Category: Recensies

Sports Team – Maybe When We’re 30

Sports Team toont zich een van de veelzijdigste bands van dit tijdsbestek. Elke nieuwe single heeft een andere smaak. Na een poppy song, een funky ding en een country-achtig iets komt de band nu aanzetten met een duet over ouder worden. En alle vier zijn ze dik de moeite waard.

Een titel als Maybe When We’re 30 roept de vraag op hoe oud zijn de leden van Sports Team dan? Op die vraag geeft google nog even geen antwoord. Maar als we er van uit gaan dat de dame en mannen rond de twintig waren toen ze in 2017 hun eerste single uitbrachten, komt die mijlpaal al aardig in zicht en is dit een goed moment om eens te reflecteren op huisje, boompje, beestje. Dat levert gouden zinnen op als, ‘Maybe When We’re 30 we can get a dog. And Once A Year we’ll go out and watch the War On Drugs’.

Het 3e album van Sports Team heet Boys These Days (23/5).

Marathon – Shadow raised A Star

De laatste single voor de release van het langverwachte debuutalbum van het Amsterdamse Marathon is een ballad.

Geen zoetgevooisd aanstekerlied voor jongverliefden, we hebben hier ten slotte te maken met een postpunk annex noiseband. Maar een beschouwende song met een traag tempo waarmee de band laat horen de kunst der suggestie tot in de perfectie te beheersen. Vanaf de eerste tonen wordt er een uitbarsting beloofd en die komt ook, maar cool en beheerst en daardoor indringender dan je had verwacht. Marathon is niet boos, Marathon is bedroefd. Nog een maandje en het Fading Image album is onder ons. Zie de socials voor tourdata.

Black Country, New Road – Happy Birthday

Sinds de vrouwen de macht over hebben overgenomen lijkt Black Country, New Road wel een andere band. Maar wel een die minstens net zo goed is als de oude.

En ook niet veel minder complex. Met zijn tempo en stemmingswisselingen komt nieuwe single Happy Birthday over als een mini-musical. Een refrein ontbreekt, wel wordt er gestaag toegewerkt naar een climax, die meer anti is dan extatisch, maar desalniettemin een climax is. Het mooist aan Happy Birthday is de zang, die is elegant, expressief, virtuoos en allesoverheersend. En waar zingen ze over? Die vraag is makkelijke gesteld dan beantwoord. Een nieuw verjaardagsliedje is Happy Birthday van Black Country, New Road in ieder geval niet.

King Hannah – Leftovers

Leftovers is letterlijk een overgebleven song van de sessies voor het vorig jaar verschenen Big Swimmer album van King Hannah.

Zoals vaker is het een raadsel waarom het duo heeft besloten de song op de welbekende plank te deponeren. Aan de kwaliteit ligt het niet. Wel is waar dat Leftovers met zijn lange gesproken begin en uitgebreide (semi)instrumentale slot wel heel erg de bekende King Hannah formule volgt. Voor de variatie van het album was het misschien beter het nummer even te skippen. Door het uitstel heeft Hannah ook nog wat aan de tekst kunnen sleutelen, waardoor Leftovers gewoon te goed werd om nog lang op die plank te laten liggen.

King Hannah staat op 14 juni op Best Kept Secret

Perfume Genius , Aldous Harding – No Front Teeth

Het is alweer een tijd geleden dat we iets van Perfume Genius draaiden. Dat ligt niet aan hem maar aan ons.

Wij houden van wat meer aardse muziek dan deze begaafde Amerikaanse singer-songwriter tegenwoordig produceert. Voor de Nieuw Zeelandse Aldous Harding geldt eigenlijk hetzelfde verhaal. Zij zijn van de kunst wij meer van de rock ‘n’ roll. Toch zijn we nog altijd nieuwsgierig naar wat ze uitspoken, zeker als ze de krachten een keer bundelen. Het is niet zo dat onze klomp brak, maar enige verbazing maakte zich toch wel van ons meester toen we ineens harde gitaren hoorden in duo-single No Front Teeth. De zang is weliswaar weer wat zweverig en beverig, maar het frame is lekker stevig.

No Front Teeth is afkomstig van het nieuwe album van Perfume Genius alias Mike Hadreas. De plaat heet Glory en komt eind deze maand uit.

Live Review: Paceshifters @ Paard, Den Haag

Live Review: Paceshifters @ Paard, Den Haag
5 maart 2025
Tekst: Marèse Peters

‘Wie is er vanavond voor het eerst bij een Paceshifters-show?’ vraagt frontman Seb Dokman. Er gaan aardig wat handen omhoog. ‘Tof dat jullie er zijn. Het is woensdagavond, je had ook gewoon thuis op de bank kunnen zitten’. De korte en sporadische en opmerkingen van de Paceshifters tussen de nummers door kenmerken het karakter van de band: niet lullen, maar spelen. En hoe!

Hier staat een band met een uitstekende livereputatie, die ze ook vanavond meer dan waarmaken. De nummers van het nieuwe album Out-and-Outer voelen bij eerste beluistering wat rustiger aan dan het oudere werk. Maar ze vleien zich naadloos tussen de stevige nummers in de set. En wat wordt die lekker opgebouwd! Het prachtige Figure it Out krijgt daardoor de aandacht die het verdient. Langzaam maar zeker schakelt de band over naar een steeds hogere versnelling – met als hoogtepunt het fenomenale 33.

De sobere maar effectieve lichtshow zorgt voor een intieme sfeer: de perfecte visuele omlijsting van het melodieuze gitaargeweld van de broers Seb en Paul Dokman. Drummer Jesper Albers en toegevoegde toetsenist Tatjana zorgen met zichtbaar plezier voor de bedding waarin de gitaristen hun geluid de zaal in laten stromen.

En of het nou aan de zaal ligt, aan de geluidsman of aan de avond: het geluid is gloedvol en kraakhelder. Maar het zal vooral liggen aan de speelervaring van de band. In hun 16-jarige carrière hebben ze op zoveel plekken gespeeld dat ze donders goed weten hoe ze zichzelf het beste laten klinken.

Deze PAARD-show ‘strak’ noemen is verleidelijk. Want de band staat als een huis. Ze lassen hun nummers trefzeker aan elkaar en bouwen indrukwekkende geluidsmuren op. Maar ‘strak’ impliceert ook onpersoonlijk. En dat was deze show zeker niet. De korte persoonlijke noten tussendoor en de warmte die uit de nummers straalt, maken deze show tot een meeslepende ervaring. Geen twijfel over mogelijk dat alle mensen die op de vraag van Seb hun hand opstaken, acuut fan zijn geworden.

Ook Paceshifters live zien? Check hieronder de livedata.

  • 13 maart TivoliVredenburg, Utrecht
  • 15 maart Bitterzoet, Amsterdam
  • 27 maart Mezz, Breda
  • 28 maart Hedon, Zwolle
  • 29 maart Het Bolwerk, Sneek
  • 11 april ‘t Beest, Goes

Horsegirl – Frontrunner

Het heeft even geduurd, maar het kwartje is alsnog ingedaald. Op hun debuutalbum presenteerde Horsegirl zich als medium hard rockende indieband in de stijl van The Breeders, Pixies etc.

Je kon horen dat het trio uit Chicago nog niet zo lang (samen) speelde en dat was een deel van hun charme. Phonetics On and On is totaal anders. Dat amateurisme blijkt geen bug maar een feature zoals ze in de IT wereld zeggen. Pas na een paar keer draaien valt op hoe doortimmerd alles in elkaar zit en dat het ogenschijnlijke simplisme virtuositeit blijkt te zijn. De invloeden zijn nog wel 90’s indie, maar oorspronkelijkheid viert hier hoogtij, of misschien is eigenheid een beter woord, Gevarieerd is het album ook. Het country getinte Frontrunner is rustiger dan de meeste andere songs op de plaat, maar wel representatief in die zin dat de song pas echt opbloeit na een paar draaibeurten. Het lelijke eendje bijkt een prachtige zwaan.

Mogwai – The Bad Fire

Mogwai – The Bad Fire (Rock Action Records)

Blijft een van de eigenzinnigste bands van de laatste vijftig jaar in de wereld van de pop en de rock. Mogwai zet de Schotse muziekwereld nog wat sterker op de kaart, met de elfde worp: The Bad Fire. Er wordt weer lekker weinig gezongen en áls dat gebeurt, zoals in het opvallend toegankelijke Fanzine Made Of Flesh, versta je er niets van. Mogwai ten voeten uit. Conventies zijn maar voor de massa.

Het tien nummers tellende album heeft weer de nodige prettig eigenwijze songtitels, zoals daar zijn: Pale Vegan Hip Pain, Hi Chaos en het zonder meer winnende If You Find This World Bad, You Should See Some Of The Others. In dat laatstgenoemde nummer kun je je ook weer ouderwets onderdompelen in overheerlijk meeslepende postrock.

Mogwai is door de jaren heen allengs wat meer de melodie gaan ontdekken en daarbij werd het geluid smaakvol uitgebreid met wat extra elektronica, zonder dat je ooit het gevoel kreeg dat de gitaar niet meer leidend was. Mogwai is iets dichter bij een breder publiek komen te staan, zonder overdreven veel concessies te doen aan hun identiteit.

Waardoor ook The Bad Fire toch weer Mogwai ten voeten uit is. Met veel analoge synthscapes en volop shoegazemomenten. Met Mogwai is het heerlijk ontsnappen aan die zo boze buitenwereld. Doen! Pieter Visscher

Arcy Drive – Thrift Store

Het New Yorkse Arcy Drive kennen we al een no nonsense rock band met een grootstedelijk geluid. Dat beeld hoeft niet te worden bijgesteld na het horen van Thrift Store.

Hun ode aan de excentrieke bezoekers van wat wij een kringloopwinkel noemen rockt er weer lekker op los. Dat het kwartet zich ook goed verstaanbaar is zonder zonder prik maken ze duidelijk met een akoestische versie van Thrift Store op Youtube. Daar kan je gelijk zien dat Arcy Drive niet alleen klinkt als de oude Velvet Underground, maar er met hun vrouwelijke drummer ook wel een beetje op lijkt.

Daffo – Absence Makes The Heart

Het spreekwoord luidt: Absence Makes The Heart Grow Fonder  Daffo hunkert echter al zo lang naar haar verre lief dat haar hart steeds onrustiger klopt.  Anders gezegd: haar geduld raakt op.

Daffo is Gabi Gamberg, een 20 jarige artieste uit Philadelphia. Gabi woont tegenwoordig in Brooklyn, want dat is een betere uitvalsbasis voor haar muziek dan haar geboorte stad soul city Philly. Daffo maakt grote stadsrock. Met haar bijtende zang en onrustige gitaren toont ze zich een pupil van Lou, Ziggy en Iggy. Tenminste dat geldt voor Absence Makes The Heart. Oudere songs, ze heeft er sinds 2021 zo’n 16 uitgebracht geven een wat breder beeld. Wat al wel duidelijk is dat die Daffo de geest heeft.