Category: Recensies

Eurosonic dag 3, de vrijdag

NAAZ is blij! Ze heeft zojuist de Music Moves Europe Talent award en de Public Choice Award in de wacht gesleept. Dat betekent een trainingsprogramma én een flink geldbedrag ter ondersteuning van haar tour en promotie. Aansluitend mag ze optreden in de prachtige Schouwburgzaal. Als ik halverwege het optreden de zaal binnenloop zie ik haar begeleidingsband solide spelen en NAAZ haar glijdende moves maken terwijl ze enthousiast als altijd haar liedjes ten gehore brengt. Haar stem stem vertoont wat schorre randjes, het zal van de opwinding komen, maar er klopt iets niet. Het geluid is niet in balans. De bassen staan veel te hard, het lijkt alsof de geluidsman onder het toeziend oog van de Commissaris van de Koning live een Groningse aardbeving lijkt te willen veroorzaken. Jammer maar het zal de sympathieke zangers niet deren, ze stoomt verder op en heeft zich internationaal goed in de kijker gespeeld.

 

Even later in het Forum klinkt Black Sea Dahu uit Switserland wel fantastisch. Als ik sta te wachten tot we naar binnen mogen komen de eerste bezoekers de wenteltrap af. “Prachtig is dit mensen, het mooiste wat ik dit festival heb gezien!” zegt een man tegen de wachtende bezoekers. En als we even later de zaal binnen lopen zijn het inderdaad prachtige klanken die ons tegemoet komen. Zangeres Janine Cathrein speelt met samen met haar hippy-achtige groep vrienden mooie rustige folkliedjes, heerlijk loom gezongen met een emotionele ondertoon. Het publiek vind het allemaal prachtig en dat slaat over op de band die onder de indruk lijkt van alle warme reacties. Ze beloven hun best te doen om snel terug te komen naar Groningen en ik beloof m’n best te doen daar dan bij te zijn.

 

Iets heel anders zien we even later in de Hooghoudt Barn, the Snuts uit Schotland spelen daar hun makkelijke indie nummers met hoog meebrul gehalte. In hun thuisland zijn ze al razend populair, uitverkochte zalen en grote festivals, en ook hier lijkt het publiek het allemaal prima te vinden. Meegezongen wordt er nog niet maar wie weet hoe dat is later dit jaar als we de band opnieuw gaan tegenkomen in festivalland.

 

Aansluitend wil ik bij Flohio gaan kijken. Vorig jaar zag ik haar al even in het kleinere Platformtheater, dit jaar mag ze shinen in het Grand Theatre. En dat doet ze! Ik ben geen grote hiphop liefhebber maar deze ontwapenende kleine grimerapper met Nigeriaanse roots uit Londen vind ik fantastisch. De stuiterende beats en zware bassen leggen een basis voor haar snelle raps en zelf stuitert ze onvermoeibaar en enthousiast heen en weer over het podium. En het publiek doet net zo hard met haar mee, prachtig om te zien, wat een heerlijk en succesvol optreden!

 

Samen met wat vrienden staan we na te genieten en voor je het weet begint het volgende optreden in dezelfde zaal. Nu is Muthoni Drummer Queen aan de beurt. Ook zij geeft een spettend optreden weg. De mix van old school hiphop, soul, dancehall en reggae met allerlei vormen van afrikaanse clubmuziek doet het goed in de volle warme zaal waar we ons in een Keniaanse nachtclub wanen. Gekleed in opvallende gele outfits maken de zangeres en haar dansers er een feest van. Alweer een verrassend leuk optreden!

 

We pikken vervolgens nog net één liedje mee van Alice Boman in het Forum en gaan dan snel door naar Buč Kesidi in het Praedinius Gymnasium. Het lijkt er op dat dit bandje in een krakkemikkig busje vanuit Servie naar Groningen is gekomen om hier met veel plezier hun feestje te bouwen, en dat lukt. De liedjes hebben een prettige dansbare beat en liggen makkelijk in het gehoor. Iedereen heeft het naar zijn zin, de band voorop. Maar ik denk dat het voorlopig blijft bij dit ene optreden hier. Hoe sympathiek het bandje ook is, de liedjes zijn te inwisselbaar en te gemiddeld.

 

Iets heel anders is Rayden die even later in Vrijdag spelen. De stoere mannen uit Madrid spelen een soort spierballen rap die ze met veel energie half lege zaal inknallen. Een aantal mensen uit het publiek laat zich opzwepen en schreeuwt enthousiast mee. Aan mij is dit niet echt besteed.

 

Gelukkig zijn we net op tijd in Vera voor de absolute uitsmijter van dit Eurosonic weekend. Om 1:15 begint daar de Zwitserseband Coilguns. Eindelijk weer eens zo’n band waar iedereen het over heeft. Muzikaal is het niet eens zo heel interessant. Ze spelen keiharde hardcore punk afgewisseld met rustige meeslepende stukken, handig om een beetje op adem te komen. Want wat speelt deze band met een energie! Het doet me heel erg denken aan At the Drive-In die ik hier in Vera jaren geleden een legendarisch concert zag geven. De zanger, met net zo’n bos krullen als Cedric Bixler-Zavala, schreeuwt de longen uit zijn lijf, de band beukt en ragt alles kapot, ze gaan helemaal los op en buiten het podium. De zanger kronkelt over het podium, klimt op de boxen, laat zich er afvallen, duikt het publiek in, loopt schreeuwend door de zaal en bij dit alles zweept hij het publiek op tot het uiterste. Uiteraard wordt er gepogood, er wordt geduwd en getrokken, gezweet en meegebruld. Tuurlijk, het is één groot theater maar jongens wat is dit een lekker show en wat een perfecte afsluiter van deze derde dag. Vermoeid duiken we daarna de kelderbar in waar het uiteindelijk net iets te laat wordt.

tekst: Jan Berends