Recensies Archieven - Page 281 of 353

Live Foto Review: Judy Blank & Daniel Docherty @ Hedon, Zwolle

Live Foto Review: Judy Blank & Daniel Docherty @ Hedon, Zwolle
Support Judy Blank
3 maart 2018
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Daniel Docherty heeft ‘alles wel gezien’ en heeft zijn strepen verdiend. Hij speelt net zo gemakkelijk voor een klein publiek als voor een volgepakt Carré. Afgezien van zijn liedjes en zijn geweldige zangkwaliteiten, verdient Docherty ook alle lof als instrumentalist. Hij heeft namelijk nog een extra ‘wapen’, zijn gitaar. Hij is niet alleen een singer-songwriter, maar hij is ook een ‘mean fingerpicker’, een echte virtuoos op zijn gitaar.

Support Judy Blank
Met de kleurrijk ingevulde pianonummers, waarin sterke melodieën en een krachtig, authentiek stemgeluid de toon zetten, maakt zij met een koffer vol nieuwe liedjes over klein geluk, Louisiana en je draai proberen te vinden in de wereld, prachtige albums. Ook blijken ze live goed te werken. Judy Blank werkt momenteel aan haar tweede album dat in 2018 uitkomt.

LIVEDATA 22/03 Paard, Den Haag 23/03 TivoliVredenburg, Utrecht

Judy Blank & Daniel Docherty

The Breeders – All Nerve

Vier studioalbums in 28 jaar, dat is niet veel. The Breeders is dan ook een band die vooral tussen bedrijven door van zich laat horen. Het hobbyproject van Pixiesbassiste Kim Deal scoorde in 1993 een indiehit met zijn tweede album Last Splash en de single Cannonball.

Drank, drugs, afkicken en andere beslommeringen (Kim zorgde jarenlang voor haar ouders) maakten dat The Breeders minder productief waren dan de fans wel hadden gewild. Maar vorig jaar dook de band ineens weer de studio in om eruit te komen met All Nerve.

En holy shit, wat een fijn album is dat geworden! Meteen vanaf het openingsnummer Nervous Mary is het een feest der herkenning. De gitaren scheuren (Wait in the Car), de zang van Kim schurkt soms tegen vals aan (Archangel’s Thunderbird) en de meeste liedjes klinken vrolijker dan ze zijn (Wait in the Car, Walking with a Killer), maar 25 jaar na dato heeft Last Splash eindelijk zijn waardige opvolger gekregen. Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 01/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Live Foto Review: Daniel Docherty @ Patronaat, Haarlem

Live Foto Review: Daniel Docherty @ Patronaat, Haarlem
2 maart 2018
Foto’s Peter van Heun

Veel fantastische singer-songwriters ‘komen van de straat’. De bijzonder getalenteerde Daniel Docherty (25) uit Glasgow is er zo eentje. We hebben het hier niet over streetwise zijn, maar over growing up in public, waarbij je vaardigheden opdoet met het spelen op straat, in parken en in winkelcentra. Docherty heeft ‘alles wel gezien’ en heeft zijn strepen verdiend.

LIVEDATA 22/03 Paard, Den Haag 23/03 TivoliVredenburg, Utrecht

Marlon Williams – Make Way For Love

Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent)

Hartzeer vormt steevast een goede voedingsbodem voor sterke albums en zo doet dat ook opgeld voor de tweede langspeler van Marlon Williams. Slechts 27 lentes jong en nu al zo’n doorleefd geluid. Dat hoorden we al op zijn titelloze debuut uit 2015, waar vergelijkingen met Roy Orbison en Chris Isaak de kop opstaken. Dat is op zijn tweede worp, Make Way For Love, andermaal het geval.

Williams’ relatie met de begeerlijke Aldous Harding (bekijk die video bij Blend en je weet genoeg) liep op de klippen en dat is ‘m hoorbaar niet in de koude kleren gaan zitten. Songtitels als Love Is A Terrible Thing en Come To Me spreken boekdelen. Evenals het ronduit beeldschone Can I Call You, wanneer wanhoop tastbaar wordt. De Nieuw-Zeelander lijkt in het nummer een tipje van de sluier op te lichten omtrent de relatiebreuk, met de strofe “Jealousy is an awful thing“. Daar is geen speld tussen te krijgen, terwijl jaloezie de mensheid ook op andere vlakken veel te vaak in de weg zit.

Met de wetenschap van de breuk tussen Williams en Harding luistert het ook anders naar Nobody Gets What They Want Anymore, een meeslepend duet met Harding. Dan laat Williams pas echt alle zielepijn de vrije loop. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso-Noord, Amsterdam

Live Review: Saxon @ Poppodium 013

Live Review: Saxon @ Poppodium 013
Voorprogramma Diamnond Head
27 februari 2018
Tekst & Foto’s Martien Koolen

Thunderbolt, het 22ste studio album van Saxon, verscheen op 2 februari jl. en dat album toonde nog maar eens aan dat Saxon nog steeds een van de beste metal bands ter wereld is. Volgend op dat album is er natuurlijk de Thunderbolt tournee en vanavond is de enige Nederlandse gig van die tour in Tilburg.

Echter, voordat Biff en consorten, Tilburg onveilig maken, worden we eerst getrakteerd op ‘good old’ Diamond Head. Deze cult band is opgericht in 1976 en staat bekend als de muzikale inspiratiebron voor Megadeth en Metallica…. Gitarist Brian Tatler is het enige originele bandlid van Diamond Head en ik moet eerlijk zeggen dat het optreden toch wel enigszins tegenvalt; zanger Rasmus Born Andersen is hoogst irritant en nummers zoals Bones en The Prince worden nogal ‘rommelig’ uitgevoerd. De schaarse hoogtepunten van de set zijn de bekende tracks Helpless en natuurlijk Am I Evil? (luidkeels meegebruld trouwens…), beide van het debuutalbum Lightning To The Nations, uitgebracht in 1980; laatstgenoemde kent natuurlijk een veel betere uitvoering door metalgrootheden Metallalica!

Dan klinkt Olympus Rising, het intro van Thunderbolt, door de 013 speakers en dendert Saxon full speed over het publiek heen; Thunderbolt en Sacrifice zijn de eerste knallers van deze daverende set. Het eerste hoogtepunt is een meeslepende versie van de nieuwe song Nosferatu, een van de hoogtepunten van het nieuwe Saxon album. Toch heb ik het idee dat de meeste aanwezigen voor het “oude” Saxon materiaal zijn gekomen, want bij nummers zoals Motorcycle Man, Strong Arm Of The Law, Dallas 1 PM (mijn favoriete track) en Never Surrender gaat niet alleen zanger Biff los, maar ook het hele publiek!

Natuurlijk worden er nog meer nieuwe songs gespeeld en tracks zoals Sniper (fantastisch gespeeld), Predator en de nu al metal classic They Played Rock And Roll, zullen binnen korte tijd ook een vaste plek op de set list krijgen. Dit klassieke Saxon concert dendert, helaas, naar een einde met up tempo metal klassiekers zoals And The Bands Played On, 747, Crusader en Princess Of The Night. De metal koek is echter nog niet op, want Heavy Metal Thunder, Wheels Of Steel en natuurlijk Denim And Leather, omgedoopt in Spandex And Leather, vormen de fantastische toegiftenset van deze superavond. Saxon rules, death to false metal!!!

Mint Field – Pasar de las Luces

Twee jonge dames uit Tijuana in Mexico vormen samen Mint Field. Zangeres en gitariste Estrella Sanchez en toetseniste en drumster Amor Amezcua zijn eenentwintig. Toch klinken ze op dit debuut, dat volgens hun zelf een compilatie van hun levens van twee jaar geleden tot nu toe is, doorleefd en wijs.

De stijl van hun in het Spaans gezongen eigen composities loopt van dromerige en ijle popmuziek tot krautrock en post-punk tot garage en psychedelisch en terug. En alles daartussen. Ze hebben iets te melden en doen dat ook op een album dat staat als een huis.

Sanchez beschikt over een engelachtige stem en doet bij vlagen denken aan bijvoorbeeld Cocteau Twins. In 2017 reisden ze naar Detroit om samen te werken met producer Christopher Koltay, o.a. Akron/Family. Dit album verschijnt bij het Amerikaanse label Innovative Leisure Records. Die hebben goud in handen met dit prachtige album van een bijzonder duo. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 03/03 Vera, Groningen 04/03 Paradiso, Amsterdam

Insecure Men – Insecure Men

Een veelzijdig artiest is Saul Adamczewski. De Britse gitarist en componist uit Zuid-Londen richtte in 2011 Fat White Family op, en maakte daarmee twee goede albums.

Maar nog niet tevreden, begon hij in 2015 een project, wat uiteindelijk The Moonlandingz zou worden. Er volgde vorig jaar een prachtig album, waarbij ook Sean Lennon en Yoko Ono betrokken waren. Het album werd gemixt in de studio van de zoon van John in New York.

En nu Insecure Men. Een nieuw project, dat de rusteloze muzikant maakte met meer nadruk op zijn liefde voor exotica, The Carpenters en easy-listening. Mooi maar met een klein zwart randje. Prettig in het gehoor met composities opgebouwd rond het talent van Adamczewski en o.a. Ben Romans-Hopcraft, van Childhood, op bas.

Live zal de band bestaan uit een man of tien en Adamczewski laat alle opties open. Dromerige en vervreemdende muziek van een eigenzinnige en onnavolgbare muzikant. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATUM 27/04 Botanique, Brussel (BE)

Claw Boys Claw – It’s Not Me, the Horse Is Not Me Part 1

Willem Venema, een van de meeste legendarische pop promotors uit de Nederlandse popgeschiedenis, haalde in 1986 Claw Boys Claw naar het Pinkpop festival. Hij kende zanger Peter te Bos persoonlijk, het was ‘zijn’ nieuwe aanwinst.

Ze speelden een geweldige variant op de punk en rock: de garagerock. Een onheilspellende bassist, hard beukende drummer en grauwe, donkere gitaarriffs. Daaroverheen komt de geweldige stem van Peter, door de OOR toendertijd onthaald als “Tom Jones, nadat deze een paar weken samen met Screaming Jay Hawkins in een donkere kelder heeft opgesloten gezeten.”
Toch kon niet iedereen het legendarische optreden waarderen, de aardkluiten en graspollen vlogen de band om de oren. Nu, ruim dertig jaar later en aangekomen bij album nummer 13 heeft de band terecht een cultstatus verworven.

Vanaf de eerste akkoorden zitten we gelijk weer in de vertrouwde Claw Boys Claw sound, zonder in herhaling te vallen. De band evolueert nog steeds, openingstrack Suck Up The Mountain begint heerlijk broeierig met lekker smerige riffs en gitaartrucjes die ervoor zorgen dat je spontaan meebeweegt op de melodie.

Middenin de plaat verrast de groep met Polly Maggoo, een nummer gebaseerd op een Franse speelfilm uit de zestiger jaren, dat de spot drijft met de modewereld. Het nummer opent met een uptempo, stuwende drum om tegen het eind over te gaan in heerlijke moerassige blues zoals ze dat alleen bij Claw Boys Claw kunnen. Zo weet de band zich keer op keer weer te bewijzen als een van de meeste verrassende en spannende gitaarbandjes die Nederland ooit gekend heeft. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 15/03 Rotown, Rotterdam (Sold Out) 16/03 Metropool, Hengelo 23/03 Patronaat, Haarlem 24/03 013, Tilburg 30/03 Doornroosje, Nijmegen (Sold Out) 31/03 Hedon, Zwolle 06/04 Gebouw-T, Bergen op Zoom 07/04 Muziekgieterij, Maastricht 12/04 TivoliVredenburg, Utrecht 13/04 Burgerweeshuis, Deventer 28/04 Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: HAEVN @ Paradiso

Live Foto Review: HAEVN @ Paradiso, Amsterdam
23 februari 2018
Foto’s Peter van Heun

HAEVN, de succesvolle samenwerking tussen songwriter Marijn van der Meer en filmcomponist Jorrit Kleijnen, kende in 2015 een droomstart toen hun twee debuutsingles ‘Finding Out More’ én ‘Where The Heart Is’ werden gebruikt onder bekende auto-commercials. Ze hebben in de afgelopen jaren een krachtige livereputatie opgebouwd waarbij dromerige songs worden afgewisseld met uptempo electropop waarmee ze de grote zaal van Paradiso, Carré en TivoliVredenburg snel wisten uit te verkopen. In 2018 keert de band terug naar Paradiso om muziek van hun langverwachte debuutalbum te presenteren in de grote zaal. Het album verschijnt enkele maanden na het optreden.

Liefhebbers van HAEVN luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pop!

Lo Moon – Lo Moon

Genoemd naar een van de vier manen van Jupiter, is Lo Moon in het begin een mysterieus gezelschap. Maar de in Los Angeles gebaseerde band zegt het niet expres te hebben gedaan. Het moest over de muziek gaan. Daarom waren er in het begin geen video en geen achtergronden.

Zanger Matt Lowell, oorspronkelijk uit New York, zegt door dichters als Camus, Updike en Houlebecq beïnvloed te worden. De twee andere leden van de band zijn opmerkelijk, Crisanta Baker was meteen onder de indruk van de muziek die Lowell haar liet horen en het derde lid is de zoon van Dave Stewart, van o.a. Eurythmics, Sam.

Tijdens tournees aangevuld door een drummer, maar de muziek op dit langverwachte debuutalbum bestaat uit atmosferische toetsen en ijle gitaren, te plaatsen tussen Death Cab For Cutie en Gotye, niet toevallig door producers Chris Walla en Francois Tetaz. Knappe nummers vol onverwachte wendingen met teksten over de vele vormen van liefde. Prachtig dromerig album. Tekst Mania | Erik Mundt