Album Reviews: The Darkness en Neal Schon

The Darkness - Last of Our KindThe Darkness – Last Of Our Kind (V2 Benelux)
De meest spraakmakende Britse rockband van de afgelopen twaalf jaar is zonder enige twijfel The Darkness. Geen band uit Engeland wist sinds The Spice Girls zoveel exemplaren van het debuutalbum in Amerika te verkopen. Onlangs is het vier-koppige rockmonster onder leiding van de broertjes Dan en Justin Hawkins weer losgebroken om Last Of Our Kind op ons los te kunnen laten.

Hoewel er nog altijd gegronde redenen bestaan om deze band niet al te serieus te nemen worden we in de openingstrack Barbarian toch echt verrast met een belangrijk stukje geschiedenisles. The Darkness neemt ons mee naar het jaar 800, een tijd waarin de Deense Vikingen het op Angelsaksisch Engeland gemunt hebben en waarin kopstukken als Ivar de Beenderloze en Halfdan Ragnarsson er flink op los hakten. Het had weinig gescheeld of Engeland was in Deense handen gevallen. Met de door, van Transformers bekende, Nick Roche getekende bijbehorende clip wordt alles op zodanig weerzinwekkende wijze gevisualiseerd dat zelfs een bruut en monsterlijk stel als GWAR van kleur zou verschieten.
Je zou bijna voorbijgaan aan het muzikale vernuft dat er zoal op Last Of Our Kind te vinden is. En natuurlijk liggen de diverse invloeden uit de roemruchte jaren zeventig er dik boven op en zeker dat het gitaarwerk in Open Fire regelrecht van The Cult is gejat. Maar zelfs dan blijft er nog steeds genoeg te genieten voor de liefhebber van de betere over-the-top-rock.

Hoewel hier met afstand de allerlelijkste hoes (red. meningen kunnen verschillen) van 2015 is afgeleverd en dan we zijn nog maar net halverwege het jaar. Verder lijkt het er sterk op dat de band een andere muzikale weg is ingeslagen. Je zou ze bijna serieus gaan nemen en ach… Dat we de mysterieuze verdwijning van een drummer al eens tegenkwamen bij Spinal Tap zal vast en zeker op toeval berusten. Jeroen BakkerNeil Schon - VortexNeal Schon – Vortex (Mascot label Group)
Vanaf 1975 maakte Neal Schon veertien langspeelplaten met Journey. Daarnaast werkte hij mee aan releases van Paul Rodgers, Jan Hammer en Bad English. Onder eigen naam verschenen er negen albums. De reeks releases op naam van Neil Schon is lang en indrukwekkend. Daarbij is de rij artiesten waar hij als gastmuzikant mee heeft gewerkt minstens zo imposant. Joe Cocker, Sammy Hagar, The Allman Brothers Band en Betty Davis, het is maar een greep uit de te noemen namen. In 1969 sloot Schon op 15 jarige leeftijd aan bij Carlos Santana en werkte mee aan twee albums van Santana. Het verhaal gaat dat Eric Clapton hem vroeg om mee te spelen in Derek and The Dominos.

Vortex is een dubbelaar, twee schijfjes met in totaal achttien nummers. Bijna honderd minuten met vooral instrumentale progrock. Negen instrumentale nummers op elk schijfje. Neal Schon is een gitarist met een eigen geluid, maar hij schuwt niet om in andere genres te winkelen. Eternal Love op het eerste schijfje is een pianoballade. Na vier progrock nummers met veel gitaarsoli is er een nummer met gevoelig pianospel. In Irish Cream speelt Schon leentjebuur bij The Edge van U2. Met groot gemak tokkelt hij een Iers sausje door het nummer.

Op het tweede schijfje neemt Schon pas gas terug in het zevende nummer Mom. Het is een akoestische ballade van 1.35 minuut. Twee nummers later brengt afsluiter White Light de rust terug in de huiskamers. Bijna drie minuten rustig gitaarspel om de honderd minuten nieuwe muziek af te sluiten. Vortex is een release van een geweldige gitarist. Schon laat fantastisch gitaarspel horen, maar slaagt er in honderd minuten niet een keer in om te verrassen. Vortex is vooral voor de fans die Neal Schon al tientallen jaren volgen. Jaks Schuit

 

https://soundcloud.com/mascotlabelgroup/cd1-04-el-matador/s-ypy4I

 

Live Review: Daniel Lanois @ OLT, Antwerpen

Daniel lanois_04Daniel Lanois @ OLT, Antwerpen
Vrijdag 19 juni 2015
Tekst Ruud Van De Locht Foto’s Patsie Borgers

Daniel Lanois is intussen de 60 gepasseerd en heeft een erg mooi cv als singer-songwriter en producer. Niet elke muzikant kan vertellen dat hij samenwerkte met Brian Eno, U2, Peter Gabriel, Bob Dylan, Neil Young, Willie Nelson, Emmylou Harris en Robbie Robertson. Bovendien had de Canadees ook de hand in drie albums die de Grammy Award voor Album of the Year wonnen. Vorig jaar bracht hij het insturmentale Flesh and Machine uit, dat je nog het best omschrijft als een experimenteel ambient album. Daarop schuwt hij absoluut geen ongeijkte wandelpaden. Met gitaar, drums of bas creëert hij de meest complexe geluidscollages die bijwijlen erg bevreemdend klinken alsof je in één of ander arrangementen-labyrinth verzeilde.

Dat Lanois live niet vies is van een portie ongeleide gensters op het vuur, ervaarden we enkele jaren geleden nog toen hij met Black Dub de nog piepjonge Trixie Whitley op sleeptouw nam.

Gisteren stond hij in het feeërieke openluchttheater in het Antwerpse Rivierenhof om ons nogmaals te overtuigen van zijn talent en ervaring. Met zijn muts over zijn oren en zijn leren jekker oogde hij aanvankelijk als een Hell’s Angel die even kwam tonen dat hij toch wel het best kan zingen en gitaar spelen van de hele bende.

Dat deed hij met veel verve. Hij oversteeg moeiteloos het niveau van Flesh and Machine en trok al zijn muzikale registers open. Lanois is niet enkel rot van talent maar door zijn decennialange ervaring als producer creëert hij muzikale patronen die zowel in de breedte als de diepte diverse lagen scannen dat het een lieve lust is. Terecht stelde hij dat het podium wel een muzikaal laboratorium leek.

Het trio, Lanois omringd met een al even talentrijke drummer en bassist, ging geregeld voor een onuitwisbare jamsessie. Ze vormden dan een driehoekje waarbij ze zich naar elkaar toe keerden als een groepje laatstejaarsstudenten conservatorium die steun zochten bij elkaar tijden hun eindexamenconcert. Maar wat zij presteerden was wel op doctoraatsniveau met grote onderscheiding. Genres en sferen wisselden elkaar af en verveelden geen moment. We hoorden zowel rock pur sang en bluesy arrangementen, maar evenzeer een heerlijke snuif psychedelica en op het einde zelfs een stevige streep drum and bass. Jawel, Lanois is volledig mee met de tijdsgeest.

Daniel lanois_05Lanois zong zowel over de liefde en zijn Jolie Louise, grapte over het steeds donker wordende wolkendek (“I love it, that’s because my ancesters has to be Belgians”) en bracht nog een keer de ode die hij produceerde voor de jonge Canadese slachtoffers die hun leven voor de vrijheid offerden tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Mooi was ook de harmonieuze samenhang tussen de grootmeester himself en zijn bassist, een gesmeerd vocaal tweespan dat een stevige portie romantiek het OLT instuurde. En er tevens voor zorgden dat de veel te koude zomeravond toch een beetje werd opgewarmd.

Conclusie? Daniel Lanois is zelfs op 64-jarige leeftijd nog steeds een singer-songwriter die aan de absolute top staat en zich bovendien amuseert als een adolescent die zijn publiek wil overtuigen dat hij het wel degelijk waard is om als professioneel muzikant door het leven te gaan. Eén woord? Hartverwarmend!

Album Reviews: Flo Morrissey en Lifehouse

Flo Morrissey - Tomorrow Will Be BeautifulFlo Morrissey – Tomorrow Will Be Beautiful (Glassnote/Caroline)
Pas 20 is ze, maar zowel in binnen- als buitenland heeft Flo Morrissey met haar volle lippen, lange bruine haren, nog langere benen en loepzuivere stem diepe indruk achtergelaten. Zo ook in Groningen, waar de Londense singer-songwriter begin 2015 tijdens Eurosonic een halfvolle zaal in het Groninger Forum vol verrukking en ontzag huiswaarts liet gaan. Pop, folk en indie worden subtiel gemengd en overgoten met een jaren ’60 geluid dat herinneringen oproept aan grote namen als Joni Mitchell en Vashti Bunyan, terwijl ook Kate Bush, Karen Dalton en Lana del Rey qua sfeer, stemgeluid en tijdloosheid moeiteloos in dat rijtje passen. Haar debuutalbum Tomorrow Will Be Beautiful is van een zeldzaam hoog niveau en bevat louter pareltjes van nummers, zoals het breekbare en emotionele Show Me en de al eerder uitgebrachte single Pages Of Gold. Vooral die laatste neemt je mee terug naar vervlogen tijden. Het moet ontzettend raar lopen wil deze grote belofte, doch klein van stuk, niet worden ingelost. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Lifehouse - Out of the WastelandLifehouse – Out of the Wasteland (Ironworks Music/V2 Benelux)
Zo’n tien jaar na de doorbraak van de grunge (Nirvana, Pearl Jam, etc.) is er een stroom aan bands die onder post-grunge worden geschaard. Een denigrerende term, want veel rockliefhebbers vinden het maar een slappe kopie van de grunge, zonder de oprechtheid ervan. Het gaat hierbij om bands als Nickelback, 16 Doors Down en Creed, maar ook Lifehouse onderging dat lot. Net als veel andere post-grungebands scoorden ze grote hits (denk aan Hanging By a Moment) maar werden ze onder de critici weggehoond als een soort ‘Pearl Jam light’.

Toch heeft de band zich niet uit het veld laten slaan. Ondanks de nodige kritiek blijft de band steevast om de paar jaar een nieuw album uitbrengen. Het laatste album, Almeria, werd echter wel heel slecht ontvangen en was commercieel gezien een enorme flop. De band besloot om niet te toeren, maar voor een tijdje uit elkaar te gaan en zich op andere dingen te richten. Zanger Jason Wade richtte zich op een solo-album, en schreef daarvoor tientallen liedjes in tal van genres, maar merkte op een gegeven moment dat hij zijn liedjes toch wel heel erg graag weer met zijn band zou opnemen. Lifehouse kwam daarom, tot opluchting van de fans, weer samen en ging de studio in om Out of the Wasteland op te nemen. Met één verschil: gitarist Ben Carey is er niet meer bij.

Een hele voorgeschiedenis dus, die eigenlijk precies aangeeft hoe het album klinkt. Het is heel goed te horen dat veel liedjes op Out of the Wasteland aanvankelijk solomateriaal waren. Ook is duidelijk te horen dat de gitarist afwezig is (de zanger doet nu zelf het gitaarspel). Een groot deel van het album bestaat namelijk uit kleine, intieme liedjes. In de nummers waarin er wel een rockgeluid wordt neergezet voel je dat er iets mist. De stevigere nummers weten gewoonweg niet te overtuigen zonder het gitaarspel van Carey.

Gelukkig draait het dus voornamelijk om de rustige kant van Lifehouse, die al eerder in hun carrière zo nu en dan naar voren kwam. In 2005 scoren ze met het intieme You and Me één van hun grootste Amerikaanse hits. Out of the Wasteland ligt in het verlengde van dat nummer en voelt meer als een akoestisch popalbum, met af en toe een klein rockrandje. Jason Wade wist altijd al veel emotie in zijn teksten te leggen, maar dit album voelt persoonlijker dan ooit. Het is allemaal weliswaar nogal gelikt geproduceerd, maar de liedjes komen oprecht over. Zonder gitarist Ben Carey draait het helemaal om Wade en dat was wellicht precies wat hij wilde en de verandering die Lifehouse nodig had. Arnout de Vries

LIVEDATA 15/09 Melkweg, Amsterdam 16/09 Oosterpoort, Groningen 17/09 Tivolivredenburg, Utrecht

Album Reviews: Gengahr en Tremonti

Gengahr - A Dream OutsideGenghar – A Dream Outside (Transgressive / PIAS)
Wie in februari tijdig arriveerde in de Amsterdamse HMH voor het concert van Alt J, maakte reeds kennis met de intelligente indiepop van Gengahr. Het Londense viertal verzorgde die avond namelijk het eerste deel van het voorprogramma. Anderen zouden Gengahr ook al kunnen kennen van uitstekende singles She’s A Witch en Heroine. Twee uiterst aanstekelijke liedjes die zich snel in je hoofd nestelen, maar rafelig genoeg klinken om niet al snel te vervelen. Beide nummers staan uiteraard ook op dit debuutalbum, dat enerzijds lijkt geïnspireerd op de slackerrock uit de jaren negentig en anderzijds aansluit bij het eigentijdse geluid van bands als Alt J. Daarbij lijkt zanger/gitarist Felix Bushe iets te lang aan de helium gezeten te hebben en laat John Victor zijn gitaar met enige regelmaat plezierig uit de bocht vliegen. De ritmesectie, bestaande uit Hugh Schulte (bas) en Danny Ward (drums), houdt de boel bij elkaar en zorgt voor de fijne en afgemeten tempowisselingen. Genoemde singles blijken zeker niet de enige hoogtepunten op deze opvallende plaat, want nummers als Bathed In Light, Dark Star en Powder zijn al even verslavend. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 21/06 Best Kept Secret festival, Hilvarenbeek 20/08 Pukkelpop, HasseltTremonti - CauterizeTremonti – Cauterize (Fret12)
Drie jaar na het verrassend sterke debuutalbum is er nu eindelijk Cauterize, de lang verwachte opvolger van Tremonti, de naar gitarist/zanger Mark Tremonti vernoemde band.

Terwijl Scott Stapp, zijn oud-collega van het ooit zo succesvolle Creed, naar een zorgwekkend niveau dreigt af te glijden en Myles Kennedy furore maakt in de band van Slash heeft Tremonti zich met een geweldig stel muzikanten in de studio terug getrokken. Er bleek dusdanig veel inspiratie aanwezig te zijn dat er zelfs al besloten werd om volgend jaar een derde album uit te brengen met de titel Dust. Sterker nog, het is al opgenomen. Met gitarist Eric Friedman, drummer Garreth Whitlock en bassist Wolfgang Van Halen is Tremonti er in geslaagd om een ultra-strak, goed op elkaar gespeeld team om zich heen te verzamelen dat ook nog eens het beste bij hem zelf naar boven weet te halen. Als zanger heeft hij namelijk grote sprongen gemaakt en bovendien blijkt de inbreng van zijn bandleden ook nog eens een positieve invloed op de arrangementen van het songmateriaal te hebben gehad.

De teksten zijn van Tremonti afkomstig en die laten er, op zijn zachtst gezegd, geen gras over groeien. Er zijn nogal wat zaken geweest op het persoonlijke vlak, een soort Dark Trip, die een behoorlijke wissel hebben getrokken op zijn gemoedstoestand. Daarnaast zijn er ook diverse gebeurtenissen in de rest van de wereld die hem niet onberoerd hebben gelaten zoals te horen valt in de poepruige titeltrack. Hoog tijd dus voor een Radical Change, de snoeiharde opener met bijhorende medogenloze en brute killer-riffs. Het zijn slechts een paar voorbeelden waarin de band op onnavolgbare wijze imponeert en overtuigt.

De kans dat Creed ooit nog bij elkaar komt wordt steeds minder relevant wanneer Tremonti zich op deze manier blijft ontwikkelen. Met Cauterize heeft Mark Tremonti in ieder geval een heel dikke streep onder zijn verleden gezet en is de kans bijzonder groot dat alle pijlen in de toekomst op deze band worden gericht. Jeroen Bakker

LIVEDATUM 17/06 Melkweg, Amsterdam

Verslag Pinkpop 2015

MusePinkpop is wederom voorbij gevlogen. Vooraf was de line-up natuurlijk al geweldig met Muse, Robbie Williams en de Foo Fighters als headliners. Dat we werden opgeschrikt door het afzeggen van Dave en zijn mannen was natuurlijk een aderlating maar met Triggerfinger als vervanger en Pharrell Williams als nieuwe afsluiter werd het nog een gezellig feestje op de zondag. Net als vorig jaar was er wederom een vierde stage dus er was nog meer te genieten dit jaar, maar daardoor was het natuurlijk heen en weer rennen tussen de verschillende podia. Hieronder een korte bloemlezing van onze verslaggevers ter plekke. Updates volgen…

Foto’s Hub Dautzenberg

VRIJDAG 12 JUNI
Body Count Mainstage 16:15 – 17:15
Hij stelt zich netjes voor, nadat hij als laatste het podium is opgestiefeld. “I’m Ice motherfucking T”. Z’n bandje heet “Body motherfucking Count”. Levende legende op het podium? Jazeker. Ice-T rapt al sinds halverwege de jaren 80. Metalformatie Bodycount bestaat ook al 25 jaar. De mannen zijn nog maar even onderweg of het begint te stortregenen. Een verfrissend buitje tijden een dag die als bloedheet de geschiedenisboeken ingaat. Bodycount zet een oerdegelijke rockshow neer op de weide die een kleurig palet is geworden met al die poncho’s. Er wordt geheadbangd tijdens klassiekers al There Goes The Neighbourhood en Born Dead. Na een korte droogte breekt de hel inmiddels volledig los en regent het harder dan ooit tevoren in Landgraaf. Er wordt vrolijk doorgepogood. Pieter Visscher

George Ezra Mainstage 18:15 – 19:15 uur
De goedlachse singer-songwriter George Ezra is een makkelijke prater en strooit met anekdotes. Over een gevoelig liedje als Barcelona bijvoorbeeld. Hij heeft een prima band om zich heen verzameld die zijn pop-rockliedjes goed in de smaak doen vallen. Prima optreden, zo aan het begin van de avond. Pieter Visscher

Faith No MoreFaith No More 3FM Stage 19:15 – 20:15
Eigenlijk had niemand meer verwacht dat deze legendarische cult band na hun dramatisch einde in 1998 met veel ruzie, ooit nog op het Pinkpop podium zou spelen. Maar onlangs kwam er zelfs een nieuw studioalbum Sol Invictus uit en ging het gezelschap rondom Mike Patton weer op tournee. Vandaag dus op Pinkpop en het podium zag er nogal ‘vreemd’ uit; uitgedost met bloembakken gevuld met kunstbloemen in allerlei kleuren en elk bandlid was volledig in het wit gekleed. De opener was natuurlijk het al veel besproken nummer van het laatste album: Motherfucker, waarin Patton al helemaal los ging. Ook in de andere 13 tracks brulde, schreeuwde, gilde, krijste en zong Patton alsof zijn leven ervan af hing. En het pleit voor de man dat het deze keer wel allemaal goed klonk. Vette metal songs met bijbehorende spring riffs worden zoals gewoonlijk weer afgewisseld met ballads en andere hippieshit, zoals Patton dat gekscherend omschreef. Easy, een van FNM’s grootste ‘hits’, werd het publiek natuurlijk ook niet onthouden en ook Epic, waarschijnlijk de klassieke FNM song pur sang, knalde door de boxen en over de hoofden van het enthousiaste publiek. Tot de hoogtepunten behoorden wat mij betreft ook nog Caffeine en Evidence en ook de afsluitende track Superhero bewijst nog maar eens wat Faith No More in hun mars heeft. Respect en zo kan de band nog wel even doorgaan. Martien Koolen

Elbow Mainstage 20:15 – 21:15
Guy Garvey ziet ‘so many beautiful people in one place’. Terwijl de temperatuur na achten nog altijd rond de 19 graden schommelt, warmt Elbow het Pinkpoppubliek nog even extra op met een aantal beeldschone liedjes. Een mooie dwarsdoorsnee uit het sterke oeuvre van de band die onder leiding van Garvey het grote gebaar niet schuwt. Hij nodigt zijn gehoor geregeld uit om mee te zingen. Daar zijn de eerste rijen in het publiek niet te beroerd voor. De band heeft een klein strijkorkest meegenomen dat extra melancholie meegeeft aan de band die enig pathos al niet vreemd is. Een song als One Day Like This komt erg goed uit de verf. Om maar te zwijgen van de onverslijtbare afsluiter Grounds For Divorce. Prachtig. Pieter Visscher

Pop Evil Stage 4 20:15 – 21:15
Deze jonge Amerikaanse band heeft in eigen land al behoorlijk wat succes gehad, met ondermeer 3 hitsingles van het voorlaatste album Onyx. Maar in Nederland moet Pop Evil nog wat aan de weg timmeren om wat meer bekendheid te krijgen. Op 21 augustus komt de vierde plaat van het rockkwintet uit Michigan uit en de eerste single van dat album getiteld Footsteps is inmiddels te beluisteren. Het is de eerste keer dat Pop Evil in Nederland speelt en deze jongens hebben er zin in; wat een energie, wat een speelplezier en wat voor een passie! Natuurlijk is het echte Amerikaanse muziek en bevatten de vaak catchy songs melodieën uit de jaren zeventig, tonen uit de jaren tachtig, maar ook vette metal riffs en hooks uit de 21ste eeuw. Zanger Leigh Kakaty is een echte frontman en hij pakt het publiek meteen in met zijn rauwe stem en zijn enthousiasme. Ook de rest van de band gaat er vol voor, want deze heren staan werkelijk geen seconde stil. Nummers zoals Last Man Standing en Deal With The Devil tonen het beste van Pop Evil; goed in gehoor liggende rockmelodien, vette riffs, emotionele zang en bijna herkenbare meezingrefreinen. Van deze heren gaan we nog veel horen en misschien dat ze nog een keer op de mainstage van Pinkpop mogen staan… Martien Koolen

SlashSlash featuring Myles Kennedy & The Conspirators 3FM Stage 21:15 – 22:15
Het is niet de eerste keer dat Slash, nog steeds een van de betere rockgitaristen op deze planeet, op Pinkpop speelt. Maar deze keer is hij in het gezelschap van zanger Myles Kennedy en krijgen de songs van het vorig jaar uitgekomen World On Fire de meeste aandacht. Het publiek wil natuurlijk ook graag Guns N’ Roses songs horen en gelukkig voldoet Slash hieraan door heerlijke versies van Nightrain, You Could Be Mine en Sweet Child O’ Mine te spelen. Vooral de laatstgenoemde track is een genot om te horen vooral door de heerlijk gitaarsolo, maar de vocalen van Kennedy kunnen dan toch weer niet tippen aan die van troublemaker Axel Rose. The Dissident en World On Fire zijn beiden van het laatste album en behoren nu ook al langzaam tot zogenaamde klassieke Slash tracks in wording. Ook vergeet Slash zijn andere band Velvet Revolver niet, want een stomende versie van Slither komt ook nog voorbij. Maar voor veel aanwezigen in het publiek is de afsluitende song, de Guns klassieker Paradise City het hoogtepunt van deze, wat mij betreft, te korte set; want het uurtje Slash was helaas te snel voorbij. Martien Koolen

Muse Mainstage 22:15 – 23:30
Komen, zien en overwinnen. Als dat adagium op één band van toepassing is, is dat wel Muse. Oké, het is wat pompeus, Matthew Bellamy’s stem is af en toe over de top, maar Muse blijft een band die is geschapen voor festivals. Ze rollen een soort greatest hits-show uit over het massaal toegestroomde publiek. De tegen het voorste hek aangeplakte bakvissen blèren alles letterlijk mee. Muse is nog steeds een van de sterkste rockbands op deze planeet. Pieter Visscher


ZATERDAG 13 JUNI
Gaz Coombes Brand Bier Stage 14:00 – 14:40
Het geluid tijdens Gaz Coombes is misschien wat te stevig tijdens het eerste gedeelte van de set. Dat wordt later beter. De man die groot werd met Supergrass is in bloedvorm, zingt de sterren van de hemel. Zijn stem is krachtig, helder en zuiver. Hij haalt elke hoge noot en is ook nog eens de vrolijkheid zelve, getuige een vrijwel continue glimlach. Mooi gesoigneerd, de bakkebaarden nog ouderwets langs het gelaat.  Niks mis mee. Veel werk van laatste album Matador komt voorbij. Je hoort ook live dat dat een ijzersterke plaat is. Pieter Visscher

Causes Stage 4 14:40 – 15:25
Causes wordt in een bomvolle tent overvallen door het enthousiasme van de flinke massa, die wel weet dat de formatie uit Utrecht nogal wat sterke popliedjes op zijn naam heeft staan. Zoals Teach Me How To Dance With You. Het weer is geweldig en dat matcht uitstekend met de band die in de Engelsman Rupert Blackman een frontman heeft die net zo sympathiek is als zijn liedjes. Prima start van de dag. Pieter Visscher

John Coffey Brand Bier Stage 17:15 – 18:15.
De eerste keer op Pinkpop, maar zeker niet de laatste keer, want wat zet John Coffey de Brand Bier Stage (de tent dus..) op zijn kop. Op het podium staat me toch een brok energie en de gespeelde nummers zijn vet, keihard, pakkend en nodigen desondanks uit tot lekker meebrullen. Het derde album van deze post hardcore/metal punkband is waarschijnlijk hun beste tot nu toe en bewijst wat deze jonge honden in huis hebben. Live klinkt het allemaal net iets heftiger en beter en songs zoals Dirt & Storm of Heart Of A Traitor worden door het uitzinnige publiek van harte verwelkomd. Voor sommige Pinkpoppers is deze broeiende set misschien ‘slechts’ een grote brok herrie, maar voor anderen (zoals ondergetekende) is dit gewoon puur genieten. Opmerkelijke feiten tijdens deze gig zijn natuurlijk het vangen van het bekertje bier door David (zie Face Book), dat er gecrowdsurft wordt, dat Wilbert Stuifbergen een drumstokje vangt (zie Face Book) en dat de melodie van Somewhere Over The Rainbow voorbijkomt…. Superset en een retestrak optreden; deze jongens gaan we zeker nog terugzien op andere edities van Pinkpop. Martien Koolen

Anouk Manistage 18:15 – 19:15
“Mag ik de aandacht voor mijn vriendin Anouk?”, vraagt Jan Smeets, nadat hij heeft aangekondigd dat The Foo Fighters niet optreden. Na 2009 (Depeche Mode) heeft hij opnieuw te maken met een gedwongen canceling van een afsluitende mega-act. Anouk verzacht de pijn enigszins onder een strakblauwe hemel, bij een graadje of 24. Goed bij stem, goedgemutst bovendien en met een setlist die de wei om de haverklap aan het springen krijgt, vaart ze niet op routine, maar laat ze horen en zien dat ze op vrouwelijk rockgebied nog altijd de dienst uitmaakt. Niet alleen in Nederland, maar ook ver daarbuiten. Pieter Visscher

Kensington 3FM Stage 19:15 – 20:15
De ‘beste’ band van Nederland, maar misschien is dat toch eigenlijk John Coffey, mag voor de tweede keer op Pinkpop zijn talenten tonen. Kensington kreeg de meeste stemmen bij de Gouden Pinkpop Tip en blijkt dus, wat wij natuurlijk al lang wisten, zeer populair te zijn. Hun laatste album Rivals is een topper en veel nummers van dat album worden vandaag dan ook door zeel veel fans (veel meisjes…) letterlijk woord voor woord meegezongen. All For Nothing is de perfecte opener voor een bruisende set met eigenlijk alleen maar goede nummers. War, Streets, Rivals en Let Go klinken allemaal loepje zuiver en zorgen voor een adembenemende sfeer op deze mooie tweede Pinkpopdag. De vlammenwerpers, het confetti kanon en de sterrenregen zorgen voor een extra sfeervol effect. Het absolute hoogtepunt is echter de acht minuten versie van Little Light, terwijl ook zanger Eloi Youssef nog even het publiek induikt… Een indrukwekkende show, die bij mij de vraag oproept waarom Kensington niet de Foo Fighters als head liner had kunnen vervangen… Martien Koolen

The Script Main Stage 20:15 – 21:15
De zeer succesvolle Ierse pop rock band The Script betovert vooral jonge fans (lees: meisjes) met hun aanstekelijke muziek en mooie, emotionele ballads. Toch krijgt de band ook veel kritiek want zo worden ze zelfs betiteld als religieuze kwezelrockers… Vandaag staat The Script voor de tweede keer (na 2013) op Pinkpop, en opent Danny O’Donoghue en Co. de set met Paint The Town Green. Bij het vierde nummer, de super hit Superheroes, gaat het publiek helemaal los en werkt de meisjesrockformule van de band op volle toeren. Hall Of Fame en Break Even ontbreken vandaag natuurlijk ook niet en helaas komt ook zanger O’Donoghue op het lumineuze, originele idee om het publiek in te duiken. Voor mij zijn de te gelikte piano pop songs net iets te veel van het goede en ook de monoloog (preek ?) van Danny was echt compleet overbodig! De laatste track Hall Of Fame maakte gelukkig nog iets goed, maar misschien is The Script toch meer iets voor een EO jongeren dag? Martien Koolen

Avicii 3FM Stage 21:15 – 22:15
Vreemde eend in de bijt, die Avicii. Een dj die het inmiddels geschopt heeft tot een groot podium in Landgraaf. Hij klinkt zo nu en dan als een band, terwijl hij niet meer bij zich heeft dan een goedgevuld usb-stickje met al zijn hits. Video’s die op twee grote schermen naast het podium worden vertoond moeten voor het showelement zorgen. Dat mislukt. Het is mager, kaal en zielloos wat er allemaal gebeurt. Eigenlijk helemaal niks. Pieter Visscher

Josh - Eagles of Death MetalEagles of Death Metal Brand Bier Stage 21:15 – 22:15
Het goede nieuws m.b.t. de Eagles Of Death Metal was van tevoren al bekend, namelijk het feit dat Josh Homme meespeelt tijdens de set op Pinkpop. De Eagles hebben inmiddels drie albums en de set in de tent opent met een medley van de ‘evergreens’ Everybody Dance Now en Dance To The Music, die dan langzaam overgaat in het beukende Bad Dreams Mama. De kick off van dit optreden is veelbelovend, maar het middenstuk van de set is helaas wat slap en ongeïnspireerd, maar dat verandert gelukkig weer bij de publieksfavoriet I Want You So Hard. Opmerkelijk bij de Eagles Of Death Metal is het feit dat de manager de band van het podium ‘dirigeert’, maar dat de heren gewoon nog even door rocken en nog twee extra nummers spelen. Lekker tegendraads dus; dat is pas rock en roll op zijn best, maar toch hebben deze heren al betere gigs gespeeld. Martien Koolen

Robbie Williams Mainstage 22:15 – 23:30
Robbie Williams is een geweldige afsluiter van dag twee. De rasentertainer knalt er meteen in met Let Me Entertain You. Mooie lange jas aan, strak in het zwart en een geblondeerde bos haar. Williams is in bloedvorm. Als je deze man weer ziet, blijft het ongelooflijk dat hij ooit in zo’n lullig boybandje als Take That heeft gezeten. Er blijft geen hit liggen. Williams is in al die jaren geen spat veranderd en dat staat ‘m goed. Pieter Visscher


ZONDAG 14 JUNI
Typhoon 3FM Stage 14:35 – 15:35
Het is een bloedhete zondag in Landgraaf, maar de verleiding om naar Typhoon te gaan is desalniettemin niet te weerstaan. Terwijl je weet dat het springen wordt. Dat de wei net zo voor de bijl gaat als vorig jaar in een Lowlandstent. Typhoon staat lekker in z’n blote bast en blote voeten voor de massaal bewegende massa. Swingende hiphop om verliefd op te worden. “Ik ben een koning, een keizer, ik ben een motherfucking admiraal”, is Typhoon de bescheidenheid inmiddels voorbij. Hij komt ermee weg. Sympathiekste artiest in het hele circuit. Pieter Visscher

Counting Crows 3FM Stage 16:40 – 17:40
Natuurlijk staan de Counting Crows niet voor de eerste keer op Pinkpop en is de verschijning van zanger Adam Duritz een van de bekendste op deze 46ste editie. In 2015 verscheen hun laatste album Somewhere Under Wonderland en het zal duidelijk zijn dat er vandaag veel nieuwe songs voorbij zullen komen. Frank Turner introduceert de Crows en de band komt uit de startblokken met Round Here van het album August And Everything After, gevolgd door het prachtige Scarecrow van het nieuwe album. Duritz is goed bij stem en ook de rest van de band voelt zich op hun gemak op het Pinkpoppodium. De Crows zijn volgens mij de zogenaamde vreemde eend in de bijt op deze Pinkpopeditie, want hun muziek ‘past’ niet zo bij de rest van het programma. De melancholische, maar ook zeer sfeervolle muziek van de Crows betovert het publiek en begeleidt ze naar hogere sferen. Elvis Went To Hollywood is een ander hoogtepunt van de set, maar de fans die wachten op bekende nummers zoals Big Yellow Taxi of Mr. Jones, wachten tevergeefs. Het heerlijke optreden wordt afgesloten met Rain King en voor ondergetekende behoort dit eerlijke optreden maar weer eens tot de toppers van Pinkpop 2015. Martien Koolen

Oscar And The Wolf Brand Bier Stage 16:40 – 17:40
Je zou Max Colombie, zanger van het Belgische Oscar And The Wolf, een poseur kunnen noemen. De gebaartjes, het hippieachtige dansen, de wat lijzige stem. Maar dat doen we niet. Je hebt wel het idee dat het allemaal recht uit zijn hart komt. Hij heeft een toetsenist, drummer en een gitarist meegenomen die de bezwerende elektrowave in goede banen leiden. Zal er geschiktere muziek bestaan om langdurig de liefde op te bedrijven dan die van Oscar And The Wolf? We trekken het in twijfel. Pieter Visscher

De Jeugd Van Tegenwoordig Mainstage 17:45 – 18:45
De Jeugd Van Tegenwoordig is tien jaar jong. Geen onbekenden op het Pinkpopterrein. Met geluidskunstenaar Bas Bron achter de knoppen en toetsen kan er weinig misgaan. Vieze Vur, Willie Wartaal en Faberyayo droppen hun lyrics. Watskeburt er dan? Een gekkenhuis van voor naar achter op de afgeladen wei. Ze flikken het gewoon wéér. Met speels gemak. Dat ook nog eens. Er zijn bands die werkelijk overal mee weg kunnen komen. De Jeugd Van Tegenwoordig is er één van. Pieter Visscher

KovacsKovacs Brand Bier Stage 18:45 – 19:45
De Wolf Lady uit het Brabantse land met haar geweldige soulstrot staat ook voor de eerste keer op Pinkpop. Zij mag de tent in vuur en vlam proberen te zetten en dat is Kovacs, samen met haar begeleidingsband The Strangers ook wel degelijk gelukt. De set opent met het lange instrumentale, bijna orkestrale intro van When The Lady’s Hurt, voordat de zeer herkenbare en “dominante” stem van Kovacs de tent vult. Haar debuutalbum heeft lovende kritieken gekregen en nummers zoals Digging en Hold On doen het vandaag dan ook goed bij het massaal aanwezige publiek. De Nederlandse Amy Winehouse overtuigt van het begin tot het einde, maar de songs en ook de show van Kovacs komen volgens mij veel beter tot zijn recht in een mooie zaal, zoals bijvoorbeeld 013 in Tilburg. Toch was het publiek zeer enthousiast en tevreden en ook Kovacs was zeer tevreden met haar optreden. Voor herhaling vatbaar op Pinkpop zou ik zeggen. Martien Koolen

One Republic Mainstage 19:50 – 20:50
De super Amerikaanse band One Republic mag op de derde dag haar kunsten op het hoofdpodium presenteren en dat doen ze met verve. Natuurlijk is de muziek van One Republic voor veel mensen te zoet en te gelikt (lees: Amerikaans), maar de heren rondom Ryan Tedder geven zich in ieder geval voor 100%. Secrets opent de show en maakt meteen duidelijk waar deze heren hun inspiratie vandaan halen; de Beatles en U2 lijken een duidelijke inspiratiebron voor de songs en de sound van deze heren uit Amerika. Hun hit uit 2007 Apologize, een super ballad, wordt natuurlijk niet overgeslagen en ook hun monster hit Counting Stars daalt neer op de hoofden van het enthousiaste publiek. Opvallende tracks waren wat mij betreft de White Stripes cover Seven Nation Army en The Spanish Guitar Medley. Het zeer professionele optreden wordt afgesloten met If I Lose Myself van hun laatste album Native (2013). One Republic heeft mij in ieder geval overtuigt en ook enigszins verrast, maar het zijn natuurlijk Amerikanen. Martien Koolen

Placebo 3FM Stage 20:50 – 21:50
Brian Molko ziet er op z’n allervrouwelijkst uit tegenwoordig. Het zwartgeverfde haar langer dan ooit tevoren en flink in de weer geweest met mascara. Muzikaal levert Placebo, want daar hebben we het natuurlijk over, eigenlijk nooit wanprestaties. Ook niet met de nieuwe drummer Matt Lunn, die minstens veertien dagen minder bij de tatoeëerder heeft gezeten dan zijn voorganger Steve Forrest. Wat blijft dat Song To Say Goodbye toch een genadeloos sterk nummer. Om maar te zwijgen van The Bitter End. Buitencategorie. Pieter Visscher

Pharrell Williams Mainstage 22:00 – 23:30
Pharrellk wat wils maakt Pinkpopbezoeker Bart-Jan Beek de woordspeling van de dag. De (doorgeschoven) hoofdact maakt het moeiteloos waar als afsluiter van Pinkpop 2015. Hij heeft een geweldige band mee, achtergrondzangeressen en danseressen om van te watertanden en een partij hits die er doorheen gejaagd wordt. De ene na de andere Pinkpopbezoeker wordt het podium opgesleept om gezellig mee te dansen. Het is na tienen maar nog altijd een graadje of 18. Ideale omstandigheden op de wei, die massaal in beweging komt. Wie werkt zich niet in het zweet? En Dave Grohl? Dave Grohl zag dat het goed was. Pieter Visscher

TriggerfingerSelah SuePharrell Williams

Album Reviews: Muse en British Sea Power

Muse - DronesMuse – Drones (Warner)
‘Your ass belongs to me now!’, schreeuwt een sergeant. Luttele secondes later schiet er een karakteristieke Muse-riff langs. Het nummer Psycho klinkt hecht, hard en bot. Muziek en tekst combineren wat dat aangaat goed: na inventarisatie van de teksten blijkt dat Drones een conceptalbum (hallo Pink Floyd!) is geworden. Een soldaat wordt getraind tot meedogenloze moordmachine. Empathie verdwijnt volledig, alles wat er in de wereld gebeurt, scheelt de hoofdpersoon feitelijk geen zier meer.
Die muzikale botheid geldt vrijwel voor alle nummers. Producer Robert John ‘Mutt’ Lange (onder andere verantwoordelijk voor het hechte geluid van albums van rockacts AC/DC, Def Leppard, Foreigner) heeft daar zeker (geweldig gitaargeluid) invloed op gehad.

Muse grijpt op hun zevende album naar eigen zeggen een beetje terug naar z’n roots. Onbevangen en compromisloos. Minder vol en minder massaal. Minder piano- en synthesizergedreven, maar juist meer rechtlijnige, puntige, meedogenloze rock met her en der losse flarden uit een keyboard. Dat was op de volgeproduceerde vorige albums toch wel anders.
Hoe dat dan klinkt? Mercy is gestoeld op een verzengende akkoordenreeks die ingenieus gecombineerd is met een verfijnd Queenkoortje. Opener Dead Inside klinkt op eerste gehoor wat lichtvoetiger van toonaard, het is eightiesrock à la Duran Duran. Maar toch wordt daar wel een gierende Bellamy-solo aan toegevoegd. De powerriff van The Handler loopt over in een toespraak van John F. Kennedy en het poppy Defector brengt de luisteraar naar misschien wel het beste nummer van dit album: Revolt. Dit nummer is Muse in topvorm, inclusief killerriff, inclusief toffe tempowisseling, inclusief verslavende zanglijn.

Daarbij lijkt het trio meer dan ooit te doen waar ze zelf zin in hebben. Neem de gemiddelde lengte van de nummers: die is lang. The Globalist blijkt een 10 minuten durend ronddolend epos, het rauwe Reapers en het rustige Aftermath (met een te gekke opbouw) tikken de zes minuten aan. Het slotstuk grijpt zelfs terug op middeleeuwse koorzang en plaatst de sufgebeukte luisteraar weer op aarde. Het is een beetje zoals die sergeant meldt in Psycho: ‘wij zijn in control en jullie luisteren toch wel. Luisteraar: your ass is ours’. Toegegeven? Ze hebben nog gelijk ook. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 12/06 Pinkpop, Landgraaf 28/06 Rock Werchter, WerchterBritish Sea Power - The Decline of British Sea PowerBritish Sea Power – The Decline Of British Sea Power (Golden Chariot Records/Bertus)
In 2003 verscheen debuut The Decline Of British Sea Power. De groep uit Brighton scoorde met deze release alleen maar positieve recensies. In de tijd van Britrock viel de groep op door de volwassen rockmuziek. Natuurlijk waren er invloeden te noemen, maar groepen als The Cure, Joy Division en Pixies misstaan niet op een muzikaal c.v.

Rock, punk en post-punk, uiteindelijk kwamen de criticasters in de recensies op deze etiketten. De groep maakte in de loop van de jaren vijf langspeelplaten en naast veel optredens waren er drie soundtracks. In 2015 besloot de groep dat het tijd was voor een feestje. Het debuut werd in hetzelfde jasje opnieuw uitgebracht aangevuld met een schijfje b-kantjes. Twaalf extra nummers voor een carrière van twaalf jaar, getrokken van singels en in 2004 verschenen E.P.’s. Opvallend bij de release van The Decline Of British Sea Power is de nog steeds sterk klinkende rockmuziek. Geen moment klinkt de muziek gedateerd.

The Decline-Era B-sides, het tweede schijfje, is een muzikaal feest. Geen van de nummers klinkt als een routineus in elkaar gespeeld b-kantje. British Sea Power heeft de andere kant van de singels gebruikt om muzikale paden verder te verkennen. BSP, zoals de groep door fans in Engeland wordt genoemd, zal doorgaan op die lang geleden ingeslagen wegen. The Decline Of British Sea Power is een pas op de plaats, een terechte terugblik. Deze jubileumschijfjes zullen niet alleen de fans plezieren. Voor iedereen die de groep in 2003 en de jaren daarna heeft gemist, is deze release de perfecte manier om een van de leukste groepen uit Engeland te leren kennen. Jaks Schuit

Album Reviews: SOAK en FFS

Soak - Before We Forgot How to DreamSOAK – Before We Forget How to Dream (Rough Trade/de Konkurrent)
SOAK is de artiestennaam van de Ierse zangeres Bridie Monds-Watson. Ze is nog maar achttien jaar oud, maar bracht rond haar zestiende al haar eerste EP’tjes uit. Beetje bij beetje wist ze meer aandacht te genereren. Vorig jaar ging dat ineens heel hard toen de groep CHVRCHES een nummer van haar remixte, en ze bovendien op de longlist van BBC Sound of 2015 werd geplaatst, een lijst met de meest veelbelovende artiesten voor het volgende jaar. Dat mag ze nu waarmaken met haar debuutalbum, Before We Forget How to Dream.

Het jonge, schuchtere en ietwat jongensachtige meisje zingt breekbare folkliedjes. Liedjes die bovendien ondergedompeld zijn in sfeer. De subtiele aanpak van de arrangementen doet denken aan The xx, maar SOAK weet toch een heel eigen geluid neer te zetten. In tegenstelling tot The xx zorgt ze ook voor wat vlottere, luchtigere liedjes als aangename afwisseling. Bovendien is het vaak net wat rijker gearrangeerd, hoewel dat niks afdoet aan de subtiliteit.

Die subtiliteit is de kracht van het album. Hierdoor ademt het album, het straalt een natuurlijke rust uit. Over die basis zet Monds-Watson voorzichtig wat schetsen van liedjes neer. Een aantal liedjes weet meteen te pakken. Nummers als Be a noBody en Sea Creatures blijken niet voor niets de singles te zijn: ze blijven het beste hangen, en zijn simpelweg ijzersterke liedjes. De overige liedjes grijpen je niet meteen bij je nekveld maar trekken je heel zachtjes mee in de dromerige wereld van het achttienjarige meisje.

Tekstueel komen we de vertwijfelingen tegen die de tienerjaren zo typeren. Ook Bridie Monds-Watson lijkt gewoon een wat onzeker meisje te zijn, al komt ze bij momenten verrassend volwassen over. Regelmatig zingt ze over een jij-persoon en haar relatie tot die jij-persoon Wat voor relatie of persoon dat is, wordt echter nooit duidelijk. Het maakt de teksten boeiend, de manier waarop ze alles wat mysterieus houdt. Zo stelt ze op Sea Creatures dat er anderen zijn die de liefde niet begrijpen. Daarom wil ze weg, haar stad ontvluchten, samen met die andere persoon. Het lijkt over een liefdesrelatie te gaan die niet wordt geaccepteerd, maar het blijft gissen, zoals ook muzikaal gezien alles op Before We Forget How to Dream een beetje rondzweeft in het vage.

De eerdergenoemde afwisseling met vlotte liedjes is daarom wel heel aangenaam. Het weet net te voorkomen dat je aandacht verslapt. Verder ligt het qua sfeer in het verlengde van Mazzy Star, Sumie of een luchtige versie van The xx. Prima wegdroommuziek dus. Daarbij heeft ze het waargemaakt: een veelbelovend debuutalbum. Arnout de Vries

LIVEDATA 20/07 Valkhof Festival, Nijmegen 25/09 Paradiso, Amsterdam 26/09 Rotown, Rotterdam 30/09 Botanique, Brussel
FFS - FFSFFS – FFS (Domino)
De Schotse band Franz Ferdinand en de Amerikaanse synthrockers van Sparks (u weet wel: This Town Ain’t Big Enough For Both of Us) hebben hun muzikale krachten verenigd. Franz Ferdinand heeft er in interviews nooit een geheim van gemaakt dat ze zeer geïnspireerd waren (ze coverden het nummer Achoo vaak) door deze band die al bijna een halve eeuw zeer diverse muziek maakt. Het kwam ooit tot een ontmoeting en jaren geleden werd er al eens een nummer heen en weer gestuurd. Piss Off (het slotstuk van dit debuut) bleek uiteindelijk de eerste stap naar een serieuze samenwerking die anno 2015 resulteert in een heuse collaboratie met de naam FFS. Een debuutalbum, een tour, het is voor beide bands echt een serieus project te noemen. En wat blijkt? De compositorische kwaliteiten van Ron Mael (én de bekende ijle stem van zijn broer Russell) zijn een perfecte aanvulling op de muzikale ideeën van de Schotten. Nee, het is geen verzameling van leftovers van beide bands. Het zijn stuk voor stuk nummers die deze supergroep samen bedacht heeft. En allen hebben een heerlijke eigenzinnigheid in zich. Soms schieten complexe ritmes heen en weer (Dictator’s Son, Police Encounters), soms hebben nummers pure hitpotentie (Johnny Delusional), soms hoor je de lichtvoetige eighties (Call Girl), dan weer is het juist meer rocky (Piss Off, The Power Couple) wat de klok slaat. Maar altijd staat de humor (The Man Without A Tan, Collaborations Don’t Work) pal bovenaan. Ook al lijkt laatstgenoemde titel veelzeggend: één plus één is heel duidelijk drie, wanneer je naar FFS luistert. Bijkomend aspect? Door deze reeks toffe songs kun je er ook al veel zin in krijgen wanneer deze gelegenheidsformatie zich live gaat wagen aan interpretaties van nummers zoals Take Me Out en This Town Ain’t Big Enough For Both of Us. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 24/06 AB, Brussel 02/07 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/08 Lowlands, Biddinghuizen

Album Reviews: Birth of Joy en Hot Chip

Birth of Joy - Live at UbuBirth Of Joy – Live At Ubu (Suburban Records)
Birth Of Joy is bij uitstek zo’n band die je live moet ondergaan. Begin dit jaar gaf de band twee uitverkochte concerten voor een uitzinnige menigte in Ubu in het Franse Rennes. Niet geheel toevallig is gekozen om dit concert op te nemen, want niet alleen is Birth Of Joy hier mateloos populair, deze plaats stond aan het begin van de Europese triomftocht van dit drietal.

Al vanaf het eerste nummer The Sound is het menens voor zanger/gitarist Kevin Stunnenberg, drummer Bob Hogenelst en organist Gertjan Gutman en wordt meteen uit de doeken gedaan tot welk geweld ze in staat zijn.
Inmiddels kan men putten uit een hoop sterk materiaal (Make It Happen, Life In Babalou en Prisoner). Uiteindelijk duurt dit live optreden ruim 2 uur en 14 minuten en is het publiek tot pulp gespeeld. Rock met hoofdletter R, sixties on steroids en exportproduct om trots op te zijn. Mania | Erik Damen

LIVEDATA 13/06 Beeckestijnpop, Velsen 25/07 Weitjerock, IJzendijke

Hot Chip - Why Make Sense?Hot Chip – Why Make Sense? (Domino)
Hot Chip is een gevestigde naam in zowel de alternatieve pop- als de dancewereld. Hun muziek ligt namelijk precies op het raakvlak tussen deze genres. Op hun vorige vijf albums heeft de band hierin een heel eigen stijl ontwikkeld, en daar sluit Why Make Sense? prima op aan. Een weinig verrassend album dus, maar dat doet niets af aan de kwaliteit.

Hot Chip varieert in hun muziek tussen ballads die soms wel heel glad aandoen, en knallende dance-tracks. Het grootste gedeelte van hun muziek bewandelt echter een mooie middenweg tussen deze twee uitersten. Dat geldt ook voor het leeuwendeel van hun zesde album. White Wine and Fried Chicken is de gladde ballad, die zelfs wat aan Elton John doet denken. Op de singles Huarache Lights en Need You Now laten ze daarentegen hun door house en disco beïnvloede kant zien. Huarache Lights laat bovendien Kraftwerk-invloeden horen, en bouwt ijzersterk op naar een extatisch einde. Dit is Hot Chip op topniveau.

Ondanks dat de band heel erg zichzelf gebleven is, laten die twee singles toch wel wat nieuwe elementen horen. Zo is het voorgenoemde nummer eigenlijk onvergelijkbaar met elk ander Hot Chip-nummer, en laat Need You Now een soulsample horen; ook nieuw terrein. Dat geldt al helemaal voor de raps van De La Soul-rapper Posdnuos op Love Is the Future. Bovendien klinkt afsluiter Why Make Sense? vrij uniek: de haast dissonant klinkende electronica en trage opbouw maken het tot een bezwerend nummer en daarmee een fantastische apotheose.

De rest van het album is uitermate degelijk. Fijne grooves, prima liedjes, en een organisch geluid, de band doet gewoon waar hij goed in is. Het klinkt aangenaam en verdienstelijk, maar het album moet het toch vooral hebben van de twee uitschieters: de opener en afsluiter. De meeste nummers op het album weten prima te vermaken, maar die twee nummers verrassen, overtuigen en mogen zich onder de Hot Chip-hoogtepunten scharen. Arnout de Vries

LIVEDATA 25/06 Rock Werchter, Werchter 03/07 Pitch Festival, Amsterdam 22/08 Lowlands, Biddinghuizen

Album Reviews: Douglas Firs en Ash

Douglas Firs - The Long Answer Is NoDouglas Firs – The Long Answer Is No (Excelsior Recordings)
Gertjan van Hellemont maakte naam als gitarist bij de Vlaamse folkzanger The Bony King of Nowhere. Ook werkte hij mee aan de albums van allerlei Vlaamse artiesten, van lieve folkmeisjes Love Like Birds tot de door Neil Young geïnspireerde rocker Admiral Freebee. Toch kon hij zijn creatieve ei niet helemaal kwijt, daarom stelde hij in 2012 een eigen band samen, bestaande uit een aantal Belgische topmuzikanten. Onder de naam Douglas Firs hebben ze nu hun tweede album uit.

Eigenlijk heeft Van Hellemont al de invloeden van de bands waar hij mee heeft samengewerkt én de bands waar zijn bandleden in hebben gepeeld mooi samengebracht. Zo speelde de bassist ook bij Balthazar, en hé, verrek, Can You Tell Her I Said Hi doet eigenlijk best wel denken aan het lome geluid van Balthazar! Ook invloeden van o.a. folk, country, en rock, en dan voornamelijk de jaren ’70-varianten, zijn terug te horen. Toch weet de band uit al die invloeden iets eigens te creëren, wat grotendeels te danken is aan het kenmerkende en soms ietwat zeurderige stemgeluid van Gertjan van Hellemont.

Wat The Long Answer Is No ook typeert is de vakkundigheid waarmee alles is neergezet. Dat is het resultaat van professionele muzikanten bij elkaar zetten. Elk arrangement lijkt tot in de puntjes uitgedacht: ‘een orgeltje hier, wat achtergrondzang daar, en dan komt de gitarist precies op dit punt het nummer binnen’. Het zorgt aan de ene kant voor een rijk gearrangeerde plaaf, en ook zeker voor een boeiende plaat, maar aan de andere kant doet het wat af aan de emotie en spontaniteit. Het album bevat uitstekende rocksongs, de kwaliteit druipt eraf, maar soms klinkt het net wat té gelikt.

Hoogtepunten zijn er echter zeker. Aan de ene kant in de vorm van een klein, puur en oprecht liefdesliedje (That Kind of Thing), en aan de andere kant als de band zichzelf toestaat om los te komen en een beetje uit de bocht te vliegen (Pigs in the Sky). Verder een zeer degelijk folk/rock-album, dat alleen net wat spannender had gemogen. Arnout de Vries

LIVEDATA 05/06 Metropool, Hengelo 06/06 Naked Song Festival, Eindhoven 29/08 Amsterdam Woods FestivalAsh - Kablammo!Ash – Kablammo!  (Ear Music/V2 Benelux)
Een muur van gitaren, knallende drums en de scherpe stem van Tim Wheeler. Drie elementen die de muziek van ASH kenmerken. De melodielijnen die Wheeler schrijft zijn sinds 1992 herkenbaar. De muziek van ASH werd in de beginjaren weggezet als Britpop, de groep speelde in de schaduw van groepen als BLUR en Oasis. Eigenlijk is dat heel lang de plek van de groep geweest. De muziek van de groep veranderde door de jaren heen nauwelijks.

In 2007 verscheen Twilight Of The Innocents, waarna het rustig werd rondom ASH. In 2011 verscheen er een Best Of en de groep speelde op wat festivals. Kablammo!, een titel die het plezier moet verwoorden waarmee de groep in de studio de nummers opnam, komt als een verrassing, een prettige verrassing. ASH klinkt fris, energiek, af en toe bijna nonchalant en in alle twaalf gevallen enthousiast en begeesterd. Eerste singel Cocoon en Let’s Ride openen de plaat en lijken in een vloek en een zucht voorbij. Zoveel kwaliteit in zeven minuten. In het derde nummer Machinery neemt de groep even gas terug. Daarna gaat het tempo weer omhoog. Opvallend is het plezier dat continue uit de speakers spat. Dit is geen routineuze langspeler van een groep, die drieëntwintig jaar geleden werd opgericht.

‘If it is possible it’s done. If it is impossible it will be done,’ lijkt het motto geworden van de groep. De woorden openen het instrumentale Evel Knievel. Precies 1.44 minuut fenomenaal jatwerk van een melodie die geschreven zou kunnen zijn door Ennio Morricone en Wheeler vult aan met wat surfgitaar. De Italiaanse meester wordt schaamteloos gekopieerd en ASH doet dat zo goed dat de repeatknop gebruikt wordt. Evel Knievel mag keer op keer uit de boxen knallen. Het is een van de hoogtepunten op deze release. Kablammo! barst van de kwaliteit. ASH is terug! Jaks Schuit

Album Reviews: Death Alley en Jamie xx

Death Alley - Black Magick BoogielandDeath Alley – Black Magick Boogieland (Tee Pee Records / Suburban)
Wanneer je de nieuwsberichten moet geloven is onze hoofdstad ‘één grote poel des verderfs’ waarin allerlei soorten criminaliteit alleen maar lijken toe te nemen. Zakkenrollen, mishandeling, liquidaties en onveilige drugs zijn aan de orde van de dag en dat de rust op korte termijn zal terugkeren lijkt met het verschijnen van Death Alley’s Black Magick Boogieland al helemaal uitgesloten. Dat we hier niet te maken met een stelletje amateurs maar met zeer professioneel gespuis blijkt wel uit het cv waarop we namen tegenkomen als Gewapend Beton en The Devil’s Blood. Zelfs buiten de landsgrenzen zijn de activiteiten van deze gasten niet onopgemerkt gebleven. Grote kans dus dat dit album ook daar iets gaat losmaken.

Het zou niet meer dan terecht zijn. Vooral de stijlvolle vinyl-uitvoering is de aanschaf meer dan waard. In een bijna drie kwartier durende trip wordt de luisteraar meegesleurd in een tijd dat de hallucinogene drugs overal voor het grijpen lagen en dat men zich nauwelijks raad wist met explosieve high energy muziek van bands als MC5 of de zwaar betonnen geluidsmuren van Black Sabbath. Death Alley voegt daar nog eens diverse elementen uit aanverwante stijlen aan toe waarmee het er in slaagt een eigenzinnig en bruut geluid neer te zetten zonder daarbij het spoor bijster te raken.

Hoogtepunt is het maar liefst dertien minuten durende psychedelische epos Supernatural Predator. Nergens bekruipt het gevoel dat hier gepoogd wordt om het wiel opnieuw uit te vinden. Black Magick Boogieland is gewoon crimineel lekker en wat ons betreft mag het nog lang onrustig blijven. Jeroen Bakker

LIVEDATA 07/06 Patronaat, Haarlem 11/06 Paradiso, Amsterdam (Releaseshow) 04/07 Rosrock, Rossum 24/07 Zwarte Cross, LichtenvoordeJamie xx - In ColourJamie xx – In Colour (YoungTurks / Beggars)
Hoewel het na drie jaar eigenlijk wel tijd is voor een nieuw album van The xx moeten we het voorlopig doen met het eerste solo-album van Jamie Smith, de man die zowel de elektronica als de productie voor zijn rekening neemt binnen de Britse indieband die veel indruk maakte met haar eerste twee albums. Helemaal los van zijn bandmaatjes komt hij op In Colour niet, want Romy Madley Croft zingt twee nummers en Oliver Sim is op één track te horen, maar verder richt Jamie xx zich veel meer dan zijn band op de nachtclub. Qua sfeer zijn er wel overeenkomsten, maar de gitaar speelt geen enkele rol, want alles draait om onderkoelde beats en synths. Meest opvallende track is I Know There’s Gonna Be Good Times, dat begint met een doowopintro, waarna de Amerikaanse rapper Young Thug en de Jamaicaanse dancehall artiest Popcaan het overnemen, met een fijn feestje als resultaat. Het zal geen verbazing wekken dat Stranger In A Room (met Sim) en Loud Places (met Madley Croft) het meest naar The xx neigen. Beide tracks behoren tot de – overigens vele – hoogtepunten op deze afwisselende en kleurrijke plaat. Album nummer 3 van The xx schijnt in de maak te zijn, maar totdat die verschijnt – en waarschijnlijk ook daarna nog wel – luisteren wij met veel plezier naar dit fraaie album. ManiaMarco van Ravenhorst

LIVEDATA
04/07 Pitch, Amsterdam 21/08 Pukkelpop, Hasselt 22/10 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 23/10 AB, Brussel (uitverkocht)