Live Review: Lowlands 2016 @ Biddinghuizen
19 t/m 21 augustus 2016
Tekst Jeroen Bakker + Milo Lambers
Foto’s Hub Dautzenberg
VRIJDAG 19 AUGUSTUS
Het was 362 dagen en een schrikkeldag afzien, maar nu mogen we weer: Lowlands 2016, editie 24 alweer, is begonnen. Rustig inkomen is er met knallers als John Coffey en droomheadliner Muse niet bij. We moeten meteen vol aan de bak. Gelukkig maar, want we hebben er zin in. Kom maar op!
AlunaGeorge (Vrijdag 13:30, Bravo)
Aangezien we de Haka Dansworkshop van enkele uren daarvoor niet meerekenen omdat wij vocale krachtpatserij liever aan anderen overlaten, zien wij om half twee enkele bekende gezichten de grote Bravo-tent openen. Het is het Britse AlunaGeorge met in de frontlinie het vrouwelijke gedeelte, de bevallige zangeres Aluna, en kort daarachter producer George die de knoppen voor zijn rekening neemt. Het optreden lijkt in vele opzichten een herhalingsoefening van de vorige keer maar Lowlands krijgt al een aardige indruk van het nieuwe werk dat pas volgende maand officieel gaat verschijnen. Wij vernemen tegelijkertijd dat er deze editie van Lowlands ook veel liefhebbers aanwezig zijn die de dance-sector een warm hart toedragen. De zangeres oogt ondeugend en is dat waarschijnlijk ook wel maar de verleidelijke poses en toespelingen komen gekunsteld over. ‘Laat de muziek do the talking’ zou je ze willen adviseren. Het talent is volop aanwezig maar behalve een aardige Disclosure-vertolking van White Noise, waaraan zij zelf uiteraard een bijdrage leverde, die we later dit festival zeer waarschijnlijk in een veel betere uitvoering te horen krijgen, heeft het niet zoveel om het lijf. JB
Jake Bugg (Vrijdag 14:15, Alpha)
Als we langs de Alpha lopen zien we eveneens een bekend gezicht. Het is Jake Bugg die wij hier ooit eens op de camping tegenkwamen voor een alleraardigste akoestische verrassingsaanval waar hij gezien het vroege tijdstip zelf weinig zin in had. Vervolgens zou het in de Alpha allemaal goedkomen. Bugg was toen nog niet eens twintig jaar. We zijn inmiddels drie jaar later en de Brit is in vele opzichten gegroeid. Gebleven zijn de ietwat snerende en brutale vocalen en ook Lightning Bolt klinkt nog net zo venijnig als toen. In zijn nieuwe werk komt de singer/songwriter wat rustiger over, wat minder gehaast in zijn muziek. Het gevoel iets te moeten bewijzen is er echter nog steeds. We kunnen tevens constateren dat veel Engelsen dit weekend de oversteek hebben gemaakt. Logisch ook met Noel Gallagher, Alex Turner & Miles Kane later op het programma. JB
Highly Suspect (Vrijdag 14:30, Charlie)
Bij de Charlie zien we Highly Suspect debuteren. Het is de eerste band die we op dit podium zien en wat opvalt is dat het geluidstechnisch allemaal dik in orde is. Van podiumvrees blijken de jonge New Yorkers ook al geen last te hebben. Hoeft ook niet. Het Lowlandspubliek staat bekend als niet al te kritisch en een aardige portie inzet wordt dan ook altijd beloond. De vele optredens heeft de band zichtbaar goed gedaan. Het resultaat is een prachtige touragenda met daarop veel grote festivals in Europa. Highly Suspect bewijst weer eens dat het vooroordeel van hardwerkende trio’s nog altijd klopt. Vandaag spat de testosteron van het tentdoek en vliegen de rock-cliché’s ons om de oren. Heerlijk toch? JB
John Coffey (vrijdag 17:10, Bravo)
Was John Coffey drie jaar geleden in de X-Ray nog een hardwerkend bandje dat vooral kleine kroegjes omver speelde, anno 2016 mag je de Utrechters met recht een grote band noemen. In de Bravo zijn het echt niet alleen maar meer punkers, rockers en metalheads die de band toejuichen. De opkomst met beelden van de nieuwe clip Needles en een confetti-explosie belooft een spectaculaire en grootse show. En dat maakt de band waar. Ondanks zijn status van ‘grote band’ en het naderende – voorlopige – afscheid stralen de leden nog altijd die ongeremde jonge hondenenergie uit. Zanger David Achter de Molen duikt al na een paar minuten als vanouds de menigte in. Hij weet de Bravo eenvoudig om zijn vinger te winden en organiseert bij de alles-moet-kapot-hit Heart of a Traitor op eigen houtje achteloos de grootste circle pit uit de geschiedenis van circle pits. De Bravo verandert in een kolkende massa. Na afloop van een heerlijk festivalfeest overheerst er toch een dubbel gevoel. Waarom stopt John Coffey?! Je begrijpt er op zo’n moment werkelijk waar helemaal niets van. Wat nu? We moeten het doen met de herinnering en die is gelukkig prachtig. ML
Hollywood Undead (vrijdag 19:05, Heineken)
Warempel, een nü-metalrevival? Je zou het bijna denken als je het gemaskerde zestal Hollywood Undead aan het werk ziet. De west-coast metalhiphoppers maken zich schuldig aan een potje machogedrag waarbij Fred Durst zich nog zou afvragen of het misschien een tikje minder kan. ‘When I start drinking my dick does all the thinking’, aldus een van de drie rappers. Als een twaalfjarige fan het podium op wordt getrokken, vertellen de rappers hem dat ie moet wachten met drinken tot hij dertien is. Vrijwel niemand die er om kan lachen in de Heineken. Muzikaal is het allemaal van een soortgelijk niveau. De raps zijn doodeenvoudig en de riffs zijn allemaal al eens gebruikt door Linkin’ Park. Laat deze heren Biddinghuizen nooit meer in komen. ML
Warpaint (vrijdag 20:00 uur, India)
Dat was toch even schrikken, die nieuwe single van Warpaint. New Song klinkt dansbaarder en een stuk meer recht-toe-recht-aan dan we gewend zijn van de dames uit Los Angeles. En dat terwijl de band juist zo uitblinkt in lang uitgerekte jams. Voor uitverkoop hoeven we in elk geval niet bang te zijn, zo blijkt in de India. New Song wordt live heel intens gebracht. Dit belooft wat voor de nieuwe plaat. De band excelleert ook vandaag weer in de alsmaar opzwellende dreiging die hun songs kenmerkt. Constant voel je dat er iets broeit, zonder dat het ooit tot een uitbarsting komt. Love Is To Die groeit uit tot het hoogtepunt. Het viertal laat de fans in trance bewegen op de bezwerende tonen. Warpaint geeft precies dat waarvoor de fans komen. ML
The Charm The Fury (Vrijdag 20:05, Charlie)
Altijd spannend als organisatie. Je zorgt dat alles op voorhand onder controle is maar altijd zijn daar die onvermijdelijke afzeggingen. Frank Carter & The Rattlesnakes zou rond acht uur de Charlie in vuur en vlam zetten. Precies een dag voorafgaand aan Lowlands 2016 gaat Carter door zijn rug. De oplossing wordt gevonden in de vorm The Charm The Fury waarmee de liefhebbers van het hardere werk, die dit weekend toch al niet bepaald verwend worden, volledig aan hun trekken komen. Met kreten als “Alles moet kapot” en “Je laat je toch niet intimideren door een meisje” maakt zangeres Caroline zowaar enige indruk op enkele stoere rockers die zich in de pit bevinden. Ze laat het niet alleen bij woorden. De zware grunts komen behoorlijk aan maar ook in het cleane gedeelte blijkt ze haar mannetje te staan. We wensen Frank Carter het allerbeste toe met zijn herstel maar zijn erg blij met zijn vervangers. Om nog maar eens even de zangeres te citeren: “Zoveel metal staat er al niet op dit festival”. JB
Biffy Clyro (Vrijdag 20:55, Bravo)
Het is dit jaar een prettig weerzien met de vele acts die hier al eens eerder hebben opgetreden. Wij herinneren ons een eerdere keer nog goed toen Biffy Clyro hier speelde. Het moet vast een vreemde gewaarwording zijn geweest voor de sympathieke Schotten dat ze deze keer bij lange na niet zoveel publiek aantroffen als bij hun Lowlands-optreden van drie jaar geleden. De Alpha is deze keer toebedeeld aan Muse en het lijkt er sterk op dat er al vanaf vanmiddag fans in die tent zijn blijven hangen voor een plekje met goed zicht op hun drie helden. Wij richten ons op het Schotse drietal en begrijpen maar al te goed dat er in de UK heel anders wordt gekeken naar deze act. Daar worden grote festivals namelijk wel afgesloten door Biffy Clyro. De alternatieve post-hardcore heeft langzamerhand plaatsgemaakt voor stadionrock waaraan gelukkig nog wel wat ongepolijste randjes zijn blijven hangen. Het optreden in de Bravo houdt ons dusdanig in zijn greep dat wij spontaan die grote afsluitende act in de Alpha vergeten. JB
Bombay (vrijdag 22:00 uur, Charlie)
Vooraf twijfelen we nog even: gaan we voor het larger-than-life-spektakel van Muse of geven we een stel indiekids van eigen bodem de kans? Bombay stelt ons geen moment teleur. De band was vroeger een duo en ging als Bombay Show Pig door het leven. Als trio klinkt de band meer steady en verdraaid catchy. Met songs als Bored en vooral Slow-Motion heeft de band fuzzpareltjes in handen. De jaren negentig zijn in eens weer heel erg hier. Voorheen wilde Bombay nog wel eens een timide indruk maken, maar daar is op Lowlands weinig van te merken. Het publiek wordt met strak en overtuigd spel plat gerockt en frontman Mathias Janmaat duikt zelfs nog even het publiek in. Who the fuck is Muse? ML
ZATERDAG 20 AUGUSTUS
Wat moet ik aan? Het was de grote vraag op de camping zaterdagochtend. Want de lucht zag er dreigend uit en de weersites vertelden allemaal wat anders. Het antwoord was simpel: je zomer-outfit, het werd immers prachtig festivalweer. Perfect zelfs. Dat kleine buitje aan het einde van de dag veranderde daar helemaal niets aan.
Leadbeaters (Zaterdag 14:55 uur, Lima)
Tussen al het elektronische en digitale geweld dat er deze dagen op het festival te horen en te zien is, zal het voor sommigen een verademing zijn om ook een moddervette bak organische rootsmuziek om de oren te krijgen waarin kampvuurfolk, country en oldtime rockabilly elkaar ontmoeten en een verbond zijn aangaan met blues, skiffle en rock’n’roll. Na optredens op de meest uiteenlopende festivals zoals MadNes of de eerste editie van het Sugar Mountain Festival zien we deze hoofdstedelijke muzikanten vandaag een feestelijke sfeer creëren op het podium van de Lima. Dat er hier en daar bekende gezichten tussen zitten kan best eens kloppen. The Pedro Delgados stonden hier al jaren geleden en enkele leden ervan zien we in dit uitermate muzikale gezelschap terug. Ook werden er al eens uitverkochte zalen opgewarmd voor Daniel Romano. Nu weet je dus precies in welke hoek je het moet zoeken. Het is high energy op de Lowlands met banjo’s, gitaar en contrabas en de bar draait overuren. We leren hier bovendien iets over illegaal drankstoken, handig voor wie daarin geïnteresseerd mocht zijn. JB
Wolfmother (zaterdag 15:45 uur, Alpha)
Precies tien jaar geleden stond Wolfmother ook in de Alpha. De destijds net doorgebroken Aussies opende het festival en zetten een ronduit legendarische show neer. In de tijd erna gebeurde er veel, heel veel. Frontman Andrew Stockdale versleet bandlid na bandlid, besloot solo verder te gaan, kwam daar toch op terug en stelde weer een volledig nieuwe reïncarnatie van Wolfmother samen. Van al die sores is opvallend weinig terug te zien. Wolfmother is bijna net zo gretig als een decennium terug en drukt het gaspedaal vanaf opener Dimension volledig in. Stockdale krijst, giert en rockt als vanouds, terwijl hij ondersteunt wordt door een uiterst strakke en laaiend enthousiaste ritmesectie. Er wordt misschien minder gejamd dan vroeger. Alsof de band nu meer de druk voelt van de fans die de hits willen horen. Toch voelt het nog altijd spontaan en oprecht. Dat er wel heel van het titelloze debuut uit 2005 wordt gespeeld, doet daar eigenlijk niets aan af. Songs als Colossal, White Unicorn, Woman en natuurlijk Joker and the Thief staan nog altijd als een huis. Wolfmother bewijst vandaag dubbel en dwars zijn bestaansrecht. ML
Rag ‘n’ Bone Man (Zaterdag 16:45 uur, Lima)
De grote stoere Rag ‘n’ Bone Man ziet er zo op het oog uit als iemand voor wie je graag een blokje omloopt. Het is allemaal uiterlijke schijn. De vriendelijke reus die eigenlijk Rory heet en afkomstig is uit Brighton, stelt zich netjes voor en legt, weliswaar vrij vertaald, uit dat een ‘Rag ‘n’ Bone Man’ te vergelijken is met een voddenman die allerlei muzikale stukjes verzameld en het bij elkaar gooit om het aan zijn publiek te presenteren. Wij zouden het niet beter kunnen formuleren. Het is in ieder geval een goede zaak dat er tussen de progressieve, hippe en baanbrekende acts ook artiesten zijn die op zorgvuldige wijze met muzikaal erfgoed omgegaan. Met zijn enorme postuur, strakke band en mooie zangeres aan zijn zijde, ziet het er ook nog eens prachtig uit allemaal. Gospel, hiphop, blues en traditionals als ‘What Have You Done My Brother’ worden naadloos in elkaar gepast maar toch wel lichtelijk voorzien van een vuig en rafelig randje, uitgevoerd. JB
Sum 41 (zaterdag 18:40 uur, Bravo)
Hun succesperiode ligt al bijna vijftien jaar achter ons, maar toch heeft Sum 41 nog altijd zeer jonge fans. De band van hits als In Too Deep en Fat Lip is weer bij elkaar en daar zijn twee generaties fans blij mee, zo wordt duidelijk. Toch is het voor een groot deel van de Lowlanders vooral een stukje nostalgie. Bovengenoemde hits worden begroet met grote vreugdesprongen, maar zodra er een recenter nummer wordt gespeeld verdwijnt de opwinding vliegensvlug uit de tent. Dat zanger Deryck Whibley veel tijd kwijt is om te vertellen hoe geweldig het publiek wel niet is en de band wel veel flauwe covers doet – Stukje Smoke On The Water, Seven Nation Army en een punkversie van We Will Rock You – helpt ook niet echt mee. Maar laat ze hun oude hits spelen en je hebt als festival een ultieme band aan ze. ML
Noel Gallagher’s High Flying Birds (Zaterdag 20:45 uur, Bravo)
De vele Britten die we al regelmatig zijn tegengekomen op het festival verzamelen zich, alsof het is afgesproken, allemaal rond een uur of acht bij de Bravo. Ze staan daar dan ook niet voor niets want zij zullen even later getuigen zijn van een optreden dat door één van de allerbelangrijkste muzikanten uit de nineties zal worden afgewerkt. Van broederliefde, dat we hier op een ander tijdstip meemaken, was hier nu juist even geen sprake. Daarom doet Noel het al enige tijd zonder Liam en heeft hij eerder dit jaar een ijzersterk tweede solo-album afgeleverd waarmee hij bovendien een uitstekend excuus heeft om met een eigen band de podia af te struinen. Desondanks en tot grote vreugde van velen krijgen wij een prachtige greep uit het rijke oeuvre van Oasis voorgeschoteld. Gallagher is in heel goede doen en gooit er de ene na de andere sick joke uit. Hij kijkt tevreden op het publiek neer. Waarom ook niet. Het gaat helemaal los in de tent. Het massaal meegezongen Don’t Look Back In Anger zal ongetwijfeld zelfs ver buiten de Bravo te horen zijn geweest. JB
King Gizzard & The Wizard Lizard (zaterdag 21:10, Charlie)
Soms heb je zo’n festivalmoment waarop alles samenkomt. Donkere wolken trekken samen, storten uiteen en King Gizzard & The Wizard Lizard betreedt het podium met een donderende mix van psychedelica en hardrock. Alsof het zo moet zijn! Maar wij zijn natuurlijk weer te laat om de tent nog in te kunnen en aanschouwen in de stromende regen hoe de temperatuur binnen steeds verder omhoog wordt gestoomd. Deze aussies zijn wat hun landgenoten Pond vorig jaar op dezelfde plek waren: een heerlijk psychedelische freaktrip. Songs denderen voort, maken gekke bochten, slingeren je heen en weer tussen genot en afschuw en laten je vooral niet meer los. Dit optreden blijft ons zeker bij! ML
Disclosure (Zaterdag 21:45 uur, Alpha)
Hoewel een uitzinnige menigte daar in 2014 anders over dacht vonden wij die snotneusjes van het Britse Disclosure in de goed gevulde Alpha-tent niets meer dan een opgeblazen hypeje zoals we die wel eens vaker waren tegengekomen. Dat we die twee nogmaals zouden ontmoeten en dat zelfs als grote festivalheadliner, konden we ons werkelijk niet voorstellen. Hoe anders staan de zaken er twee jaar later voor. Iedereen wil dolgraag een eigen compositie door de ‘Disclosure-blender’ gedraaid zien worden. Al Green, Gregory Porter, Mary J. Blige en nog vele anderen zijn daar goede voorbeelden van. Sam Smith ook en hij is er in de vorm van een hologram dan ook bij vandaag maar eventuele bijdragen op het podium met AlunaGeorge en NAO die, aangezien zij dit weekend ook hier aanwezig zijn, toch heel erg voor de hand zouden liggen, zitten er vanavond niet in. Disclosure doet het geheel op eigen kracht en gooit al vroeg in de set alle troeven troeven op tafel. Zij kunnen zich dit prima veroorloven want ondanks het nog maar korte bestaan van deze succesvolle hitmachine weten zij al dondersgoed hoe een spannende set moet worden opgebouwd. JB
M83 (Zaterdag 22:00 uur, Heineken)
Voor een stevige partij bombastische synthetische pop ben je bij M83 natuurlijk aan het juiste adres. De Heineken mag worden afgesloten en eerlijk is eerlijk, M83 heeft genoeg in huis om deze belangrijke taak op zich te nemen. Je zou haast vergeten hoeveel succesvolle tracks het de afgelopen vijftien jaar heeft geproduceerd. Vanaf Reunion waarmee geopend wordt, is het hek al van de dam en het epische Midnight City verbroedert zelfs de dance- en de rockliefhebbers. Er is weliswaar een nieuw album verschenen maar de voorkeur van vanavond is er duidelijk op gericht om een zo’n groot mogelijk publiek te pleasen. De lichtjes en de publieksparticipatie doen zelfs de meest verstokte festivalganger in katzwijm geraken. M83 kun je een intense belevenis op het gebied van geluid en beeld noemen. Wie het vanwege het drukke en op dit moment ook sterke programma heeft moeten missen krijgt in november een herkansing. Dan speelt de band namelijk in TivoliVredenburg. JB
ZONDAG 21 AUGUSTUS
De vaste Lowlandsbezoekers kijken iedere ochtend reikhalzend uit naar de krantenbezorgers die al vroeg de campings oprijden om de Daily Paradise te verspreiden. Het is al vele jaargangen lang de leukste ochtendkrant van Nederland waarin naast Lowlandsnieuws, foto’s, tips, feitjes, grapjes, puzzels en popcrypto te vinden zijn. Wie hierin voor de laatste festivaldag een weersverwachting hoopt aan te treffen komt echter bedrogen uit. Nog nooit zou het weer op Lowlands zo wisselvallig worden als die op de slotdag van de 24e editie. Maar zeg nu eerlijk: een onstuimig Lowlands vol verrassingen is toch het leukste wat er is? Voor één persoon is de zondag in ieder geval uitgelopen op een heel grote verrassing. Het is de dag geworden waarop deze sportman alsnog de erkenning kreeg voor zijn enorme prestatie tijdens de Olympische Spelen van Rio de Janeiro.
Yuri van Gelder (zondag 12:30 uur, Alpha)
Waar normaal gesproken op de laatste festivaldag wordt teruggeblikt op de hoogtepunten van de voorgaande dagen, is er deze ochtend slechts één gespreksonderwerp dat de gemoederen enorm bezighoudt. Vandaag is namelijk de dag dat Yuri van Gelder alsnog de ring-oefening mag laten zien waarmee de afgelopen week een gouden medaille zou zijn gewonnen in Rio wanneer hij niet naar huis zou zijn gestuurd. Werkelijk iedereen blijkt een mening te hebben over deze al dan niet terechte beslissing van de organisatie van het belangrijkste sportevenement ter wereld. Ver voor aanvang is de Alpha, de grootste tent van het festival, al helemaal afgeladen en zijn vijftienduizend toeschouwers getuige van een prachtige finale die duidelijk veel emoties losmaakt. Voorzien van rook, lichtjes en harde dance-beats werkt de omstreden sportman in opperste concentratie niet zijn belangrijkste, maar wel meest bijzondere oefening ooit af. De beloning is een prachtige gouden LLord of the Rings-erepenning, inderdaad met dubbel L van Lowlands, en een oorverdovend respectvol gejuich van het uitzinnige publiek. We zijn nog maar vijf minuten onderweg en hebben het eerste hoogtepunt van de dag op dit veelzijdige festival alweer te pakken. Jeroen Bakker
Michelle David & The Gospel Sessions (zondag 13:00 uur, Lima)
Door het verrassende succes van ‘The Gospel Sessions Vol. 1’ en de optredens die daarmee gepaard gingen kon een opvolger natuurlijk niet uitblijven. Zodoende verscheen er eerder dit jaar dan ook ‘Vol. 2’ en konden de heren van Beans & Fatback met de geweldige Amerikaanse zangeres hun touragenda uitbreiden met nog eens een stevige reeks gospelshows. En dan te bedenken dat David, die zo ongeveer is opgegroeid in de kerk, indertijd had afgezworen ooit nog eens iets met deze muziek te gaan doen. Het zou bij een eenmalige gebeurtenis blijven had ze de Nederlandse muzikanten beloofd. Wat de mannen hebben moeten doen om haar toch zover te krijgen zullen we nooit weten maar dat het los gaat op het podium staat vast. De muziek is authentiek en opzwepend en de vocale krachtpatserij van David raakt tot op het bot. Hoewel het een seculiere dienst betreft, geloven wij in iedere noot die er uit haar machtige strot komt. Daarnaast kunnen er maar weinig performances wedijveren met die van haar wanneer het om overtuigingskracht gaat. De donkere wolken en de eerste stortbui van de dag hebben plaatsgemaakt voor een stralende zon en we zien vandaag alleen maar mensen die de wereld een beetje mooier willen maken.
Oh Wonder (zondag 13:15 uur, Heineken)
Ook de prachtige harmonieuze vocalen van Josephine en Anthony doen ons verblijden. De sfeervolle pop met elektro en gitaren zijn hemels wanneer je er echt in gelooft. Het zit allemaal dondersgoed in elkaar en de liefdevolle blikken die het muzikale koppel elkaar toewerpen werken blijkbaar voor vele Lowlanders heel erg aanstekelijk. Met het radiohitje ‘Lose It’ blijkt het aantal meezingende vrouwen dat van de mannen ruimschoots te overtreffen. Wij hebben iets krachtigers nodig om even goed wakker te worden. De korte nachten op camping 2 waar iedereen een zekere Michael zoekt is, blijven namelijk niet onbestraft. De keuze valt op de Bravo maar of dat nu verstandig is daar kun je een groot vraagteken bij zetten. Jeroen Bakker
Damian Marley (zondag 15:05 uur, Bravo)
Hier is namelijk plotseling het rookverbod niet meer van kracht. Althans zo lijkt het. Wat wil je ook wanneer de heerlijk lome bastonen en zware basdreunen door de tent galmen. Damian Marley is van alle nazaten uit het Marley-imperium wellicht de meest avontuurlijke, neem zijn succesvolle samenwerking met hiphop-icoon Nas, maar is ook degene die heel trouw blijft aan de rijke historie van de reggaemuziek. Het publiek is helemaal ‘irie’ en laat zich vol overgave infecteren met het reggae-virus. Je zou bijna vergeten te luisteren naar de ronduit pittige teksten waarin schending van mensenrechten, maatschappelijke misstanden en oorlog nadrukkelijk aan de orde komen. Vandaag leidt het in ieder geval tot iets moois. Na het optreden op Down The Rabbit Hole van vorig jaar en met nog een uitverkochte show in Paradiso voor de boeg kunnen we voorzichtig concluderen dat Marley zich hier ook heel erg prettig voelt. Komt goed uit want ‘Jr. Gong’ verkeert in de vorm van zijn leven. Jeroen Bakker
Eagles of Death Metal (zondag 15:50 uur, Alpha)
Eagles of Death Metal rommelig noemen is waarschijnlijk net iets als Steel Panther flauw noemen. Het is de hele bedoeling van de act. Maar vandaag keert het zich tegen de band. In een grote tent als Alpha is er meer nodig dan een grappige sound en een cool image. Songs als I Only Want You en Cherry Cola rocken lekker weg, maar op de fans in het voorste vak na wordt er amper op gereageerd. Een jongen op rij 214 speelt verveeld met het haar van zij vriendin, terwijl zij twijfelend met haar heupen beweegt. Alsof ze niet weten wat ze met de vuige rock’n’roll van de Eagles aan moeten. En zij zijn de enige niet. Jesse Hughes springt, danst, maakt sensuele gebaren en roept keer op keer ‘I love you motherfuckers’, maar het zit er vandaag gewoon niet in. Eagles of Death Metal is een sympathieke band, maar de Alpha is net een maatje te groot. ML
Indian Askin (zondag 16:10 uur, Charlie)
Het is met een reden dat deze Amsterdammers de lieveling van de vaderlandse underground worden genoemd. Ze hebben het dampende van postpunk, de rake overtuigingskracht van grunge en het bezwerende van psychedelica. De bandleden hanteren allen een zeer eigen stijl. De bassound neigt bijna naar stonerrock, de drums stuwen voort, de toetsen zorgen voor een spacey sixtiessfeertje en de gitaar jakkert ongestoord en ritmisch voort. Dat bij elkaar klinkt geweldig. In een jam op het nummer Really Wanna Tell You stijgt de band boven zichzelf uit. Terloops wordt er nog even verwezen naar Cypress Hill-klassieker How Could I Just Killed A Man. Niet alleen een undergroundband om te omarmen, ook één om trots op te zijn!
Chase & Status (zondag 17:40 uur, Alpha)
Het Britse duo van Chase & Status zijn behalve graag geziene gasten geen onbekenden op dit terrein. Typisch gevalletje van slim programmeren ook. Je boekt ze één keer en krijgt ze twee keer. Enkele uren na het live-optreden zal er namelijk nog een DJ-set volgen. Het recept is al vaker succesvol gebleken en ook vandaag laat het Lowlandspubliek zich de cocktail van dubstep, drum & bass en breakbeats goed smaken. De twee producers, vandaag overigens aangevuld met enige versterking, staan er om bekend alles uit de kast te halen dus krijgen we ook vandaag een grote hoeveelheid lichtjes, rook en confetti te verwerken. Het is natuurlijk voornamelijk het ongecompliceerde beukwerk waar iedereen is voor gekomen. Zelfs de oudere liefhebbers van acidhouse worden eveneens op de wenken bediend. Niemand die het ook maar laat om niet mee te deinen op de enorme retro-bombast. Het is half zes en zelfs het dance-publiek, waarvan velen na enkele hoosbuien letterlijk van de camping zijn gespoeld, heeft inmiddels de moeite genomen om er vandaag eens vroeg bij te zijn. Het is gedaan met de zondagrust. Lowlands is wakker. De laatste festivaldag is nu pas echt begonnen. Jeroen Bakker
Brian Fallon & The Crowes (zondag 17:50, India)
Een fanatiek fan van The Gaslight Anthem vertelde mij ooit dat hij Brian Fallon slechts een keer in een goede bui heeft gezien. Dat was tijdens de laatste show van een lange tour. De muzikant bleef maar benadrukken hoe blij hij was dat hij weer naar huis kon. Blijkbaar was het een goede beslissing om te stoppen met The Gaslight Anthem, want alhoewel dit pas een van de eerste shows van de tour is steekt Fallon in geweldige vorm. Hij grapt dat de regen zo goed bij zijn depressieve nummers past, zegt dat alle ex-geliefden van de mensen in het publiek de spreekwoordelijke vinkentering kunnen krijgen en vertelt liefdevol over zijn zoontje. Muzikaal zit het allemaal ook wel snor, met een ware topbegeleidingsband in de rug. Bijna elk nummer dat Fallon schrijft is een waar countryrock-anthem. Zijn laatste album heet Painkillers en dat is precies wat zijn muziek vandaag even doet. Alle blaren, nattigheid en vermoeidheid zijn een uur lang compleet vergeten.
Foals (zondag 20:35, Bravo)
Sodeju, wat trekt Foals fel van leer in de openingsfase van de show in een volgepakte Bravo. De band begint met een gruizige jam, bijt zich vast in zijn toehoorders met Snake Oil en laat voorlopig niet los. Er is als luisteraar geen ontkomen. De stroboscopen flikkeren hevig en zanger Yannis Philippakis wurmt zich in je oor met zijn felle krijs. Qua intensiteit doet de band af en toe wel aan Nine Inch Nails denken. Sowieso klinkt Foals live veel feller dan op plaat. Een afropop-nummer als My Number wordt met veel distortion en een stuk sneller gebracht. Hier is weinig pop meer aan, wat op plaat klinkt als een catchy liedje wordt live verbouwd tot een ware rockanthem. Foals haalt pas na een halfuur enigszins de voet van het gaspedaal, maar blijft het publiek boeien. De afsluiting is met grondig opbouwende songs als Inhaler, What Went Down en Two Steps, Twice fenomenaal. Je voelt in de Bravo van de eerste tot de laatste rij een gevoel van extase rondgaan. Ook als je de band niet kent, wordt je meegesleurd in de euforie. Geweldig optreden, volgende keer in de Alpha a.u.b. ML
Parkway Drive (zondag 21:00 uur, Heineken)
Alles aan het Australische Parkway Drive is hard. Het is niet alleen de hardstwerkende band van het festivalseizoen maar het neemt ook nog eens moedig de gehele verantwoordelijkheid op zich om de hardste band van dit weekend te zijn. Er blijkt gezien de reacties in de volle Heineken ernstig behoefte aan te zijn. Wie ze even heeft gemist, het lijkt bijna onmogelijk, ziet de enorme progressie die de band heeft doorgemaakt. Parkway Drive heeft een uitstekende live-reputatie en maakt het vandaag ook allemaal weer waar. Het bekende ‘hard van buiten, zacht van binnen’ blijkt nog steeds van kracht. ‘Home is for the Heartless’ wordt opgedragen aan Tom Searle een overleden collega van de band Architects. ‘Het leven is betrekkelijk. Geniet samen met je vrienden alsof het de laatste dag is’, aldus frontman. Dat is nog even een prachtige wijsheid die wij op deze laatste dag meekrijgen. Jeroen Bakker
Dua Lipa
Dua Lipa
The Last Shadow Puppets
The Last Shadow Puppets
The Last Shadow Puppets
The Last Shadow Puppets
Die Antwoord
Die Antwoord
Die Antwoord
Anderson .Paak
Oscar and the Wolf
Oscar and the Wolf
Oscar and the Wolf
Glass Animals – How To Be A Human Being (Caroline Benelux)
Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans)
Benjamin Francis Leftwich – After The Rain (Dirty Hit / Caroline Benelux)
Thee Oh Sees – A Weird Exits (Castle Face / De Konkurrent)
The Pineapple Thief – Your Wilderness (Kscope / Bertus)
Blossoms – Blossoms (Virgin)
Antonie Fountain
Antonie Fountain
Eelke Ankersmit
Eelke Ankersmit
Son Mieux
Son Mieux
Son Mieux
Benjamin Winter
Benjamin Winter
Benjamin Winter
Benjamin Winter
A Treehouse Wait
Joseph & Maia
Joseph & Maia
Hudson Taylor
Hudson Taylor
Hudson Taylor
Lili Grace
Lili Grace
Lewis Watson
Carnival Youth
Leo Stannard
Craig Gallagher
Craig Gallagher
JP Cooper
JP Cooper
De ‘afscheidstournee’ van David Coverdale, The Greatest Hits Tour, is natuurlijk voor alle fans en andere rockliefhebbers een feest van herkenning. Whitesnake heeft een paar echte klassieke rock songs die de tand des tijds wonderwel goed hebben doorstaan. Nummers zoals Here I Go Again, Still Of The Night, Fool For Your Loving en Is This Love?, zijn lekkere rocknummers die iedereen kent of zou moeten kennen…
Dan rond 21:00 horen we My Generation van The Who door de boxen knallen en wordt het dus tijd voor Whitesnake. De set wordt geopend met het rockende Bad Boys van hun meest succesvolle plaat ooit: 1987. Slide It In, lekker seksistisch en Coverdale op zijn best, het ‘oudje’ van het gelijknamige album uit 1983, is wat mij betreft de wat verrassende tweede track. Daarna volgen de overbekende, heerlijke melodieuze meezingers Love Ain’t No Stranger, The Deeper The Love en Fool For Your Loving.
Hoogtepunten zijn toch nog steeds de fantastische blues ballade Ain’t No Love In The Heart Of The City (van de Snakebite EP uit 1978), hoewel ik het jammer vind dat dit nummer niet helemaal gespeeld wordt, maar overgaat in het bombastische Judgement Day, Is This Love en natuurlijk het Led Zeppelin-achtige Still Of The Night. Overbodig waren wat mij betreft de gitaarsolo, de basgitaarsolo en de drumsolo tijdens Crying In The Rain.
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Patti Smith @ Caprera
Blues Pills – Lady In Gold (Nuclear Blast)
Wild Beasts – Boy King (Domino)
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso
Gemma Ray @ Paradiso