Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Amen Dunes – Freedom (Sacred Bones/Konkurrent)
Als Amen Dunes bracht singer/songwriter Damon McMahon vier platen uit die ten onrechte enigszins onder de radar bleven. Freedom trekt voorlopig meer aandacht, wat mogelijk komt doordat de muzikant uit Brooklyn ditmaal een uitbundigere productie voor zijn intens persoonlijke liedjes verkoos.
Door: Gijsbert Kamer 5 april 2018
Producer Chris Coady weet mooi de balans tussen elektronisch en akoestisch te bewaren. Fraai hoe het klein beginnende Believe naar een zwoel crescendo wordt gevoerd.
FRAAIE MUZIEK
Dunes’ stem klinkt niet standaard mooi, eerder schel en een beetje afgeknepen, en wekt de indruk met moeite aan zijn lichaam te ontsnappen. Het helpt om de wanhoop in liedjes over de moeizame relatie met zijn vader en het leven in het algemeen kracht bij te zetten.
Meer dan op vorige platen is het eerst de fraaie muziek en daarna pas de tekst die je raakt. Geen enkel liedje kent een standaard opbouw, desondanks houdt Amen Dunes je moeiteloos bij de les.
Janelle Monáe – Dirty Computer (Bad Boy/Warner)
Die tweede stem in het openingsnummer (tevens titeltrack) van Janelle Monáes nieuwe album Dirty Computer; het lijken The Beach Boys wel. Geen vreemde gedachte, zo blijkt, want we horen dus écht de 75-jarige Brian Wilson zingen.
Door: Menno Pot 3 mei 2018
Janelle en Brian, het is een onwerkelijke combi, maar eigenlijk ook weer niet, want bij de zelfverklaarde science fiction-nerd annex studiogekkie Monáe (32) kan eigenlijk alles. Al sinds 2007 overschrijdt ze de grenzen van het genre waartoe ze voor het gemak gerekend wordt (r&b). Het maakt haar ongrijpbaar.
Haar derde album heeft vrouwelijke kracht en seksualiteit als thema. Pynk is een ode aan de vagina en dat geldt ook voor I Got The Juice (‘Go on girl and use that sauce!’), waarin ze zich meer dan ooit als rapper laat horen, op een golvende beat van Pharrell Wiliams.
Geen mainstream-artiest van dit moment klutst zo onnavolgbaar R&B, hiphop, funk, electro, rock, pop en avant-garde door elkaar als Janelle Monáe, die evenveel van James Brown als David Bowie houdt, evenveel van Janet Jackson als van Annie Lennox of Jimi Hendrix.
En van Prince natuurlijk, haar idool, aan wie ze zelden zo duidelijk muzikaal refereerde als in Make Me Feel, een van de vele sterke, intelligente songs op dit album, waarop ‘sexual bender’ Monáe strijdt voor seksuele vrijheid, maar die vooral ook wil vieren.
Kali Uchis – Isolation (Virgin)
Ogen dicht, haal diep adem: de nieuwe r&b-vrouwen zingen over seks en dat doen ze opwindend stijlvol. Claudio (21), Kehlani (22) en Kali Uchis (24) pakken de erotiek terug van de machomannetjes.
Na een decennium waarin de reggaeton en hiphop domineerden, slaan deze r&b-vrouwen keihard terug. Seks is hun thema. Sensueel en stijlvol verheffen ze de erotiek tot levenskunst. Eindelijk weer authentieke, echt goede r&b.
Door: Robert van Gijssel 20 april 2018 lees meer
Cardi B – Invasion of Privacy (Atlantic/Warner)
Stripdanseres wordt openhartig Instagramfenomeen en maakt daarna pijlsnel naam als rapper: graag uw aandacht voor de New Yorkse Cardi B (echte naam: Belcalis Almanzar).
Door: Menno Pot 12 april 2018
De verschijning van haar debuutalbum Invasion of Privacy valt samen met haar mededeling (tijdens een tv-optreden in Saturday Night Live, afgelopen weekend) dat ze zwanger is. Typisch Cardi, die bijna realtime verslag lijkt te doen van haar leven, met de belofte (in Get Up 10) dat alles echt is – behalve haar borsten. lees meer
Kacey Musgraves – Golden Hour (MCA/Universal)
Ze leek voorbestemd om tot de nieuwe countrykoningin van Nashville te worden gekroond. Maar Kacey Musgraves (29) laat op haar nieuwe album Golden Hour horen dat ze nog grotere plannen heeft. Op haar vorige platen Same Trailer Different Park (2013) en Pageant Material (2015) waren banjo en pedalsteel nog traditioneel naar voren gemixt en zong Musgraves al even traditiegetrouw over de huiselijke sores waar ze in Nashville kennelijk nooit meer van af willen.
Door: Gijsbert Kamer 5 april 2018
Maar op Golden Hour kijkt Mushgraves verder en verkiest ze een wereldser geluid: ze zwelgt in luchtige poparrangementen waarin de banjo hulp krijgt van vocoders en synthesizers. Dat is niet zonder risico. In High Horse denk je even een door de filterdisco gestuurd nummer van Daft Punk te horen, waarin Musgraves haar stem door Auto-Tune laat vervormen.
Maar het blijkt een van de sterkste liedjes op Golden Hour, juist door die spanning tussen elektronica en de volstrekt naturel klinkende stem. Zo speelt Musgraves knap met de tegenstelling tussen traditioneel en futuristisch (Oh, What A World), terwijl de kracht van de liedjes maakt dat alle productionele foefjes pas in tweede instantie opvallen.
Want allereerst is er die prachtige, donzige stem vol empathie, die eerder aan Suzanne Vega herinnert dan aan Dolly Parton. Altijd ingetogen, warm en zonder effeftbejag, waardoor bijna alle liedjes zich meteen in je geheugen nestelen.
Alles klinkt aangenaam vertrouwd op Golden Hour; een bijna volmaakt popalbum vol excellent gezongen liedjes.
Caleb Caudle – Crushed Coins (Cornelius Chapel/ Sonic RendezVous)
Caleb Caudle werkte jarenlang in een groot Amerikaanse pizzapaleis, ergens in North-Carolina. Zijn hart lag niet bij pizzapunten maar bij de country, en een paar jaar geleden hing Caudle zijn schort definitief aan de kapstok. Caudle maakte eerder al een paar albums, maar aan zijn weloverwogen carrièreswitch danken we nu de plaat Crushed Coins. Zijn beste.
Door: Robert van Gijssel 5 april 2018
De zoete, ambachtelijk geschreven songs van Caudle zijn weldadig geproduceerd door John Ashley (bekend van The War on Drugs), en liefdevol gearrangeerd. De jongensachtige stem valt in slow motion achterover in donzige kussens van steelgitaren, piano en engelachtige achtergrondstemmen. Caudle maakt country-lite, die soms ook wel iets heeft van softpop uit de jaren zeventig.
Maar kleffe easy-listening wordt Crushed Coins toch niet. Daarvoor zijn de songs én de teksten te sterk. In de track Empty Arms steken na de eerste coupletten een paar fluitende orgelpijpen de kop op, als weidevogels in een ongemaaid grasland. Mooi, net als het kietelende liefdeslied Love That’s Wild, dat helaas alleen door verliefde vrachtwagenchauffeurs beluisterd mag worden.
The Texas Gentlemen – TX Jelly (New West Records/ Pias)
In het land van herkomst al een tijdje uit, maar nu ook bij ons in de platenzaak: de debuutplaat TX Jelly van de studioband The Texas Gentlemen, die niet over het hoofd mag worden gezien.
Door: Robert van Gijssel 3 mei 2018
De vijf Texanen speelden met grootheden uit de roots en pop, van Kris Kristofferson tot Shawn Mendes, Ed Sheeran en Leon Bridges, maar laten nu horen zelf uitstekend te kunnen liedschrijven. En musiceren natuurlijk: The Texas Gentlemen spelen net zo makkelijk scherp elektrisch als warm organisch, bij zoemende orgels, akoestische kampvuurgitaren en hummende cowboykoortjes (Pretty Flowers). En doen dus onherroepelijk denken aan The Band.
Zelfs in een paar vocale vertolkingen. De wisselende stemmen zijn plezierig breekbaar, zoals in de schitterende countrytranentrekker Dream Along. En in het hippierocklied Bondurant Women, waarvan je echt even klassieke rootsrockkriebels krijgt.
Geslaagd zijn ook de parodiërende nummers Gone en My Way, waarin de dikste clichés uit de country in het zonnetje worden gezet.
Lewsberg – Lewsberg (eigen beheer)
Heerlijk meanderende gitaarloopjes, praatzingen zoals Lou Reed en pakkende liedjes. Het albumdebuut van Lewsberg dringt sluipend binnen.
Door: Gijsbert Kamer 19 april 2018
Na een cassette en een single heeft het Rotterdamse Lewsberg nu, op even ambachtelijk lp-formaat, zijn albumdebuut gemaakt. De band is vernoemd naar de schrijver Robert Loesberg (hij publiceerde in 1974 de roman Enige Defecten). Het is niet de enige referentie naar Rotterdamse schrijvers. Het album opent met Vaan, waarin de stem van dichter Cornelis Bastiaan Vaandrager te herkennen is.
Mooi, die verwijzingen naar de Nederlandse literatuur, maar het is dan ook het enige ‘Hollandse’ aan Lewsberg. Hun muziek is volledig op Amerikaanse leest geschoeide indie-gitaarpop. Zanger Arie van Vliet (speelt ook in de band Naive Set) praatzingt zoals Lou Reed dat zo mooi kon in de Velvet Underground. De dreinende, repeterende gitaarriffjes kennen we behalve daarvan ook van The Feelies. Terwijl de band melodisch uit het zelfde vaatje tapt als Pavement en Silver Jews of, meer van deze tijd, Parquet Courts.
THE SMILE
Non-fiction Writer en Edith zijn pakkende liedjes, die door fraaie gitaren zich nog nadrukkelijker opdringen. Ook The Smile heeft zo’n heerlijk meanderend gitaarloopje. Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat vallen.
Het levert een on-Nederlands geluid op. Lewsberg is niet het soort rockband dat het van de daken schreeuwt en hun intenties wil inpeperen. Liever laten ze de liedjes sluipend binnendringen. Het klinkt allemaal mysterieus en broeierig; in Benefit of The Doubt rammelen de gitaren zo aangenaam, dat je zou willen dat er nooit een eind aan komt.
Sleep – The Sciences (Third Man/Bertus)
Een mooie dubbelslag. De Amerikaanse band Sleep bracht vorige week vrijdag plotseling een nieuwe plaat uit, na bijna twee decennia stilte. Op 20 april dus: in de Verenigde Staten de dag dat het cannabisgebruik gevierd wordt. Terwijl in Nederland Roadburn wordt gehouden, een festival dat zo’n beetje rond de muziek van Sleep en genregenoten is opgetrokken. Het Sleep-nieuws verspreidde zich daar snel en Sleep deed in afwezigheid al goede zaken.
Door: Robert van Gijssel 26 april 2018
Het trio uit San Jose, Californië, werd begin jaren negentig een cultband met psychedelische en in wietdampen gehulde oerhardrock, die zwaar leunde op de riffs van Black Sabbath. Sleep maakte er trage en repetitieve tracks mee, die je vooral ‘voelde’ als je stoned was. De plaat Dopesmoker uit 1999 werd een ijkpunt van de stoner- en doommetal, ook dankzij de hypnotiserende mantra’s van bassist en zanger Al Cisneros en briljante zinnen als: ‘Follow the smoke toward the riff filled land.’
Sleep stopte ermee rond 2000 maar de stoner-subcultuur bleef levendig, zeker in de VS. En een nieuwe plaat van Sleep, ook nog op het kwaliteitslabel Third Man van Jack White, is echt een evenementje waar op gerookt moet worden. The Sciences verrast natuurlijk niet. Het zwaartepunt van de plaat, het ellenlange Sonic Titan, was al vaker live te horen geweest maar is nu in de studioversie een geheide nieuwe klassieker: een heerlijke, zompige gitaarriff met mokerharde en vertraagde drums, en na een minuut of vijf dezelfde riff op de bas met zuigende effecten en een klappende finale met zo’n typisch, eindeloos herhaalde Sleep-tekst in een monotone space-robotstem: ‘Look onto Zion, though it can’t be seen. Man on the moon, cannot help me see.’
Het nummer Giza Butler is een eerbetoon aan Sabbath-bassist Geezer Butler, maar ook een spannende, bijna jazzrockende trip waarin Sleep ons meesleept naar wazige sterrenstelsels. Mooi, hoe die simpele riff steeds van kleur verschiet en dieper in de ziel grijpt. Sleep speelt op 26/05 in TivoliVredenburg. Dat wordt een topavond.
DJ Koze – Knock Knock (Pampa Records/ News)
Een nieuwe plaat van DJ Koze is een gegarandeerde breinbreker. De Duitser Stefan Kozalla (zijn echte naam) maakte al een paar wonderlijke platen en de man wordt er, getuige zijn laatste tracks, niet conventioneler op.
Door: Robert van Gijssel 3 mei 2018 lees meer
Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – april 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Zes jaar na zijn laatste album komt Ry Cooder terug met The Prodigal Son. De man die ons vanaf 1970 op fantastische albums als Chicken Skin Music en soundtracks als Paris Texas trakteerde. En dan hebben we het nog niet over zijn fenomenale bijdragen als (slide-)gitarist voor onder andere Captain Beefheart, de Stones en Randy Newman.
De Britse producer en muzikant
Cut Worms – Hollow Ground (Jagjaguwar/Konkurrent)
Zanger, songschrijver, gitarist en choreograaf 
