Category: Recensies

Live Foto Review: INHEAVEN @ Cinetol, Amsterdam

Live Foto Review: INHEAVEN @ Cinetol, Amsterdam
25 oktober 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Het Britse kwartet INHEAVEN maakt grungy indierock met extra veel gitaar. Julian Casablancas, frontman van The Strokes, is fan van het eerste uur en toen hij het nummer Eraserhead hoorde, heeft hij ze meteen bij zijn label getekend.

Deze charismatische band stond al in Paradiso in het voorprogramma van Circa Waves en op London Calling met hun dromerige shoegaze en punk. Als grootste invloeden noemt het viertal Nirvana, The Smashing Pumpkins en Sonic Youth. Nu is het tijd voor hun eigen avond in de Cinetol.

INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN INHEAVEN

Bully – Losing

BullyBully – Losing (Sub Pop/Konkurrent)

Zo lief en aaibaar als ze oogt, zo woest kan ze uithalen, Alicia Bognanno. Ze is niet alleen de zangeres/gitariste van Bully, ze schrijft ook alle nummers. Dat zijn er twaalf op Losing, de tweede langspeler van de band uit Nashville.

Een erg begenadigd songschrijver is ze niet, maar de intensiteit van de nummers maakt een hoop goed. Songs vol pit en gedrevenheid, aangejaagd door de strot van Bognanno, die trouwens ook een aaibare kant heeft. Die openbaart ze bijvoorbeeld in het eerste gedeelte van Focused, om in de finale van de song toch nog het achterste van haar tong te laten zien.

Want we hebben natuurlijk wel te maken met een stoere vrouw, hoe schattig ze ook oogt. Zeker op de coverafbeelding. Een andere slaapkamerfoto is te vinden wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt. Foto’s die mogelijk betrekking hebben op het vlotte en lekker agressieve Either Way. Een nummer over relatieperikelen, een thema dat veel vaker wordt belicht op Losing. De foto’s zijn geschoten door Stewart Copeland, naamgenoot van de voormalig drummer van The Police.

“I stayed up last night. I was tearing up in bed. The thought of your death was overwhelming. I could’ve talked but I just rolled over instead.” (uit Either Way)

Op Losing zijn songs te vinden die in het verlengde liggen van formaties als Hole en The Breeders en ons eigen Bettie Serveert, maar wat ruwer en ongepolijster afgeleverd. Ook daarvoor is Bognanno verantwoordelijk, omdat ze het album eigenhandig heeft geproduceerd, na een korte stage bij producer Steve Albini (Nirvana, Pixies). Nou, dan weet je het wel. Pieter Visscher

Bootsy Collins – World Wide Funk

BootsyBootsy Collins – World Wide Funk (Mascot)

Zes jaar moesten we wachten op nieuw werk van Bootsy Collins, een van de grondleggers, en nog steeds belangrijke uitdrager, van de P-Funk. Hoewel de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd is bewijst hij dat de P-Funk niet alleen springlevend is, maar ook moeiteloos de rest een stap voorblijft. Stevig gitaarwerk ligt bovenop ‘s mans eigen pompende bas, die funkt als een bezetene, maar nooit vervaagt tot onnodig gefreak.

Het aantal gasten, van wie de meeste hiphoppers, is enorm, waardoor we Bootsys eigen kenmerkende vocalen wel wat te weinig horen. Terwijl het enige solonummer Heaven Yes, juist bewijst dat hij uitstekend in staat dit zelf te dragen. Chuck D, Doug E Fresh en Big Daddy Kane komen allemaal eer bewijzen aan de man. In het fraaie A Salute To Bernie wordt waardig afscheid genomen van Bernie Worrell, een van de andere P-Funk pioniers, die we zelf ook nog horen. Een ijzersterk album, Bootzilla’s back! Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Peter Hook & The Light zorgen voor heerlijke nostalgie in Paradiso

Live Review: Peter Hook & The Light @ Paradiso, Amsterdam 
24 oktober 2017

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Peter Hook

Peter Hook heeft altijd wel gezongen. In Joy Division verzorgt hij met name de backingvocals, maar in New Order neemt hij onder andere in Dreams Never End de zang geheel voor zijn rekening. Het is het openingsnummer tijdens het concert van de Brit, met zijn begeleidingsband The Light. Er worden maar liefst 31 songs doorheen gejaagd in een vrijwel uitverkocht Paradiso.

Hook heeft wat ongemakkelijks over zich in zijn rol als blikvanger en dan werkt dat enigszins stramme lichaam natuurlijk ook niet mee. Als bassist van onder meer Joy Division en New Order stond hij altijd in de luwte op het podium, waar respectievelijk Ian Curtis en Bernard Sumner de kastanjes uit het vuur haalden. Hooks stem ligt grofweg in het midden van die twee. Nu is alles anders. Hook is de blikvanger. Hij kan het aan, zonder meer, maar het blijft wennen. Je proeft ‘t.

Peter Hook & The Light spelen nummers van de gelijkgetitelde verzamelalbums Substance, van zowel Joy Division als New Order, naast enkele andere tracks. Een succesformule natuurlijk, want het is een feest der herkenning. Neem zo’n verrukkelijk Blue Monday en wat te denken van True Faith, die in het eerste deel van de set worden gespeeld. Pure magie, al tijdens de eerste tonen van beide nummers. “In a world that’s so demanding!”, zingen zowel Hook als de zaal uit volle borst. Paradiso swingt, in de zaal en op de balkons. Het is een avond die bol staat van heerlijke nostalgie. Waar je, als je om je heen kijkt, mensen intens ziet genieten.

Er zit een opmerkelijk lange break in de show, van dik tien minuten. Die wordt opgevuld met muziek. Het blijkt dan ook een toegift vanjewelste te worden (15 nummers). Allemaal van Joy Division en het is ronduit smullen geblazen. Hook is zichtbaar onder de indruk van alle lof die hem wordt toebedeeld vanuit de zaal. Hij oogt zelfs wat beduusd. Zien we daar wat emotie?

Peter Hook

Er wordt door jong en oud wild gepogood op hits als Isolation en het onverwoestbare Transmission. “Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio!”, brult de massa. Dichter bij Ian Curtis kun je niet komen, wanneer je je ogen even sluit en Hooks stem toch wel heel dicht bij die van zijn voormalige bandmaat in de buurt komt. Ruimte voor sentiment is er als Hook Atmosphere aankondigt: “This song is dedicated to Ian Curtis. Bless his soul.”

Peter Hook & The Light sluiten na zo’n tweeënhalf uur af met het onverslijtbare Love Will Tear Us Apart uit 1979, waarna Hook zijn T-shirt het publiek in werpt om zijn lichaam aan het publiek te tonen. Stoerdoenerij, maar dat mag na zo’n voortreffelijke rockshow. Zo te zien is er sprake van een abonnement op de sportschool in Manchester. Alsof Hook wil zeggen: ik ben dan wel 61, maar jullie zijn nog lang niet van me af. Daar is niemand rouwig om.

LIVEDATA 25/10 Maassilo, Rotterdam 26/10 013, Tilburg

Wolf Parade – Cry Cry Cry

wolf paradeWolf Parade – Cry Cry Cry (Sub Pop/Konkurrent)

Je herkent Wolf Parade alleen al aan de hoge, wat dramatische stem van Spencer Krug. Draaglijk pathos weliswaar, maar je moet er toch altijd wel weer even doorheen bijten.

Hoe zat het ook alweer? Want Wolf Parade heeft zeven jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. Expo 86 verscheen in 2010. Cry Cry Cry is het vierde album van de Canadese indierockformatie, die sinds een jaar of veertien muzikaal actief is. Het album is geproduceerd door John Goodmanson (Death Cab For Cutie, The Posies, Rogue Wave, Nada Surf).

Dat het voor deze plaat even stil heeft gelegen, is niet helemaal waar, omdat de mannen van Wolf Parade – dat zijn er vier – wel actief waren in diverse andere projecten, zoals Moonface, Handsome Furs, Frog Eyes en Blackout Beach. Ze zijn een poosje op sleeptouw genomen door landgenoten Arcade Fire en als je goed luistert, hoor je daar wat sporen van terug. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zei mijn moeder steevast en ze had het vaak bij het juiste eind.

Cry Cry Cry is een wat dramatische titel, terwijl die toch echt met een korreltje zout kan worden genomen, omdat het vrolijkheid troef is. Krug en zijn kornuiten hebben er elf liedjes hartstikke veel zin in en nummers als Who Are Ya, Baby Blue en You’re Dreaming, met dat lekkere orgelriedeltje, zijn zo aanstekelijk en dansbaar als wat en dat geldt voor meer tracks op Cry Cry Cry. De plaat had dan ook net zo goed Dance Dance Dance kunnen heten. Pieter Visscher 

LIVEDATA 15/11 Melkweg, Amsterdam 24/11 Botanique Orangerie, Brussel

The White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights

the_white_buffaloThe White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights (Earache Records)

Het leuke aan muziek is, dat het blijft verrassen. Dat dit niet altijd geldt voor bekende bands is jammer, maar gelukkig valt er nog voldoende te ontdekken. Neem The White Buffalo, waarachter singer-songwriter Jake Smith schuilgaat. We hadden nog nooit van de beste man, noch van zijn project The White Buffalo gehoord en werden aangenaam verrast.

Wie Smith hoort aftellen met een zuidelijke intonatie aan het begin van openingsnummer Hide And Seek zou snel tot de slotsom kunnen komen dat het country betreft, maar de mix van (alt-)country, blues, jazz, soul en rock die volgt reduceert die conclusie snel tot ‘voorbarig’.
Met Avalon en The Heart And Soul Of The Night neigt The White Buffalo naar Bruce Springsteen, hoewel zijn stem hint naar Michael Stipe van REM. Dat Smith een begenadigd verhalenverteller is, maakt echter dat Darkest Darks, Lightest Lights geen slap aftreksel is van deze grootheden. Het met een jazzy intro opgeleukte intro van Robbery valt nauwelijks onder de noemer americana, maar doet veel meer denken aan een narratief hoogstandje van Nick Cave.

Darkest Darks, Lightests Light staat vol met dat soort hoogstandjes, voor verschillende gelegenheden en stemmingen. Zo zijn er de akoestische ballad The Observatory, country twang op Border Town/Bury Me In Baja en het bluesy Nightstalker Blues. Stuk voor stuk nummers om naar toe te skippen, al is Darkest Darks, Lightest Lights eigenlijk het best van begin tot eind natuurlijk. Tekst Muzine | Theo Stepper

 

Gary Numan laat de muziek spreken in Paradiso

Live Review: Gary Numan @ Paradiso, Amsterdam (The Savage Tour)
21 oktober 2017
Tekst en foto’s Pieter Visscher

Gary Numan

Dat is ook het mooie aan Paradiso; je staat als artiest dermate dicht bij je publiek dat je tijdens de nummers door eens wat handen kunt schudden met fans en dan is Gary Numan de beroerdste niet. Het is duidelijk dat hij her en der in de voorste rijen wat bekende gezichten ziet. Want Numan heeft een fanatieke aanhang in binnen- en buitenland.

Numans huidige wereldtournee, The Savage Tour, staat onder meer in het teken van zijn pas verschenen nieuwe album: Songs From A Broken World, een plaat waarop Numan (59) zijn zorgen over de huidige toestand in de wereld niet onder stoelen of banken steekt. “We live in a windswept hell, not even God remembers”, is hij op z’n somberst. Maar wie denkt dat het allemaal ellende is hetgeen de revue passeert in Paradiso, vergist zich. Oké, er worden serieuze noten gekraakt, maar Numans glimlach, die zich geregeld openbaart, blijft onbetaalbaar. Heel veel meer interactie zit er niet in. Geen obligate thankyous, geen verhalen tussen de nummers door. Numan laat de muziek spreken in het uitverkochte Paradiso en dat is meer dan genoeg.

Het optreden past uitstekend binnen het Amsterdam Dance Event, dat Amsterdam afgelopen weekeinde in zijn greep hield. Omdat de in Londen geboren Brit onmiskenbaar zijn stempel heeft gedrukt op de huidige dancewereld. Talloze elektronische acts zijn beïnvloed door Numan.

Tijdens het sterke My Name Is Ruin, van Songs From A Broken World, verschijnt Numans dochter Persia op het podium. Ze verzorgt de backingvocals op het album en mag ook live zo nu en dan meedoen. Ze is 11, net zo futuristisch gekleed als pa en de rest van de band en heeft ook witte schmink op het gelaat gesmeerd. Geen meisje dat nog met poppen speelt, zo te zien. Het is ontroerend hoe vader en dochter naast elkaar staan. Ze knuffelen en kleine Persia heeft zichtbaar geen enkele moeite met de stevige tekst van het nummer. Laat staan dat ze last heeft van podiumvrees.

“My name is ruin, my name is evil
My name’s a war song, I sing you a new one
My name is ruin, my name is broken
My name is shameless, I’ll tear you wide open”

Gary Numan

Numan en zijn band gaan het grote gebaar geenszins uit de weg. Noch muzikaal, noch tekstueel. En ook de podiumpresentatie is ouderwets extravert. De armgebaren zijn niet van de lucht. Er schuilt een kleine volksmenner in Numan. Maar wel een heel vrolijke, zeker wanneer die prachtige glimlach zich weer openbaart. Hij zingt, hangt geregeld een gitaar om z’n nek en bespeelt de synthesizer. Bijna 60, maar nog zo energiek als wat.

De afsluiter is het onvermijdelijke Are ‘Friends’ Electric?, uit 1979 (!). Een oorverdovende, retekrachtige versie, waarmee een intensiteit wordt bereikt waar nauwelijks aan valt te tippen. Ook niet door het door Numan beïnvloede Rammstein en dat wil wat zeggen. De song is bijna 40 jaar oud, maar nog zó urgent en tijdloos, dat het vorige week geschreven had kunnen zijn. Gary Numan was zijn tijd ver vooruit.

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities

vuurVUUR – In This Moment We Are Free – Cities (InsideOut)

Anneke van Giersbergen verwierf haar eerste bekendheid als zangeres van het Brabantse The Gathering waarmee zij tussen 1994 en 2007 grote internationale successen behaalde. In 2007 koos zij voor een solocarrière, waarin zij onder de naam Agua De Annique en onder haar eigen naam verschillende soloplaten maakte voordat zij werd opgemerkt door multi-instrumentalist Arjen Lucassen die haar strikte voor zijn projecten The Gentle Storm en Ayreon. Daarnaast werkte zij mee aan een handvol platen van The Devin Townsend Project en componeerde zij een deel van de muziek van Raveleijn; een attractie van De Efteling. Maar echt bekend werd Anneke door haar minioptredens in De Wereld Draait Door en bij Giel Beelen in de studio.

In de loop van 2016 kriebelde de hunkering bij Van Giersbergen om weer eens ouderwets te schitteren in een heavy project. Ze voegde de daad bij het woord en formeerde -samen met een aantal puike en bevriende musici uit de wereld van de progressieve heavy metal- haar band VUUR; gespeld met vier kapitalen! VUUR debuteert hard, duizelingwekkend, prachtig melodieus en strak met In This Moment We Are Free – Cities waarop Anneke van Giersbergen excelleert en met haar betoverende sirene flexibel en onnavolgbaar schakelt tussen onheilspellend en breekbaar in nummers waarin steeds een andere wereldstad centraal staat. VUUR vlamt uitbundig, en toont aan dat deze muzikale omgeving Anneke van Giersbergen op het lijf is geschreven. Tekst Mania | Menno Valk

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguins bloedeigen Aardschok Radio.

LIVEDATA 08/12 Biebob, Vosselaar 10/12 TivoliVredenburg, Utrecht 27/01 Momfest, Erp

Beck – Colors

BeckBeck – Colors (Caroline)

Beck Hansen is een van de meest veelzijdige artiesten van deze tijd. Als folksinger vond hij de eenvoud, als kunstenaar zocht hij de controverse en als funk, pop & rollbeest bezat hij de dynamiek om te vlammen op het podium. Op zijn dertiende album Colors, geproduceerd door Greg Kurstin heeft hij gekozen voor pure pop voor mensen van nu en het album bevat dan ook naast de reeds uitgebrachte nummers Dreams en Wow nog negen andere single kandidaten.

Radiovriendelijke songs als Seventh Heaven en No Distraction zouden net zo goed in de jaren tachtig gemaakt kunnen zijn. Beck en Kurstin werkten ruim drie jaar aan dit nieuwe album en speelden alle instrumenten in. De songs zitten complexer in elkaar dan je in eerste instantie zou denken. Alle nummers hebben een sterke melodie, een mooie hook of een Beatlesque gelaagdheid. Na vier jaar sleutelen in de studio moest hij ook wel met iets bijzonders op de proppen komen. Colors is een optelsom van zijn genialiteit en in alles een waardige opvolger van zijn onvolprezen meesterwerken Mellow Gold en Odelay. De dubbele vinyleditie is zeer fraai en bevat standaard roodgekleurd vinyl. Tekst Mania | Ruud Verkerk