Recensies Archieven - Page 305 of 367

Live Review: Alan Parsons Live Project @ LIMBURGzaal, Heerlen

Live Review: Alan Parsons Live Project
Parkstad Limburg Theaters / LIMBURGzaal, Heerlen
14 november 2017
Martien Koolen

Dit concert van de ‘legendarische’ Alan Parsons was binnen een paar uur uitverkocht en na afloop was mij meteen duidelijk waarom. Het Alan Parsons Live Project speelde vanavond een meer dan uitstekende set, bestaande uit 23 nummers en twee toegiften.

Voor Parsons-fans van het eerste uur was er een leuke verrassing, want het tweede studioalbum I Robot, uitgebracht in 1977, werd helemaal gespeeld. De vier instrumentale stukken, I Would Not Want To Be Like You en The Voice waren de hoogtepunten van de I Robot-set en vooral gitarist Dan Tracey speelde de ene na de andere prachtige, melodieuze gitaarsolo.

De avond begint trouwens met May Be A Price To Pay afkomstig van The Turn Of A Friendly Card (1980) gevolgd door Standing On Higher Ground van Parsons laatste album Gaudi, uitgebracht in 1987. Daarna volgen eigenlijk alleen maar de zeer bekende meezingers zoals Time, Limelight, Prime Time, Psychobabble, Don’t Answer Me en natuurlijk het onoverkomelijke Old And Wise. Laatstgenoemd nummer is natuurlijk vooral bekend geworden met Colin Blunstone als zanger en helaas kan P.J. Olsen vanavond niet aan die gevoelige uitvoering tippen.

Na de 10 nummers van I Robot volgen dan natuurlijk terecht ook nog Sirius en Eye In The Sky (massaal meegezongen), waarbij Parsons zelf gedeeltelijk de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Een heerlijke set en vooral het zeer goede geluid zorgde voor een lekkere trip down memory lane voor de toehoorders.

Gelukkig was de koek nog niet op want de band kwam terug voor twee toegiften. De eerste encore was tevens de oudste song van de hele set, namelijk een lekker rockende versie van (The sytem of) Dr.Tarr and Professor Fether, dat afkomstig is van het debuutalbum Tales Of Mystery And Imagination, uitgebracht in 1976. Slotakkoord is het zeer bekende en nog steeds populaire, commercieel succesvolle nummer Games People Play van het album Turn Of A Friendly Card. Maar na dik twee uur is de Alan Parsons koek toch echt op.

Dave Clarke – Desecration Of Desire

Dave Clarke – Desecration Of Desire

“Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.

Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem

Stereophonics – Scream Above The Sounds

Stereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)

Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.

Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.

Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam

Protomartyr alleen muzikaal opwindend in Rotown

Live Review: Protomartyr @ Rotown, Rotterdam
11 november 2017
Tekst Pieter Visscher

Ze zijn vrienden voor het leven: Protomartyr-zanger Joe Casey en zijn onafscheidelijke fles pils op het podium. Die heeft hij nodig omdat zijn linkerarm er anders maar een beetje lullig bijbungelt, en hij nóg meer moeite heeft zichzelf een houding te geven voor publiek. De alcohol neemt mentale barrières weg bij Casey. Allesbehalve een podiumdier. Geen jongen die denkt: ha, we gaan weer lekker gek doen op de planken.

Opgeteld bij Caseys intrinsieke ongemakken: zijn oubollige grauwe pak en het niet al te moeilijke kapsel. Hij ziet eruit als een boekhouder, die tegen zijn pensioen aanhikt – met z’n 40 lentes. Bandmaatjes Scott Davidson (bas), gitarist Greg Ahee, en drummer Alex Leonard zijn zo’n tien jaar jonger, maar ook zij hebben niet de uitstraling die Casey mist om de focus op de blikvanger wat weg te nemen. Toch, ondanks alle tekortkomingen als showmaster, is Casey fascinerend om naar te kijken. Misschien wel juist vanwege alle ongemakken. Casey is een aaibare anti-ster. Het is prettig dat Protomartyr de muziek het werk kan laten doen en dat doet de band dan ook.

Pas rond kwart voor tien bestijgen de Amerikanen het podium, wat een gebruikelijke tijd is tijdens weekeindes in Rotown. De zaal is stijf uitverkocht. Niet heel verwonderlijk, omdat het dit jaar verschenen Relatives In Descent een formidabel album is. Nog sterker dan het alom bewierookte The Agent Intellect, dat twee jaar eerder verscheen.

Nummers van de vier studioalbums worden met iets minder opsmuk dan op plaat vertolkt en dat rauwe staat de band prima. Wanneer de eerste tonen van het geweldige My Children worden ingezet, weet je dat het goedzit. Het is een van de prijsnummers van Relatives In Descent, waarop sowieso nauwelijks een zwak moment is te vinden.

Er is vrijwel geen interactie tussen band en publiek, hoewel er zo nu en dan een “thank you” klinkt uit Caseys mond en hij ook nog iets onverstaanbaars murmelt aan het eind van de set. Dan zijn het uit volle borst meegezongen Don’t Go To Anacita (de huidige hit) en het minstens zo opwindende Male Plague al voorbijgekomen.

Protomartyr is een band die live, in optisch perspectief, net zo veel te bieden heeft als Dire Straits vroeger, maar muzikaal dérmate opwindend is dat je die minimale podiumprestaties met alle liefde door de vingers ziet.

Angel Olsen – Phases

Angel Olsen – Phases (Jagjaguwar)

Hoewel de naam van deze 30-jarige een Scandinavische afkomst kan doen vermoeden, hebben we hier te maken met een Amerikaanse uit St. Louis. Voordat Angel Olsen haar entree maakte als soloartiest, toerde zij de wereld over met niemand minder dan Will Oldham – beter bekend als Bonnie “Prince” Billy.

Binnen zijn band was het deze Amerikaanse die de backingvocals verzorgde. Nu een paar platen later weten we dat zij haar voornaam eer aan doet, waarmee ze ook nu weer dit nieuwe album Phases weet te vullen, op magische wijze. Het is een verzameling van 12 tracks die bestaat uit oude nummers, covers, B-kantjes en nieuwe juwelen.

Zo wordt de nieuwe track genaamd Special door Olsen ingezet op een bijna Mazzy Star-achtige manier waarbij het wegdromen vrijwel vanzelf gaat. Phases kan beschreven worden als het perfecte album voor de herfst, gevuld met bittersweet symphonies over het leven. Tekst Mania | Linda Rettenwander

Liefhebbers van Angel Olsen luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche.

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps (Dead Oceans/Konkurrent)

Dat is verrassend. Een jonge, beeldschone vrouw van 23, die prachtige gedragen, stemmige en vooral – ogenschijnlijk – onschuldige liedjes op plaat zet, maar www.phoebefuckingbridgers.com als domeinnaam heeft. Stoerder dan je op voorhand zou denken dus. En dat is ze dan ook.

Phoebe Bridgers heeft met Stranger In The Alps een formidabel debuut afgeleverd. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel gaan we met haar een mooie herfst en winter tegemoet. Want zo’n plaat is het.

In de openingssong Smoke Signals wordt de toon meteen gezet. Een hartverwarmend fraai liedje, met een uit de Twin Peaks-tune geleende synthesizeraanslag en een prachtige, narratieve tekst, waarin The Smiths en Bowie voorbijkomen. Ook nu Bridgers’ preoccupatie met de dood.

“One of your eyes is
Always half-shut
Something happened when you were a kid
I didn’t know you then
And I’ll never understand
Why it feels like I did
How Soon Is Now in an ’80s sedan
You slept inside of it because your dad
Lived in a campground in the back of a van
You said that song will creep you out until you’re dead”

“I want to live at
The Holiday Inn
Where somebody else makes the bed
We’ll watch tv while
The lights on the street
Put all the stars to death
It’s been on my mind since Bowie died
Just checking out to hide from life
And all of our problems, I’m gonna solve ’em
With you riding shot-gun, speeding, ’cause fuck the cops”

Bridgers is daar sterk in; verhalende liedjes schrijven. Nummers die je naar binnen zuigen. Liedjes bovendien onder een deken van mysterie, zoals ook het folky Demi Moore, waarin je een soort liefdesverklaring zou kunnen zien aan Moores adres, zonder dat in de tekst expliciet naar de Amerikaanse actrice wordt verwezen, ze wordt bovendien niet genoemd.

Would You Rather is een heerlijk duet met Conor Oberst (Bright Eyes), ingekleurd met een akoestische gitaar en violen. De stemmen van de twee mixen prachtig, zoals eigenlijk alles prachtig is op dit ijzersterke debuut van Phoebe Bridgers. Pieter Visscher

LIVEDATA 13/03 Paradiso-Noord, Amsterdam 14/03 Orangerie, Brussel

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow (Merge Records/Konkurrent)

Ryan Adams is altijd in de buurt op de nieuwe plaat van His Golden Messenger, de band rond M.C. Taylor, die om de haverklap van samenstelling verandert. Maar daar merk je eigenlijk niets van, omdat Taylors stempel op His Golden Messenger te sterk is. Het levert vaak mooie platen op.

Nu ook weer. Hallelujah Anyhow is het negende studioalbum van de Amerikaan, die sinds 2008 aan de weg timmert als His Golden Messenger, nadat hij daarvoor furore maakte in diverse andere formaties, zoals The Settlers.

M.C. Taylor verstaat de kunst van het schrijven van een goed liedje. Met een kop en een staart. Op Hallelujah Anyhow knokken folk en blues om de hoofdrol en zijn zowel stemmige als lekker uitgelaten songs te vinden – Domino (Time Will Tell) en Lost Out In The Darkness bijvoorbeeld. Die laatste titel heeft wel iets paradoxaals natuurlijk.

Het knappe is dat de songs op Hallelujah Anyhow altijd wel een bepaalde urgentie hebben, terwijl voortkabbelen soms op de loer ligt. Dat heeft met name te maken met het emotioneel geladen, karakteristieke stemgeluid van Taylor dat alles naar een hoger niveau trekt en dat soms doet denken aan dat van Tom Petty, alsook John Cougar Mellencamp.

Zelfs een kampvuurliedje als John The Gun houdt de aandacht vast, al moet daar wel een saxofoon aan te pas komen. Pieter Visscher

Live Foto Review: Gurr @ Sugarfactory, Amsterdam

Live Foto Review: Gurr @ Sugarfactory, Amsterdam
6 november 2017
Foto’s Willem Schalekamp

“Zonnig genoeg om uit het LA van de sixties te komen, punk genoeg voor New York tien jaar later”, schreef 3voor12 over de overtuigende show van Gurr op Eurosonic begin dit jaar.

Ware het niet dat dit sassy garagepopduo ‘gewoon’ uit het Berlijn van nu komt. Ontstaan als een logische conclusie op een vriendschap tussen twee jonge vrouwen en een liefde voor JEFF The Brotherhood, Black Rebel Motor Cycle Club en The Black Lips klinkt Gurr als een trashy jaren zestig girl group met poppy vocals.

Lo-fi liedjes die niet zouden misstaan als soundtrack van een scène in een ietwat duistere Berlijnse rock-’n-rollbar. En dan het liefst op een volgekalkt toilet om vijf uur ’s ochtends.

Girls In Hawaii – Nocturne

Girls In Hawaii – Nocturne (Bilbo / B Bang / 62TV)

Girls in Hawaii behoort al jaren tot de fine fleur van de Belgische muziekscene. De Walen scheerden hoge toppen met hun vorige album Everest (2013), maar moesten daarvoor door een diep dal gaan. In 2010 kwam drummer Denis Wielemans om bij een verkeersongeval op de Brusselse ring. Hij was 28. Dat maakte dat Everest een rouwrandje meekreeg.

Het onlangs verschenen Nocturne laat horen dat tijd niet alle wonden heelt. Verwacht dus geen hoela, bloemenkrans of blijmoedig ‘Aloha!’ Girls in Hawaiï surft op een golf van dromerige indiepop en stijgt op naar luchtlagen die minder ijl zijn dan die waar bijvoorbeeld Mercury Rev verkeert, een band waarmee hun sound soms valt te vergelijken.

Opener This Light, gedragen door een statige piano, loopt al niet de polonaise. “Keep your distance from the light”, zingt Lionel Vancauwenberghe. Wat opvalt aan Nocturne is dat de gitaren naar de achtergrond zijn verdrongen en grotendeels zijn ingeruild voor elektronisch speelgoed. Indifference en Overrated drijven op synths en andere elektronica. In Walk slaat een four-to-the-floor de maat, klinken de jaren 80 door en kringelt er een Kraftwerk-motiefje op. Girls in Hawaii omzeilt de communautaire twisten en de taalstrijd door zich van het Engels te bedienen. Weliswaar het soort Engels waarbij je af en toe onwillekeurig aan Allo Allo moet terugdenken. Hinderlijk? Mais non!

Daarvoor zijn de songs te inventief in elkaar gestoken. Kunstzinnige pop, waarbij een tikje weirdness en een ‘je-ne-sais-quoi’ de Walen een eigen smoelwerk geeft. De mooie afsluiter Up On The Hill verraadt dat het gemoed nog lang niet is opgeklaard. “Up on the hill. You watch us falling. The bunch of freaks. That you are fighting. It always ends up in blood. And the white snow will turn to mud.” Nocturne is een plaat die je kunt koesteren als een langzaam vervagend litteken. Tekst Muzine | Frank Heythuysen

Girls in Hawaii speelt 2 maart in TivoliVredenburg in Utrecht. Klik hier voor de rest van de livedata.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – november 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Dave Clarke – The Desecration of Desire, Curtis Harding – Face Your Fear, Colleen – A Flame My Love, A Frequency, JW Roy – A Room Full of Strangers, Luwten – Luwten, Sisters of Suffocation – Anthology of Curiosities, Kelela – Take Me Apart, Quiet Hollers – Amen Breaks, Liam Gallagher – As You Were en John Carpenter – Anthology.