Category: Recensies

Dehd – Bad Love

Dehd is een powertrio uit Chicago met tweeënhalf album op de rails en een derde in productie. Als alles gaat volgens plan moet dat nog titelloze nieuwe album voor de definitieve doorbraak gaan zorgen. Dat denken de fans, hoopt de band en verwacht hun nieuwe label, Fat Possum; verspreiders van de top pop, rock en aanverwanten sinds 1992, en nogal succesvol met bands als The Districts, Wavves en Unknown Mortal Orchestra.

Wat er commercieel ook gaat gebeuren, muzikaal is Dehd een aanwinst. Het trio onder bezielde leiding van Emily Kempf -ja het is een zij die je hoort- maakt spannende variaties op het thema Amerikaanse indie-rock. Met zijn Phil Spector intro, felle gitaren en snotty klinkende American Girl op zang klinkt Bad Love als Tom Petty toen die nog geschaard werd onder het kopje new wave.

White Lies – Blue Drift

Het enige verassende aan White Lies na zeven albums is hoe verassend goed en solide de band nog steeds is. Neem nieuwe single Blue Drift, alweer de vierde single van hun nieuwe, As I Try Not To Fall Apart album. We hebben het allemaal eerder gehoord, maar niet op deze manier. White Lies doet wat het al vijftien jaar doet en nog geen eens zelf heeft bedacht. Maar ze doen het nu beter dan ooit, meer flair, meer urgentie en zelfvertrouwen. Meer lol ook misschien wel.

Blue Drift grijpt je direct bij de lurven met een sterk synth-intro en laat je pas bijna vijf minuten later los. In de tussentijd heb je met je vuisten gezwaaid, een paar danspasjes gewaagd en uit volle borst meegezongen.

Youth Sector – Always Always Always

Youth Sector is een strakke gitaarband uit het Britse Brighton. Hun songs zijn compact en kordaat en worden gebracht zonder onnodige versierselen. Verre voorgangers lijken The Buzzcocks, een band die ook een sterk ontwikkeld popgevoel koppelde aan een punky attitude. En Talking Heads met wie ze een zekere nervositeit delen.

Naast een ruime voorraad knisperend songs als Alway Always Always beschikt Youth Sector in de persoon van Nick Thomas een fijn zingende frontman, die indien nodig ook flink kan uithalen.

Porridge Radio – Back To The Radio

Na een zo goed als onopgemerkt debuutalbum in 2016 wist Porridge Radio vorig jaar te imponeren met een sterke plaat vol uitgebalanceerde songs met een hoofdrol voor de emotioneel geladen stem frontpersoon, Dana Margolin.

Dana heeft een stem, of een manier van zingen die niet iedereen zal aanspreken. Vaak klinkt ze alsof het huilen haar nader staat dan het lachen. Incidentele boosheid en gevoelens van frustratie lijken haar ook niet vreemd. Geen feestband dus dat Porridge Radio, maar wel een band met een verhaal. Het gestaag opbouwende Back To The Radio gaat over angst en eenzaamheid en de behoefte daaraan te willen ontsnappen. De ambitie is om het nieuwe album episch te laten klinken, ‘like Coldplay’, zegt Dana. Dat eerste is gelukt, dat tweede (gelukkig) niet.

BODEGA – Standbeeldje op de Console

Bodega had het leuke idee om hun nieuwe single in negen talen uit te brengen, waaronder het Nederlands. Vermoedelijk hebben ze geen tolken in de hand genomen, maar Google Translate zijn ding laten doen. Console is in de meeste talen gewoon console gebleven, zo’n ding waarmee je gamet. Alleen in het Duits is het Stehtisch geworden, zeg maar bijtafeltje, de oorspronkelijk betekenis van console.

Bodega is een vrij succesvolle post-punkband uit NYC, maar in geval van Standbeeldje Op De Console volgen ze het gepatenteerde punkpatroon zoals ooit uitgestippeld door The Sex Pistols et al. De meeste songs op de tot nu twee verschenen albums van Bodega worden gezongen door Ben Hozie, Standbeeldje mocht Nikki Belfligio zingen. Voor de goede orde. De andere versies van Statuette On The Console zijn naast Engels, Duits en NL in het Frans, Grieks, Italiaans, Spaans, Oekraïens en Portugees.

Mdou Moctar – Nakanegh Dich

Het Afrique Victime album van Mdou Moctar heeft zo goed gelopen dat er een super de luxe heruitgave is uitgekomen met maar liefst negen bonustracks. Bedoeling is nieuwe zieltjes winnen en reeds beleerde fans te bewegen tot het aanschaffen van het fysieke album.

Wie nog niet bekend is met de woestijnklanken van meestergitarist Mdou Moctar weet na het horen van Nakanegh Dich genoeg. Als dit nummer je niet over de streep trekt zal dat waarschijnlijk wel nooit gebeuren. Het nummer heeft alles wat onze man uit Niger zo bijzonder maakt, en gewild in het westen; een geweldige drive, exotische zang en spetterend gitaarspel in de beste Hendrix traditie (inclusief wah wah pedaal), maar dan dus op zijn Afrikaans, of eigenlijk Toearegs.  

Fontaines D.C. – I Love You

Fontaines DC verrast met hun eerste echte ballad, een onvervalst liefdelied met de niet mis te verstane titel I Love You. Tenminste zo lijkt het. Het object van verlangen van zanger Grian Chatten is echter niet van vleesch en bloed. Hij verklaart zijn liefde aan zijn vaderland of moederland of thuisland, of wat de politiek correcte benaming ook is.

I Love You is een liefdesverklaring aan Ierland vanuit het perspectief van een expat. Fontaines DC is van Dublin naar Londen verkast om dichter bij het muziekindustriële vuur te zitten. Heimwee speelt dus een rol, maar ook schuldgevoel. Chatten woont nu in het land dat verantwoordelijk is voor veel van wat er is misgegaan in de geschiedenis van Ierland, en nu met de Brexit voor nieuwe ellende en verdeeldheid zorgt. Gemengde gevoelens dus.

I Love You is net als Jackie Down The Line afkomstig van het Skinta Fia album dat op 22 april moet gaan uitkomen.

The Afghan Whigs – I’ll Make You See God

The Afghan Whigs verbreken een stilte, die zo’n jaar of vijf heeft geduurd met misschien wel hun vuigste, hardste en ruigste nummer. Het lijkt wel of Greg Dulli (die in 2020 nog wel met een goed soloalbum kwam) wil laten horen dat 56 ook maar een nummer is. Ze zijn er dus weer, 32 jaar nu hun albumdebuut laat The Afghan Whigs horen dat er nog volop leven in de band zit! Bijzonder ook wel dat the Whigs juist net deze week met een nieuwe single komen in de week dat Gregs goede muzikale vriend Mark Lanegan is overleden.

Vooralsnog is I’ll Make You See God een losstaand liedje, bedoeld om een nieuwe tournee aan te kondigen en dus geen nieuw album. Aangezien de mannen de baan op gaan zal dat nog wel even op zich laten wachten.

I’ll Make You See God is het eerste nummer van de Whigs zonder gitarist Dave Rosser, die in 1997 is overleden. Wie zijn vervanger is weten we niet, maar zo te horen zijn het er minstens twee. Aan I’ll Make You See God gaat de band overigens een leuk zakcentje overhouden. Het nummer zit namelijk in de game Gran Turismo 7.

Death Cab for Cutie – Waiting For The Sunrise

Laten we maar meteen verklappen dat die prachtige nieuwe single van Death Cab For Cutie geen eigen nummer is, maar een liedje van -hou je vast-  Yoko Ono!

Het originee; staat op een album dat Mrs Lennon in 1973 uitbracht. In die tijd werd Yoko nog gezien als de talentloze splijtzwam die The Beatles ten val bracht. Gelukkig is dat beeld in de loop der tijd bijgesteld. Haar stem blijft wat de Engelsen noemen ‘an acquired taste’, je moet er dus van houden, maar dat ze wel degelijk iets in haar mars heeft daar twijfel nu bijna niemand meer aan.

Voor de hardnekkig sceptici hebben een aantal notabele fans een album opgenomen met nummers van Yoko. De plaat heet Ocean Child (= de betekenis van de naam Yoko in het Japans) waaronder David Byrne, Sharon van Etten en Japanese Breakfast. En Death Cab For Cutie dus. Yoko werd berucht door songs waar ze hard op schreeuwde, maar ze heeft ook ‘gewone’ popsongs gemaakt. Waiting For The Sunrise is daar een mooi voorbeeld van. De versie van Death Cab for Cutie zit ergens tussen een mantra en een kinderliedje in. Daardoor komt de positieve boodschap, na regen komt zonneschijn uitstekend uit de verf. Ocean Child is nu uit.

STONE – Stupid

Goed beschouwd is STONE een coverband met eigen nummers. Er is niks origineels en weinig authentieks aan nieuwe single Stupid. STONE klinkt als een kloon van alle bands die actief waren in het Manchester van de eerste helft van de jaren 90.

Helemaal niks nieuws onder de zon dus. Maar in geval van STONE treedt er een derde popwet in werking (na die van de originaliteit en authenticiteit), die van ‘beter goed gejat dan slecht zelf gedaan’. Stupid zit zo slim in elkaar dat niemand de band van plagiaat kan beschuldigen. Daarnaast doet het nummer wat het moet doen, opwinding veroorzaken.

De Madchester sound is een een wiel dat het verdiend om om de zoveel tijd opnieuw te worden uitgevonden. Je kunt STONE schaamteloos noemen, maar dat is nou juist wat veel Britpop zo leuk maakt, de branie. En dat heeft STONE in overvloed.