Category: Recensies

Snow Coats – Anyway

Snow Coats wordt wel aan de m/v gebracht als indie folkband. Dat folk label komt waarschijnlijk omdat er soms een mandoline opduikt in hun songs. In onze oren klinkt de club uit Doetinchem/Arnhem meer als een indie popband, pop met de p van power.

Nieuwe single Anyway is gedreven en geconcentreerd, stevig zonder hard te zijn en weer met een glansrol voor Anouk van der Kamp die haar stem niet hoeft te verheffen om de aandacht te trekken. Wat Snow Coats doet is niet nieuw, maar wel fris en eigenwijs en vrij verslavend. En van die mandoline geen spoor dit keer.

Badbadnotgood – Talk Memory

Badbadnotgood – Talk Memory (XL Recordings)

De Canadese formatie BADBADNOTGOOD (het liefst geschreven in louter kapitalen) opent het nieuwe album Talk Memory met een nummer van negen minuten. Dat is lang, hoewel binnen de wereld van de jazz sowieso veel is gepermitteerd. Terwijl BADBADNOTGOOD zeker geen traditionele jazzband is. Ze zijn behoorlijk hiphopgeoriënteerd, wat bijvoorbeeld gestalte kreeg in 2015 met Sour Soul, een album met Ghostface Killah van Wu-Tang Clan. Opeens vlogen de fucks en nigga’s je om de oren. Het was even wennen.

Talk Memory is weer geheel instrumentaal en dat bevalt toch beter. Chester Hansen, Alexander Sowinski en Leland Whitty, die zich ook maar al te graag laten inhuren als producers voor hiphopacts als Kendrick Lamar, diezelfde Ghostface Killah en Tyler, The Creator namen ruim de tijd voor de nieuwe plaat en dat heeft zich vertaald naar een hoop kwaliteit. Elektronica, rock, hiphop, klassiek, funk, soul en Braziliaanse ritmes doen allemaal een duit in het rijk gevulde jazzzakje.

Talk Memory loopt over van de muzikale schoonheid. Ook al door de aanwezigheid van de Braziliaanse producer Arthur Verocai (76). Een ware jazzgod, die zich stortte op de arrangementen van de nieuwe nummers. Luister eens naar die weelderige strijkers in het avontuurlijke, wat filmische City Of Mirrors, dat extra spanning en gratie krijgt door de vele tempowisselingen. Het aantrekken van Verocai kunnen we een meesterzet noemen, evenals de aanwezigheid van pianist Laraaji, hiphopproducer Terrace Martin en harpiste Brandee Younger, die een geregeld ontsporende saxofoon met gracieus snarenspel weer bij de les krijgt in Talk Meaning. Met name in de finale is ze ronduit zalig en zalvend. Pieter Visscher

 

Socks;SportsSocks – just killing (time)

Socks;SportsSocks afficheert zich als ambient punks. Dat is wat een Neerlandicus een oxymoron noemt, twee woorden die elkaar tegenspreken. Ambient is melodie-loze achtergrondmuziek. Punk is recht voor je raap, luid en brutaal.

En toch begrijp je wat de Socks;SportsSocks bedoelen als je hun nieuwe single just killing (time) hoort. Het nummer begint redelijk relaxt, maar -je raadt het al- zo blijft het niet. Dat relaxte zit hem in de stem. De zanger van het Rotterdamse vijftal fluistert bijna, maar ergens halverwege knapt er iets bij hem en tegen het einde is hij rijp voor een dwangbuis. Dan is ook de rest van de band van de kook geraakt en in plaats van de tijd lijken ze elkaar te willen killen. Een raar, plaatje dat just killing (time), maar ook raak plaatje. En niet hun eerste.

 

Nick Cave & Warren Ellis – We Are Not Alone

Ooit stond Nick Cave te boek als The Wild Man of Punk. Tegenwoordig  wordt hij wel de Frank Sinatra van de punkgeneratie genoemd. Nieuwe single We Are Not Alone laat horen waarom.

Een kerstlied kan je het niet noemen, We Are Not Alone is gespeend van rinkelbelletjes en het woord Christmas komt er niet in voor, maar als er dit jaar  één nummer is uitgekomen dat geknipt is voor de donkere dagen voor kerst dan is het wel de prachtballad die Cave en zijn bebaarde compagnon Warren Ellis schreven voor ‘Les Pantheres Des Neiges’, een documentaire over het wildleven op de hoogvlaktes van Tibet. De regisseur vroeg de partners om één song, het werd de complete soundtrack. Zo onder de indruk waren ze van de beelden.

De soundtrack komt op 17 december uit. Of en wanneer de film in Nederland gaat draaien is nog niet bekend. Check de clip voor een sfeerimpressie.

 

Les Robots – Don’t Ask Me Love

Verlangen naar een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt, kan dat? Ja dat kan. Vraag maar aan de mannen achter Les Robots. Zij maken minutieuze replica’s van instrumentals uit een periode die wel The Space Age werd genoemd, zo’n zestig jaar geleden toen de eerste satellieten de ruimte in werden geschoten.

Replica’s is niet helemaal het juiste woord, want dat zou betekenen dat Les Robots bestaande nummers coveren. Dat doen ze niet. Ze vervaardigen tracks die klinken alsof ze zijn opgedoken tijdens een car boot sale, voor een schijntje aangeboden door een verre verwant van een half vergeten producer als Joe Meek (pionier op gebied van elektronische muziek), Jack Nitsche (orkestrale surf) of Les Baxter (exotica). Zo authentiek klinkt een track als Don’t Ask Me Love. Maar als je kijkt wie het heeft geschreven staat er Arjan Spies en Dave Von Varen. En die kennen we van The Kik!

Les Robots heeft al twee albums op hun naam staan met muziek die ooit razend populair was bij Playboy lezers, cocktaildrinkers en op vrijgezellenfeestjes. Don’t Ask Me Love komt van een binnenkort te verschijnen 3e album, ’12 Favorites From Planet Earth’. Het hoeft geen betoog dat de platen van Les Robots uit zijn/komen op vinyl. 

Public Service Broadcasting – Der Rhytmus der Maschinen

Nog eentje dan en dan houden we het recente album van Public Service Broadcasting voor gezien/gehoord. Voor inspiratie trok de Britse band dit keer naar Berlijn, een stad met een uitgaanscultuur die terug gaat tot de eerste decennia van de vorige eeuw. Een geslaagde excursie want het leverde de band solide Graadmeter hits op als Blue Heaven en People Let’s Dance.

Der Rhytmus der Maschinen is zowel het meest Duitse nummer op het album en het  nummer dat het meest doet denken aan de oude Public Service Broadcasting. Der Rhytmus der Maschinen heeft dezelfde machinale drive die de band tentoonspreidde op de eerste twee albums, die met Spitfire over de Blitzkrieg en die met Sputnik over de ruimtevaartrace.

Strikt genomen is Der Rhytmus der Maschinen meer Dortmund dan Berlijn, want geënt op de Krautrock die in de jaren zeventig in Dortmund tot wasdom kwam. Tekst en voordracht zijn van Blixa Bargeld, ex Einsturzende Neubauten en voormalig lid van Nick Cave’s Bad Seeds. 

The Lovely Eggs – I, Moron ft. Iggy Pop

Niemand minder dan Iggy Pop leent zijn sonore stemgeluid aan I Moron, een recente single van The Lovely Eggs. De wie zegt U?

The Lovely Eggs is een psychedelisch punkduo uit het Engelse Lancaster, dat als sinds het begin van dit decennium cartooneske semi primitieve rockabillysongs afscheidt. Waarschijnlijk hadden Holly Cross en Davi Blackwell als teenager posters aan de muur hangen van The Cramps, The Gun Club en The Stooges.

Iggy doet overigens niet veel meer dan gedurende de lengte van het nummer (3:16) het woord Moron (imbeciel) kreunen. Hopelijk helpt het kontje van Iggy en houdt The Lovely Eggs er wat meer erkenning en optredens aan over.

Eels – The Magic

Single 3 van album 14 is net even anders dan we van Eels zijn gewend. The Magic is voor Eels‘ doen een opvallend tekstarm nummer. In plaats van het gebruikelijke nasale zelfbeklag horen we Mark ‘E’ Everett in een vrij vrolijke bui.

Tenminste als we hem horen. De hele tekst van The Magic past op een half A4tje. E is zo kort van stof omdat hij verliefd is, blijkbaar schieten woorden hem te kort om dat magische gevoel te omschrijven. In plaats van veel E horen we fuzzy gitaren en vintage keyboards. Ook E’s stem is door een mangel gehaald. De som der delen is een lekker morsig garage rockliedje.

Nu maar hopen dat de liefde wederzijds is. Of niet natuurlijk, Eels’ beste werk stamt uit de perioden dat het leven E niet toe maar uitlacht. Mocht de liefde beklijven zou Eels album 15 best wel eens helemaal instrumentaal kunnen zijn.

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben gewijd aan een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is onder veel meer ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die een ode verdient.

Alleen gaat Jeff Goldblum van Mattiel niet over de man zelf, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

Beryl Anne – Twice

Rotterdam – Indie-pop artiest Beryl Anne uit Rotterdam brengt op 12 november haar nieuwe single ‘Twice’ uit. Een stoere track waarin ze niet over zich heen laat lopen.

Beryl Anne maakt elektronische Indie-pop met een krokant randje. Gelaagde synthesizers, heldere meerstemmige zang en vette drums, geïnspireerd door de 80’s en artiesten als Emily King en HAIM.

In 2019 verscheen haar debuut EP ‘’Land of Mine’’ die ze onthulde met een uitverkochte releaseshow in Roodkapje, Rotterdam. Beryl Anne won de Elevator Pitch bij 3FM, speelde live op de radio en toerde in het najaar met de Popronde. Recent bracht ze de singles Thirty-Three Times en Burden uit. In februari 2022 verschijnt haar nieuwe EP ‘’Paper Walls’’.

Twice is in samenwerking met producer Benjamin Rheinlander opgenomen in zijn studio te Amsterdam.

Frans Verburg (producer van de eerder uitgebrachte single Thirty-Three Times) zorgde voor de gelaagde synthesizers. Ocker Gevaerts (o.a. Goldkimono) voegde hier gitaar aan toe en Nicky Hustinx (o.a. Weval en Fink) maakte de track compleet met zijn onmiskenbare drums.

Beryl Anne over Twice: ‘’Wanneer iemand je pijn doet en diep kwetst, in hoeverre accepteer je dit en geef je de ander nog een kans? Twice gaat over de beslissing niet meer over me heen te laten lopen. Liefde maakt soms blind wat tot gevolg heeft dat je meer pikt van de ander dan je lief is. In Twice besef ik dit en besluit de ander geen tweede kans te geven en een streep te zetten door de relatie met alle gevolgen van dien.’’

Twice werd mede mogelijk gemaakt door Sena Performers Productie fonds en Popunie Rotterdam.