Category: Recensies

Buzzard Buzzard Buzzard – In My Egg

Net als op ex IJsbreker Therapy zijn het de gitaren die In My Egg ver boven de massa laten opstijgen.

De zang van Buzzard Buzzard Buzzard is ruim voldoende, de songs altijd interessant, maar het gitaarwerk is dus fenomenaal.. In My Egg begint verneukeratief met een akoestisch intro, maar de rust blijkt slechts schijnt. Na een minuut breekt het geweld los en komen de gitaren van alle kanten op je af,  vaak ook met zijn tweeën. In My Egg is heavy, maar geen hardrock, hard maar geen metal. Daar is de nieuwe 3xBuzzard single net even te slim voor. Laten we de term smartrock maar weer eens afstoffen. De clip van In My Egg is weer een live-opname, om te laten zien dat wat de band in de studio uitspookt ze op de bühne ook kunnen waarmaken. Skinwalker, zo heet het nieuwe BBB album. Op 12 april is hij uit.

Show: 2 april, V11, Rotterdam.

The KVB – Overload

Overload van The KVB heeft een intro dat je meteen de oren doet spitsen. Zeker als je de jaren 80 hebt meegemaakt of gecharmeerd bent van de synthi-pop uit dat decennium.

Het Britse duo maakt dus retro electro, in geval van Overload met een fijnmazig laagje melancholiek. Dat doen ze al een flinke tijd, sinds 2010 ongeveer. In de loop der tijd is de muziek van Nick Wood en Kat Day steeds toegankelijker geworden. In den beginne waren hun songs claustrofobisch en industrieel, Overload is open en toegankelijk, typisch zo’n nummer dat op van alles lijkt en aan iedereen doet denken, maar toch eigen is en derhalve meer dan een pastiche of flauwe imitatie.

De nieuwe single hoort bij een nieuw album, hun tiende. Tremors is een productie van James Trevascus, wiens naam je misschien ook bent tegengekomen op hoezen van o.a. Nick Cave, RVG en Billy Nomates. Releasedatum 5 april.

Mount Kimbie – Empty & Silent (Feat. King Krule)

Kenners horen Krautrock invloeden in de nieuwe samenwerking van Mount Kimbie en King Krule.

Ons doet het synthesizermotief dat door het nummer loopt sterk aan de mysterieuze melodie denken uit de film Close Encounters. Empty & Silent kan in eerste instantie wat monotoon overkomen. Maar dat euvel verdwijnt na een paar keer luisteren. Wat je dan hoort is een hypnotiserende track met een aantrekkelijke rockabilly echo op de zangstem, diepe bassen en andere onaardse geluiden. Mount Kimbie komt uit de electro-underground scene van Londen, maar opereert tegenwoordig steeds vaker bovengronds.

Empty & Silent staat op het nieuwe album van het de band, The Sunset Violent. Het is overigens niet de eerste keer dat ze de degens kruisen met King Krule, Dat deden ze 13 jaar geleden ook al toen de King nog maar een prinsje was.

Personal Trainer – Intangible

2024 wordt een spannend jaar voor Personal Trainer. Er komt een nieuw album en de band heeft zijn zinnen gezet op de verovering van het Verenigd Koninkrijk.

Dat is geen waanidee, maar een reëel plan. De band wordt daartoe aangemoedigd door een nieuw label, het Britse Bella Union dat ook acts als Beach House en Father John Misty onder haar hoede heeft. Dat nieuwe album is een van de wapens die Personal Trainer in de strijd goot. Een ander is een flinke tour langs de Britse podia en festivals.

Dat tweede album heeft nog geen titel, laat staan een releasedatum. Wel is er al een eerste single van verschenen. Intangible, tastbaar betekent het, laat horen dat PT steeds verder afdrijft van de postpunk waarmee het collectief furore maakte. Wat de nieuwe sound dan wel is, laat zich niet zo makkelijk omschrijven, een soort funk eigenlijk, maar dan misschien niet echt bedoeld om te dansen. Daarvoor gebeurt er net even teveel. Aan de andere kant, het gitaartje en vooral de blazers zijn toch behoorlijk opzwepend. Personal Trainer wordt per release ongrijpbaarder en vooral ook beter.

Pixies overrompelend als vanouds in Paradiso

Gezien: Pixies, 23 maart 2024, Paradiso, Amsterdam

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

The Pale White opent de avond van het derde achtereenvolgende optreden van Pixies in een drie dagen lang uitverkocht Paradiso. De twee dagen ervoor stond de band uit Newcastle ook in het voorprogramma van de Amerikanen. Natuurlijk draait het allemaal om Pixies vanavond, maar de zaal is al goed volgestroomd tijdens het voorprogramma en wat een enthousiasme valt het trio ten deel. Zij, beïnvloed door onder meer Nirvana, Pixies (!), QOTSA en Interpol, zijn een band om in de gaten te houden de komende tijd. De indierock van de heren is overtuigend. Zanger/gitarist en bassist met identieke kapsels (messcherpe middenscheiding) en een zeer enthousiaste én grappige drummer. Uit Newcastle komen ze. Een van de luidere applauzen die we hoorden in al die jaren voor een voorprogramma in Paradiso. Dat zegt genoeg.

Briljante opwarmer voor Pixies. Dat sinds kort weer een nieuwe bassist heeft. Het gaat om Emma Richardson, die bekend is van de Engelse rockformatie Band of Skulls. Ze heeft een uitstekende stem, die wel wat aan het geluid van een van haar voorgangsters Kim Deal doet denken. Frank Black zelf is ook in vorm, terwijl hij toch wel wat vraagt van zijn stembanden, avond na avond. Niet waar het aankondigingen van nummers betreft of ander gereutel. Black houdt het bij een korte babbel vooraf, waarin hij vertelt dat chronologisch Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991) worden gespeeld. Alsof er iemand is die dat niet wist. “Did anybody lose any teeth during te pandemic? I lost two teeth, but I put them in my guitar”, zijn wat andere zinnen die hij bezigt. Charles Michael Kittridge Thompson (echte naam) en ook nog bekend onder alter ego Black Francis heeft nog wat kleine feitjes over een enkel liedje in petto en daar houdt het dan ook op. Klokslag 20.30 uur starten de vier en na anderhalf uur keert de massa, murw gebeukt, huiswaarts. Tevreden, uitgelaten. Drukte bij de T-shirts.

Gestart wordt dus met Bossanova met zijn veertien tracks. Zo’n goeie plaat dat het wel lijkt alsof je de greatest hits voorbij hoort komen. Want zo goed is Pixies nou eenmaal. De band maakte vier prachtalbums tussen 1988 en 1991. Na die periode ging Black solo verder en niet zonder succes. Teenager of the Year (1994) is bijvoorbeeld een meesterwerk. In 2004 hergroepeerde de band en tien jaar later verscheen ook een vers album: Indie Cindy.

Maar het draait in Paradiso om de twee eerdergenoemde platen. Na het afronden van een oorverdovend hard gespeeld Bossanavo vertelt Black toch maar even dat ze nu verder gaan met Trompe Le Monde. Track één, het titelnummer, zorgt meteen voor de grootste moshpit voor in de zaal. Waar jong en oud in opgaat. Mooi om te zien dat er publiek van alle leeftijden afkomt op Pixies. Vaders met dochters of zoons en moeders met hun kroost. Of jeugdigen zonder ouders, die zijn er ook voldoende. Tijdens Planet Of Sound gaat het dan voor het eerst écht los. Wat een energie en kracht zit er toch in de song. Black gebruikt de nodige reverb, zoals ook op plaat gebeurt, waardoor de benadering van zijn originele studiostem dichtbij komt. Hij krijgt na elk nummer een andere gitaar om z’n nek gehangen door roadies. De onverstoorbaar briljante Joey Santiago gebruikt wat vaker dezelfde snaren. Minstens zo stoïcijns is drummer David Lovering. Nog altijd retestrak overigens. Net als Pixies zelf. Er zit geen spoortje sleet op een van de beste rockbands aller tijden. Fenomenaal en nog immer in een grandioze topvorm. Overrompelend.

Loupe – Forest Of Memories

Nog net geen lente, maar al wel een nieuw geluid van Loupe waar je positieve kriebels van krijgt.

Forest Of Memories is indiepop op haar puurst met typische Loupe elementen als een tot swingen dwingende ritmesectie, een tropisch gekleurd gitaargeluid en overtuigende zang van ‘nieuwkomer Nina, die inmiddels binnen de band past als een hand in een handschoen. Dit alles weer verpakt in een elegante melodie. In april gaa de vrouwen op tournee in Duitsland. Op het tourschema staan maar liefst acht shows. Op 3 mei is Loupe weer terug in Amsterdam voor een optreden in Bitterzoet.

J Mascis – What Do We Do Now

J Mascis – What Do We Do Now (Sub Pop)

Dinosaur Jr. bestaat veertig jaar in 2024 en dat is toch wel iets om even bij stil te staan. Omdat de formatie die toch altijd wat in de marge van de rockmuziek opereert, met alle respect, nog immer grote populariteit geniet van de hondstrouwe fans. Waaronder ondergetekende.

Je moet sowieso maar houden van die altijd en eeuwig lijzige stem van J Mascis, anders heb je sowieso een probleem om van de muziek van hem en zijn band te genieten. Die scheurende gitaren bovendien. Ook op zijn vierde soloalbum herken je de Amerikaan uit Massachusetts uit duizenden. Dat geldt ook voor de indierock die hij al vier decennia op plaat zet. Solo wat ingetogener dan met Dinosaur Jr, maar nooit dat je denkt: nou mensen, hier gebeuren momenteel wel héél erg aparte dingen. J blijft te allen tijde dicht bij het geluid van de band die hij groot maakte.

“I don’t even know if I like my own singing”, zegt Mascis over zichzelf en dat tekent ‘m wel een beetje. Er zit een stuk onverschilligheid in de muziek van J. Die ook What Do We Do Now kenmerkt. Een album waarop hij het gaspedaal wat harder intrapt dan op vorig solowerk. Maar ook weer niet heel veel harder.

What Do We Do Now is grotendeels tot stand gekomen tijdens de pandemie. Er staan tien nummers op en een zwakke broeder vinden op het album lukt je niet. Ouderwets vakwerk, zeggen we dan. Pieter Visscher

 

 

Mannequin Pussy – Loud Bark

Mannequin Pussy was wat ons betreft een net niet band.  Met de inlijving van gitariste Maxine Steen is de balans echter doorgeslagen naar een echt wel band.

Maxine mag zich ook met de songs bemoeien en dat heeft zeer positieve gevolgen. Loud Bark is (nog) geen officiële single, maar een track op het nieuwe I Got Heaven album die er uitspringt. Marisa ‘Missy’ Dabice zingt in het begin nog vrij rustig, maar zet het al snel op een schreeuwen met algehele opwinding als gevolg. Ritmesectie en gitaristen proberen de boel nog te sussen, maar de duvel is uit het doosje en uiteindelijk gaat iedereen er met uitgestrekt been in. Prachtig. En wat is de boodschap van deze pop/punk/indie explosie? Pas op voor de hond.

Paris van The Cure 30 lentes jong

Wat vliegt die tijd toch, denk je dan wanneer je je realiseert dat Paris, het dubbele livealbum van The Cure, 30 jaar bestaat. Drie decennia al een van de allerlekkerste livealbums die zijn verschenen wereldwijd. Om een en ander te vieren worden geremasterde 2lp- en 1cd-versies opnieuw uitgegeven met twee bonustracks.

Paris is niet geremasterd door een externe kracht, maar door Robert Smith persoonlijk, hierin bijgestaan door Miles Showell. En dan mag de locatie er ook nog eens zijn: in de Abbey Road Studios in Londen. De lp, die voor het eerst sinds 1993 op zwart vinyl verschijnt, werd door Miles Showell in Abbey Road geknipt. Paris was de tweede van twee liveplaten die de tour van de band in 1992 documenteerden ter ondersteuning van hun negende album Wish. Het eerste album Show kwam uit in september 1993 en werd in juli vorig jaar opnieuw uitgebracht.

Het veertien nummers tellende album werd opgenomen gedurende drie avonden in Le Zénith de Paris in oktober 1992 en bevat de singles Lovesong, Catch, A Letter To Elise, Charlotte Sometimes, Close To Me en livefavorieten als Play For Today en One Hundred Years.

De heruitgave van The Cure ter ere van het 30-jarig jubileum van Paris is nu uitgebreid met de toevoeging van twee onlangs ontdekte, niet eerder uitgebrachte nummers Shake Dog Shake en Hot Hot Hot!!! die nu bovenaan en achter het album staan. De startvolgorde van het album is dienovereenkomstig opnieuw geconfigureerd.

In december sloot The Cure een 90 dagen durende, 33 landen tellende Shows Of A Lost World-tour af met overweldigende fans en lovende kritieken. Er zit nog geen sleet op de band.

Slowwves – Anywhere Else

Hoe wijdverbreid shoegaze inmiddels wel niet moge blijken uit het feit dat Slowwves uit Bangkok komt. Zelfs in de hoofdstad van Thailand wordt in galm en reverb gedrenkte gitaarmuziek geproduceerd met zacht fluisterende vrouwenzang.

Anywhere Else, de debuutsingle van Slowwves is geschreven door Iya Ngoentaweekoon. Of dat de zangeres is of de gitarist weten we niet, maar we vonden het een te mooie naam om niet even te noemen. Meer dan dit is er nog niet te vertellen over Slowwves, wat je waarschijnlijk moet uitspreken als Slow Waves. Maar het is niet ondenkbaar dat we nog meer gaan horen uit Bangkok. En niet alleen van Slowwves.