Lowlands 2025 is een feilloze editie geweest. Met talloze muzikale hoogtepunten, verrassingen op allerlei diverse vlakken en weersomstandigheden om in te lijsten. Geen wanklanken, alleen maar fijne mensen. Lowlands blijft vooral Lowlands. Nederlands imponerendste festival.
Tekst: Pieter Visscher
Het feest start traditioneel al op de donderdag in Biddinghuizen, waar allerhande deejays in het flinke gebied ArmadiLLow het publiek opwarmen met diverse sets. Pinguin Radio start de dag met zes uur lang de allerlekkerste indie. Het is opvallend hoeveel mensen op donderdag al richting de campings zijn gereisd. Zeker meer dan de helft van de 65.000 bezoekers heeft daar tijd voor gemaakt. De heerlijke weersomstandigheden geven er dan ook extra aanleiding toe. Mooie opwarmer voor al wat komen gaat. Op vrijdag bijvoorbeeld, waar we de geweldige Amerikaanse soulzanger Jalen N’Gonda de Bravo zien openen. Wat een stem, wat een partij goeie liedjes. Dit is soul van de allerbovenste plank. Loepzuiver. Onder contract bij Daptone Records, wat logisch is. N’Gonda is hard op weg een absolute wereldster te worden. Daarna de Nederlandse postpunkformatie Marathon die we zien debuteren in de X-ray. Een vlekkeloos optreden van de band die met Fading Image dit jaar een prachtig debuutalbum heeft afgeleverd. Het zorgt ervoor dat Marathon inmiddels ook buiten de grenzen geboekt wordt. In Engeland bijvoorbeeld. Zo gaat Wodan Boys op termijn datzelfde pad bewandelen. Zonder twijfel. De formatie uit rockcity nummer één Den Haag laat de India alle hoeken van de rock verkennen. Een band die zich niet vastpint op een genre. Flink wat moshpits. Zeer overtuigend. Deadletter, uit Engeland, doet er in dezelfde tent niet voor onder. Mooie, door Talking Heads beïnvloede postpunk, gezongen door de charismatische Zac Lawrence. De saxofoon geeft extra cachet aan het geluid van de band. London Grammar zien we in de Alpha. Een vrij ingetogen show. Veel publiek buiten de Alpha, in de zon. Het venijn zit in de staart, met een bijzonder dansbaar slotnummer. We hebben het even nodig. Met Queens Of The Stone Age op hetzelfde podium verlies je geen moment de aandacht. Snoeihard, in your face met een Josh Homme die op dreef is. Bovengetekende heeft de band zo’n vijftien keer gezien, maar zag nog nooit zo veel interactie met het publiek. Homme wordt op handen gedragen, wanneer hij zelfs gaat crowdsurfen. Ronduit spectaculair. QOTSA laat geen steken vallen.
Net zo interessant wordt het in de X-ray met Warmduscher. Een band die zoveel genres omarmt dat alle muzikale monden worden gevuld. Van rock tot disco en alles daar tussenin. De rockschuur barst uit z’n voegen. Mooie opmaat naar Tramhaus, uit Rotterdam. Overtuigend gebrachte postpunk, die ook op Lowlands tot het beste hoort wat we te zien krijgen. Dikke pluim, ondanks wat technische mankementen.
Zaterdag
De zaterdagmiddag wordt in de Heineken geopend door de dartelende Sylvie Kreusch, die er net zo goed uit de verf komt als een weekeinde eerder tijdens Haldern Pop in Duitsland. Zelfde witte sprookjesjurk. We zien het schitterende The Beaches in dezelfde tent de sterren van de hemel spelen. Wat een ongelooflijk prettige band blijft dit toch om naar te kijken. Jordan Miller in bloedvorm. Wat een stem, wat een genot om ook naar haar te luisteren en haar drie Canadeze bandgenoten. Indiepop/rock waar ontzettend veel genot uit valt te peuren. De luchtige dwarrelliedjes van Vampire Weekend gedijen goed in de inmiddels weer stevig aanwezige zon voor de Alpha, waar het druk is op de heuvels. Muzikaal heeft het echter niet al te veel om het lijf. Behang voor de massa. Lome pop. Om tot rust te komen. Nee dan My Baby in de Bravo. Ingevallen voor Royel Otis, dat afzegde. Catho heeft vrijdagnacht nog staan dansen in dezelfde tent, vertelt ze. Ze heeft zich moeiteloos weten op te laden voor een tent die met het nummer wat voller wordt. Het tentdak gaat er tijdens de bevlogen dancerock niet zo af als tijdens Paaspop een paar maanden terug, maar doet er nauwelijks voor onder. Catho’s broer, drummer Joost van Dijck, stelt een wedstrijdje sneldansen voor. Er wordt massaal gehoor aan gegeven. Niemand heeft het over Royel Otis.
We zien The Murder Capital in de India, waar de band niet zo sterk uit de verf komt. Het is allemaal wat matjes. We hadden hoger ingezet, terwijl ze een prachtige plaat afleverden dit jaar. Dan naar Papa Roach, in de propvolle Heineken. In 2004 speelde de band rond blikvanger Jacoby Shaddix voor het laatst in Biddinghuizen. Papa Roach verrast. Levendiger dan ooit. Muzikaal is de band nooit zo overdreven spannend geweest, maar het optreden is bevlogen. Indringende aandacht is er voor het zeer hoge zelfmoordpercentage onder jongeren wereldwijd. Er is heel veel emotie. Een groot gedeelte van het publiek houdt het niet droog. Het is alleszeggend. Last Resort in de finale. Uit tienduizend kelen. En dan naar Chappell Roan in de Alpha, met een sprookjesachtig decor dermate indrukwekkend dat het nauwelijks valt te beschrijven. De lichtvoetige popliedjes komen goed uit de verf bij Roan, die over een sublieme stem beschikt.
Zondag
Mooi moment om zo’n zondag mee te beginnen is Black Country, New Road dat de gevoelige indiepop die ze op plaat zetten ook live goed voor de dag laten komen. Een aandachtig publiek is getuige van de misschien wel rustgevendste show van Lowlands 2025. Een muzikaal hoogtepuntje. Zalvend. En dan zien we de excentrieke, wulpse, vervreemdende Sofia Isella in de India. Waar ze een theatraal optreden verzorgt. Donker, atmosferisch. Ze wisselt fluisterzachte (praat)zang af met helder gezongen momenten. De beats, soms hintend naar Nine Inch Nails, komen uit de computer. Isella creëert haar eigen universum. Soms éven met gitaar.
Lola Young in de Bravo is een ander verhaal. Het is zo’n traditionele programmeringsfout die we op veel festivals zien. Ook op Lowlands dus. Hoe komt dat toch? Natuurlijk had de Britse in de Alpha moeten staan. Velen krijgen nu weinig mee van de zangeres die een van de allerbeste popliedjes aller tijden (jawel) op haar naam heeft staan: Messy. Het is veel en veel te druk. Een blamage. Een leermoment. Dat ook (weer). Young maakt, wat we er van mee krijgen, een goede indruk. Prima band. Goed bij stem, zo te horen? Er wordt volop gedanst. Op Messy het hardst. Uiteraard! Volgend jaar maar in de Alpha. Waar ze thuishoort. En dan het hoogtepunt van het weekeinde: Fontaines DC speelt een stevige set in de Alpha. Waar het druk is. Maar het véél drukker had kunnen zijn. De band uit Dublin weet wat er gevraagd wordt op zo’n hoofdpodium. Het is bevlogen, overtuigend. Veel werk van de eerste plaat. Het beste album dat de Ieren afleverden. Het stevigste bovendien. Fontaines DC in de huidige vorm is een van de sterkste bands ter wereld. De band staat op een Lowlands dat de gitaar weer sterk heeft omarmd. Sterker dan in voorgaande jaren. Dat is een uitstekende keus gebleken. Neem een X-ray, toch een rockschuur waar met name elektronische acts de revue zijn gepasseerd de laatste decennia. Erg goede elektronische acts, begrijp me niet verkeerd, maar ze zijn grotendeels verdreven door (post)punk en rock. Elektronica speelt nog altijd een bijzonder grote rol op Lowlands, dat zonder meer. Met name in de nacht, waar je je ook geen moment hoeft te vervelen. Lowlands blijft een subliem totaalfestival.
