Category: Recensies

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een lucky shot noch van een novelty hit. Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar en elektronica, zijn (hoge) zang meestal ingetogen.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want quo vorm en inhoud niet heel anders. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Dat is een vraag die Sting mag beantwoorden.

POLICE CAR COLLECTIVE – ALLTHETIME

POLICE CAR COLLECTIVE is een nieuw duo uit Liverpool. De oorspronkelijk uit de VS afkomstige zanger heet Tyler Plazio, zijn bas spelende kompaan, Simon Quigley. Om aan te geven hoe nieuw POLICE CAR COLLECTIVE nog is; op moment van schrijven is het aantal vrienden op Facebook 191, volgers op Instagram 343.

Het is aannemelijk dat die aantallen rap gaan stijgen, want de boys hebben een hit(je) in handen. ALLTHETIME is hun ambitieuze nieuwe single. Eerder al verschenen er twee andere songs, maar die hebben ze gedeletet. Waarschijnlijk hebben Tyler en Simon onlangs een platendeal getekend en de twee singles tijdelijk verwijderd voor een rerelease op later tijdstip.

Met een speelduur van iets meer dan zeven minuten gaat POLICE CAR COLLECTIVE tegen de trend in. Veel hits worden tegenwoordig gemaakt op Tik Tok, dat max. 2 minuten accepteert. Ook de meeste radiostations haken af zodra de grens van drie en halve minuut wordt overschreden. Maar wie weet komt er nog een single edit. Dan zal waarschijnlijk de minuten lange gitaarsolo sneuvelen.

POLICE CAR COLLECTIVE haalt zijn mosterd uit de eighties, een tijd waarin producers muren van geluid opbouwden, niet vies waren van een beetje galm en ruimhartig omsprongen met de toen nog nieuwe sample apparaten. Dat hoor je allemaal terug in ALLTHE TIME dat klinkt als een productie van Trevor Horn (ABC, Yes, Frankie Goes To Hollywood). Ook aan Tyler’s leadvocal lijkt te zijn gesleuteld waardoor zijn stem een klank heeft gekregen die wel iets weg heeft van Brian Molko van Placebo. En hadden we al gezegd dat ALLTHETIME een ballad is? Al met al een intrigerend nummer van een band met grootse plannen.

Personal Trainer – Muscle Memory

Willem ‘Canshaker Pi’ Smit en zijn vrolijke vrienden zijn in vorm. Na het overtuigende Politics komt Personal Trainer nu met weer zo’n geslaagd nummer aanzetten.

Met zijn bijband permitteert Willem zich meer vrijheden dan hij bij Canshaker Pi lijkt te doen. Personal Trainer heeft nu vijf liedjes uit die allemaal anders zijn. Het los uit de pols rockende Muscle Memory is misschien nog wel de meest afwijkende van het stel. Waar Willem op vorige singles zelf voor het voetlicht trad als zanger wordt Muscle Memory unisono gezongen door de hele band. De coupletten zijn relatief rustig, maar in de refreinen ontploft de boel. Een melodica geeft Muscle Memory een apart kleurtje.

We hebben het al eerder geroepen, bij elkaar houden die boel Willem? Wel met inachtneming van de anderhalve meter.

Paceshifters – Different Man

Different Man = different sound voor Paceshifters. Het Oost-Nederlandse trio maakte naam met schorre rocksongs als Hurdles en Drone, maar blijkt nu ook een gevoelige kant te bezitten. De nieuwe single is een diepe ballad over het verlies van een naaste en het koesteren van herinneringen.

Er is hoorbaar veel tijd besteed aan de compositie en productie van Different Man. Waar ouder werk pas echt tot leven kwam op de bühne lijkt de band zich nu net zo senang te voelen in de studio. Zo komt Paceshifters de coronacrisis wel door. Als de zaaldeuren weer open gaan zal er een andere band aantreden. New and Improved zouden de Britten zeggen.

I Believe In My Mess – Oh Boy!

I Believe In My Mess is een uit de hand gelopen hobbyproject van voormalig Fatal Flowers bassist Geert de Groot en zijn gitaar spelende Scram C Baby collega Frank van Praag. Na een aantal geslaagde remixen van tracks van o.a. De Jeugd van Tegenwoordig, Hallo Venray en Canshaker Pi komen de heren nu met een eigen album, Do Unto Others.

Frank en Geert hebben Jamaicaanse dub, Amerikaanse funk, Britse punk en Duitse Krautrock in een cementmixer gegooid en dat ding drie dagen laten draaien. Het brouwsel dat overbleef kan je nog het best omschrijven als opgevoerde, naar benzinedampen riekende jazzrock. Maar dan met gitaren in plaats van toeters. Zet Oh Boy! van I Believe In My Mess niet in de auto op, want je gaat er gegarandeerd te hard van rijden.

Do Unto Others staat online en is ook uit op vinyl.

PVA – Divine Intervention

Bij het opruimen van onze Potentiële Plaatjes voor Pinguin Playlist van 2020 kwamen we PVA weer tegen. Waarschijnlijk kwam hun Divine Intervention in het hoogseizoen uit, want hij heeft de eindstreep niet gehaald. Foutje van de redactie vinden we nu.

PVA is een trio met wortels in de Londense dance-scene. Dat verklaart de beat en het elektronische wapenarsenaal. Ella, Josh en Louis hebben er voor gekozen om hun dance-escapades te presenteren in de vorm van kop-staart songs. Geen meezingers of literaire liedjes, maar sfeervolle house voor thuis tracks. Op Divine Intervention fungeert Ella als de sirene die de dansers verleidt de stoelen aan de kant te schuiven of het bed in te klappen zodat er ruimte ontstaat voor een paar voorzichtige pasjes.

Er nog diverse andere geslaagde songs van PVA in omloop, maar niet met die heerlijke oude neue welle sfeer die Divine Intervention zo geslaagd maakt.

DUO – Lolita, No!

Dat we de laatste tijd niet zoveel horen van The Kooks komt omdat zanger Luke Pritchard wel wat anders aan zijn hoofd heeft. Ze heet Ellie Rose en is de vrouwelijke helft van zijn nieuwe project, DUO.  Voor Ellie met Luke in zee ging was ze actief onder eigen naam.

Vorige maand verscheen het debuutalbum van DUO, een charmante, met liefde en hoorbaar plezier gemaakte langspeler vol speelse continentale popsongs (Franse en Italiaanse invloeden) met een retro randje. Noem DUO een Engels antwoord op Serge Gainsbourg en Jane Birkin en je zit er niet ver naast.

Lolita, No! is dan wel geen nieuwe Je T’Aime, maar zeker niet gespeend van een erotische ambities. En zo staan er nog elf andere zinnenprikkelende werkjes op het DUO album. Ter promotie van de plaat hebben Luke en Ellie i.s.m. parfummerk Bogue Profumo onder de naam Lita een unisex geurtje op de markt gebracht met een hint van donkere Indiase patchoeli, een stipje Bulgaarse tabak, een schaduw Maleise wierook en druppeltje ylang ylang olie uit Madagascar. 

shame – Snow Day

shame kwam vorige week met een nieuwe EP, Nigel Hitter op de proppen. Twee nummers waren al eerder verschenen Water In The Well en Snow Day. De laatste hebben we aan de playlist toegevoegd.

Want qua titel toepasselijk bij het jaargetij en qua anders dan we gewend zijn van de Londenaren. Een sentimentele ballad zit er niet in, maar op Snow Day treffen we de shame in een relatief rustige bui. De meters blijven in het wit, Charlie Steen doet zijn stembanden nauwelijks geweld aan en de band kan hem bij te houden. Van een klassieke songopbouw is echter geen sprake. Een refrein ontbreekt. In plaats daarvan krijgen we een paar vocale en instrumentale breaks. Je moet Snow Day een paar keer horen om de logica te begrijpen. Een lager tempo betekent overigens niet dat we ons kunnen ontspannen. De tekst van Snow Day is multi-interpretabel. Snow Day zou een liefdesverklaring kunnen zijn, maar ook een zelfmoordbrief van iemand die gezeten op de top van een heuvel zijn ogen sluit en valt. In slaap of in de afgrond is de vraag.

Pom Poko – Like A Lady

Pom Poko komt uit het land van A-ha, girl in red en Madrugada. Norge dus. De band is genoemd naar een klassieke (1994) Japanse anime film.

Dubbel P maakt punk, niet het boze of serieuze soort, maar speelse punk, een beetje cartoonesk ook wel. Dat laatste komt vooral door de stem van Ragnild Jamtveit, die klinkt alsof ze net een ballon heeft leeggezogen. Daarnaast kan er zomaar een Afrikaans gitaartje in de muziek opduiken, of een funkbasje. Geen gewone band dus dat Pom Poko.

Hun staat van dienst telt één album. Een tweede was zo goed als klaar toen corona kwam. In plaats van alle nieuwe nummers in één worp op de markt te gooien brengen de Poko’s de songs nu een voor een uit. Like A Lady is de meest recente. 

Met zijn lieve coupletten en ruige refreinen is Like A Lady lekker grungy. De nerveuze gitaarsolo heeft wel iets Zappa-iaans. Dat plus -de laten we laten we zeggen- aparte stem van Rangnild maken dat de nieuwe single van Pom Poko opvalt. Of hij ook in de smaak valt lezen we binnenkort wel in de comments.

The Nude Party – Shine Your Light

The Nude Party is een retro rockende herenclub die als ware het een ouderwetse commune met zijn allen in een huis wonen in de Catskills, een gebergte in het zuidoosten van de staat New York. 

De zes bandleden hebben zich gegroepeerd op de Appalachian State University in North Carolina, een conservatief bastion waar The Nude Party voor een tegengeluid zorgde. De muzikanten vonden elkaar in hun liefde voor het soort ruisende rock zoals het onvolprezen Creedence, mid-periode Stones en de oude Kinks die maakte. Tegenwoordig noemen we de ongepolijste rock van de sixties garage-rock. Shine Your Light komt van het derde album van The Nude Party, Midnight Manor. Het is een lekker slepende track die mede door de nasaal zingende Patton Magee wel aan ‘onze’ Fatal Flowers doet denken.