Recensies Archieven - Page 293 of 367

Ought – Room Inside The World

Ought – Room Inside The World (Merge/Konkurrent)

Het derde album van Ought is wat gekunstelder dan de twee voorgangers More than Any Other Day (2014) en Sun Coming Down (2015) en bovendien wat minder getand. Wel mínstens zo uitdagend en daarmee scoren de heren opnieuw punten.

Opnieuw is Talking Heads zo nu en dan in de buurt, al speelt het stemgeluid van Tim Darcy daarin ook een voorname rol. Hij zou met een beetje fantasie een broer kunnen zijn van David Byrne. Toch zijn de Canadezen welzeker schatplichtig aan de formatie van Byrne. Neem een dromerige song als Brief Shield, evenals het toegankelijke en swingende Disgraced In America, dat in de finale op Sonic Youthachtige wijze ontspoort.

Ought serveert geen hapklare brokken op Room Inside The World, maar wel kleine gerechten die steeds beter beginnen te smaken, naarmate je ze vaker eet. Die metafoor is zonder meer van toepassing op deze derde worp van de band.

Pas op: opener Into The Sea, met dat repetitieve, slepende drumritme heeft wat verslavends. Al geldt dat uiteindelijk voor de hele plaat. Gun Room Inside The World zijn tijd en je wordt zonder meer beloond. Pieter Visscher

LIVEDATA 02/05 Botanique, Brussel 07/05 Paradiso-Noord, Amsterdam

Editors – Violence

Als je naar de hoes van de nieuwe Editors-release kijkt, dan weet je: dit gaat niet makkelijk worden en al helemaal niet vrolijk. En dan blijkt Violence ook nog eens een echte Editors-plaat te zijn: in het begin vind je er eigenlijk geen klap aan, maar na herhaalde luisterbeurten komt die Editors-vibe toch langzaam los en denk je uiteindelijk: hé, wat een lekker plaatje.

Maar die Editors-vibe, wat is dat dan? De zware bonk en donkere ondertoon gecreëerd door drummer Ed Lay en bassist Russell Leech, de kenmerkende zang van Tom Smith, de spaarzame gitaren (inderdaad, nog steeds spaarzaam na het vertrek twee platen terug van oprichter/gitarist Chris Urbanowicz), de synthesizers die elektronische klankpartijen leggen, en songs die groeien naarmate je vaker luistert.

Songs met uiteraard niet de vrolijkste onderwerpen zoals titels als Cold, Hallelujah (So Low), Darkness at the Door en Nothingness illustreren. Dat alles is dus wederom aanwezig op de zesde plaat van deze Engelse hardrockband, en dat allemaal in nog geen krap drie kwartier verpakt: kort en krachtig dus. Ja, de verrassing mag er dan na zoveel platen een beetje af zijn en echte topnummers als Smokers Outside the Hospital Doors mogen dan ontbreken op deze nieuwe plaat, toch is Violence – drie jaar na de vorige plaat In Dreams – weer de moeite waard en een welkome additie aan het oeuvre van deze prima band. Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATA 17/03 Sportpaleis, Antwerpen (BE) (Sold Out) 27/03 Ziggo Dome, Amsterdam (Sold Out) 14/07 TW Classic, Werchter (BE)

Moaning – Moaning

Wat fijn! Eindelijk weer een bandje die op de juiste manier voor het Grote Gebaar gaat. Het titelloze debuutalbum van Moaning, DIY post-punk trio te Los Angeles, steekt namelijk lekker rauw af tegen de hedendaagse overdaad aan eenheidsworst-indie popduo’s met laptop en gitaartje.

Ze bestaan al bijna 10 jaar en toch is dit pas hun debuut. Moaning is een gepassioneerde plaat die naar eigen zeggen is ontstaan uit goede en slechte liefdeservaringen en uit droefheid. De nummers op het album verhalen over destructie en dystopie. De teksten laveren ergens tussen wanhoop en fatalisme. Zo!

Producer Alex Newport (At The Drive-In, Bloc Party, Melvins), heeft een heerlijk dichtgemetselde sound (denk aan A Place to Bury Strangers) weten neer te zetten, waarbinnen een mooie balans is gevonden tussen fuzzy shoegaze en noisy, dronige post punk.
Een betere introductie op vorenstaande kan de luisteraar zich met Don’t Go niet wensen. We horen op deze albumopener monotone zang met veel echo, stofzuiger- en shoegaze gitaren in de stijl van My Bloody Valentine en Ringo Deathstarr, hier en daar wat Swervedriver-achtige hooks en laagjes, het geheel gedragen door machinaal en beukend drumwerk.
For Now neigt dan weer wat meer naar de pure Amerikaanse indie rock, die we kennen van Chavez en Shiner. De Swervedriver referentie komt vervolgens weer om de hoek kijken bij Useless.

Er is ook ruimte voor fris en frivool gitaarspel, zoals op Misheard. Maar dan wel afgewisseld met zogenaamde ‘Holocaust’stukken. De gemiddelde schoenenstaarder onder u weet het wellicht wel, maar voor wie het gemist heeft: we doelen hier op de intermezzo’s waarin alle registers open gaan qua volume en pedalen, zoals ook in de live versies van You Made Me Realise van My Bloody Valentine en Drive Blind van die andere stijlgenoot Ride.

De luisteraar die wat minder bekend is met de genre-mix die Moaning etaleert, zal de nummers mogelijk te eendimensionaal vinden, te weinig variëren. Maar dat is een te gemakkelijke conclusie, immers, het monotone geluid en de geringe dynamiek is kenmerkend voor deze muziek.
Het gaat juist om het hypnotiserende gevoel en de donkere emotie dat dit soort nummers proberen op te roepen. Geen majeur-akkoorden en blij gepriegel, maar een kille, obscure muur van geluid en sentiment. En dan is er niet altijd ruimte voor melodie en verrassende wendingen.

Maar als we goed luisteren horen we op Moaning wel degelijk variatie en gelaagdheid! Op The Same, waarin het ritme tandem, bestaande uit bassist Pascal Stevenson en drummer Andrew MacKelvie, nog het meest excelleert, ontwaren we mooie zanglijnen, prikkelende wisselingen en frisse breaks en horen we tevens de jammerende wanhoop in de stem van zanger-gitarist Sean Solomon.
En de afsluiter, het in tremelo doordrenkte Somewhere in There heeft een complexe songstructuur en klinkt absoluut doordacht. Laat u dus niks wijsmaken! Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 05/05 De Zwerver, Middelkerke (BE) 26/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 27/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats – Tearing At The Seams

Na drie redelijk onopvallende indiepop solo albums, groepeerde Nathaniel Rateliff zijn Night Sweats en tekende hij bij het Stax label. Daar kon hij naar hartenlust zijn voorliefde voor Southern Soul en Rhythm ’n Blues uitleven, iets wat op zijn debuut uit 2015 ook tot het nodige succes leidde.

Een wereldtoernee en een fraai live album later komt nu het tweede studio album, getiteld Tearing At The Seams. Opener Shoe Boot begint als een track uit de archieven van de vroege Parliament, wat meteen aangeeft dat Rateliff de deelgebieden van de soul verkent.

Het intense Babe I Know speelt zich af op de grens tussen soul en country, wellicht de mooiste muzikale kruisbestuiving die er is, en waar hij zich als een vis in het water voelt. De vele live shows hebben geleidt tot een superstrakke band die volledig in dienst staat van Rateliff’s voordracht. Een uitstekende opvolger die bewijst dat het debuut bepaalt geen toevalstreffer was. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 04/04 Paradiso, Amsterdam 05/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 07/04 De Roma, Antwerpen (BE) 13/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde 15/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam

Live Foto Review: Anna von Hausswolff @ Bitterzoet, EKKO en Paard

Live Foto Review: Anna von Hausswolff @ Bitterzoet, EKKO en Paard
08 maart 2018 – Bitterzoet, Amsterdam
09 maart 2018 – EKKO, Utrecht
10 maart 2018 – Paard, Den Haag
Foto’s Willem Schalekamp

Anna von Hausswolff staat bekend om haar expressieve optredens en stem. Haar muziek is zeer intens, bij tijd en wijle zelfs beklemmend, maar tegelijkertijd ook breekbaar. Ze zwellen aan, trekken open en dicht en worden schitterend overgoten met de geaffecteerde, gotische zang van Von Hausswolff.

In maart verschijnt het nieuwe album Dead Magic waarop net als op voorganger The Miraculous regelmatig orgel te horen is. Liefhebbers van Kate Bush, Ane Brun en Dead Can Dance zullen ook Anna von Hausswolff waarderen.

Live Foto Review: Jagd + Yasmine @ Luxor Live, Arnhem

Live Foto Review: JAGD + Yasmine @ Luxor Live, Arnhem
9 maart 2018
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Eerst troffen de twee bands elkaar al in de finale van de Amsterdamse Popprijs. Hierna speelden zij beide een succesvolle Popronde die eindigde in een strijd om de meeste boekingen. Beide deelnemers zijn in shape als nooit tevoren!

In de linkerhoek hebben we garageppop band Yasmine, superweltergewicht. Rammelende popliedjes die pijn aan de oren doen en daarna nog maanden in je hoofd zitten.
In de rechterhoek indiepunk band Jagd die over je heen walsen met een bodypers van speelse baslijnen, scherpe gitaren, stuwende drums en rauwe vocalen. Lees hier ons interview met Jagd.

Het gevecht vind plaats in verschillende zalen in Nederland en is niet te volgen op televisie of op de radio. Hou wel het internet in de gaten!

LIVEDATA Jagd + Yasmine 17/03 Paard, Den Haag 30/03 Sugarfactory, Amsterdam 06/04 Simplon, Groningen 13/04 Tweetakt After, Utrecht

LIVEDATA Jagd 14/06 Mañana Mañana, Vorden 06/07 MadNes, Ameland 20/07 Summer Breek, Oosthuizen

LIVEDATA Yasmine 16/06 Mañana Mañana, Vorden

Jagd + Yasmine

Jimi Hendrix – Both Sides Of The Sky

Both Sides Of The Sky wordt min of meer gepresenteerd als het derde deel in een trilogie van onuitgebracht materiaal. Valleys of Neptune uit 2010 en People, Hell And Angels dat in 2013 uitkwam worden dan gezien als de eerste twee delen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er natuurlijk al vanaf de dood van Hendrix met enige regelmaat onuitgebracht werk verschijnt. Wel waar is dat eerder genoemde titels een mooi inkijkje geven in het ruwe materiaal.

In die zin is ook op Both Sides weer enorm veel te genieten. De dertien tracks die het album telt komen uit verschillende sessies en, aangezien ze niet een ooit beoogd eindproduct zijn, variëren wel wat in dynamiek. Is dat erg? Nee, zeker niet aangezien de ruwheid aanstekelijk werkt. Lover Man heeft een livefeel, Stepping Stone klinkt hier erg swingend en Hear My Train... is altijd een genot.

Jungle is een aanzet maar laat wel verschillende speelstijlen van Hendrix horen, terwijl Sweet Angel een instrumentale variant is op Angel. Georgia Blues met Lonnie Youngblood vonden we eerder op Martin Scorsese Presents The Blues terug. Gelukkig is dit een uitzondering.

Stephen Stills heeft het al jaren over dat hij materiaal opgenomen heeft met Hendrix. Of dat hoogstaande kwaliteit is, valt te bezien maar het hier te vinden $20 Fine zou zomaar een van die nummers kunnen zijn. Fijn dat van de samenwerking materiaal verschijnt, maar het is best raar om de stem van Stills te horen op een Hendrix-plaat. Datzelfde geldt voor Woodstock, opgenomen voor de CSNY-versie, dat hoewel qua opbouw al klaar wel ruw klinkt.

Send My Love To Linda is weer typisch Hendrix, net als deze versie van Cherokee Mist. Maak niet de fout om Both Sides Of The Sky af te zetten tegen de officiele platen of tegen First Rays Of The New Rising Sun, dat vergelijk gaat niet op aangezien het materiaal te ruw is. Both Sides Of The Sky is echter wel weer een mooie staalkaart van de ontwikkeling van de Meester. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics!

Live Foto Review: Dream Wife @ Sugarfactory, Amsterdam

Live Foto Review: Dream Wife @ Sugarfactory, Amsterdam
7 maart 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Met scherpe popsongs, een punk attitude en wilde liveshows is Dream Wife je nieuwe favoriete garagepunkband. Het trio ontstond binnen de muren van de universiteit van Brighton, maar het begon pas echt toen Alice, Bella en Rakel zicht ontdeden van alle studieverplichtingen.

Al snel bouwde het poppunktrio een behoorlijke livereputatie op, vooral dankzij de onstuimige energie en pure chaos die de dames tijdens elke show wisten te creëren. Ondertussen wordt Dream Wife zelfs beschouwd als een van de beste nieuwe live-acts uit Londen: zien dus!

LIVEDATA 17/03 Roodkapje, Rotterdam 18/03 AB Club, Brussel (BE)

Odd Couple – Yada Yada

Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)

Het valt nog altijd niet mee om te beoordelen of ze nou beter in het Engels klinken of in het Duits, het opvallende trio Odd Couple. Ze komen uit Berlijn, een stad zo avontuurlijk als het geluid dat de band ook op het derde album op plaat heeft gezet. Het is allemaal nog even wat experimenteler dan op voorgangers Flügge (2016) en de hilarisch getitelde voorganger It’s A Pressure To Meet You (2015). Het aloude stigma dat Duitsers geen humor zouden hebben, kon na die plaat definitief in de prullenmand.

Odd Couple klinkt op de derde worp wat uitgebalanceerder dan op de twee voorgangers. Er blijft zonder meer ruimte voor spielerei, terwijl er sprake is van een coherenter geheel. De krautrocktracks Gib Mir Das en Fangdannan sluiten niet naadloos aan op heerlijk opwindende punkrocknummers als Stiff en Katta, maar er is sprake van meer samenhang.

In de titeltrack, waarin stonerrock de kop opsteekt, krijgen de heren hulp van zangeres Monika Krukierek. Het is een Duitstalig nummer. Helaas blijft ook daarmee de vraag onbeantwoord: klinken ze nou beter in hun moedertaal of in het Engels? We noteren vooralsnog een remise. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/04 Roodkapje, Rotterdam

Superorganism – Superorganism

Superorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt nu hun titelloze debuutplaat.

Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven.

Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen.

Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’ Tekst Mania | Max Majoran

LIVEDATUM 10/06 Best Kept Secret Festival , Hilvarenbeek