Electro punks worden ze genoemd de dame en twee heren van Regressive Left. Dat punk is wat vergezocht, of maak daar post punk van, maar dat van die electro klopt als een bus.
Dat maar vooral de zang van Simon Tyrie maakt dat Cream Militia ontzettend 80’s klinkt, denk Soft Cell, Bauhaus, Heaven 17. De ‘dark side’, zeg maar van de eerste golf new wave bands. Cream Militia –pas hun derde single- komt met een onweerstaanbare beat en een urgentie die maakt dat je oplet zodra de eerste klanken te horen zijn.
Uiteraard struikelt de Brits pers bijkans over zichzelf met het roepen van superlatieven, maar er broeit iets in Regressive Left dat wel eens zou kunnen uitgroeien tot een uitslaande brand.
Foxlane? Is dat niet die band van Peaky Blinders? Jazeker. Het zou echter zonde zijn als dat de enige claim to fame van de Nijmegenaren zou zijn en blijven.
Zoals nieuwe single excuse/off grid laat horen hebben de mannen echt iets te melden, en de ambachtelijke vaardigheid om dat op een aansprekende en overtuigende manier te doen. Het is vrij moeilijk je vinger op excuse me/off grid te leggen. Er gebeurt namelijk nogal wat; een sfeervolle zangpartij wordt afgewisseld met mooie instrumentale passages, beheerst en met smaak gespeeld en gearrangeerd. Door de diverse tempowisselingen en schuivende accenten op verschillende instrumenten heeft excuse me/off grid wel iets symfonisch of prog-rockerigs.
Lang verhaal kort, ze kunnen wel iets die Foxlanes. Maar dat wisten we natuurlijk al. Je wordt niet zomaar gevraagd om een liedje in te leveren voor de Peaky Blinders soundtrack.
Tape Toy heeft het concertloze tijdperk aangewend om een album op te nemen, hun debuut. Tired is het eerste voorproefje en doet precies wat hij moet doen; sterke trek opwekken naar meer.
Je herkent direct de band die clubs op hol en festivalweides in beweging bracht met songs als Crazy Bae en Dive Deeper. Maar. Waar die songs vooral leuk en lekker waren laat Tired een onbekende kant van Tape Toy horen. De nieuwe single is net zo strak en compact als eerder werk, maar heeft een afdronk die je melancholiek zou kunnen noemen of beschouwend. Daarmee laat Tape Toy horen dat ze meer zijn dan een leuk bandje. Hoeveel meer hopen we later dit jaar te ontdekken.
Nieuwe FEETsingle, Busy Waiting is zo’n lekker niks aan de hand rockertje met swagger gebracht door een band die eerder onze handjes op elkaar kreeg met English Weather.
Busy Waiting dat klinkt als een mix tussen The Clash en The Ramones gaat over het wachten op iemand die niet weet wat opschieten is. Irritant. De nieuwe single van het aanstormende Brit-rock kwintet komt van een EP, Walking Machine die begin augustus ten doop zal worden gehouden
Dat je helemaal geen goede zanger(es) hoeft te zijn om toch goed te kunnen zingen bewijst Courtney Barnett maar weer eens met haar nieuwe single. Op Rae Street volgt ze haar beproefde recept van lui voorgedragen teksten met autobiografisch inslag. Het verschil tussen couplet en refrein is arbitrair en ook sfeer en tempo blijven tot het slot vrijwel onveranderd.
En toch weet ze weer te boeien. Courtney is een aanhanger van de Lou Reed School, de grondlegger van de mompelrock. Al is er niks mis met Rae Street, het is toch wel te hopen dan haar nieuwe album wat meer ontwikkeling laat horen, wat meer variatie ook.
Los van een covertje hier en daar en een unplugged EP is Rae Street het eerste nieuwe nummer van de queen van de Australische indie-scene in 3 jaar. Het is de voorloper van Courtney’s derde (solo)album dat de berustende/fatalistische titel ‘If It Takes Time, It Takes Time’ draagt. Ze produceerde de plaat samen met Warpaint drummer, Stella Mozgawa. Releasedatum 12 november.
Is Ellie Rowsell de beste zangeres die rondloopt in het pop-rockcircuit? Dat is een vraag die al een jaar of elf gesteld kan worden; in 2010 debuteerde de band Wolf Alice met een titelloze ep. Rowsell beheerst alle zangfacetten binnen het muzikale metier.
Grootste zangprestatie van Rowsell (29) vond plaats op het werkelijk sublieme Visions Of A Life (2017), als Rowsell zó godvergeten veel gevoel legt in het geweldige Planet Hunter dat ondergetekende het niet droog wist te houden bij de eerste luisterbeurt. Alles wat muziek het belangrijkst maakt op onze verwilderde planeet zit verwerkt in die epische prachtsong. Op een album waarop Rowsell ook zo schitterend fluisterzingt. Zoals alleen zíj dat kan. Ze sleurt je mee in haar universum. Of je dat nu wil of niet. Er is geen ontkomen aan.
Visions Of A Life is het magnum opus van de Engelse formatie, die nu, vier jaar later, terugkeert met een album dat raakt aan het enorm hoge niveau van zijn voorvanger. Dat maakt het allemaal extra knap. Terwijl het geluid zonder meer poppier is geworden. Wat radiovriendelijker voor de massa. Een enkele track misschien zelfs voor de goegemeente.
Rowsell verkent op Blue Weekend iets minder de uithoeken van haar vocale capaciteiten; ze is minder vaak (zó prachtig, en gemeend) boos en getergd. Het leidt in elk geval tot de meest consistente collectie songs die op plaat is gezet door Rowsell en haar drie bandgenoten.
Opvallend is het intro van Feeling Myself, dat sterk doet denken aan dat van The Rolling Stones’ Gimme Shelter. Je moet het maar durven. Wat verder opvalt is dus dat Wolf Alice een soort innerlijke rust heeft gevonden. Wat leidt tot sfeervolle indierock met wat meer poppy accenten op een album waarop Rowsell maar tweemaal (het venijnige Smile (goeie clip ook!) en de woeste punkrocker Play The Greatest Hits) écht het achterste van haar tong laat horen. De rest van haar gezang is ‘slechts’ wonderschoon. Pieter Visscher
The War On Drugs verkent op hun nieuwe single de grens tussen fraai en saai. Living Proof is zo’n nummer dat voorbij is zonder dat je er erg in hebt. Maar. Als je aandachtig luistert dan hoor je toch wel mooie dingen hoor! Living Proof is een Americana ballad in de traditie van Dylan, Springsteen en Petty. Maar zo down en out als Adam Granduciel op Living Proof klonken zij zelden.
Tegen een naakt decor van piano, gitaar en melotron horen we Granduciel op zijn kwetsbaarst, zingend over de pijn van een liefde die niet heeft mogen zijn.
Na een introvert intro gaat het tempo een beetje omhoog, ook zwelt het volume enigszins, maar het blijft allemaal uiterst kalm, cool en beheerst. Wanneer Granduciel er verbaal niet meer uitkomt, laat hij zijn gitaar spreken. Ook zijn solo is zo laid back als JJ Cale op een lome zondagochtend. Het slot overvalt je bijna zo plots is het.
Met zijn speeltijd van nog geen vijf minuten is de nieuwe single voor TWOD begrippen aan de korte kant. Het zou daarom goed kunnen dat Living Proof onderdeel is van een langer epos. Eind oktober weten we meer. Dan verschijnt de opvolger van het vier jaar oude A Deeper Understanding onder de titel I Don’t Live Here Anymore.
Als alles goed gaat is The War On Drugs volgend jaar april te zien in de Ziggo Dome.
My Blue Van brengt hun nieuwe album uit met daarbij de single ‘Catch My Drift’. De band heeft op dit album vakkundig rauwe rhythm & blues, funk-rock en hiphop beats verweven tot een onstuitbare mix die venijnig op je trommelvlies slaat. In het verleden stond de band al in de finale van de Grote Prijs van Nederland, brachten ze drie albums uit, speelden ze live op NPO Radio 1 en verzorgden ze het support van Joanne Shaw Taylor (UK) in Paradiso Amsterdam. Daarnaast hebben ze al meerdere clubtours gedaan en gespeeld op veel verschillende festivals.
Oke toegegeven, Lala Lala is niet de beste naam die je kunt bedenken. Dan moet je wel van goeie huize komen zou je zeggen. Als je het verhaal van Lillie West hoort, begrijp je beter waarom ze voor zo’n niets aan de hand naam als Lala Lala heeft gekozen. Tot nu toe maakte Lala Lala albums die een rechttoe rechtaan documentatie waren van haar eigen persoonlijke worstelingen, “Lamb” uit 2018 bijvoorbeeld, waarop thema’s als paranoia, rouw, geweld en verslaving niet geschuwd werden. Maar West wilde sonisch iets groters en thematisch meer naar buiten kijken, een plaat meer als een gedicht of een puzzeldoos in elkaar zetten, met sonische en lyrische aanwijzingen die de luisteraar in staat zouden stellen, zoals de titel al zegt, de deur te openen naar de grotere betekenis van die worstelingen. Lala Lala kondigt “I Want The Door To Open” aan, dat op 8 oktober uitkomt op Hardly Art!
Lala Lala’s eerste open deur, ‘DIVER’, is ‘de stelling van het album’. Het is een popsong van Kate Bush-achtige proporties, boordevol gelaagde en dreunende synths, het wijd open drumwerk van Nnamdi Ogbonnaya uit Chicago, en West die haar zang net niet over het rafelige randje duwt. Om het thema “DIVER” te beschrijven, zegt West:“I want total freedom, total possibility, total acceptance. I want to fall in love with the rock.” De rots in kwestie is een verwijzing naar Sisyphus, de mythische figuur gedoemd door de goden om voor altijd een rotsblok uit de diepten van de hel omhoog te duwen. “I think it’s easy to feel like we keep making the same mistakes over and over again, that we’re Sisyphus. The key is falling in love with the labor of walking up the mountain.” En dat zie je terug in de video.
I Want The Door To Open is een muzikale zoektocht die wordt ondernomen met de wetenschap dat de titulaire deur misschien nooit opengaat; de hoop is verliefd te worden op de zoektocht waardoor de volgende stap vanzelf gevonden wordt. Het is een gedurfde verkenning van persona en aanwezigheid van een kunstenaar die zich afvraagt hoe ze volledig zichzelf kan zijn in een wereld die voortdurend in onderhandeling is over zichzelf. De zoektocht in de Europese wereld gaat Lala Lala vanaf eind januari aan, te beginnen bij Paradiso Noord & VERA.
De populaire Engelse singer-songwriter Declan McKenna, die o.a. hits scoorde met Isombard, Brazil en The Kids Don’t Want To Come Home, heeft zijn eerste nieuwe muziek van 2021 gedeeld, namelijk My House.
Anders dan zijn eerdere werk, klinkt deze single als luchtige bedroom pop. Het gaat over het op een prettige manier verdwalen in gedachten en herinneringentijdens de Covid lockdown.
Wolf Alice – Blue Weekend (Dirty Hit/Mattan)
