die van toen. Ook heeft de band beter haar dan die van toen.

The Pigeon Detectives – Lovers Come Lovers Go

The Pigeon Detectives mogen dan al bijna 20 jaar meedraaien, op nieuwe single Lovers Come Lovers Go vertoont de band uit Yorkshire geen enkel spoor van slijtage.

Zoals meer bands van hun lichting (Razorlight/Zutons/Fratellis) is het The Pigeon Detectives nooit gelukt om het succes van hun debuutalbum te evenaren. Dat wil echter niet zeggen dat ze na het Wait For Me albums niet meer met scherp hebben geschoten. Op elk van de vier latere albums stonden wel een paar pareltjes. Sinds 2017 is er niks meer van de Pigeons vernomen. Tenminste niet op het platenfront. Live draaide PD gewoon lekker door.

De blijvende belangstelling voor The Pigeon Detectives als bühneband inspireerde hen om toch maar weer eens de studio in te duiken met de onstuimig rockende ode aan polygamie als eerste resultaat. Of er meer in het vat zit zal de tijd leren. Voorlopig is de boodschap dat The Pigeon Detectives nog steeds weet op te winden.

Tame Impala – Wings Of Time

Wings Of Time is misschien niet de glorieuze comeback van Tame Impala die we hadden gehoopt na 3 jaar radiostilte, maar een ‘minder’ nummer van Kevin Parker is altijd nog beter dan het gros van wat er afgelopen week verder is uitgekomen op indie-gebied.

Parker maakte Wings Of Time op uitnodiging van de producenten van de verfilming van de Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves game. Bewust of niet de nieuwe Tame Impala single heeft een hoog Paul McCartney gehalte, zou niet hebben misstaan op Band On The Run.

Wings Of Time is Parker’s derde soundtrack bijdrage in korte tijd. Voor Bob Luzman’s Elvis biopic maakte hij een remix van The King’s Edge Of Reality en voor de nieuwste Minions film nam hij een duet op met Diana Ross (!?).

In ander nieuws uit het Tame Impala kamp; tijdens het lopen van een halve marathon kwam Parker ten val en brak hij zijn heup. Desondanks gaat de geplande tournee door Zuid Amerika in september gewoon door. Mogelijk doet hij een Dave Grohl-letje en zal hij het publiek vanuit een zetel toezingen. Van plannen voor een nieuw album is nog niets bekend.

FIEP – Lucid Dream

Single vier van Veerle Driessen inmiddels beter bekend en bemind als FIEP is de minst commerciële van de vier, maar misschien ook wel de beste.

Lucid Dream is monotoon op een goede manier, misschien is hypnotisch een beter woord. FIEP mompelt meer dan ze zingt, worstelt een paar keer met een golf van geluid, maar komt telkens weer bovendrijven. Het nummer had voor het zelfde geld Lucid Nightmare kunnen heten.

Veerle maakte dit bijzondere werkje met Willem ‘Personal Trainer’ Smit. Op 30 maart presenteert FIEP haar debuut EP in de bovenzaal van de Paradiso.

CVC – Sophie

Sophie van CVC draaien we al sinds begin december. Toen was het een lekker nummer waar nog bijna niemand naar luisterde. Nu is het nog steeds een lekker nummer dat hard op weg is een dikke hit te worden.

Niet vanwege een Tik Tok rage of steun van een kapitaalkrachtige platenmaatschappij, maar gewoon omdat het zo’n lekker niks aan de hand liedje is. Voordat Sophie echt ontploft willen we toch even ons vindersloon claimen, dus hebben we er maar IJsbreker van gemaakt. En omdat er verder niet veel soeps is uit gekomen de laatste tijd.

 CVC staat voor Church Village Collective. Denk echter niet dat we hier te maken hebben met een kerkkoor met popambities. De band is genoemd naar Church Village hun dorpje van herkomst in Zuid Oost Wales. Pentre’r Eglwys in het Welch. Zo hadden ze zich dus ook kunnen noemen, maar dat zou commercieel gezien niet erg verstandig zijn.  

Sophie is een pure op Amerikaanse leest geschoeide popsong met een klassieke gitaarsolo en lekker lang outro dat roept om uit volle borst te worden meegebruld. Sophie is een ode aan de vriendin van de toetsenist. Volgens hem kan ze heel goed zingen, maar weigert ze dat te doen waar anderen bij zijn. Haar bijdrage is een aanstekelijk gegiechel aan het begin van het nummer.

Het debuutalbum van CVC heet Get Real en is al uit. CVC staat ook de 19e of 20ste mei op London Calling.   

Bar Italia – Nurse!

Bar Italia kennen we van Polly Armour, een song waarmee de band niet onder stoelen of banken stak zwaar onder invloed van the Cure te staan.

Nieuwe single Nurse is een oorspronkelijker werkstuk zonder directe verwijzingen of hoorbare invloeden. Het geluid van Bar Italia is nog wel geënt op de 80’s, maar een stuk minder opzichtig en ook niet meer zo Brits. Nurse telt twee leadvocalisten: Nina Cristante neemt de coupletten voor haar rekening, Jezmi Tarik Femi dat wat door moet gaan voor refrein.

Maar het opvallendst aan Nurse is de vervormde gitaar. De eerste keer dat die in de mix opduikt ben je geneigd om even te checken of het geluid niet van buiten komt. Tempo en karakter van Nurse zijn laid back om niet te zeggen laconiek. Conclusie; bijzonder plaatje van een band die we goed in de gaten zullen houden.

Algiers – Shook

Algiers – Shook (Matador / Beggars)

Misschien waren we er wel weer een beetje aan toe. Zo’n album dat je de komende jaren zeker wekelijks een keer gaat opzetten, omdat het zo heerlijk is. Zo overtuigend. Zo muzikaal. Zo knallend. Zo beukend. Zo geestverruimend.  Zo urgent. Zo hoognodig. Zo…

Natúúrlijk wisten we al dat de heren van Algiers, de Amerikaans-Engelse soulvolle, tekstueel steevast geëngageerde postpunkformatie, prachtplaten kan maken. Maar op zó veel klasse hadden we nou ook weer niet gerekend. Shook is van de buitencategorie.

Hiphopbeats, synthesizers, gitaar en soul zijn de voornaamste ingrediënten op Shook, naast al het vocale geweld. Niet alleen van vaste voorganger Franklin James Fisher, alsook van onder anderen Rage Against The Machines Zack de la Rocha, spokenwordartiest Big Rube, rapper Billy Woods, Samuel T. Herring (frontman van synthpopband Future Islands) en de Egyptische zangeres en producer Nadah el Shazly. Er wordt dus nog meer gefeatured, omdat feuturen nou eenmaal he-le-maal de shit is momenteel.

Irreversible Damage, als single verschenen, is een tumultueuze exercitie in chaotische synthesizerwendingen. Agressief, met explosieve zang van De la Rocha. Alsof ie meedoet op een RATM-album. Ouderwets fel en gejaagd. Geen sprake van sleet op de stembanden. Integendeel. Zack is nog net zo boos als vroeger. “A rapture in a grief storm. Time on my neck an’ it be gone!” Knallende drumbeats en duellerende gitaren doen de rest. De song is exemplarisch op een album waarop maar zelden wordt teruggeschakeld naar z’n drie. “The end of that song is the sound of joy”, volgens Fisher. Terwijl Shook überhaupt al een aaneenschakeling van muzikaal genot is. Wat. Een. Plaat! Pieter Visscher

Robin Kester – Blinds

We kunnen nog even geen genoeg krijgen van Robin Kester, de beste niet Nederlandstalige zangeres van dit tijdsbestek en deze lage landen.

Tenzij je de laatste maanden in het international Space Station hebt doorgebracht weet je dat Honeycomb Shades, Robin’s debuutalbum eindelijk uit is. Daarvan is Blinds een van de diverse hoogtepunten. Het door de zangeres zelf geschreven en door Marien Dorleijn van Moss geproduceerde nummer is een up tempo ballad met een schitterend slot in de vorm van een hemel-bestijgende gitaarsolo.

La Kester is te zien/horen op…

22 maart in het Paard/Den Haag.

23 maart in Merleyn/Nijmegen.

25 maart in EKKO/Utrecht.

26 maart in Patronaat/Haarlem.

31 maart in Vera/Groningen.

5 april in Rotown/Rotterdam.

6 april in Cul de Sac/Tilburg.

9 april Tolhuistuin/Amsterdam.

Softcult – Love Song

Love Song is de zoveelste geslaagde single op rij van droompop annex schoenenstaarduo Softcult.

Zalvende zang, zachte gitaren en de galm van een Gotische kathedraal zijn de belangrijkste bestanddelen van dit lied over obsessieve liefde. Mercedes en Phoenix Arn-Horn komen uit Toronto. Behalve in Lovecult is Mercedes ook aanvoerder van Courage My Love. Met die band laat ze haar rockkant de vrije loop. Haar romantische aard komt dus in Lovecult aan haar trekken. Phoenix is naast muzikant ook actrice en aspirant auteur. Een bijzonder stel dus deze zingende zusjes. Dat wordt nog wat met Sofcult.

Momma – Bang Bang

Ook Momma combineert grungy gitaarwerk met zachte meidenzang. Denk echter niet dat de band inhaakt op een populaire stroming. Het is overdreven om te zeggen dat Momma de stijl heeft uitgevonden, maar dat ze er vroeg bij waren is een ding dat zeker is.

Vorig jaar oogstte het trio veel bijval met hun Household Name album dat een verfijning liet horen van het geluid dat ze al sinds 2018 maken. Dat Momma nog niet is uitontwikkeld horen we af aan Bang Bang, wat een eigen nummer is van Allegra Weingarten, Etta Friedman en producer Aron Kobayashi Rich en dus geen cover van de gelijknamige hit van Cher/ Nancy Sinatra. Bang Bang gaat over seks, ‘great sex’ zelfs volgens de dames die zich blijkbaar niet hebben verveeld tijdens de lockdown.