Live Foto Review: Vandenberg’s Moonkings @ Podium Victorie, Alkmaar

Live Foto Review: Vandenberg’s Moonkings @ Podium Victorie, Alkmaar
15 december 2017
Foto’s Fotono Photography

De periode van relatieve stilte rond Vandenberg’s MoonKings wordt op luidruchtige wijze doorbroken met de release van hun tweede album en de daaropvolgende tournee.

Vandenberg’s MoonKings werd in 2014 opgericht door gitarist Adrian (‘Adje’) Vandenberg. Tot ieders verrassing stelde hij de band samen uit jonge, nog onbekende maar extreem getalenteerde Nederlandse muzikanten in plaats van, zoals verwacht werd, wereldwijd bekende buitenlandse collega’s: zanger Jan Hoving, bassist Sem Christoffel en drummer Mart Nijen Es.

Lees hier ons interview met Vandenberg’s Moonkings!

LIVEDATA 22/12 Hedon, Zwolle 23/12 Bosuil, Weert 10/03 De Kreun, Kortrijk 02/04 Ziggo Dome, Amsterdam

Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings Vandenberg’s Moonkings

Bonny Doon – Bonny Doon

Bonny DoonBonny Doon – Bonny Doon (Melodic / Konkurrent)

Bonny Doon is geen persoon en heeft ook niks te maken met de beroemde wijngaard in Californië, maar wel een eigenzinnig kwartet uit Detroit. Deze jongelieden verliezen zich in lijzige alt-country en mixen dat met af en toe een gepeperde punky track of een uitgerekt stukje kraut, groftandig tijdens een oefensessie opgenomen, zo lijkt het. Het levert een levendig en leuk album op.

Het debuut van de vier Amerikaanse jongens klinkt fris en gedurfd. Opener Relieved is een opgeruimd countryliedje zoals je die ook wel kent van Pavement-voorman Stephen Malkmus, incluis de eigenaardige timing in de zang. Tegenover dit soort tracks staan uptempo rockers zoals Lost My Way, met een lekker pakkend ruig gitaarlijntje dat de melodielijn introduceert. Fijn liedje! Om dan weer de laarzen uit te schoppen en bij de haard op akoestische gitaar een mijmerend liedjes te zingen als I See You.

Bonny Doon debuteert met een leuke gitaarplaat ergens tussen alt-country en slacker-indie. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Jamila Woods – Heavn

Jamila WoodsJamila Woods – Heavn (Jagjaguwar/Konkurrent) 

Jamila Woods is een 27-jarige soulzangeres die in juli 2016 haar debuutalbum Heavn op Soundcloud zette. Dit album komt nu uit op indielabel Jagjaguwar dat we vooral kennen van Angel Olsen, Sharon van Etten, Bon Iver en de laatste drie Dinosaur Jr.-platen.

Haar stijl is naar eigen zeggen een samensmelting van twintig jaar muziek maken, creatief hergebruiken en haar plak-en-knipmanier van tekstschrijven. Dat hergebruiken zien we onder andere in de single en titeltrack die begint met de openingsregels van The Cure’s Just Like Heaven, een band waar Woods groot fan van is. Verderop komen we ook nog een vergelijkbare net-niet-cover tegen van Stellar van Incubus, waar ook maar de eerste paar tekstregels (gedeeltelijk) langskomen.

Die drang om te plakken en knippen is echter een van de voornaamste problemen van Heavn. Het 46 minuten durende album telt namelijk 20 tracks. Veel interludes, meestal krakerige voicemailberichten van Woods zelf, en nummers van maar 1 of 2 minuten maken het tot een bij vlagen onrustig album. Vooral het blokje van Eve (30 seconden), In My Name (1 minuut 25) en direct weer gevolgd door een interlude van 24 seconden, klinkt eerder als zappen langs muziekzenders dan als een goed samengesteld album.

De muziek van Woods is een mix tussen 90’s r’n’b, moderne artiesten als Hiatus Kaiyote en FKA Twigs (naar wie ze zich zelfs lijkt te hebben gemodelleerd op de hoes) en een vleugje oldschool hiphop. Ook al probeert ze via die interludes het een persoonlijk album te maken, wil dat niet zeggen dat ze ook een echt eigen geluid weet te creëren. Op de eerder genoemde titeltrack Heavn klinkt het namelijk wel heel erg als Hiatus Kaiyote en LSD (met Chance The Rapper) lijkt in het begin vooral vocaal erg op Erykah Badu om in een wel erg cliché r’n’b-refreintje over te gaan. Daarnaast laat de stem van Woods hier en daar ook nog wat te wensen over.

Die is soms wat vlak en enkele uithalen klinken bijna vals. En vooral in een genre dat grotendeels leunt op die uithalen en vocale uitspattingen, is een sterke, zuivere stem een tamelijke must. Nu is het niet zo dat er niks goed op dit album te horen is, want er zitten een paar lekkere, en zelfs creatieve nummers op zoals het wat meer elektronische en van vette drums voorziene BLK Girl Soldier, het als een oude transistorradio in de regen klinkende Lately en het jazzy Breadcrumbs met trompettist Nico Segal. Het had misschien een beter idee geweest als het label haar had getekend en dit album als springplank voor haar label debuut had gebruikt. Misschien met een paar nummers van dit album en aangevuld met nummers die laten horen waar Woods nu is.

Er zit een zekere potentie in, maar dit album klinkt heel erg als een artiest die nog erg zoekende is, en een echt goede A&R-afdeling had er wel raad mee geweten. Maar dit één-op-één doorzetten van een reeds verschenen Soundcloud-album is een heel rare zet van een label dat toch zeker een goede neus heeft voor talent.  Tekst Muzine | Fabian Hofland

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche en Pinguin Grooves.

LIVEDATA 20/02 Het Depot, Leuven 21/02 Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review Sundara Karma + Blaenavon @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Foto Review Sundara Karma en Blaenavon @ Bitterzoet, Amsterdam
12 december 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Sundara Karma is een indie- en artrockband uit Reading, Engeland. Her viertal bracht vorig jaar hun debuutalbum Youth Is Only Ever Fun In Retrospect uit. En de diverse singles – o.a. Flame, She Said en Explore – kwamen al op de playlist van Pinguin Radio terrecht. Zanger Oscar Pollock is een excentrieke persoonlijkheid die moeiteloos grote menigtes om zijn vinger weet te winden.

Voorprogramma: Blaenavon
Het ook uit Engeland afkomstige Blaenavon kon je eerder dit jaar zien als voorprogramma van Two Door Cinema Club in Paradiso. De indierockers brachten eerder dit jaar hun debuutalbum That’s Your Lot uit.

Blaenavon

Blaenavon Blaenavon Blaenavon Blaenavon Blaenavon Blaenavon Blaenavon

Sundara Karma

Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma Sundara Karma

Mammal Hands – Shadow Work

mammal handsMammal Hands – Shadow Work (Gondwana Records/Suburban)

Mammal Hands was een van de hoogtepunten tijdens Haldern Pop 2017, het festival in Duitsland. Op het derde album van het trio uit het Engelse Brighton krijgen we andermaal hogeschooljazz voorgeschoteld, van een formatie die raakt aan GoGo Penguin en The Bad Plus. Saxofonist Jordan Smart, zijn broer, pianist Nick Smart en drummer/percussionist Jesse Barrett hebben gedrieën een even grote glansrol. De heren schuwen live het grote gebaar geenszins en willen nog weleens uit de band springen. Op plaat evenwel worden de songs redelijk klein gehouden. Ook als violisten Tom Moore en Pete Yelding meedoen. Tijdens albumopener en tevens uitbundigste nummer Black Sails en in het vooral door de saxofoon gedragen Living Frost. Jordan Smart excelleert.

Shadow Work telt een tiental jazzparels die een brug bouwen naar de massa die normaliter misschien wat kriegelig wordt van het genre. Mammal Hands, hoewel redelijk ingetogen op Shadow Work, heeft de kwaliteit jazzsongs naar een climax te tillen. Zonder dat je er meteen erg in hebt, stroomt de adrenaline door je lijf. Neem een exemplarische song als Three Good Things, als percussie, een welhaast sensuele saxofoon én piano op hemelse wijze in elkaar vervlochten zijn. Zó subtiel en adembenemend dat je gedwongen wordt aandachtig te luisteren en je naar een ander universum wordt gebracht door de Britten. Opwinding en melancholie in een vreugdedans.

Subtiel ook is de verwijzing op de albumhoes naar Joy Divisions Unknown Pleasures, omdat de plaat is opgenomen in Manchester, in de 80 Hertz Studios. Shadow Work en Shadow Play ontlopen elkaar bovendien niet veel. Vernuftig, maar ook groots en adembenemend is Shadow Work, dat een van de sterkste albums is die in 2017 zijn verschenen. Ook zij die niets van jazz moeten hebben, gaan voor de bijl. Pas maar op. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

 

 

 

Treehook – X

treehookTreehook – X (eigen beheer)

In de altijd prettig verteerbare categorie ‘leuke verrassingen’ wederom een belachelijk talentvol bandje van eigen bodem. Uit Zeeland, of all places.
Treehook is een trio dat debuteert met een, laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen,  overdonderend album dat zowat uit elkaar barst van de drang om het eruit te gooien. Tien compromisloze songs waarin crediblereferenties als METZ, Death From Above, Fugazi en Jane’s Addiction vechten om de aandacht, en alle mindere goden met gemak vrij genadeloos omver worden geblazen.

X knalt er direct lekker in met Sun Sets Too Soon, dat klinkt als Killing Joke in zijn beste dagen, en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de energieke en ongelofelijk strakke drummer die de onvoorspelbare capriolen van zijn twee bandmaatjes moeiteloos bij elkaar houdt.
Treehook is meedogenloos in songs als single Animal en het absolute prijsnummer Queen To Be, kan even gas terugnemen tijdens Live By The Sea, maar weet ook te verrassen met een instrumentale track als Extraordinary Farmer, waarin een saxofoon plots de hoofdrol opeist.

Is er dan niets om over te zeiken? Jawel, want Hey Die is een beetje een miskleun op X, maar dat komt vooral omdat het, in totale tegenstelling tot de rest van het album, nogal rommelig uitgevoerd wordt. Maar dat is slechts een klein smetje op een spannend debuut van een bandje dat de genialiteit van een band als METZ nog niet helemaal in de vingers heeft, maar het zeker in zich heeft om daar naartoe te groeien. Sterke plaat! Tekst Muzine | Ronald Renirie

LIVEDATUM 10/03 Patronaat Café, Haarlem

Genialiteit Brian Griffin schitterend samengebracht in lijvig boekwerk POP

In Nederland hebben we Anton Corbijn. Zijn Engelse equivalent Brian Griffin is misschien wat minder bekend, maar net zo gerenommeerd op het gebied van popfotografie. POP is de titel van het schitterende boekwerk waarin het werk van Griffin (69) is verzameld.

Een waar feest om te lezen, omdat niet alleen de foto’s die bijvoorbeeld op albumcovers terechtkwamen erin zijn te vinden, maar ook shots die het net niet haalden. Die zijn minstens zo bijzonder, evenals de verhalen achter veel van de foto’s. Brian Griffin is een groot kunstenaar.

This book is not only a slice of time but a slice of my life never to be forgotten, that has left its mark on me and in a small way on rock n’ roll history.” – Brian Griffin

griffinPOP is een uitgebreide bloemlezing van de muziekfotografie van Brian Griffin. Foto’s voor albumhoezen, singlehoezen, posters en bandfoto’s voor mediedoeleindens. De bijna 400 pagina’s van het lijvige boek worden geïllustreerd met meer dan 160 platenhoezen van meer dan 100 bands en muzikanten waaronder vele foto’s die nog niet eerder zijn gepubliceerd, waaronder die van Ian Dury, The Clash, Depeche Mode, Echo And The Bunnymen, Iggy Pop, Kate Bush, The Specials en Elvis Costello om enkele namen te noemen.

Brian Griffin startte zijn fotografiecarrière met het nemen van foto’s voor Stiff Records in de late jaren 1970 en werd al snel de belangrijkste fotograaf van artiesten in de new wave, postpunk en new romantics. Griffin moest het vaak doen met lage budgetten en dat leverde toch de fraaiste platen op. Hoe deze foto’s werden gemaakt en welke technieken werden gebruikt of bedacht, wordt uitgelegd in een vraag-en-antwoordsessie tussen Griffin en de auteur Terry Rawlings.

Het zorgt voor verhelderende en hoogstpersoonlijke inzichten achter de schermen tijdens deze specifieke creatieve periode in de visuele muziekgeschiedenis.

Een ander deel van het boek bevat portretten van belangrijke figuren in de muziekindustrie, zoals Beatles-producer George Martin, Brian Eno, John Peel en Daniel Miller (Mute Records) en portretten van mensen die naast Griffin werkten.

Brian Griffin werd in 1948 in Birmingham geboren. Van zijn zestiende tot zijn eenentwintigste levensjaar werkte Griffin in een fabriek, tot hij fotografie ging studeren in Manchester. Na zijn afstuderen verhuisde Griffin naar Londen met de bedoeling modefotograaf te worden.

 

 

Hier ontmoette hij Roland Schenk, de charismatische artdirector bij Management Today, met wie Griffin tot halverwege de jaren tachtig bleef werken.

Griffin wordt erkend als een van de meest vooraanstaande Britse fotografen van de jaren zeventig en tachtig en als lid van de British Photographers of the Thatcher Years, met Martin Parr, Paul Graham, Graham Smith, Jo Spence en Victor Burgin, met wie hij vele exposities deelde.

 

 

In 2013 ontving Brian Griffin de Centenary Medal van de Royal Photographic Society als erkenning voor levenslang op topniveau presteren in de fotografie. Hij werd vaker gelauwerd: “The most unpredictable and influential British portrait photographer of the last decades.” (British Journal) En als “One of Britain’s most influential photographers”, door de World Photography Organisation, in 2015.

Live Foto Review: Tom Grennan @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Foto Review: Tom Grennan @ Bitterzoet, Amsterdam
9 december 2017
Foto’s Sharon en Maureen Vreeburg

Aanvankelijk had Tom Grennan een glansrijke toekomst in het betaalde voetbal. De Londense singer-songwriter speelde onder meer al voor Aston Villa, dat op het hoogste niveau in Engeland uitkomt. Toch was dat niet wat Grennan wilden, stopte met voetbal en dook in de muziek. Hij werd in één klap bekend door de vocalen voor het nummer When It All Goes Wrong van Chase & Status te verzorgen. Solowerk volgt al snel in de vorm van zijn debuut EP Something In The Water, geproduceerd door Charlie Hugall (Florence + The Machine, The Maccabees). De cirkel werd weer rond toen zijn nummer Found What I’ve Been Looking For werd opgenomen in de playlist van het razend populaire voetbalspel FIFA 18. Zijn debuutalbum verschijnt begin volgend jaar.

Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan Tom Grennan

Null + Void – Cryosleep

null + void-cryosleepNull + Void – Cryosleep (SEN Music/hfn music)

Kurt Uenala mag dan nog geen al te bekende naam zijn, hij is wel een jongen die al een flink aantal jaren aan de weg timmert, en dan met name aan de zijde van Dave Gahan. De zanger van Depeche Mode, die sinds 2003 uit de schaduw stapte van Martin Gore en zijn eigen songs begon te schrijven. In eerste instantie op zijn solodebuut Paper Monsters (2003) en sinds 2005 (Playing The Angel) bovendien op albums van Depeche Mode. Waar Gore al zijn nummers solitair schrijft, doet Gahan dat de laatste jaren samen met Uenala, de evenals Gahan in New York residerende Zwitser die ook met Moby samenwerkte.

Cryosleep is het debuutalbum van Kurt Uenala, uitgebracht als Null + Void. Een plaat waar Uenala’s liefde voor elektronica duidelijk naar voren komt. En waar een onweerstaanbare technotrack op te vinden is: Asphalt Kiss. Opzwepend en zo dansbaar als de neten. Minstens zo sterk is het iets zwoelere technogeweld van Come To Me, met zwaar vervormde zang van Uenala zelf, die op andere tracks de hulp heeft ingeroepen van bevriende muzikanten. Uiteraard Dave Gahan, voor wie Uenala Where I Wait schreef. Een toegankelijk nummer, over hoop en onzekerheid, dat naar een hoger niveau wordt getild door Gahan, die in Depeche Mode al laat horen met het jaar meer glans op zijn stem te krijgen. Ook The Raveonettes’ Sharin Foo doet mee, al is haar aanwezigheid nauwelijks noemenswaardig.

Albumopener Falling Down is een zweverige, wat lucide track met Black Rebel Motorcycle Club aan de zijde van Uenala. De knisperende elektronica van Hands Bound wordt gedragen door het stemgeluid van Shannon Funchess, van het Amerikaanse postpunkduo Light Asylum. Een onheilspellende technotrack, die schril afsteekt bij het meest poppy nummer op het album, Take It Easy, met Robbie Furze van het Britse elektrorockduo The Big Pink achter de microfoon.

Kurt Uenala is op zijn best wanneer hij donkere techno maakt, met beukende beats, zoals ook Into The Void en Paragon, waarmee een gemiddelde dansvloer in no time is gevuld. Pieter Visscher

Live Foto Review: Finale Nu Of Nooit 2017 @ Poppodium Volt, Sittard

Live Foto Review: Finale Nu Of Nooit 2017 @ Poppodium Volt, Sittard
9 december 2017
Foto’s Hub Dautzenberg

In de afgelopen maand oktober streden dertig muzikale acts, verspreid over zes voorrondes in de Limburgse poppodia, om een plek in de finale van de provinciale popwedstrijd Nu of Nooit. Tijdens de laatste voorronde, zaterdagavond 28 oktober in de Muziekgieterij te Maastricht, maakte de voorronde jury bekend welke zes acts tijdens de finale gaan strijden om de ultieme hoofdprijs: optreden tijdens Pinkpop 2018 – Official!

De finale vond plaats in Poppodium Volt te Sittard op zaterdag 9 december 2017. Om 19.30 uur opent Volt de deuren en om 20.30 uur start het eerste optreden. Omstreeks 1:00 uur zal Pinkpopbaas Jan Smeets de winnaar van Nu of Nooit 2017 bekendmaken.

FINALISTEN
De volgende acts waren te bewonderen tijdens de finale op zaterdag 9 december in Poppodium Volt: Uncle Harry, The Ragtime Rumours, Vortex Surfer, Walden, Tamarin Desert en Antikythera.

Lees HIER wie afgelopen zaterdag de winnaar is geworden van de Nu Of Nooit Finale 2017!!!

Antikythera
Antikythera
Antikythera
Antikythera

Tamarin Desert
Tamarin Desert
Tamarin Desert
Tamarin Desert
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
The Ragtime Rumours
Uncle Harry
Uncle Harry
Vortex Surfer
Vortex Surfer
Walden
Walden
Walden
Walden
Walden
Walden
Walden
Walden