Category: Recensies

Friedberg – My Best Friend

Friedberg is een Oostenrijks dameskwartet o.l.v. Anna Friedberg (né Anna Wappel). Na met een paar singles en EP’s de Duitstalige landen te hebben veroverd, richt de band nu haar pijlen op de rest van de wereld.

Derhalve is Friedberg naar Londen verhuisd waar ze Dan Carey (Wet Leg/Fontaines DC/Royel Otis) voor hun karretje wisten te spannen. Met het door Dan geproduceerde My Best Friend moet Friedberg een heel eind kunnen komen. My Best Friend is een poppy, edoch edgy song waarin vrijwel alle instrumenten een ritmische rol dienen (Anna schijnt een beest op de cowbell te zijn). Het sterkst is echter de femme fatale zang van Frau Friedberg. Nog een paar songs van dit kaliber en de meiden gaan nooit meer terug naar de bergen.

Yannis & The Yaw, Tony Allen, Yannis – Walk Through The Fire

De Yannis van Yannis & The Yaw  & Toni Allen is Yannis Philippakis , de zanger van Foals. Tony Allen is een van oorsprong Nigeriaanse drummer die samen met Fela Kuti het fundament heeft gelegd van de Afro-beat. Het poppubliek kent Allen van zijn werk met Damon Albarn.

De Foals Frontman en de Afro-beat legende hebben pre Corana een aantal nummers opgenomen, met leden van Allen’s band, die vanwege het overlijden van de dan 79 jarige drummer in april 2020 onvoltooid zijn gebleven. Als ereschuld aan Tony Allen heeft Philippakis de tracks alsnog klaar gemaakt voor release. Aan single Walk Through The Fire is niet af te horen dat Allen uit Afrika kwam en ook niet dat hij al dik in de zeventig was toen het nummer werd opgenomen. Walk Through The Fire lijkt evenmin  op wat Foals ons doorgaans voorschotelt. De productie doet nog het meest denken aan Britse r&b uit de jaren zestig. Yannis klinkt als de ‘late great’ Steve Marriott van The Small Faces. Wat een groot compliment is. De ‘Lagos, Paris, London’ EP volgt in augustus.

Lionlimb – Dream Of You (feat. Angel Olsen)

Lionlimb is een duo bestaande uit singer-songwriter Lionel Bronaugh en zijn muzikale rechterhand Joshua Jaeger.

Onze mannen uit Nashville zegt zich te laten inspireren door Italiaanse filmmuziek uit de jaren 70, 60’s girl groups en funk en soul ballads uit diezelfde tijd van toen. Van dit al is echter nauwelijks iets terug te horen op nieuwe single Dream of You featuring Angel Olson. Bronaugh heeft een vrij zachte, zeg maar vrouwelijke stem dus je moet goed luisteren om te weten wei wat zingt. Dat er weinig is terug te horen van de genoemde inspiratiebronnen is niet helemaal waar. De gitaristen tonen zich bekend met het vroege werk van Isaac Hayes en de zang heeft zeker Europese roots. Zij het geen Italiaanse maar Franse. Angel O. klinkt hier als Jane B., de duet partner van Serge Gainsbourg. Verder heeft Dream of You een serene sfeer die wel aan d’oude Pink Floyd doet denken. Al met al een zeer fijn nummer dat per draaibeurt aan waarde wint.

Mooon – How I Learned (To Say Goodbye)

Niet veel bands klinken zoals ze er uit zien. Het Brabantse Mooon dus wel. Als je foto’s van de drie mannen bekijkt, zie je een stel hippies met ‘vies’ lang haar en kleding die qua mode terug gaat naar de 19e eeuw en/of de traditioneel hash producerende landen als Afghanistan en Marokko.

En zo klinkt Mooon ook, alsof ze deel uitmaken van de golf hippiebands, die tussen 1965 en 1970 als paddo’s uit de grond schoten aan de Amerikaanse West-Coast. The Byrds. Buffalo Springfield, Moby Grape; dat werk. Zoek je originaliteit dan ben je bij Mooon aan het verkeerde adres, zoek je blitze psychpop dan zit je bij hen gebeiteld.

Foxlane – Disenchantment

Met Disenchantment bevestigt Foxlane wat we al een tijdje vermoeden. Dat we hier te maken hebben met een van de betere bands van ons taalgebied.

En wel hierom. Foxlane lijkt op geen enkele andere band van dit moment en sluit aan bij geen enkele trend. Neem alleen al de nieuwe single. Disenchantment is een dik vijf minuten durende suite voor zanger en gitaar, een dynamische en gelaagde rocksong met een mantra waar je een refrein zou verwachten. Is de muziek al gecompliceerd, over de tekst kan je uren discussiëren. Toch is het nummer toegankelijker dan je op basis van het voorgaande zou verwachten. Disenchantment is de verre voorloper van een debuutalbum van de band uit Nijmegen dat volgens de laatste plannen ergens in februari 2015 moet gaan uitkomen.

Paceshifters – Aviator

Zeggen dat de nieuwe single van Paceshifters niet tegenvalt is een understatement van jewelste.

Aviator is een breed uitwaaierende rocksong met een meeslepende opbouw en een onontkoombare climax. Maar het mooiste is misschien wel de melancholieke, bijna smachtende zang van de bassende Paul Dokman. Een volgroeide song als Aviator kan alleen maar uit de creative koker komen van een band die het klappen van de zweep kent, die al 15 jaar gezamenlijk optrekt en alle hoeken van Nederland heeft gezien en platgespeeld. Producent van Out-and-Outer, het nieuwe album van Paceshifters en dus ook van Aviator is de uit Gent afkomstige en o.a.van zijn werk met Eefje de Visser bekende Pieterjan Coppejans.

Live Review: The Jesus and Mary Chain @ Paard, Den Haag

Live Review: The Jesus and Mary Chain @ Paard, Den Haag
24 april 2024
Tekst: Willem Kamps

The Jesus and Mary Chain bestaat veertig jaar en een maand geleden verscheen daarom een nieuw album, Glasgow Eyes. Hét moment dus voor een Europese tour. Volgens hun site begon deze de 23ste in de AB in Brussel en zou hun optreden in het Haagse Paard het enige Nederlandse cluboptreden zijn, maar de gebroeders Reid cs bleken afgelopen zondag al mooi in het land te zijn. De eigenlijke aftrap was in Tilburg tijdens Roadburn.

Het Paard was zo goed als uitverkocht en de zaal werd bevolkt door een gemêleerd publiek. Fans van het eerste uur tot jonge, nieuwsgierige gezichten. JAMC trapte af met Jamcod, een met elektronica versierde song van hun nieuwe plaat, om daarna een dwarsdoorsnede te spelen van hun niet al te ruime catalogus; acht albums in veertig jaar. De voorlaatste, Damage and Joy, dateerde alweer uit 2017.

Wat betreft podiumactiviteit is er in de veertig jaar vermoedelijk niet veel veranderd, al staan de bandleden gelukkig niet meer met de rug naar het publiek gekeerd. De vijf mannen stonden netjes op een rij opgesteld, met zanger Jim Reid in het midden en zijn broer William helemaal rechts. Beweging was er amper, afgezien van wat gedraai op de plaats. De variatie zat in de prachtige belichting die per nummer veranderde. Je zou vooral Jim wat peper in zijn reet gunnen, zeker bij de uptempo nummers.

Eén van de nieuwe nummers die zij speelden was The Eagles and The Beatles met, opvallend, dezelfde gitaarhook als I Love Rock ’n Roll van Joan Jett. Toeval of ironie: daarna speelden zij hun eigen compositie I Love Rock ’n Roll, van het album Munki. Dat was ook het moment dat Jim zich kort tot het publiek richtte. Ze waren blij om hier te staan, weer een show te kunnen geven en fijn dat er zoveel mensen waren gekomen.

Wat zich bij JAMC, het eigenzinnige Schotse noiseneefje van The Cure en Joy Divsion, wreekt (bij mij althans) is het vlakke, bijna eenvormige geluid (overigens loepzuiver, zonder enige kraak of piep). Het is alsof alles binnen één octaaf wordt gezongen en met dezelfde akkoorden gespeeld. De songs beginnen en eindigen, waarbij een duidelijke liedjesstructuur ontbreekt. Het gazed en noised voort. Echte uitspringers waren er niet, al knalde de afsluiter Reverence er dan wel weer heerlijk uit.

Coma – Fuzzy Fantasy

Coma – Fuzzy Fantasy (City Slang)

Coma is het duo Marius Bubat en Georg Conrad. Ze komen uit Keulen en leveren met Fuzzy Fantasy een vierde plaat af met gevarieerde elektronica, geregeld zo dansbaar als de pest. Wat heerlijk, denk je dan. En dat is het ook.

Dat ze leentjebuur spelen bij formaties als Pet Shop Boys, Syntax en Hot Chip is zonneklaar en het gebeurt andermaal op een smaakvolle wijze. De melodie wordt zelfs meer dan ooit omarmd.

“Met elk nieuw album stellen we onszelf een uitdaging, en deze keer was dat om smaakvolle popmuziek te maken. Dat betekent natuurlijk wat meer songstructuur”, zegt Georg Conrad. “Misschien durfden we dat gewoon niet eerder te doen,” voegt Marius Bubat eraan toe, “omdat we nog steeds een beetje gebonden waren aan onze undergroundachtergrond. En met echte popliedjes stel je je natuurlijk een beetje kwetsbaar op.”

Het toegankelijkere geluid is nog steeds uitdagend genoeg om het stempel met indie te mogen dragen. Fuzzy Fantasy is prikkelend en sexy tot op het bot. Er is maar weinig wat niet klopt aan deze plaat. Oh ja, waar zou die naam Coma toch vandaan komen? De oplossing van dat raadsel is te vinden in deze recensie. Pieter Visscher

 

Goodbye June – The Hard Way

Als ZZ Top met de zanger van AC/DC, zo klinkt Goodbye June op nieuwe single The Hard Way.  

Een paar jaar geleden gaven we hoog op van de southern rock ‘n boogie band uit Nashville, maar albums 2 en 3 hielden niet echt over dus verloren we onze interesse. Misschien wel te vroeg lijkt nu, want The Hard Way is weer een prima plaatje. Stilistisch niks nieuws onder de zon, zie vergelijking, maar de energie maakt heel veel goed. De gitaren laten littekens achter en de zang is gewoon geweldig. Wat een strot heeft die gast! Zet Goodbye June op een festival en de boel wordt afgebroken. Figuurlijk dan. Een optreden zit er echter voorlopig niet in. Wel een nieuwe langspeler, Deep In Trouble uit op 28 juni.

Live Review: Hugh Cornwell @ Hedon, Zwolle

Live Review: Hugh Cornwell @ Hedon, Zwolle
24 april 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Hugh Cornwell, tot halverwege de jaren tachtig de frontman van The Stranglers, is in Nederland voor een korte tour van vier concerten. De eerste show was gisteravond in Zwolle, in de kleine zaal van de Hedon.

Cornwell opent de set met twee nummers van zijn laatste plaat Moments Of Madness. Om daarna meteen met Skin Deep een parel uit het Stranglers verleden te spelen. Cornwell weet dat we hier gekomen zijn om vooral dat deel van zijn repertoire te horen. ‘The finest jewelry’, zoals hij het zelf zegt. Er komen genoeg nummers van The Stranglers voorbij, maar Cornwells eigen werk kan zich
prima meten met de parels uit het verleden. Het levert een mooie show op met eenvoudige gespeelde liedjes door het trio dat op het podium staat. En ik persoonlijk hou daarvan; dat de baspartij rustig doorhobbelt wanneer Cornwell zijn houterige gitaarsolo’s speelt.

Daar zit wel een punt van zorg. De ritmesectie was prima in orde vanavond, maar was dat houterige gitaarwerk van Cornwell van het beste hakwerk zoals we dat kenden van Joe Strummer? Of treedt de sleet in zoals bij Keith Richards. Toch ook zomaar twee grote namen uit de muziekgeschiedenis met wie Cornwell zich mag meten.

Het hoogtepunt van de show heeft ook te maken met een naam uit het verleden. Richting het einde van de show kondigt Cornwell Mr Leather aan. Het nummer gaat over Lou Reed, hij vertelt hoezeer hij Reed bewonderde. Meteen daarna wordt Always The Sun gespeeld, het grootste juweelstuk van The Stranglers. Verbluffend is hoe de link met Lou Reed doorwerkt in dit nummer.
Ineens zijn de zanglijnen totaal Lou, heel mooi hoe Cornwell ons laat zien waar hij zijn inspiratie vond.

Het was een fijne show van Hugh Cornwell. Hoewel het nummer Lasagne wat mij betreft uit de toegift had mogen blijven. Het nummer is vernoemd naar een Italiaanse gerecht maar gaat over New Mexico. En zo vreemd als deze associatie is, zo vreemd was het nummer ook in deze set.

Hugh Cornwell speelt de komende dagen nog in Bergen Op Zoom, Leeuwarden en Hilversum. Gaat dat zien als het bij je in de buurt is!