Recensies Archieven - Page 289 of 371

Hilary Woods – Colt (Sacred Bones/Konkurrent)

Eens in de zoveel tijd verschijnt er een plaat waardoor je wordt overweldigd. Door zijn pure schoonheid. Het gaat om het debuutalbum van Hilary Woods, die sommigen mogelijk al kenden van een tweetal ep’s dat ze liet verschijnen. Daarop was haar klasse reeds te ontwaren. Maar op Colt openbaart die zich pas echt.

Colt werd in de winter van 2017 al opgenomen en verschijnt nu pas. Vast om organisatorische redenen, terwijl we toch graag een halfjaar eerder al hadden willen genieten van de acht meesterwerkjes die Woods op plaat heeft gezet. Nummers van zo’n vijf minuten per stuk.

Woods doet onherroepelijk denken aan Julee Cruise, al klinkt ze tientallen malen spannender en bovendien indringender. Aan alles hoor je dat er heel erg goed is nagedacht over dit album. Voortreffelijk geproduceerd door de betrekkelijk onbekende James Kelly, die dat deed in Kreuzberg in Berlijn. Met name de elektrische piano komt verdomd goed uit de verf.

In niets herinnert Woods aan rockband JJ72, waarmee ze doorbrak, als bassiste. Het Ierse gezelschap, dat enkele hits scoorde, waaronder het meesterlijke October Swimmer.

Colt is vooral en alleen Hilary Woods. De inwoonster van Dublin heeft een plaat gemaakt die overloopt van klasse. Atmosferische, wat onheilspellende, gedragen popliedjes met een fijne donkere rand, op intrigerende wijze gezongen. De Ierse is ontwapenend en streelt de trommelvliezen. Sprookjesachtig wordt het als ook een harp het elektronische kleurenpalet verrijkt.

Prijsnummer is Jesus Said, wanneer piano en drumcomputer lijken te vechten om de hoofdrol, terwijl ze elkaar opzwepen en heel stiekem zelfs de liefde bedrijven. Pieter Visscher

Snow Patrol – Wildness

Hun meest recente album, Fallen Empires, kwam alweer zeven jaar geleden uit en sindsdien is het behoorlijk stil gebleven rondom Snow Patrol. Na deze periode van radiostilte is de band terug met het gloednieuwe album Wildness, welke in het teken staat van wederopstanding.

De problemen en duistere periode die frontman Gary Lightbody afgelopen jaren gijzelden zijn gelukkig voorbij: de drank en drugsverslaving, gecombineerd met een zware depressie die hem op de rand van de afgrond bracht, zijn inmiddels afgezworen en verleden tijd. Lightbody is inmiddels alweer anderhalfjaar nuchter en in die tijd schreef hij nummers die intenser klinken dan de nummers op de laatste platen.

Life On Earth is de opener van het zevende studioalbum van de band, een song waar Lightbody vijf jaar aan geschreven heeft, zo gaat het verhaal. Don’t Give In, Empress en Heal Me passen moeiteloos in het rijtje met hitmateriaal wat de heren vaker op hun CV hebben staan. Gevoelige gitaar popsongs met een hoog meezinggehalte, iets waar de band een patent op lijkt te hebben. Op het catchy Dark Switch geven de strijkers het nummer diepte, net als de synths die deze track net wat extra’s geven.

What If This Is All The Love You Get is een ingetogen ballad over eenzaamheid, waarbij Lightbody, begeleidt door een piano, over zijn ervaringen en angsten zingt. Een prachtig nummer met een hoog kippenvel gehalte.

A Youth Written In Fire is een autobiografisch nummer over verslavingen en op Soon komt het verhaal van de dementerende vader van Lightbody aan bod. Heftige onderwerpen, maar prachtig verwoordt door de zanger, en tevens ervaringsdeskundige. Met Life And Death sluit Snow Patrol het met tien nummers gevulde album af.
Wildness is een mooi en boeiend resultaat geworden na een zware en donkere periode, met prachtig nieuw werk als resultaat. Chapeau! Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 15/06 Pinkpop, Landgraaf 07/06 Rock Werchter, Werchter (BE)

Parquet Courts – Wide Awake!

‘Wat heb je nu weer opstaan’? ‘Parquet Courts’. ‘Parkut wat?’ ‘Courts.., net als in tennisveld op z’n Engels’. ‘Is dat een hedendaagse band’? ‘Ja’. ‘Haha, het klinkt als iets heel ouds. Het doet me aan The Clash denken’. ‘Mij ook. Waren die gasten in Brooklyn opgegroeid dan hadden ze vast zo geklonken. Nog meer lol en minder schuldgevoel over wereldproblemen’.

‘Oh, maar nu klinkt het ineens heel anders’. ‘Ja, dat gaat je nog vaker gebeuren als je lang doet over je kopje koffie. Die hele plaat Wide Awake! is een soort kaleidoscoop van smaken, sferen en invloeden. Dat maakt ‘m trouwens best leuk’. ‘Moet je er wat over schrijven dan? Is het een nieuwe plaat?’ ‘Ja, ik had er al wat over moeten schrijven dus ik flikker je er zo uit, oké’?

‘Schrijf dan in elk geval ook op dat ik een beetje moe word van al die bandjes die doen zoals vroeger. Is er niks nieuws meer te ontdekken’? ‘Nou ja, het is maar hoe je het bekijkt. Iets ouds in een nieuw jasje hullen is toch ook iets nieuws maken? Luister nou naar dit liedje Normalisation. Moet je horen hoe het van Joe Jackson in zijn hyper periode in die brug omschakelt naar een stukkie psychedalica uit pakweg de jaren zestig of zeventig. Leuk toch? En blijf nog even zitten want nu komt Back To Earth. Lachen dat er even een pauze tussen die nummers zit hé? Maar hoor je intussen wat er in die mix gebeurt? Die punky songs zitten allemaal een beetje in het midden: in your face. En in de rustiger nummers wordt dan ineens alles opengetrokken. De details vliegen je om te oren. Tof hè?! Dat zal denk ik wel het werk geweest zijn van hun producer, Danger Mouse. Die heet trouwens in het telefoonboek gewoon Brian Burton. Maar als je deze plaat hoort begrijp je dat die er wel wat van kan. En probeer dan nu eens te blijven zitten. Nu begint het titelnummer, Wide Awake. Cool dat basje hè. En lekker voor je heupen om op te deinen. Gestoorde track natuurlijk, tussen die punky schreeuwerige nummers, die mooie liedjes en dan ineens dit. Haha.’

‘Nou ja, ik weet het niet hoor. Je gaat toch niet het woord geniaal laten vallen of zo? Want ik hoor alleen maar dingen die ik al ken. Ik heb nog een hele zooi van die verzameltapetjes liggen thuis die precies zo klinken. Van vroeger.’ Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATUM 06/07Vera, Groningen15/07De Kreun, Kortrijk (BE)16/07 Valkhof Festival, Nijmegen 14/11 Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: Dauwpop – 26 mei 2018 @ Hellendoorn

Afgelopen zaterdag was het tijd voor de 24e editie van Dauwpop. Het was een zeer succesvolle, zonovergoten dag. Bij aanvang was het festival al geruime tijd uitverkocht.

Meer dan 13.000 bezoekers genoten van de meer dan 40 acts, een gevarieerd aanbod aan eten en drinken en de mooie aankleding. Ondanks de voorspelde warmte verliep het festival voorspoedig.

De volgende, en tevens, 25e editie plaats gaat vinden op Hemelvaartsdag, 30 mei 2019. Binnenkort maakt Dauwpop bekend wanneer de voorverkoop voor de jubileumeditie van start gaat.

Dauwpop 2019 – 25 jaar!
30 mei 2019
Terrein a/d Luttenbergerweg, Hellendoorn

Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Live Foto Review: London Calling Festival 26 mei @ Paradiso Amsterdam

Live Foto Review: London Calling Festival @ Paradiso Amsterdam
26 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Vorig jaar vierde London Calling in oktober haar 25-jarige bestaan met een vlijmscherp en divers programma. Tot de hoogtepunten behoorden de optredens van Superorganism, Japanese Breakfast, Marlon Williams en Shame. De lijn wordt op 25 en 26 mei doorgezet met onder andere de Australische indiepunkers van Rolling Blackouts Coastal Fever, de electronische rock van Husky Loops, het nieuwe Fat White Family-project Warmduscher, de edgy performance art wave van Snapped Ankles en het Deense rocktrio Velvet Volume.

Simian Mobile Disco – Murmurations

Al tijdens de samenwerking maar helemáál sinds de afsplitsing van de toch onderschatte prog-psychedelische band Simian – ergens zo midden zeroes – en de daverende successen als Dj-duo, mixers en producers, vooral tijdens de opkomst en vroege ondergang van het microgenre Bloghouse (kort door de bocht: indie bands experimenteren met electronica) leest de disco-en biografie van dit Britse progressieve dance duo – Simian Mobile Disco – niet alleen als een studie naar dansvloer gerichte muziekstijlen maar vooral naar sonische sferen.

Hoe James Ford en (de zieke) Jas Shaw op Murmurations (een wolkvormige groep spreeuwen!) echter excelleren in of misschien juist wel dóór samenwerking met Hackney’s vrouwenkoor Deep Throat Choir (what’s in a name, zegt men dan) onder leiding van Luisa Gerstein, die zelf een a capella culthitje had (Cups, met dank aan de Carter Family en actrice Anna Kendrick) en met bandgenoot Heloise Tunstall-Behrens van het psych-rockende Landshades vrijwel het halve Murmurations bijeen schreef.

S.M.D. beleefde de aanwezigheid van het koor in hun studio als één grote synthesizer. Bevreemdende maar organische techno en een gedurfde stap na lange afwezigheid. Tekst Mania | Albert Jonker

Live Foto Review: Daan @ Poppodium Volt, Sittard

Live Foto Review: Daan @ Poppodium Volt, Sittard
25 mei 2018
Foto’s Hub Dautzenberg

Geboren op dezelfde dag als de eerste Concorde-vlucht kon het niet anders dan dat Daan voorbestemd was om geschiedenis te schrijven.
Aan het eind van de jaren zeventig raakte hij verslaafd aan de hitlijsten, waar hij naar luisterde op zijn transistorradio. Na het maken van backing vocals op enkele new-beat records midden jaren 80, publiceerde hij zijn eerste full-cd met Volt: Modern Times. Helaas was het publiek niet overtuigd, maar Daan bleef muziek maken naast zijn baan als grafisch designer.

MUZIKALE CARRIÈRE
In 1997 ontmoette hij Rudy Trouvé (dEUS) en zo ontstond Dead Man Ray. Hun geluid was nogal experimenteel, energiek en zeer melodisch, maar de echte doorbraak bleef helaas uit. Wederom bleef Daan niet stilzitten: Profools, zijn eerste solo-album, kwam uit in 1999 en bestond uit een complexe puzzel van orgels, gitaren en absurde teksten. Opvolger Bridge Burner was even divers, maar met een meer elektronisch en dansbaar geluid. Single Swedish Designer Drugs werd een grote hit. Ook derde album Victory bracht een paar knallers voort: clubclassic Housewife en Victory. De plaat werd goud en ook Daans live-band begon steeds meer vorm te krijgen. In 2005 kwam niet alleen Cinema uit, een compilatie-CD met filmmuziek, ook bracht Daan zijn eerste DVD Camera uit met daarop een concert gefilmd in de AB in Brussel.
The Player (2006) met de succesvolle melancholische titeltrack en Manhay (2009) volgden. Daan won ook Music Industry Awards voor solo artiest, music video, auteur-componist en artwork. Album Simple uit 2010 bevatte voornamelijk herwerkte versies van oude nummers maar ook twee nieuwe composities, opgevolgd door Concert (2011), het symfonische Le Franc Belge (2013) en The Mess (2015).

BACK TO BASIC
En toen was de koek even op. Daan, even overspoeld door alle optredens en drukke agenda’s, besloot back to basic te gaan. Tijd om na te denken en het speelplezier en de zorgeloosheid van weleer terug te vinden. Hij besloot zichzelf terug te trekken in de anonieme vlaktes van Catalonië, samen met bevriende fotograaf Peter De Bruyne, op zoek naar plekken die zowel visueel als muzikaal inspirerend waren. Een ploeg van Canvas vergezelde hen op hun eerste reis met als resultaat de documentaire De Nada. Daarna reisden de heren nog twee keer terug. Eenmaal thuis was het afkicken van de mooie omgeving, maar door het luisteren naar alle instrumentale stukken die in Spanje waren opgenomen ontstonden als vanzelf teksten, thema’s en zanglijnen. Door ervaren audiomaniak Stef van Alsenoy werd Daan gecoacht om er volwaardige liedjes van te maken en zich niet te verschuilen achter effecten, tremelos en poppy franjes. Het zijn nummers over loslaten van controle (Nontrol), de liefde voor het gebrokene (Damaged Goods), het ongrijpbare (Blurred) of het besef dat je niet alles kunt vasthouden (King of Nothing). Nada is echt een heel bijzonder album geworden, dus dit optreden mag je niet missen!

Live Foto Review: London Calling Festival @ Paradiso Amsterdam

Live Foto Review: London Calling Festival @ Paradiso Amsterdam
25 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Frankie Cosmos @ London Calling, Paradiso

Velvet Volume @ London Calling, Paradiso

Gazpacho – Soyuz

De eigenzinnige Noorse progressieve rock formatie Gazpacho is met Soyuz alweer bij haar tiende album aanbeland. En toch doet de groepsnaam menigeen toch alleen nog maar aan de gelijknamige koud geserveerde soep denken.

Helaas zijn de status en bekendheid van Gazpacho gering, zeker als deze worden afgezet tegen de opzienbarende prestaties en het constant hoge niveau dat de band al jarenlang achtereen bereikt met de vorige drie platen March Of Ghosts, Demon en Molok.

Met het zeer imposante Soyuz pieken de Noren wederom ondanks het vertrek van drummer Lars Eric Asp. Gazpacho gooit het roer niet om op deze plaat maar vat als het ware het beste van drie genoemde albums krachtig samen om er vervolgens een vette streep ter vervolmaking onder te zetten. Dit is het Gazpachogeluid in optima forma.

Opnieuw is er sprake van een thema en een concept. Gazpacho zet nooit zo maar wat losse liedjes op een plaat. Op Soyuz draait het om het verlangen naar het bevriezen van een mooi moment in ons leven waardoor de bewuste ervaring nooit meer voorbij kan gaan. Het gekwelde stemgeluid van zanger Jan Hendrik Ohme past uitstekend bij deze onvervulbare wens.

Hoewel Soyuz in het hart van de lente verschijnt, blijft het ook bij het tiende album van Gazpacho gewoon herfst. Er hangt veel onheil en spanning in de lucht en de ontlading wordt veelal gekanaliseerd via de machtige dreunen die de nieuwe drummer Robert Johansen uitdeelt. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 02/06 Neushoorn, Leeuwarden

Warmduscher – Whale City

Warmduscher – Whale City (Konkurrent)

Er zit humor in de teksten van Warmduscher en daar houden wij wel van, bij Pinguin Radio. Ook in de bijnamen die de vijf mannen zichzelf hebben gegeven. Zo gaat Saul Adamczewski bijvoorbeeld door het leven als The Saulcano. Vreemde knapen dus. Zo zien we ze graag.

Warmduscher is het Londense gezelschap dat in 2013 met debuut Khaki Tears op de proppen kwam en daarmee een soort rommelpostpunk afleverde, waarin weinig lijn viel te bespeuren en het echt zoeken was naar een aardig liedje. Daar is met opvolger Whale City verandering in gekomen. Er is sprake van een spectaculaire omslag. Een bijzonder positieve ommekeer. Met gevoel voor overdrijving: Whale City swingt bij vlagen zoals Donna Summer tijdens haar meest wulpse jaren.

Bijvoorbeeld tijdens Big Wilma, wanneer er een heerlijke surfsaus over de postpunk van de heren wordt gegoten en stilzitten geen optie meer is. Dat geldt voor meer nummers op de nieuwe plaat. Zoals Standing On The Corner en de titeltrack.

Tijd voor raadselachtige idioterie is er ook nog altijd, al is die voornamelijk gestopt in de drie korte tracks, van ongeveer een minuut: Bright Lights, No Way Out en The Beginning.

Een soulvolle song als 1000 Whispers is ook een vreemde eend in de bijt, terwijl de stem van Clams Baker Jr (Craig Louis Higgins Jr) zich er uitstekend voor leent.

Krautrock, garagerock en elementen uit de jazz maken het avontuur compleet. Whale City is een enórme sprong in de juiste richting. Vanavond in Paradiso! Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen