Category: Recensies

Witch Post – Chill Out

Een eerbetoon aan Pixies, Sonic Youth en Hole, zo noemt Witch Post hun debuutsingle, Chill Out.

En Lou Reed zouden wij er aan toe willen voegen. Wat Witch Post hier presenteert is een grungy mid-tempo duet in de grootstedelijke rocktraditie van Lou’s legendarische Velvet Underground. En dus van bovenstaande namen. De mannelijke helft van Witch Post, Dylan Fraser komt uit Schotland, zijn partner Alaska Reid (die ken je misschien nog van haar single Big Bunny op onze playlist) is Amerikaans. Zijnde een debuutsingle valt er nog niet veel meer dan dit over Witch Post te melden.  Behalve dan dat we waarschijnlijk nog wel het een en ander van de dame en heer gaan horen.

Live Review: Personal Trainer @ Hedon, Zwolle

Live Review: Personal Trainer @ Hedon, Zwolle
28 november 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Personal Trainer heeft in augustus haar tweede plaat uitgebracht en totaal geen last van een moeilijke tweede. Integendeel het is een uitgebalanceerde plaat die de ideeën van de eerste plaat oppakt en uitbouwt. Met dit werk op zak maken ze op dit moment een kleine tour langs de Nederlandse zalen. Op plaat is alles dik in orde dus, maar kunnen ze ook hun live-reputatie eer aan doen?

Ja! Om daar direct maar antwoord op te geven. Vanaf het eerste moment staat de band er. Zanger en bandleider Willem Smit beweegt zich totaal ontspannen over het podium. Hij geeft vele knipoogjes en thumps ups naar het publiek, om licht ironisch aan te geven dat het allemaal wel goed zit. En die zelfbewustheid is terecht. Willem is de ideale frontman. Als gezegd, nonchalant maar ook zo verdomd sterk zingend. Ook de band om hem heen is in topvorm. Goed op elkaar
ingespeeld, worden de nummers feilloos gebracht. En waar er bij de eerdere shows er nog een strijd om aandacht leek tussen de verschillende individuen, daar is het nu een collectief, waarin iedereen op zijn eigen moment zijn of haar ruimte krijgt.

De set is een mix van de nieuwe plaat en de eerste plaat, die allebei evenveel aan bod komen. Vooral het blokje ‘rock’, zoals Willem het noemt, aan het einde van de set doet het ontzettend goed. Met opeenvolgend Round, Key Of Ego en The Lazer knalt de set naar een hoogtepunt. In de muziek hoor je veel citaten van met name Talking Heads en Stephen Malkmus, maar nooit wordt het vervelend. Afsluiter Testing The Alarm neigt zelfs naar een groteske Coldplay. Met de muzikale uitbarsting aan het slot van het nummer is dit het ideale einde.

Illustratief voor de band is het schilderdoek op de achtergrond. Waar het eerst een verantwoord Cobra-citaat lijkt. Worden er op het laatst foto’s op geprojecteerd met duidelijke de inscriptie van stockfoto’s er doorheen. Het mag van de band gewoon duidelijk zijn. Er wordt schaamteloos geleend. Daarna verschijnen er her en der op het doek projecties met close up filmpjes van de
verschillende bandleden. Het leidt tot een uniek en prachtig beeld achter het podium. De band die ervoor staat weet: pluk de mooiste citaten en integreer ze in je eigen muziek. Het leidt tot een volstrekt uniek geheel.

De komende dagen staat de band nog in Paradiso, De Maassilo en 013. Gaat dat zien!

Water Maze – Motion

Motion van Water Maze hebben we te danken aan de algoritmes van Youtube. Vorsend naar nieuwe muziekjes dook de clip op van de nieuwe single van het Japanse viertal.

Bandnaam en songtitel zijn in het Engels verder communiceert de band in hun eigen taal waarder onze kennis van beperkt blijft tot eigen waarneming. In ieder geval blijkt dat 90’s stijlen als grunge, shoegaze en postpunk ook populair zijn in het land van de rijzende zon. Motion is een lekker gekke, semi-instrumentale rocksong met J-pop meisjeszang.

De clip van Motion laat zien dat de band veel lol heeft in wat ze doen. Eerder dit jaar verscheen een eerste album van Water Maze, een allegaartje van singles, demo’s en live-tracks. Motion komt van een nieuwere EP met de geinige titel, Submarine Conductor. Daarop staan goed uitgewerkte songs in een zelfde fuzzy rockstijl als Motion. Natuurlijk is Motion en noveltysong, maar wel een die je best serieus kan nemen.

Divorce – Antarctica

Divorce maakt songs waar je niet makkelijk je vinger achter krijgt. Hun composities zijn vrij complex in die zin dat ze zelden het geijkte patroon van couplet refrein couplet volgen.

De term kamerpop wordt wel gebruikt om hun folky luisterpop te omschrijven. Namen die worden genoemd ter vergelijking zijn die van The National en Adrianne Lenker, daar kan je Abba en The Mama’s & The Pappa’s en andere multi en meerstemmige bands aan toevoegen. Ondanks de titel is Antarctica een warme song met solo en samenzang van Felix Mackenzie-Barrow en Tiger Cohen-Towell. Een fiddle geeft het nummer een landelijk karakter. Het onderwerp van Antarctica is net zo ‘apart’ als de muziek. Het nummer gaat over de ontmoeting van de band met een pasgeboren kalf ‘s nachts in de auto op een verlaten weg. En over het einde van een relatie.

Op 7 maart volgt het debuutalbum van de band uit Nottingham, Drive to Goldenhammer.

The Haunted Youth – In My Head

Joachiem Liebens, beter bekend als The Haunted Youth ziet vooralsnog nog geen reden om van sound te veranderen. Hier en daar wat finetunen en zijn neo new wave geluid kan nog wel even mee. En zo is het.

Nieuwe single In My Head biedt dus niet veel nieuws, maar hoe fijn golven de gitaren wel weer niet, hoe warm is ook hier het bad van galm en hoe troostrijk wederom de stem van de maker. Onder het schijnbaar rimpelloze oppervlak broeit er echter iets dat zich steeds luider laat gelden. ‘All is not well’ in het hoofd van de artiest. De eerst zo zalvende zang evolueert in een serie schreeuwen. De laatste kreet gaat door merg en been. In My head was al ver voor release een hoogtepunt in de live-set van The Haunted Youth. Thuisblijvers kunnen nu horen waarom.

Beirut – Caspian Tiger

Als je heden ten dage Beirut googelt moet je een behoorlijk eind scrollen wil je bij de zich zo noemende artiest uitkomen. Een naamsverandering is misschien nog geen eens zo’n slecht idee. Maar dit terzijde.

Zach ‘Beirut’ Condon heeft een nieuwe single gemaakt, een song over de uitgestorven Panthera trigris virgata. De laatst levende Kaspische tijger is in 1954 is doodgeschoten in Turkye. Condon schreef Caspian Tiger oorspronkelijk voor een Zweeds circus. Het nummer doet nu dienst als annonce voor een Beirut nieuw album, waarover verder nog niets bekend is. Caspian Tiger had ook best kunnen staan op de soundtrack van de nieuwe Gladiator film. Tijdens het schrijven had Condon namelijk beelden in zijn hoofd van gekooide roofdieren in Romeinse Arena’s. Beesten die werden gevangen op de steppen rond de Kaspische zee en het verre Tasjkent. De muziek is zoals meestal bij Beirut stemmig en Oosters exotisch. Sommige mensen zullen Caspian Tiger fraai, maar saai vinden, maar voor de vele Beirut fans is het weer heerlijk zwijmelen geblazen.

Concerten: 1 &2 mei 2025 TivoliVredenburg.

The Murder Capital – Words Lost Meaning

The Murder Capital moet zijn eerste ballad nog maken, maar met Words Lost Meaning komt de Ierse band aardig in de buurt.

Het is dan ook een liefdeslied of eigenlijk een beschouwing van zanger James McGovern over het gevaar van inflatie van de taal der liefde. Kort door de bocht, het kost hem moeite om ‘I love you’ te zeggen (en het ook te menen). Laag gestemde gitaren waken voor een al te romantische insteek en ook de korte kribbige gitaarsolo zorgt ervoor dat het allemaal niet te lief en aardig wordt. Daar staat een refrein tegenover dat lang blijft hangen. Kortom postpunk op zijn toegankelijkst.

FIEP – Smoke Signals

“Nu even serieus” lijkt Veerle ‘FIEP‘ Driessen te hebben gedacht bij het schrijven en opnemen van Smoke Signals.

De nieuwe single is een met elektronica gevulde en gevoel gezongen ballad over verlangen en afkeer, macht en machteloosheid, aldus de maakster. ‘Maar vooral over de zoektocht naar aansluiting’. Tekstueel wijkt Smoke Signals niet heel erg af van de songs die we al kennen van FIEP, maar muzikaal dus wel. Vaarwel postpunk, hallo synthipop! Een goed voorbeeld van de volkswijsheid dat verandering van kost doet eten. Smullen zelfs.

The Reuters – MoonTears

Met de release van hun nieuwste single realiseerde ik mij dat de laatste van The Reuters alweer dik vier jaar geleden uitgebracht werd. Hun plaat Incubation was lekker punkig en dus was ik aangenaam verrast dat MoonTears meer naar garagerock neigt. Zelfs dusdanig dat het in elke beatclub een absolute dansvloerfiller zou zijn. Iets wat je niet zou verwachten. Dus, The Reuters worden mainstream?

Schoolvrienden Erik Pols en Johan Buurke even gepolst….. Interessante vraag over die koerswijziging. Wij hebben niet bewust onze koers verlegd. We hebben die koers eerder al omschreven als PunkadelicGarageRawk. Daar zit veel in… Ook als je naar onze platen luistert zal opvallen dat we regelmatig verschillende richtingen inslaan. Met dien verstande dat het altijd duidelijk is dat het The Reuters zijn waar je naar luistert. Beetje gek om van jezelf te zeggen maar in de veelheid van stromingen en bands zijn wij wel herkenbaar als The Reuters. Vinden we zelf tenminste…

Hey, je hoort mij niet klagen. Variety is the spice of life! Elke dag goed nieuws is saai. Maar MoonTears wijkt gevoelsmatig af, mede vanwege de tekst. Oorlog? De inhoud van het nummer is in dit geval persoonlijk. Zoals bij al onze nummers vinden we het belangrijk dat iedereen het recht heeft op een eigen interpretatie. Dus precies uitleggen waar het over gaat is spelbederf. Maar omdat jij het vraagt ga ik er wel iets over zeggen. Het nummer gaat over twee zaken. Het onmetelijke verdriet als je een dierbare moet missen. En de oneindig lijkende cyclus in de verwerking daarvan die vergelijkbaar is met de cyclus van de maan (het komt en gaat). Daarbij wordt er een persoonlijke strijd geleverd. Dat is dan de oorlog in dit nummer. Dit alles is te vertalen naar oorlog in het algemeen. Die dingen, groot en klein, verschillen in essentie niet veel van elkaar. Of misschien toch wel. Dit alles niet in een traag melancholiek gestemd sausje, maar in een rock song. Gewoon omdat het kan. En omdat wij zo zijn.

En mag ik even opmerken dat Eric (Pols) heel smerig gitaarwerk laat horen. Het smaakt naar meer, dus wanneer gaan jullie weer de studio in? Een album of EP laat nog wel even op zich wachten. We hopen/verwachten ergens in 2025.

 

bdrmm – John On The Ceiling

Met John On The Ceiling zegt bdrmm vaarwel tegen de zacht golvende shoegaze sound die de Britse band bepaald geen windeieren heeft gelegd.

De nieuwe single, de eerste van het nieuwe Microtonic album (28/2) is meer machine dan mens om het in toepasselijke Krautrock termen uit te drukken. We horen een mechanische beat en vooral veel synths. John On The Ceiling gaat -niet toevallig- over change. De zang klinkt als vanouds dromerig wat de nieuwe single toch herkenbaar maakt als een werkstuk van bdrmm. Een van de gasten op het nieuwe album van bdrmm is Sydney Minsky-Sargeant, de voorzitter van Working Men’s Club. Zo retro als zijn band klinkt bdrmm hier niet, maar hij zal zeker zijn kennis van en liefde voor elektronische muziek met de bdrmm boys hebben gedeeld.