Category: Recensies

Monokino – Bend Or Break

Monokino is de artiestennaam van George van Wetering, een smart-rocker uit Amsterdam. Monokino schijnt wereldberoemd te zijn in China, niet geheel onbekend in de V.S. en graag gezien in Canada.

Niet alleen heeft George al heel wat van de wereld gezien, tijdens zijn omzwervingen heeft hij ook mogen samenwerken met o.a. Bowie producer Tony Visconti en retronaut Jacco Gardner. Monokino is dus al even bezig. Mocht er een nieuw album komen zijn dan wordt het zijn derde.

Bend Or Break komt dus niet uit de lucht vallen. En dat hoor je. De uitgekristalliseerde sound wordt voor een groot deel bepaald door George’s karakteristiek nasale stemgeluid. Zijn zang doet wel aan Brian Molko van Placebo denken. Verder vallen de snedige gitaren op, de slimme productie en de sterke refreinen waarin George een canon met zich zelf lijkt te zingen.

Vanwege corona zal Monokino zijn activiteiten voorlopig tot de lage landen moeten beperken. Jammer voor hem, maar goed voor ons.

Bull – Eugene

Twee jaar geleden is Eugene ook al een keer uitgekomen. We hebben de single van Bull toen ook gedraaid. Helaas waren we een van de weinigen en is Eugene een stille dood gestorven. Jammer en onterecht vindt de band, hun nieuwe label en wij dus ook. Vandaar de rerelease c.q. herkansing.

Bull is een Britse band die een tijd in Berlijn heeft rondgehangen en in Amsterdam, waar ze Eugene opnamen alvorens weer op huis af te stevenen. Het viertal maakt vrij perfecte pop, een mix van Amerikaanse slacker rock en Britse powerpop. Eugene begint rustige en poppy met mooie koortjes, maar net als je denkt we houden het soft vandaag komt er een stevige break die eindigt met een opgefokte gitaarsolo. Daarna volgt nog een stukje fraaie falsetzang. En dan is het alweer voorbij.

Of Eugene dit keer wel zal worden opgepikt is moeilijk te zeggen. De eerste release in 2019 bleef mede onopgemerkt omdat de band toen bij een klein labeltje zat. Nu zit Bull bij de grootste platenmaatschappij ter wereld. Dat is nog steeds geen garantie voor succes, maar het vergroot de scoringskansen aanzienlijk. Als Eugene dus straks overal te horen is, kan je zeggen, oh die draaide Pinguin twee jaar geleden al ;).

The Lazy Eyes – Where’s My Brain???

In de meeste landen is concertbezoek onder de 18 niet toegestaan. Die regel geldt ook in het Australische Sydney, de plaats waar de boys van The Lazy Eyes vandaan komen. Zij zaten al in een band toen ze nog maar 15 waren. Voor hen was de 18+ regel dus extra frusterend omdat ze hun helden en ook hun collega’s niet konden zien. Nu ze zelf (net) de magische grens van 18 gepasseerd zijn organiseren ze matinees speciaal voor de schoolgaande jeugd. 

Waarschijnlijk zal er wel streng gecontroleerd worden aan de deur, want als je Where’s My Brain hoort weet je dat The Lazy Eyes niet geheel nuchter door het leven gaan. Of de band heeft gewoon een levendige fantasie. Of ze zijn erg fan van King Gizzard. Dat kan natuurlijk ook. 

De nieuwe single van The Lazy Eyes is nauw verwant aan het werk van de King Gizzard clan en ook wel aan dat van Pond en Babe Rainbow enz. De aanstichters van de Australische psych-rock golf, Tame Impala mag dan dan overgelopen zijn naar de mainstream, de band heeft school gemaakt. De vier The Lazy Eyes horen tot de ijverigste leerlingen. 

Dry Cleaning – Strong Feelings

Dry Cleaning houdt nog even vast aan de zo succesvol gebleken formule van Scratchcard Lanyard. Op een bodem van drums, bas en gitaar doet Florence Shaw weer haar verhaal. Waar ze dit keer over rept is niet geheel duidelijk of zeg maar geheel onduidelijk. Dat komt omdat er paddo’s in het spel zijn, ter waarde van 17 pond vertelt ze.

Van een refrein is niet echt sprake in Strong Feelings, of het zou de herhaling van het woord ‘Europe’ moeten zijn. Thema’s lijken te zijn; geofysica, antieke porseleinen vazen en ontstekingen aan de hoofdhuid. En mogelijk ook liefde.

Miss Shaw toont weinig emotie, haar begeleiders daarentegen gaan steeds vuriger spelen. Vooral de bassist lijkt er steeds meer lol in te krijgen. Je kunt je afvragen of een heel album met dit soort ontkleedde praatpunk-pop niet iets te veel van het goede is, maar in kleine doses zorgt Dry Cleaning voor welkome afwisseling.

TV Priest – Uppers

TV Priest – Uppers (SubPop/Konkurrent)

Alsof het feest in de wereld van de postpunk nog niet groot genoeg is, meldt TV Priest zich ook nog eens aan het firmament. De band debuteert met Uppers en wat een overheerlijk debuut ís dit zeg.

Het Londense kwartet vist in de vijver waar gelijkgestemden als Protomartyr, Pissed Jeans, METZ, Shame, Fontaines DC en IDLES ook hengelen. Een enigszins gemankeerd stemgeluid is dan altijd een pre en wat dat betreft is Charlie Drinkwater een schot in de roos. Hij kermt waar nodig en haalt ook venijnig uit op de juiste momenten. Perfect getimed allemaal. Onderschat die vocale competenties dus niet. Neem een song als Slideshow. Daarin zingt-ie toch echt, met wat pathos op de koop toe. Vooral in het refrein.

“Well you never, you never saw it coming
Walking at ya, looking straight backwards
All I can do is talk
All I can do is talk
I thought we’re getting closer but we’re further apart
Well you’re well-fed, in a welfare way
All I can do is talk
All I can do is talk
My god! I’ve never had an original thought.”

Nou, dat valt best mee, want kom maar eens met frases op de proppen die Drinkwater er allemaal uitkraamt. Soms met een kwinkslag. Over het sociale medium Instagram bijvoorbeeld: “My feature wall is outstanding, my craft credentials as good as new, as good as old, as good as fake..”

De synths die TV Priest gebruikt zijn zeker geen vreemde eend in de postpunkbijt. Een song als Powers Of Ten wordt naar een hoger niveau getild. Terwijl synths eigenlijk nergens écht pregnant aanwezig zijn.

Uppers is een heerlijk tegendraadse postpunkplaat, hetgeen het genre sowieso wel kenmerkt. Live moet TV Priest een sensatie gaan worden. Je kunt je nu al verheugen op de wilde pogo tijdens een track als Press Gang. Beuken geblazen. Je raadt nooit waar Journal Of A Plage Year over gaat. Pieter Visscher

La Femme – Le jardin

Veel veelzijdiger dan La Femme wordt het niet. De nieuwe single van het gezelschap uit Biarritz is weer anders dan we van de band gewend zijn. We hebben al disco, punk en pop kunnen afvinken. Le jardin is weer ‘completemente differente’.Want La Femme zingt voor het eerst in het Spaans! De clip is gefilmd in zuid Spanje tussen Granada en Sevilla.

Le jardin laat zich het best omschrijven als typisch Frans. D.w.z. een zwoele, verzorgde productie met deze keer alleen maar vrouwenstemmen. We horen een dameskoortje, een mooie weemoedige leadvocal en een stukje gesproken tekst. Voor de gelegenheid is de band uitgebreide met deux femmes. Naast vast bandlid Arianne Gadeux horen we ook mademoiselle Ara Mendez Murillo en miss Lisa Hartman.

Met Le jardin volgt La Femme het spoor van de grootmeester van la musique pop Française en uitvinder van de befaamde ‘ye ye filles’ (zuchtmeisjes) stijl, Serge Gainsbourg. Op 2 april verschijnt dan eindelijk het nieuwe album van La Femme, Paradigme. Afgaand op de bonte serie singles die aan de release vooraf gingen lijkt het derde album van La Femme een muzikale toverbal te gaan worden. Delicieux!

Baby Boys – Duke and the Cash

Van de zeven songs die Baby Boys afgelopen jaar heeft uitgebracht is er één net iets langer dan vier minuten, de rest nauwelijks meer dan twee. Een specifiek genre valt nog niet te distilleren, wel een eigen productiestijl. De nummers van Baby Boys zijn het resultaat van geduldig sample en plakwerk, van uren lang mixen en overdubben en experimenteren met sounds en structuren. Dat klinkt allemaal ingewikkeld en het proces zal dat ook zeker zijn, maar de producten -als we een lelijk woord voor muziek mogen gebruiken- van het trio uit St Paul, Minnesota zijn dat zeker niet. 

Nieuwe single Duke and the Cash is een goede introductie tot de frisse studiomagie van Jake Luppen, Nathan Stocker en Caleb Hinz. De heren zijn  bevriend sinds de middelbare school. Daarna hebben ze in verschillende bands (o.a. Hippo Campus) gespeeld, maar altijd contact gehouden met het vage plan om ooit de koppen bij elkaar te steken. Corona jaar 2019 gaf het nodige duwtje.

In Duke and The Cash trekken in hoge snelheid een uitgebreid instrumentarium en een verzameling ongedefinieerde geluiden aan je voorbij. Net als je denk dat het niet gekker, of voller kan, duikt er nog een blazerssectie op. De strakke samenzang trekt het experiment weer terug in popsferen. De totale lengte is twee minuten en veertien seconden. King Gizzard op dubbele snelheid, dat komt ongeveer in de buurt van wat Baby Boys te bieden heeft. 

Sunglasses For Jaws – Walk Me Home

Dat je ook buiten Australië prima paddo-pop wordt gebrouwen laat Sunglasses For Jaws horen op hun uitstekende nieuwe single Walk Me Home. De band uit Londen maakt er geen geheim van een groot deel van hun mosterd uit Frankrijk te halen. In hun Spotify playlists zie je namen als Air, het enfant terrible van de Franse popscene Serge Gainsbourg, maar ook nieuwer spul als La Femme en Juniore schallen regelmatig uit de speakers van Sunglasses For Jaws.

Typisch voor Franse muziek is dat die altijd zo mooi en verzorgd klinkt en dat melancholie nooit ver weg is. Die vliegers gaan ook op voor het werk van Sunglasses For Jaws. Walk Me Home lijkt geënt op de sound van Air ten tijde van Moon Safari, maar dan dreigend in plaats van dromerig. De fraaie productie is van Charlotte Kemp-Mulh, de eega van Sean Lennon in wiens studio in Upstate New York het nieuwe (5e!) album van Sunglasses For Jaws is opgenomen.

Toledo – Dog Has Its Day

Toledo is er voor mensen die van verzorgde, maar niet al te gepolijste muziekjes houden. Zoals nieuwe single, Dog Has Its Day met zijn onnadrukkelijke, maar steady beat, zachte falset-zang en ruimtelijke productie. Net als je denkt dat nu is de kitschgrens wel bereikt, duikt er een riffje op van een elektrische gitaar of trekt de bassist wat harder aan zijn snaren.

Het zal niet verbazen dat de producer van neo-yachtrock-band Wild Nothing zich er tegenaan heeft bemoeit. Toledo is een duo uit Brooklyn. Daniel Avarez en Jordan Dunn-Pilz doen het al een jaar of vier vijf samen, maar op een tempo dat net zo relaxed is als hun songs. De oogst tot dusver is drie singles en twee EP’s. Maar het albumdebuut zit er eindelijk aan te komen. Op 12 februari verschijnt ‘Jockeys of Love’ met daarop uiteraard ook, Dog Has Its Day.

The Notwist – Al Sur

1989 is het bouwjaar van The Notwist en Weilheim -een plaats in Beieren- de plek waar de gebroeders Markus en Micha Archer en compagnon Andi Haberi hun muzikale experiment begonnen. In hun lange, bewogen bestaan heeft de band diverse wegen bewandeld. Meestal waren die moeilijk begaanbaar voor de gemiddelde indie-fan of radioluisteraar. Wiki noemt o.a. plinkerpop – wat dat ook moge zijn-, post-rock, avant-electronica en post-hardcore als door The Notwist beoefende genres. De ontwikkeling van de band valt te volgen op een tiental albums.

Nu zes jaar na de laatste is er weer een nieuwe langspeler van The Notwist verschenen, een plaat die breder, toegankelijker en beter is dan alles wat er aan voorafging. Is onze bescheiden mening.  The Vertigo Years, is poppy, speels, melodieus en gewoon goed draaibaar. Het op single verschenen Al Sur, een new waverig electropop-nummer met achtergrondgeluiden, meidenzang (Juana Molina) en een lekker vlot tempo geeft een goede indruk van het album.

Je kunt je voorstellen dat Notwist fans van het eerste uur even zullen slikken als ze i.p.v. atonale saxofoonsolo’s en experimentele percussiepartijen plotseling een vrij conventioneel gestructureerd liedje op hun bordje krijgen. Maar de band is zo vaak van stijl veranderd dat dit er ook wel bij kan. En de industriële percussie aan het eind zal hen er aan herinneren met wie ze ook alweer van doen hebben. De officiële hitparade zal The Notwist ook met Al Sur niet snel halen, maar voor onze Graadmeter is het een serieuze kandidaat.