Reisverslag deel 1 winactie Memphis & Mississippi en Le Beau Reizen

Roel in Memphis & Mississippi – Reisverslag deel 1

Begin maart gaven we met Memphis & Mississippi en Le Beau Reizen een fantastische 10-daagse muziekreis naar Amerika weg. En die werd gewonnen door Pinguin Radio-fan Roel van Deventer, die samen met zijn vader René afreisde naar de geboorteplaats van de blues, soul en rock-‘n-roll: Memphis en Mississippi in Deep South USA.

Nog geen dag na thuiskomst stuurde Roel ons een uitgebreid verslag van hun avonturen onderweg en dat willen we jullie niet onthouden. Spoiler: het was nogal legendarisch.

Vandaag deel 1: Elvis & Co.

We zijn thuis! Eenmaal weer hier begint alles een beetje te bezinken na al die intensieve dagen. In Memphis hebben we het geweldig gehad bij alle Elvis-gerelateerde plekken, dit was toch wel meteen een van de hoogtepunten van onze reis – een jongensdroom van zowel mij als mijn pa. We hebben een volledige dag op een erg rustig Graceland rondgelopen om alles te zien, te lezen en op te snuiven. Toen we hier klaar waren, konden we nog net de laatste tour bij Sun Studio meepakken, wat een legendarische plek!

De dag erna zijn we naar Tupelo gereden om daar alles te bekijken. Van het geboortehuisje en het kerkje tot aan de Hardware Store waar de moeder van Elvis zijn eerste gitaar kocht. Daar een uur gepraat met de verkoopster, tevens voorzitter van de Tupelo Elvis Fan Club. Fantastisch. Verder bezochten we in Memphis nog het Rock ‘n Soul Museum en het National Civil Rights Museum – dat kwam ook wel even binnen zeg!

Morgen deel 2: Mississippi Delta Blues!

National Civil Rights Museum Memphis, bij het balkon waar Dr. Martin Luther King werd vermoord
Tupelo, de geboorteplaats van The King
Sun Studio, waar Elvis, Johnny Cash en U2 platen opnamen
Beale Street
Bij het graf van Elvis
Nog één foto van Graceland dan

Wives – So Removed

Wives – So Removed (City Slang/Konkurrent)

Ze zullen de meeste albums van Pixies hebben beluisterd, de mannen van Wives en dat doen ze goed, want er zijn mindere bands op deze aardkloot voorbijgekomen om inspiratie uit te putten.

So Removed is het debuut van de vier uit Queens en het mag er zijn. Met name de het-zal-me-wel-even-lekker-allemaal-aan-m’n-reet-roesten-gast!-mentaliteit spreekt aan. Die attitude staat de band uitstekend. Komt met name door het zanggeluid van James Beach, die bovendien de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Want dat kan-ie ook.

Wives haalt de mosterd niet alleen bij Pixies, want we horen ook flarden Sonic Youth en Nirvana en The Velvet Underground duikt zelfs op zo nu en dan. Een ratjetoe aan referenties, zonder dat er overdreven veel leentjebuur wordt gespeeld. Dat verdient extra applaus. The Strokes, zegt u?

Het rammelt en rockt en kan bij de platenboer met speels gemak tussen de punkplaten worden gezet, omdat ook uit die stroming flink wordt gepeurd. Maar dan is zo’n enigszins stroperige rocker als Even The Dead met zijn 5.41 minuten weer veel te lang en zeker niet puntig genoeg. Gelukkig wordt een Whatevr (één e te weinig inderdaad, maar whatever) onder de twee minuten gehouden en zou Johnny Rotten er glimlachend zijn goedkeuring aan geven. Net als aan Hideaway. Een liedje met cocaïne als thema. Dat horen we vaker bij gelijkgestemden.

Het gros van de songs schommelt rond de drie minuten. Een lengte waarmee we zonder meer uit de voeten kunnen. Wives komt er wel. Pieter Visscher

LIVEDATA 18/11 Le Botanique, Brussel 19/11 Cinetol, Amsterdam 20/11 Vessel 11,
Rotterdam

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – oktober 2019

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

 

Kim Gordon – No Home Record

Kim Gordon – No Home Record (Matador/Beggars)

Is dat Kim Gordon zelf op de hoes van haar eerste soloalbum? Dat is het eerste wat je je afvraagt wanneer je de plaat eruit haalt. De 66-jarige noisegodin uit New York heeft gelaatstrekken die bij haar leeftijd passen, maar is geestelijk en lichamelijk nog zo fit als de pest.

Gordon richtte een kleine veertig jaar terug Sonic Youth op, met onder anderen Thurston Moore, met wie ze later trouwde en van wie ze na een langdurig huwelijk scheidde. Het betekende ook het einde van Sonic Youth. Moore stortte zich op soloplaten, bleef daarmee zeer succesvol en ook vaak in de buurt van het geluid van de band waarmee hij groot werd.

Gordon maakte weliswaar ook platen naast Sonic Youth, met gelegenheidsformatie Free Kitten, maar geheel op eigen benen stond ze nog nooit. Daar is op haar 66ste dus verandering in gekomen. Op No Home Record zijn nog sporen van Sonic Youth terug te horen, maar niet overdreven veel.

Kim Gordon zit er uitermate warmpjes bij door alle successen met Sonic Youth en had ervoor kunnen kiezen de rest van haar leven op het platteland te gaan wonen, met kippen, varkens en een schaap. Maar nee, het muzikantenbloed kruipt waar het niet gaan kan en je wil uiteindelijk toch wat doen met die muzikale ideeën die maar blijven binnenkomen. Ze nam contact op met producer Justin Raisen (oa John Cale) en ze doken de studio in. Niet in New York, maar in Los Angeles. Even weg van alles moet ze hebben gedacht.

Op No Home Record horen we een Kim Gordon die vocaal niet veel anders doet dan op platen van Sonic Youth. Ze zet geen rare falset op, gaat niet grunten, noch hysterisch schreeuwen. Dat wulpse is er nog altijd, die eeuwige jeugd. Dat nog wel, gelukkig.

Het is bijna opwindend hoe ze kwinkeleert tijdens de opwindende punksong Hungry Baby, als ze niet alleen de bas- maar ook de gitaarpartijen voor haar rekening neemt. Air BnB is al net zo wild en schuurt tegen industrial aan. Don’t Play It is gevuld met tapeloops, waardoor Gordon enigszins in de voetsporen treedt van Lee Ranaldo, die daar in Sonic Youth ook weleens mee experimenteerde. Op Confusion Is Sex (1983) bijvoorbeeld.

Drumcomputers komen eraan te pas in Get Yr Life Back en Cookie Butter, het filmische Earthquake is net zo broeierig als subversief. No Home Record weet steeds dieper binnen te dringen, draaibeurt na draaibeurt. Een album net zo meeslepend als avontuurlijk als enerverend. Uitdagend daarenboven. Neem er de tijd voor en je wordt beloond. Pieter Visscher

 

 

 

Live Foto Review: London Calling najaar 2019

Live Foto Review: London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam
25 & 26 oktober 2019
Foto’s Peter van Heun

Meer dan 25 jaar London Calling Festival! Door de jaren heen stonden onder andere Blur, The Libertines, Florence + The Machine, Franz Ferdinand, Tame Impala, Mac DeMarco, Slowdive, Placebo, The Kooks, Kaiser Chiefs, White Lies en Two Door Cinema Club vroeg in hun carrière op London Calling.

Het evenement wordt twee keer per jaar georganiseerd. In mei en in oktober. De herfsteditie was afgelopen weekend. Op vrijdag 25 en zaterdag 26 oktober kon je genieten van een reeks geweldige nieuwe gitaaracts op London Calling in Paradiso Amsterdam.

Automatic
Barrie
EUT
EUT
EUT
Far Caspian
Far Caspian
Far Caspian
Khana Bierbood
Khana Bierbood
Larkins
Larkins
Night Moves
Night Moves
Night Moves
Orville Peck
Orville Peck
Orville Peck
Orville Peck
Porridge Radio
Porridge Radio
RVG
RVG
RVG
The Blue Stones
The Murder Capital
The Murder Capital
The Murder Capital
The Murder Capital
The Murder Capital
The Twilight Sad
The Twilight Sad
Westerman
Westerman

Metronomy – Metronomy Forever

Metronomy – Metronomy Forever (Because Music/Caroline)

Het uitdagendste aan Metronomy is misschien wel dat de band vrijwel continu weet te balanceren op de scheidslijn tussen kunst en kitsch. Dat doen de Britten sinds het debuut Pip Paine, waarop nog duidelijk wordt gezocht naar een identiteit.

Alhoewel, band, het is voor 99 procent muziek die bij Joseph Mount uit de koker komt. Ik interviewde hem een paar jaar terug. Levensgenieter pur sang. Uitstekende songsmid bovendien. Dat bewijst hij met name sinds 2011, wanneer het verrukkelijke The English Riviera verschijnt. Volgestopt met uitmuntende popliedjes. Vaak met een zekere nonchalance gebracht. Dat jasje zit als gegoten.
Ook Love Letters (2014) puilt uit van de snel beklijvende en retedansbare popsongs. In iets mindere mate geldt dat voor Summer 08 (2016).
Dat de sterk op elektronica gefundeerde indiepop nog niet door het grote publiek omarmd is, is wat raadselachtig. Veel nummers lijken toch uiterst geschikt voor de commerciële radiozenders, al heeft Mount zich nog nimmer bezondigd aan autotune. Zal dat het zijn?

Enfin, we hebben hier Metronomy Forever voor ons liggen. Cd in een kartonnen uitklaphoes om u tegen te zeggen. Met fraai artwork van Française Anne Zeum, die dat al eerder voor haar rekening nam. Fleurig ingekleurde landschappen, die recht doen aan het geluid op de plaat. Nergens een sikkeneur te bespeuren. Escapisme waar we soms zo naar hunkeren. Metronomy deelt lekkernijen uit.

Subtiel is de op de bekende gitaarriff uit Nirvana’s Smells Like Teen Spirit lijkende riff in Insecurity, die net genoeg afwijkt om de erven Cobain niet naar de smartphone te doen grijpen. En hoorden we dat basloopje niet eens eerder? Mount blijft een ouderwetse knutselaar wat dat betreft. Prince, een van zijn grote voorbeelden, is ook weer geregeld in de buurt.

Walking In The Dark is een geheel elektronisch uitstapje waarin met reggae wordt geflirt. Mount heeft zichzelf nog nooit beperkingen opgelegd; hij doet wat-ie wil. Zoals rechtgeaarde kunstenaars zichzelf te allen tijde geen beperkingen opleggen. De spot drijven met conventies, dat kan Mount als geen ander. De band staat maandag in de Melkweg. Stijf uitverkocht natuurlijk. Pieter Visscher

 

LIVEDATA 28/10 Melkweg, Amsterdam

 

Live Foto Review: De Staat @ ADE, fietspassage Rijksmuseum

Live Foto Review: De Staat @ Amsterdam Dance Event, fietspassage Rijksmuseum – Amsterdam
15 oktober 2019
Foto’s Peter van Heun

“I know our music goes all over the place,” laughs De Staat vocalist, lyricist and rhythm guitarist Torre Florim. “You don’t even want to know how often we’ve heard from the industry, ‘We can’t place you in any box!’ I’m sorry, but we can’t do anything else – to me, this is exactly what we need to do…”

De Staat are a rock band opening the floodgates to an intoxicating, even dizzying, array of genres, which is not particularly unusual for them. It’s been woven into their DNA since day one.

The massive lead single ‘KITTY KITTY’ couldn’t serve as a better primer for the upcoming album. Not only does the labyrinthine six-minutes and 45-seconds boast a gigantic, bubbling bassline, it also boldly attempts to capture the conflicting arguments transpiring on the global political stage right now. “That song is very much based on when Trump arrived,” explains Torre. “It’s a collection of words and sentences which came into my head during that campaign – it’s about the creation of different groups in society and how they’re completely in their own bubble.”

Through their own brand of rock more and more people are noticing them over the years, which led De Staat to landing some highly coveted support slots including The Rolling Stones in Amsterdam and a run with Muse across Europe with their blockbusting 2016 Drones tour. After this tour impending stardom is not going to their heads and Torre was preoccupied with the idea of De Staat’s new fifth album.

De Staat have many new, bold and diverse songs at their disposal. As for the old lingering criticism that De Staat don’t fit into a box? Torre has a theory on that…
“If we did I think we’d be a boring-ass band,” he smiles. “We’re now at a point where we’re very relaxed because we really know who we are. There’s always something in our music that’s interesting, and if there’s a song you really hate? That’s your bubble, man. To me, that’s a lot more inspiring than something you just find to be OK!”

First envisioned by Torre in 2006 as something of a challenge to himself – before there was a group, there was a one-man project in Nijmegen, Holland. “I was making so much music, all different kinds,” grins Torre. “I just wanted to see if I could make something that sounded like one thing!” Having wrangled said sounds together, that ‘one thing’ would soon become known as De Staat – translated as ‘The State’ – and their 2009 debut, Wait For Evolution. With a line-up completed by lead guitarist Vedran Mircetic, bassist Jop van Summeren, multi-instrumentalist Rocco Hueting and drummer Tim van Delft, De Staat have achieved remarkable things since those fledgling days. Across three more colourful albums, 2011’s Machinery, 2013’s I_Con and 2016’s O, De Staat have established a chameleonic brand of rock that is wholly their own – a band who cite the influence of everyone from Talking Heads, Rihanna, and Nine Inch Nails to Radiohead, Michael Jackson, Run-DMC and Soulwax.
(George Garner)

Torre Florim: guitar/vocals
Jop van Summeren: bass guitar
Rocco Hueting: synths, percussion, guitar
Vedran Mircetic: guitar
Tim van Delft: drums

Iggy Pop – Free

Iggy Pop – Free (Caroline)

Het grootste geheim van Iggy Pop is dat, hij zegt het zelf, hij altijd het kind in hem levend heeft gehouden. Don’t grow up als levensvisie. Zegt de man die zo’n beetje alles in zijn leven heeft gedaan wat onhandig is. Met name al die drugs. Hij is 72 inmiddels en laat op het muzikaal uitdagende Free horen nog wel een aantal jaren mee te kunnen.

Fijne uitklap-cd-hoes met dito liner notes van Iggy, waarin hij zijn ziel blootlegt. Chronisch onzeker; hij deelt het met de massa. Zijn hoeveelste album is dit eigenlijk? We zijn de tel kwijt. Zijn achttiende soloplaat? Dan laten we de platen met The Stooges gemakshalve even achterwege. Wat nauwelijks achterwege kan worden gelaten is de geest van David Bowie, die rondwaart op Free. Bowie, die Iggy geregeld bij de hand nam muzikaal, galmt overduidelijk na in Sonali, een song die niet had misstaan op Bowies Blackstar. Dirty Sanchez verraadt schatplichtigheid aan, ook niet de minste, Ennio Morricone. De trompet van Leron Thomas is niet te versmaden. Tijdens Glow In The Dark flikt-ie hetzelfde kunstje. Net zo fijnzinnig is het welhaast hypnotiserende drumwerk van Thibaut Brandalise, die de song episch en onweerstaanbaar maakt. Jazz en rock omhelzen elkaar.

Leron Thomas’ trompet is tijdens het vrijwel tekstloze openings- alsook titelnummer het prominentst aanwezig. Mooie opmaat naar Loves Missing, waarin vlagen van Joy Division zijn terug te horen. De trompet van Thomas wordt naar de achtergrond verdrongen door gitaar en drums, maar is belangrijk voor de spanningsopbouw van het nummer. Iggy’s vocalen komen in de finale uit zijn tenen. Je voelt dat-ie knokt, hetgeen net zo aandoenlijk als meeslepend is. Op drums ditmaal Chris Berry.

De ruim een halfuur durende plaat wordt afgesloten met het indringende The Dawn. Een soundscape met spoken word van de rocker. “If all else fails. It’s good to smile in the dark. Love and sex are gonna occur to you. And neither one will solve the darkness.” Pieter Visscher

 

Live Foto Review: The Slow Show @ TivoliVredenburg

Live Foto Review: The Slow Show @ TivoliVredenburg, Utrecht
15 oktober 2019
Foto’s Peter van Heun

Zoals hun naam al doet vermoeden, grossiert de Engelse indierockband The Slow Show in langzame en midtempo-nummers. Dit doet echter niets af aan de impact, integendeel: je wordt meteen hun muziek ingetrokken, mede dankzij de donkere, ietwat schorre stem van frontman Rob Goodwin. Debuutalbum White Whater (2015) was nog vrij rechttoe rechtaan, maar op de opvolger Dream Darling (2016) kwam The Slow Show met fraaie klassieke arrangementen aanzetten. Hun derde album Lust and Learn is uit. Geschikt voor liefhebbers van The National en Tindersticks!

LIFE – A Picture Of Good Health

LIFE – A Picture Of Good Health (Afghan Moon/PIAS)

Onduidelijk of het beklijvende basloopje in Burn Hour schatplichtigheid vindt in The Breeders’ Cannon Ball. Het heeft er zeker wat van weg in elk geval. Verder is LIFE vooral LIFE op A Picture Of Good Health, dat de opvolger is van het prima debuut Popular Music (2017), waarvan de titelsong ongeveer het beste was wat in dat jaar op plaat werd gezet. LIFE schrijf je in kapitalen, net als IDLES in kapitalen wordt geschreven. Gelijkgestemden, vrienden bovendien, uit Engeland. Voortrekkers van de huidige punkscene, die heter dan ooit is. Sterke releases volgen elkaar in hoog tempo uit. Komen de bands niet uit Amerika, dan komen ze wel uit Engeland.

LIFE is niet meer het LIFE van twee jaar geleden, want er is een vrouw binnen de gelederen. Lydia Palmeira is de vervangster van Loz. Haar vocale inbreng is minimaal, want handelsmerk van de band uit Hull is voor een groot deel het stemgeluid van Mez Green. Woest als het moet, melodieus net zo makkelijk.

De band kwam op Popular Music met politieke thema’s als Brexit en Donald Trump op de proppen, A Picture Of Good Health is een stuk persoonlijker. Het punkgeluid is wat breder, hoekiger ook en wat meer to the point. Er staan meer songs op die snel blijven hangen, waardoor je zou kunnen concluderen dat de hitgevoeligheid wat sterker is en dat doen we dan ook. Neem een Moral Fibre, dat een dikke anderhalve minuut knalt. Dat strookt met de punkgedachte, maar het is zo’n sterk liedje dat je zou willen dat het wat langer duurde. “I love your cocaine tables’, zingt Mez. “Moral Fibre is a stinging and frenzied shut up and step aside”, duidt hij de tekst. “A tongue in cheek reflection on the music industry, that beige scene, those that pimp poverty from mummy’s detached house, those that trade in fair-trade cocaine and those that preach behind their keyboard. I’m taking the piss, but I’m deadly serious!”

Een hit van het niveau Popular Music staat niet op A Picture Of Good Health, hoewel It’s A Con qua drive en gejaagdheid in de buurt komt. Al met al is het een sterker album, met domweg beter songmateriaal en sterker geproduceerd bovendien. Door Luke Smith (Foals) en Claudius Mittendorfer (Parquet Courts, Weezer, Johnny Marr). Pieter Visscher

LIVEDATA 19/10 Left of the Dial Festival, Rotterdam 20/10 Cinetol, Amsterdam 21/10 Kavka, Antwerpen