Category: Recensies

Daniel Romano – Mosey (New West)
Hoewel bekend geworden met een zwaar country imago, is Canadees Daniel Romano vooral bezig om te laten horen dat hij van vele muzikale markten thuis is. Mosey begint dan ook met vrolijke Mariachi blazers in de single Valerie Leon, waarin hij zijn country roots zeker niet verloochent, maar vooral van meerwaarde voorziet. Zijn lichte, heldere stem brengt altijd een positieve klank met zich mee, en de up-tempo songs versterken die zonnige insteek.

Tekstueel ligt er wel degelijk de nodige hartzeer en diepgang onder, bewijst I’m Alone Now, wel weer voorzien van een mooie jingle jangle Byrds-achtige gitaarpartij. De jaren zestig pop zijn sowieso een sterkere invloed dan ooit op dit album. Piano ballade One Hundred Regrets Avenue doet dan weer sterk denken aan Bruce Springsteen’s Lost In The Flood, wiens vroege jaren 70 werk ook wel vaker als referentie terugkeert.

Muzikaal tussendoortje Sorrow (For Leonard And William) is de opmaat naar het prijsnummer (Gone Is) All But Quarry Of Stone, waarin Romano zijn stem een octaaf lager laat zakken en zich opwerpt als de hedendaagse Lee Hazlewood, inclusief Mexicaanse melodieën en dameskoortjes. De foute snor en de buitenmaats cowboyhoed van Come Cry With Me zijn definitief verdwenen, alleen al de hoes doet eerder denken aan Dylan’s Blonde On Blonde. Er is veel meer te beleven in Romano’s uitgebreide muzikale spectrum dan we dachten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA  03/06 The Grand Theatre, Groningen 04/06 TivoliVredenberg, Utrecht 05/06 Paradiso, Amsterdam 06/06 Doornroosje, NijmegenAmber Arcades – Fading Lines (Heavenly Recordings / PIAS)
In Utrechtse kringen was Amber Arcades al enige tijd een bekende naam, maar nu gaat het opeens ook buiten de Domstad hard met zangeres/gitariste Annelotte de Graaf. Zo was daar half mei een optreden in De Wereld Draait Door, zijn er diverse concerten gepland in Engeland, en is er nu ook eindelijk een debuutalbum dat zowaar wordt uitgebracht door het Britse kwaliteitslabel Heavenly Recordings.

Fading Lines werd bovendien opgenomen in Brooklyn, waar De Graaf hulp kreeg van muzikale geestverwanten als producer Ben Greenberg (Beach Fossils, The Men), gitarist Shane Butler en bassist Keven Lareau van Quilt, drummer Jackson Pollis van Real Estate en gitarist Meg Duffy uit de band van Kevin Morby. Niet de minste namen, maar dat is Amber Arcades binnenkort ook niet meer, want de dromerige, fuzzy liedjes van de getalenteerde De Graaf zijn van hoog niveau en haar stem mag er ook zijn. Een bijzonder en imponerend debuut. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 10/06 4AD, Diksmuide (B) 25/06 JVC de Schuit, Katwijk 26-27/08 Amsterdam Woods Festival, Amsterdam

The Rolling Stones – Totally Stripped (Universal Music)
Het uit 1995 stammende Stripped was destijds een groot succes. Het in kleine clubs en in kleine settings opgenomen album deed het goed in de stroom unplugged albums die destijds de albumcharts domineerden. Gezien de kwaliteit van het gebodene was toen al duidelijk dat de Stones boven veel van hun broeders uitstaken en dat het jammer was dat slechts een klein gedeelte van het opgenomen materiaal het levenslicht zag.

Totally Stripped is geen uitgebreide versie, maar een nieuwe loot waarop een aantal van die vergeten nummers terug te vinden is. De hoofdmoot wordt gevormd door drie dvd’s of blu-rays met de complete concerten die destijds opgenomen werden in Brixton, Parijs en voor ons interessant: Paradiso Amsterdam. Dit materiaal is aangevuld met een vierde schijf met een documentaire over de totstandkoming, die voor deze gelegenheid is verrijkt met nieuw materiaal. Een prachtig document.

Een beetje teleurstellend is het dan ook dat er slechts één cd’tje toegevoegd is. Weliswaar een fraaie schijf met veertien eerder onuitgebrachte tracks of variaties van andere concerten dan die gebruikt werden op Stripped, maar dit was een uitgelezen kans om ook hier eens flink uit de band te springen. Livemateriaal, steengoede opnames uit de Toshibastudios… Het is er allemaal, we moeten dan maar hopen dat dit ook nog eens verschijnt. De drie liveconcerten vergoeden echter veel zo niet alles.

Als je uitgaat van dat materiaal en de cd als bonusje ziet, heb je een prachtig en zeer welkom document in huis. We zijn de laatste tijd verwend met prachtig archiefmateriaal en ook Totally Stripped hoort zeker in die rij thuis! Het wordt nu wel weer eens tijd voor een nieuwe studioplaat… Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Joe Volk – Happenings and Killings (Glitterhouse Recordings)
Bij een man die in rockbands heeft gespeeld als Gonga en Black Crippled Phoenix denk ik niet meteen aan een fluisterende singer-songwriter. Toch is dat wat Joe Volk, ex-frontman van beide bands, tegenwoordig is. Het zijn folkliedjes, maar toch hoor je ergens wel dat Volk diep van binnen een rocker is. De songs hebben veel dynamiek, klinken slepend en weten je te verrassen.

Singer-songwritermuziek voor de fans van postrock. En eigenlijk voor alle andere muziekliefhebbers. Volk schrijft namelijk gewoon boeiende songs. In een tijdperk dat elke jongen of meisje met een akoestische gitaar en een semi-moeilijke jeugd zichzelf singer-songwriter noemt, is het belangrijker dan ooit om jezelf te onderscheiden. Dat doet Volk met mooie en originele arrangementen. Een dwarsfluit in The Thief of Ideals, een fijne Moog-synthesizer in The Walker en opzwepende elektronica in Is Pyramid. Volk doet niet aan hokjes. Deze plaat noemen we met een mooie term genre overstijgend. En ja, dat is een compliment. Milo Lambers

Holy Fuck – Congrats (Innovative Leisure / Bertus)
Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt.

Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats. Tekst Mania | Max MajoranaTown of Saints – No Place Like This
Town of Saints is het geesteskind van zanger/gitarist Harmen Ridderbos maar krijgt pas echt vorm als in 2010 de Finse Heta Salkolahti zich bij de band voegt. Ridderbos tourt dan als straatmuzikant door Europa heen en ontmoet haar op een workshop voor songwriters. Als zij haar zang en vioolspel toevoegt aan de muziek van Ridderbos ontstaat het fundament voor Town of Saints. Vanaf dat moment gaat het hard en zes jaar na hun ontmoeting is het alweer tijd voor het tweede album. Aanvankelijk ligt de nadruk bij Town of Saints op folk maar dat is in de loop der jaren steeds meer opgeschoven naar indierock.

No Place Like This laat twee kanten van die indierock horen. Het is een plaat die vrij luchtig begint maar gaandeweg steeds intenser, gedrevener en krachtiger wordt. Opener Modern Life laat nog de meest poppy variant van indierock horen, in de lijn van Vampire Weekend en Two Door Cinema Club. Opgewekte melodietjes, een ietwat exotisch aandoend ritme en een typisch zomers gevoel: niets moet, alles mag. Maar al na een paar nummers, op Short Circuit Breakdown, horen we de eerste hints dat No Place Like This toch een serieuze aangelegenheid is. Jawel, het is een pakkende meezinger, maar er komt meer drive in de muziek, meer energie, meer urgentie, én meer elektrische gitaar.

Vanaf Württemberg Calm zijn de poppy Vampire Weekends en Two Door Cinema Clubs wel echt verdwenen. Daarvoor in de plaats horen we vooral heel veel (vroege) Arcade Fire. Hiermee is meteen een klein minpunt aangestipt; de band mist een eigen gezicht. Het album kent weliswaar twee gezichten, maar geen van beiden geven het gevoel je iets nieuws te laten horen. Op de laatste vijf nummers doet de band bij vlagen aan als een Arcade Fire-coverband. Gelukkig zijn de songs in orde en is de passie aanwezig, waardoor ze er toch prima mee wegkomen.

Een enkele keer weet de band zijn twee gezichten tot één gezicht te smeden, het laat de potentie van Town of Saints horen. Het is het geval op Legions, waarbij aan de ene kant een Caribbisch aandoende gitaar-riedeltje te horen is, maar het theatrale rockgeluid ook aanwezig is. Bovendien is het een spannende, dynamische compositie, en daarmee een bewijs van hun kunnen. Verder is de grote troef van het album vooral de combinatie van Ridderbos en Salkolahti. De afwisseling van zijn en haar zang en het samenkomen van gitaar en viool. Bovendien brenft Salkolahti veel variatie in haar vioolspel: het is nu eens frivool, dan weer slepend. Soit, het is allemaal wellicht eerder gedaan, maar Ridderbos en co voeren het vakkundig en smaakvol uit.

Hiermee laat Town of Saints een veelbelovende band te zijn. Er is nog ruimte voor verbetering én voor meer eigenheid, maar op hun tweede album zet Town of Saints al de nodige stappen in de goede richting. No Place Like This is een prima staalkaart van hun mogelijkheden en doet vermoeden dat de band door kan groeien tot een vaste waarde in de Nederlandse rockmuziek. Arnout de Vries

LIVEDATA 18/06 Mañana Mañana, Hummelo 09/07 Dijkpop, Andijk 31/07 Damaris Festival, Amsterdam 15/12 Paradiso, Amsterdam 16/12 Rotown, Rotterdam 17/12 EKKO, Utrecht