Recensies Archieven - Page 256 of 371

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – april 2020

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling is op 20 januari.

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Heaven: Albums van week 19

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement!

Roots/Folk: Johanna Warren – Chaotic Good

Ik had vorig jaar mei het geluk Johanna Warren live te kunnen zien optreden voor een dertigtal mensen in Nijmegen en bedacht toen dat haar glijdende folky stijl het ideale midden hield tussen Joni Mitchell en Nick Drake. Op Chaotic Good komt ze stilistisch veel breder voor de dag en neigt nu en dan zelfs richting indie. Haar zang en liedjes blijven evenwel ook in deze setting bijna onwaarschijnlijk mooi.

Rock/Pop: Man Man – Dream Hunting In The Valley Of The In-Between

Dream Hunting In The Valley Of The In-Between is het zesde album van Man Man, maar ik kende de band eigenlijk alleen van naam en ook wist ook niet wist dat ze al zeven jaar droog stonden. Neemt niet weg dat de eigenzinnige pop/rock van Man Man op dit album buitengewoon pakkend is en bovendien bijzonder origineel gestructureerd. Een beetje alsof 10cc en Frank Zappa samen een plaat hebben gemaakt.

Blues/Soul/Jazz: Ben Lukas Boysen – Mirage

Ook op Mirage overtuigt de Duitse neo-klassieke componist en electroproducer Ben Lukas Boysen met betoverend mooie elektronische muziek. Waar veel concurrenten het zoeken in ambient-achtige vage klanken, creëert Boysen echte composties waarin voortdurend dingen gebeuren.

Wereld: Zion Train – Illuminate

Dertig jaar oud is de Londense formatie Zion Train. In het begin stond de elektronische dub-reggae van de groep niet erg hoog aangeschreven, maar gaandeweg is de kwaliteit steeds verder omhooggeschroefd, zodat Zion Train inmiddels tot de beste en meest avontuurlijke Britse reggaebands gerekend kan worden.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

Eve Owen – Don’t Let The Ink Dry

Eve Owen – Don’t Let The Ink Dry ( 37d03d/Konkurrent)

Aaron Dessner is gitarist en liedjesschrijver in de Amerikaanse band The National. Maar hij doet meer. Zo zat hij achter de knoppen tijdens de totstandkoming van het solodebuut Don’t Let The Ink Dry van de Londense Eve Owen. Hij schreef zelfs mee aan de liedjes.

De 20-jarige singer-songwriter is erg blij dat ze samenwerkte met Dessner. Wat haar daar het meest in aantrok is het feit dat er geen regels waren. Owen kon doen en laten wat ze wilde, zonder de angst dat ze veroordeeld zou worden. Een al dan niet irreële angst, waar ze verder niet over uitweidt. Ze noemt het ‘t allerlekkerste gevoel dat je kunt hebben wanneer je je in een creatief team bevindt. Daar zal niemand vraagtekens bij hebben.

De vrees bestaat dat songs heel erg op die van The National lijken wanneer je zo intensief samenwerkt met de belangrijkste liedjesschrijver van die band. Dat is niet het geval. Komt natuurlijk ook omdat Matt Berninger niet zingt. Van zijn kenmerkende, licht overdreven dramatiek houd je, of je vindt dat wanstaltig en zelfs overdreven pathetisch.

Niets van dat alles op het debuut van Eve Owen, waar een twaalftal nummers op staat waar we in tijden van quarantaine heel erg gelukkig van worden. Het is goed te horen dat er maar liefst drie jaar aan is gewerkt.

De indiepop van Owen doet in de verte wat denken aan die van Heather Nova en wanneer ze met haar stem enigszins de hoogte zoekt, is ze ook enigermate in de buurt.

De nummers op Don’t Let The Ink Dry zijn mooi ingekleed, met allerhande additionele instrumenten, waaronder viool, omnichord en synthesizers. Het drumstel en drumcomputer bijten elkaar bovendien nergens.

Owen en Dessner werkten dus 36 maanden lang aan de plaat, namen meer dan 40 songs op, waarvan een dertigtal het album derhalve niet heeft gehaald. Best benieuwd wat daarmee gebeurt. Want nieuwsgierigheid steekt de kop op. Pieter Visscher

Nap Eyes – Snapshot Of A Beginner

Nap Eyes – Snapshot Of A Beginner (Jagjaguwar/Konkurrent)

Het leven wordt rustiger. Beter gezegd: het leven is al rustiger geworden. Misschien waren we er allemaal wel aan toe? Gezien de enorme gejaagdheid van de maatschappij. Ja, want we moeten nogal wat met z’n allen. Met die vervloekte smartphone als leidraad. De ratrace wordt even flink “halt!” toegeroepen door alle coronatoestanden. Laten we deze fase, ondanks alle jobstijdingen die zij met zich meebrengt, koesteren. Die quarantaine valt toch ook best mee als je de juiste muziek in huis hebt?

Neem die nieuwe van Nap Eyes. Snapshot Of A Beginner is de vierde van de Canadezen en ook het sterkste wat het kwartet tot nu toe aan de wereld heeft geschonken. Vooral zanger Nigel Chapman klinkt beter dan hij heeft geklonken. Hij gaat pragmatischer dan ooit om met zijn vocale beperkingen en ineens omarm je al die mankementen. Het geforceerde is passé en plots staat het de muziek die Nap Eyes maakt ook beter. Het prachtlabel Jagjaguwar, dat nauw samenwerkt met ons bloedeigen Konkurrent zal extra trots zijn. Het is allemaal wat pittiger binnen het nauwkeurig afgezette indiegebied waarbinnen Nap Eyes musiceert.

Kurt Vile is wat vaker in de buurt en dat komt het folkrockgeluid ook al ten goede. Voorts horen we vlagen Neil Young en Sonic Youth. De eerste klanken van het intro van Real Thoughts zijn zelfs integraal geleend van The Rolling Stones’ Paint It Black. Je moet het maar durven. Het tekent de bravouresprong die Nap Eyes heeft gemaakt. Tekstueel springen de Canadezen van de hak op de tak. “Is Mark Zuckerberg a ghost?”, vraagt de band zich af in het naar het facebookopperhoofd genoemde nummer.

Nap Eyes heeft een elftal songs op plaat gezet waar we even aan toe waren. Songs die de tijdgeest accentueren, op het naar punkrock neigende If You Were In Prison na. Dat is dan opeens je reinste verstrooiing. Pieter Visscher

Driftwood – Only Fighters Left Behind

Driftwood – Only Fighters Left Behind (Konkurrent)

Je zou er niet direct een Belgische act in ontdekken wanneer je Driftwoods Only Fighters Left Behind voor het eerst tot je neemt en je onbekend bent met de afkomst van het gezelschap.

Een gezelschap dat bestaat uit Sam Pieter Janssens, Patricia Vanneste en Sam C. De Bock. Oervlaamse namen die samen het experimentele Driftwood vormen. Op plaat aangevuld met drummer Steven Van Gelder en keyboardspeler David Thomaere. Daarnaast is het Cordette Quartet van de partij. Wat vooral smaakvolle strijkpartijen oplevert in het sfeervolle, instrumentale Prologue. Opvallend genoeg al de tweede track op Only Fighters Left Behind. Vaak kom je instrumentale nummers wat verderop tegen op een album.

Driftwood vist in de vijver waarbij onder meer Massive Attack en Lamb aan de kant zitten. Maar laten we Syntax ook als duidelijke inspiratiebron noemen. Het Britse duo dat met Meccano Mind in 2004 een van de mooiste platen afleverde die dat jaar uitkwamen.

Net als Syntax is Driftwood continu op zoek naar organische uitwegen op de digitale snelweg. Viool, gitaar, drums en andere percussie helpen daarbij. Soundscapes vliegen je om de oren.

Patricia Vanneste, die we ook kennen van Balthazar, pakt geregeld de hoofdrol. Zij is met afstand de meest begenadigde vocalist van de drie. Janssens’ fluisterzang zorgt ervoor dat Syntax nog sterker in de buurt is en De Bock beperkt zich tot achtergrondgeluiden.

Uitschieter op Only Fighters Left Behind is het hemelse Avalon, dat zich qua schoonheid hoegenaamd kan meten met de gelijknamige track van Roxy Music. Zou het een ode zijn? De rest van de songs raakt aan die kwaliteit, hetgeen van Only Fighters Left Behind een van de fraaiere albums maakt die dit jaar zijn verschenen. Draaibeurt na draaibeurt valt alles beter op z’n plek. Pieter Visscher

Waxahatchee – Saint Cloud

Waxahatchee – Saint Cloud (Merge Records/Konkurrent)

Ik ben echt de laatste die ontkent dat ik een vreemd niesje over me heb. Al ver voor die hinderlijke coronatoestanden gaat dat al jarenlang van waxahatchéé! Achter die uitroepgaat Katie Crutchfield ook schuil inderdaad. Zo zit het leven vol met toevalligheden.

Crutchfield is sinds haar debuut American Weekend onder haar werknaam Waxahatchee erg productief. Want die plaat verscheen in 2012 en Saint Cloud is inmiddels de vijfde worp. Haar mooiste bovendien. Een plaat waarmee ze haar alcoholverslaving definitief van zich af wil schudden. Dat is vooralsnog gelukt, want Katie drinkt zelfs helemaal niet meer. Afscheid nemen, ellende van je af zingen, overpeinzingen; het levert vaak de mooiste liedjes op. Die mestvaalt opnieuw. Waxahatchee is natuurlijk geen uitroep; Crutchfield heeft zich vernoemd naar Waxahatchee Creek, waar ze opgroeide, in Alabama.

Saint Cloud is gevuld met een elftal songs waar het vakmanschap vanaf druipt. Folk, americana en country worden bedekt door een indielaagje dat elk nummer van extra weelderigheid voorziet. Ongetwijfeld heeft producer Brad Cook (onder anderen Whitney, Bruce Hornsby en Bon Iver) daar een rol in gespeeld. Niettemin is het met name de urgentie van de songs, het stemgeluid van Crutchfield, dat met het jaar fraaier wordt, én, met name, de schoonheid van de melodieën die van Saint Cloud een klein meesterwerkje maken. Crutchfield schuurt her en der tegen het stemgeluid van Melanie aan, ja zij van Woodstock. Nog immer actief. Scoorde hits met Look What They’ve Done To My Song en Beautiful People. Ook muzikaal zijn de raakvlakken aanwezig.

Crutchfield heeft zich laten ontvallen dat ze er moeite mee heeft zonder alcohol liedjes te schrijven en op Saint Cloud rekent ze dus af met die gedachte. De schoonheid van de nummers is enorm, al komt al die niet na één draaibeurt al bovendrijven. “If we make pleasant conversation, I hope you can’t see what’s burning in me”, zingt Crutchfield in Arkadelphia, waarmee ze aangeeft er nog niet te zijn. Maar je hoort aan alles dat ze op de juiste weg is. Saint Cloud is de ultieme quarantaineplaat. Beluister het album aandachtig, draaibeurt na draaibeurt, en voor je het weet wil je helemaal niet meer naar buiten. Pieter Visscher

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – maart 2020

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Graham Gouldman – Modesty Forbids

Graham Gouldman – Modesty Forbids (Rosala Records/Lojinx)

Eerlijk gezegd was ik daar niet van op de hoogte toen Graham Gouldman negen jaar terug in het Kennemer Theater in Beverwijk – of all places – zijn eigen voorprogramma verzorgde. Het voorprogramma van 10CC. Een van de geniaalste bands die we ooit zagen op deze planeet (Manchester’s finest – misschien wel) en die nog altijd actief is. Al is Gouldman wel het laatst overgebleven lid van de oude kern. Alsook het belangrijkste lid.

Gouldman nam plaats op een barkruk en speelde nummers die hij voor anderen schreef. De geniale popliedjes Look Through Any Window en Bus Stop bijvoorbeeld, groot gemaakt door The Hollies en No Milk Today (Herman’s Hermits) en wat te denken van For Your Love van The Yardbirds, een song waar je nog steeds smoorverliefd op kunt worden. Gouldman was 19 toen hij het aan zijn brein liet ontspruiten.

Inmiddels is de Brit bijna 74, treedt hij dus nog altijd op met 10CC en is hij het songschrijven bovendien niet verleerd. Modesty Forbids is de opvolger van Love And Work (2012) en krijgt per draaibeurt meer glans en schittering. Te beginnen met opener Standing Next To Me, waarop Gouldmans goede vriend Ringo Starr een partijtje meedrumt. Zo zijn The Beatles wel vaker in de buurt op Modesty Forbids, dat een opgewekt album is, met enkele pure pareltjes. Een liedje als It’s Not You It’s Me is feilloos vakmanschap. Gouldman trekt het boetekleed aan binnen de relatie met zijn vrouw. Die hij wel vaker bezingt, in Waited All My Life For You bijvoorbeeld, als zowel The Beatles als 10CC nagalmen en in de verte ook nog vlagen van Jeff Lynne’s ELO zijn te ontdekken.

Niet te versmaden is ook het swingende, jazzy That’s Love Right Here, een zalvend, dartelend liefdesliedje met mooie, wat slapstickachtige tweede stemmen en hoofdrollen voor piano, cello en violen. Het gevoel dat je krijgt wanneer je lammeren ziet ravotten in de wei. Opnieuw brengt Gouldman een ode aan zijn vrouw, Ariella. Een derde huwelijk, waarmee hij nog vijf ja-woorden achterblijft op Jerry Lee Lewis overigens. Hij blijft baas boven baas.

Gouldman draagt, het zou misschien voor de hand hebben gelegen, Modesty Forbids niet op aan zijn huidige echtgenote, maar aan zijn moeder, Betty. Ze overleed vorig jaar op 101-jarige leeftijd. 101! New Star, de afsluitende track, schreef Graham voor Betty. Een klein, gedragen liedje. Een ode die niet verdrinkt in pathetiek. “Look the world in the eye. When all is over, when all is done, only love survives.” Onwillekeurig doet het wat denken aan Black Bird. Weer The Beatles ja, maar Gouldman is de laatste die zal ontkennen dat hij beïnvloed is door zijn vakbroeders uit Liverpool en dan in het bijzonder Paul McCartney. Modesty Forbids is een prachtplaat. Pieter Visscher

Swamp Dogg – Sorry You Couldn’t Make It

Swamp Dogg – Sorry You Couldn’t Make It (Joyful Noise/Konkurrent)

Grootheden als Justin Vernon (Bon Iver), John Prine en Jenny Lewis stonden werkelijk te popelen om hun medewerking te mogen verlenen aan de nieuwste worp van die andere grootheid, Swamp Dogg. Met name levende legende Prine, die ijs en weder dienende 25 augustus een concert geeft in Paradiso is prominent aanwezig op Sorry You Couldn’t Make It.

Jerry Williams, zoals Swamp Dogg in het dagelijks leven heet, wordt dit jaar 78 en dat de man geleefd heeft hoor je wel op zijn meer dan twintigste worp. Hoewel er nauwelijks écht sprake is van sleet op de stembanden. Het stemgeluid van de Amerikaan is sowieso doorleefder geworden. Dat wel. Mooi is dat.

Sorry You Couldn’t Make It is een album waarop country, soul en r&b elkaar innig omhelzen. Zoals hij dat in het verleden wel vaker voor elkaar bokste. En dat in deze verwarrende coronatijden. De anderhalve meter afstand wordt virtueel genegeerd door Williams, die een tiental hartverwarmende tracks op plaat heeft gezet.

Lekker laidback (op de heerlijke uptempo tracks Good, Better, Best en Family Pain na) omdat we ons niet al te veel moeten inspannen binnenshuis. We gaan slechts de deur nog uit om brood, kiwi’s en groente te halen. En 40 rollen toiletpapier. Maar de meeste platenwinkels zijn gelukkig ook nog open. Daar waar Swamp Dogg ons toelacht op vinyl en cd.

Twee jaar terug vergaloppeerde Swamp Dogg zich op Love, Loss And Auto-Tune aan, de titel verraadt het reeds, autotune. Dat terwijl de beste man uiteraard geen gebrek aan talent hoeft te camoufleren; wél kan zingen en die ellende niet nodig heeft. Met Sorry You Couldn’t Make It herpakt-ie zich op grootse wijze en weten we weer waarom we zoveel van ‘m houden. Hoedje af! Pieter Visscher

Millionaire – Applz ≠ Applz

Millionaire – Applz ≠ Applz (Unday Records/DGR Music)

Applz ≠ Applz spreek je uit als apples not apples, volgens Tim Vanhamel. Hij is het brein achter Millionaire, dat met de plaat met merkwaardige titel de vierde langspeler in twintig jaar aflevert.

Applz ≠ Applz volgt op het drie jaar geleden verschenen Sciencing, wat dezelfde gekte en experimenteerdrift van Vanhamel kent. Millionaire is een van de uitdagendste, zo niet dé uitdagendste band uit België. Lult hij hier wat uit zijn nek of is Vanhamel bloedserieus wanneer hij het volgende zegt: “Sciencing was female, Applz ≠ Applz is male, they are brother and sister, and turned out to be related in more ways than I could’ve imagined. If Sciencing was the mother, giving birth and taking care of her babies, then Applz ≠ Applz is the father, going out for the hunt and taking care of the family and the planet.” Vanhamels ongrijpbaarheid ten voeten uit.

Die ondoorgrondelijkheid is wat minder nadrukkelijk aanwezig op Applz ≠ Applz dan op Sciencing. De plaat is toegankelijker, hoewel de zoektocht blijft. De songs op Applz ≠ Applz reflecteren volgens Vanhamel de gekte van de moderne wereld van vandaag de dag. De gekte die er altijd wel zal blijven. De plaat schreef zichzelf, zegt-ie. Er is een dystopische inslag, te horen in de midtempo rocker Strange Days: “The day the world ends I will be watching from a front row seat”, zingt Vanhamel. Hij lijkt er wel een beetje klaar mee. Al is dat natuurlijk schijn, want levenslust zat op Applz ≠ Applz.

Het album is een eerbetoon aan artiesten als Sly & the Family Stone, Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Public Enemy en Jimi Hendrix, artiesten met politiek geladen albums op hun naam. Vanhamel hint naar Gayes What’s Going On: “Father, father, we don’t need to escalate. You see, war is not the answer. For only love can conquer hate. You know we’ve got to find a way to bring some lovin’ here today.”

Applz ≠ Applz is net zo eclectisch als uitdagend als hoopgevend, uitwaaierend tussen psychedelica, disco, soul en rock-‘n-roll. Er kan volop gedanst worden. Iets wat Vanhamel dan ook aanraadt: “Forget every word I wrote, they are all absolutely irrelevant, just put on your dancing shoes and boogie your ass down to the ground like this moment is the only one you got!” Wie zijn wij dan om die adviezen te negeren? Pieter Visscher