Track nummer 7 van het Amsterdamse Queen’s Pleasure is misschien wel de meest melodieuze van het stel. Het zal de zomer zijn.
Empty Occasion begint met een gitaarlick die op zich al de moeite waard is, maar wat volgt is ook niet mis; een fijn met kopstem gezongen refrein, zomerse koortjes en genoeg tempowisseling om zowel de dansers als de luisteraars bij de les te houden. Kortom alweer een prima plaatje van de puikste powerpopband van polderland.
Dark Night’s Death Metal is een serie stripboeken uit de koker van DC Comics, de uitgeverij van o.a. Batman, Superman en Wonder Woman. Filmcomponist Tyler Bates, voormalig gitarist van Marilyn Manson, maar vooral bekend als soundtrack producer van de John Wyck cyclus en The Guardians of the Galaxy serie heeft het plan opgevat en uitgevoerd om een soundtrack te maken bij de graphic novels.
Daarvoor heeft hij een beroep gedaan op een aantal eigentijdse herrieschoppers waaronder Manchester Orchestra, HEALTH, Mastodon en Chelsea Wolfe. Manchester Orch. draaien we al, vanaf nu staat Miss Wolfe’s Diana ook op de playlist.
Uit elementen als folk, blues, metal en gothic brouwt miss Wolfe een genre dat je heksenrock zou kunnen noemen. In haar wereld winnen de boze stiefmoeders, komen verdwaalde kinderen nooit weerom en breken de glazen muiltjes. Qua sfeer, sound en onderwerpen is Chelsea meer POTR en Aardschok dan PI, maar op zijn tijd een stukje onheilspellende herrie is best welkom toch?
En onheilspellend is Diana zeker. Het nummer klinkt alsof het is opgenomen in de kerkers van een spookkasteel en gemixt in een betonmolen. Tegen dat duistere decor speelt Chelsea de vermoorde onschuld.
Once More For The Ocean is een cadeautje van de oceaan, de Atlantische aan Leah Wellbaum, de zangeres, gitariste en songschrijver van Slothrust. Leah zat niet zo lang geleden of haar favoriete plekje aan de kust van New Hampshire in Massachusetts naar de zee te staren toen het nummer haar vrij letterlijk kwam aan waaien, eerst de baspartij, daarna de melodie en zo goed als tegelijkertijd de tekst. De gitaarsolo’s heeft ze er later bij verzonnen. Hoezo inspiratie?
De uitvoering van Once More For The Ocean weerspiegelt het gemak waarmee het nummer is ontstaan. Er is helemaal niets gekunsteld aan de opwindende drieënhalve minuut durende powerpopsong die aanvangt en eindigt met een gesmeerde gitaarsolo. Er zullen vast wel mensen zijn die moeite hebben met het effect op Leah’s stem, maar dat is gewoon even wennen.
Slothrust schuurt al vijf albums tegen een definitieve doorbraak aan. Het zou mooi zijn en verdiend als Once More For The Ocean voor laatste duwtje zorgt. Album 6, Parallel Time komt op 26 juli uit.
Sarah Neufeld – Detritus (One Little Independent Records)
Ze is geen naam die bij velen een belletje doet rinkelen, omdat je bij Arcade Fire natuurlijk vooral aan Win Butler denkt, aan Régine Chassagne, of aan Wins broer Will. Waardoor we die ronduit ideale Win-Willsituatie kregen. U weet het nog.
Maar Sarah Neufeld dook al op op het monumentale (inmiddels) debuutalbum Funeral van Arcade Fire, dat zeventien jaar geleden verscheen. Sinds Neon Bible (2007) wordt ze als volwaardig bandlid gezien van de Canadese superformatie. Wat logisch is. Neufelds rol is prominent binnen het geluid van de epische indierock van Arcade Fire.
Neufeld is ook lid van de instrumentale postrockformatie Bell Orchestre en brengt soloalbums uit. We zouden dus kunnen spreken van een vrouw met niet overdreven veel ruimte in de agenda en waarom zouden we dat niet doen? Neufeld heeft het misschien wel veel drukker dan goed voor haar is en dan weet ze toch nog met een nieuwe soloplaat te verschijnen. Een virtuele diepe buiging is dan ook op zijn plaats. Applaudisseren? Ook goed.
Detritus is een album dat je bij de platenzaak in de bakken met klassiek kunt vinden, maar dat welzéker ook kan opduiken in die met pop en alternatief. Omdat het gaat om vioolmuziek in een modern jasje, zonder dat Neufeld ook maar een moment concessies doet aan haar identiteit als klassiek geschoolde violiste.
Uiteraard grijpt Neufelds viool stevig de hoofdrol op Detritus, maar de zonder meer complementaire drums en voorzichtige elektronica maken een ruim negen minuten durend Tumble Down The Undecided onweerstaanbaar. De song is dansbaar en loopt over van de tot in de finesses uitgewerkte harmonie tussen de drie instrumenten.
Het nummer heeft een zekere agressie, snelheid en diepgang die we in vioolmuziek niet zo vaak tegenkomen. Fascinerend ook, dat ruim een halve minuut durende outro, dat voelt als strafschoppen na een bloedstollende halve finale met verlenging. Ja, we zijn in EK-sferen.
Tumble Down The Undecided is een dansbaar nummer, dat je mogelijk kennis laat maken met moves die je nooit eerder liet zien. Probeer dat eens. Eerst thuis, uiteraard.
The Top is een ander uptemponummer, terwijl de andere vijf hoogstandjes stemmiger zijn. Zo raakt openingsnummer aan Sigur Rós. We herkennen zelfs iets van vocalen, al zijn die minimaal. Net genoeg om je geheel tot rust te laten komen in Sarah Neufelds heerlijke sprookjesbos. Het is er warm, behaaglijk en geen mens is er ontevreden. Pieter Visscher
King Gizzard had misschien beter King Chameleon kunnen heten. Zo makkelijk een Kameleon van kleur kan verschiet zo verandert de band van stijl. Op Butterfly 3000, het 18e album van KGTLZ is slechts met moeite de band te herkennen van gitaar zwangere meesterwerken als Gamma Knife en O.N.E. De gitaren zijn niet allemaal aan de wilgen gehangen, maar die er zijn worden vaak omgeleid via allerlei randapparatuur zodat ze meer als synthesizers dan als gitaren klinken. De toetsenist heeft het sowieso erg druk.
Gelukkig klinkt de band nog steeds alsof de bandleden als kind in een ketel met toverdrank zijn gevallen. Het is niet makkelijk een favoriet te kiezen van het veelkleurige album, maar onze voorkeur gaat voorlopig even uit naar het exotische Shanghai dat inderdaad klinkt zoals de titel doet vermoeden, een beetje Chinees.
De Grote Vriendelijk Freak Matthew E. White laat weer eens iets van zich horen. Zijn eerste kik in zes jaar is een opgewonden en volgepropt epos dat wel iets weg heeft van Frank Zappa in diens disco periode.
Genuine Hesitation verscheen eerst in de albumversie van ruim zeven minuten. We hebben nog even getwijfeld of we die niet moesten draaien, maar hebben besloten dat dat toch iets te veel van het goede is. De single edit is precies hetzelfde minus het vage intro en het niet minder zweverige instrumentale outro. Wat er overblijft is al intens genoeg.
Veel nieuwe zieltjes zal White niet winnen met dit nummer, maar het feit dat hij terug is vinden we belangrijk genoeg om Genuine Hesitation toch even op de playlist te zetten. Het eerste nieuwe M.E.W. album in zes jaar – in de tussentijd is hij vooral druk geweest als producer voor o.a. Natalie Prass en Bedouine en als duetpartner van Flo Morrisey- gaat K-Bay heten en wordt in september verwacht.
Het Canadese SUUNS houdt zich op aan de experimentele kant van het indie-spectrum. Nieuwe single Witness Protection is redelijk representatief voor het binnenkort vijf albums omvattende oeuvre van SUUNS.
Het nummer bestaat uit verschillende delen, maar een refrein ontbreekt. De sfeer is duister, de instrumentatie minimaal als in minimal, de zang is omgeleid en zo heeft de productie nog wel meer hitparade-vreemde elementen. Toch is is de som der delen goed behapbaar. Fans van SUUNS zullen Witness Protection zelfs toegankelijk noemen. Voor hun doen dan.
De nieuwe single is de wegbereider van het voornoemde vijfde album. Dat komt op 3 september uit en gaat onder de titel Witness.
Begon Pip Blom ooit als een solo ding inmiddels is Pip Blom een band waarin de naamgeefster nog wel de baas is, maar de anderen nu zo ongeveer onmisbaar zijn geworden.
Dat geldt voor de drummende Gini en de bassende Darek, dat geldt dubbel voor de gitaarspelende Tender Blom die in Keep It Together op de voorgrond treedt als tweede vocalist. De Blommetjes bewijzen weer eens dat de schoonste samenzang uit de kelen komt van broers en/of zussen.
Keep It Together klinkt compacter, corpulenter ook dan in het verleden behaalde successen. Veel spelen heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Ook lijkt de band los te zijn gekomen van voorbeelden en de behoefte aansluiting te vinden bij bestaande scenes of stromingen.
Keep It Together klinkt vooral als Pip Blom, de band. Dat belooft wat voor het tweede album. Dat gaat ‘Welcome Break’ heten en komt na de zomer uit. Enne check ook die geweldige clip van Keep It Together.
Mocht je afvragen in welk dialect Zuzu zingt, dat is dus het Liverpools, ook wel Scouse genoemd. Dat verkleint haar scoringskansen in Londen, Londen vs Liverpool is zoiets als Amsterdam vs Rotterdam, maar daar heeft ze dus lak aan. Dit vogeltje zingt zoals ze is gebekt.
Zuzu, die haar echte naam angstvallig geheim houdt zingt over een liefde die had kunnen zijn. De klik was er maar ‘the Timing wasn’t right’. Ook Zuzu is van de gitaren, haar mosterd haalt ze uit de jaren negentig en dan vooral het grungy deel daarvan. De bebrilde zangeres debuteerde drie jaar terug en heeft inclusief Timing nu 14 nummers online staan, ofwel een compleet debuutalbum.
Zo hoor je vier jaar niks van Manchester Orchestra en dan overlaadt de band ons bijna met nieuwe releases. Een paar maanden geleden verscheen eindelijk het nieuwe album van de band uit Atlanta. Een paar weken geleden verrasten ze vrienden en maakten ze vijanden door met Paris ‘de dochter van Michael’ Jackson in zee te gaan. Wat overigens best een mooi nummer opleverde. En nu is er alweer een nieuw nieuw nummer.
Never Ending is de bijdrage van de Manchesters aan de soundtrack van de nieuwe DC Comics film, Death Metal. In lijn met de filmtitel is Never Ending behoorlijk stevig en ook wel een rukje terug naar de tijd van Cope, toen de band nog graag met dynamiek speelde en niet keek op een decibelletje of twee. Wie het Million Masks album vanwege softheid toch een beetje vindt tegenvallen kan zijn/haar hart ophalen met Never Ending.
