Fijne plaat weer van Yeah Yeah Yeah’s frontvrouw Karen O en vaste partner in crime Danger Mouse.
Super Breath is sexy, speels en spannend, met een lichte soundtrack feel. Helaas is de single geen prelude voor een nieuw album van miss O en mister D, maar maakt het duo reclame voor de rerelease van hun album Lux Prima waaraan het nummer als 7” zal worden toegevoegd met op de b-kant een cover van Lou Reed’s Perfect Day.
Na giga Graadmeterhit Starburster en huidige top-5 notering Favourite is Here’s The Thing de derde single van het aankomende album van de Ierse postpunkers. En nee, Here’s The Thing is geen cover van Sports Team. Het nieuwe album is er bijna, op 23 augustus komt Romance uit en dat belooft een gevarieerd album te worden. Here’s The Thing klinkt alweer heel anders dan de vorige twee singles, wat hysterischer, opgefokter, een beetje 90’s grunge en vooral lekker kort onder de drie minuten. Iets anders.. ken je het Here’s The Thing festival in 013 Tilburg. Op 12 oktober is de tweede editie met optredens van o.a. Fat Dog, Gurriers, UNIVERSITY, Just Mustard, Library Card en Bongloard. Weet je dat ook weer!
In juni kwam So Cold van Balu Brigada op onze Radar, maar de Nieuw-Zeelanders (nu woonachtig in New York) maken net iets te poppy muziek voor onze hoofdzender. De nieuwe single is daarentegen te sterk om helemaal links te laten liggen en qua sound is dit wat ons betreft een perfecte Popwarmer! Alles is catchy; het ritme, de riffs, de hoeks. Doet denken aan Phoenix en aan Australische collega’s als Royel Otis en Lime Cordiale. Momenteel zijn de broertjes Henry and Pierre Beasley van Balu Brigada de supportact van Twenty One Pilots, reken maar dat ze veel fans aan het maken zijn.
‘Retrorock from Rotterdam’, zo afficheert het vierkoppige Tommyrots zich. Even over de bandnaam: in de band zitten twee Tommy’s en dat rots zal wel van Rotterdam komen.
Dat retrorock klopt als een bus, maar willen we toch even specificeren. Fever Dream klinkt net als het dozijn andere songs dat The Tommyrots sinds 2020 hebben losgelaten als The Beatles anno 1964/65. De nasale stem van een van de zingende Tommy’s (Scherder of Vrolijk) doet sterk aan die van Lennon denken. En ook de positieve energie die Fever Drean uitstraalt is pure powerpop zoals John, Paul, George & Ringo pleegden te maken voordat ze de psychedelica indoken. Over toekomstplannen van The Tommyrots kunnen we nog weinig vertellen, maar we hebben ze in de gaten.
Full Flower Moon Band komt uit Australië, maar als je ze zo hoort zou je zweren dat de ze uit Louisiana komen, of een van de andere staten in de Mississippi delta. Net als het eerder door ons gespotte West Side komt ook Enemy van het eerder uit jaar verscheen Megaflower album. Deze tweede langspeler van de boys en girl uit Brisbane is een must voor fans van spooky country en swampy rock gezongen door een femme van het fatale soort.
We treffen Ash Molloy op het moment dat ze haar 6e single loslaat.
Het is allemaal nog wat pril dus voor de Canadese zangeres. Dat verklaart wellicht de niet heel erg subtiele productie van het verder lekker rockende About Me. Dat Ash ‘het’ wel degelijk heeft is nu al wel duidelijk. Onder dat ‘het’ verstaan we o.a. een dijk van een stem. En een behartenswaardige missie, ‘Just trying to share my experiences loud enough so that someone who needs to hear it will’. Daar willen we de blauwharige zangeres-songschrijver dus graag bij helpen.
Op het eerste gehoor klinkt hij wat gewoontjes, de nieuwe single van Porridge Radio, een band waarvan we hoge verwachtingen hebben.
Maar na een paar draaibeurten en het zien van de clip blijkt Sick Of The Blues toch eigenlijk best wel een vrij geweldig nummer te zijn. Toen vorig jaar de relatie van Diana Margolin op de klippen liep, belandde ze in een diepe put. Tot ze zich realiseerde dat dat niet het einde van de wereld betekende. Dat er nog genoeg andere dingen zijn om blij van te worden: vrienden, familie, muziek! Ze gaf zichzelf een schop onder haar spreekwoordelijk kont en schreef Sick Of The Blues.
Diana’s herwonnen levenslust spat uit van de opname af. Sick Of The Blues is (gelukkig) geen bluesnummer, maar een extatische ballad met spontane instrumentatie en als kers op de taart een trompetsolootje. Niet alle songs op het nieuwe album zijn zo positief laat Diana weten. Terugkerende thema’s zijn verlatingsangst, hartenpijn en onzekerheid. Sick Of The Blues is het laatste nummer van Clouds In The Sky They Will Always Be There For Me (18/10). Er is dus wel licht aan het eind van de tunnel.
Pinguin Goes Country! Nou ja MJ Lenderman dus en wij volgen hem graag.
De onofficiële erfgenaam van Neil Young heeft altijd al een country tic (snik) gehad, maar op nieuwe single Joker Lips gaat hij ‘all the way’. Laten we wel snel de toevoeging alt. voor country zetten om verwarring met getatoeëerde, cowboyhoeden dragende, Trump stemmende gladjakkers te vermijden. Mark Jordan zingt ook niet over backroads, six-packs en pick-up trucks, maar over liefde van het tedere soort. MJ speelt dit keer vrijwel alle instrumenten zelf. Toch klinkt de derde single van zijn Manning Fireworks album organisch, spontaan en een weer lekker sloppy zoals alt.country hoort te klinken.
Haldern Pop Festival 2024 is een editie die een mooie plek krijgt in de festivalgeschiedenisboeken. Andermaal heeft de organisatie het geflikt. Drie dagen lang de crème de la crème uit het hedendaagse indiecircuit. Opnieuw die krenten uit de alternatievemuziekpap. De pareltjes. De ontdekkingen. En dat allemaal met sublieme weersomstandigheden. Festivalgevoel 24.0.
Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Sander Brugman
Tijdens de donderdag zien we de Rotterdamse band Elephant al vroeg in de middag in de Haldern Pop Bar. De melancholische gitaarliedjes van de heren gaan erin als koek bij het publiek. Een betere starter van de dag kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen. Hoewel we eerder deze ochtend, vanaf 11 uur al, Anushka Chkheidze zien in de kerk van Haldern. Met z’n geweldige akoestiek. Chkheidze, de Georgische elektronicadiva, zet een geluid neer om in te lijsten, samen met Cantus Domus, het koor dat al jarenlang acte de présence geeft op het festival. De synthese tussen de zalvende zangstemmen en de elektronische beats van Chkheidze blijkt een schot in de roos te zijn. De kerk barst uit z’n voegen qua drukte. Het applaus is kletterend.
Yard Act (foto) vinden we op het hoofdpodium. De lichtvoetige postpunk van de band uit Leeds zorgt vrijwel nooit voor al te veel beroering. Zanger James Smith oogt wat vermoeid, wat verveeld ook bij vlagen. In tegenstelling tot de twee achtergronddanseressen die niet alleen vocaal de show stelen, maar hun danskunsten ook steeds meer naar de voorgrond brengen. Het redt het optreden uiteindelijk. Nee dan Debby Friday (foto). 
De in Nigeria geboren Canadese weet de Niederheintent in vuur en vlam te zetten met haar verpletterende, sexy voorkomen. Natuurlijk is de deejay die haar bij vlagen genadeloze dance uit de boxen laat kletteren belangrijk, maar Friday trekt alle aandacht naar zich toe. Ze ontdekt de dancescene in Toronto tijdens haar studie metafysica aan de universiteit, omarmt het nachtleven, het escapisme en begint zelf met muziek maken. We horen veel werk van haar debuutplaat Good Luck voorbijkomen. Een album dat wereldwijd erg goed is ontvangen.
Hoogtepunt van de dag is het optreden van Faber (foto), op het hoofdpodium. Een muzikaal gezelschap uit Duitsland rond de Zwitser Julian Vincenzo Pollina, die over een karakteristieke stem beschikt. Goed passend bij het geluid van zijn enorme band die een groot instrumentarium uit de kast heeft gehaald. De frivole balkansound valt bijna twee uur lang erg goed in de smaak.
Vrijdag
De roem is de Rotterdamse band Tramhaus vooruitgesneld. Nog altijd geen debuutalbum, maar vorig jaar al de sterkste act op Down The Rabbit Hole. Nu in de Haldern Pop Bar, die uitpuilt. Ook buiten het café staan veel mensen. De deur staat open en het geluid is knetterhard, ook vanuit een open raam. Dat is mooi meegenomen voor de buitenstaanders. Tramhaus, ontstaan tijdens de pandemie, uit verveling, is inmiddels een van de sterkste bands die we hebben in Nederland. 20 september is het dan zover. Dan verschijnt de debuutplaat. Het is opvallend hoe het overwegend Duitse publiek (Nederland is ook weer erg goed vertegenwoordigd in het dorp) veel teksten van de inmiddels verschenen ep’s woordelijk meezingt. De Pop Bar smult van het postpunkgeweld uit Rotjeknor. Tramhaus is klaar om Europa definitief te veroveren. Dan volgt de rest van de wereld meestal ook wel. Kan haast niet missen. Na afloop verkoopt de band zelf aan de lopende band vinyl en T-shirts vanuit hun naast het café geparkeerde bus. Zanger Lukas Jansen (foto) is net zo aaibaar als op het podium. Verwaandheid komt überhaupt niet voor in het woordenboek van de Rotterdammers.
Chalk, in diezelfde spiegeltent, bestaat uit filmmakers en muzikanten Ross Cullen, Benedict Goddard en Luke Niblock. Ook zij komen uit Ierland, het land dat al zo vaak levert op Haldern. De mix van postpunk en techno raakt aan IDLES en is daardoor ongeschikt voor een barbecue bij bejaarde buren. Chalk laat er geen gras over groeien en doet ook wat denken aan Fat Dog, van een avond eerder. Chalk komt er ook wel.
Mick Flannery (foto) staat op het hoofdpodium van Haldern. Weer een Ier, inderdaad. Flannery zit afwisselend achter een elektrische piano of hij staat, met een elektrische gitaar om z’n nek. Gedragen liedjes, voor een publiek dat er wel even aan toe is. Welkome vrijblijvendheid. De vocale raakvlakken met zowel Paul Buchanan als Glen Hansard blijven ook live prima uit de verf komen. Flannery is geen jongen die uit het niets een mop gaat tappen. Maar liedjes schrijven kan ie best aardig. Geen veganfangirl/boy zo te zien, terwijl ook hij/zij goed aan zijn/haar trekken komt op het festivalterrein. De falafel is inmiddels een klassieker. “Met wat hete saus?” Zeker! Flannery is een carnivoor, een barbecuetijger. Die een biertje lust. Een bourgondiër, een levensgenieter. Wéér uit Ierland. Evenals Haldernhuisband Villagers, die eigenlijk nooit teleurstelt op het festival. Noch in de spiegeltent, noch op het hoofdpodium, zoals nu. Zoals Haldern Pop 2024 in zijn totaliteit geen moment teleurstelt. We kunnen andermaal met droge ogen concluderen: Beste Festival Ter Wereld. Be true, not better!
Na anderhalf jaar eindelijk weer eens een levensteken van TAPE TOY. En wat voor een! Waar veel vergelijkbare boys + girl bands verstrikt raken in hun sound houdt TAPE TOY het voor ons en zichzelf interessant door te experimenteren met vormen en sferen.
Je herkent de band van Naive en Dig Deeper in Anyone, Anything, maar je hoort ook mentale groei en artistieke ontwikkeling. Die uit zich in het gebruik van samples en andere electronica, maar ook in de gelaagde en gedetailleerde productie van de band samen met Iwen Legro. Het duurt nog even, maar op 14 december volgt een nieuwe EP van TAPE TOY. Daarvan is het ietwat weemoedige Anyone, Anything dus een zeer geslaagd voorproefje.
