Category: Recensies

J Mascis – Breathe

Waarom zou J Mascis naast het succesvolle Dinosaur Jr ook nog de behoefte voelen om soloplaten te maken? Nieuwe single Breathe geeft het antwoord.

Met band plugt J in, solo speelt hij akoestisch. Je hoort wel meteen dat het J Mascis is, kan ook moeilijk anders met zo’n stem. Breathe is geen eigen compositie, maar een cover van een nummer van The Cure. Dat je het misschien niet herkent komt omdat het oorspronkelijk een b-kantje is, van Catch. Dat moet je wel weten, want J heeft het nummer volledig naar eigen hand gezet: het kenmerk van een goede cover. Heel lang geleden, in 1989 coverde hij met Dinosaur Jr Just Like Heaven van The Cure tot groot genoegen van Robert Smith die net zo’n fan van is Dinosaur Jr als J. Mascis van The Cure. Het is niet bekend of er meer in het vat zit of dat deze single gewoon een smakelijk tussendoortje is.

Black Country, New Road – Besties

De grote vraag die boven Black Country, New Road hangt na het (tijdelijke) verlof van artistiek leider Isaac Wood is ‘hoe nu verder’?

Live heeft de band al ruimschoots bewezen ook zonder Wood te functioneren. Nu de eerste single zonder hem uit is kunnen we constateren dat ook deze horde glansrijk is genomen. Misschien was de rol van Woods toch niet zo groot als gedacht en is het de som der muzikanten die Black Country, New Road tot zo’n succesvol collectief maakt. Want succesvol zijn ze. Ook nieuwe single Besties schurkt na nog geen week tegen de miljoen plays aan. De grootste verandering is dat Georgia Ellery nu zingt. Haar heldere stem geeft de barokke pop van de band een nieuwe flair. De open productie van Jim Ford (Arctic Monkeys/Blur/Gorillaz) zorgt voor een lichtere toon zonder geweld te doen aan de complexiteit die Black Country, New Road oude en nieuw stijl eigen is. Dit alles schenkt vertrouwen in album drie van de band uit Cambridge. Dat heet Forever Howlong en komt op 4 april uit.

Op 12 oktober komt Black Country, New Road naar Paradiso en 28ste naar Ancien Belgique.

hey, nothing – 33º

Emo-folkduo hey, nothing overtreft de toch zeker niet laag gespannen verwachtingen met 33º, hun derde topsingle op rij!

Het schaars geïnstrumenteerde en langzaam opbouwende nummer gaat over een jongen die uit het lood geslagen is door de scheiding van zijn ouders, een eeuwig actueel en voor velen herkenbaar onderwerp. De indringende tekst wordt versterkt door het geluid van ruzie op de achtergrond.

Het mag Tyler Mabry en Harlow Phillips op meerdere fronten voor de wind gaan als non binair persoon zal Harlow zeker te maken krijgen met de anti LBGTQ politiek van Trump c.s. Maar we hebben hier te maken met een strijdbaar duo dat niet meer te stoppen lijkt en zeker een (muzikale) lans zal breken voor mensen zoals zij.

quickly, quickly – Enything

Graham Jonson alias quickly, quickly komt van ver. Hij begon als tiener op Soundcloud en maakte naam met jazzy instrumentals en lo-fi hip hop tracks.

Bijna tien jaar later produceert hij een intrigerend soort popmuziek dat in de verte wel aan Beck doet denken. Nieuwe single Enything (sic) is een gelaagde en smaakvolle song vol onverwachte wendingen, knappe koortjes en een arsenaal aan gekke geluidjes. Jonson, die werkt vanuit Portland, Oregon is een producer-artiest die duidelijk meer in sounds denkt dan in tekst of melodie. Als quickly, quickly heeft hij nogal wat uitgebracht sinds 2016, maar als zeg maar ‘indie zanger’ is hij pas aan zijn tweede album toe.

Nagasaki Swim – The Next Moment

Binnenkort verschijnt het derde album van Nagasaki Swim, een band uit Rotterdam met als muzikaal middelpunt zanger-componist Jasper Boogaard.

Attentie-track, The Next Moment begint spannend en duister, een beetje Lou Reed achtig zelfs, maar de hoge stem van Boogaard en een folky piano zorgen voor verlichting. Dat derde album van Nagasaki Swim gaat The View From Up Here heten en komt op 7 maart uit bij Excelsior.

Pixies – The Night The Zombies Came

Pixies – The Night The Zombies Came (BMG/Mattan)

Beter laat dan nooit. Kent u die uitdrukking? Ja, natuurlijk is die nieuwe plaat van Pixies al even uit. Maar kun je ‘m dan nog wel recenseren? U leest het hieronder.

Hij ligt momenteel op de platenspeler. Lichtrood vinyl, waar je doorheen kunt kijken. Mooi spul man! Ondergetekende probeert er al maanden naar te luisteren zonder te denken aan al die prachtplaten die Pixies in het verleden maakte. Uiteindelijk is dat gelukt. Dan er ook maar even wat over neerpennen, toch? Vorig jaar nog live aan het werk gezien en daar ook wat over geschreven. Toen was die nieuwe plaat nog niet uit, maar we zagen wel een band met nog enórm veel levens- en spelvreugde. Een Charles Michael Kittridge Thompson (Frank Black) en zijn vrienden, die nog altijd tot het beste behoren van wat we tegenwoordig zien op de mondiale podia. Dat is rázendknap.

The Night The Zombies Came is bovendien ‘gewoon’ weer een razendknappe plaat geworden. Niet het venijn dat we kennen uit het verleden (oeps), alhoewel Oyster Beds ouderwets erin kleunt en niet had misstaan op pakweg Trompe Le Monde (1991) en hemeltjelief wat is You’re So Impatient toch een verslavend nummer.  Joey Santiago krijgt alle ruimte om te excelleren op zijn Fender Telecaster.

Aandacht vragen we ook voor de geweldige tweede stem van Emma Richardson, die mevrouw Deal niet doet vergeten, maar wel een heel ander sausje over Black gooit. Black die opeens zingt: “Sometimes I feel like a chicken.” We vergeven die kippigheid. Omdat Chicken (zo heet het ook) zo’n verdomd lekker liedje is. Niet in de laatste plaats, andermaal, door het voortréffelijke gitaarspel van Santiago. Pixies, Pixies, lang leve Pixies! PIXIES! Pieter Visscher

 

Anneke van Giersbergen – One More Nanosecond

Wie hoopte op een terugkeer van Anneke van Giersbergen naar haar ruigere rock-roots zal misschien even teleurgesteld zijn.

Wie gewoon van muziek houdt, wacht een geweldige nieuwe single. Zo’n nummer dat je niet anders kan dan een paar keer achter elkaar draaien om zeker te weten dat je niet gek bent. La van Giersbergen heeft dus echt een droom van een single afgeleverd. One More Nanosecond is een door de diva zelf geschreven en geproduceerd levenslustig lijflied met een vleugje (latere) Abba en een heleboel eigentijdse Anneke.

En voor de rockers onder u.  Er is enige soelaas in de grommende gitaren die af en toe opduiken in het verder voornamelijk akoestische nummer. EP is in de maak, toernee in aantocht.

Momma – I Want You (Fever)

De vorige single van Momma, Ohio All The Time, een oud IJsbreker nog wel, was geen succes. Tenminste niet bij ons.

We denken dat de band met I Want You (Fever) hier wel goede zaken kan doen. Ondertitel (Fever) is waarschijnlijk bedoeld om duidelijk te maken dat het hier niet gaat om een cover van de gelijknamige Beatles song (of die van Bob Dylan) maar om een eigen compositie van de twee meiden van Momma, Etta Friedman en Allegra Weingarten. I Want You (Fever) is hip en actueel in die zin dat we zachte vrouwen stemmen horen in een bed van stevige gitaren. Wat I Want You (Fever) boven het maaiveld doet uitstijgen is de fraaie klank van het geheel en een refrein dat langer blijft hangen dan gebruikelijk. 

Afterpartees – Higher Places

Afterpartees uit het Limburgse Horst heeft al zo’n veertien jaar op de teller staan. Nieuwe single Higher Places klinkt eerder als het werk van een stel gretige jonge honden dan dat van een veteranenclub. De liefde voor de muziek spat er vanaf en laat de luisteraar beseffen dat rozen misschien wel verwelken en schepen vergaan, maar dat Afterpartees waarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan. Het Britpopperige Higher Places is de titeltrack van een nieuwe EP die nog geen releasedatum heeft.

Mood Bored – Wet Faces & Ugly

Wet Faces & Ugly, de nieuwe single van Mood Bored is als een veenbrand. Hij begint traag en ondergronds, maar ontwikkelt al ras zich tot een vuurzee die nog maar nauwelijks te blussen is.

Met deze misschien wat vergezochte metafoor willen we alleen maar aangeven dat ook de nieuwste single van de alumni van de Tilburger Rock Academie er weer wezen mag. Dat is drie rake singles op rij (zes eigenlijk). Veel aandacht gaat momenteel naar Hiqpy en zeker niet onterecht, maar als het gaat om Nederlandse shoegaze met een female touch mag Mood Bored zeker niet worden vergeten.

Nieuwe EP: Too Much 28/2

Shows: 2/3 Paradiso, Amsterdam.14/3 Mezz, Breda. 29/3 V11, Rotterdam.