Category: Recensies

Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle

Live Review: Whispering Sons @ Hedon, Zwolle
12 december 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Dat Whispering Sons in 2024 een nieuwe weg zijn ingeslagen is duidelijk. Het in februari verschenen album The Great Calm is kleiner en stiller dan het voorgaande werk. Op de eerste twee platen galmden de gitaren de fijnste shoegaze over je heen. Altijd fijn voor een avondje live muziek.

Met Calm als opener maakt de band meteen duidelijk dat de set vanavond gepassioneerder gaat zijn. Het draait meer en meer om de verschijning van frontvrouw Fenne Kuppens. Nick Cave blijkt op haar schouder te zitten. Het begin van de set blijft nog als een performance voelen. Als de band halverwege de klassieker Hollow inzet, lijkt de boel te worden opgeschud. Maar direct gaat het gas er weer af. Met achtereenvolgens Poor Girl en Cold City, werk van de nieuwe plaat, gaat de zang van Fenne bijna richting Franse chansons. Even schrikken? Nee, helemaal niet. Daar zien we haar ook de grote voorbeelden uit de donkerste delen van de popgeschiedenis loslaten. Weg met Nick Cave en Ian Curtis. Ze staat voor ons haar eigen wereld te vertellen. De songs op de nieuwe plaat zijn ook veel dienstbaarder aan Kuppens verhaal. Dat blijkt ook mooi wanneer aan het einde van de set Alone wordt ingezet. Het succesnummer van de eerste plaat. De grootste gitaarpartij is fijn en het publiek gaat mee. Maar wanneer daarna de Belgische band Walking, Flying speelt is duidelijk dat Whispering Sons een stap verder zijn. Niet meer recht op de climax af. Maar rustig opbouwend, met veel ruimte voor het verhaal om daarna veel intenser door te knallen.

Kim Deal – Nobody Loves You More

Dat Kim Deal (Pixies/Breeders) dik dertig jaar na haar entree in de popmuziek alsnog met een solo-album komt mag een wonder heten.  Maar dat het ook nog eens een bijzonder geslaagde plaat is geworden is pas echt bijzonder.

Een belangrijke reden voor het welslagen van Kim’ solodebuut is dat ze -anders dan The Pixies-  niet doet alsof ze nog steeds 20 is. Er staan lekker rockende tracks op Kim’s eersteling.  De meeste indruk maken echter de meer hartverwarmende nummers, zoals titeltrack Nobody Loves You More. Dat begint als beschouwende ballad, maar na interventie van een Mexicaans mariachi-orkestje eindigt als zwoele bossanova.

Het Nobody Loves You album verschijnt in een periode waarin de meeste jaarlijstjes net zijn ingeleverd. Jammer, want het is beslist een van de betere albums van popjaar 2024.

Mandrake Handshake – The Change and the Changing

Mandrake Handshake volgt voormalig IJsbreker King Cnut op met The Change and the Changing, wederom zo’n song die zich moeilijk in woorden laat vatten.

Wat natuurlijk geen reden is om het niet te proberen. Het psych-pop collectief uit Londen neemt ook weer lekker de tijd om haar punt te maken. De nieuwe single klokt een Tik Tok vijandige tijd van dik vijf minuten. De vocale honneurs worden waar genomen door Trinity Oksana.  Zij pende ook de vage tekst over onder veel meer ‘het verliezen en terugveroveren van het Zelf aan de Ander en de helende kracht van de natuur’. De muziek is minder wazig, maar niet heel veel. Het is in deze door postpunks gedomineerde periode een verademing om af en toe een stel hippies aan het werk te horen. Bij deze dus.

Debuutalbum Earth-Shaped Worlds komt uit op 21/2/25

Mount Eerie – I Saw Another Bird

Black Metal, krautrock, noise experimenten en kleine luisterliedjes; het woord breed is ontoereikend om de muzikale reikwijdte uit te drukken van Phil Elverum a.k.a. Mount Eerie.

Als je zijn muziek uitdrukt in stemmingen dan blijkt hij wel wat minder gevarieerd, het gros van zijn songs is boos en/of verdrietig. De oorzaak is bekend, het overlijden van zijn vrouw. Elverum woont tegenwoordig in de Amerikaanse rimboe en dat heeft hem rust geschonken. Al is rust niet het eerste waar je aan denkt als je zijn nieuwe album hoort. Night Palace is zijn eerste in vijf jaar en elfde in totaal. Als Mount Eerie dan. In andere opstellingen (o.a. The Microphones)  heeft hij nog veel meer uitgebracht. Het gros van de songs op Night Palace is te ‘uneasy listening’ om op de niets vermoedende luisteraar los te laten, maar omdat Mount Eerie een act van stand is, hebben we gezocht naar een song die geschikt is om toch kond te doen van de wederopstanding van Mount Erie. De keus is gevalen op het korte en Neil Young-eske I Saw Another Bird. Maar luister dus de hele plaat.

Laura Marling – Patterns

Laura Marling was nog zo jong toen ze begon te spelen dat ze een keer werd geweigerd bij een van haar eigen optredens. Nu is ze 34 en in verwachting van haar tweede kind.

Patterns in Repeat, haar achtste album schreef ze na de geboorte van haar dochter in 2023. Moederschap in al haar facetten is dan ook het thema van het album, dat door een Britse journalist werd getypeerd als ‘haar minst ambitieuze maar meest bevredigende album tot dusver’. Patterns is (min of meer) het titelnummer en in al zijn akoestische en rustgevende eenvoud representatief voor het hele album. Niet alleen zingt moeder Marling misschien wel mooier dan ooit, ook haar gitaarspel straalt autoriteit uit. Ook geschikt voor jonge vaders, opa’s oma’s, alleenstaanden en fans van Joni MItchell.

The Veils – O Fortune Teller

‘O fortune teller don’t tell me too much’, zingt Finn Andrews. Finn speelt O Fortune Teller al een tijdje tijdens concerten van zijn band The Veils alleen achter de elektrische piano (zie video). Binnenkort komt het nummer eindelijk ook uit op album, Ashpodels.

Het is Finn op zijn puurs en dus best. Wat de live-versie niet heeft en de studio-uitvoering wel is een mooie orkestrale finale, een waardig slot aan een ballade met potentiële eeuwigheidswaarde. Het nieuwe album van The Veils verschijnt op 24 februari.

Live kun je The Veils zien op 27 januari in Rotown/Rotterdam, de 29ste in Doornroosje/Nijmegen, de 30ste in Paradiso/Amsterdam en de 31ste in Vera/Groningen.

Fat Dog – Peace Song

Fat Dog wil nog wel eens op twee gedachten hinkelen. Soms komt de Britse bands met tracks op de proppen die vooral bedoeld lijken om clubs en festivals op zijn kop te zetten. En dan weer met coherente popsongs die prima op de radio passen.

Peace Song is er eentje uit de laatste categorie. Niet dat er geen dance-elementen in de song zitten. Het tempo ligt hoog, de bodem is elektronisch en er zit een naar een drop neigende break in het nummer. Daar tegenover staan een meezingbare tekst, een fijn refrein en een kinderkoor of iets dat daar op lijkt. Zeg je kinderkoor dan zeg je al snel kerstmis. Ook een titel als Peace Song past bij de kerstgedachte. Reken echter niet op een stille nacht. Want in welk standje Fat Dog ook staat, het is en blijft een opruiende band.

Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.

Katie Gavin – What A Relief

Katie Gavin – What A Relief (Saddest Factory)

Katie Gavin kennen we als frontvrouw van de Amerikaanse indiepopformatie Muna, die drie albums uitbracht. Als singer-songwriter vond ze het tijd om ook solo aan de slag te gaan en zo is geschied.

What A Relief is een rijk geïnstrumenteerde plaat geworden, vol met liedjes die niet meteen beklijven, maar dat na meerdere draaibeurten steeds sterker gaan doen. Tekstueel vliegt Gavin er meteen in, in openingssong I Want It All: “I want you to see me when you’re not looking. I want you to fuck me when we’re not touching.” Gavin laat haar hart spreken en dat komt de zeggingskracht van de nummers zonder meer ten goede.

Je hoort, maar ook ziet dat ze niet over een nacht ijs is gegaan bij de totstandkoming van het album. Het aantal thankyous dat we lezen in de binnenkant van de kartonnen cd-hoes liegt er niet om. De bekendste die ze bedankt is de minstens zo getalenteerde Phoebe Bridgers: “For believing in me and in this project. And for pushing me making it as good as it can be.”

Lieve woorden van Katie Gavin, die goed passen bij haar zoetgevooisde stemgeluid, terwijl we muzikaal moeten denken aan de indiepop van Fiona Apple. Tracy Chapman is ook een inspiratiebron. De nummers zijn fraai ingekleurd met mandoline en viool, cello, tamboerijn, trompet, piano, orgel, synths en allerhande gitaren. Her en der vangen we wat folky elementen op. Melancholische herfst/winterplaat waar je heel stilletjes steeds verliefder op wordt. Houd het niet tegen. Pieter Visscher

Intiem inkijkje in geschiedenis Rolling Stones

“Welkom in Shepherd’s Bush,” roept Mick Jagger. “Ik heb gewacht om dat te zeggen. Al een tijdje.” 

Met die openingsintroductie, kort voordat ze Shattered inzetten, geven The Rolling Stones een geïnspireerd optreden tijdens een clubshow op 8 juni 1999 in Shepherd’s Bush Empire in Londen voor 1.800 geluksvogels. Intimiteit!

Dit markeert een terugkeer naar wat de liner notes “de nostalgische intensiteit van een compacte Stones-show met de opwindende echo’s van Eel Pie Island en de Crawdaddy Club” noemen, twee iconische Londense locaties waar de band zijn stempel drukte in de jaren ’60 van de Britse invasie, en dit “geheime optreden” vond plaats slechts enkele dagen voor twee uitverkochte shows in het 70.000 zitplaatsen tellende Wembley Stadium. De shows volgden op de release van het livealbum van de band uit 1998, No Security, een reeks optredens in Noord-Amerika tussen januari en april dat jaar, voordat ze terugkeerden naar het Verenigd Koninkrijk. Het sterrenpubliek bij het optreden ter ere van de thuiskomst van The Rolling Stones bestond uit iedereen van Anita Pallenberg tot Aerosmith, Jerry Hall tot Jon Bon Jovi, samen met Robert Plant, Jimmy Page, Bob Geldof, Pete Townshend en Lenny Kravitz.

Mercury Studios en The Rolling Stones presenteren met trots Welcome to Shepherd’s Bush in verschillende formaten, waaronder voor het eerst ooit voor een Stones-video, 4K UHD met een Dolby Atmos-audio-optie. Andere formaten zijn Blu-ray + twee-cd-set; een twee-cd-limited edition-pakket van 15.000 wereldwijd; een twee-lp-zwart vinylpakket en een direct-to-consumer twee-lp-set in 180-gram wit vinyl.

De 90 minuten durende set bevatte verschillende zelden gespeelde deep cuts, waaronder de enige bekende uitvoering tot nu toe van Moon Is Up, van Voodoo Lounge, samen met Melody, de Black and Blue-selectie die slechts één keer eerder werd uitgevoerd, meer dan twee decennia eerder, tijdens de beroemde El Mocambo-show in Toronto in 1977, die officieel werd uitgebracht in 2022. De live-uitvoering van Voodoo Lounge’s Brand New Car was een van de slechts zeven keer dat de band het in hun set opnam, de laatste keer was in 2002. Een ander hoogtepunt was dat openingsact Sheryl Crow zich bij de groep voegde op het podium voor een luidruchtige Honky Tonk Women.

Voor degenen die de Rolling Stones net live hebben gezien tijdens hun onlangs voltooide, door critici geprezen Hackney Diamonds-stadiontour, biedt Welcome to Shepherd’s Bush een intiem inkijkje in de geschiedenis van de groep een kwart eeuw geleden, die met wraakgevoelens terugkeerde naar hun geboortegrond.

“Het is goed om thuis te zijn, dat zeg ik je nu”, zei Keith voordat hij leunde op zijn solonummers You Got the Silver en Before They Make Me Run. “Het is maar rock-‘n-roll, weet je wat ik bedoel?” Een uitspraak die toen en nu even waar is.