Category: Recensies

Wet Leg – Wet Leg

Wet Leg – Wet Leg (Domino Records)

Al even uit, dit album, maar nog onbesproken en dat kan dus niet. Het gaat om het titelloze debuut van Wet Leg, dat we voor het gemak toch maar even Wet Leg noemen. De single Chaise Longue kwam vorig jaar al uit en we zijn nog aan het nabeven, want wat een explosie van luistergenot was dat ineens.

Wet Leg, wat niet staat voor nat been, maar een heel andere betekenis heeft (zoek maar op) bestaat uit de dames Rhian Teasedale en Hester Chambers. Ze wonen op het heerlijke Isle of Wight in Engeland en zijn al een jaar of drie actief. Wie zag de band in de Utrechtse EKKO? Dat was genieten natuurlijk.

Hoewel nog wel wat bleu op het podium, was wel duidelijk dat de band uit het juiste rockhout gesneden is. Ga daar maar eens goed voor staan of zitten in Biddinghuizen binnenkort, want ze staan op Lowlands. In de India waarschijnlijk, hoewel het ook zomaar eens de Bravo kan zijn, want de ster van Wet Leg rijst snel. Uit Oh No: “You’re so woke, diet coke…” Tekstueel dat werk. Ik bedoel maar.

Heeft dus niet alleen te maken met het ook op Pinguin Radio vollédig grijsgedraaide Chaise Longue, maar ook met al die andere indierockliedjes die er op Wet Leg te vinden zijn. Twaalf maar liefst en ze groeien, niet allemaal, oké, per draaibeurt. Probeer maar eens. Pieter Visscher

 

 

Black Lizard – 66Sick

66Sick is een innemend gitaarplaatje met punky inslag van een band die nog niet eerder op onze radar is verschenen. Dat kan komen omdat Black Lizard uit het hoge noorden komt, uit Helsinki, de hoofdstad van Navo kandidaat Finland dus.

Finland kennen we vooral metal-land, maar de gitaar wordt daar dus ook voor andere doeleinden ingezet. Black Lizard, niet te verwarren met de gelijknamige harde rockband uit Italië timmert zo’n jaar of tien aan de Finse weg, maar verdiend het onderhand om ook eens elders te worden gehoord. Te beginnen met  66Sick.

Yard Act – 100% Endurance – Elton John Version

Elton John is een fanatieke muziekliefhebber met een eigen show op Apple Radio. Daar draait hij dingen die zijn oor strelen, oud maar vooral nieuw.  Een van zijn recente ‘ontdekkingen’ is de band Yard Act. Meestal houdt Sir Elton het bij lof op de radio, maar met de parlando punkers uit Leeds is hij de (virtuele) studio ingedoken. 

Essentieel is Elton’s bijdrage aan de remake van 100% Endurance niet, maar leuk wel. Vooral omdat hij zich zal herkennen in de tekst over de zin van het leven, zin in leven en overleven, beschouwd vanuit het perspectief van iemand die net wakker wordt en even niet weet waar hij is. Als soort van tegenprestatie heeft Yard Act een liedje van Elton gecoverd, Tiny Dancer, dat sinds de film Almost Famous deel uitmaakt van de rockcanon.

Herleef Rolling Stones in Amsterdam met Licked Live In NYC

Na het fenomenale optreden van de Rolling Stones 7 juli in Amsterdam is het fijn dat er net een livealbum is verschenen van de grootste rock-‘n-rollband aller tijden. Een opgepoetste liveplaat weliswaar, maar wat voor een!

“New York City, top of the world…”, getuigt Mick Jagger na een rauwe uitvoering van If You Can’t Rock Me. “Het is geweldig om te zien dat je er vanavond heel mooi uitziet, helemaal verkleed. Denk je dat je op tv bent of zo?”

In 1964 arriveerden The Rolling Stones in absolute chaos voor hun eerste show in NYC, na de release van hun debuutalbum The Rolling Stones. Na meerdere keren in New York City te hebben gespeeld, op verschillende locaties, was het alleen maar passend dat ze er in januari 2003, als onderdeel van hun 40-jarigjubileumtour, een punt van maakten om terug te keren naar de meest gevierde arena van New York: Madison Square Garden.

Dit was inderdaad een speciale avond in het midden van de 40-jarige feesttour van de Rolling Stones, waarbij het NYC-publiek getuige was van een vlijmscherp optreden dat door deze hele set wordt bewezen.

Licked Live In NYC is verschenen op dvd+2cd, SD Blu-ray+2cd, evenals een standalone 2cd en 3lp (gedrukt op zwart vinyl en ook limited edition wit vinyl). Oorspronkelijk uitgebracht in 2003 als een HBO-special en als onderdeel van het Four Flicks-pakket, is dit concert volledig gerestaureerd en geremasterd met vier niet eerder uitgebrachte nummers: Start Me Up, Tumbling Dice, Gimme Shelter en Sympathy For the Devil.

Naast Mick Jagger, Keith Richards, Ronnie Wood en Charlie Watts waren het Darryl Jones (bas, achtergrondzang), Chuck Leavell (keyboards, achtergrondzang), Bobby Keys (saxofoon), Bernard Fowler (achtergrondzang), Lisa Fischer (achtergrondzang) ), Blondie Chaplin (backing vocals, akoestische gitaar/percussie), Tim Ries (saxofoon, keyboards), Kent Smith (trompet) en Michael Davis (trombone) die het podium van de Garden in vuur en vlam zetten.

De toevoeging van drie bonusoptredens uit Amsterdam en repetitiebeelden geven een insiders-blik op de Rolling Stones die zich voorbereiden op deze tour. Het SD Blu-ray-pakket bevat de extra 51 minuten durende documentaire Tip Of The Tongue, die het concept en de voorbereiding van de innovatieve benadering van drie shows / drie locaties van de Live Licks-tour vastlegt. Geïnspireerd om elke avond van locatie te wisselen tussen arena’s, balzalen of theaters, en setlists erbij, wordt de band vastgelegd terwijl ze zich voorbereiden op deze tour van de opnamestudio in Parijs naar de repetities in Toronto.

Rolling Stones Licked Live In NYC is een dynamisch optreden op een van de meest gevierde locaties, toont een historisch, feestelijk moment in het leven van ‘s werelds grootste rock-‘n-rollband.

Robin Kester – Cat 13

Utrechtse nachtegaal Robin Kester vervolgt haar veroveringstocht van de harten van haar immer uitdijende schare fans met alweer zo’n heerlijk en sierlijk wegdroomliedje. Halverwege Cat 13 gaat Robin soort van  in duet met haar zelf, het effect is hypnotisch om niet te zeggen hallucinerend. Mooi mooi mooi.

Cat 13 is een voortzetting van de samenwerking van Robin en Moss main man, Marien Dorleijn. Nu maar hopen dat het gerucht dat die twee aan een nieuw album werken waar is.   

late night drive home – Sleeping In Cars

Sinds late night drive home IJsbreker scoorde met Awkward Conversations heeft de band uit El Paso kans gezien hun debuutalbum uit te brengen. Een snelle luisterbeurt leert dat Awkward Conversations geen lucky shot was en ook geen uitschieter, maar slechts één van een klein dozijn karaktervolle rocksongs.

Of Sleeping In Cars een single wordt weten we eigenlijk niet. Het zou een prima keuze zijn, want het nummer is late night drive home ten voeten uit; intelligente indie met flinke porties scheurgitaar.

How Are We Feeling heet het album waarvan we hopen dat de band het snel hier komt promoten middels een showtje of twee.

Eerie Wanda – Sail To The Silver Sun

Eerie betekent vreemd en angstaanjagend. In geval van Eerie Wanda klopt het eerste wel, maar het laatste niet echt. Eerie Wanda is vreemd om niet te zeggen prettig gestoord, tenminste haar muziek. Misschien is Marina Tadic zoals ze in het echt heet wel heel saai. Maar het zou verbazen. Saaie mensen maken niet zulke bijzonder boeiende songs als Sail To The Silver Sun.

Eerie Wanda‘s eerste nieuwe nummer sinds 2019 is een donkere ballad met omfloerste drums, Engelse (of Franse?) hoorns en een piano die een beetje klinkt als een glockenspiel. Of andersom. Daartussen waart de hypnotische stem van miss Tadic rond. De beste omschrijving is misschien wel spooky. Toch een beetje angstaanjagend dus.

In september volgt het nieuwe album van de Nederland-Kroatische singer-songwriter. Internal Radio wordt geproduceerd door n.m.d. Kramer (Butthole Surfers/Low).

Penelope Isles – Play It Cool

Broer Jack en zus Lily Wolter vormen de kern van Penelope Island. De band had net hun debuutalbum uit toen de corona uitbrak waardoor hun plannen in duigen vielen.

In plaats van bij de pakken neer te zitten heeft de band een nieuw album opgenomen, en is alsnog de wijde wereld in getrokken. Bij ons is Penelope Island op 17 juli te zien op het super sympathieke Welcome To The Village festival in Leeuwarden.

Wat mag je verwachten? Melodieuze melancho-pop met meisjeszang en pittig gitaarwerk. We hebben Play It Cool gekozen omdat het a) een erg sterk nummer is en b) representatief voor de stijl van de van het eiland Man afkomstige band.

bed – River

bed is een nieuwe naam aan het vaderlandse droompop firmament. Een prima naam ook, want waar droom je beter of in ieder geval vaker dan in…? Inderdaad.

Het was wel een beetje zoeken, de bandnaam laat zich wat lastig googelen, maar we kunnen je vertellen dat bed uit het Rotterdamse komt en vier leden telt, Anna, Flor, Marijn en Niek. Hun debuut EP heet Wet wat doet denken aan een waterbed. Ook dat zou een uitstekende plek zijn om hun zacht wiegende en betoverende muziek te beleven.

bed neemt alle tijd om hun songs tot volle wasdom te laten komen. Met zijn 5 minuut 17 is River het kortste nummer op de EP. Gevaar om in slaap te worden kukelen is er overigens niet. Net als je lekker weg mijmert voeren de girls en boys het volume wat op. Niet zo veel dat je schrikt, maar genoeg om je bij de les  te houden.  

bed toert later dit jaar door het land als onderdeel van de Popronde karavaan.

THEM – She Says

Van Morrison zit even niet op te letten, waarschijnlijk heeft de anti-vaxer het te druk met zijn strijd tegen de medische wetenschap. Of ze hebben het hem lief gevraagd. Dat kan natuurlijk ook. In ieder geval zijn er nu twee bands die Them heten. Een die in 1967 ter ziele is gegaan, maar nooit zal worden vergeten dankzij songs als Gloria en Baby Please Don’t Go. Die van Van The Man dus. En THEM dat twee jaar geleden in het leven is geroepen door Ellie, Hudson, Maia en Thompson, vier tienermeisjes uit grunge city Seattle. She Says, pas de derde single van THEM is een ongepolijste diamand.

Er zijn geen pogingen gedaan om THEM beter te laten klinken dan ze zijn, een stel enthousiaste dilettanten.  She Says klinkt alsof het live in de studio is opgenomen met minimale overdubs. Basaal maar super charmant. THEM heeft nog een lange weg te gaan, maar de potentie om ver te komen is er.