Category: Recensies

PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (Warner)
Na het winnen van de Mercury prijs voor haar laatste album Let England Shake, komt PJ Harvey met dit nieuwe album dat geproduceerd werd door Mark Ellis, beter bekend als Flood, die onder andere werkte met Sigur Ros, Nick Cave en Warpaint.

Tussen 2011 en 2015 bracht de Britse veel tijd door in Kosovo, waar de hoofdstad Pristina zorgde voor de inspiratie voor de title-track The Wheel. Harvey zei over haar in 2011 uitgebrachte Let England Shake dat ze anders muziek is gaan schrijven en wel op een manier waardoor ze de focus op de woorden legt en zich daarnaast bezighoudt met het instrumentale deel.

Als we naar de elf nummers luisteren van dit nieuwe album dan is deze manier van muziek maken duidelijk te horen. De politiek geladen teksten zijn als een soort regenboog over een heuvelachtig landschap dat gevormd wordt door verschillende instrumenten waarin Pink Floyd en Cat Power als een kleine beek door de vallei stromen. Hoewel The Hope Six Demolition Project een album is uit 2016, heeft PJ Harvey het in zich om een geluid te creëren dat voelt als een samenvatting van de afgelopen jaren en zelfs een futuristische verdieping geeft aan sommige nummers. Dat de 46-jarige het meer dan in zich heeft om sterke teksten te schrijven werd met het album Let England Shake al duidelijk. The Hope Six Demolition Project is hierop nog een extra bevestiging. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATUM 24/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen 02/07 Rock Werchter, WerchterSupersonic Blues Machine – West of Flushing, South of Frisco (Provogue/ Mascot Label Group)
De naam Fabrizio Grossi zal niet meteen bij iedereen een belletje doen rinkelen maar wie zich verdiept in het arbeidsverleden van deze bassist, geluidstechnicus en producer uit Los Angeles, zal moeten erkennen dat de beste man zich kan beroepen op een indrukwekkende staat van dienst. Zo zouden albums van bijvoorbeeld Steve Vai, Alice Cooper, George Clinton, Joe Bonamassa, Ice-T en Slash heel anders geklonken hebben, nooit het beoogde succes bereikt hebben, of zelfs nooit uitgebracht zijn. Volgens ingewijden is het geen toeval dat iedereen zo graag met hem wilt samenwerken. De Italiaanse Amerikaan staat bekend als een bezeten muzikant die in staat is om met zijn enthousiasme menig artiest naar een hoger plan te tillen.

Dat het met zijn netwerk bovendien geen probleem is om diverse muzikanten zover te krijgen om mee te werken aan zijn Supersonic Blues Machine, is dus ook niet verwonderlijk. Het is al vier jaar geleden dat hij samen met de Texaanse gitarist en singer/songwriter Lance Lopez de eerste plannen voor dit project ontvouwde. Nadat hij Toto’s Steve Lukather liet weten dolgraag eens met drummer Kenny Aronoff te willen samenwerken, kon dat nog dezelfde avond worden geregeld. De agenda’s werden afgestemd, waarmee John Mellencamp, Smashing Pumpkins, John Fogerty, Joe Cocker en Meat Loaf plotseling zonder drummer kwamen te zitten, en de eerste opnamen van het ‘supertrio’ konden spoedig worden vastgelegd.

Grossi zul je nergens horen spreken over ‘een project’ wanneer Supersonic Blues Machine ter sprake komt. Dit gaat volgens hem veel verder en liever spreekt hij over een bijzonder ‘kameraadschap’. Dit kameraadschap bestaat uit een drietal gelijkgestemden die samen uit een smeltkroes van creativiteit maar liefst dertien tracks in een moordend tempo op de band wisten te slingeren en, sinds enige tijd, ook uit te brengen. Met behulp van enkele zeer interessante muziekvrienden en label-maatjes is een ijzersterke collectie samengesteld waarin veel variatie te bespeuren valt maar waarin ook een zeer herkenbaar geluid doorklinkt van het powertrio Grossi/Aronoff en Lopez. Billy F. Gibbons van ZZ Top stond als eerste te popelen om deel uit te maken van ‘het kameraadschap’. In Running Whiskey is het hem uitstekend gelukt om zijn stempel te drukken. De meesterlijke slide-gitaarbijdragen op Remedy zijn onmiskenbaar afkomstig van Warren Haynes, de gitarist van Gov’t Mule die met zijn vocalen het geheel van een heerlijk vettig en soulvol sausje voorziet. Wij hebben de gitarist nog nooit op een foutje kunnen betrappen en ook deze keer lijkt de zwaar ondergewaardeerde Haynes zichzelf weer te overtreffen. Naast een dozijn sterke eigen composities is er daarnaast ruimte gemaakt voor een vertolking van Bobby Bland’s Ain’t No Love (In The Heart Of The City) die, zoals hier uitgevoerd, wel heel erg lijkt op de uitvoering waar Whitesnake ooit succes mee had.

Grossi moest tijdens de opnamen vaak denken aan de manier waarop bands als The Who en Rolling Stones indertijd vaak te werk gingen. Iedereen die al dan niet toevallig in de buurt was werd uitgenodigd in de studio om een bijdrage te leveren. Het blijkt dus nog steeds mogelijk om zoiets ook in deze tijd te realiseren. Zelfs Walter Trout die na een wonderbaarlijk herstel van een levensbedreigende leveraandoening fitter lijkt dan ooit, levert hier een prestatie van formaat in het intens bluesy en met soul doordrenkte Can’t Take It No More dat als hoogtepunt van het album mag worden beschouwd. Spectaculaire gitaarduels en fenomenaal drumwerk met enkele geweldige stemmen, je moet er van houden. Fabrizzio Grossi heeft met Supersonic Blues Machine iets geweldigs neergezet dat hopelijk, met of zonder gastbijdragen, een vervolg gaat krijgen want West Of Flushin, South Of Frisco smaakt absoluut naar meer. Jeroen Bakker

Michelle David – The Gospel Sessions, Vol. 2. (Excelsior)
Heel even schiet het door me heen. Zat de verkeerde LP in de hoes? Een heruitgave van een mij onbekende diamant op, ongetwijfeld, Atlantic ergens midden jaren zestig? Het is echter wel degelijk My Praise, het losjes op Walk Around Heaven All Day gebaseerde openingsnummer van het tweede deel van de samenwerking tussen Beans & Fatback mannen Onno Smit en Paul Willemsen en zangeres Michelle David.

Was het op deel 1 een zo kaal mogelijke variant, op deel 2 pakken ze uit met rijk gearrangeerde Gospel/Soul, diep gedrenkt in traditie, maar volstrekt eigentijds klinkend. De schitterende productie en de ijzersterke songs zijn echter slechts de opmaat voor het vocale talent van David, die we natuurlijk wel kennen van Big, Black & Beautiful, maar hier luidkeels de indruk geeft de plek te hebben gevonden die ze altijd al zocht. Deel 1 was een geslaagd experiment, Deel 2 is een meesterwerk. De kerken gaan weer vollopen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/04 Huis Verloren, Hoorn 01/05 Noorderkerk, Sneek 08/05 Here Comes The Summer, Vlieland 04/06 Nacht van de Kunst & Wetenschap, Groningen 28/07 Stortemelk, Vlieland 31/07 Zomer op het Plein, Alkmaar

Roald van Oosten – Oh Dark Hundred (V2)
Toch handig voor de recensent: een artiest die zelf duiding aan zijn album geeft. Van Oosten vat de sfeer van zijn album al aardig samen in de albumtitel en de titel van het openingsnummer. Laten we beginnen met de albumtitel, Oh Dark Hundred. Dat is een uitdrukking die vooral door militairen wordt gebezigd en betrekking heeft op een tijdstip in het holst van de nacht. Een nachtplaat dus. Het eerste nummer van de plaat heet Snug, wat te vertalen is als ‘warm en comfortabel’. Ook dat is treffend; Oh Dark Hundred voelt als een warme popplaat die meteen al vertrouwd aandoet.

Roald van Oosten is overigens geen nieuwkomer dus een korte samenvatting van zijn carrière kan geen kwaad. Zo halverwege de jaren ’90 maakt hij furore als frontman van de band Caesar, een band die de eer heeft om de allereerste Excelsior-release op hun naam te hebben. Ze bouwen in die tijd een stevige live-reputatie op met hun gruizige opzwepende rock en cult-hit Situations / Complications. Na zo’n tien jaar (waarin ze zelfs met Steve Albini hebben samengewerkt) komt er een einde aan de band, waarna Van Oosten zich richt op filmmuziek en een album opneemt met de nieuwe band Ghost Trucker, ook met een filmische sfeer. In een recent interview geeft hij aan niet alwéér een nieuw bandje te willen opstarten en dus is zijn nieuwe worp onder zijn eigen naam.

Een bandgeluid is er echter wel degelijk te horen op Oh Dark Hundred maar toch voelt het inderdaad aan als een solo-aangelegenheid. Het album draait namelijk om ingetogen, melancholische popliedjes. Fans van Caesar opgelet: scheurende gitaren blijven achterwege. Daarvoor in de plaats komen subtiele geluidseffecten die de muziek zo nu en dan iets spookachtigs geven. Juist, een nachtplaat dus. Ook in de teksten komen thema’s als dromen en het duister veelvuldig terug. Van Oosten zelf vertelt in een interview dat hij gewoon maar liedjes over ruimteschepen en katten schrijft, maar daar doet hij zichzelf te kort mee; op Oh Dark Hundred is de zanger juist persoonlijker dan ooit. Ruimteschepen komen weliswaar aan bod maar regelmatig doen de teksten reflectief aan, passend bij de melancholie van de liedjes.

Aha, het is dus een terneergeslagen singer-songwriterplaat? Nee, zeker niet! Er zit juist een aangename vaart in de muziek, de melodieën voelen opgewekt aan, en de sfeer is weliswaar nachtelijk maar ook warm en gloedvol. Het is een knappe prestatie: aan de ene kant schrijft Roald van Oosten liedjes die je vanaf de eerste luisterbeurt al inpakken, maar aan de andere kant doet dat niets af aan de gelaagdheid en diepgang. Het doet denken aan Pergola, de Nederpopklassieker van Johan. Maar ook aan een band als dEUS in de jaren ’90, niet in de laatste plaats vanwege de gelijkenis in stem met Stef Kamil Carlens (ook bekend van Zita Swoon).

Hoogtepunten zijn er in de vorm van het meeslepende Snug, het quasi-lichtvoetige A Different Light, het licht psychedelische Let’s Go Spacey en de mijmerende afsluiter A Great New Town, maar eigenlijk is elk liedje raak. Liedjes die je steeds meer in je hart sluit. Daarmee is Oh Dark Hundred een plaat om te koesteren. Arnout de Vries

LIVEDATA 13/04 Paradiso, Amsterdam 15/04 W2 Poppodium 16/04 Vera, Groningen 17/04 Hedon, Zwolle

Ben Harper & The Innocent Criminals – Call It What It Is (Caroline)
Vroeger, toen de lucht nog schoon was en de seks vies. Met dat flauwe cliché opent Ben Harper Call It What It Is, het album dat het hem na acht jaar weer verenigt met de Innocent Criminals. Gelukkig doet hij dat muzikaal zo sterk, dat je het hem direct vergeeft. Rauw, groovend en krachtig, zoals Harper op zijn beste momenten klinkt.

In het aansluitende Deeper And Deeper horen we direct zijn andere karakteristieke kant: gevoelig en breekbaar, met een falsetto die je op slag kippenvel bezorgt. De reünie met zijn oude begeleidingsband heeft Ben Harper duidelijk teruggebracht in een comfortabele en vooral ijzersterke vorm. Op Call It What It Is horen we Harper weer vertrouwd laveren tussen blues, soul, gospel en rock. Met zijn herkenbare Weissenborn, fantastische stem en vooral ook kritische kijk op de wereld.

De bluesy titeltrack laat wat dat betreft weinig aan de verbeelding over: “They shot him in the back, now it’s a crime to be black.” Inderdaad, Call It What It Is noemt Amerika’s complexe kwesties bij hun naam. Dat is indrukwekkend en inspirerend, zeker als je bedenkt dat Harper dergelijke boodschappen al meer dan twintig jaar vertolkt zonder ook maar iets van relevantie of felheid te verliezen. Wie nog wel eens met weemoed terugdenkt aan zijn geweldige albums uit de jaren 90 heeft er met Call It What It Is absoluut een nieuwe favoriet bij. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 18/10 Vorst Nationaal, Brussel 24/10 Paradiso, Amsterdam

Bestel en win een gesigneerde canvas!!!

John Coffey – A House For Thee (V2)
Op doorbraakplaat The Great News van vorig jaar klinkt John Coffey toegankelijker dan ooit. Steeds vol energie, branie en agressie, maar met songs bruisend van melodie. Een plaat met een hoog popgehalte dus. Dit tussendoortje lijkt daar een reactie op, want A House For Thee klinkt donker en een tikje serieuzer.

Het onderwerp van de songs leent zich hier ook voor, want de Utrechters snijden tekstueel de vluchtelingencrisis aan. Een gevoelig onderwerp dat door de punkrockers messcherp en met veel ironie wordt verwoord. Opener No House For Thee gaat over een badgast die niets van vluchtelingen moet weten tot hij een drenkeling aantreft. De boosheid en verontwaardigheid van de band over het lot van deze mensen klinkt door in de muziek. Zanger David Achter de Molen schreeuwt dit keer weer meer dan dat hij zingt. De meeschreeuwrefreintjes waar de band op The Great News zo in excelleert, ontbreken dit keer.

No House For Thee en Nails on the Blackboard missen muzikaal een beetje richting, maar weten de luisteraar tekstueel te boeien. In slepende songs Needless en One Size Fits All horen we een kant van John Coffey die we nog niet zo vaak hebben gehoord; een indrukwekkend staaltje sfeervol beukwerk. Als dit een voorproefje voor het nieuwe volledig album is, hoor je ons niet klagen. Milo Lambers

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival Zwolle 05/05 Bevrijdingsfestival Haarlem 05/05 Bevrijdingsfestival Utrecht 28/05 Graspop Festival, Rasquert 03/06 Vestrock, Hulst 11/06 Retie Rock, Retie (B) 24/06 Jera On Air, Ysselsteyn  09/07 Stonerock, Dalfsen 16/07 Valkhof Festival, Nijmegen 22/07 Zwarte cross, Lichtenvoorde 26/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop 02/09 City Rock, Leeuwarden

Yeasayer – Amen & Goodbye (Mute)
2007. Brooklyn trio Yeasayer brengt All Hour Cymbals uit en waar zij de wereld ontdekken, ontdekken wij Yeasayer. Middels experimentele neopsychedelische pop en een gesmolten matrix van Oosterse en Afrikaanse geluiden schitteren nummers als 2080, Sunrise en Wait For The Summer. Opvolger Odd Blood is meer indie en glansrijk dankzij onder meer O.N.E. en Madder Red. In 2013 komt Fragrant World uit. Een ietwat dromerige plaat, maar fier overeind blijvend door tracks als Fingers Never Bleed en Henrietta.

Is Amen & Goodbye gezien de titel de laatste langspeler? Hopelijk niet. Per album lijkt Yeasayer iets vager en ongeregeld te worden, maar ze komen er telkens mee weg. Zo ook nu. Instrumentaal gepriegel en minder pakkende nummers als Dead Sea Scrolls en Divine Simulacrum worden weggevaagd door juweeltjes als I Am Chemistry, Silly Me, Half Asleep en Gerson’s Whistle. Drie luisterbeurten en ik was om. Verslavend album van een geweldige band. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/06 Handelsbeurs, Gent 19/06 Best Kept Secret, HilvarenbeekGiant Tiger Hooch – Panda! Panda! Panda! (Sounds Haarlem Likes Vinyl)
Het had maar weinig gescheeld of de langverwachte opvolger van het succesvolle ’76 dat Giant Tiger Hooch enkele jaren geleden uitbracht, was er nooit gekomen. “Je moet stoppen op het hoogtepunt”, verklaarde frontman Jeroen Ligter toen vervolgens de twijfel over het al dan niet doorgaan, toesloeg. De gitarist van de band was bijna naar Engeland vertrokken en er was ook nog onzekerheid of en waar de plaat zou worden uitgebracht. Grote opluchting is er nu de opvolger toch nog, volgens Ligter: “is uitgepoept”.

We kunnen er kort over zijn. Het wachten wordt beloond. Gestoken in prachtig stijlvol door Everaldo Pechler ontworpen artwork, springt de luid ‘Panda! Panda! Panda!’ brullende Giant Tiger je tegemoet, om je vervolgens met zijn uitgestoken klauwen meedogenloos bij de kladden te pakken en gedurende een ruim half uur niet meer los te laten. Onder vakkundige leiding van Mischa den Haring (bekend van o.a. T-99 en eerdere mooie produkties van Big Blind, Sugar Boy & The Sinners en Death Letters) en Ralph Verdult, zijn met een rotgang tien tracks opgenomen en afgemixed. Wie het schorem van Giant Tiger Hooch ooit van dichtbij heeft gemaakt zal zich realiseren dat dit een prestatie is die zijn gelijke niet kent. Het eerste lintje in de categorie ‘onmogelijke verdiensten’ kan alvast worden klaargelegd.

Rauw, ongepolijst, vuig, smerig maar vol energie is men in de studio tekeer gegaan. “Wij gaan niet heel diep in de muziek hoor. Zolang we maar tegelijk starten en samen eindigen is het goed”, aldus Ligter die met dit album onbewust de hele Nederlandse muziekindustrie die zichzelf veel te serieus neemt, te kakken zet. Hier worden nergens concessies gedaan. Gewoon inpluggen en vol overgave alles geven, luidt het devies. Luister naar de beukende opener Head en je begrijpt wat hier wordt bedoeld: “I Keep My Head Up High”, terwijl je de microfoon bijna tegen zijn huig aan hoort hikken.

Voor compromissen hoef je bij deze heren duidelijk ook al niet aan te kloppen maar voor een portie volvette boogie in de geest van John Lee Hooker zoals in Miles kun je altijd een beroep op ze doen. De opgefokte ritmetandem en zeker ook de stuwende gitaarloopjes van Jorrit Makkinga verraden dat er wel degelijk meer achter zit dan alleen maar ‘gelijk beginnen en samen eindigen’. Tijd voor bezinning is er met Ho Ho Ho waarvoor de band zich in de gospel heeft ondergedompeld. Dan kan Ligter heel oprecht beweren ‘A New Way Of Life’ te zijn ingeslagen maar volgens ons is het al te laat. Tegen deze mate van bezetenheid is werkelijk niets bestand. Dit komt gelukkig nooit meer goed. Jeroen Bakker

LIVEDATA 16/04 Record Store Day @ Sounds, Haarlem (11:00) 16/04 Record Store Day @ Concerto, Amsterdam (14:00) 16/04 10 jaar Goomah @ Hedon, Zwolle 21/04 Sugar Mountain Festival @ Paradiso, Amsterdam (release party) 24/04 Ekko, Utrecht (+ Black Box Revelation) 05/05 Bevrijdingstrash Pacific Parc, Amsterdam