Recensies Archieven - Page 67 of 317

Lalalar – Avucunu Yaliyor

De release van Avucunu Yaliyor is nog zo vers dat vooralsnog alleen Turkse sites er melding van maken. Maar we gaan er vanuit dat er een nieuw album in de maak is van het Turkse trio.

Voor ons is Avucunu Yaliyor (zijn handpalm likken) de opvolger van Yalniz Ölü Balikar Akintiyi Takip Eder (alleen een dode vis zwemt met de stroom mee), een nummer dat we vorig jaar een poos hebben gedraaid. Lalalar is een rocktrio uit Istanboel met een psychedelische inslag dat in het kielzog van Altin Gün ook buiten Turkije voet aan de grond heeft gekregen, en niet alleen bij de Turkse diaspora. Ondanks het gebruik van traditionele instrumenten is Avucunu Yaliyor alles behalve retro, eerder funky en vooral heel erg goed.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – augustus 2023

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Blake Mills – Jelly Road
Bonnie “Prince” Billy – Keeping Secrets Will Destroy You
broeder Dieleman – Oh mijn ziel
De Jeugd Van Tegenwoordig – Moderne Manieren
Genesis Owusu – STRUGGLER
Jungle – Volcano
Tim Knol – Long Live Your Friends

MICH – Burning Arms

De mannen van MICH lijken definitief de macht te hebben overgedragen aan bassist, Sofie Winterson.

Nieuwe single Burning Arms is een geslaagd samengaan van Soof’s droompop en de gepatenteerde stuiterwave van MICH.

Zoals bekend is MICH een uit de handlopende hobbyband en hebben de dame en heren allerlei andere ijzers in het vuur. Sofie heeft bijvoorbeeld net een prachtig nieuw soloalbum uit. Maar regelmatig schonen ze de agenda’s en trekken ze het land in voor wat optredens.

Lewsberg – An Ear To The Chest

Er zit een vierde album van Lewsberg aan te komen. Op 15 september al wordt Out and About losgelaten.

Eerste single An Ear To The Chest laat geen grote veranderingen horen. Arie van Vliet draagt weer voor uit eigen, enigmatisch werk terwijl de band een up tempo Sweet Jane decor om hem heen creëert met een leidende rol voor de gitarist. Verder geen poespas, ook Arie’s viool blijft in de kist.

Opvallend is dat de release van het nieuwe Lewsberg album ook in het buitenland nieuws is met uitgebreide meldingen op diverse Engelstalige sites.

Klink link voor tourdata.

Hot Apple Band – So Long

So Long van Jack Kinder en Lewis Mosley, gezamenlijk opererend onder de naam Hot Apple Band klinkt leuk en aardig tot het moment dat de heren hun gitaren laten spreken. Dan vat het nummer vlam en spits je je oren. Helaas heeft Hot Apple Band nog maar drie nummers op voorraad.

Jack en Lewis lijken te begrijpen dat het hun gitaarspel is wat ze boven het maaiveld laat uitstijgen. Ze pakken dan ook lekker uit op So Long. Het Australische duo mengt de frisse countryrock van een band als Poco met virtuoze southern rock a la The Allman Brothers, een potente mix die Hot Apple Band wel een veel afnemers zou kunnen bezorgen.

Alamo Race Track – Fight

De drie vooruitgestuurde singles van het nieuwe album van Alamo Race Track zijn zo verschillend dat ze wel van een andere band lijken.

Sally H. ademt sixties psychedelica, Got To Get Home charmeert met een romantische melodie en fraaie koortjes. Fight is weer anders. De nieuwe single heeft een plagerig ritme, maar een bevredigend slot. De nummers worden gelinkt door de karakteristieke stem van bandbaas Ralph Mulder en het smaakvolle snaarwerk van Robin Berlijn.

Ergens in oktober komt het nieuwe ART album uit. De release van Greetings From Tear Valley and the Diamond Aa zal worden ondersteund door met een uitgebreide tour. Klik op de link voor data.

Turnstile, BABADNOTGOOD, Blood Orange – Alien Love Call

Turnstile hield zich makkelijk staande in de polder van Biddinghuizen en maakte zelfs heel wat nieuwe vrienden en vriendinnen met hun mix van hardcore punk, vieze funk en hip hop. Live is de band als een tornado die alles en iedereen in zijn spoor meesleept. Op doorbraak album Glow On staan ook wat rustpuntjes, nou ja ééntje dan, Alien Love Call.

Dat nummer is nu uit in een remake of remix – dat is niet helemaal duidelijk- van BADBADNOTGOOD. Blood Orange deed ook iets. Het nummer is nog geen eens zo anders geworden. De nieuwe versie van Alien Love Call is dubbier, clubbier om niet te zeggen druggier dan het origineel. De reggaebeat die gesuggereerd werd in versie 1 is dikker aangezet en er is een warm dub-deken over het nummer uitgespreid.

In totaal hebben Turnstile en BADBADNOTGOOD drie tracks van het album gereviseerd en uitgebracht op New Heart Designs EP.

Nog even iets over de collaborateurs. BADBADNOT GOOD is een door muzikanten op handen gedragen psychedelisch psych/jazz/funk trio uit Canada. Blood Orange is een van oorsprong Britse neo soulzanger die ook muziek heeft gemaakt met of als Test Icicles en Lightspeed Champion.

Deeper – Careful!

Deeper – Careful! (Sub Pop)

Deeper bestaat nog niet zo heel erg lang, een jaar of zeven, maar kreeg al een trauma vanjewelste te verwerken toen gitarist Mike Clawson tijdens het tot stand komen van album twee Auto-Pain (2020) plots uit de band stapte, om niet veel later zelfs een eind aan zijn leven te maken. Vriend van de bandleden Kevin Fairbairn nam zijn taken over en Auto-Pain is een eerbetoon geworden aan Clawson.

Drie jaar later is er album drie: Careful!. Met uitroepteken inderdaad. Weer vol met indierock zoals we die zo graag horen. Liedjes met een kop en een staart. Overduidelijk beïnvloed door Television (met name), The Cure (luister eens naar Bite, bijvoorbeeld) en Joy Division, terwijl Deeper zelf vooral David Bowie noemt. Ten tijde van Low (1977). Ook op Careful! is Deeper een open boek waar het omgaan met depressies betreft. Zanger-gitarist Nic Gohl: “Ik heb het gevoel dat ons niet is geleerd hoe we dat soort ziekten moeten behandelen. We hebben geleerd hoe we een verkoudheid of een kras op de arm moeten behandelen, maar als het om je geestelijke gezondheid gaat, zijn mensen bang om er op een open en productieve manier over te praten.”

Maar wie denkt dat de derde worp van Deeper een stemmige plaat is geworden, komt bedrogen uit. Er zijn dertien bruisende, energieke songs op te vinden. Een aantal van bijzonder hoog niveau. De sound van Auto-Pain, waarop de synthesizer werd geïntroduceerd, wordt doorgetrokken op Careful!. Het zorgt voor een avontuurlijker sound en nog dansbaardere nummers. Lekker is ook de saxofoon van Brian Seyler die wordt ingezet in Fame en Pressure.

Albums waarop geen miskleunen zijn te vinden, zijn een zeldzaamheid en met Careful! hebben we er dan weer een te pakken. Nestelt zich steeds steviger in je hoofd en dat op een zeer prettige manier. Neem een verslavende song als Tele. Het is smullen geblazen. Pieter Visscher

Queen’s Pleasure – Living A Lie

Op de derde single van hun tweede album krikt Queen’s Pleasure het tempo weer wat op en doen wat ze het beste doen, reuring veroorzaken.

QP zou QP niet zijn als ze rechtstreek van a naar b zouden rocken. Living A Lie zit vol snufjes en foefjes die de luisteraar, en de band scherp houden. We treffen frontman Jurre in een filosofische bui in Living A Lie. Dat is geen reden voor de band om zich bescheiden op e stellen. Integendeel eigenijk. Het album met de moeilijke titel, Shy Bairns Get Nowt of zo iets volgt in oktober. Clubtour begint in december.

The National – Space Invader

Het jongste album van The National is nog geen half jaar oud, maar toch komt de band alweer met nieuw werk aanzetten, geen één maar twee singles.

De vraagt dringt zich op. Zijn Atlantic City en Space Invader nummers die om de een of andere reden buiten de boot viel voor de eindselectie van First Two Pages Of Frankenstein of heeft de band het op zijn heupen? Antwoord op die vraag moeten we nog even schuldig blijven, want de release komt zonder bijsluiter.

Beide nieuwe nummers zijn weer stemmige, zwaar georchestreerde ballades met diepgravende teksten en serieuze zang van Matt Berninger. Omdat twee nieuwe nummer op de playlist zelfs voor ons fans wat te veel van het goede is hebben we een keuze moeten maken. Die is gevallen op Space Invader, want net wat spannender en ontregelender dan Alphabet City waarop The National dicht bij zijn leest blijft.

Space Invader dat net geen zeven minuten duurt is een soort tweetrapsraket met een beschouwend eerste deel en een zeker voor The National onstuimig slot. Uit de bocht schiet de band natuurlijk niet, het is en blijft The National, hofleveranciers van het serieuze liefdesverdrietlied.