Category: Recensies

King Hannah – State Trooper

Een goede cover doet recht aan het origineel, maar draagt ook duidelijk het stempel van de maker. Zo beschouwd is de interpretatie van King Hannah van Bruce Springsteen’s State Trooper een zeer geslaagde onderneming.

King Hannah is gespecialiseerd in broeierige rocksongs die meestal uiteenvallen in een gezongen deel en een instrumentale coda. In part one vertoont Hannah Merrick dan haar verleidelijke zangkunsten en pakt Craig Whittle in het slotdeel ouderwets uit op gitaar. Dat patroon hanteert het duo ook voor hun versie van State Trooper.

Het origineel van The Boss is een donkere, galmende neo rockabilly track over een man die duidelijk iets op zijn geweten heeft. Wat blijft onduidelijk. Zijn grote angst is te worden aangehouden door een State Trooper. Het nummer staat op het meest sobere album van The Boss, Nebraska (1982). King Hannah haakt in op het paranoia karakter van het origineel, maar blijft uiterst cool. Eén keer maar ontsnapt er een kreet uit Hannah’s keel. Je ziet haar zo voor je dolend in het donker op een highway ergens in Amerika. De blik niet op de weg maar voortdurend turend in de achteruitkijkspiegels.

April March – Allons-y

April March heet natuurlijk niet echt zo. Het is de nom de plume van Elinor Blake. De zangeres uit New York heeft de respectabele leeftijd van 55 bereikt, maar had misschien nog liever 75 willen zijn. Dat behoeft enige uitleg.

Miss March is al haar hele loopbaan in de ban van Serge Gainsbourg en zijn creatie de Yé-Yé filles. Ze zingt vaak in het Frans en haar songs klinken alsof ze in 1965 -haar geboorte jaar- zijn opgenomen. Ironisch genoeg is haar grootste succes een Engelstalig nummer. Chick Habit (1995) zit in een van de films van Quintin Tarantino.

April heeft nu de handen ineen geslagen met Olivia Jean Markel, een sessie-gitariste uit het Jack White kamp. Jack heeft op zijn label twee albums van Olivia Jean uitgebracht. Die laten horen dat ook zij (31) de sixties graag bewust had meegemaakt.

De dames hebben samen een EP gemaakt voor Jack’s Third Man Records. Op Palladium staan drie retro a go go songs in zowel een Franse als Engelstalige uitvoering. Single Allons-y c.q. Let’s Go klinkt als de herkenningstune van politieserie uit de tijd dat van minijurken, paardenstaarten en zwart wit tv. Francofoon als wij soms zijn draaien wij Allons-y waarop April soort van rapt en Oliva stevig rockt.

POLICE CAR COLLECTIVE – I THINK I THINK TOO MUCH

POLICE CAR COLLECTIVE heeft dit jaar tot nu toe elke maand een single uitgebracht. Als het duo uit Liverpool dit tempo volhoudt hebben we eind dit jaar een volwaardig album met 12 nummers.

Met volhouden bedoelen we niet alleen de snelle productie, maar ook de hoge kwaliteit. En de variatie. Debuutsingle ALLTHETIME was een tijdloze ballad met mooie elektronische begeleiding en sterk koorwerk. Opvolger MINE was een vlotte neo new wave track met een basloopje waar Peter Hook (Joy Division/New Order) zich niet voor zou schamen.

Single drie, I THINK I THINK TOO MUCH is weer lekker energiek, en poppy zonder plat te worden. De bewerkte zang is van nu, de keyboard-solo zo retro als maar kan. Al met al bevestigt de nieuwe release van Tyler Plazio en Simon Quigley wat we al meteen vermoedden; kan wel wat worden dat POLICE CAR COLLECTIVE.

Sorry – Cigarette Packet

Laten we hopen dat de door Tik Tok gedicteerde songlengte snel weer wordt verlaten, want sommige nummers mogen wel wat langer duren dan twee minuten. De nieuwe single van Sorry bijvoorbeeld.

Cigarette Packet is het muzikale equivalent van een animatiefilm. In het elektronische geluidsbeeld barst het van de gekke geluidjes variërend van een cowbell tot anime stemmetjes. Zangeres Asha Lorenz laat zich niet van de wijs brengen door het rumoer op de achtergrond. Daar heeft ze ook geen tijd voor. Opgejut door een metalen snaredrum  declameert ze in rap tempo een tekst over eh….stoppen met roken?

Twin Shadow – Johnny & Jonnie

George Lewis Jr a.k.a. Twin Shadow verrast met een track die niet had misstaan op een van de latere albums van The Clash. Met zijn Caribische ritme, disco drums een ouderwetse saxofoonbreak neemt Johnny & Jonnie alvast een voorschot op de zomer. Iets heel anders dus dan de coole, maar soms ook koele synthipop waarmee Twin Shadow naam maakte.

Feitelijk kan je zeggen dat George terug naar zijn roots keert. Zijn wieg stond in San Domingo in de Dominicaanse Republiek en hij groeide op in het al even zonnige Florida. Ergens onderweg naar faam en fortuin heeft hij de eighties ontdekt en is hij geïnspireerd door de donkere en sombere klanken uit dat decennium soortgelijke muziek gaan maken en goede ook! Desondanks is Johnny & Jonnie een welkome afwisseling, en gezien de onzekere tijd waarin we leven een goede plaat op het goede moment.

Django Django – Glowing In The Dark

Django Django – Glowing In The Dark (Because Music/Virgin)

Mooie poster, opnieuw, als inlay bij de nieuwe cd van Django Django. Ook op vinyl verkrijgbaar uiteraard. De verpakking van het album is sowieso fraai verzorgd. Zorgvuldig, met mooie liner notes bovendien. We zijn het inmiddels gewend. Ook daarin herken je de vakman.

Glowing In The Dark is het vierde studioalbum van Django Django, dat voor een portie positiviteit zorgt die we zo goed kunnen gebruiken in pandemische tijden. Waarin we hunkeren naar oude gewoontes, zoals voetballen op zondagochtend, wat potten bier drinken in het café en zelfs een tube houtlijm kopen in de godvergeten Action. Zover is het. Maar dan is er dus de nieuwe Django Django!

De band uit Londen liet met prachtvoorganger Marble Skies (2018) al horen de coherentie te hebben teruggevonden die op Born Under Saturn wat op drift was geraakt en is op Glowing In The Dark helemaal terug in bloedvorm. Songs beklijven, hebben een bijzonder hoog meezinggehalte en zijn zo catchy en opwekkend als wat. Glowing In The Dark is een escapistisch album. Ontsnap even uit de coronaroes en word weer een beetje mens. Trek gympies aan, doe de gordijnen dicht en dans je lekker in het zweet in de huiskamer. Gordijnen open? Dat mag ook.

Glowing In The Dark reflecteert het gevoel dat een sciencefictionfilm oproept bij de band. Het mystieke daarvan hoor je terug in het geluid, dat verder als vanouds aan The Beach Boys refereert, terwijl inspiratiebron van het eerste uur Ennio Morricone ook nog altijd even om de hoek kijkt. En plots is er dan een rustpunt tussen al die uitbundige, dansbare tracks: The World Will Turn. Dermate beatlesque dat het verder gaat dan een ode. Dat kunnen ze dus ook. Pieter Visscher

 

 

PACKS – Silvertongue

‘Alles wat goed is komt terug’, luidt een oud-Hollands spreekwoord. Of gaat nooit helemaal weg. Nineties gitaarmuziek bijvoorbeeld. PACKS combineert twee gitaarscholen tot een eigen compacte sound, de grunge en de slacker-rock. Het fuzzy Silvertongue is pas de tweede single van de band uit Toronto, maar nu al zoemt de kwalificatie ‘veelbelovend’ door de lucht.

PACKS begon als solodingetje van Madeline Link. Spelen met een ritmesectie van vlees en bloed beviel haar echter zo goed dat ze haar ZZP’ers een vast contract heeft aangeboden. Een deal bij Royal Mountain Records, dat ons eerder o.a Mac DeMarco en Alvvays bracht, maakte PACKS’ plaatje compleet. Debuutalbum verschijnt op 21 mei.

 

Courting – Grand National

Op hun nieuwe single toont het Liverpoolse Courting zich begaan met het lot van renpaarden. Op een racetrack nabij Liverpool vindt elk jaar in april The Grand National plaats, een internationaal vermaarde handicaprace waarbij steevast talloze ongelukken gebeuren. Voor veel toeschouwers zijn de struikelende paarden en sneuvelende jockeys een attractie, maar voor Courting zanger Sean Murphy-O’Neill zijn deze wreedheden een gruwel.

De vorm waarin Courting hun pro-paarden song heeft gegoten is die van een post-punk song, een bozig gezongen gitaarnummer met weinig opsmuk en veel energie. Grand National is het titelnummer van de debuut EP van Courting met daarop naast nieuwe en vorige single Popshop! nog twee andere verse tracks.

Everything Everything – Supernormal

Weinig bands zijn zo direct herkenbaar als Everything Everything. Zodra Jonathan Higgs zijn mond opentrekt, weet je met wie je te maken hebt. Helaas is niet iedereen gecharmeerd van zijn karakteristieke stemgeluid. Higgs hoge timbre en opgewonden manier van zingen heeft bij sommigen het effect van een krijtje op een schoolbord. Haters moeten daarom maar even koffie gaan zetten of overschakelen naar een van onze andere zenders als Supernormal voorbij komt.

Hoewel zijn stem dit keer vrij diep in de mix begraven zit en zijn uithalen beperkt zijn drukt Higgs weer duidelijk zijn stempel op de nieuwe single. Gelukkig zijn er ook hele volksstammen die wel genieten van nummers als Distant Past, Kemosabe en No Reptiles.

Supernormal past prima in dit rijtje. Het eerste nieuwe nummer van de band uit Manchester sinds het vorig jaar verschenen RE-ANIMATOR album is een opgewonden, sommigen zullen zeggen hysterische smart rocksong over de rol van instinct in de manier waarop we (homo sapiens) reageren op stimuli. Typisch Everything Everything dus.

Gengahr – Under The Skin

Of Gengahr een bijdrage wilde leveren aan de soundtrack van Seizoen 3 van American Gods? ‘Yes please’, was het antwoord en Under The Skin het resultaat. Voor wie (het boek van Neil Gaiman of) de Amazon serie niet kent. American Gods gaat over de strijd tussen de oude, traditionele goden en de nieuwe (zeg Zeus vs Media) op het Noord Amerikaanse continent.

Een onalledaags verhaal vraagt om onalledaagse muziek. En dat kan je wel overlaten aan Gengahr. De band van Before Sunrise en She’s A Witch is nog wel herkenbaar, maar alleen voor de ingewijden. Under The Skin is een proggy rocktrack met hoge herenzang, hemelse koortjes en een flinke portie gitaar. De onderhuidse spanning van het nummer past perfect bij de schemerige sfeer van American Gods. Conclusie het eerste uitstapje van Gengahr richting filmwereld mag als zeer geslaagd worden bestempeld.