Category: Recensies

Arab Strap – As Days Get Dark

Arab Strap – As Days Get Dark (Rock Action/Mattan Records)

De eeuwige preoccupaties van Arab Strap met uitersten als de dood en seks zijn ook op het tiende studioalbum As Days Get Dark volop hoorbaar. Zestien jaar na voorganger The Last Romance hadden we eigenlijk nauwelijks meer rekening gehouden met een nieuwe plaat. Daarom is As Days Get Dark een extra grote verrassing.

In de loop der jaren is wel veel solowerk verschenen van Malcolm Middleton en Aidan Moffat. Zo kwam Middleton met het sublieme Into The Woods (2005) op de proppen, wat een van de sterkste albums is die dat jaar verschenen. Middleton neemt ook op As Days Get Dark niet de zang voor zijn rekening, terwijl hij een minstens zo begenadigd zanger is als Moffat, wiens stem wel verdomde goed past bij de sound van Arab Strap. Dus zo verwonderlijk is het allemaal ook niet.

Arab Straps postrock herken je uit duizenden, met name door de praatzang van Moffat, wiens zeggingskracht groot blijft. Zoals hij “I don’t give a fuck about the past or glory days gone by” zingt in openingstrack The Turning Of Our Bones is meesterlijk. Het woord fuck wordt sowieso prettig uitgesproken door Schotten.

“This album feels like its own new thing to me. It’s definitely Arab Strap, but an older and wiser one, and quite probably a better one. It’s about hopelessness and darkness. But in a fun way”, duidt Moffat de zwartkomische teksten van het duo, dat opnieuw zorgt voor een ravissante synthese tussen gitaar, drums, saxofoon en strijkers en drumbeats en andere elektronica.

Zwakke tracks zijn niet te vinden op het album. Wat het allemaal extra knap maakt, na zo’n lange stilte. Geen spoor van krampachtigheid of nieuwe bewijsdrang. We horen een grote diversiteit aan soundscapes, tempowisselingen en melodieën. Maar allemaal heel erg Arab Strap. Overal humor ook, wanneer je goed luistert. Bijvoorbeeld naar Another Clockwork Day. Een aangrijpend masturbatieverhaal over een man die overweldigd wordt door online porno.

Resumé: Arab Strap blijft een werkelijk fucking fascinerende formatie, die een van de sterkste albums heeft uitgebracht die je dit jaar gaat horen. Er is meer chemie ontstaan tussen Moffat en Middleton in de loop der jaren. De luisteraar spint er verdómd veel garen bij. Pieter Visscher

 

Nick Cave & Warren Ellis – Balcony Man

En toen was er plotseling een nieuw album van Nick Cave. Hij maakte het album samen met Warren Ellis, zijn rechterhand uit The Bad Seeds. CARNAGE is half improviserend opgenomen, en dat hoor je. Niet aan onaffe of richtingloze nummers, maar aan de spontaniteit en oneffenheid van de tracks. Er is weinig weggepoetst of gladgemaakt.

Er staan 8 songs op CARNAGE. Onze (voorlopige) voorkeur gaat uit naar het beschouwende Balcony Man. Was Nick Cave vroeger op zijn best als hij zich boos maakte en zijn Bad Seeds opzweepte tot bijna kakofonische uitbarstingen, tegenwoordig schittert hij als crooner, als indie-equivalent van Frank Sinatra. Of Fred Astaire wiens naam hij noemt in Balcony Man. Verder horen we een treurende piano, een Cohen-esque vrouwenkoor en half verborgen violen. Met minimale middelen weten Cage en Ellis een maximaal effect te sorteren.

Skegss – Valhalla

Het Australische Skegss zorgt voor de broodnodige vrolijkheid in deze onwennige tijden met nieuwe single Valhalla. Iedereen die Asterix en de Noormannen heeft gelezen of Vikings gezien, weet dat Walhalla het Nirvana is van de oude Scandinavische volken.

Het trio uit Byron Bay heeft zich voor hun nieuwe single echter niet laten inspireren door Asterix of Ragnar Lodbrok, maar door The Last Kingdom, een Netflix serie over een vloot Noormannen die huishouden in het vroeg middeleeuwse Engeland. De serie is een aanrader net als de single, die niks meer en niks minder is dan een dorstige en zweterige festival-kneiter.

Wie dit naar meer vindt smaken hoeft nog maar een paar weken te wachten op het nieuwe album van Benny, Toby en Jonny, want 26 maart ligt Rehearsel al in de virtuele winkel.

Personal Trainer – The Loozer

The Loozer is 1 van de 3 nieuwe nummers op  Gazebo, het nieuwe halve album van Personal Trainer. Politics en Muscle Memory verschenen eerder al. We hadden graag een heel album gezien, maar ook hier kunnen we heel goed mee leven.

En liever een EP die helemaal goed is dan een album met zwakken plekken. Aangenaam is ook dat de nummers op Gazebo lekker uiteenlopend zijn, in tempo, energielevel en ook in stijl. Afsluiter The Loozer is een geslaagde slacker-rock variant op de praatpostpunk die momenteel zo welig tiert. Op ¾ ontspoort het nummer een beetje waarna de draad weer met extra verve wordt opgepikt.  

 

EUT – Stuck

Omdat iedereen What Gives You The Kicks, de nieuwe single van EUT draait – en terecht –  dachten wij laat ons eens lekker eigenwijs doen en gewoon een albumtrack pakken. Nou ja gewoon. Stuck is EUT op zijn gekst en dus op zijn best.

Megan zingt een tekst die maakt dat Stuck (st=f) bij de collega’s van de BBC alleen ‘s nachts te horen zal zijn. De rest van de band lijkt te proberen haar uit het lood dan wel aan het lachen te krijgen met een los rockende track waarin van alles gebeurt. De gitaren plagen en zagen, de drummer swingt als een boemeltrein op een bergtraject. Ondertussen staat de bassist bellen te blazen op zijn instrument. Stuck heeft alles in zich om live volledig uit de hand te lopen. Heerlijk!

Het nieuwe tweede album van de EUTS heet Party Time en is uit.

Manchester Orchestra – Bed Head

Met de release van Bed Head doorbreekt Manchester Orchestra een stilte die bijna vijf jaar heeft geduurd. Eventuele klachten over het lange wachten verdwijnen als sneeuw voor de zon na het horen van de nieuwe single.

Door het typische stemgeluid van frontman Andy Hull is Bed Head direct herkenbaar als het werk van Manchester Orchestra, maar de nieuwe single is -om het in Daft Punk termen uit te drukken- harder, better, faster & stronger. Alleen al de drums hebben meer energie dan alle songs op doorbraakalbum A Black Mile To The Surface bij elkaar. En dan overdrijven we nog geen eens zo veel. Ook welkom zijn de synths die een grotere rol spelen dan voorheen. De tekst is als altijd weer serieus. Bed Head gaat over twee vrienden die ieder in hun eigen wereld leven.

De nieuwe single is de opmaat naar de release van album zes van Man-O, The Million Masks Of God. (release 30/4) .

Lord Huron – Not Dead Yet

Een onverwacht nieuw geluid van Lord Huron! Nou ja nieuw. Voor de band van Ben Schneider dan. De stijl van Not Dead Yet is zo oud als de popmuziek zelf; rock ‘n’ roll!

Dat klinkt wat woester dan Not Dead Yet feitelijk is, maar vergeleken met de breed waaierende sfeerrock waarmee Lord Huron zich in de kijker speelde is de nieuwe single toch een pittig plaatje. Of de geest van Elvis ook rondwaart in de andere songs van het nieuwe album weten we natuurlijk pas als de plaat uit is. Wat we nu al wel kunnen vaststellen dat Lord Huron op album 4 wel een een heel verrassend uit de hoek zou kunnen komen. Wanneer de opvolger van Vide Noir wordt gelanceerd is nog onbekend.

Dinosaur Jr. – I Ran Away

Kurt Vile produceerde de nieuwe single van Dinosaur Jr.. Dat werpt de vraag op, is de invloed van de maker van Pretty Pimpin’ te horen? Misschien als je tot aan je oksel in het werk van de band van J Mascis zit, maar voor de latente fans niet echt. Misschien dat de mix iets helderder is en we horen een 12 string gitaar die door Kurt wordt bespeelt, maar maar verder is I Ran Away Dinosaur Jr. ten voeten uit; bibberrock met puntige gitaarsolo’s en die kenmerkende kreunstem van Mascis.

Bedoeling was dat Kurt het hele Dinosaur Jr. nieuwe album zou produceren. Corona stak daar een stokje voor, daarom heeft J in overleg met K zelf maar de puntjes op de i gezet. Het 12e album van Dinosaur Jr., de eerste in vijf jaar heet ‘Sweep Into Space’ en wordt op 30 april verwacht.

Goat Girl – On All Fours

Goat Girl – On All Fours (Rough Trade)

Het tot stand komen van de tweede plaat van Goat Girl was een “ongelooflijke trip, met een lach en een traan en veel krankzinnigheid. Een album dat het verdient om in deze gedesoriënteerde wereld te verschijnen”, aldus leadvocalist/gitarist Lottie Pendlebury, gitarist/vocalist Ellie Rose Davies, bassist/vocalist Naima Redina-Block, en drummer Rosy Jones. Vrouwen die elkaar ontmoetten in de Londense uitgaanswereld en in 2016 besloten een band te beginnen.

Goat Girl heeft zich laten inspireren door uiteenlopende formaties als Metronomy en Sonic Youth. Wat leidde tot een behoorlijk tegendraads, titelloos debuut in 2018. Met punk, country en indierock als voornaamste ingrediënten. On All Fours is een stuk coherenter, heeft zes songs minder dan het maar liefst negentien liedjes tellende debuut en heeft de balans waar de vier vrouwen wellicht een beetje naar zochten. Evenwicht en eenheid.

On All Fours betekent dat het experiment is ingewisseld voor consistentie. Dat houdt binnen muzikale kaders niet altijd een vooruitgang in, maar in het geval van Goat Girl wel degelijk. Er is opeens sprake van intimiteit. En die kunnen we wel gebruiken in tijden van uitgestorven stamcafés, lockdowns, mondkappen, avondklokken en anderhalve meters afstand. Gelukkig: Goat Girl omarmt de luisteraar plotsklaps.

De gitaar hoeft niet meer meedogenloos te zijn om te imponeren, Goat Girl laat veel elektronica toe en Lottie Pendlebury heeft haar mooiste stem gevonden. De vier hebben hun wilde haren zeker nog niet verloren, al zijn ze wat uitgeraasd. Alles in dienst van het liedje. Betoverende indiepoprock zonder pretenties.

Tijdens het maken van het album werd bij Ellie Rose Davies een vorm van bloedkanker geconstateerd, ze kreeg er corona bovenop. Hoewel ingrijpend, heeft dat niet zijn weerslag gekregen op het geluid van de band. On All Fours is geen zwaarmoedige plaat geworden. Eerder hoopvol en troostend. Een opgewekt, dansbaar nummer als P.T.S.Tea is veelzeggend. Evenals het heerlijk huppelende Sad Cowboy, paradoxaal genoeg, wanneer je op de titel afgaat. Pieter Visscher

 

 

Ava De Bara – Fame

Als je Fame hoort, de debuutsingle van Ava De Bara weet je dat dit niet het werk van een debutante kan zijn. Daar is het nummer gewoon te goed voor. Van de transcendentale promopraat op de socials wordt je niet veel wijzer, dus is enig googelen geboden.

Zo ontdekten we dat de zo mooi zwoel zingende zangeres Wynnm Murphy heet en nog niet zo heel lang geleden ter wereld kwam ergens in de Amerikaanse woestijnstaat Arizona. Ze woont en werkt alweer een tijd in Amsterdam. En Wynnm is inderdaad geen beginneling. Onder eigen voornaam heeft ze al een flink aantal redelijk succesvolle singles uitgebracht. 

Haar solocarrière is even op een laag pitje gezet nu ze in Marc Graveland en Mario Davidson twee vrij ideale partners heeft gevonden. Helaas hebben we over hen niet veel kunnen vinden. Mario zou de fotograaf en muziekliefhebber kunnen zijn die muziekproducties verzorgt voor modeshows. De naam van co-componist Marc Graveland brengt vooral veel info naar boven over Marc’s uit het gelijknamige dorpje nabij Hilversum. Nergens zie je hun namen in dezelfde zin als die van Wynnm. Behalve dan bij de credits op Spotify.

Hopelijk gaat het trio, dat tekent voor het introverte, zacht swingende Fame (Norah Jones x Air) een samenwerkingsverband aan voor langere tijd. Dan leren we ze vanzelf beter kennen.