Category: Recensies

Nagasaki Swim – Eternal

Nagasaki Swim is het alias, annex project van Jasper Boogaard. In alle publiciteit rond nieuwe single Eternal staat dat Jasper uit Rotterdam komt en beretrots op zijn afkomst.

Herkenbaar is de havenstad niet in zijn muziek. Als je al een nationaliteit of streek van stilistische herkomst op Eternal wil plakken, zou dat Amerika of Amerikaans zijn. Nagasaki Swim maakt op Amerikaanse leest geschoeide binnenblijfmuziek, smaakvol aangekleed met trompetten en bellen gemaakt voor en door liefhebbers van Elliot Smith, Fleet Foxes en Sufjan Stevens.

Met Eternal kondigt Jasper de komst aan van het tweede album van Nagasaki Swim. De opvolger van The Mirror (2021) heet Everything Grows en zal ergens volgens jaar worden uitgegeven door Excelsior Records.

Shirley Hurt – Empty Hands

Empty Hands is pas de tweede single van Shirley Hurt, een Canadese singer-songwriter die zich niet houdt aan bestaande genre indelingen. Beetje folk, beetje country, beetje pop, beetje experimenteel, beetje jazz zelfs en een heleboel eigenheid tekenen haar songs.

Begin deze maand debuteert Shirley als albummaker. Daar wordt in Canada halsreikend naar uitgekeken. Empty Hands laat horen waarom. Shirley Hurt, die natuurlijk niet echt zo heet, maar luistert naar de naam Sophia Ruby Katz zingt met stijl en gemak een filosofisch getinte tekst over je zelf zien door andermans ogen.

De sax die zeker tegen het eind voor enige opwinding zorgt wordt bespeeld door Joseph Shabason die dat ook doet voor Destroyer en The War On Drugs. 2 december al komt het naar de maakster genoemde album online.

Oumou Sangaré – Wassulu Don

Oumou Sangaré is een van de namen die kwam bovendrijven op de recente editie van Le Guess Who. Dat is bijzonder, want er traden tientallen acts op in de Utrechtse binnenstad die ook nog eens op hoog niveau presteerden. Dan opvallen betekent dat je wel iets in je mars hebt.

Oumou komt uit Mali, een land in West-Afrika met een lange muziektraditie die dankzij artiesten als Ali en Vieux Farka Touré, Salif Keita en Amadou & Mariam ook tot het westen is doorgedrongen. Wassulu Don is het openingsnummer van Oumou’s meest recente album, Timbuktu, genoemd naar een legendarische stad in het Noorden van Mali. Malinese muziek moet je eigenlijk live ondergaan, maar zoals Wassulu Don laat horen werkt Oumou’s magie ook in de studio.

Een echt grote naam in de popwereld zal Oumou Sangaré wel nooit worden, maar een optreden op Lowlands of Best Kept Secret zal in ieders voordeel zijn.

The Arcs – Heaven Is A Place

Heaven Is A Place ‘where nothing ever happens’ volgens David Byrne. Ook in de Heaven van The Arcs is het relatief rustig, maar er gebeurt wel het een en ander. Er wordt mooi gezongen en geïnspireerd gitaar gespeeld en er kan zachtjes worden gedanst.

De tweede voorloper van het nieuwe album van de bijband van Dan ‘Black Keys’ Auerbach is een eerbetoon aan Richard Swift, producer van bands als Foxygen en Fleet Foxes en tot voor kort actief in The Shins en The Arcs en live met Black Keys. Swift overleed in 2018 aan de gevolgen van een alcoholverslaving.

Electrophonic Chronic, de opvolger van Yours Dreamily komt uit op 29 januari.

The Cool Greenhouse – Hard Rock Patoto

The Cool Greenhouse kennen we nog van Alexa. Met hun nummer over een opstandige smart speaker zorgde de Britse band voor een vrolijke noot in de doorgaans toch wat serieuze praatpunk scene. Helaas heeft de band dat niveau  niet meer gehaald en zijn positie als vrolijk alternatief voor bands als Courting, Sprints en (oude) Fontaines DC moeten afstaan aan Dry Cleaning.

Ondertussen is de stijl ook aan slijtage onderhevig en horen we de postpunks steeds vaker zingen of in ieder geval een poging daartoe doen.  Kortom de tijden zijn veranderd. De vraag is  The Cool Greenhouse mee veranderd? Het antwoord is ja noch nee. Op hun vorige week verschenen album ‘Sod’s Toastie’ rept Tom Graham nog steeds alsof het 2020 is. Maar wel begeleid door een band die rock alsof hun leven er vanaf hangt!

Een mooi voorbeeld van de vernieuwde en verbeterde sound is single Hard Rock Patato dat de kracht en concentratie heeft van  Talking Heads ten tijde van Stop Making Sense doet denken. Fun and funky’ zou Bowie zeggen. The Cool Greenhouse is dus niet over datum, maar begint pas.

Current Joys – Cooking

Current Joys is een soloproject van Surf Curse zanger-gitarist Nick Rattigan. Met zijn band bivakkeert Nick momenteel in de Graadmeter met het aanstekelijke Self Portrait.

Rattigan’s loopbaan verloopt nogal grillig. In 2013 bracht hij met Surf Curse het nummer Freak uit, een bizar grote hit met ruim 600 miljoen plays. Dank u Tik Tok. In het jaar dat Freak uitkwam, debuteerde Rattigan ook als Current Joys. Zijn eerste album, Wild Heart telt ook een paar songs met meer dan 100 miljoen plays. Dat gaat Nick waarschijnlijk niet meer overtreffen.

Hij lijkt zich in zijn lot te schikken. Veel artiesten zouden hun hit als blauwdruk nemen voor alles wat ze daarna doen. In de hoop dat….Nick met of zonder Surf Curse vindt het wel mooi zo en doet wat zijn hart hem ingeeft. Zo is de nieuwe single van Current Joys nog geen eens een eigen nummer, maar een cover van het recentelijk heropgerichte Duster, een lo-fi band uit San Diego. Het origineel is een trage Lou Reed/VU-achtige track, de versie van Nick Rattigan als Current Joys een opgevoerde transrocksong met een superieure partij slaggitaar, in de stijl van J Mascis. Misschien geen music for the millions, wel te goed om ongedraaid te laten.

MICH – Nuts

Met Nuts bevestigt MICH het door de vorige single, Back To Bed gevoede vermoeden dat de band langzaam loskomt van de sound en stijl van hun twee vorige albums. Daarop klonken de Amsterdammers als Cure-epigonen die niet al te ver van hun Grote Voorbeeld wilden afdwalen.

Back To Bed had nog wel die typische old wave schwung, maar ook een eigen signatuur. Nuts is nog eigenzinniger. Nuts lijkt nergens op en dat is een groot compliment. De derde single tevens titelnummer van het derde MICH album is speels om niet te zeggen vrolijk en heeft een soort van gesproken ‘pa pa pa’ refrein dat zich in je geheugen nestelt als een distel aan een wollen sok.

Nuts, het album verschijnt vrijdag a.s. (25/11) online, maar ook in beperkte oplage als een door Parra ontworpen picture disc met poster.

Crooked Steps – Casse-Toi

Crooked Steps is een Belgisch trio dat zich ten doel heeft gesteld iets van de oude rock ‘n’ roll geest terug te brengen in de rock van nu. Dat lukt ze uitstekend met nieuwe single, Casse-Toi.

De gitaren surfen, de ritmesectie doet de twist en de zanger zijn beste Johnny Halliday impressie. Nieuw is het natuurlijk niet, tenminste niet voor doorgewinterde rockers, maar Lou, Bas en Thomas kwijten zich uitstekend van hun taak en bieden Gen Z’ers een kans iets te proeven van de oorspronkelijke opwinding van een genre dat volgens hun overgrootouders weer snel zou overwaaien, maar dat mede dankzij deze band uit Gent het eeuwige even heeft.

O. – OGO

Natuurlijk produceert Dan Carey ook op de klassieke manier, een paar weken in de studio vertoeven, fine tunen, overdubben en uitgebreid mixen. Dat deed hij voor en met acts als Wet Leg, Foals en Fontaines DC.

Maar voor releases op zijn eigen Speedy Wunderground label heeft hij strenge regels opgesteld. Songs worden in één dag opgenomen, gemixt en gemastered, en vaak ook nog op dezelfde dag geschreven. Wat Dan wil en meestal ook krijgt is spontaniteit. De tracks verschijn online en op 7” met een dubversie op de b-kant. De oplage is 500 stuks, die zijn standaard al ver van te voren uitverkocht.

De meest recente Speedy Wunderground release SW043 is OGO van de band O.. O. telt twee leden, Tash Keary en Joe Henwood. Een van de twee speelt sax, de ander keyboards. Debuutsingle OGO is instrumentaal en doet wel denken aan The Comet Is Coming, Sons Of Kemet en andere bands uit de ontluikende Londense jazz underground. Wat doet een jazz(y) track op de Pinguin playlist? Luister maar.

Manchester Orchestra – No Rule

Nieuwe Manchester Orchestra single No Rule was bedoeld voor het meest recente album van de band uit Atlanta, maar haalde uiteindelijk de eindstreep niet omdat men niet tevreden was over productie/arrangement. Na een jaartje in de week te hebben gelegen is nu wel de juiste vorm gevonden.

No Rule is Manchester Orchestra op standje groots en meeslepend. Het nummer begint folky en bescheiden, maar wint allengs aan volume en intensiteit. Als na zo’n vijf minuten het eind in zich komt laat de band alle reserve varen en zanger Andy Hull nog even het achterste van zijn tong zien.