Noel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon?

noel gallagherNoel Gallagher’s High Flying Birds – Who Built the Moon? (Sour Mash/PIAS)

Voor veel verstokte fans van Oasis is het domweg vloeken in de kerk wanneer je opmerkt dat Noel Gallagher met meer muzikaal talent is geboren dan zijn broer Liam. Niet alleen qua liedjes schrijven, maar ook qua stemgeluid. Liam is niet ongetalenteerd, integendeel, maar Noel wint nou eenmaal op alle fronten. Ronald Koeman heeft het ook verder geschopt dan broer Erwin.

Leg de twee laatste albums van de heren bijvoorbeeld eens naast elkaar. As You Were van Liam verscheen vorige maand en daar staat een handvol goeie songs op, nummers die bij een 7 in de buurt komen. Noel Gallagher flikt ongeveer hetzelfde, maar áls een nummer ook echt klopt (The Man Who Built The MoonKeep On Reaching en It’s A Beautiful World) noteren we resoluut een 8. Wat dat betreft, zijn de verschillen tussen de twee misschien minimaal en over smaak valt bovendien niet te twisten, maar als we al een winnaar moeten bepalen: Noel. Enfin, muziek is geen wedstrijd en naar beide albums luisteren kan natuurlijk prima.

Who Built the Moon? is de opvolger van het sterke Chasing Yesterday, dat in 2015 verscheen en waar een paar klassiekers in wording op te vinden zijn – In The Heat Of The Moment en Lock All The Doors. Hele klus om daar kwalitatief overheen te gaan en dat is Gallagher dan ook niet gelukt. Gelukkig valt er wel genoeg te genieten en dat handjevol écht goede songs op Who Built the Moon?, waaronder ook het naar The Beatles knipogende Be Careful What You Wish For en het instrumentaal rijke If Love Is The Law zijn genoeg om Who Built the Moon? van het stempel ‘geslaagd’ te voorzien. Daartegenover staat een song als Holy Mountain, dat een soort pastiche is op – echt waar – Ricky Martins She Bangs. Daar moet Gallagher zich in de toekomst maar niet te veel meer aan vergalopperen. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/04 Vorst Nationaal, Brussel 19/04 AFAS Live, Amsterdam

Gord Downie – Introduce Yerself

Gord DownieGord Downie – Introduce Yerself (Arts & Crafts)

Indrukwekkende platen van artiesten die weten dat hun tijd er bijna op zit, we horen ze ineens te vaak. Blackstar, You Want It Darker en nu het laatste statement van de frontman van The Tragically Hip, die vorige maand veel te vroeg overleed aan kanker, 53 jaar jong.

Gord Downie legde in twee studiosessies met Kevin Drew (Broken Social Scene) maar liefst 23 songs vast. De spaarzame arrangementen, Downies indringende voordracht en de dierbare herinneringen die hij ophaalt maakt het tot een intense luisterervaring. Hij wiegt een baby in slaap (Bedtime), neemt een kind mee naar een concert (Spoon), verlangt naar oude liefdes (Coco Chanel No. 5, My First Girlfriend), geeft een saluut aan zijn bandmaten (Love Over Money) en denkt na over het einde (Safe Is Dead).

Introduce Yerself is een plaat die je niet los zal laten, net zo onvergetelijk als Gord Downie zelf. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Morrissey – Low In High School

MorrisseyMorrissey – Low In High School (BMG)

Sinds 1988 brengt Morrissey met een zekere regelmaat soloalbums uit, nadat The Smiths een jaar eerder ophield te bestaan. Dat The Smiths het niet overdreven lang volgehouden hebben, een jaar of vijf, heeft alles te maken met diezelfde Steven Patrick Morrissey, want hij (58) is geen makkelijke jongen. Het vleesgeworden cynisme, dat wel. Wanneer je van die humor houdt, heb je een goeie aan ‘m.

Kenmerkend is de wisselvalligheid van Morrisseys albums. Kwalitatief net zo grillig als het fenomeen zelf. Low In High School is zijn elfde soloplaat en een van zijn beste bovendien. Morrissey steekt in grootse vorm. Al geldt dat niet voor alle songs op deze in Rome en St-Remy opgenomen plaat.

Laten we het vooral hebben over de verslavend goeie liedjes op Low In High School, zoals When You Open Your Legs en The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel die net als Israel over het ‘Beloofde Land’ gaan. “The land weeps oil. What do you think all these conflicts are for?”, zingt Morrissey ontspannen in het heerlijk swingende, tegen tango aanschurkende The Girl From Tel-Aviv Who Would’nt Kneel, met dat voortreffelijke pianoriedeltje en de viool, die in de finale voor nog meer vernuft zorgt. En wat te denken van het heerlijk, vrolijk huppelende Spent The Day In Bed. Een met orgelspel geïnjecteerd zondagochtendnummer om ú tegen te zeggen. “Stop watching the news! Because the news contrives to frighten you“, zingt Mozzer.

Narratieve liedjes, zoals ook I Wish You Lonely, dat qua thematiek raakt aan The Smiths’ Unhappy Birthday, van Strangeways, Here We Come (’87).

Home Is A Question Mark, I Bury The Living en All The Young People Must Fall In Love zijn de – hoewel zéker niet slecht – wat zwakkere broeders op Low In High School, dat met negen voltreffers een cijfer scoort waarmee Morrissey zonder meer content zou zijn tijdens zijn high school-periode. Een dikke 8. Een 8+ maken we ervan. De headmaster was ook tevreden geweest. Pieter Visscher

 

Live Foto Review: Kimbra @ Tolhuistuin, Amsterdam

Live Foto Review: Kimbra @ Tolhuistuin, Amsterdam
27 november 2017
Foto’s Willem Schalekamp

De Nieuw-Zeelandse zangeres Kimbra Johnson werd wereldwijd bekend als de vrouwenstem in Gotye’s wereldwijde hitsingle Somebody That I Used To Know. Dat gaf haar de mogelijkheid om verder aan het solocarrière te werken. In 2011 verscheen het succesvolle debuutalbum Vows.

De swingende popmuziek en haar soepele stem klinken als een samensmelting van de talenten die Björk, Santigold en Janelle Monaé zo bijzonder maken. Januari 2018 verschijnt de opvolger – Primal Heart – van The Golden Echo uit 2014. Everybody Knows en Top Of The World zijn daar de eerste voorproefjes van.

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pop!

Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra Kimbra

Escapism – Introduction To Escape-ism

escapeismEscapism – Introduction To Escape-ism (Merge / Konkurrent)

Ik zie Ian Svenonius staan in z’n woonkamer; gebogen over zijn sporenrecorder, lullig gitaartje in zijn handen. Daar gaat ‘ie draaiend met zijn heupen helemaal op los met simpel klinkende gitaarlijntjes met een geluid dat even lullig klinkt als de plastic gitaar om zijn nek. Het is maar een fantasie, er is vast niks van waar, maar je krijgt onwillekeurig van dit soort visioenen als je naar Introduction To Escape-ism luistert, dat op eerste aanblik lijkt op een fröbelproject van een eenling.

Ian Svenonius maakt binnen dit project een uitgeklede vorm van rock-‘n-roll zoals je niet vaak hoort. Nou ja, wel op je eigen sporenrecorder als je weer eens een nachtje dronken muziek hebt staan, waarvan je het resultaat liever een goed bewaard geheim laat zijn. Zo niet Ian Svenonius, die flikkert het de wereld in en mag het uitbrengen, op Merge nota bene.

Introduction To Escape-ism is een aanrader voor liefhebbers van experimentele alternatieve muziek, met maffe teksten als Rome isn’t burnt in a day. Ian Svenonius verkent hier wegen die je niet vaak hoort. Maar of het je gaat bevallen? Het instrumentarium is zeer beperkt, het lullige gitaargeluidje ken je op den duur wel en gaat vervelen. En het is nu ook weer niet zo dat de liedjes, ongeacht hoe ze zijn uitgevoerd, altijd boeien. Lonely At The Top bijvoorbeeld, is zo’n nummer dat verwondering wekt en alleen als je echt heel melig bent voer voor meebrullen. Een enkel nummertje dan. Hoewel, The Flying Lizards zijn met zo’n methode toch ook best ver gekomen. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Luka Bloom – Refuge

luka bloomLuka Bloom – Refuge (Bigsky Records/Concerto)

I am not at war with anyone, zingt Luka Bloom op zijn nieuwe album Refuge. Bloom, de innemende Ier, brengt sinds 1978 met een behoorlijke regelmaat langspelers uit waarvan de kwaliteit verzekerd is. Ook nu weer. Refuge is een ingetogen plaat, zonder opsmuk. Dan is Bloom op zijn best. Zo horen we hem het liefst.

Breekbaar, kwetsbaar en immer onderhoudend. En was hij eerder zó geëngageerd? De wereldproblematiek gaat hem niet niet in de koude kleren zitten. Wanneer je die ellende zo prachtig van je af kunt zingen en anderen weet te troosten en te inspireren, ben je een soort heilige. Bloom is in bloedvorm.

I give my love to Iraq, and to Syria. I give my love to Israel and to Palestine. We could live as one, between the sea and sun. And I am not at war with anyone.”

Luka Bloom is net zo hoopvol – naïef misschien – als ontroerend en dat is hij wel vaker. Het staat hem zo goed. In het cd-boekje heeft hij het over de “many jobs of songs“. “They bring us together. They break hearts, change minds and lift spirits. Songs are sometimes mysterious, sacred places of refuge.”

Een album als toevluchtsoord. Luka Bloom toont aan dat het kan. Hij laat je verdwijnen in zijn muziek. Schuil maar mee. Bloom weet je nog altijd met minimale middelen, slechts die akoestische gitaar en zijn stem, in te pakken en liters emotie uit de luidsprekers te laten vloeien. Sentimenteel, maar nooit pathetisch en wat komt een liedje als Dadirri (Deep Listening) toch weer binnen. Verstilde pracht.

Luka Bloom heeft een bedarende werking. Vergeet die kalmeringsmiddelen. Luister tien keer achter elkaar naar Dear Gods. 

Dear gods and goddesses of the deep blue sea. Please mind my baby. For me.” Neem het tot je en word een ander mens. Pieter Visscher

Liefhebbers van Luka Bloom luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pluche.

LIVEDATUM 06/12 Concerto, Amsterdam

Princess Nokia – 1992 Deluxe

princess nokiaPrincess Nokia – 1992 Deluxe (Rough Trade/Konkurrent)

In deze moderne tijden, waarin alles maar meer en groter lijkt te moeten en vrouwen net zo makkelijk langs de slager gaan als een afspraak maken met de plastisch chirurg, steekt Princess Nokia de draak met haar “little titties“. “I’m a Calvin Klein model, come and get me. Step the resy up, don’t be fucking with me. My little titties are so itty bitty“, rapt ze in Tomboy.

Tekstueel onderhoudend, maar muzikaal een van de minste nummers op een album dat voorts uitpuilt van de kwaliteitshiphop. Met 1992 Deluxe, het officiële debuutalbum van Princess Nokia (na enkele mixtapes) slaat ze veel mannelijke collega’s hard om de oren. Zowel tekstueel als muzikaal. Een wijf met ballen.

Destiny Nicole Frasqueri (25) maakte als Wavy Spice en Destiny onder twee andere pseudoniemen al furore als rapster, maar nu alles staat als een huis zal er waarschijnlijk geen naamswijziging meer plaatsvinden. Aan één Puff Daddy hebben we ook meer dan genoeg. Had laatstgenoemde maar íets van de hiphopgrandeur van Princess Nokia, dan was het misschien nog wat geworden.

Princess Nokia, onze “nerdy girl with nymphomanic tendencies” loopt over van het zelfvertrouwen en dat hoor je niet alleen terug in haar teksten. De bravoure klinkt ook door als ze zingt, gewoon praat of rapt. Voorál als ze rapt, want dan is ze op haar best. Radicaal en resoluut. In het soulvolle ABC’s Of New York parlevinkt ze een beetje tussen rappen en zingen in en dat gaat haar ook uitstekend af.

Op smaakvolle beats, een flink spectrum aan oldschool, industrial en hypermoderne uit de computer rollende geluiden, deelt Miss Nokia momenteel de lakens uit in hiphopland, naast collega’s als, jawel, Kendrick Lamar en Eminem. Pieter Visscher

Hiphopliefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves en Pinguin Pop!

 

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2 (Dox Records)

Over de nieuwe New Cool Collective kunnen we kort zijn: een plaat waar je vrolijker van wordt ga je de komende tijd niet horen. Dit uiterst vermakelijke tiental stukken werd door Benjamin Herman en consorten min of meer live ingespeeld in de Electric Monkey studio in Amsterdam (ze deden het ook al eens eerder; vandaar de titel ja).

Hun reputatie als swingendste band van Nederland en omstreken doen ze weer helemaal eer aan: of het nou latin is (Skint, Max, Acapulco Gold), ska (Skalypso), reggae (La Rana), surf (Kaspa) of afro (Limakawa), de heren draaien er hun hand niet voor om. Ballad Villechaize is een sfeervol rustpunt en probeer vervolgens Machu Picchu maar weer eens uit je hoofd te krijgen. Wie met het verkeerde been uit bed is gestapt zal na Electric Monkey Sessions 2 dansend door het leven gaan – en alle anderen ook! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 29/11 Paradiso Noord, Amsterdam 01/12 Victorie, Alkmaar                 02/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 15/12 Hedon, Zwolle                                         16/12 Mezz, Breda 20/12 TivoliVredenburg, Utrecht 21/12 Gebr. De Nobel, Leiden 22/12 Bibelot, Dordrecht 23/12 ECI Cultuurfabriek, Roermond                 28/12 LantarenVenster, Rotterdam 29/12 Oosterpoort, Groningen
30/12 Fluor, Amersfoort 05/01 Luxor Live, Arnhem 06/01 Doornroosje, Nijmegen
11/01 Willem Twee, Den Bosch 12/01 De Spot, Middelburg 13/01 Underground, Lelystad 19/01 Grenswerk, Venlo 25/01 013, Tilburg 26/01 Burgerweeshuis, Deventer 27/01 Paard van Troje, Den Haag 02/02 Neushoorn, Leeuwarden
03/02 Patronaat, Haarlem

Autobahn – The Moral Crossing

AutobahnAutobahn – The Moral Crossing (Tough Love Records / Konkurrent)

Autobahn uit Leeds tapt uit een postpunkvaatje dat qua klankkleur en sfeer aanhangt tegen The Mission of Sisters Of Mercy. Met best aardige melancholieke composities als het op een gesequencete synth gebaseerde Future. De zang is bijpassend slepend en theatraal, de gitaren vaak snerpend gevaarlijk, wat nu weer niet zo typisch is voor dit genre.

Het ruim 6 minuten durende titelnummer rolt voort op een rollende drumpartij waarover een melodie wordt gezet waar niks mee is, maar die drums gaan wel onder je huid zitten, op een irritante manier. Dat gaat echt opvallen als je daarna in Torment belandt, weer gedomineerd door drukke percussie die te hard in de mix lijkt te zitten. Vanaf dat moment is het lastig luisteren naar The Moral Crossing van Autobahn. Het komt niet meer goed tussen mij en die akelig drukke opdringerige drummer. Jammer. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 11/02 Kinky Star, Gent 21/02 Patronaat, Haarlem 22/02 Kultura, Luik

 

Live Review Helldorado @ Klokgebouw, Eindhoven

Helldorado @ Klokgebouw, Eindhoven
18 november 2017
Tekst Jeroen Bakker

Het was behoorlijk schrikken toen precies twee jaar geleden het nieuws naar buiten werd gebracht dat Peter Pan Speedrock in 2016 voor de allerlaatste keer een rondje langs de (inter)nationale podia zou afdraaien. Het kwam bij iedereen die stevig rockkabaal een warm toedraagt, aan als een mokerslag. Het zou tevens het einde betekenen van Speedfest, het prachtige heavy rockfeestje in het monumentale Eindhovense Klokgebouw dat nog wel het 10-jarige jubileum had gevierd. 2016 werd bestempeld als ‘a bad year for rock & roll’. Toen vervolgens ook nog eerder dit jaar de stekker werd getrokken uit de Rotterdamse tegenhanger Scumbash, waar vijf jaar achter elkaar een lange dag lang kon worden genoten van ‘pure goddamn rock & roll’, zag de wereld er voor rockminnend Nederland plots een stuk minder rooskleurig uit.

Gelukkig bleek dit van korte duur. In maart 2017 werden de eerste namen aangekondigd voor Helldorado, een idee en gezamenlijk initiatief van Peter van Elderen en The Event Warehouse, de draaiende kracht achter o.a. Paaspop, We Are Electric en het eerdergenoemde Speedfest. Afgelopen zaterdag vond de eerste editie plaats van deze ‘Incredible Rock & Roll Freakshow’.

Van Elderen (Ex-Peter Pan Speedrock dus), kon het niet vaak genoeg benadrukken: “Helldorado is géén Speedfest 2.0., bij Helldorado gaat het om de totaalbeleving.” Rap na het aangekondigde afscheid werd hem gevraagd of hij niet een nieuw festival kon neerzetten. Enige aarzeling maakte plaats voor een plan maar daarvoor diende hij wel carte blanche te krijgen. Die kwam er en het plan kon worden uitgewerkt. Maar liefst vier podia werden in het Klokgebouw neergezet: Tarantula, Cobra, Lion en de Cockroach Comedy Chapel zouden de plaatsen worden waar het circus zich zou gaan afspelen. Een echt rock-‘n-rollcircus ja, dus met rockbands, strippers, messenwerpers, cabaretiers en andere freaks. Zelfs een heus spookhuis mocht niet ontbreken. De vroege vogels die het direct na de aankondiging aandurfden om een kaart aan te schaffen worden bij Helldorado geen ‘Early Birds’ maar ‘Daredevils’ genoemd. Diegenen die tot het laatste moment hebben getwijfeld slagen er gelukkig nog in om zaterdag een van de laatste kaarten te bemachtigen. Een verstandige keuze blijkt al snel. Vroeg in de middag biedt het rocktheater namelijk al een grote diversiteit aan gekkigheid.

Wat te denken van Mambo Kurt die met zijn orgel in een grote boksring staat opgesteld en grote hits als Final Countdown, Jump, Sing Hallelujah of Killing In The Name Of op het publiek afvuurt. Met het bekende I Follow Rivers neemt hij vast een klein voorschot op de afsluitende act van deze dag. Dit jaar viert de Duitse toetsenvirtuoos zijn 20-jarig jubileum als muzikant en er zijn maar heel weinig festivals te noemen waar deze gangmaker nog niet zijn ‘Heimorgel’-klanken heeft laten klinken. Wij weten één ding zeker: in een boksring heeft hij nog nooit zijn set hoeven af te werken. Stoere rockers die hun partner hebben meegenomen moeten oppassen voor deze Kurt. Hij weet dondersgoed hoe hij de meisjes moet inpakken. Kurt is bepaald niet onder de indruk van alle commotie rond ‘#MeToo’. Zo wordt een verlegen dame tijdens zijn optreden vriendelijk doch dringend uitgenodigd om met hem een dansje in de ring uit te voeren terwijl de ritmebox I Just Can’t Get Enough doorspeelt.

Ook wij krijgen er geen genoeg van maar we moeten naar het andere podium om nog een stukje van Tyler Bryant & The Shakedown mee te kunnen pakken. Dat is namelijk een stoere, op blues gestoelde rockband die in betrekkelijk korte tijd wereldwijd hoge ogen scoort en met Tyler Bryant een zeer getalenteerde 26-jarige gitaarheld aan boord heeft. Stoere tracks als Backfire en House On Fire moeten de Cobra-zaal in vuur en vlam zetten en dat lijkt slechts gedeeltelijk te lukken. De band heeft weliswaar ervaring mogen opdoen als support-act van Guns ’N Roses, Jeff Beck en Joe Bonamassa, maar om je op Helldorado te onderscheiden blijkt toch wel een ander verhaal. En ach, dat ook Aerosmith Bryant en zijn vrienden al eens uitnodigde is natuurlijk helemaal niet vreemd wanneer je Graham Whitford heet, gitarist bent in deze band en je vader in Aerosmith speelt. Ook AC/DC bleek onder de indruk van deze jonge honden en besloot ze mee te nemen tijdens de laatste tournee van de legendarische Australiërs. Dit zou zomaar eens echt de laatste keer geweest kunnen zijn nu in Eindhoven het nieuws binnensijpelt dat Malcolm Young, gitarist en mede-oprichter van de band op 64-jarige leeftijd is overleden.

Plotseling lijken vandaag overal de gevolgen hiervan merkbaar maar van ‘een grauwsluier over het festival’ is absoluut geen sprake. Op diverse podia worden de Marshall-versterkers tot een maximum opengedraaid. De muziek van AC/DC wordt op Helldorado overal gevierd en ineens blijken heel veel optredende artiesten schatplichtig aan dit rockinstituut. Uiteraard draagt The Darkness het optreden vandaag op aan Young en ook de Londenaren van Orange Goblin staan heel even stil bij het wegvallen van de Australische rockveteraan. Desondanks draait de band verder in een moordend tempo een zwaar geïnspireerde set af. Over moord gesproken, bij de Death Do Us Part Dangershow zijn de messen nog eens extra geslepen en wordt het vuur nog eens opgestookt. Bizar gevaarlijk allemaal maar ook waanzinnig spectaculair om te zien.

Hetzelfde geldt voor Captain Catastrohpy, ook wel bekend als The International Man of Danger die we hier al vaker zagen met El Guapo Stuntteam in zijn kielzog en die zich vandaag ook weer van zijn beste kant laat zien. Dat wil zeggen ‘brandend’ want de Belgische stuntman steekt zich ook vandaag weer meerdere malen en met veel plezier in brand. Zo zien we hem al vlammend op het podium rondspringen tussen de stripsters en muzikanten die tijdens de spannende gevechten in de boksring bij The Rock & Roll Wrestling Bash de muziek verzorgen terwijl een onvervalste portie American Wrestling wordt uitgevochten.

Je zou tussen al dat fysieke vermaak de muziek bijna vergeten en dat terwijl Birth Of Joy in de andere zaal aantoont tot de allerbeste livebands van Nederland te behoren. Ook nu zijn orgelklanken waar te nemen maar hier betreft het geen populaire orgelpop maar loeizware psychedelica en ook nog eens met groot machtsvertoon gespeeld. Het krachtige Grow lijkt tevens op de ontwikkeling van het dynamische trio betrekking te hebben want het trio pakt een zaal van dit formaat moeiteloos bij de kladden om het gedurende een uur lang niet meer los te laten. De groei is er blijkbaar nog lang niet uit. In de finale van Helldorado staan daarnaast nog eens spraakmakende bands zoals Nashville Pussy en Red Fang. Het zijn twee bands waar, gezien de gedragen shirts, een groot aantal bezoekers mee bediend wordt. Precies elf jaar geleden stonden we ons hier op dezelfde plek te vergapen aan het flamboyante gezelschap van de uitbundige Nashvillians tijdens Speedfest 2006. Heel even lijkt de tijd stil te staan zoals ook bij Red Fang het geval is. Ook zij stonden hier al eens eerder tijdens hetzelfde festival en iedereen was het er over eens, deze groovende stonermachine gaan we zeker nog eens vaker zien. Als support-act van Mastodon voert het gezelschap uit Portland momenteel een waar schrikbewind onder de Europese poppodia maar vandaag presenteert de band zich als één headlinewaardige act.

De mogelijkheden zijn tijdens dit festival echt ongekend. De liefhebbers van messcherpe comedy, Trash T.V., spoken word, Brabantse poëzie, grove en absurdistische humor komen volledig aan hun trekken bij Bob Slayer of de performances van de Hooligans van Hellemond: Dikke Dennis en Denvis, en niet te vergeten Jeroen Leenders die zijn heldere blik op absurde mensen, of beter gezegd, zijn absurde visie op niet meer zulke heldere mensen loslaat.

Van een heldere blik is tijdens de finale met Triggerfinger als spectaculaire afsluiter, bij de meeste bezoekers absoluut geen sprake meer. De meesten zijn al helemaal tevreden en voldaan naar huis. De anderen krijgen er zelfs na middernacht nog steeds geen genoeg van. Ook voor hen is het goed nieuws dat die andere van twee van Peter Pan Speedrock, Bart en Bartmans nog een leuk feestje in petto hebben. Zaterdag 17 maart 2018 zal er op dezelfde locatie een dag vol beerdrinkin’, hellraising and rock & roll fun plaatsvinden tijdens Faster & Louder. Wij weten het zeker: 2018 Wordt een goed jaar voor de rock-‘n-roll!