Category: Recensies

Loupe – 21

De nieuwe single van Loupe komt met een verhaal, een vervelende ervaring van zangeres Julia met een niet bij naam genoemde veertiger -werkzaam in de muziekindustrie-, die zich op een de grens ruim overschrijdende manier aan haar opdrong. Toen ze duidelijk maken niet van hem en zijn manieren gediend te zijn probeerde hij haar later alsnog te paaien met een variatie op een van de oudste clichés uit de helaas nog steeds door mannen gedomineerde muziekindustrie, ‘ik kan een ster van je maken’. Dat de man maar snel tegen de lamp mogen lopen.

Het nare incident heeft Loupe geïnspireerd tot het maken van misschien wel hun beste nummer tot nu toe. 21 –de leeftijd van Julia waarop de aanranding plaatsvond en het verschil in leeftijd tussen haar en haar belager- begint beheerst met Afrikaans aandoende gitaren. Wat volgt is een afwisseling van verbazing, verdriet en woede. Dat Loupe komt er wel op eigen kracht.

Interpol – Toni

Interpol attendeert ons op de komst van een nieuw album met niet één maar twee nieuwe nummers, Something Changed en Toni. Beiden zijn goed, erg goed zelfs, maar Toni is behalve erg goed ook bijzonder.

Het is eigenlijk alleen aan het karakteristieke stemgeluid van Paul Banks dat je in Toni Interpol herkent. Waar de meeste Interpol songs opgetuigd zijn voor uitvoering in stadions, concert-domes en mega festivaltenten is Toni bijna intiem te noemen, gelaagd en gedetailleerd. Het nummer heeft ook een ogenschijnlijk (orenschijnlijk?) onlogische opbouw, maar na herhaalde blootstelling  valt alles op zijn plek. Met zijn speelduur van vierenhalve minuut is Toni ook lekker lang.

Deze week zetten we alle ballen even op Toni, volgende week voegen we waarschijnlijk ook wel ‘Something Changed’ toe aan de playlist, want ook niet te versmaden. In ieder geval kunnen we nu al concluderen dat ‘The Other Side Of Make Believe’, de opvolger van het vier jaar oude Marauder album tot het beste gaat horen van wat de New Yorkers de laatste 20 jaar hebben uitgevroten.

Moreton – Down & Out

Moreton is een trio uit Brisbane, Australië dus weer dat we aanraden aan een ieder die Big Thief een warm hart toedraagt. Zelf komen ze aan zetten met namen als Grizzly Bear, The National en Portishead.

Moreton is dus van de stemmige muziek, contrastrijke songs met zware gitaren en introverte zang. Maar de band brengt meer dan sfeer. Een nummer als Down & Out blijft in beweging, bevat mooie details, een echootje hier een galmpje daar en kan bogen op een plakkend refrein.

Moreton is geen band die je gezellig draait op feestjes met vrienden, maar voor die momenten dat je even geen behoefte hebt aan gezelschap kun je je geen betere soundtrack wensen.

Aldous Harding – Warm Chris

Aldous Harding – Warm Chris (4AD/Beggars)

Aldous Harding speelde al veel vaker met haar stem, maar niet eerder schakelde ze zo mooi en precies tussen sopraan en alt als op haar nieuwe, uitdagende album Warm Chris.

Waardoor je geregeld het gevoel krijgt naar verschillende zangeressen te luisteren. In openingstrack Ennui gebeurt dat ook even. Wie goed luistert, hoort dat op de achtergrond Hopey Parish te horen is. Een beginnend zangeres én de dochter van John Parish. Die we vooral kennen van zijn werk voor en met PJ Harvey, maar die natuurlijk ook furore maakte met zijn solowerk. Daarnaast produceerde Parish platen voor onder meer 16 Horsepower, Bettie Serveert, Tracy Chapman, Eels, Arno, Dry Cleaning en Sparklehorse.

Op Warm Chris laat hij zijn stem her en der horen en bespeelt hij onder andere tamboerijn, keyboard, gitaar, bas en drumt hij een moppie mee op allerhande percussie. Parish heeft de plaat ook geproduceerd, waardoor het geluid af en toe aan dat van PJ Harvey doet denken. In de gevoelige tracks en laat ze nou eens alle dertien gevoelig zijn.

Op een plaat die niet gemakkelijk is. Met teksten die al voor net zo veel verwarring kunnen zorgen. Neem een Tick Tock:

Oh the dirty of it pipped the label
You were chosen man
Holy!
Party people they all want to start at me
All I want is an office is the country

Wie het weet mag het zeggen. Harding is zo ongrijpbaar als wat en doet dingen met haar stem die al net zo intrigerend zijn. In Passion Babe bijvoorbeeld, lijkt het alsof ze haar kunstgebit even heeft uitgedaan, terwijl Harding nog over al haar eigen tanden en kiezen beschikt. Het is prachtig, evenwel.

En neem een nummer als She’ll Be Coming Round The Mountain, waarin piano, banjo en bugel de hoofdrol pakken. Beeldschoon. En omdat abstractie de boventoon blijft voeren, zowel muzikaal als tekstueel, mogen we weer heerlijk verdwalen in Aldous’ vervreemdende wereld. Warm Chris is prachtig. Pieter Visscher

 

Perel & Marie Davidson – Jesus Was An Alien

Jesus Was An Alien is een heerlijk hapje neo-retro elektropop met hijg-zang en huppelbeat, een 21ste eeuws nakomertje zeg maar van If Feel Love van Donna Summer. De zang is tweetalig, Engels en de langue d’amour, het Frans. Veel om het lijf heeft het liedje niet, maar leuk voor de afwisseling is het zeker.

Behalve in de V.S. waar het puritanisme weer hoogtij viert moet je tegenwoordig van goed huize komen om nog te schokken met en sekstrack, misschien hebben de dames om die reden Jezus er bij gehaald. Die is er overigens wel vaker van beschuldig is niet van hier te zijn.

Nog even over de makers. Perel is de artiestennaam van Annegret Fiedler, een Duitse dj die de eer had om als eerste niet Amerikaanse act onder contract te komen bij DFA Records van James Murphy van LCD Soundsystems. Marie Davidson is een Frans-Canadese collega van Perel. Voor de mensen met een goede conditie is er ook nog een bijna acht minuten durende club edit.

Teen Jesus and the Jean Teasers – Girl Sports

De jonge Jezus en de spijkerbroek plagers is de wat onbeholpen vertaling van Teen Jesus and the Jean Teasers. Het is een op zijn minst prikkelende bandnaam die waarschijnlijk niet toevallig doet denken aan Teenage Jesus & The Jerks, de oude band van een van de enfants terribles van de New Yorkse no-wave beweging Lydia Luch.

Het uit uit Australië (Canberra) afkomstige Teen Jesus and the Jean Teasers is een powervrouwenband met een sound ergens tussen pop en punk in. De vier weelderig getatoeëerde meiden besloten ooit een band te beginnen na het zien van de film School Of Rock. Het bleef gelukkig niet bij dromen, want het opgevoerde Girl Sports is alweer de zevende single van de Jean Teasers. Eerder gooiden we AHHHH voor de Pinguins.

Het is maar de vraag of Girl Sports vaak op de Australische (of andere Engelstalige) radiostations te horen zal zijn, want de dames gooien er met regelmaat een welgemeend fuck uit. Het onderwerp van hun toorn is iedereen (lees mannen) die vrouwen in de muziek (en sport) niet serieus nemen. In het van oudsher sterk macho Australië is dat nog zeker nog een ding. Hier lijken we wat verder, maar ook weer niet zover en zeker niet zo lang dat de boodschap van Teen Jesus and the Jean Teasers overbodig is.

Satellites – Seni Sen Oldugun Için Sevdim

Satellites komt uit Tel Aviv maar zingt in het Turks. In ieder geval op Seni Sen Oldugun Için Sevdim dat ‘Ik hou Van Jou Omdat Je Jezelf Bent’ betekent. Op de meeste songs van hun debuutalbum toont de band zich verwant aan ‘ons eigen’ Altin Gun, maar op Seni Sen gaat de band op de psychedelische toer en klinken ze eerder als Jefferson Airplane.

Als je foto’s of live-filmpjes ziet van de brave dame en heren vraag je je af of ze ooit wel eens paddo’s van dichtbij hebben gezien, maar afgaand op Seni Sen ontbijten ze er mee. De Turkse taal geeft de productie een fraai exotisch tintje, maar het zijn de laag rondvliegende gitaren waar het om draait bij Seni Sen van Satellite.

Totally Enormous Extinct Dinosaurs – Blood In The Snow

De naam doet een flinke band vermoeden maar, maar er is maar één Totally Enormous Extinct Dinosaur, een van oorsprong Britse maar nu in de VS residerende dj/producer, die luistert naar de naam Orlando Tobias Edward Higginbottom. Orlando is genoemd naar zijn verwekker, een internationaal vermaarde musicoloog en muzikant die 35 jaar lang organist was en dirigent van het koor van New College in Oxford.

Orlando heeft het dus niet van een vreemde, maar is wel een heel ander kant opgegaan. Als Totally Enormous Extinct Dinosaurs, ook wel TEED genoemd produceert Orlando dansmuziek voor de kleinere clubs, huisfeesten of gewoon voor thuis. Geen woest gebeuk dus of music for the masses  maar intieme kop/staart songs die zelden langer zijn dan vijf minuten. TEED is meer een singlesman dan een albummaker. Daar heeft hij er nog maar één van op zijn naam staan, en die verscheen al in 2012. Maar er schijnt nu toch echt een topvolger aan te komen. Blood In The Snow is daarvan een veelbelovende voorbode. Het is een licht dansbaar, lekker niks aan de hand plaatje, dat positief opvalt dankzij een stotterende synthesizer en andere oorstrelende soundjes. TEED is geen geweldige zanger maar met hulp van wat effecten komt hij een heel eind. De titel Blood On The Snow klinkt winters, misschien geïnspireerd door een skiongeluk, maar de sfeer van de track is net zo zomers als een ijsje met je meisje op het strand. Of een anders geaarde partner natuurlijk.

Tapestries – Thanatos

Als je niet weet dat Tapestries uit Utrecht komt, zou je kunnen denken van doen te hebben met een band uit de Sub-Sahara. Nieuwe single Thanatos heeft de beat en sound van de betere desert-rock zoals we die kennen van acts als Mdou Moctar en Bombino. De Engelse taal verraadt echter hun niet Afrikaanse afkomst.

Vanwege het nog uitblijven van succes weten we nog maar weinig van Tapestries behalve dan dat ze dus uit Utrecht komen. Maar we hebben wel wat vermoedens. O.a. dat ze elkaar kennen van de uni. Een songtitel als Thanatos suggereert een hogere opleiding. Thanatos leert wiki ons is de Oud Griekse benaming voor de (belichaming van de) dood. Kan natuurlijk ook dat ze de Mythos boeken van Stephen Frey hebben gelezen, of bekend zijn met de gelijknamige vintage video game.

Maar net zoals leden van bands uit Oxford meestal niet uit Oxford komen bestaan veel Utrechtse bands uit muzikanten die daar niet zijn geboren, maar studeren. Zeker weten doen we dat dus niet. Wat we wel weten is dat als Tapestries nog een paar nummers van het niveau van Thanatos weten te weven dat dat succes er wel gaat komen.

Angel Olsen – All The Good Times

Arme Angel Olson. Ze lijkt niet voor de liefde in de wieg gelegd. Als ze al iemand tegenkomt die de ware zou kunnen zijn, blijk het een illusie. Someone’s Lose is someone elses gain om het in haar taal te zeggen. Die someone else zijn wij dus, want wij spinnen garen bij de onbeantwoorde liefdes liedjes van La Olson.

All The Good Times is een zacht vloeiende song a la Lykke Li en Lana Del Rey. Torch ballad is de vakterm voor dit soort broeierige en beschouwende liefdesliederen waarin de zanger(es) tot de slotsom komt dat het einde der liefde nabij en onafwendbaar is.

Angel Olsen debuteerde tien jaar geleden met een folk noir album waarop ze zichzelf begeleide op een akoestische gitaar. Op haar aanstaande album, Big Time kleurt ze haar songs met een bescheiden big band, inclusief blazers, maar feitelijk is ze nog net zo lonesome als die steelguitar in All The Good Times.