Category: Recensies

Julia Jacklin – Lydia Wears A Cross

Het is inderdaad alweer bijna drie jaar geleden dat Julia Jacklin hoge ogen gooide in Pinguinland met Don’t Know How To Keep On Loving You, een track van haar tweede album Crushing. Tijd voor iets nieuws dus.

Met Lydia Wears A Cross komt Julia ijzersterk terug. Net als haar doorbraakhit eindigt Lydia Wears A Cross met een gitaarsolo, maar verder zijn de verschillen groter dan de overeenkomsten. Het tempo van de nieuwe single ligt hoger, de productie is eigentijdser en Julia lijkt ook met meer gemak te zingen.

Lydia Wears A Cross gaat over haar tijd op een katholieke basisschool. Als 7 jarige was ze helemaal weg van de popopera Jesus Chris Super Star. Nu zingt ze ‘I’d Be A Believer If It Was All Just Song and Dance’. Ouder, wijzer en beter.

Julia’s nieuwe album heet Pre Pleasure en verschijnt op 26 augustus.Op 17 november staat ze in de Paradiso.

Live Foto Review: Dauwpop dag 1 2022

Live Foto Review: Dauwpop, dag 1
26 mei 2022
Foto’s: Serge Hasperhoven

Na twee gemiste edities is Dauwpop gelukkig weer terug! En vertrouwd op Hemelvaartsdag, maar nu ook met een extra dag op de vrijdag. Dus het super gezellige en smaakvolle festival is dit jaar op 26 en 27 mei in de bossen van Hellendoorn. En Pinguin Radio is er natuurlijk weer bij.

Met foto’s van Son Mieux, WIES, Meskerem Mees, Wolfmother, Pip Blom, W.H. Lung, Bazart, Kensington, S10, The Waterboys, Drukwerk, Paceshifters, Temple Fang, Froukje, Chef’Special en Goldband.

 

High Pulp – Pursuit Of Ends

High Pulp – Pursuit Of Ends (ANTI)

Wat krijg je als je muzikanten uit het rockcircuit uit hun comfortzone haalt en ze de jazzwereld in laat wandelen. Dan krijg je een avontuurlijke plaat. Een jazzalbum, absoluut, dat net even anders is en smaakt naar meer.

“We’re a bunch of outsiders who refused to be kept out”, vertelt High Pulp-drummer Bobby Granfelt. “We’ve never had an academic approach to jazz; most of us grew up playing in DIY-bands. So it was the rawness and the energy and the absolute freedom of the music that called to us in the first place.”

De uit rockstad Seattle afkomstige groep muzikanten opereert ook in de bebop, punkrock, shoegaze, hiphop en elektronische muziek en maakt met Pursuit Of Ends een wonderlijke uitstap, die ook nog eens heerlijk uitpakt. Dat begint meteen al met de op drum ‘n bass gestoelde opener Ceremony. Die swingt de pan uit. De hoofdrol wordt gegrepen door saxofonist Jaleel Shaw, terwijl Granfelt nauwelijks onder wil doen voor Buddy Rich. Kun je nagaan.

Pursuit Of Ends leunt vaker op drum ‘n bass. Het levert weelderige, soms wat filmische jazz op, die raakt aan het geluid van Miles Davis, maar net zo zeer aan dat van Aphex Twin en de alternatieve rockband My Bloody Valentine.

High Pulp is gevormd rond zeven kernleden. De gastmuzikanten zijn minstens zo speciaal, zoals eerdergenoemde saxofonist Jaleel Shaw (Roy Haynes, Mingus Big Band), harpiste Brandee Younger (Ravi Coltrane, The Roots), de Grammy-genomineerde trompettist Theo Coker en toetsenist Jacob Mann (Rufus Wainwright, Louis Cole). Het levert al met al een tiental pure, onweerstaanbare tracks op. Een plaat die schreeuwt om meer. Pieter Visscher

Liefhebbers van High Pulp luisteren natuurlijk ook naar https://pinguinradio.com/player/pinguingroove

Moss – Simplify It

Waarschijnlijk zou Marien Dorleijn het twintig jaar geleden ook niet hebben geloofd als je had gezegd dat in 2022 misschien wel het beste Moss album van allemaal zou verschijnen. Waar die corona wel niet goed voor is geweest.

Plotseling waren er zeeën van tijd om te schrijven, oefenen en op te nemen. En iedereen was ook beschikbaar. Zo is het gekomen dat er nu zes Moss mannen zijn die volgens het gelijke monniken gelijke kappen systeem aan het zevende Moss album hebben gewerkt. De daaruit volgende diversiteit is een belangrijke reden dat het HX album zo geslaagd is. Waar voorheen het welslagen van een Moss album primair op de schouders van Marien rustte, is het nieuwe album het resultaat van een groepsproces. 

Het is moeilijk ene favoriet te kiezen van een album met louter hoogtepunten. Dat hebben we dan maar aan de band zelf overgelaten (of hun label). De vierde single van HX is Simplify It geworden, een song met een Velvet Underground beat die mooi contrasteert met de melodieuze leadzang van Marien.

FIEP – Nightshop

Een nieuwe naam aan het Nederlandse indie-firmament. FIEP is de naam van de band of het alias van Veerle Driessen. Dat is nog niet helemaal duidelijk. Wat wel helder is dat ze op hoog niveau debuteert.

Nightshop dat inderdaad over een avondwinkel gaat, heeft Pixies/Nirvana kenmerken. Harde gitaarpassages worden afgewisseld met zachtere half gesproken delen. In het opverende refrein laat Veerle horen een aangename keel te kunnen opzetten.

FIEP komt niet zomaar uit de lucht vallen. Nightshop schreef ze met Wim Smit van Personal Trainer en in haar band zitten leden van o.a. Bongloard en Tape Toy. Een EP volgt later dit jaar. Ook is FIEP geselecteerd voor de Popronde.

Viagra Boys – Troglodyte

De naam Viagra Boys zal ooit als grap bedoeld zijn geweest, maar onderhand is de band serieus goed geworden in wat ze doen. Maar wat ze doen doen ze nog wel met een knipoog. Wie zijn/haar rock liever humorloos heeft is bij de Zweden dus aan het verkeerde adres.

Productief zijn ze ook. Vorig album, Welfare Jazz is koud een jaar oud of er staat al weer een nieuwe op stapel. Troglodyte (Holbewoner) is een stampende (My Sherona-achtige) rocker over mannen die zich vastklampen aan hun gloriejaren en mede daardoor het contact met het heden verliezen. Het gevolg is dat ze op internet meningen spuien en verdedigen die in de tijd van de oermannen al achterhaald waren. Of zo iets. Om het allemaal niet al te zwaarwichtig te doen lijken, proberen de bandleden de zanger van zijn a propos te brengen met een serie waanzinnige geluidjes waaronder een blokfluitsolo.

8 juli komt Cave Boy, het nieuwe Viagra Boys album al uit. Optredens zijn er o.a. op Down The Rabbit Hole en op 10/12 in TivoliVredenburg.

Crack Cloud – Please Yourself

Crack Cloud is niet zozeer een band, maar een collectief of zo je wilt een project. Het ledenbestand is minimaal acht met naast muzikanten ook multimedia artiesten. Feitelijk is Crack Cloud een uit de kluiten gewassen soloding van drummer, vocalist Zach Choy.

Hij verkaste van Calgary naar Vancouver. Daar liep hij in een afkickkliniek de leden tegen het lijf van wat zou uitgroeien tot Crack Cloud. Behalve een muzikale en multimediale heeft het collectief dus ook een therapeutische reden van bestaan. Zie het als een zingende AA. Onderdeel van het afkicken is veel spelen. Zo was Crack Cloud in 2029 al te zien op Best Kept Secret en vorige week nog in Vera, Gruun en Rotown, Rotterdam. En hoe klinken ze? Massief en massaal, maar bovenal dansbaar op een (post)punk manier.

Zo goed als op nieuwe single Please Yourself heeft Crack Cloud niet eerder geklonken. Zonder aan spontaniteit in te boeken, klinkt het collectief een stuk gedisciplineerder, gedirigeerder waarschijnlijk ook dan op de twee tot nu toe verschenen albums. Het blijft een hele hap die je te verstouwen krijgt met saxsolo’s, vrouwenkoren en gitaarsolo’s, maar ze zitten elkaar niet (meer) in de weg. We weten niet hoe dat in Canada werkt, maar hier zou een project als Crack Cloud subsidie krijgen, en verdienen.

Regressive Left – Bad Faith ft. Mandy, Indiana

We hebben het hier al eerder opgemerkt, de neurotische danswave c.q. no wave van de vroege jaren 80 (Devo/T. Heads, ESG) is bezig aan een opmars onder jonge Britse bands.

Een goed en geslaagd voorbeeld is Regressive Left, een politiek geïnteresseerd trio waarvan binnenkort na een drietal singles een eerste EP verschijnt. Eén van die singles, Cream Militia haalde vorig jaar onze playlist, maar niet de graadmeter. Dat zou met het heerlijk hoekige Bad Faith eens wel kunnen gaan gebeuren.

Waarschijnlijk zit de tekst vol diepe gedachten, maar de aandacht wordt erg afgeleid door een funky nummer met knagende synths, hakende gitaren en een zanger die klinkt als het jonge broertje van David Byrne. De Franstalige voice over of beter ‘mot parlé’ is van Mandy, Indiana, een act uit de industriële hoek. De Wrong Side Of History EP volgt op 15 juli.

Sports Team – The Game

‘Een mantra voor een natie van huiseigenaren’, zo omschrijft Alex Rice de nieuwe single van zijn band Sports Team. Het is dat hij het zegt, want de tekst van The Game is voor velerlei uitleg vatbaar. Aan de toorn in zijn toon is echter goed te horen dat The Game geen koddig liefdesliedje is.

Muzikaal blijft Sports Team op deze tweede single van Gulp!, het aanstaande tweede album van de band uit Londen dicht bij zijn leest. D.w.z. snauwend gezongen, gitaar gedreven post punk. Opvallend en leuk is het citaat uit Twist & Shout zoals 60 jaar geleden door the Beatles op de plaat geslingerd. In de clip van The Game is een rol weggelegd voor punklegende John Otway.

bdrmm – Three

Nieuwe bdrmm single, Three heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.