Recensies Archieven - Page 310 of 362

Live Foto Review: Lowlands 2017 @ Biddinghuizen

Live Foto Review: Lowlands 2017 @ Biddinghuizen
vrijdag 18 augustus
Foto’s Hub Dautzenberg

Elk jaar in augustus strijken in het hart van Nederland zo’n 55.000 Lowlanders neer voor A Campingflight to Lowlands Paradise, een drie dagen durend festival boordevol muziek, theater, film, comedy, literatuur, straattheater, wetenschap en beeldende kunst. Lowlands biedt maar liefst twaalf podia voor 250+ acts en optredens, waar zowel headliners als jonge honden steevast volle tenten trekken. Want Lowlanders kennen hun klassiekers, maar blijven altijd nieuwsgierig!

Album van de Dag: David Rawlings – Poor David’s Almanack

David Rawlings – Poor David’s Almanack (Acony)

Op deze plaat spreken we niet meer van Dave Rawlings Machine, maar gewoon van David Rawlings. En al werd de ‘machine’ voor dit derde album dan min of meer ontmanteld, zijn de spelers eigenlijk nagenoeg dezelfde als voorheen. Vanzelfsprekend ontbreken Gillian Welch evenals de inmiddels vertrouwde Willie Watson en Ketch Secor dan ook niet.

Meest opvallend aan Poor David’s Almanack is dat behalve akoestische er ditmaal ook elektrische liedjes te horen zijn zoals Cumberland Gap, een muzikale knipoog naar Neil Young. Van de romantische inslag van voorganger Nashville Obsolete is weinig terug te horen en de tien liedjes van dit album klinken bondiger en opvallend makkelijk in het gehoor. Deels gesmeed op de tijdloosheid van de traditionele Amerikaanse folk muziek en anderzijds weerklinken flarden uit de meer hedendaagse Woodstockperiode.

De ambacht en tijdloosheid hebben de twee stromingen met elkaar gemeen en wanneer deze kenmerken eenheid vormen strelen ze de ziel. Midnight Train, Come On Over My House en Good God A Woman zijn hiervan slechts een paar voorbeelden. Tekst Mania Corné Ooijman

Album van de Dag: The Districts – Popular Manipulations

The Districts – Popular Manipulations (Fat Possum)

Het verschil tussen The Districts anno 2017 en drie jaar geleden? Het is een cliché als het gaat om bands die door tieners bevolkt worden, maar de muziek van het kwartet uit Philadelphia klinkt volwassener, ambitieuzer. Gretiger ook. Heeft ongetwijfeld te maken met de invloed van allround indierockproducer John Congleton, die eerder werk verzette voor een scala aan artiesten als Cloud Nothings, Spoon, en Port O’Brien. Dit terwijl de teksten van Rob Grote, die trouwens nooit al echt de show stalen, nog steeds handelen over puberale angsten, hebberigheid en leugens. Ontegenzeggelijk dienen The Killers op Popular Manipulations als voorbeeld. Vooral tijdens de zware maar zwierige openingstrack If Before I Wake, en het door synths gedreven Fat Kiddo. Tikje pompeus, zal de een zeggen. Charismatische performance, vindt de ander. Hoogtepunt is Ordinary Day, waarop Grote eens wat anders durft dan de gebroken, boze stem opzetten die we al kenden. Tekst Mania Max Majorana

LIVEDATA 24/09 Paradiso, Amsterdam 25/09 Rotonde, Brussel

Album van de Dag: Jen Cloher – Jen Cloher

Jen Cloher – Jen Cloher (Milk!)

De Australische Jen Cloher wordt beschouwd als grootste naam uit de DIY-punkrockscene in Melbourne. Samen met haar vrouw Courtney Barnett runt ze het platenlabel Milk! Records, en ze spelen ook samen in Clohers band. Courtney Barnett ken je van haar fantastische album Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit.

Recent nam ze een plaat op met Kurt Vile, met wie ze samen toert, met Jen Cloher in het voorprogramma. Het nieuwe album werd opgenomen in Jeff Tweedys (Wilco) Loft Studios, Chicago, met Greg J Walker (bekend van zijn werk voor Paul Kelly, C.W. Stoneking, Jess Ribiero, Tiny Ruins) als producer. Een eerlijke ode aan muziek, Australië en liefde, noemt Cloher het zelf. Tekst Mania | Redactie

LIVEDATA 22/09 Paradiso, Amsterdam 24/09 Dok, Gent

Album van de Dag: The Brandos – Los Brandos

The Brandos – Los Brandos (Blue Rose)

Er zijn maar weinig bands die het zich kunnen permitteren om er zo lang tussenuit te gaan als The Brandos. Ruim tien jaar hebben de fans moeten wachten op nieuwe wapenfeiten van het, dikwijls wisselende gezelschap rondom frontman/zanger/gitarist en componist Dave Kincaid. Juridisch getrouwtrek bleek de voornaamste oorzaak van deze zware bevalling.

Nu is er dan eindelijk Los Brandos, het zevende album in het dertigjarige bestaan van de New Yorkse band die ooit zo enorm veelbelovend debuteerde met Honor Among Thieves in 1987. Een tijdperk waarin muziek nog op zeer primitieve wijze ‘aan de man werd gebracht’, een tijdperk waar livemuziek letterlijk en figuurlijk een podium kreeg op de radio in programma’s als Vara’s 2 Meter De Lucht In, vooral bekend vanwege de roemruchte 2 Meter Sessies, VPRO’s Villa 65, Countdown Café met het legendarische koppel Kees Baars en Alfred ‘Big Al’ Lagarde en het door Marc Stakenburg zo enthousiast gepresenteerde KRO’s Leidsekade Live!. Vooral in laatstgenoemde waren The Brandos graag geziene gasten en heel even dreigde dankzij regelmatige airplay op Radio 3 The Solution zelfs een bescheiden hitje te worden.

Kincaid zal nog regelmatig terugdenken aan die periode en zich afvragen waar en waarom het eigenlijk is misgegaan. Omvangrijke tournees in zowel Amerika als Europa als support-act van INXS, Georgia Satellites en The Cars, zelfstandig succesvol in clubs van bescheiden omvang, geliefd bij publiek en pers… Het zullen ook wel de torenhoge verwachtingen zijn geweest die een rol speelden na de sterke eerste twee albums en de daarmee samenhangende financiële zaken. Regelmatig zullen belanghebbenden uit de muziekbusiness het Ierse bloed van de New Yorker hebben doen laten koken. En dat het politieke klimaat onder aanvoering van Trump de laatste tijd zijn Mexicaanse vrienden en familie allesbehalve gunstig gestemd is zal de gemoederen zeker ook hebben bezig gehouden. Dit alles bij elkaar heeft wellicht onbewust meegeholpen aan een versnelling van het afrondingsproces en de uiteindelijke totstandkoming van Los Brandos waarvoor Kincaid zijn collega’s uit een van de eerste Brandos-bezettingen bij elkaar heeft geroepen in de studio.

Maar liefst vijf van de in totaal tien nieuwe tracks zijn Spaanstalig. Het romantische avontuur waarbij een jonge knul zijn liefje meeneemt en met haar naar Mexico vlucht, is vervangen door Coyotes die tegen betaling wanhopige Mexicanen over de grens proberen te krijgen. Señor Coyote is gebaseerd op waargebeurde verhalen uit de Mexicaanse gemeenschap. Met het lyrische gitaarwerk en de rauwe kenmerkende vocalen die nog altijd vergelijkingen oproepen met John Fogerty, weten The Brandos nog altijd indruk te maken. Diezelfde ingrediënten vormen de fundering van het stevige Querer A Los Niños waarin nog eens wordt benadrukt dat we de kinderen, waar ook ter wereld, moeten liefhebben. Aan overtuiging is op Los Brandos geen gebrek en op half werk hebben wij ze nog nooit kunnen betrappen. Voor Jacinto Chiclana is gebruik gemaakt van door Astor Piazzolla geschreven muziek en is zelfs vocale assistentie verleend door de Colombiaanse Marta Gómez, een zangeres die bekendstaat als meest indringende vertolkster van het Spaanse lied. Wie na beluistering van de semi-akoestische folkrock op Woodstock Guitar en What Kind Of A World had gedacht dat al het kruid verschoten was, ze zijn tenslotte al rond de zestig, komt bedrogen uit. Op de wilde punkpolka van A Todo Dar bewijzen The Brandos met vurige Tex-Mex nog altijd springlevend te zijn en zonder enige twijfel ook nog steeds het livepubliek in vervoering te kunnen brengen. Tekst Jeroen Bakker

Afghan Whigs, Mammal Hands, Badbadnotgood en Kate Tempest blinken uit op Haldern Pop 2017

Überal dort, wo sich geduldig vertrauen kann, entsteht wunderbares. Daarmee opent de lijvige programmagids van Haldern Pop 2017. Dat soort teksten zijn tekenend voor het gemoedelijke festival in Haldern. Be true, not better is er ook een. Haldern Pop 2017 betekent de 34ste editie in Haldern, het dorpje in Noordrijn-Westfalen met zijn vijfduizend inwoners. Tijdens Haldern Pop zijn dat er een stuk meer. Het festival verkocht ook dit jaar alle zevenduizend tickets in no time.

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Prima aftrap van de donderdag van Haldern Pop 2017 in de Spiegeltent is Nothing uit de Verenigde Staten. Jongens die nog weleens een tatoeageshop willen binnenwippen, als die toevallig op de route ligt. Qua gitaargeweld zo nu en dan meedogenloos en dat contrasteert zo mooi met de vocalen van zowel Dominic Palermo als Brandon Setta. Zo stoer als ze ogen, zo teder klinkt beider stem. Nothings shoegaze heeft raakvlakken met de sound van Slowdive en wie goed luistert hoort vlagen The Cure voorbij waaien. Aan het eind van de set krijgt een jochie van een jaar of tien een gitaar om zijn nek gehangen en hij speelt moeiteloos een moppie mee. Het vermoeden bestaat dat het om de zoon van Palermo gaat. Het is een ontroerend tafereel. Lang niet alles wat Nothing aanraakt beklijft, maar de strofe Promise I could make it alone blijft bij een enkeling zo maar een weekend in de kop zitten.

Get Well Soon-zanger en liedjesschrijver Konstantin Gropper heeft dat Morrissey-achtige timbre in zijn stemgeluid en dat geeft altijd wat extra cachet aan de songs van de Duitse band. De jaren 80 zijn altijd in de buurt bij het gezelschap en het oog krijgt ook wat, met de fraaie violiste. Het publiek voor het hoofdpodium heeft het duidelijk naar zijn zin op de vroege donderdagavond. Morrissey had ongetwijfeld een voldoende gegeven.

Giant Rooks, in de Spiegeltent, is zo’n verrassing die Haldern Pop elke editie wel weer in petto heeft. Opzwepende, zonnige, folky indierock, met de gitaar in de hoofdrol. Uit Duitsland.

Vrijdag

Nadat het in de Haldern Pop Bar al vroeg is losgegaan met de woestijnreggae van het uit Syrië afkomstige TootArd (Arabisch voor aardbeien), mag in de Spiegeltent het Britse Mammal Hands (foto) het spits afbijten. Dat betekent drie kwartier hogeschooljazz van een formatie die raakt aan GoGo Penguin en The Bad Plus. Met name saxofonist Jordan Smart heeft een glansrol in het trio met ook drums en piano. De heren schuwen het grote gebaar geenszins, maar blinken vooral uit als de nummers klein worden gehouden en ze de tent subiet muisstil krijgen. Prachtig om te zien hoe de muzikanten opgaan in hun muziek en nauwelijks de indruk wekken dat er een paar honderd man voor hun neus zit en staat. De interactie is minimaal en geen haan die er naar kraait. Mammal Hands is een van de hoogtepunten van Haldern Pop 2017.

De Nieuw Zeelandse Aldous Harding, verplaatst van de Haldern Pop Bar naar de Spiegeltent, weet als geen ander gestalte te geven aan het begrip ‘luisterliedje’. Ze heeft een spierwitte gitaar over een schouder hangen en draagt een spierwit bloesje, waar haar beha voorzichtig doorheen schijnt. Zo uitdagend zien we het graag. Hardings toetsenist ziet eruit als een kruisbestuiving van de wederopstanding van zowel Elvis Presley als John Lennon. Daar is werk van gemaakt. Harding maakt muziek die geschikt is voor elke willekeurige Franse softpornofilm en dat terwijl ze net zo Engelstalig is als Sherlock Holmes. Het is fluistermuziek om klotsende oksels van te krijgen, in een stikhete Spiegeltent.

Dat de bekendste bands op deze planeet vrijwel stuk voor stuk op Haldern Pop hebben gespeeld aan het begin van hun carrière is een gegeven. De programmeurs van het kleinschalige festival in Duitsland verdienen dan ook een veer in de reet. De Britse indierockformatie The Amazons zou ook zomaar weer zo’n naam van betekenis kunnen gaan worden de komende jaren. Een band die de wereld gaat veroveren? Het opzwepende materiaal van The Amazons leent zich ervoor. Indierock die meteen beklijft en live ook zonder problemen overeind blijft. Zanger Matt Thompson is daar vooral verantwoordelijk voor. Qua uiterlijk zou hij het jongere broertje van Sonic Youths Thurston Moore kunnen zijn, muzikaal gaat elke vergelijking mank.

Retejong nog is het uit Canada afkomstige Badbadnotgood (foto) dat op het hoofdpodium van Haldern Pop 2017 mag plaatsnemen. Het kwartet zorgt voor een heerlijke versmelting van rock en jazz en de klasse druipt ervanaf. Zien we volgend jaar terug? Zo veel kwaliteit willen we graag nog een keer op dezelfde locatie. Badbadnotgood is een band die met zwemmende bewegingen over het podium beweegt en zijn publiek uitnodigt datzelfde te doen. Zagen we zoiets al eerder? Nee. Zo jong en zó goed de spanning weten vast te houden in de songs. Badbadnotgood is een verademing.

Zaterdag

Sløtface (foto) is de openingsact in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Het Noorse kwartet zet de leek op het verkeerde been door te openen met een door de drummer gezongen banjoliedje. Hij klinkt als de snotverkouden zanger van The Darkness die zich zojuist ook nog eens lelijk heeft verslikt in een pindarotsje. Bij song twee weten we weer wat voor boter we in de kuip hebben, wanneer zangeres Haley Shea de microfoon overneemt. Sløtface is een jong, ontwapenend punkrockbandje, waar muzikaal nog wel wat rek inzit.

Radical Face neemt plaats op het hoofdpodium en de zon breekt door. Het Amerikaanse vijftal heeft het folkhart nog immer op de juiste plaats en is muzikaal nog altijd niet ver verwijderd van Simon and Garfunkel. De prachthit Welcome Home zorgt voor een mooi stuk herkenning op de wei. Radical Face wint behoorlijk wat zieltjes in Duitsland.

Wildes doet dat ook. In de Spiegeltent. Het jonge gezelschap uit Engeland heeft muzikaal raakvlakken met London Grammar, terwijl de band beïnvloed is door onder meer Fleetwood Mac en The Cure. Zangeres/gitariste Ella Walker eist alle aandacht op. Wildes brengt enigszins filmische indierock, die gemaakt lijkt voor de Spiegeltent.

The Afghan Whigs (foto) is de absolute headliner van Haldern Pop 2017. De onverslijtbare gitaarmachine rond Greg Dulli staat voor een volle wei voor het hoofdpodium en ondanks dat Dulli er voor de zevende keer speelt, oogt hij geenszins blasé. Het is fris, to the point en knallend als rond de hoogtijdagen, ten tijde van het meesterlijke Gentlemen (1993) – dat vrijwel geheel wordt genegeerd overigens. Dulli oogt kerngezond, af van de drugs, hoewel hij zijn abonnement op diverse fastfoodrestaurants nog wel steeds lijkt te hebben verlengd. Hij moet dat, zou je denken, dan toch compenseren met elke ochtend een bord yoghurt met muesli, verse bramen en een flinke hand açaibessen. Dit jaar verscheen het prima In Spades. Een urgent album, waarvan veel tracks voorbij komen.

Kate Tempest staat ook op het hoofdpodium, waar ze al eerder stond in Haldern. Ze is furieuzer dan ooit en geëngageerd als altijd. Let Them Eat Chaos, haar album uit 2016, wordt integraal uitgevoerd. Tempest heeft de hedendaagse hiphop opnieuw gedefinieerd en dat is live nog altijd een genot om naar te luisteren. Kan het gros van haar mannelijke collega’s nog een behoorlijk puntje aan zuigen, terwijl ze als spokenwordartiest ook op eenzame hoogte staat. Tempest kruipt als geen ander onder de huid. Ze komt binnen en stevig ook.

Haldern Pop 2017 krijgt met Idles de afsluiter die het festival verdient. De furieuze punk van de Amerikanen is de kers op een toch weer behoorlijk smaakvol belegde taart.

Album van de Dag: Randy Newman – Dark Matter

Randy Newman – Dark Matter (Nonesuch)

Wie louter kijkt naar ‘reguliere’ studioalbums, denkt al snel dat Randy Newman de laatste dertig jaar bijzonder onproductief is geweest. Op Land Of Dreams (1987) volgden immers alleen nog maar het ten onrechte totaal geflopte Faust (1995), Bad Love (1999) en Harps And Angels (2008). In diezelfde dertig jaar schreef Newman echter de muziek voor maar liefst achttien films, waaronder de zeer succesvolle Cars– en Toy Story-films.

Daarnaast nam hij drie cd’s op met solo-uitvoeringen van een welgekozen selectie uit zijn gehele oeuvre (The Randy Newman Songbook 1-3), een live-album met orkest én bracht uit het niets een hilarische parodie op Putin (compleet met ‘Putin girls’) uit. Dit nummer is ook terug te vinden op Dark Matter, dat begint met een van de merkwaardigste en meest ambitieuze nummers uit Newmans carrière.

In het bijna negen minuten durende The Great Debate debatteren wetenschappers, baptisten, politici en sceptici over klimaatverandering, religie, evolutie en – jawel – giraffen. Net als de meningen schiet het muzikaal alle kanten op waarbij uiteindelijk iedereen zich verliest in een gospelkoortje. Al even opmerkelijk is Brothers, waarin een denkbeeldig gesprek tussen John F. Kennedy en zijn broer Bobby centraal staat én Celia Cruz. Nadat Newman in Putin helemaal over de top gaat, toont hij in het prachtig georkestreerde Lost Without You ook als geen ander een ‘gewoon liefdesliedje’ te kunnen schrijven. En dat is pas het begin. Nog geen veertig minuten neemt het negen nummers tellende Dark Matter in beslag, maar meer heeft Newman niet nodig om aan te tonen dat hij naast een fenomenaal filmcomponist ook als singer-songwriter nog altijd een zeldzaam hoog niveau heeft. Tekst Mania | Henri Drost

Album van de Dag: Waxahatchee – Out In The Storm

Waxahatchee – Out In The Storm (Merge Records)

Oké, het is flauw, maar wat een hopeloze naam heeft deze artiest. Na wat oefenen blijft het toch vooral op het geluid van niezen lijken. Gelukkig staat het geluid van de band zelf als een huis. Hoewel, band, achter Waxahatchee gaat soloartiest Katie Crutchfield schuil. Om haar heen verzamelt ze puike muzikanten die haar liedjes op Out In The Storm prachtig uitvoeren.

Gruizige punkpop en stuk voor stuk liedjes met een kop en een staart en heerlijke melodieën, en dan ook nog eens tot in de puntjes vastgelegd door de in deze scene meesterlijk opererende producer John Agnello. In die samenwerking leveren ze een heerlijk afwisselend album af waarin gitaargeweld wordt afgewisseld met meer breekbare momenten en waar even later zomaar een fijne gruizige bassynth de hoofdrol mag opeisen.

Katie Crutchfield stort haar hart uit op dit album, en zingt met hart en ziel, wat je vooral in de meer ingehouden stukken goed kunt horen zoals het meeslepende Recite Remorse. Daar krijgt haar stem de ruimte en wordt die nu eens niet gedubbeld, dan hoor je de haarscheurtjes in haar stembanden; prachtig. Maar ook als de versterkers op tien gaan hoor je de rauwe werkelijkheid doorklinken.

Met Katie Crutchfield heeft het genre ‘rauw gitaarbandje’ onder aanvoering van een talentvolle vrouw er weer een sterke troef bij. Voor liefhebbers van punkpop van Sleater-Kinney via Chastity Belt tot en met het melodrama van Juliana Hatfield, maar ook de adolescent die op zoek is naar muziek om eindeloos rond te dolen in de depressie, is dit een absolute aanrader. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 08/09 Quai de Meuse, Hastiere 29/09 Vera, Groningen 01/10 Bitterzoet, Amsterdam

Album van de Dag: George Thorogood – Party Of One

George Thorogood – Party Of One (Rounder)

George Thorogood is een bluesrockgitarist die met zijn Destroyers in de jaren 80 ongekend populair was. In het MTV-tijdperk regende het gouden platen voor deze band, die consistent stevige bluesrock maakte.

Vanaf de jaren 90 daalde de plaatverkoop gestaag, maar live bleef Thorogood voor volle zalen spelen. Gek genoeg is Party Of One de allereerste soloplaat van deze gitarist die zijn inspiratie vooral bij oude blueshelden als Elmore James, Hound Dog Taylor en Chuck Berry haalt. George gaat terug naar de basis en speelt hier dan ook voornamelijk akoestische blues, met slidegitaar, dobro en harmonica. Nummers van Robert Johnson, John Lee Hooper en Elmore James, maar ook van Bob Dylan en Johnny Cash. Allemaal artiesten die hem beïnvloed hebben of belangrijk voor hem waren.

Voor Thorogood wordt hiermee een lang gekoesterde wens vervuld. Het was even wennen voor hem om weer akoestisch te spelen, maar het resultaat klinkt fantastisch. Tekst Mania | Jos van den Berg

Album van de Dag: Dead Cross – Dead Cross

Dead Cross – Dead Cross (Ipecac)

De meest in het oog springende bandleden van het splinternieuwe Dead Cross zijn Mike Patton en Dave Lombardo. Patton is natuurlijk bekend als zanger van Faith No More en Lombardo is de drummer van de oerbezetting van Slayer.

Beide heren hebben de handen al eens eerder ineen geslagen in het even grillige als onvoorspelbare Fantômas en hebben nu samen met Justin Pearson en Michael Crain een volgende megaverbond gesloten onder de naam Dead Cross. Als we de hele muziekgeschiedenis van dit viertal voor het gemak even op één hoop gooien, zal het niemand verbazen dat Dead Cross een superstrak, chaotisch, grillig, wervelend, dissonant, hard en onstuimig muzikaal karakter heeft dat je even goed moet laten uitrazen voordat je je er aan over geeft.

Mocht je dat geduld kunnen opbrengen en houd je van een lekkere pot extreme muziek, dan word je rijkelijk beloond. Tekst Mania | Menno Valk