Category: Recensies

Dag 4, Noorderslag

Er hangt een prettig warme sfeer als ik rond 20:00 kleddernat, na een flinke bui, de Oosterpoort binnenloop. Het gebouw is weer prachtig aangekleed en klaar voor een avond Nederlandse popmuziek. Op Noorderslag lopen veel mensen rond die je normaal gesproken minder snel tegen komt tijdens popconcerten. Allerlei genodigden, mensen uit de muziekindustrie en dit jaar ook opvallend veel tieners die met hun ouders komen kijken naar de nieuwe idolen zoals Blanks, Roxeanne en Snelle, die, om 2:20 wel heel laat geprogrammeerd staat voor deze jonge doelgroep.

Na het inleveren van de jassen zie ik vanuit mijn ooghoek dat het voor de binnenzaal dringen geblazen is voor het optreden van Remme. Deze talentvolle jonge zanger die qua stijl in de hoek van Jeff Buckley zit releast zijn eerste single hier op het festival. We besluiten door te lopen, eerst maar even iets te drinken halen.

Ruben Annink speelt in de Foyer van de grote zaal zijn makkelijk in het gehoor liggende Nederlandstalige liedjes. Hier staan al veel van de jongeren vooraan met net daarachter de vaders en moeders die het duidelijk naar hun zin hebben en de liedjes woord voor woord meezingen.

In de grote zaal begint Altın Gün, de band die wereldwijd groot succes heeft met hun interpretaties van Turkse folkrock nummers uit de jaren ‘60 en ‘70. Het is heerlijk dansbare muziek die de grote zaal omtovert tot een Turks stoombad waarin het heerlijk vertoeven is. Muziek waar je blij van wordt.

Toch blijf ik niet lang, dat is altijd het probleem op dit soort festivals. Want weggestopt in de onhandige marathonzaal is Litzberg ook begonnen. De band rond zanger en liedjesschrijver Matthijs Peeters heeft eerder dit jaar op Concerto Records de prachtige gitaarplaat “In My Head” uitgebracht. Live worden de nummers uitgerekt, denderen ze door en Peeters tovert de ene na de andere prachtige gitaarsolo uit zijn mouwen. Een bevriend gitarist mag spontaan zijn kunstje doen op het podium en de zanger babbelt de nummers ontspannen aan elkaar. “Nu gaan we even zielig doen”, zegt hij voor ze het prachtige nummer “Stories” inzetten, en ook deze eindigt met een gitaarsolo waarvan je hoopt dat ie nooit meer stopt. Litzberg zal niet veel groter worden dan dit en dat is prima, het is een gedegen band van noeste werkers waar de kwaliteit vanaf straalt. Een band die we moeten koesteren.

Als we zijn bijgekomen van dit prachtige optreden gaan we kijken bij Blanks. Deze jonge Groninger met meer dan een miljoen volgers op zijn YouTube-kanaal heeft nog relatief weinig podiumervaring, maar daar is bij dit optreden weinig van te merken. Met zichtbaar plezier zingt hij zijn liedjes vrolijk voor de rijen enthousiaste fans die hun Noorderslag kaartje waarschijnlijk alleen voor dit optreden gekocht hebben. Een van de vele feestjes deze avond.

Dan Eefje de Visser in de grote zaal. Ze won al eens de Grote Prijs van Nederland en ze begon haar carrière met het het album “de Koek” dat voornamelijk vol stond met folkachtige luisterliedjes. Maar wat een ontwikkeling heeft deze vrouw doorgemaakt. Als een ware vamp staat ze zelfbewust, stoer en sexy op het grote podium. Samen met haar band speelt ze voornamelijk de nummers van haar plaat “Bitterzoet” die volgende week uitkomt. De show is verzorgd en op een mooie manier sober gehouden met weinig licht en mooie smaakvolle effecten waarbij alle aandacht uitgaat naar de stem van Eefje en de prachtige nieuwe nummers. Samen met haar achtergrond zangeressen weet ze de aandacht vast te houden met danspasjes en oosters aandoende armbewegingen. Een intrigerend optreden!

In de foyer zien we S10 kort een paar van haar mooie liedjes vertolken en we gaan nog snel even kijken bij Pip Blom die de de kleine zaal op z’n kop zet met haar vrolijke alternatieve lo-fi punk en rockliedjes.

Maar net als bijna iedereen vanavond willen we toch gaan kijken wie de Popprijs gaat winnen. Als iemand het afgelopen jaar van betekenis is geweest voor de Nederlandse popmuziek dan is het Duncan Lawrence wel, daar kun je niet omheen lijkt ons, maar afgaande op het feit dat er maar 10 minuten gereserveerd staat voor de ceremonie speculeren we dat de jury toch anders heeft beslist. We dringen ons de bomvolle zaal in waar we even later getuige zijn van de bekendmaking dat metalzangeres Floor Jansen de prijs mee naar haar Zweedse huis neemt. Al twintig jaar actief als zangeres (van Nightwish en After Forever) en afgelopen jaar in Nederland bekendheid opgedaan door haar optreden in het programma de beste zangers van Nederland. Vreemd dat zo’n vakjury dat programma nodig had om op de kwaliteiten van deze zangers gewezen te worden maar desondanks wordt het haar gegund.

Aansluitend mag MEROL in de zelfde zaal haar dingetje doen. De internetsensatie kondigt haar grootste hit aan met de woorden “wordt er vanavond al een beetje gebeft op Noorderslag?” Ze brengt haar liedjes met een knipoog en het is een gezellige boel bij haar optreden. Alle liedjes worden luidkeels meegezongen en hoewel sommige critici vinden dat zo’n act niet thuishoort op dit festival heeft ze wel een VPRO song van het jaar op haar naam staan en lieve mensen het is 2020, dit kan gewoon, ook hier!

In de Entreehal zien we de jonge Utrechtse zangeres met Finse roots, Áslaug, haar mooie popliedjes zingen. Hoewel het wat glad is kan ze prachtig zingen en de liedjes zitten goed in elkaar.

Maar wij waren eigenlijk op weg naar The Sweet Release of Death. Deze jonge band uit Rotterdam bestaat al een paar jaar, de muzikanten zijn jeugdvrienden en ze hebben eerder samen gespeeld in andere bandjes. Ze hebben al een paar platen uit die ik tot voor kort nog niet kende. Hun muziek zit in de hoek van bands als Sonic Youth en dan zit je bijna altijd goed. De kleine Marathonzaal is inmiddels een bloedheet en zweterig hol, perfect voor deze muziek. De band speelt de tegendraadse gitaarnoise met passie en hoewel zangeres Felicia Breton Ferrer aangeeft dat gitarist Martijn Tevel ziek is merk je daar helemaal niets van. Het voelt voor mij als een van de hoogtepunten van de avond, maar dan weet ik nog niet wat Personal Trainer straks gaat doen.

We gaan op tijd naar de binnenzaal want Willem Smit, de frontman van de prachtige alternatieve gitaarband Canshaker Pi heeft een side-project. Hij verzamelt een groot aantal vrienden uit de hedendaagse scene om zich heen, negen mensen staan er op het podium, om samen ongedwongen hun songs de zaal in te knallen. Vanaf de eerste seconde is het feest bij deze band. Muzikanten krijgen ruimte om te laten zien wat ze kunnen maar alles in dienst van de mooie nummers. Bij zo’n all-star show kan het snel ontsporen in ongecontroleerd lawaai, maar dat gebeurt absoluut niet. Ondanks de chaos op en voor het podium klinken de nummers strak en spannend met mooie wendingen en heerlijke meebrul refreinen. Wat is dit een prachtig mooi optreden, jammer dat het na 45 minuten alweer gedaan is. We zijn het er over eens, dit was het mooiste optreden van de avond!

Om 2:30 lopen we nog even binnen bij Lars Bos, die we beter kennen als de sympathieke rapper Snelle die met zijn zegetocht bezig is en nu even de kleine zaal van de Oosterpoort mag aandoen. De jongen die in zijn jeugd veel gepest werd om zijn uiterlijk heeft absoluut de gunfactor en het is dan ook mooi om te zien hoe hij afsluit met zijn grootste hit de Reünie waarin hij zijn vroegere pesters vergeeft. Een prettige afsluiter van een mooie muziekavond vol verrassingen en nieuwe ontdekkingen!

Tekst: Jan Berends