Category: Recensies

Paceshifters – Aviator

Zeggen dat de nieuwe single van Paceshifters niet tegenvalt is een understatement van jewelste.

Aviator is een breed uitwaaierende rocksong met een meeslepende opbouw en een onontkoombare climax. Maar het mooiste is misschien wel de melancholieke, bijna smachtende zang van de bassende Paul Dokman. Een volgroeide song als Aviator kan alleen maar uit de creative koker komen van een band die het klappen van de zweep kent, die al 15 jaar gezamenlijk optrekt en alle hoeken van Nederland heeft gezien en platgespeeld. Producent van Out-and-Outer, het nieuwe album van Paceshifters en dus ook van Aviator is de uit Gent afkomstige en o.a.van zijn werk met Eefje de Visser bekende Pieterjan Coppejans.

Live Review: The Jesus and Mary Chain @ Paard, Den Haag

Live Review: The Jesus and Mary Chain @ Paard, Den Haag
24 april 2024
Tekst: Willem Kamps

The Jesus and Mary Chain bestaat veertig jaar en een maand geleden verscheen daarom een nieuw album, Glasgow Eyes. Hét moment dus voor een Europese tour. Volgens hun site begon deze de 23ste in de AB in Brussel en zou hun optreden in het Haagse Paard het enige Nederlandse cluboptreden zijn, maar de gebroeders Reid cs bleken afgelopen zondag al mooi in het land te zijn. De eigenlijke aftrap was in Tilburg tijdens Roadburn.

Het Paard was zo goed als uitverkocht en de zaal werd bevolkt door een gemêleerd publiek. Fans van het eerste uur tot jonge, nieuwsgierige gezichten. JAMC trapte af met Jamcod, een met elektronica versierde song van hun nieuwe plaat, om daarna een dwarsdoorsnede te spelen van hun niet al te ruime catalogus; acht albums in veertig jaar. De voorlaatste, Damage and Joy, dateerde alweer uit 2017.

Wat betreft podiumactiviteit is er in de veertig jaar vermoedelijk niet veel veranderd, al staan de bandleden gelukkig niet meer met de rug naar het publiek gekeerd. De vijf mannen stonden netjes op een rij opgesteld, met zanger Jim Reid in het midden en zijn broer William helemaal rechts. Beweging was er amper, afgezien van wat gedraai op de plaats. De variatie zat in de prachtige belichting die per nummer veranderde. Je zou vooral Jim wat peper in zijn reet gunnen, zeker bij de uptempo nummers.

Eén van de nieuwe nummers die zij speelden was The Eagles and The Beatles met, opvallend, dezelfde gitaarhook als I Love Rock ’n Roll van Joan Jett. Toeval of ironie: daarna speelden zij hun eigen compositie I Love Rock ’n Roll, van het album Munki. Dat was ook het moment dat Jim zich kort tot het publiek richtte. Ze waren blij om hier te staan, weer een show te kunnen geven en fijn dat er zoveel mensen waren gekomen.

Wat zich bij JAMC, het eigenzinnige Schotse noiseneefje van The Cure en Joy Divsion, wreekt (bij mij althans) is het vlakke, bijna eenvormige geluid (overigens loepzuiver, zonder enige kraak of piep). Het is alsof alles binnen één octaaf wordt gezongen en met dezelfde akkoorden gespeeld. De songs beginnen en eindigen, waarbij een duidelijke liedjesstructuur ontbreekt. Het gazed en noised voort. Echte uitspringers waren er niet, al knalde de afsluiter Reverence er dan wel weer heerlijk uit.

Coma – Fuzzy Fantasy

Coma – Fuzzy Fantasy (City Slang)

Coma is het duo Marius Bubat en Georg Conrad. Ze komen uit Keulen en leveren met Fuzzy Fantasy een vierde plaat af met gevarieerde elektronica, geregeld zo dansbaar als de pest. Wat heerlijk, denk je dan. En dat is het ook.

Dat ze leentjebuur spelen bij formaties als Pet Shop Boys, Syntax en Hot Chip is zonneklaar en het gebeurt andermaal op een smaakvolle wijze. De melodie wordt zelfs meer dan ooit omarmd.

“Met elk nieuw album stellen we onszelf een uitdaging, en deze keer was dat om smaakvolle popmuziek te maken. Dat betekent natuurlijk wat meer songstructuur”, zegt Georg Conrad. “Misschien durfden we dat gewoon niet eerder te doen,” voegt Marius Bubat eraan toe, “omdat we nog steeds een beetje gebonden waren aan onze undergroundachtergrond. En met echte popliedjes stel je je natuurlijk een beetje kwetsbaar op.”

Het toegankelijkere geluid is nog steeds uitdagend genoeg om het stempel met indie te mogen dragen. Fuzzy Fantasy is prikkelend en sexy tot op het bot. Er is maar weinig wat niet klopt aan deze plaat. Oh ja, waar zou die naam Coma toch vandaan komen? De oplossing van dat raadsel is te vinden in deze recensie. Pieter Visscher

 

Goodbye June – The Hard Way

Als ZZ Top met de zanger van AC/DC, zo klinkt Goodbye June op nieuwe single The Hard Way.  

Een paar jaar geleden gaven we hoog op van de southern rock ‘n boogie band uit Nashville, maar albums 2 en 3 hielden niet echt over dus verloren we onze interesse. Misschien wel te vroeg lijkt nu, want The Hard Way is weer een prima plaatje. Stilistisch niks nieuws onder de zon, zie vergelijking, maar de energie maakt heel veel goed. De gitaren laten littekens achter en de zang is gewoon geweldig. Wat een strot heeft die gast! Zet Goodbye June op een festival en de boel wordt afgebroken. Figuurlijk dan. Een optreden zit er echter voorlopig niet in. Wel een nieuwe langspeler, Deep In Trouble uit op 28 juni.

Live Review: Hugh Cornwell @ Hedon, Zwolle

Live Review: Hugh Cornwell @ Hedon, Zwolle
24 april 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Hugh Cornwell, tot halverwege de jaren tachtig de frontman van The Stranglers, is in Nederland voor een korte tour van vier concerten. De eerste show was gisteravond in Zwolle, in de kleine zaal van de Hedon.

Cornwell opent de set met twee nummers van zijn laatste plaat Moments Of Madness. Om daarna meteen met Skin Deep een parel uit het Stranglers verleden te spelen. Cornwell weet dat we hier gekomen zijn om vooral dat deel van zijn repertoire te horen. ‘The finest jewelry’, zoals hij het zelf zegt. Er komen genoeg nummers van The Stranglers voorbij, maar Cornwells eigen werk kan zich
prima meten met de parels uit het verleden. Het levert een mooie show op met eenvoudige gespeelde liedjes door het trio dat op het podium staat. En ik persoonlijk hou daarvan; dat de baspartij rustig doorhobbelt wanneer Cornwell zijn houterige gitaarsolo’s speelt.

Daar zit wel een punt van zorg. De ritmesectie was prima in orde vanavond, maar was dat houterige gitaarwerk van Cornwell van het beste hakwerk zoals we dat kenden van Joe Strummer? Of treedt de sleet in zoals bij Keith Richards. Toch ook zomaar twee grote namen uit de muziekgeschiedenis met wie Cornwell zich mag meten.

Het hoogtepunt van de show heeft ook te maken met een naam uit het verleden. Richting het einde van de show kondigt Cornwell Mr Leather aan. Het nummer gaat over Lou Reed, hij vertelt hoezeer hij Reed bewonderde. Meteen daarna wordt Always The Sun gespeeld, het grootste juweelstuk van The Stranglers. Verbluffend is hoe de link met Lou Reed doorwerkt in dit nummer.
Ineens zijn de zanglijnen totaal Lou, heel mooi hoe Cornwell ons laat zien waar hij zijn inspiratie vond.

Het was een fijne show van Hugh Cornwell. Hoewel het nummer Lasagne wat mij betreft uit de toegift had mogen blijven. Het nummer is vernoemd naar een Italiaanse gerecht maar gaat over New Mexico. En zo vreemd als deze associatie is, zo vreemd was het nummer ook in deze set.

Hugh Cornwell speelt de komende dagen nog in Bergen Op Zoom, Leeuwarden en Hilversum. Gaat dat zien als het bij je in de buurt is!

Liz Lawrence – Strut

De eerste single van het nieuwe album van Liz Lawrence viel vies tegen. Maar met de opvolger van Big Machine herstelt de zangeres-componist-multi-instrumentalist in één klap het vertrouwen in het welslagen van haar derde album.

Het voornamelijk door electronica aangedreven Strut (pronken/heen en weer stappen) is een aansporing je huis uit te gaan en je onder vreemden te begeven. En waar kan je dat beter doen dan in de pub? Zo beschrijft Liz haar nieuwe single, als ode aan de Britse pub. Met zo’n doel zou je misschien een gezelliger deuntje verwachten dan het strenge Strut, maar een kniesoor etc. 

Beth Gibbons – Reaching Out

De tweede single van het nieuwe album van Beth Gibbons is een spannende om niet te zeggen spooky song over. Ja waarover eigenlijk? Liefde waarschijnlijk.

Maar niet het soort liefde dat resulteert in een lang en gelukkig leven. De dreigende sfeer wordt veroorzaakt door donkere synths, versterkt door duistere beats en opgevoerd door welhaast onaardse achtergrondzang. Beth’s zang stelt ook alles behalve gerust. De unheimische sfeer is goed gevangen in de interactieve clip van Reaching Out die je beter niet na zonsondergang kunt bekijken.

Lives Outgrown is op uit 17 mei.

Nusantara Beat – Mang Becak

Single vijf van het langverwachte debuutalbum van indo-indieband Nusantara Beat is een duet voor dame en heer, met Bollywood beat en surfgitaar.

Lekker en gek dus weer en heerlijk exotisch. Na wat gegoochel gaf Google translate als vertaling voor Mang Becak, ‘echte riskja’. Je weet wel zo’n Aziatische fietstaxi. Wanneer het album eindelijk uitkomt is nog niet bekend, maar lang zal het niet meer duren. Nusantara Beat is vorige week begonnen aan een uitgebreide Europese tournee en dan is het handig en verstandig om iets in de verkoop te hebben. In mei is Nusantara Beat even terug voor een paar festivalshows.

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines DC is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines DC ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines DC. Hihi.

Water From Your Eyes – Warm Storm

Het New Yorkse Water From Your Eyes stond o.a. op Lowlands vorig haar waar ze het publiek verdeelden in bewonderaars en achterdeorenkrabbelaars.

Hun repertoire is te verdelen in experimentele composities en minder experimentele rocksongs. Uit die laatste categorie visten wij vorige jaar Buy My Product, een fris kop-staart gitaarliedje. Nieuwe single Warm Storm begint als een vrij normale rocksong met vrouwenzang en lekker veel gitaar, maar eindigt nogal arty. Het is verleidelijk om de laatste twee minuten van het nummer af te zagen. We willen echter niet knoeien met de artistieke integriteit van Water From You Eyes. En het went. Warm Storm is geen eigen nummer, maar een cover van Giant Sand uit 1991. De versie van WFYE komt op een Tribute to Giant Sand/ Howie Gelb album, Sand Worm. Details volgen.