Category: Recensies

Sue The Night – Wanderland (Eigen Beheer)
London Grammar meets Fleetwood Mac is het eerste wat door ons hoofd schiet als we Wanderland, het prima tweede album van Sue The Night hebben aangezet. Het tien nummers tellende album is poppy, sprankelend en goed doorwrocht. Suus de Groot heeft haar sound gevonden en dat is duidelijk te horen.

Hoewel er niets tegen de catchy popnummers is waarmee het album opent, spitsen wij onze oren pas echt bij nummer vier, Melody Remedy. Het ritme is anders en intrigeert. Viool hypnotiseert evenals Suus’ stem. De gelaagdheid wekt nieuwsgierigheid op en als een spons zuigen we de muziek in ons op. Dat Sue The Night meer in haar mars heeft dan pakkende pop horen we bijvoorbeeld ook op afsluiter Pity Song, dat live is opgenomen met een eenentwintigkoppig orkest. Zang en sfeer doen een beetje denken aan Half Way Station.

Voor Wanderland dook Sue The Night de studio in met Thijs van der Klugt (Baskerville) en samen met hem leveren ze een zeer consistent en doordacht album af. Het resultaat is een leuke kruising tussen indie en pop dat soms dromerig en melancholisch, soms sensueel, maar vooral aanstekelijk klinkt, hoewel na een aantal nummers ook een gevoel van verzadiging optreedt, wat niet wegneemt dat Wanderland na een aantal luisterbeurten steeds fijner klinkt. Tekst Muzine.nl | The Stepper

LIVEDATA 20/04 Vera, Groningen 23/04 Metropool, Hengelo 05/05 Bevrijdingspop, Assen 01/06 Trix, Antwerpen 10/06 Retropop, Emmen 08/07 Festivalderaa, Zuidlaren 15/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde

Deep Purple – Infinite (earMUSIC / V2)
Het in een fraaie hoes gehulde Infinite is het twintigste studioalbum van Deep Purple en is de opvolger van het goede Now What?!. De vooruitgesnelde singles lieten al horen dat Deep Purple muzikaal nog lang niet versleten is. Zo heeft Time For Bedlam een dreigende ondertoon en is er ook weinig mis met All I Got Is You waarin Gillan laat horen dat hij nog steeds een uitstekend zanger is, die bovendien zijn beperkingen kent.

Een prominente rol op de plaat is weggelegd voor de toetsen van Don Airey en dit zorgt er gelijk voor dat de plaat een grote(re) progfeel heeft. Denk hierbij echter niet dat de klassieke sound losgelaten is, producer Bob Ezrin heeft goed zijn best gedaan om de plaat te laten klinken als een typische Purple plaat met als gevolg dat er ook meer dan genoeg ruimte is voor de gitaarcaperiolen van Steve Morse en de ronkende bas van Roger Glover.

Sterker nog: misschien is het juist hierdoor wel de meest klassiek klinkende plaat post Blackmore. Tien tracks kent het album waarvan de afsluitende Doors-cover Roadhouse Blues wat mij betreft niet nodig was. Buiten de singles laten ook de andere tracks zoals Hip Boots, Birds Of Prey, One Night In Vegas en The Surpising eveneens horen dat de band nog steeds muzikaal zich wil ontwikkelen en echt nog niet afgeschreven mag worden. Het lange toeren kon wel eens afgelopen zijn, maar ik hoop dat, zeker in een tijd waarin het volgens Glover mode is om als oudere muzikant dood te gaan, de band nog jaren doorgaat met het maken dit soort fraaie platen. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

LIVEDATA 02/06 Ziggo Dome, Amsterdam 17/06 Graspop Metal Meeting, Dessel

Mister And Mississippi – Mirage (V2)
De Nederlandse band Mister And Mississippi maakte aan het begin van 2013 indruk met een debuut waarop folk, psychedelica en dreampop aan elkaar werden gesmeed tot een bijzonder geluid met internationale allure. Twee jaar later koos de band op haar tweede plaat We Only Part To Meet Again voor een net wat zwaarder aangezet geluid met meer invloeden uit de rock en de postpunk, maar het was ook een plaat die de belofte van het debuut waar maakte.

Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is ook de derde plaat van Mister And Mississippi verschenen. Mirage trekt de lijn van zijn voorganger door en zet de synths en gitaren hier en daar nog wat steviger en rijker in, maar de band zoekt op hetzelfde moment naar subtiliteit, avontuur en dynamiek. Mirage laat zeer uiteenlopende invloeden horen en citeert nadrukkelijker dan zijn voorganger uit de jaren 80, maar de sterke punten van de vorige twee platen zijn gelukkig behouden.

Door de nieuwe invloeden is het nog wat moeilijker om het geluid van Mister And Mississippi in een hokje te duwen, maar dat Nederland inmiddels een maatje je klein is voor de band is zeker. Mirage maakt net als zijn twee voorgangers indruk met een bijzonder geluid en de sterke zang van Maxime Barlag, maar imponeert met een serie geweldige songs. Het zijn songs die vermaken, betoveren en verrassen en ook nog eens lang groeien. Dat Mister And Mississippi definitief moet worden geschaard onder de smaakmakers van de Nederlandse popmuziek zal inmiddels duidelijk zijn. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA  15/04 Paaspop, Schijndel 22/04 Gebouw T, Bergen op Zoom 05/05 Bevrijdingsfestival, Zutphen 11/05 OT301, Amsterdam 12/05 Vera, Groningen 13/05 Metropool, Hengelo 14/05 Paard, Den Haag

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
Laten we het beestje maar direct bij zijn naam noemen; Cousins, het nieuwe album van de in Nederland geboren, maar in Azie opgegroeide Kim Janssen is een prachtplaat. We kunnen het maar vast gezegd hebben.

Openingstrack Dynasty zet direct de toon voor het gehele album, met zijn ingetogen coupletten en uitbundig georkestreerde refreinen. En zo bevat Cousins nog acht songs, stuk voor stuk rijk gearrangeerd, veelal groots opgezet, om precies op de juiste momenten even gas terug te nemen (in het prachtige Host bijvoorbeeld).
Smaakvolle referenties te over: The National (The Shelter), Sufjan Stevens (Gouldians) en Sigur Ros (Actor). Knap ook hoe Janssen schijnbaar achteloos schakelt tussen de diverse klankkleuren in zijn stem: van een donker timbre naar een hoog falsetto, en weer terug.

Dat alles, in combinatie met een ongekende rijkdom aan ideeën en precies de juiste dosis dramatiek, maakt van Cousins een ambitieus maar vooral indrukwekkend album, En een vroege kandidaat voor de jaarlijstjes bovendien. Tekst Muzine.nl | Ronald Renirie

LIVEDATA 19/04 Trix, Antwerp (B) (with Einar Stray Orchestra) 29/04 Here Comes The Summer 2017, Vlieland 16/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 18/08 Graceland Festival, Vierhouten 05/10 De Spot, Middelburg 06/10 Altstadt, Eindhoven 11/10 Rotown, Rotterdam 12/10 Vera, Groningen 15/10 Paradiso Noord, Amsterdam

Father John Misty – Pure Comedy (Bella Union)
Josh Tillman heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een van de grote indie-rocksterren. In zijn hoedanigheid van Father John Misty maakte hij al schitterende platen; zijn derde, Pure Comedy, is misschien wel briljant. Al in 2003 debuteerde Tillman, toen hij zich, geboren in Rockville, Maryland, eenmaal in Seatlle gevestigd had.
Zijn platen werden steeds beter, met als voorlopig hoogtepunt Vacilando Territory Blues in 2009, maar toen was Tillman al als drummer ingelijfd bij Fleet Foxes. Gepokt en gemazeld door het wereldsucces van Fleet Foxes ontpopte Tillman zich vervolgens als een enigmatische, ja priester-achtige verschijning: Father John Misty.

Tillman graaft diep in zijn ziel op Pure Comedy, een puur persoonlijke album. Hij zingt over zijn innerlijk leven in de moderne metropool Los Angeles en ziet alles langzaam afbrokkelen. Opener en titelsong Pure Comedy heeft in die zin net zo’n dwingende intensiteit als Rufus Wainwrights Going To A Town (2007) en voort gaat Tillman, zingend vanuit zijn hart en spaarzaam begeleid door piano, gitaar, bas en gestopte drums, maar uitbundig door zwaarmoedige en onheilszwangere strijkers. Het levert, in een co-productie met Jonathan Wilson, een schitterend geluidsbeeld op, modern maar ook verwijzend naar klassieke jaren zeventigplaten van Jackson Browne, Elton John en The Beach Boys.
Tillman rijgt het ene hoogtepunt aan het andere, het zou dwaas zijn er een uit te tillen – of het moet het dertien minuten klokkende Leaving LA zijn. De dertien soul-searching songs tezamen – op vinyl een dubbelaar – zijn een zinderende luisterervaring. Pure Comedy kan niet anders dan een van de beste platen van 2017 zijn. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

LIVEDATUM 12/11 Ancienne Belgique, Brussel

Future Islands – The Far Field (4AD)
Met doorbraakplaat Singles (2014) had Future Islands natuurlijk nog de wind van dat legendarische Letterman-optreden in de rug. Gelukkig kon de band varen op een ijzersterke plaat en die optelsom zorgde ervoor dat de groep uit Baltimore zorgvuldig een eigen niche kon creëren. Eentje met een sierlijst van synthpop, een fraai afgewerkte vloer van rock, met daarbinnen de charismatische frontman Samual T. Herring als stralend middelpunt.

Binnen die kaders wordt er ook op The Far Field weer gewerkt. Aan het geluid is weinig veranderd, al lijkt er soms iets meer lucht te zitten in de nummers. Alsof de band haar eigen vel al wel gevonden had, maar er nu pas echt lekker inzit. De opgekropte energie van Singles mis je daardoor op sommige momenten, maar daar staat wel een plaat tegenover die een nog kleurrijker beeld laat zien van een band waar we toch al geen genoeg van konden krijgen. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen