Category: Recensies

Miles Kane – Love Is Cruel

Miles Kane is terug! Op 17 oktober verschijnt zijn nieuwe album Sunlight In The Shadows via Easy Eye Sound. Tegelijk met de aankondiging brengt hij de gitaargedreven single Love Is Cruel uit.

Het album, geproduceerd door Dan Auerbach (The Black Keys), telt 12 tracks vol psychedelische rock-‘n-roll. Verwacht scheurende gitaren, pakkende hooks en een sound die balanceert tussen rauwe energie en relaxte crooners, overgoten met Miles’ kenmerkende tremolo-gitaar en een flinke dosis plezier.

“Alles wat ik de afgelopen twintig jaar heb gedaan, leidde naar dit moment,” zegt Miles over het creatieve proces. “Dan en ik delen een liefde voor T. Rex, Motown en The Easybeats — dat hoor je terug op deze plaat. Onze muzikale smaak bleek griezelig gelijk en die klik hoor je in elk nummer. Ik kan niet wachten om dit live te spelen. Dit is een album dat op het podium tot leven komt.”

Sprints – Descartes

Op 26 september brengt de Ierse band SPRINTS hun tweede album All That Is Over uit via City Slang (internationaal) en Sub Pop (Noord-Amerika).

Met hun debuut Letter To Self uit 2024 vestigden SPRINTS zich als een kracht binnen de alternatieve muziekscene: een energieke liveband die steeds grotere zalen uitverkoopt, lovende recensies oogst én een nominatie kreeg voor de Irish Choice Music Prize. In 2024 toerden ze door het VK, Europa en de VS, en sloten het jaar af met een uitverkochte show in de Londense O2 Forum Kentish Town.

Het nieuwe album is krachtiger en gelaagder dan ooit. De nummers zijn intenser, maar tonen ook meer nuance en emotionele diepgang. Die groei komt voort uit de hechte dynamiek van de band na jaren samenspel, waarbij ook nieuwkomer Zac naadloos integreerde.

Nu deelt de band de eerste single Descartes, met een videoclip van regisseur Niamh Bryson. Het nummer is geïnspireerd op een citaat uit Rachel Cusk’s roman Outline — “IJdelheid is de vloek van onze cultuur” — en speelt met Descartes’ beroemde uitspraak. Frontvrouw Karla Chubb herschrijft het naar haar eigen credo: “Ik spreek, dus ik begrijp.” Volgens Chubb is schrijven niet alleen een muzikale uitlaatklep, maar ook een manier om grip te krijgen op de wereld.

All That Is Over is ontstaan te midden van persoonlijke en maatschappelijke chaos. Terwijl Chubb een relatie van acht jaar beëindigde en de band evolueerde naar een professionele carrière, werd het schrijfproces ook beïnvloed door mondiale gebeurtenissen als de oorlog in Gaza, bosbranden in Californië en anti-transwetgeving in de VS. Het resultaat is een album vol rauwe emotie, geschreven op tourbussen, tijdens soundchecks — in het moment zelf.

De titel komt uit het nummer Beg, een compromisloze punktrack over het loslaten van het oude en het omarmen van iets nieuws. Een album als emotionele uitlaatklep én aanklacht tegen een wereld die steeds meer uit balans lijkt.

Queen’s Pleasure – Eva

De Amsterdamse indierockband Queen’s Pleasure is onlangs de studio ingedoken voor de opnames van hun derde album. Nieuw label (Shai), maar nog steeds die lekkere energie van het viertal horen we op de nieuwe single Eva. Ietsje Amerikaanser, minder Britrock. Queen’s Pleasure begint rustig op Eva, maar daarna mogen de remmen los. Onlangs stond de band nog in het voorprogramma van Inhaler en Ziggo Dome en ook mochten ze al openen voor Wunderhorse en Noel Gallagher. We verwachten wel weer een mooie eigen najaarstour dit jaar..

TJE – This Is

Na een korte UK-tour in mei en een opgemerkte passage op Best Kept Secret, weet TJE opnieuw te betoveren met de hypnotische avantpop — kloppende basslijnen, sensuele vocals — van nieuwe single ‘This Is’. Denk Björk, een stripped down versie van Massive Attack, FKA Twigs en alles daartussenin, om nog één keer met referenties uit te pakken.

‘This Is’ gaat over hoe veranderingen in het leven je kunnen terugwerpen, maar tegelijk iets nieuws en moois kunnen openbaren, zoals een melodie die je uit het niets overvalt en je meteen recht in het hart treft.

Het debuutalbum verschijnt in het voorjaar van 2026, met bijhorende releasetour. Binnenkort meer daarover. Maar eerst kun je ze deze zomer live aan het werk zien op onder andere Lokerse Feesten, AFF, Maanrock en Leffingeleuren, en in het najaar op showcasefestivals Reeperbahn (Hamburg) en Fifty Lab (Brussel).

TJE is de band rond Lindy Versyck (ook vast bandlid bij Arsenal en — bij gelegenheid — Meltheads), Melvin Slabbinck (eveneens actief bij Kaat Van Stralen) en Klaas Leyssen (The Yummy Mouths).
Pieter-Jan Decraene (zie ook Sam De Nef, Isaac Roux) schreef mee, produceerde en mixte.

Panic Shack – Thelma & Louise

Thelma & Louise is – hoe kan het ook anders- een ode aan vrouwelijke vriendschap (vriendinnen-schap?). De song is natuurlijk genoemd naar de film (1991) over twee vriendinnen die elkander trouw zijn tot den dood erop volgt.

Thelma &Louise is de derde en waarschijnlijk laatste voorloper van het debuutalbum van Panic Shack uit Cardiff. Net als Gok Wan en Girl Band Starter Pack is de nieuwe single een liedje waar een mensch vrolijk van wordt. Daarin verschilt de band uit Wales met zusteracts als The Pill, Lambrini Girls en Grandmas House. Die zijn ook van de punk maar dan serieuzer en/of maatschappelijk geëngageerd. Panic Shack is meer van de fun fun fun. 18 juli komt Panic Shack het album uit.

The Bug Club – Very Human Features

The Bug Club – Very Human Features (Sub Pop)

The Bug Club is zo’n band waarop je spoorslags smoorverliefd wordt wanneer je ze voor het eerst hoort. Het overkwam ondergetekende een paar jaar terug.

Ook op deze vierde worp van het duo – Sam Willmett en Tilly Harris – uit Wales zijn er weer heel erg veel pijlen die rechtstreeks richting bullseye vertrekken. Niet voor niets wordt een van de prijsnummers, Jealous Guy, al wekenlang grijsgedraaid op het indiestation van Pinguin Radio. Wat een hit!

Het is een van die lo-fi-tracks die je maar niet uit je kop krijgt na een beluistering. Zo ontzettend veel enthousiasme horen we sowieso graag. Rock-‘n-roll met elementen uit de punk en garagerock. Wat matchen die stemmen van Willmett en Harris ook schitterend.

In de verte ontkom je niet aan een referentie als Moldy Peaches, de band waarmee Adam Green aan de weg timmerde voordat hij solitair aan de slag ging. The Bug Club echter is een sterk verbeterde versie van eerdergenoemd duo. Green, de eerlijkheid zelve, zal de laatste zijn om dat te ontkennen. Pieter Visscher

Beaks – Clueless

Beaks is een éénvrouwsband uit Oostenrijk. De dame in kwestie heet Anna Francesca. Anna Francesca Gosselbauer om compleet te zijn.

Anna is/was ook model en dichteres. Een paar jaar geleden ontdekte ze muziek als perfect medium voor haar schrijfsels. Dat leverde intrigerende songs op als I dropped the bottle, The unreliable narrator en haar nieuwste Clueless. Of de tekst van Clueless hoogstaande poëzie is kan je je afvragen. De tekst is feitelijk een wens of to-do lijst. Wat Anna vooral wil is vergeten. Dat doel denkt ze te kunnen bereiken met drugs en seks en ander liederlijk gedrag. Maar of dat gaat helpen is de vraag. Bij zo’n tekst hoort een stevig moppie rock ‘n’ roll en dat is Clueless dan ook, inclusief gore gitaren en een antieke galm op de stem. Plannen voor een debuutalbum zijn nog niet bekend. Optreden doet Beaks vooralsnog alleen in im Osten.  

bar italia – Cowbella

De leden van bar italia zijn na twee albums en zo’n 160 optredens een beetje om zich heen aan het kijken. Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton zijn een bijband begonnen, Double Virgo. Nina Christante maakt ook muziek als NINA en ook tourdrummer Mark William Lewis heeft pas een plaatje gemaakt.

Maar hun hoofdactiviteit lijkt er niet onder te lijden, want er is een nieuwe single van bar italia en er staat weer een nieuwe trektocht op stapel. Cowbella is een spartelend en sexy duet. De gitaren staan wat harder dan we van ze zijn gewend, maar de tekst is als vanouds weer lekker cryptisch.

Concert: 30 oktober in Toekomstmuziek, Amsterdam

Westside Cowboy – Alright Alright Alright

Net als Divorce en Sorry en Caroline en Ugly is Westside Cowboy weer zo’n genre-bending band die lekker zijn eigen gang gaat zonder rekening te houden met modes, trends of TikTok.

Twee dingen hebben die bands gemeen: ze zijn Brits en tellen zowel vrouwelijke als mannelijke leden. Okay nog een derde overeenkomst dan, hun teksten zijn belangrijk. Na slechts drie singles is wel duidelijk dat Westside Cowboy tot grote dingen in staat geacht mag worden. Als je als nieuwkomer al zo’n prachtlied als Shells kan componeren, zo’n meeslepend nummer als I Never Met Anyone I Thought I Could Love produceren en zo’n alle remmen los rocker als Alright Alright Alright dan heb je wel wat in je mars. Het aftellen naar een debuutalbum is begonnen.

Sparks sprankelt in Haarlemse poptempel PHIL.

Zo fris en springlevend hadden we het nou ook weer niet verwacht. Russell Mael is 76 en zijn broer Ron wordt immers 80 in augustus. Sparks in een zo goed als uitverkochte, bij vlagen kolkende PHIL. in Haarlem betekent een kleine twee uur topamusement. Petje af. Weergaloos.

Gezien: Sparks, PHIL. Haarlem, 26 juni 2025

Tekst: Pieter Visscher

Sparks is dat legendarische duo uit de Verenigde Staten dat in 1967 voor het eerst van zich laat horen met Computer Girl, met een geluid à la Kraftwerk, avant la lettre. De broers Mael zijn inmiddels 58 jaar (!) onafscheidelijk actief en als we dus érgens de sticker met broederliefde op kunnen plakken is het op de twee Amerikanen.

Terwijl Russell Mael een nummer aankondigt van het 24ste studioalbum van de band, A Steady Drip, Drip, Drip uit 2000, wordt hij er door de achter zijn toetsen zittende Ron op gewezen dat betreffende track schittert door afwezigheid op de setlist. Of komt het pas later aan bod? Dat is in eerste instantie onduidelijk. Het zijn van die kleine spitsvondigheden die het aangenaam maken naar een show van Sparks te kijken. Of vergiste Russell zich écht? Het gaat om Please Don’t Fuck Up My World, het afsluitende nummer van A Steady Drip Drip Drip. Niet veel  later komt het wel aan bod. “The song seems more relevant than ever‘, verzucht Russell, die stilstaat bij de puinhoop op Moeder Aarde. Please Don’t Fuck Up My World is een track met een nog hogere urgentie dan vijf jaar terug.
Opvallend hoe het ook uit volle borst wordt meegezongen door het grote aantal jongeren in grote zaal van de PHIL. Niet alleen op zitplaatsen, maar vooral pal voor het podium. Tieners en twintigers, die uiteraard geen fans van het eerste uur zijn, maar teksten uit die periode wel woordelijk meezingen en op vrijwel elke track dansen en springen. Ron komt zelfs even achter z’n keyboard vandaan voor een kort dansje, een knotsgekke variant op Michael Jacksons moonwalk.
Het is ongelooflijk hoe geweldig Russell Mae nog zingt. Ook in het prijsnummer This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us haalt ie werkelijk elke noot en zit er nog totaal geen sleet op zijn falset. Russell huppelt bovendien nog over het podium als ware hij Mick Jagger ten tijde van Emotional Rescue.
Extravagant, carnavalesk pak om het lijf, het haar in de gitzwarte verf. Jong voor altijd. Zo’n attitude en waarom ook niet? Het past zo mooi bij het theatrale karakter van de artpop/rock van Sparks. Het avant-gardemuziekduo dat op het podium wordt ondersteund door een drummer, twee gitaristen en een bassist. Drie van hen doen tweede stemmen. Het is geregeld oorverdovend en in your face wat er wordt neergezet door het zestal, dat het onlangs verschenen Mad! allesbehalve negeert.
In de toegift komen Ron en Russell in schitterende honkbalshirts van Sparks Haarlem het podium op. Gekregen van twee meiden, voorafgaand aan het optreden, zegt Russell. Een rood en een blauw exemplaar. Ron zegt sowieso niets. Stoïcijnsere types kom je niet tegen in het muziekwereldje. Maar de aandachtige toeschouwer ziet ‘m genieten. Halverwege neemt-ie één nummer voor z’n rekening: Suburban Homeboy van Lil’ Beethoven (2002). Wat minder energiek gezongen dan op plaat. De facto zelfs gesproken. Een verfrissend rustpunt tijdens een optreden dat dat rustpunt misschien juist wel even nodig had, omdát het allemaal nog zo energiek is wat er op het podium gebeurt. Het lijdt geen twijfel: Sparks is nog lang niet klaar.