Category: Recensies

Durand Jones & The Indications – Private Space

Durand Jones & The Indications – Private Space (Dead Oceans/Konkurrent)

“Aan het eind van de dag wil ik er gewoon voor zorgen dat mensen hun ogen dichtdoen en vergeten waar ze zijn. Net zoals een Stevie Wonder-album dat voor míj kan doen.” Was getekend: Durand Jones, die tezamen met zijn band The Indications een derde plaat heeft gemaakt. De fraaiste van het vijftal muzikanten uit New York City.

Durand Jones (vocalen), Aaron Frazer (drums/vocalen), Blake Rhein (gitaar), Steve Okonski (keyboards) en Mike Montgomery (bas) is zo’n kwintet uit duizenden. In alles proef je de oprechte liefde voor muziek en de liefde voor elkaar. Een vriendschap die er niet om liegt en die andermaal wordt omgezet in fantastische soulnummers. Waar funk en disco extra slingers zijn op een toch al feestelijk aangeklede partij.

De blijdschap, de spelvreugde en sublieme stem- en instrumentbeheersing maken van Private Space een vlekkeloze ode aan de liefde, die niet alleen muzikaal tot uiting komt. Titels als Love Will Work It Out, Sexy Thing en Sea Of Love spreken boekdelen.

Private Space is een sensueel album geworden, dat elke nacht sowieso laat zweten. Waarop bovendien vloervullers te vinden zijn, zoals de heerlijke ode aan de disco Witchoo (met die geweldige falset van Frazer) en het tijdloze The Way That I Do, dat stilzitten ook al zo verrekte lastig maakt. Private Space is retevet geproduceerd en gelijktijdig een album dat ook in de jaren 60 van de vorige eeuw gemaakt had kunnen worden. Een ode aan dat tijdperk is het sowieso. Briljante plaat! Pieter Visscher

Dry Cleaning – Bug Eggs

Het is niet altijd duidelijk waarom het ene nummer wel en het ander nummer op het uiteindelijke album belandt. Neem Bug Eggs van Dry Cleaning. De song had makkelijk op het New Long Leg album gepast, er staan tenslotte maar 10 liedjes op en ook qua stijl past het prima. Wat tekst betreft kan het niet buiten de Dry Cleaning boot vallen, want voor Florence Shaw is geen onderwerp te dol.

Het goede nieuws is dat Bug Eggs niet in een virtuele la is verdwenen, maar apart als single is uitgekomen. Florence behandelt een niet onbekend thema -de voor en nadelen van volwassen worden- op de haar gebruikelijke onorthodoxe wijze. De gitaarsolo laat ook niets te wensen over. Kortom niets wat ons belet om Insecteneitjes van Stomerij een tijdje te laten meedraaien op onze speellijst. 

Bones Owens – Keep It Close

Er is iets vreemds aan de hand met Keep It Close van Bones Owens. Bones is een blues zanger/gitarist en een goede ook! Toch doet zijn single eerder aan Oasis denken dan aan, zeg The Black Keys. Het zal de nasale snier in zijn stem zijn die de geest oproept van Liam Gallagher.

Je bent misschien geneigd zijn te denken dat iedere overeenkomst tussen de branieschoppers uit Manchester en de op het platteland van Missouri geboren en getogen bluesman berust op louter toeval. Maar als je weet dat Bones voordat hij voor zichzelf begon er al een halve loopbaan op had zitten als songschrijver en sessie-gitarist voor breed scala aan artiesten waaronder  Bon Jovi, Mikky Echo en rapper Yelawolf dan is de conclusie misschien dat toeval niet bestaat en hij gewoon fan is.

Na een EP in 2017 verscheen dit jaar zijn eerst echte album. Bones speelt in de moderne blues opstelling d.w.z. gitaar en drums. Net als Black Keys en White Stripes dus. Hun aanhangers wordt aangeraden Bones Owens zeker eens te checken. En die van Oasis dus ook.

Myrwood – Berlin Boundaries

Cinema Electronic Noir, zo omschrijft de Amsterdamse Myrwood haar muziek. Misschien moeten we dat even uitpakken. Cinematic verwijst naar de beeldende kwaliteiten van haar songs, electronic naar de sound en noir naar de sfeer. En naar Myrwood zelf immer in het zwart gekleed gaat. 

Drie woorden kunnen veel zeggen, maar er is nog wel meer te vertellen over Mirthe ‘Myrwood’ van Merwijk. Zij verruilde een benauwend bestaan in Amsterdam voor het avontuurlijke Berlijn om tot de ontdekking te komen dat ook het leven daar niet geheel  onbezorgd is. Haar ervaringen verwerkte ze in een nieuwe bundel songs die ze opnam in Brussel met producer Michiel De Maeseneer, die eerder o.a. Wende, Balthazar en Sylvia Kreutz hielp hun artistieke draai te vinden.

Het smeulende Berlin Bounderies staat op Myrwood‘s debuutalbum, City Soundscape dat aanstaande vrijdag het stadslicht zal zien.

Teen Jesus & The Jean Teasers – AHHHH

Teen Jesus & The Jean Teasers -niet te verwarren met de roemruchte New Yorks no wave band Teenage Jesus & The Jerks- is een Australisch meidenkwartet dat een glimlach om ieder mond tovert met AHHHH. De nieuwe single van de meiden is zo’n liedje dat al sinds punkjaar 1977 rond zoemt wachtend op iemand die het uit de lucht zou plukken. Dat waren dus Anna, Scarlett, Jaidi en Neve uit Canberra.

Die laatste heet van Boxtel van achteren wat duidt op Neerlands bloed. Maar dit terzijde. AHHHH is de vijfde en makkelijk beste single van Teen Jesus & The Jean Teasers. Het is tevens hun debuut voor Domestic La La, het label van mentor en Violent Soho gitarist James Tidwell.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – juli 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Altin Gün – Âlem
  2. Anne Soldaat – Facts & Fears
  3. DARKSIDE – Spiral
  4. Dave – We’re All Alone In This Together
  5. David Crosby – For Free
  6. Dear Mother – Bulletproof
  7. KIEFF – KIEFF
  8. Leon Bridges – Gold-Diggers Sound
  9. Los Lobos – Native Sons
  10. Rodrigo Amarante – Drama

Melin Melyn – Dewin Dwl

In welke taal zingt Melin Melyn? Is het Duits, Deens of koeterwaals? Polyglotten, Engelandvaarders en taalkundigen zullen in bandnaam en songtitel waarschijnlijk wel het Welsh herkennen, een Keltische taal die zelfs in Wales nog maar door zo’n zeventeen procent van de bevolking wordt gesproken.

Wil je een wereldhit scoren kan je beter niet in het Welsh zingen. Daar trekt het vijftal uit Cardiff zich dus niks van aan. Dewin Dwl, Silly Wizzard in het Engels maakt sowieso duidelijk dat we hier van doen hebben met een lekker eigenwijze band.

Dewin Dwl is een strand ballad met surfgitaar, toefjes toeter en super sterke gitaarsolo waar iemand doodleuk doorheen praat. De van een later dit jaar te verschijnen EP getrokken single zou je uit volle borst willen meezingen, maar ja, hij is in het Welsh he?

Altın Gün – Kısasa kısas

Het Yol-album is nog geen half jaar oud of deze week is er al weer een nieuw album verschenen van Altin Gün.

Ãlem is echter niet zo maar een album, de plaat zal alleen op Bandcamp verkrijgbaar zijn, tegen betaling. Alleen single Kisasa Kisas staat op Spotify etc. De opbrengst van het nieuwe album is bestemd voor Earth Today, een ecologische organisatie die Altin Gün een warm hart toedraagt.

Bijzonder ook is dat Kisasa Kisas een eigen nummer is. Daarmee wijkt de band af van hun beproefde methode; het coveren van Turkse tracks uit het rijke verleden. Chef musique van team Gün, Jasper Verhulst is wat in vaktermen een cratedigger heet. Hij struint wereldwijd platenzaken af op zoek naar half of geheel vergeten Anatolische pop en rock. En aangezien er in de loop der tijden heel wat afgerockt is in het voormalige Ottomaanse rijk is er aan geschikt repertoire geen gebrek. Maar nu dus even niet.

Met Kisasa Kisas begeeft Altin Gün zich ook muzikaal op een nieuw pad. Het hoofdinstrument is een synthesizer en het ritme van de nieuwe single is naar reggae neigende disco, of andersom. Dansbaar is en blijft het wel wat de Altin Günners doen. Misschien zullen sommige die-hard fans wat moeite hebben met de nieuwe richting, bedenk dan het is voor een goed doel.

Nick Cave & Warren Ellis – Carnage

Nick Cave & Warren Ellis – Carnage (Goliath Records/V2)

Waarschijnlijk is het vanwege marketingdoeleinden of verkoopdoeleinden dat een nieuw album van een artiest soms in eerste instantie alleen digitaal verkrijgbaar is via diverse streamingdiensten. Het gebeurt in elk geval zo nu en dan. Zo ook met de laatste worp van Nick Cave, ditmaal tezamen met Warren Ellis. Sinds kort dus ook op cd en vinyl verkrijgbaar. Heerlijk.

Die Warren Ellis zit in The Bad Seeds. De twee kennen elkaar door en door. Ellis speelt viool en neemt zo nu en dan een fluit in de mond. Terwijl hij ook bekend is met gitaar, piano, harmonium, synthesizers, drumcomputers, een  metallofoon en de harp. Daarnaast wil Ellis nog weleens wat backingvocals voor zijn rekening nemen. Op Carnage doet-ie het zelfs allemaal. En hij steekt ook nog eens in een ongelooflijke bloedvorm. Net als Nick Cave zelf, die, in tegenstelling tot het gros van de artiesten op onze aardkloot met het jaar beter is geworden. Veel beter zelfs.

Of dat te maken heeft met wat meer rust in het lijf, meer wijsheid, meer eelt op de ziel, schade en schande; meer referentiemateriaal? Vast. Maar Cave is ook vocaal gegroeid. Alles wat hij de laatste jaren aanraakt, verandert in goud. Zoals ook dit Carnage weer van voor naar achter weet te boeien. Met teksten poëtisch als altijd. En vrijwel te allen tijde die continue dreiging in de songs. Die zo verslavend is.

Arrangementen zijn op Carnage her en der wat overvloediger dan we van ‘m gewend zijn, en wat zijn muziek ook behoeft, en toch luister je daar moeiteloos doorheen. Alleen in White Elephant loopt het uit de hand. Het ingezette koor – gelukkig pas na ruim drie wonderschone minuten ingezet – is te klef. Vre-se-lijk klef. Cave vergaloppeert zich. Maar hé, mag de man eens!

Verder vrijwel niets dan schoonheid in meanderende nummers in lage tempi, die Cave zijn toevertrouwd. Hij zingt over elanden, onder andere: By the side of the road is a thing with horns/That steps back into the trees, and a child is born (Old Time) en laat hetzelfde (of een ander) rendier terugkomen in de titelsong. Caves haat-liefdeverhouding met religies komt andermaal tot uiting in zowel subversieve als stichtelijke tekstuele creaties. Hij neemt het geloof op de korrel. De fascinatie voor ‘s mans handel en wandel neemt met het jaar toe. Nick Cave (bijna 64) verkeert in de vorm van z’n leven. Pieter Visscher

 

Honeymoan – False Idols

Onze Zuid-Afrikaanse vrienden van Honeymoan komen verassend en sterk uit de hoek met het speels en funky False Idols. Daarmee laat de band -wellicht ten overvloede- horen dat ze niet voor een gat te vangen zijn. Steeds meer bands weigeren om zich vast te pinnen op één bepaalde stijl of sound. En dat is een goede ontwikkeling.

Funky als in dansbaar is de band rond Allison Stewart altijd al geweest, maar False Idols is wat venijniger, wat plageriger dan bijvoorbeeld ‘We’ en/of ‘Sweating Gold’. Spannender ook met zijn oververhitte gitaren, spacy effecten en een Allison die bijna buiten adem klinkt.

False Idols komt van Honeymoan EP 3, die ze Palace hebben genoemd. 18 augustus komt hij uit.