Recensies Archieven - Page 199 of 366

Franz Ferdinand – Curious

Franz Ferdinand pikt de draad weer op waar ze hem vier jaar geleden netjes neervlijden. Curious is een gestroomlijnde dance-track, disco-achtig, maar niet ordinair en ook niet spectaculair, maar wel weer erg lekker. Aan de nieuwe single hoor je overigens goed waar de band uit Glasgow een belangrijk deel van hun mosterd vandaan haalt, Talking Heads.

Voor een nummer dat uitnodigt tot dansen is twee en halve minuut wel wat kort, een langere instrumentale break was welkom geweest. De componist is als vanouds meneer Kapranos. Produceren deed hij met technicus Julian Corrie en hitmachine Stuart Price, die kind aan huis is bij o.a. Pet Shop Boys, The Killers en Dua Lipa.

Wodan Boys – So Damn Much

Roekeloos zo kan je, So Damn Much, de nieuwe single van Wodan Boys het best omschrijven. Het is een nummer als een net aangestoken stuk vuurwerk waarvan even niet duidelijk is welke kant het op schiet. Als de knal is uitgeklonken blijkt niemand gewond, maar het was wel even spannend.

Wodan Boys bracht vorig jaar een EP uit die we tot onze schande hebben gemist, want So Damn Much is niet het eerste maar het vijfde goede nummer van de Hagenezen. Qua sound hangt Wodan Boys ergens tussen punk en hardrock in, maar men maakt niet de indruk ergens bij te willen horen. De band komt niet geheel onbeslagen ten ijs. De frontmannen, Thomas van der Want en Mikki B Wessels liepen zich warm bij Soul Sister Dance Revolution en Taymir.

Wat de boys bijzonder maakt -naast de pitbull gitaren en het constante gevaar om uit de bocht te schieten- is de zang; lead en koortjes. Die is lekker brutaal, maar ook heel erg muzikaal. Het kan niet anders dan dat een band waarvan in de studio al de vonken afslaan, live helemaal brandgevaarlijk is. U is gewaarschuwd.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – januari 2022

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Anaïs Mitchell – Anaïs Mitchell
Aoife O’Donovan – Age of Apathy
AURORA – The Gods We Can Touch
Black Country, New Road – Ants From Up There
Blaudzun – LONELY CITY EXIT WOUNDS
Bonobo – Fragments
Jake Xerxes Fussell – Good and Green Again
King Gizzard & The Lizard Wizard – Butterfly 3001
Mitski – Laurel Hell
Yard Act – The Overload

The Smile – The Smoke

We hebben goed nieuws en slecht nieuws. Om met het laatste te beginnen. We kunnen een comeback van Radiohead op korte termijn wel op de collectieve buik schrijven. Het goede nieuws is dat de nieuwe single van The Smile, de bijband van Thom Yorke en Jonny Greenwood net zo goed van Radiohead had kunnen zijn. Het goede en slechte nieuws is nauw aan elkaar verbonden. Als The Smile Radiohead-eske nummers gaat maken, vervalt het nut van een Radiohead reünie. Toch?

Maakte The Smile met debuutsingle ‘You Will Never Work In Television Again’ nog een bokkensprong, The Smoke had prima gepast op een album van de band uit Oxford. Het enige nieuwe c.q. afwijkende is de prominente rol van de basgitaar, die dus duidelijk door Greenwood wordt bespeeld. Yorke speelt een aardig moppie gitaar en zal ook best wel wat bas kunnen spelen, maar zo vaardig als hier aan de vier snaren wordt geplukt kan alleen een gevorderd instrumentalist. Mooi ook zijn de blazers die The Smoke kleur geven. Al met al een veel beter nummer dan de eersteling van The Smile. Een nummer ook waardoor we het moederschip wat minder missen.

Gretel Hänlyn – Motorbike

Ze is pas 19 en heeft nog maar drie liedjes uit, maar nu al durven we te beweren dat Gretel Hänlyn behoorlijk beroemd gaat worden. Niet noodzakelijk in de indie-wereld, maar dat zien we later dan wel.

Ondanks haar naam is Gretel van Britse bloed. Ze heet ook eigenlijk geen Gretel Hänlyn maar Maddie, Maddie Haenlein. Maddie heeft een diepe stem, een contralto in vaktermen. Daar is ze niet meer geboren, maar is het gevolg van een spierziekte die haar middenrif trof en zo haar spraak en zangvermogen aantastte. Tijdens haar herstel is ze begonnen songs te schrijven. Sinds haar 16 treedt ze regelmatig op. Het was nota bene haar moeder die Gretel aanraadde haar studie te staken en vol voor de muziek te gaan. Een verstandige zet zal blijken.

Nieuwe single Motorbike wordt gedrgen door een mooie lage bas uit het kookboek van The Cure. Zo ziet ze er ook uit, als dochter van Robert Smith. Vocaal houdt Gretel zich dit keer in. De uitspattingen laat ze aan haar band over. Die laten zich dat geen twee keer zeggen, maar voordat er ongelukken gebeuren trapt Gretel op de rem.

Het is na drie nummers nog te vroeg om van een duidelijke stijl te spreken, maar Gretel lijkt het ergens tussen folk en neo new wave te zoeken, maar wat ze ook doet haar donkere timbre zal alles kleuren.

Metronomy – Things will be fine

Eerste dachten we, Things will be fine is een beetje een gewoon liedje, die kunnen we wel overslaan. Maar zelfs een gewoon liedje van Metronomy is een goed liedje. Dus.

Voor Metronomy is het overigens een ongewoon liedje. De band maakte naam en furore als synthipopband extraordinaire, maar op Things will be fine hoor je vooral gitaren en de keyboards die er zijn, lijken van het conventionele soort. Tenminste zo klinken ze. in deze tijd van plugins en laptops is dat natuurlijk niet zeker.

Bij nader inzien is de nieuwe single van Metronomy dus een buitengewoon geslaagd liedje, een vrij perfecte popsong met een weemoedige maar optimistische afdronk, mooi zacht gezongen door bandbaas Joseph Mount. Things will be fine is afkomstig van het nieuwe album van het Engelse vijftal, Small World dat al over twee weken (18/22) uitkomt.

Boy Harsher – The Runner

Boy Harsher – The Runner (Nude Club)

Een van de interessantste elektronische acts van het moment is het Amerikaanse duo Boy Harsher. The Runner is het derde studioalbum van het duo dat bestaat uit Augustus Muller en Jae Matthews.

Geen reguliere plaat, want we hebben het over een soundtrack, behorend bij de gelijknamige (korte) horrorfilm. Die evenals de muziek door de twee is gemaakt. De twee schreven, regisseerden en produceerden de film. Grote inspirator bij het tot stand komen van The Runner is horrorregisseur John Carpenter geweest, die furore maakte met onder meer Assault on Precinct 13 en Halloween. Liefhebbers van het horrorgenre weten dat Carpenter geen kleine jongen is. Het geweldige Careful (2019) overigens was een soundtrack van Boy Harsher voor een horrorfilm die niet bestond.

Hoewel The Runner geschreven is als soundtrack voor de film met dezelfde titel is de muziek niet per se duisterder of onheilspellender dan hetgeen eerder op plaat is gezet. Het is hooguit iets minder dansbaar, hoewel de voeten nog steeds van de vloer mogen. Met name op Machina, als de verlokkende darkwaver Mariana Saldana, bekend van BOAN en Medio Mutante, achter de microfoon plaatsneemt voor pulserende synthpop met de bekende indie Boy Harsher-rafels, die de jaren 80 sterk in herinnering roepen. Saldana zingt in het Spaans.

Ook Give Me A Reason is een vloervuller, mits de volumeknop fors naar rechts wordt geduwd en je niet te gegeneerd bent je lichaam in posities te manoeuvreren waaraan het niet gewend is. Van een klein beetje gek doen is geen mens ooit minder geworden. En wanneer je dan toch op die dansvloer beweegt is Autonomy, waarop wordt gefeatured door de wat illustere Cooper B. Handy, een tweede oefening in lenigheid.

De spannende, donkere elektro van Boy Harsher is niet alleen een aantrekkelijke soundtrack voor een stukje horror, maar vooral ook voor de nacht. En laten de nachtclubs vanaf 12 februari hun deuren nou weer dapper, alsook noodgedwongen wagenwijd openzwiepen. Boy Harsher maakt nachtmuziek met een verslavend rauw randje. Voor de heerlijkste escapistische ervaringen. Pieter Visscher

Blaudzun – Wide Open

Als we de berichten mogen geloven -en waarom zouden we dat niet doen- heeft Blaudzun met ‘Lonely City Exit Wounds’ zijn beste album tot nu toe afgeleverd. Dat is bijzonder omdat er al een stuk of zes op zijn naam heeft staan.

Wat stijl betreft is er niet heel veel veranderd. Ook de nieuwe songs kun je ergens tussen Tears For Fears en Arcade Fire plaatsen. Maar. Het klinkt af allemaal. De songs zijn elegant en mooi geproduceerd. Er wordt lustig met mooie melodieën gestrooid en de bombast die vroeger nog wel eens op de loer lag wordt op gepaste afstand gehouden. Daarnaast lijkt Johannes ook beter dan ooit te zingen. Dit alles komt samen in Wide Open dat naast genoemde componenten ook nog eens een tegen de klippen opgewassen melodie heeft.

Nederland wordt te klein voor Blaudzun.

POM – Toni

POM kwam bovendrijven als een van de beste bands van de digitale editie van ESNS. Dat was natuurlijk geen verrassing, want we waren gewaarschuwd. POM laat namelijk sinds 2019 met een steeds grotere regelmaat singles los die in kwaliteit variëren van heel goed tot uitstekend. Er staan er nu 7 op het scorebord.

Met zijn klaterende gitaren, krolse koortjes en melodie die alle kanten opvliegt, maar toch op zijn pootjes terecht komt, is Toni weer een schot in de roos. Daarnaast maakt Toni nog eens duidelijk dat POM met frontpersoon Liza een super sterke troef in handen heeft. Zij is simpelweg een geboren performer.

Nog zes liedjes en POM heeft genoeg materiaal voor een album. Een titel hebben we al, Alle 13 Goed!

Klangstof – Ocean View

De drie heren van Klangstof hebben afgelopen jaar voor een groot deel in afzondering doorgebracht. Ze waren niet besmet met corona, maar bevangen door een heel ander virus, dat der acute inspiratie. Een album later bleek de koorts nog niet gezakt en rolde er nog een EP uit. Het album volgt later dit jaar, de EP verschijnt al begin maart.

Afgaand op het vooruitgeschoven titelnummer van de EP, Ocean View moeten we geen grote verschuivingen verwachten. Wel laat de nieuwe single horen dat het trio een nog mooiere balans heeft gevonden tussen mood en melodie, ambiance en compositie.

Ocean View weet diep te behagen met zijn golvende baslijn, nevelige keyboards en kalme zangpartij. Dit alles komt gedompeld in een bad van warme galm. Zoals John Lennon zong; ‘Turn off your mind, relax and float down stream’…..