Recensies Archieven - Page 305 of 316

Album Reviews: The Cult en Die Nerven

The Cult – Hidden City (Cooking Vinyl / V2)
Hidden City is de opvolger van het uit 2012 stammende Choice Of Weapon. Ook deze keer is de plaat geproduceerd door Bob Rock, de man die ook medeverantwoordelijk was voor het grote succes van Sonic Temple. Zijn techniek zorgt er opnieuw voor dat ook deze plaat sprankelt en open klinkt. The Cult ziet het zelf als afsluiter van een trilogie die begon met Born Into This in 2007.

Muzikaal is de plaat flink gitaargericht zonder in de relatieve, maar zeker aantrekkelijke lompheid van Love te vervallen. Hidden City hangt ergens tussen de Gretch-gitaarklanken van Love en het stevigere melodieuze geluid van Sonic Temple. Het gevolg is dat Hidden City een spannend en bezwerend karakter krijgt. Dreef het goede Choice Of Weapon misschien wel wat veel op het verleden, met Hidden City lijkt de band een prachtig amalgaam gevonden te hebben tussen verleden en toekomst. De twaalf tracks die het album telt bewijzen dat The Cult nog steeds een band is die er toe doet. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Die Nerven – Out (Glitterhouse Records)
‘Duits is de lelijkste taal ter wereld’, zo zeggen ze wel eens. Onzin, luister maar eens naar deze plaat van Die Nerven. Het monotoon geprevelde Duits vergroot de impact van deze toch al desolaat klinkende postpunk. We zijn met deze plaat weer terug in de 80’s.

Out zit vol met dreiging, alsof de Koude Oorlog ze op de hielen zit. Onzin natuurlijk, want de Stuttgarters waren net geboren toen de muur viel. Toch klinken ze donker en meeslepend. Saai wordt het nergens, want ze zetten je geregeld op het verkeerde been. Zo worden we meerdere keren overvallen door vreemde accentjes, angstaanjagende gitaartaferelen en snijdende refreintjes In Den Tag Vergessen krijgen we zelfs blazers voor onze kiezen. Out verveelt dan ook geen moment. Laten we alleen hopen dat de albumtitel geen hint is naar een wijziging van de voertaal. Milo Lambers

Album Reviews: DeWolff en Flying Colors

DeWolff – Roux-Ga-Roux (Electrosaurus Records / Suburban Records)
Sinds een jaar of zeven maken deze branieschoppers uit Geleen de podia in ons land en omstreken onveilig. Het wapen: een meeslepende mix van psychedelica, blues, heavy en southern rock. De bronnen: Jimi Hendrix, Cream, The Doors, Deep Purple en Allman Brothers. Het resultaat: vier ijzersterke platen (zes als je de debuut-ep en een live-plaat meerekent) en nummer vijf (of zeven dan) is bij deze een feit.

Op Roux-Ga-Roux (Louisiana dialect voor weerwolf) gooien ze daar een peut soul bij, met wulpse vrouwelijke achtergrondzang, alsmede een handje countrylicks. Dit neo-traditionalisme of (erger nog) retro noemen doet onrecht aan de onweerstaanbare muziek die DeWolff ervan maakt, nog los van het feit dat ze van al die invloeden hun eigen geluid brouwen. Het swingt en rockt op pakkende songs als Black Cat Woman, Sugar Moon en Easy Money. En op uitgesponnen nummers als What’s The Measure Of A Man en Tired Of Loving You groeit DeWolff pas echt tot grote hoogte, als gitarist Pablo van de Poel en toetsenist Robin Piso lekker los gaan. Binnenkort te zien op een podium bij u in de buurt, gaan dat zien. Wij zeggen Toux-Da-Loux! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

DeWolff Live In De Plato Winkels
06/02 Plato Deventer 14:30 uur 06/02 Plato Apeldoorn 16:15 uur 07/02 Concerto Amsterdam 15:30 uur 11/02 Plato Zwolle 18:00 uur 12/02 Plato Groningen 17:00 uur

LIVEDATA 04/02 Paradiso, Amsterdam (releaseshow) 20/02 Scumbash, Rotterdam 24/03 Vera, Groningen 25/03 Burgerweeshuis, Deventer 25/03 Paaspop, Schijndel 26/03 Asteriks, Leeuwarden 31/03 Nieuw Nor, Heerlen 01/04 Doornroosje, Nijmegen 02/04 Metropool, Hengelo 03/04 Mezz, Breda 06/05 Moulin Blues, Ospel 07/05 TivoliVredenburg, UtrechtFlying Colors- Second Flight: Live At The Z7 (Music Theories Recordings / Mascot Label Group)
Flying Colors is een Amerikaanse supergroep. Leden van Deep Purple, Dixie Dregs, Kansas en Spock’s Beard kregen in 2008 een schrijven van Bill Evans. De producer meldde de missie van Flying Colors en deze omvatte het toegankelijk maken van ingewikkelde muziek. Daarbij wilde Evans de nummers kort houden, werken met een charismatische zanger en humor in de nummers stoppen. Samenvattend wilde Evans progrock met een knipoog maken.

Neil Morse, Dave LaRue, Steve Morse, Mike Portnoy kwamen met Evans overeen de weinige vrije dagen die de muzikanten hadden te besteden aan Flying Colors. Casey McPherson (Alpha Rev) werd na een lange zoektocht gevraagd om de vocalen voor zijn rekening te nemen. Vier jaren later verscheen het debuut Flying Colors. De groep debuteerde op 4 september 2012 in Los Angeles. Dertien shows later moesten de groepsleden in Londen afscheid nemen. Verplichtingen vulden de agenda’s en dat betekende voor Flying Colors opnieuw een lange pauze.

Opvolger Second Nature verscheen in 2014. De groep had exact veertien dagen de tijd om te repeteren voor een aantal optredens. Op 12 oktober 2014 trad de groep op in Z7 Konzertfabrik in Pratteln, Zwitserland. Opnames van die show zijn te vinden op Second Flight: Live At The Z7. Drie schijfjes bij deze release. Op twee cd’s musiceert de groep de van de twee studioalbums bekende nummers. Het derde schijfje, de dvd, bevat de beelden van het optreden. Niets nieuws onder de zon dus. Voor de fans is het waarschijnlijk prettig om een of twee keer naar een optreden van Flying Colors te kunnen kijken, maar om voor dat genot bijna €35,- neer te leggen is wat veel.

Op het begeleidende schrijven allerlei informatie over de technische kanten van het opnameproces. Interessant om te lezen over de 24 camera’s voor de opnames, de ultra-HD versies en de 3D koptelefoonmix, maar in de meeste huiskamers zullen al die technische snufjes voor weinig meerwaarde zorgen. Second Flight: Live At The Z7 is een pas op de plaats van een groep zeer getalenteerde muzikanten. Overvolle agenda’s stonden ditmaal nieuwe muziek in de weg. Jaks Schuit

Live Review: Steven Wilson

Live Review: Steven Wilson – Hand Cannot Erase Tour @ 013, Tilburg
3 februari 2016
Tekst | Foto’s Martien Koolen

Prog rock icoon (god?) en workaholic Steven Wilson heeft kortgeleden nog de EP 4 1/2 uitgebracht met zes ‘nieuwe’ nummers, waarvan er vanavond drie op het programma staan. Deze sublieme progressieve rockshow is verdeeld in twee delen (twee sets), waarvan het eerste gedeelte bestaat uit de 11 songs van Wilson’s vierde solo album Hand Cannot Erase; dat album is trouwens mijn favoriete album van het jaar 2015…

De show begint dus met het instrumentale intro getiteld First Regret en het valt meteen op dat het geluid subliem is, want elk klein muzikaal hoogstandje is duidelijk te horen en te onderscheiden. 3 Years Older, de titel song en Perfect Life behoren wat mij betreft tot de hoogtepunten van deze opmerkelijke avond; heerlijke, melancholische progressieve rockmuziek zoals alleen Wilson die kan componeren en vertolken. De Israëlische zangeres Ninet Tayeb is helaas vanavond niet te bewonderen tijdens Routine en Ancestral. Ascendant Here On… besluit het eerste gedeelte van deze avond en ik kan bijna niet wachten tot Wilson aan het tweede gedeelte van zijn show begint.

Set twee opent met de eerste Porcupine Tree song van deze avond Dark Matter van het album Signify uit het jaar 1996. Gelukkig krijgen we vanavond nog meer ‘oude’ Porcupine Tree nummers te horen en wat is het toch jammer dat Wilson besloten heeft om met die super band te stoppen! Lazarus (opgedragen aan David Bowie), Open Car (beide van het album Deadwing), Sleep Together (Fear Of A Blank Planet) en The Sound Of Muzak (In Absentia) komen voorbij en wat zijn dit toch heerlijke songs om nog eens te horen. Van de nieuwe EP speelt Wilson vanavond het fantastische My Book Of Regrets, en dat is wat mij betreft een van de beste nummers die ik ooit van Steven Wilson gehoord heb…

Ook van de nieuwe EP is het stuwende, rockende instrumentale Vermillioncore en de prachtige bewerking van het Porcupine Tree nummer Don’t Hate Me (Stupid Dream), met mooie zwevende vocalen van Wilson. Harmony Korine, Index en The Raven That Refused To Sing zijn nummers van eerdere soloplaten van Wilson en ook deze klinken vanavond retegoed. De band bestaande uit: David Kilminster, Nick Beggs, Adam Holzman en Craig Blundell is vanavond, net als de meester zelf, in topvorm en vooral de gitaarsolo’s van Kilminster bezorgen mij het nodige kippenvel. Misschien is het iets te voorbarig, het jaar is tenslotte nog maar zeer jong, maar ik denk dat ik vanavond het beste concert van 2016 gezien en gehoord heb. Wilson rules!!!

Podcast Volkskrant Radio #5

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRGUxNDg1MjAwLTQwYzctNDFjNi1iMzUzLTVlMWRjNTgxYjA2NSUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTUtMS0yLTIwMTYlMjUyRiUyNmFtcCUzQmhpZGVfY292ZXIlM0QxJTI2YW1wJTNCaGlkZV90cmFja2xpc3QlM0QxJTI2YW1wJTNCcmVwbGFjZSUzRDAlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0UlM0NkaXYlMjBzdHlsZSUzRCUyMndpZHRoJTNBJTIwNjUycHglM0IlMjBoZWlnaHQlM0ElMjAzcHglM0IlMjBjbGVhciUzQSUyMGJvdGglM0IlMjIlM0UlM0MlMkZkaXYlM0UlM0NwJTIwc3R5bGUlM0QlMjdtYXJnaW4lM0ElMjAwcHglM0IlMjBwYWRkaW5nJTNBJTIwM3B4JTIwNHB4JTNCJTIwd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTUzJTJDJTIwMTUzJTJDJTIwMTUzJTI5JTNCJTIwZm9udC1mYW1pbHklM0ElMjAlMjJPcGVuJTIwU2FucyUyMiUyQyUyMEhlbHZldGljYSUyQyUyMEFyaWFsJTJDJTIwc2Fucy1zZXJpZiUzQiUyMGZvbnQtc2l6ZSUzQSUyMDExcHglM0IlMjBkaXNwbGF5JTNBJTIwYmxvY2slM0IlMjclM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tNS0xLTItMjAxNiUyRiUzRnV0bV9zb3VyY2UlM0R3aWRnZXQlMjZhbXAlM0J1dG1fbWVkaXVtJTNEd2ViJTI2YW1wJTNCdXRtX2NhbXBhaWduJTNEYmFzZV9saW5rcyUyNmFtcCUzQnV0bV90ZXJtJTNEcmVzb3VyY2VfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW4lMjBSYWRpbyUyMFByZXNlbnRzJTIwVm9sa3NrcmFudCUyMFJhZGlvJTIwJTIzNSUyMDEtMi0yMDE2JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==

Album Reviews: Bloc Party en King Charles

Bloc Party – Hymns (Infectious / PIAS)
Hymns staat symbool voor de hergeboorte van Bloc Party. Onenigheden zorgden lange tijd voor onrust binnen de groep. De band stopte. En begon weer. Gordon Moakes en Matt Tong vertrokken, Justin Harris en Louise Bartle kwamen. Zanger Kele Okereke en gitarist Russell Lissack bleven.

Vergeet het geluid van Helicopter, Banquet en Song For Clay. Ja, live komen ze voorbij en nog steeds even fantastisch en aanstekelijk als altijd. Maar Hymns is anders, aftrappend met het opzwepende en elektronische The Love Within. So Real is niet veel later ingetogen fraai, opgevolgd door de soulvolle rock ’n roll groove van The Good News, het zweverige Fortress en Massive Attack’s Unfinished Sympathy look-a-like Different Drugs. Het sterke Living Lux sluit als nummer elf de rij. Het album schiet qua geluid en genres de nodige kanten op, waarbij alles nog maar nét aan elkaar blijft hangen. Maar wel weer aan de goede van de streep. Als altijd eigenlijk. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 02/03 Q-Factory, Amsterdam 05/03 La Madeleine, Brussel 17/06 Best Kept Secret, HilvarenbeekKing Charles – Gamble For A Rose (Kobalt/V2)
In 2007, toen King Charles een jonge twintiger was, kwam hij terecht in de Londense folkscene. Die bestond uit artiesten als Mumford and Sons, Noah and the Whale, en Laura Marling. Naast hun muzikale verwantschap vormden ze ook één grote vriendengroep; ze speelden met plezier bij elkaar en tourden samen. Laura Marling heeft zelfs zowel een relatie met de zanger van Mumford & Sons als met de zanger van Noah and the Whale gehad. Het zijn ook artiesten waarvan bekend is dat ze veel samen deden en daarnaast artiesten die flink zijn doorgebroken. Dat King Charles daar ook bij hoort is echter nauwelijks bekend. Hij is tot nog toe altijd in hun schaduw gebleven.

Het is wat vreemd als je bedenkt dat hij in 2009 zelfs de ‘International Songwriting Competition’ heeft gewonnen, gejureerd door o.a. Tom Waits en Jeff Beck. Aan zijn schrijvaardigheid ligt het dus niet. Het probleem is echter dat zijn debuutalbum nogal op zich laat wachten. Loveblood verschijnt pas in 2012, als de folkhype al zowat weer op zijn retour is. Bovendien is het achteraf bezien niet het album dat de zanger wilde maken. Hij is naar zijn eigen mening niet trouw aan zichzelf gebleven. Daarom besluit King Charles om toch eindelijk het album te maken dat hij had moeten maken nadat hij die felbegeerde songwriters-prijs won. En daarvoor zoekt hij zijn oude vrienden weer op.

Gamble for a Rose is namelijk geproduceerd door Marcus Mumford, frontman van Mumford & Sons, en bevat bijdragen van andere leden van Mumford & Sons en Noah and the Whale. Daarmee doet het ook al snel denken aan het werk van beide bands. Dat kan aanvankelijk weliswaar overkomen alsof hij dergelijke artiesten kopieert maar in de praktijk maakte hij zulke muziek in 2007 zelf ook al, samen met diezelfde mensen. Dit is precies het album dat hij in zijn hart al jaren wilde maken. En dat zorgt voor oprechte, gepassioneerde muziek.

King Charles heeft ook genoeg eigen identiteit om het bekende folk-geluid uit Londen in een ander jasje te stoppen. Charles pakt de zaken anders aan, verwacht dus geen Mumford-banjo’s. De muziek ligt dichter bij de meeslepende dramatiek van Dry the River, met een licht-barok sausje à la Fanfarlo. King Charles blijkt in zijn teksten een onvervalst romanticus, waar de soms zwierige begeleiding perfect bij past.

In de opener, Loose Change for the Boatman, is er op liefdesgebied echter nog sprake van een pijnlijke breuk. Het resulteert in een emotioneel nummer dat zeer intiem begint maar opbouwt naar een climax waarin King Charles al zijn pijn eruit speelt. Na dat nummer is de zanger namelijk al snel weer met andere vrouwen bezig. “Well you floated into the room as I started to play / Oh my mind went blank and my fingers lost their way”, verzucht de zanger verliefd in het titelnummer.

Het is slechts een voorbeeld van de romantische teksten waar Gamble for a Rose vol mee staat. Op momenten wel erg sentimenteel, maar het blijft net aan de goede kant van de lijn doordat King Charles ze zo gepassioneerd over weet te brengen. Die passie wordt ook volop uitgestraald in de muziek. Soms zorgt het voor een vleugje kitscherigheid, maar over de gehele linie is Gamble for a Rose een overtuigende, uitbundige folkplaat, waarmee King Charles toch nog zijn belofte heeft waargemaakt. Te laat voor een grote doorbraak, maar dat is een kleinigheid. Tekst Arnout de Vries

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio #5

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Megadeth – Dystopia (Universal)
Als gitarist bij Metallica gedroeg hij zich als een onhandelbare kleuter, dus werd hij in 1983 uit de band gesmeten. Sindsdien staat het leven van Dave Mustaine in het teken van de zoete thrashmetalwraak: met Megadeth probeert hij het megasucces van zijn ex-band al ruim dertig jaar te evenaren, en soms lukte hem dat nog ook. Met de platen Rust in Peace en Youthanasia bijvoorbeeld, waarop Megadeth snerpende en inhoudelijk sterke, welhaast politieke thrashmetal ventileerde.

Door: Robert van Gijssel 27 januari 2016

De nieuwe plaat, Dystopia, haakt aan bij die mooie Megadeth-periode van begin jaren negentig en doet de zwakke laatste jaren vergeten. Het geluid is scherp en blikkerig als voorheen, in de snelle riffs van Mustaine zelf en in de herkenbare, loeiende bassound van medebandoprichter David Ellefson. De eerste drie nummers mogen tot de beste liedjes uit de Megadeth-catalogus worden gerekend; vooral in het titelnummer en in het behoorlijk dreunende Fatal Illusion is Mustaine in vorm: aanstekelijke en schreeuwerige punkrefreintjes in kenmerkend snerende vocalen, toegankelijke riffs en gillend soleerwerk van de nieuwe scheurgitarist Kiko Loureiro. Je krijgt zowaar zin in die liveshow van Megadeth op het Nijmeegse festival Fortarock.

Vernieuwend is de Megadeth-mix van punk, metal en pop natuurlijk niet, en op Dystopia staan ook echt een paar mindere nummers (Poisonous Shadows is een zouteloze metalballad, met heel slechte teksten), maar er komt toch steeds weer een memorabel nieuw liedje achteraan (Lying in State bijvoorbeeld, waarin Mustaine ouderwets geëngageerd uithaalt). En zo daagt Mustaine de oud-collega’s toch weer uit: komt Metallica eigenlijk nog eens door met sterk nieuw thrashmetalwerk?

Suede – Night Thoughts (Warner)
Zo bedroevend als de carrière van de Britpop-band Suede in 2002 eindigde met het pompeuze album A New Morning, zo sterk was de comeback elf jaar later met de plaat Bloodsports. Zanger Brett Anderson had het juiste gevoel voor dramatiek weer te pakken, de gitaarriffs van Richard Oakes waren raak en de composities beklijfden.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2016

Maar een hit als Animal Nitrate, Trash of Beautiful Ones – al jaren hoogtepunten tijdens de liveshows -, die bevatte Bloodsports helaas niet. Maar het album bleek slechts een voorzichtige vingeroefening voor het ijzersterke Night Thoughts, dat het beste Suede-album sinds Coming Up (1996) mag worden genoemd. Opgebouwd als een klassieke suite, beginnend met een strijkje als ouverture, is Night Thoughts een compleet geheel waarop pittige glamrock liedjes als No Tomorrow en dreinende ballads als Pale Snow of Tightrope elkaar afwisselen. Anderson zingt geweldig en de band speelt met een zeldzame overgave. Het lijkt alsof iedereen elkaar eindelijk weer heeft gevonden en heeft besloten heeft alles uit de kast te halen.

Andersons teksten zijn geloofwaardiger, want passen meer bij iemand die, zoals hij, de 50 nadert. Er zit een aangename zelfrelativering in die voorheen nog wel eens ontbrak. ‘I don’t know the meaning of much’, zingt hij in het sterke What I’m Trying to Tell You. Oakes zet er de juiste pakkende gitaarakkoorden onder en even wanen we ons twintig jaar terug, toen Suede een van de belangrijkste nieuwlichters in de Britpop was. Zonder nostalgisch te klinken is Night Thoughts een plaat die zich kan meten met Dog Man Star (1994) en Coming Up (1996), de twee mooiste Suede-platen.

De Staat – O (Caroline)
Ze hebben er een plaat of vier over gedaan, maar op O lijkt De Staat zijn ideale sound gevonden te hebben.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2016

De groove en de donkere, staccato zang van Torre Florim waren altijd al zekerheden van een goede Staat-song. Ook de hoekige ritmiek is niet nieuw. Maar op O gaan dansbaarheid en meeslependheid samen alsof dit een vanzelfsprekende combinatie is. Het is even wennen dat Rocco Hueting zijn gitaar goeddeels vervangen heeft door synthesizers, wat De Staat op het eerste gehoor wat minder doet rocken. Maar de elektronica priemt lekker ontregelend door en ze hebben er een originele sound mee te pakken. Terwijl Florim zich ook als liedjesschrijver blijft ontwikkelen, getuige het fraaie Systematic Lover. O is minder vol dan voorganger I_Con (2013) en klinkt eigener en zelfverzekerder. Precies de plaat die De Staat moest maken om aansluiting te vinden bij hun livereputatie als een van de opzwependste bands van de laatste tijd.

Savages – Adore Life (Matador)
Op de hoes staat een fier gebalde vuist en volgens frontvrouw Jehnny Beth wilde de Londense gitaarband Savages het tweede album vullen met de ‘hardste songs ooit’. Van dat laatste is niets terechtgekomen, maar het vrijdag verschijnende Adore Life, opvolger van het sterke Silence Yourself (2013), is wel een steengoede plaat geworden, geworteld in postpunk.

Door: Menno Pot 20 januari 2016

Beth zingt als de opgefokte dochter van Ian Curtis (Joy Division) en Patti Smith. Vrijwel doorlopend doet ze aan Siouxsie Sioux denken. De grote kracht van Adore Life is (zoals de titel al een beetje suggereert) dat Savages minder boos is gaan klinken: ze lijken zichzelf toestemming te hebben gegeven om plezier te hebben, met een wat losser geluid als resultaat.

Wat een goede song deint daar op de kolkende gitaarriffs van The Answer, zo’n openingsnummer dat je meteen volpompt met geloof in een sterk vervolg. Dat komt er ook, al is het beslist niet allemaal gejaagd lawaai dat Savages serveert: Adore is een merkwaardig soort postpunkballad, Slowing Down the World doet wat de titel suggereert.

Het tempo is niet continu hoog; de intensiteit is dat wel. Het jaar 2015 leverde weinig memorabele rockplaten op, maar nu hebben we er halverwege januari al eentje te pakken. Savages komt 16 maart naar de Melkweg, Amsterdam.

Anderson .Paak – Malibu (Membran / Suburban)
Zijn debuutalbum uit 2014 was al heel geslaagd, maar toch schoot de ster van de Californische rapper en soulzanger Anderson .Paak (echte naam: Brandon Paak Anderson) pas echt omhoog toen hij vorig jaar een gastrol vervulde op Compton van Dr. Dre.

Door: Menno Pot 20 januari 2016

Zelf noemt hij zijn albums ook graag naar stadsdelen van Los Angeles: na Venice (2014) is er nu Malibu. Die wijknamen zeggen wel iets: Compton is rauw en grimmig, in Malibu flaneren de mensen in de zon.

.Paak maakt melodieuze, warmbloedige hiphop met veel soul- en jazzreferenties. In dat opzicht is hij eerder de overtreffende trap van Kendrick Lamar of een Californische Common dan een typische Dre-leerling. Zelfs wanneer hij rapt, klinkt hij met die zwoele, hese stem als een soulzanger. Hoor Am I Wrong: het lijkt wel een verloren Stevie Wonder-lied.

Aartsrelaxed klinkt ook The Season/Carry Me, over zijn jeugd, die toch echt turbulent was. Zijn vader stierf al vroeg, zijn moeder was gokverslaafd en zelf was hij een tijdje dakloos, maar een verharde, bittere kerel is Anderson .Paak er niet van geworden. Malibu ademt een levenslust en optimisme dat hij vast en zeker meeneemt naar Paradiso Noord in Amsterdam, op 12 februari.

All Them Witches – Dying Surfer Meets His Maker (New West)
Op het eerste gehoor lijkt All Them Witches een band die niet heeft kunnen kiezen. Er zitten duidelijk een paar heavy rockers in de band, getuige de soms loodzware psychedelische rockwerken die bijna richting doom metal gaan. Maar de band zweert ook bij fijnzinnige gitaarfolk, bij country en blues.

Door: Robert van Gijssel 13 januari 2016

Dat kan een vrij dramatische want erg wisselvallige plaat opleveren, maar dat is Dying Surfer Meets His Maker geenszins. De band uit Nashville weet compacte rootsliedjes als Dirt Preachers en Open Passageways, opgetuigd met heerlijke en direct meezingbare refreintjes, fraai te rangschikken tussen lange instrumentale rockstukken als het psychedelisch zoemende woestijnepos El Centro. En dan wil gitarist Ben McLeod ook nog even laten horen dat hij een uitmuntende instrumentalist is in bijvoorbeeld Mellowing, een tokkelgitaarlied als een warm bad, dat bijna wel bedoeld móét zijn als eerbetoon aan de meester van de fingerpickers Bert Jansch.

Zo verkent All Them Witches alle uithoeken van de rootsmuziek en weet de band die van een mooi ronde en heavy lading te voorzien, vooral dankzij donker rollende bassen en rauw meppende drums. Een behoorlijk uniek en groovend rootsbandje, dat op 4 maart live valt te beluisteren in het Deventer Burgerweeshuis. We gaan er daarna vast nog veel meer van horen.

Eefje de Visser – Nachtlicht (Eefjes Platenmaatschappijtje)
Veel lijkt er niet veranderd aan Eefje de Visser. Haar derde album Nachtlicht, dat vrijdag uitkomt, verschijnt opnieuw in eigen beheer. Net als De Koek (2011) en Het Is (2013) brengt de zangeres Nachtlicht uit op haar eigen label, Eefjes Platenmaatschappijtje en, ja natuurlijk zingt ze nog altijd in het Nederlands.

Door: Gijsbert Kamer 6 januari 2016

Ze heeft nog altijd die aangenaam zachtmoedig, wat romig klinkende stem en schrijft het liefst liedjes vol poëtische mijmeringen die niet zozeer verhalend als wel associatief zijn. Titels waren altijd al kort, maar kennen nu allemaal slechts één woord.

Mee, Jong, Staan, Wel en Stof heten enkele van de tien nieuwe liedjes en ook die klinken vertrouwd. Raadselachtig en intrigerend tegelijk. En toch is Nachtlicht een heel andere plaat dan de twee voorgangers geworden.

Pusha T – King Push/Darkest before Dawn: The Prelude (G.O.O.D. / Universal)
Plaat om naar uit te kijken, gepland voor april 2016: King Push van oostkustrapper Pusha T uit Virginia, die doorbrak als helft van het duo Clipse en op eigen titel een van de beste hiphopplaten van 2013 uitbracht (My Name Is My Name). Het korte Darkest Before Dawn (34 minuten) biedt hierop nu al een veelbelovende prelude.

Door: Menno Pot 30 december 2015

De rappers die 2015 kleur gaven, waren veelal verstandige, beschouwende jongens: fouten gemaakt maar tot inkeer gekomen. Wat dat betreft is het wel lekker om weer eens een echte hardliner als Pusha T aan het werk te horen: gangsta and proud of it. M.P.A. staat hier voor ‘money, pussy, alcohol’. Het zijn ouderwets belangrijke zaken.

Heerlijk grimmig zijn de openingstracks, en ook Got’em Covered en Keep Dealing, met diepe bassen en beats die landen als een hamer op een aambeeld. Imposant is ook de lijst gastbijdragen: Kanye West, Timbaland, A$AP Rocky en een vocale cameo van Jill Scott. King Push schijnt ‘commerciëler’ te worden dan deze rauwe prelude. De vraag is of hij ook beter wordt.

Baroness – Purple (Abraxan Hymns)
In 2012 eindigde de tournee van de Amerikaanse band Baroness in een drama. De toerbus raakte bij de Engelse stad Bath van de weg en stortte van een viaduct. Het ongeluk hakte er in bij Baroness, zowel fysiek als mentaal. De drummer en bassist zagen zich genoodzaakt te stoppen.

Robert Van Gijssel 30 december 2015

Je zou verwachten dat de nieuwe Baroness een verslag is van de ellende van de afgelopen jaren, maar dat is Purple geenszins. Het vierde studioalbum is een opwindende en optimistische rockplaat, die ondanks het donderende riffwerk nergens verbeten klinkt.

Wat een geweldige rockliedjes schrijft zanger en gitarist John Dyer Baizley toch. Shock Me bijvoorbeeld is een bijna stadionrockend anthem, met prachtig meeschreeuwrefrein. En ook in het balladachtige gevoelswerk is Baroness ijzersterk. Chlorine & Wine, mét piano, is een brullend gezongen maar toch ook best sentimenteel drugs- en liefdesliedje.

En wat is het prettig dat aan Baroness geen enkel genrenaampje kleeft. De band voelt zich kennelijk volkomen vrij om te putten uit een halve eeuw rockgeschiedenis, citeert soms uit de grunge, wijst naar Metallica en knipoogt soms zelfs naar Pink Floyd. Maar Baroness klinkt vooral uniek en als zichzelf. En met een half vernieuwde band toch ook als herboren.

Hef – 13 (Noah’s Ark)
Het gouden hiphopjaar 2015 leverde in Nederland sterke platen op van met name Fresku en Dazzled Sticks. Bij dat duo voegt de Rotterdamse rapper Hef zich met zijn sterke derde album 13.

Door: Menno Pot 30 december 2015

Dat er goede muziek op komst was, viel al op te maken uit de outtakes die eerder dit jaar verschenen op de ep Zes en een half, maar luisterend naar 13 begrijp je meteen waarom die stukken moesten afvallen: ze hadden niet gepast op het hechte 13, het meest persoonlijke dat Hef tot dusver opnam.

Niet alleen in zijn introspectieve teksten stelt hij zich kwetsbaar op, met zijn muzikale keuzen doet hij dat ook: 13 is een ingetogen album zonder duidelijke climax of uitschieter, een plaat die deint op golven van weemoed. Zijn raps zijn kalm, monotoon bijna, maar daar worden ze alleen maar indringender van.

Hef vertelt over zijn jeugd en zijn eerste stappen als rapper (‘heb drie zomers moeten sparen voor een microfoon’), over de fouten die hij maakte (‘drugs in de kofferbak, geld op m’n schoot en die ding in de dashboard’), over de dood van een vriend (‘nog een moeder die in tranen is, nog een kleine die zijn vader mist’) maar ook over zijn dankbaarheid voor wat hij nu heeft. Rust, een leven, een dochter.

Album Reviews: Savages en Monster Truck

Savages – Adore Life
Bijna drie jaar na het zo indrukwekkende debuut Silence Yourself is Savages terug met Adore Life. Het vrouwelijke viertal uit Londen heeft dit keer een opvallend positieve titel gekozen voor haar plaat, maar de muziek van Savages kleurt gelukkig nog altijd vooral donker en meestal gitzwart. Net als op Silence Yourself laat Savages zich ook op Adore Life weer stevig beïnvloeden door de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Met name de platen van Siouxsie And The Banshees hebben flink wat invloed gehad op de muziek van Savages, maar de band doet gelukkig meer dan het reproduceren van een inmiddels bekend postpunk geluid.

De gitaren mogen op Adore Life wat steviger rocken dan op het debuut en citeren met name in het wat complexere werk uit de archieven van de post-rock. Andere tracks laten juist invloeden uit de shoegaze, de new wave, de noiserock en de psychedelica horen, waardoor Adore Life gevarieerder is dan zijn voorganger, al klinkt het door de bijzondere zang van Jehnny Beth (die het meest bijdraagt aan de vergelijking met Siouxsie) nog steeds voldoende homogeen. Savages heeft met Adore Life een even meedogenloze als intense plaat gemaakt, die niet alleen gevarieerder, maar ook overtuigender is dan de zo bejubelde voorganger. Het is gezien de kwaliteit van deze voorganger een prestatie van formaat. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 02/03 Botanique, Brussel (Sold Out) 16/03 Melkweg, AmsterdamMonster Truck – Sittin’ Heavy (Mascot Records)
De titel van deze release komt bij drummer Steve Kiely vandaan. Voor een optreden op het Bonnaroo Music & Arts Festival in Tennessee kregen de vier leden van Monster Truck een uitgebreide maaltijd voorgezet. Na de meer dan copieuze maaltijd verzuchtte Kiely ‘zwaar te zitten’. Het had goed gesmaakt!

Na debuut Furiosity uit 2013 komt Monster Truck met een opvolger die alle elementen van een klassiek rockalbum heeft. Elf nummers op deze release. Things Get Better is alles behalve een reclame voor een frisdrank. Het nummer opent als een parodie op nummers uit de musical Grease, maar na het intro trekt de groep zich in gang. Schuimbekkend spuugt Jon Harvey de teksten in de microfoon en roffelt drummer Steve Kiely alles aan elkaar. Niet alleen in The Enforcer laat de groep horen tot meer in staat te zijn, dan routineuze rockriffs. De stemmen van de groepsleden vormen telkens een passend koor en brengen de nummers naar een vocaal hoog niveau.

Tweemaal neemt de groep wat gas terug. Halverwege het album is Black Forest een pas op de muzikale plaats. Afsluiter Enjoy The Time is de andere ballade en een oproep om te genieten van de goede dingen die het leven te bieden heeft. “Live the moment before the really bad shit starts happening,” zo verwoordt Kiely een van de thema’s van de groep. Singel Don’t Tell Me How To Live is een sterk voorbeeld van pure rockmuziek met die dikke knipoog, die doorgewinterde muzikanten kunnen geven. Sittin’ Heavy is de ideale soundtrack voor optredens in 2016. Tekst Jaks Schuit

LIVEDATUM 01/04 Melkweg, Amsterdam

Live Review: De Staat wint altijd zijn thuiswedstrijden

Live Review: De Staat (+ Jo Goes Hunting) @ Doornroosje, Nijmegen
22 januari 2016
Tekst Thijs Schamp | Foto’s Schiet7Kleuren, Doornroosje

De Staat is hot op dit moment, de vierde langspeler O kwam 15 januari uit en de band heeft al een nagenoeg uitverkochte club tour en een aantal buitenlandse trips op de rol staan. De Staat is overal en nergens te vinden van de voorpagina OOR tot aan de Facebookpagina van Mötley Crüe-drummer Tommy Lee (ja, echt). Het Nijmeegse poppodium Doornroosje is een thuiswedstrijd, maar is het ook de eerste stap naar victorie?

“Wij zijn De Staat en wij komen uit Nijmegen”, opent frontman Torre Florim zelfverzekerd als altijd. En als de intro van single Peptalk invalt en de O op het blauwe scherm verschijnt is De Staat los. De vijfmansformatie is altijd wel in voor een energieke show met goede stage performance maar vooral deze nieuwe tour is uitgepakt met gave visuals en lichteffecten. Ze bieden een goede ondersteuning aan de sfeer en achtergronden van de nieuwe tracks. Dit valt met name op bij de wat meer lo-fi tracks als Time Will Get Us Too (foto 1).

De show komt daarentegen wat moeizaam op gang, de band heeft de juiste intensiteit nog niet te pakken om het publiek vanaf minuut 1 te overrompelen. Pas bij de derde track Down Town van het vorige album I-CON komt de band en daarmee het publiek pas op gang (foto 2). De Nijmeegse formatie weet deze lijn door te trekken met Blues is Death, waarin de band speelt met een erg interessante variatie van een standaard blues arrangement. De band weet de aandacht van de kijker annex luisteraar erbij te houden met originele vindingen; zo wordt bij Help Yourself een camera geplaatst en zingt Torre Florim als een soort boodschapper in de camera naar het publiek (foto 3).

Florim heeft eerder al aangegeven dat standaard rock naar verloop van tijd wellicht geen bestaansrecht meer heeft. De Staat is zelf van een meer stoner geluid (Wait For Evolution) nu uitgekomen bij een sound waar veel ruimte is voor Trance (Get on Screen) en Hip-Hop (Input Source Select). Dit blijkt ook live een interessante mix te zijn.

In de zaal voel je dat iedereen nog op één track zit te wachten als de toegift begonnen is. Maar eerst vertelt Torre nog over de eerste jaren van de band en zijn nachtelijke escapades in de Nijmeegse club The Underground (The Fantastic Journey Of The Underground Man). Daarna pakt Torre een draadloze microfoon, de roadie neemt zijn gitaar over en hij begeeft zich naar het midden van de zaal. Vanuit alle kanten stroomt het publiek naar hem toe, want iedereen weet inmiddels na alle viral video’s wel hoe laat het is. De uitsmijter-track Witch Doctor wordt afgetrapt en het publiek begint zich al in een rijen dikke kring (lees: O) om de meester te dirigeren (FOTO 4). Wat volgt is een circle pit die zijn weerga niet kent, een gevolg van de videoclip die als toetje vorig jaar nog uitkwam en een ongekende internet hit bleek te zijn.

De Staat geeft een solide show weg in thuishaven Doornroosje, maar immers is de populariteit hier zo hoog dat winnen de enige optie is. Het is te merken dat het nieuwe werk nog wat minder goed is ingespeeld dan de tracks van hun voorgangers maar dat deert niet. De show is goed en de band maakt stappen naar een groter publiek. De weg naar victorie zal volgen.

LIVEDATA 29/01 Gebr. Nobel, Leiden (Sold Out) 05/02 Neushoorn, Leeuwarden (Sold Out) 06/02 Metropool, Hengelo 11/02 De Spot, Middelburg (Sold Out) 12/02 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 13/02 Annabel, Rotterdam (Sold Out) 14/02 Effenaar, Eindhoven (Sold Out) 18/02 Vera, Groningen (Sold Out) 19/02 Hedon, Zwolle (Sold Out) 20/02 Muziekgieterij, Maastricht (Sold Out) 25/02 Paard van Troje, Den Haag 26/02 Patronaat, Haarlem (Sold Out) 27/02 TivoliVredenburg, Utrecht 01/03 Het Depot, Leuven BE 02/03 Charlatan, Gent 03/03 Muziekodroom, Hasselt 05/03 Trix, Antwerpen 26/03 Paaspop, Schijndel 28/03 Dauwpop, Hellendoorn

Album Reviews: Villagers en Martin Courtney

Villagers – Where Have You Been All My Life? (Domino/V2)
Vorig jaar bracht Villagers, de groep rondom singer-singwriter Conor O’Brien, hun derde album uit. Het album met de titel Darling Arithmetic kenmerkte zich door een soberder en meer ingetogen geluid. Tijdens de tour werden ook de nummers van de eerste albums in een soberder jasje gestoken, waarop Conor O’Brien spontaan besloot een dag de studio in te trekken en met een klein groepje muzikanten een deel van zijn oeuvre opnieuw op te nemen.

Het resultaat is Where Have You Been All My Life: een verzameling liedjes van alledrie de Villagers-albums in een nieuw, intiem jasje gestoken. Het gebruik van instrumenten als een harp, bugel en contrabas, maar ook een mellotron en analoge synthesizer, zorgt voor een frisse kijk op de liedjes zonder totaal af te wijken van de originelen. De instrumenten creëren bovendien een sfeer die prettig in het gehoor ligt, terwijl de diepgang van de sterk geschreven liedjes niet teniet wordt gedaan. Voor de fans een leuk extraatje, voor de nieuwkomers een mooie kennismaking met deze jonge folkartiest. Tekst Mania | Arnout de Vries

LIVEDATA 15/02 Botanique, Brussel 16/02 Paradiso, Amsterdam 18/02 Hedon, Zwolle 09/04 Little Waves Festival, Genk

Martin Courtney – Many Moons (Domino/V2)
Een nieuwe Real Estate! Heh? Grapje, al zou je het bijna denken. Frontman Martin Courtney mag dit dan zijn soloalbum noemen, de sound en liedjes doen wel erg aan die van zijn band denken. De gelijkenis met Real Estate is natuurlijk niet gek, Courtney is de belangrijkste componist van het stel.

Niet erg ook, want Many Moons staat net als Real Estates laatste plaat Atlas vol met wat sommige recensenten ambachtelijke luisterpop noemen. Courtney’s liedjes hebben altijd een heerlijke vintagevibe en een hang naar vervlogen tijden. Ook Many Moons roept een fijn gevoel van nostalgie op. En dat terwijl Courtney in de liedjes juist tot de conclusie lijkt te komen dat vroeger niet per se alles beter was. In Foto beschrijft hij hoe een pasfoto van zijn geliefde vindt. De persoon op de foto is niet meer de vrouw van wie hij nu houdt. Vroeger was mooi, maar het gaat om het nu. Wijs gesproken, want Courtney mag zich anno nu tot de betere liedjesschrijvers rekenen. Milo Lambers

Live Review: Eurosonic 2016 @ Groningen

Live Foto Review: Eurosonic @ Groningen
14 & 15 januari 2016
Foto’s Willem Schalekamp

Afgelopen zaterdag-nacht werd het vierdaagse verjaardagsfeest van de 30 jaar bestaande Eurosonic Noorderslag in Groningen afgesloten. De Popprijs voor 2015 werd uitgereikt aan New Wave. Oprichter en creatief directeur Peter Smidt kijkt trots terug op 30 succesvolle jaren Eurosonic Noorderslag. “In 30 jaar tijd is de Europese en Nederlandse muziek immens gegroeid, zowel in kwaliteit als kwantiteit.”

Conferenties
Tijdens de conferenties werden de actuele ontwikkelingen in de Europese muzieksector vanuit meerdere perspectieven belicht. EPIC (European Production Innovation Conference) focuste op relevante onderwerpen zoals veiligheid, duurzaamheid, geluidsvervuiling en productionele innovaties. Buma Music meets Tech behandelde onderwerpen zoals videocontent, streaming services, start-ups op het snijvlak van techniek en muziek en het veelbelovende Blockchain systeem.

Focus 2017
De volgende editie van Eurosonic Noorderslag focust op muziek uit Portugal. Eurosonic Noorderslag 2017 vindt van 11 t/m 14 januari 2017 plaats in Groningen.

Officiële cijfers Eurosonic Noorderslag 2016
Totaal aantal bezoekers: 42.100 (uitverkocht) | Conferentiebezoekers: 4.124 (uitverkocht)
Nationaliteiten: 40 | Acts: 345

Dolores Haze @ Vera, Eurosonic